8 dagen lang heb ik op het Hondurese eiland Utilla gezeten. De fiets is enkel buitengekomen om het prachtige eiland van 14 km lang en 4 km breed te verkennen. Dit eiland staat bekend als zijnde de goedkoopste plaats in de wereld om een officieel PADI-duikcertificaat te halen. Er doen geruchten de ronde dat het in Thailand of Maleisie nog goedkoper kan. Misschien moet ik dat ooit maar eens persoonlijk gaan uitvissen... Wat er ook van zij. Voor 200 dollar heb ik hier de hele opleiding doorlopen, kreeg ik een week gratis onderdak én twee gratis fundives.
Iedereen bleef me steeds maar vertellen hoe geweldig ik dat duiken wel zou vinden, dus vertrok ik met hoge verwachtingen. Het is altijd gevaarlijk om ergens met hoge verwachtingen aan te beginnen, maar dit overtrof nog mijn stoutse dromen! Eenmaal je de techniek onder de knie hebt om gewichtloos rond te dobberen is het heerlijk om van deze nieuwe wereld te kunnen proeven. De koraalriffen hier zijn zo onvoorstelbaar mooi en er zit zo geweldig veel leven rond dat ik er steeds moet aan denken om niet met open mond rond te gapen... Het blijkt allemaal zo adembenemend voor me te zijn dat ik in mijn allereerste duik al meteen in de problemen kom. Als die eerste duik op zijn laatste beentjes begint te lopen voel ik dat het ademen moeilijker lijkt te gaan. Ik check de luchtdruk in mijn fles: leeg! Even slikken toch. Ik haast me tot bij instructeur Johnny en maak hem duidelijk dat ik zonder lucht zit. Hij denkt even dat ik weer de onnozelaar aan het uithangen ben, kijkt op mijn nanometer en schrikt toch even. Meteen reikt hij me zijn reserveluchtbron aan en kunnen we veilig naar het oppervlak. Weer wat extra adrenaline. Ik begin er langzaam maar zeker verslaafd aan te raken...
Het behalen van het PADI-certificaat is uiteindelijk een fluitje van een cent. Ik heb nu dus de luxe dat ik overal in de wereld kan toekomen, materiaa huren en hup, onder water voor een tijdje.
|