Goed, ik zat dus in het regenachtige Fores in Guatemala. Guatemala is qua natuurschoon een pareltje. Het heeft bovendien ook de indrukwekkendst maya-overblijfselen van de hele wereld. Maar ze sukkelen in dit land... De kwaliteit van de gemiddelde weg overstijgt nooit de kwaliteit van de gemiddelde West-Vlaamse boerenslag. Buiten de grote steden kunnen we niet over huizen spreken, maar hebben we het over hutjes. Hun geld bestaat enkel uit briefjes. Omdat die briefjes stuk voor stuk uit elkaar dreigen te vallen als je ze aanraakt kwam de regering op het lumineuze idee om nieuw geld te bestellen in Canada. De nieuwe briefjes zouden bij de jaarwisseling in omloop gebracht worden, dus werden de oude allemaal achtergehouden en vernietigd. Jammer genoeg laat het nieuwe geld nog steeds op zich wachten. Gevolg: er is eenvoudig weg veeeeel te weinig geld in omloop. Flores is 1 van de weinige plaatsen met een bank waar ze wel nog geld hebben. Ik ga dus 2 uur in de rij gaan aanschuiven om in die bank te geraken. Eenmaal ik aan de beurt ben vraagt de lieve dame niet alleen naar mijn kredietkaart, maar ook naar mijn reispas... Even goed vloeken en terug naar het hotelletje om de reispas. Ik vrees dat ik weer de 2 uur zal mogen aanschuiven en nu en dan een tropische regenbui zal mogen verwerken, maar neen. De veiligheidsagenten van de bank herkennen me. Heel moeilijk is dat niet, de gemiddelde Guatemaler komt ongeveer tot op tepelhoogte van mij. Ik krijg het privilege om de rij voorbij te steken .In de bank moet ik naar 3 verschillende bediendes om de hele papierwinkel te doen, maar na deze absurde middag heb ik toch maar lekker geld op zak! Je kunt misschien zeggen: waarom betaal je niet gewoon overal met je kaart of met proton. Maar dan gaat de Centraal-Amerikaanse realiteit toch even aan je voorbij...
Met de centen op zak fietste Lucky Ruben vrolijk richting Tikal. Na amper 40 kilometer kom ik aan de andere kant van het meer en besluit om even halt te houden voor een verfrissende duik. Het kind in me komt andermaal onherroepelijk naar boven. Ik haal alle oude kunstjes weer uit de kast en amuseer me rot door op alle mogelijke mannieren van de pier in het water te plonzen. De visjes vinden het blijkbaar ook allemaal wel leuk en volgen me overal waar ik heenzwem. Mijn pauze loopt wat uit en ik neem mijn intrek in een hutje dat locals wel eens verhuren aan verdwaalde toeristen.
De volgende dat zet ik dan toch koers naar Tikal. Na het laatste dorpje is het zo'n 20 km over een goed berijdbare weg dwars doorheen de jungle. Verkeersborden wijzen op het gevaar van overstekende panters, slangen, miereneters en dergelijke. Een panter krijg ik jammer genoeg niet te zien, maar al de rest meermaals.
Ik heb al heel wat mooie Maya-sites achter de rug, maar Tikal steekt er met kop en schouders bovenuit. In the middle of nowhere bots je plotseling op een gigantische stad die van 2000 tot 1000 jaar geleden de hoofdstad van een machtig rijk was. Ik sla mijn tentje op bij de ingang en hoewel de poorten pas om 6 uur 's morgens openen heb ik mijn zinnen gezet op de zonsopgang over de stad. De zonsopgang over Machu Pichu in 2001 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik zal ook al behoorlijk seniel moeten zijn vooraleer ik vergeet hoe ik de wereld zag ontwaken vanuit de grand canyon. Ik ben vastberaden om nog zo'n moment aan het repertoire toe te voegen. Om 4u30 trek ik mijn stoute schoenen aan. Gewapend met een zaklamp en een grondplan van de stad wil ik op zoek naar de tempel van de zon om die te beklimmen en van daaruit de zon haar werk te laten doen. Ik kom echter niet ver. Al snel komt een gewapende wachter me achterna gehold. Absoluut ten strengste verboden wat ik probeer! Zijn collega die erbij komt is nog strikter. Geen sprake van!! Ik stop ze elk 3 euro toe. De 1 keert snel terug naar zijn wachtpost en de ander gitst me zowaar tot bij de zonnetempel... Spijtig genoeg hangt er een hele dikke nevel boven het oerwoud, waardoor er van een zicht op een reizende zon geen sprake is. Het wordt langzaam licht en de nevel draagt bij tot de mistiek die sowieso al eigen is aan deze plaats. Toch weer een onvergetelijke morgen! De hele dag huppel ik vrolijk rond doorheen dit impressionante meesterwerk van meer dan 2000 jaar oud. Niet alleen prachtige tempels en indrukwekkende paleizen zijn hier te zien, maar ook de woonzone is nog intact. Apen slingeren boven mn hoofd, slangen reppen zich weg als ze me horen afkomen...
De volgende morgen vertrek ik al om 6 uur. Ik heb een lange fietsdag gepland. De bedoeling is om in een paar van die lange fietsdagen tot aan de Caraibische kust van Belize te komen. Bij vertrek regent het oude wijven. Het is wel steeds lekker warm, dus rijd ik zoals gewoonlijk op de slippers, in korte broek en zonder t-shirt. Rond een uur of 9 trekt de hemel helemaal open en ben ik blij dat het zonnetje me vergezeld. Jammer genoeg vergeet ik me in te smeren. De gevolgen zijn pijnlijk en de volgende dagen word ik van een nieuw velletje voorzien...
|