Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Nou dan zal ik ook maar eens een keertje een verhaaltje schrijven op het blog van lucky Ruben!
Toen ik nog in Nederland was en al die verhalen steeds las van Ruben, kon ik nooit echt geloven wat hij allemaal meemaakte. Allemaal gebeurtenissen zo gehaald uit een film, onwerkelijk allemaal! En ik denk dat iedereen dat zo heeft he!
Maar het is toch allemaal echt hoor! We maken elke dag weer wat moois mee. We ontmoeten steeds weer interessante mensen, worden overal uitgenodigd, hebben met van alles steeds geluk (een van de kleine voorbeeldjes het bungee-jumpen dat Ruben gratis mocht doen) Steeds weer genieten we weer van alles wat op ons afkomt (klinkt heel cliche ik weet het, maar het is wel zo)! Het mooie van alles is dat we nergens naartoe moeten, geen verplichtingen hebben, alles mag, niets hoeft en op zulke momenten geniet je juist het meest! Het is eigenlijk iedereen aan te raden om lekker eens een keer op de bonne fooi ergens naartoe te gaan, maar ja ik heb wel makkelijk praten natuurlijk nu, want dat is niet voor iedereen weggelegd he.
Ruben was gebleven bij een voldane dag fietsen, bungee-jumpen, en watervallen bekijken. Die dag ervoor hebben we trouwens ook nog gecanyoningd(dat is het afdalen van watervallen door middel van touwen (abseilen) zie foto's. Dit was ook weer een geweldige ervaring, wel een stuk lastiger dan abseilen van een berg, want de afdalingen (zeker de rotsen) zijn erg glad, maar het is wel veel mooier om te doen.
Voordat ik verder ga moet ik nog wel even zeggen dat we in de tijd dat we in Baños zaten we in een heel leuk hostelletje verbleven, waar veel toeristen te vinden waren. Beste hostelletje tot nu toe, vond ik zelf. Gezellig, luxe en toch redelijk goedkoop. De tweede avond in Baños wanneer we lekker aan het genieten zijn van een heerlijke lassagne komen we, je raadt het al, weer die twee Engelse meiden tegen, Cat en Carisse (we waren ze uit het oog verloren twee dagen ervoor, toen wij om drie uur s´nachts de bus richting Baños hebben genomen) En ze verbleven ook heel toevallig in hetzelfde hostelletje als wij.
Nou de dag na het fietsritje staan we om half 8 op, heerlijk ontbijtje genomen op het dakterras van het hostel (dubbele pannenkoek met een berg fruit, een zoete room en lekkere stroop eroverheen) heel jammer dat we daar geen fototje van genomen hebben en ook jammer dat we geen foto van het dakterras hebben genomen, want dat zag er heel mooi en gezellig uit.
Om negen uur vertrekken we om te gaan raften. Ik had het nog nooit eerder gedaan. Voor degene die niet weten wat het precies inhoudt: het is de bedoeling om met een groep in een bootje vooruit te komen in een vaak wilde rivier zonder eruit te vallen en dat is me gelukt, dus ik ben wel een beetje trots op mezelf. 's Middags zijn we met zn allen gaan lunchen en daarna zijn wij tweetjes gelijk doorgegaan naar de jungle voor anderhalve dag. Tijdens dit verblijf hebben we een deel van de jungle gezien, weer in watervallen gezwommen, gekanoëd, mieren gegeten, bladeren gesnoven en een heel vaag kaartspelletje met de gids gedaan. We boften trouwens echt met onze gids. Hij leek veel verstand te hebben van alles en kon ons goed boeien met zijn verhalen, maar hield ondertussen echt van een grapje. We hebben echt gelachen met hem
We gaan nou richting de stranden om daar wat te gaan relaxen en een kleurtje op te gaan doen, want daar hebben we nog geen tijd voor gehad! Alleen mijn gezicht is een tijdje zo rood als een kanarie geweest, zelfs mn oren waren verbrand.
Ruben heeft het weerkaartje al aangepast. Tine dit heeft hij meteen gedaan na aanleiding van jou berichtje hahaha
Nou ik heb wel genoeg geschreven denk ik zo he, jullie hebben voorlopig weer even genoeg leesvoer. En er staan weer een hoop fotos en filmpjes op de site. Ik heb trouwens gezien dat de afgelopen fotos wel redelijk veel bekeken zijn he. Dit kan ik zowel positief als negatief opvatten, maar ik vat het maar positief op hahahaa
Oh Luckie en Tjoepke, jullie zoon zorgt tot nu toe zowel goed voor zichzelf als voor mij, hoelang dit blijft duren weet ik niet, maar dat horen jullie wel binnenkort als ik terug ben ok! Ik heb al veel zin om al mijn verhalen kwijt te kunnen bij jullie!
Nou genieten jullie allemaal maar lekker van het zonnetje daar, want jullie hebben daar ook niets te klagen he en tot mails!
Zomerse berichten komen ons uit België en Nederland toegestuurd. Ondertussen zaten wij in koude berglucht en vochtige jungles. We hebben dan ook maar besloten om ook warmere oorden op te zoeken. Ook het adrenalinepeil laten we wat zakken en we chillen in stijl uit aan de Ecuadoriaanse kust. In een gezellig surfdorpje beperken we ons tot het genieten van zonsondergangnen bij coktails, wat voetballen, volleyballen, nog meer coktails drinken, dansen en coktails drinken... Morgen gaan we een eilandje verkennen en wat snorkelen en overmorgen moet Renée jammer genoeg al haar matten oprollen. Er zijn weer 3000 foto's van zonsondergangen te zien (en ook wat van Renée). Er zijn ook 3 filmpjes te zien voor de liefhebbers: Rustig een hapje eten http://www.youtube.com/watch?v=X8Hgyf5-U38 , nog eens een balletje trappen met een apparte tegenstander http://www.youtube.com/watch?v=9Or88jJE05Y , en ook Renée geeft weer maar eens het beste van zichzelf http://www.youtube.com/watch?v=A6HIcPEe4-A Geniet van jullie verlengd weekend en van het zonnetje (doen wij ook)
2 schitterende weken heb ik achter de rug samen met Renée (gracias!!)!! Ondertussen is ze al terug in Nederland en was het de bedoeling dat ze zelfs al weer aan het werk zou zijn. Maar ik heb haar ziek terug naar huis gestuurd en nu ligt het arme schaap met koorts in bed...
Ikzelf had in de loop van de week heel even wat koorts, maar ben er al weer helemaal bovenop. Na het afscheid van Renée gunde ik mezelf nog 1 dagje om in het surfersparadijs Montañita te relaxen; dat zijn er natuurlijk 2 geworden... Uiteindelijk ben ik vanmorgen (vrijdag is het hier nog steeds) dan toch weer de fiets opgesprongen voor een ontspannen ritje langs de kust. Nu moet je je er geen slenteren over een dijk bij voorstellen, zelfs langs de kust kan het hier nog aardig op en af gaan. Maar het was toch een ideaal dagje om het ritme weer terug te zoeken. Stukje fietsen, nkeer tzeetje in, stukje fietsen, eten op het strand, stukje fietsen, rug laten verbranden, ...
Zo zet ik dus koers richting Peru. Ik heb nog zowat tweeënhalve maand om vdb te gaan ontvangen in Rio de Janeiro. Brrrr!! Het aftellen lijkt te beginnen....
Ik ben aan heel veel gekke dingen gaan wennen. Tijdens het bezoek van Renée heb ik echter weer eens door een andere bril naar de wereld om me heen gekeken. Heel wat zaken zijn gewoon niet voor te stellen bij ons en zijn soms best grappig als je het toch eens in een bekend kader probeert voor te stellen. 1 aspect waar ik behoorlijk veel mee in aanraking kom is het verkeer hier. Enkele bijzonderheidjes:
- Alleen hoofdwegen zijn geasfalteerd (met oog voor behoud van de nodige putten). Verder moet je het stellen met zand en steenslag. - Snelheidsbeperkingen zijn er niet. Zou ook moeilijk zijn, want bij het meerendeel van de wagens doet de snelheidsmeter het niet. - In de "bebouwde kom" lossen ze het snelheidsprobleem op met indrukwekkende bulten die ze heel goed weten te camoufleren. Best te vergelijken met een stevige stoeprand. - Toeteren doe je te pas en te onpas, maar liefst zo vaak mogelijk. - Een volle lijn in het midden van de straat (zelfs een dubbele) lijkt zuiver ornamenteel te zijn of fungeert hooguit om het midden aan te duiden. Een inhaalverbod ziet niemand er in. - Inhalen in een bocht is veel spannender dan in een recht stuk, dus ook dit doe je zo vaak mogelijk. - Gordels zijn voor mietjes. - Vering is een overbodige luxe. - Airco? Dràài het raampje open! - Wat bij ons al 20 jaar geleden zou afgekeurd zijn voor roest, hobbelt hier vrolijk over de wegen. - Recordpogingen om met zoveel mogelijk in 1 wagen te passen zijn schering en inslag. - Hoezo?! Kinderzitjes?! - Een gezin met 3 of 4 kinderen past netjes op 1 motorfiets. Van helmen is geen sprake. - Van koeien op de weg kijkt niemand vreemd op. Ook geiten, varkens en ezels duiken om de haverklap op. Velen van hen beschikken zelfs over een rijbewijs om een bus te besturen. - Een fietsreiziger geniet overal veel respect en wordt onafgebroken begroet.
Zaterdag liet ik jullie nog grootmoedig weten dat ik er weer helemaal bovenop was na een korte koortsaanval. Geheel voorbarig zo blijkt nu! Welgeteld 1 dag heb ik kunnen fietsen en toen was ik alweer geveld... Hoge koorts, schele koppijn en een ontzettend loom gevoel hebben me twee dagen in het stadje Machala (zie foto) gehouden. Best gezellig is het hier al heeft dit plaatsje niets speciaals te bieden (behalve dan gratis bananen voor iedereen!!). Ik voel me ondertussen weer iets beter en hoewel het misschien niet zo heel slim is probeer ik morgen toch nog eens een voorzichtig ritje...
In the last English update I told you people that I was in for a couple of serious 'Andes climbing days'. And so it was! Southern Colombia and Northern Ecuador are immensly beautifull, but very exhausting to ride a bike in! After making it to Quito in one piece I could enjoy a largely two week rest. The lovely Dutch girl Renée was crazy enough to fly in all the way from Holland to entertain me for a couple of weeks. And she did a good job entertaining me! After a few cuiet days in Quito we went into the mountains to go hiking and horsebackriding. After that we were ready to head to Baños to enjoy the hot water springs. But Baños had a lot more to offer than just the natural springs. We went mountainbiking, bungee-jumping, canyoning, rafting and made a two day trip into the jungle... After all that adrenaline and excitement we treated ourselves to a few days of chillin' in the laid back surftown of Montañita.
By now Renée is back in Holland and I am trying to keep on moving South. But after only one day of cycling I had to hit the breaks and rest. Fever and a headache force me to spend a couple of days in the city of Machala in southern Ecuador. I'm feeling a tiny bit better now and tomorrow I'm gonna give it a shot to make it to the Peruvian border...
Op 12 mei geef ik in De Mazzel (Torhout) een Rock fuif 70 80 90. Nee, geen zware patémuziek maar gewoon goeie rock muziek die bij iedereen in de smaak zal vallen. (Pearl Jam, Tool, Faith No More, WASP, Kiss, Blackfoot,...check flyer voor meer namen) De alomgeprezen DJ Furle draait nog eens en zal het onderste uit de kan halen dus dat beloofd. Allen daarheen dus zou ik zeggen!
Alweer een feestje waar ik maar al te graag zou bij zijn, maar een mens kan niet alles hebben hé...
Trek op 12 mei dus met z'n allen naar De Mazzel, maak er iets leuks van en denk eens aan me.
Ik liet jullie in het ongewisse toen ik op zo'n 80 km van de Peruviaanse grens probeerde om de topvorm weer terug te vinden... In de wetenschap dat ik die topvorm nog lang niet terug had trok ik toch weer op pad. Door wegeniswerken werden 80 km er zowat 100. Eerst voelde ik me nog relatief goed, maar aan het eind van de dag was ik maar al te blij dat ik van mn fietsje af kon. Het lijf werkte nog niet helemaal mee... De volgende morgen slaap ik goed uit en probeer het tegen beter weten toch nog eens... Ik denk dat het misschien beter lukt want na bijna 6 jaar kom ik opnieuw op Peruviaanse bodem. In 2001 maakte ik samen met Pieter, Thijs en Thomas al Zuid-Peru onveilig. Nu resten me nog zo'n slordige 1500 km van de streek waar we toen vertoefden, maar ik hoop toch dat de terugkeer me Xtra kracht kan verschaffen! Ijdele hoop zo blijkt al snel... Het wordt die dag een ware strijd met mezelf en na amper 50 km geef ik er de brui aan. Bij een poepsjiek resort trek ik de remmen dicht en trakteer mezelf op twee onvervalste verwennachtjes. 2 zachte kingsizebedden, een warme douche, het strand dat hier vlak bij de zee ligt, het zwembad recht naast mn kamer, dvd-speler met alle laatste kaskrakers en de beste klassiekers en roomservice... http://www.youtube.com/watch?v=w6u93yqJT10 Een ideale plaats om verder op krachten te komen. Ondertussen had Renée in Nederland bloed laten trekken en waarschijnlijk hebben we een viraal virus opgelopen waartegen de enige remedie rust is... Heeeel veel slapen doe ik dus en verder specialiseer ik me in niets doen, films kijken, even het zwembad in, uitrusten, even de zee in, uitrusten... Om de prijs te drukken blijft het bij 2 nachtjes en op vrijdag fiets ik 10 km tot het volgende dorpje om daar weer op een matras van mousse te gaan slapen, zonder tv, maar met zicht op zee. In dat dorpje komt trouwens het Russische gezelschap binnengewandeld dat ik samen met Renée in Montañita leerde kennen. Zo´n 500 km verderop waaien ze dus zomaar hetzelfde restaurantje binnen als waar ik zit. Goed voor ruim 2 uur gezellig tafelen en bijkletsen... Vrijdagnacht doe ik er nog eens netjes 13 uren slaap bij en zaterdag voel ik me sterk genoeg om er weer tegenaan te gaan. 85 km maal ik lekker af. Eindelijk is er weer kracht in de benen, eindelijk fiets ik weer zonder pijn! Toch hou ik me kalm, want op het einde zou er toch al kramp durven opspelen. Morgen (zondag) las ik nog een preventieve rustdag in. Ik ben namelijk weer in een mooi kuststadje terechtgekomen en 'chillen' is hier hét woord bij uitstek. Bovendien wachten me zo'n 300 kilometer woestijn, goed voor zo'n dag of 4 niemandsland en ik kan het me niet permitteren om daar te hervallen...
De beachtime op het strand van Máncora deed me deugd en liet me toe de batterijen helemaal op te laden. Ik was trouwens helemaal in m'n nopjes dat ik er weer tegenaan kon! Al geruime tijd waarschuwden locals me voor het onherbergzame gebied dat me voorbij Máncora te wachten stond. Dorre woestijnlandschappen en slechts twee stadjes verspreid over meer dan 400 kilometer stonden op het menu. Het was van Baja California in Mexico gelden dat ik nog echt in woestijnen vertoefde, in de USA had ik echter wel mijn deel gehad. De heerlijke herinneringen aan de prachtige stukken in Arizona en Nevada komen hier trouwens spontaan weer opgeborreld! Het lijkt al een eeuwigheid gelden... Hiervoor doe ik het!! Kilometers en kilometers lang is er niets of niemand te bespeuren. Zowat om de 20 minuten passeert er wel een bus richting Lima, meestal enthousiast toeterend. http://www.youtube.com/watch?v=BXmi82T2Ja8 De landschappen zijn overweldigend! Onvoorstelbaar dat het zo dicht bij een gigantische oceaan zo ontzettend droog kan zijn. Met veel plezier baan ik me onder de verschroeiende zon een weg doorheen de zanderige heuvels en de uitgestrekte vlaktes met hun diepe cañons. Net als ik denk dat er hier behalve salamanders en aasgieren helemaal niets kan overleven duiken toch enkele hutjes op. Ik vind het super om hier een aantal dagen met mijn fietsje doorheen te cruisen, maar hier wonen is toch nog een ander paar mouwen!
Dinsdag kreeg het intense plezier dat ik beleefde aan mijn terugkeer naar de woestijn dan toch een knauw. Eerst zag ik het nog als een welkom, verfrissend briesje; maar al snel moest ik mijn mening wat bijschaven. Een huilende wind leek vastberaden om me terug te sturen naar mijn startplek Alsof een snoeiharde tegenwind op zich nog niet genoeg was moest er ook nog een indrukwekkende hoeveelheid stof meegevoerd worden. Samen met elke hap hete lucht die ik probeer te nemen krijg ik ook een goeie schep stof in mijn sowieso al droge mond. http://www.youtube.com/watch?v=v2vNbG_Fc7I Het is nog maar even na de middag, dus is het nog veel te vroeg om de tent al op te slaan. Het is nog zo'n 80 km naar het stadje Sullana, met deze wind een onbegonnen werk... Na het filmpje probeer ik het nog een half uurtje verder. Ik drink in dat halve uur anderhalve liter water en leg ruim 5 km af... Op dat moment is het plezier eraf en dat heb ik toch steeds op nummer 1 gezet! Het moest plezant blijven! De eerste vrachtwagen die passeert stopt meteen voor me. http://www.youtube.com/watch?v=bJAA9U3FlI0 Hij verklaart me gek dat ik hier met mijn fietsje rondtoer en misschien heeft hij wel gelijk. Groot is zijn verbazing dan ook dat ik niet helemaal tot Lima meewil met hem. In het stadje 80 km verderop stap ik af en wacht iets minder winderig weer af. Het was eigenlijk de bedoeling om er vandaag (woensdag) al meteen weer tegenaan te gaan, maar het zal voor donderdagmorgen zijn. Met een verse voorraad fruit, brood en water val ik de volgende 200 woestijnkilometers aan. Als ik van die vervloekte tegenwind kan gespaard blijven wordt het vast weer een feest!
Met ruim 10 liter water, voldoende eten in blik, spaghetti en een voer bananen en mandarijnen vertrok ik dus voor wat 210 km doorheen de droogste woestijn van Peru moest worden. Een dag van 100 km en eentje van 110 had ik deskundig berekend. Betrekkelijk lange dagen, maar gezien het vlakke parcours en het gebrek aan stopplekken onderweg zeker geen onoverkoombare klif; ik heb wel al voor hetere vuren gestaan. Het begin gaat dan ook voortvarend. 's Morgens is er van wind amper of geen sprake. Ik heb een stevig ontbijt achter de kiezen en de eerste vijftigtal kilometer gaan wel heel vlot. Het is dan ook nog vroeg in de namiddag als ik met ruim 80 km op de teller bij een wegwijzer kom: Chiclayo (mijn bestemming is dat) 210 km... Even slikken is dat toch! Hebben ze me in de vorige stad (en op de kaart) even voor 80 km foute info gegeven! Maar goed, ik voel me sterk en het is nog relatief vroeg, dus besluit ik er een extra inspanning uit te persen en toch maar te proberen om in 2 dagen mijn bestemming te berijken. En natuurlijk is het geluk weer aan mijn zijde. Hoewel er op de kaart helemaal niets te zien is en men mij verzekerd heeft dat er van steden noch dorpjes sprake kon zijn, ben ik nog maar eens Lucky Ruben. Na ruim 120 km begint de duisternis te vallen en ga ik dus uitkijken voor een plekje om mijn tentje op te slaan en om wat te gaan koken. Maar wat duikt er van achter 1 van de vele duinen op? Een verzameling hutjes! Één van de hutjes heeft zelfs een bordje waar in amper leesbare letters opstaat 'restaurant'. Net als ik in mn handen ga wrijven dat ik niet hoef te koken doet een ventje mij stoppen. Hij wil de klassieke babbel (die me ondertussen serieus de keel uithangt) maken, maar in zijn enthousiasme weet hij me ook te vertellen dat er bij zijn zus nog wel een kamer leegstaat en dat ik daar vast wel terecht kan... Op naar de zus dus! Ik word er zwaar in de watten gelegd. Rijst, kip en water á volonté! Gas, stromend water of elektriciteit is er hier zo in het niemandsland natuurlijk niet. Voor de plaatselijke bevolking is een fietsende gringo dan ook een welgekomen attractie. Ik word van alle kanten met vragen en opmerkingen bestookt en het wordt een gezellige boel daar rond het kaarslicht onder de stralende sterrenhemel. De wc is een put in de grond, mijn matras is van stro, van douches is geen sprake maar ze zijn trots me hun ton met water te kunnen aanbieden om me wat te verfrissen en de verwelkoming is er één van de welgemeendste die je je kunt inbeelden. De volgende morgen ben ik om 6u klaar om weer op de fiets te springen want er staan zowat 160 km op het menu. Samen met de opkomende zon ontwaakt ook het hele 'dorpje' en er zijn er een paar paraat om me uit te zwaaien. Heerlijk is het om met de ontwakende natuur op pad te zijn. Behalve de beestjes, de zandduinen en hier en daar wat stroken met lage bebossing is er nergens iets te zien. Urenlang ben ik alleen op de wereld! Het hele scenario geeft me tonnen energie en ik besluit het tempo wat op te drijven. Het is amper na de middag als ik met 140 km op de teller de bewoonde wereld nader. Ik neem dan ook rustig de tijd om de restanten van Inca-piramides te gaan bezoeken en wat te rusten vooraleer ik verderga. De langste rit tot hiertoe heeft me in ruim 7 uren en na meer dan 170 km succesvol tot in Chiclayo gebracht. Ik heb nog veel eten over, maar de watervoorraad heb ik tot de laatste druppel opgebruikt.
Op zaterdagavond was ik dus in Chiclayo aangekomen en omdat ik toch alweer een dag of 5 buiten de 'beschaving' vertoefde plande ik om hier wel een paar dagjes te blijven hangen. De zondag voegde ik de daad bij het woord en relaxte ik gewoon wat. Een bankje in het zonnetje, wat rondslenteren, de kont laten recupereren van de martelgang de dag ervoor... Maar het ging al snel weer kriebelen! Ik had het de afgelopen dagen zo naar mijn zin op m'n fiets dat ik er de maandag alweer tegenaan wou. Wat stond me te wachten? Zo'n 200 km woestijn... Andermaal vloog ik er vol goede moed in, maar mijn enthousiasme werd al snel getemperd. Een snoeiharde tegenwind maakte het me superlastig en mijn kont vond het even niet zo plezant meer op mijn oude, afgeleefde zadel. Gedurende een twintigtal kilometer leverde ik een verbeten gevecht met de elementen, maar dan boog ik toch het hoofd... Ik maakte rechtsomkeer en stapte op de eerste bus naar Trujillo, zo'n 200 km verderop. Trujillo is best een aangename stad en bovendien zijn in de streek heel wat interessante archeologische sites van de Chimu. De Chimu regeerden gedurende ruim 500 jaar in het noorden van Peru tot ze in de jaren 1400 overmeesterd werden door de machtige Inca's. Met de fiets trek ik er dus op uit om de indrukwekkende stad Chan Chan te gaan bewonderen en de volgende dagen heb ik ook nog een paar tempelbezoeken op het programma staan. Dit alles met de fiets, zonder bagage; zo voel ik me net een Telekomrenner uit het midden de jaren '90!!
Facing strong headwinds, eating dust and sand; but having the best of times in Peru
I did make it to the Peruvian border that next day, but I was not fully recovered yet. Only one day later I had to listen to my mothers voice reasoning in my head and I stopped again... This time I treated myself to a fancy resort for a couple of days. After spoiling myself there I was a kind of in the mood and I just kept on spoiling myself. I chilled a bit longer than planned on the nice surfbeaches of Máncora, but after that it was obvious that I was fully recovered and I hit the road again. At first it was pure joy in the gorgeous Peruvian deserts, but in the late afternoon I had to deal with a very strong headwind which was carrying half the deserts dust and sand. I didn't enjoy that for all to long, so I stopped a truck and hitched to the next town. From there on I did find my strongest legs again and was ready to face more deserts. A couple of really long, but very funny cyclingdays brought me into Chiclayo and by now I'm in Trujillo already. Taking the bicycle out for a ride to some archeological sites and to a nice beach I bumped into the Dutch guys Alex and Michel. I met them some four months ago in Nicaragua and later I ran into Alex in Panama as well. I knew they were in the area and I refuse to say "it's a small world"; you should try riding it on your bicycle!!
Ik liet jullie al weten dat ik me in Trujillo wel op mn gemak voelde. Een aangename stad op mensenmaat met heel wat moois in de omgeving. De Chimú-stad Chan Chan is zonder twijfel 1 van de indrukwekkendste archeologische sites die ik ooit heb gezien!! Ik blijf in totaal bijna een week in Trujillo plakken en fiets ook tot bij de tempels van de zon en de maan. Nog zo'n 100 jaar voor de Messias nederdaalde bouwde de redelijk goed ontwikkelde (maar behoorlijk gruwelijke) Moche-beschaving hier al deze piramides. Ze werden ruim 1500 jaar in ere gehouden, maar raakten uiteindelijk onder het zand bedolven en werden pas zo'n 15 jaar geleden opnieuw ontdekt. Omdat ze al die tijd onder het zand zaten zijn alle kleuren en reliëfs nog in redelijke staat. De opgravingswerken zijn nog volop aan de gang, maar dat neemt niet weg dat een bezoek toch een serieuze indruk op me nalaat.
Het was ook al een tijdje geleden dat ik nog eens goed de bloemetjes had buiten gezet. Samen met de Hollanders Alex en Michel ga ik op zaterdag nog eens een stapje in de wereld zetten. We krijgen al snel het gezelschap van een drietal Peruanen waarvan ik er al twee kende. Ze gidsen ons deskundig door het bruisende Latino-nachtleven. In een bijzonder drukke bar nemen we iets te veel van het vloeibare goud tot ons en in het openlucht salsaspektakel gaan we er dan ook maar van uit dat ook wij kunnen dansen...
Als ik op 20 juli in Rio de Janeiro moet zijn om vdb te gaan ontvangen en ik nog alles wil zien en doen wat ik in gedachten heb, dan kan ik er met de fiets onmogelijk op tijd geraken. Hier en daar zullen dus busetappes moeten ingelast worden. Een eerste van die busetappes is een nachtrit over 500 km tussen Trujillo en Lima geworden. Mn vorige bezoek aan Lima was nogal vluchtig verlopen en de stad had niet zo'n schitterende indruk op me nagelaten. Ik neem er dit keer wat meer tijd voor en uiteindelijk valt het allemaal best mee. Ik tsjool anderhalve dag te voet door het centrum en maak ook anderhalve dag vrij om met de fiets wat buiten dat historische centrum te trekken. Eigenlijk is Lima zo'n beetje de klassieke hoofdstad. De stadskern met alle imposante gebouwen, pleintjes met fonteintjes, winkelstraten en heel veel politie die onder andere de veiligheid van de vele toeristen proberen te garanderen. Met de fiets stort ik me in het verkeer. Blijkbaar net op het moment dat alle 8 miljoen inwoners van de stad heel dringend ergens heen willen... Gigantische lanen en boulevards komen uit op imense rotondes die een avontuur op zich zijn en voeren me tot sjieke businesdistricten aan zee en minder fraaie woonwijken tegen de heuvelflanken. Uiteindelijk kan ik Lima dus wat beter smaken dan zo'n 6 jaar geleden, maar toch blijft de kans klein dat het ooit mijn lievelingsstad zal worden.
Via de kortste en makkelijkste weg geraak ik eigenlijk wél netjes op tijd in Rio om vdb op te halen. Maar wat is daar plezant aan? Ik heb de optie overwogen om ook hier in Peru nog de hele tijd langs de vlakke kust te blijven, maar ik kies voor plan B. Gisteren ben ik in Lima gaan shoppen. Het was tijd om mijn garderobe wat aan te passen, want ik trek richting vrieskou. De droge hitte van de woestijn had ik hier al achter me gelaten. Lima baadt in een aangename 20 à 25 graden en na de middag is de zon zelfs sterk genoeg om door de dikke laag smog te boren. 's Avonds kun je al best een goede trui gebruiken. Maar ik heb dus besloten om het mezelf nog eens lastig te maken. Ik wijk af van de netjes geplaveide toeristenroute in Zuid-Peru en trek van hieruit in de richting van de allerhoogste Andestoppen. Ik wil op zoek naar mijn grenzen!! Ik vertelde jullie eerder al dat de (volgespoten?) profs in de Tour de France meestal niet boven de 2646 m uitstijgen. In de volgende dagen wil ik richting Huancayo tot een plateau van ruim 3000 m klimmen. Niets nieuws, ook in Colombia en Ecuador heb ik mezelf dat al aangedaan. Wat daarna volgt moet zowat de ultieme test van mijn eigen kunnen worden. Tot op welke hoogte verdraagt mijn lichaam de inspanningen om de 50 kg van fiets + bagage de steile bergflanken op te sleuren? Met zijn 4808 m is de Mont Blanc de hoogste top van Europa. Op die hoogte wacht mij net voorbij Huancavelica de tweede hoogste bergpas van de wereld. In het Chinese plaatsje Zhangmu gaat een pas over de Everest op een hoogte van iets meer dan 5000 m.
Gisteren ging ik in Lima dus op zoek naar een lange fietsbroek om de kou te trotseren. Eerst lijkt in de hele stad niet 1 fietswinkel te vinden te zijn, maar na wat rondvraag kom ik zowaar in de fietsenwijk terecht. Een aantal straten helemaal volgepropt met fietsen en toebehoren. Het is even zoeken naar kwaliteit, maar uiteindelijk vind ik toch min of meer wat ik nodig heb. Ik schaf me ook een goeie thermotrui en een Incamutsje aan en ben klaar om er achter te komen waar ik eventueel het hoofd zal moeten buigen...
Uiteindelijk begon ik me in Lima nog helemaal op m'n gemak te voelen. Ik begon de leuke plekjes zo wat te kennen en genoot elke avond van mijn Pisco Sour en live-muziek. Ze begonnen me daar ook te kennen en enkelen deden hun uiterste best om me te overtuigen om nog te blijven voor het weekend. Geheel tot mijn eigen verbazing bedankte ik vriendelijk en pakte toch mijn biezen. Ik wist wat me te wachten stond en op één of andere manier maakt dat de steile en lange beklimmingen toch iets menselijker. In dit eerste deel van mijn omweg moest ik tot een hoogte van net geen 4000 m klimmen. Het weer valt een stuk beter mee dan ik had gevreesd. Tussen 10 u en 15 u stijgt het kwik vlot boven de 20 graden en de zon is steevast en ononderbroken van de partij tot rond 14 u. Daarna koelt het wel snel af en 's nachts is de vrieskou nooit ver weg. De besneeuwde Andestoppen wijzen me er dan ook steeds op dat ik op grote hoogte aan het fietsen ben. Mijn lichaan verteert die grote hoogte echter verrassend goed. Ik heb natuurlijk al wat training achter de rug en als ik het zonnetje zie kan sowieso al iets meer. Het inademen van deze o zo zuivere lucht doet me bovendien zo'n ontzettinde deugd. Je voelt welliswaar maar al te goed dat er minder zuurstof is. Als ik in de beklimming eens gek wil gaan doen (en uiteraard wil ik dat graag wel eens) slaat de vermoeidheid een pak sneller toe. Al snel gaat de ademhaling heel onregelmatig en moeizaam en van het ene moment op het andere worden de benen gewoonweg afgesneden en sta ik geparkeerd. Rustig aan doen is de boodschap. En genieten! Met volle teugen genieten van het schitterende landschap en van de vredige dorpjes waar ze me heel raar aankijken. Eenmaal de voorlopige top bereikt is daalt het zachtjes af tot een hoogte van ongeveer 3200 m. Op deze hoogte kom ik tercht op een relatief vlak terrein dat hier 'Altiplano' genoemd wordt. Letterlijk betekent dat 'hoogvlakte'. Op deze hoogte krijg ik een zacht golvend parcours voorgeschoteld. Ook al is het hier niet meer dan een Ardennenparcours, ik blijf het relatief rustig aan doen. Het grote probleem van watertekort waar ik in de woestijn steevast mee geconfronteerd wordt heb ik hier gelukkig niet. Er is steeds wel ergens een bergriviertje in de buurt. Op zich zou dit van het zuiverste water ter wereld moeten zijn, maar voor de zekerheid zuiver ik het voor gebruik als volgt. Eerst wordt het water gedurende een minuut of 4 gekookt. Nadat ik het wat heb laten afkoelen gaat het door mijn eenvoudige waterfiltertje en tot slot wordt het nog een paar minuten gekookt. Tot zover blijkt dat een feilloze taktiek te zijn...
Hoe je een feestje moet bouwen moet je aan de gemiddelde Zuid-Amerikaan niet meer uitleggen. Hier in de bergen hebben ze echter de reputatie iets koeler en minder enthousiast te zijn, maar daar merk ik bitter weinig van. Ik was van plan om zondag een rustdag in te lassen in de stad Huancayo en ook al was dat niet het plan geweest, ik ging weinig andere opties gehad hebben. Het toeval wil namelijk dat er dit weekend folklorefeesten in de stad zijn. Geen swingende salsa of merengue dit keer, maar de bergmensjes sleuren me maar al te graag mee in hun traditionele volksdansen. Op zondag gaat het er al een stuk rustiger aan toe, maar toch barst de plaza de armas nog uit z'n voegen door alle orkestjes die elk denken de ideale plek gevonden te hebben om hun kunsten te etaleren... http://www.youtube.com/watch?v=i9eOyRKUA8E Ik laat het allemaal graag gebeuren, maar trek na de middag toch eens naar het superbekende park dat de oorsprong van het Peruaanse volk moet uitbeelden. Volgens de reisgidsen en de locals is dit een absolute must, maar ik vind er niet zo veel aan en nog geen kwartier later ben ik me al aan het uitleven op het basketbalterreintje naast het park.
Ik bevind me hier op 3200 m hoogte en de volgende stad ligt 150 km verder op een hoogte van 3750 m. Van daaruit begint het serieuze werk, de klim naar de hoogste bergpas van het continent, goed voor meer dan 4800 m.
Ik heb het er al lang over natuurlijk, maar nu ik aan de vooravond van de grote uitdaging sta ben ik overtuigd dat het me wel lukt. De afgelopen twee dagen heb ik dan ook met succes enkele serieuze voorproevertjes afgewerkt. De 150 km die voorzien waren zijn er uiteindelijk meer dan 170 geworden en ze waren niet van de poes! Maandag viel het op zich nog mee. In tegenstelling tot wat ik gevreesd had krijg ik de hele dag lang uitstekend asfalt onder de wielen. Het begint met een relatief vlakke aanloop van zo'n 20 km. Daarna volgt een heel gezapige klim die me over 20 km zo'n 800 m hoogteverschil doet overwinnen. Daarna word ik beloond met zomaar even 40 km afdaling... http://www.youtube.com/watch?v=HKBjqe9hFZw Ik werd gewaarschuwd dat het de volgende dag een pak lastiger zou worden! De lokale politie is ervan overtuigd dat ik nooit in 1 dag tot Huancavelica kan geraken. Om het tegendeel te bewijzen ben ik al om 5u uit de veren en om 6u vat ik de eerste klim aan. In de eerste twee uur verwerk ik een opnieuw heel menselijke klim van zo'n 25 km en word ik meteen beloond met een leuke afdaling van 13 km. Daarna is het gedaan met de luxe van geasfalteerde wegen en redelijke stijgingspercentages. Er dient zich opnieuw een klim van ruim 25 km aan. De eerste 5 km zijn werkelijk beestachig steil! Rustig aan doen is hier geen optie meer. Ik zwoeg me langzaam maar zeker omhoog. Het parcours is hels, maar de omgeving is hemels en dat maakt heel veel goed! Als de allersteilste stroken achter de rug lijken te zijn bevind ik me in een roes. http://www.youtube.com/watch?v=y7VQuPKePA8 Ik vermoed dat het een combinatie van vele effecten moet zijn. Ik zit onder de 'maté de coca' (een soort thee die ze hier maken van dezelfde bladen als waarvan ze cocaïne maken), ik vermoed dat de endorfines hun natuurlijke taak om de pijn te verdoven meer dan naar behoren vervullen en ik nader de grens van de 4000 m hoogte. Gezwind hijs ik me naar boven. Ik word enthousiast aangemoedigd door de locals die hun ogen niet kunnen geloven en word enkel uit m'n goede ritme gehaald door de vele koeien en schapen die de weg als hun natuurlijke habitat beschouwen. De uiteindelijke top blijkt op 4200 m te liggen. Amper 600 m onder wat me de komende dagen staat te wachten. Vandaar ook dat ik er wel gerust in ben...
Bovendien zijn de afgelopen dagen ongetwijfeld enkele van de allermooiste en allerpuurste van deze reis tot hiertoe geweest (en dat wil toch al wat zeggen!). Hoe kleiner de dorpjes, met hoe meer enthousiasme men mij ontvangt. Ze spreken hier nog Quechua, maar doen allemaal hun uiterste best om me in het Spaans te woord te staan. Ze zijn zich maar al te goed bewust van de schoonheid van hun streek en staan te springen om me rond te gidsen en me hun lokale gerechten en gebruiken te leren kennen. Urenlang fiets ik door pure en ongeschonden natuurpracht en dagenlang adem ik van de zuiverst denkbare lucht in. Het klinkt misschien wat stom, maar hier en daar stop ik even om te luisteren en dan hoor ik... niets, helemaal niets.. De slechte wegen zijn dan misschien een marteling voor de rug, maar het geheel is een streling voor alle zintuigen en een enorme boost voor de geest!!
Op maandag had ik voor aanvang van de afdaling nog een maaltijdje genuttigd. Verrassend genoeg bestond dat eens uit een kippensoep, rijst met bonen en een stukje taai vlees (goed voor 75 eurocent). In het heerlijke zonnetje wil ik nog even van de rust van het gezellige pleintje genieten. Maar aan die rust komt al snel een eind. De lessen zitten er op voor vandaag en alle kinderen van het dorp storten zich enthousiast op de vreemde bezoeker. Als ze erachter komen dat ik eigenlijk 'turnmeester' ben is er geen houden meer aan. Ik moet ze koste wat het kost gaan entertainen! In mijn eindeloze creativiteit doop ik de plaza de armas om tot het ideale terreintje voor jagerbal. Daarna leer ik ze een eigen Spaanse versie van 'Schipper mag ik overvaren?'. Ze zingen uit volle borst en vinden het een geweldig spel. Als ze het eenmaal goed beet hebben laat ik ze aan hun lot over. Ze zelfstandig leren werken is namelijk één van mijn prioritaire doelstellingen... Benieuwd wat ze er uiteindelijk van gemaakt hebben. En ook benieuwd aan wie ik mijn overuren moet aanrekenen. Ik had gezworen een jaar lang niet te werken, maar het is de aard van het beestje hé... Het werkersbloed stroomt door mijn aderen en dat is duidelijk met geen middelen tegen te houden!!
Na een rustdag in Huancavelica maak ik me op voor de ultieme test. Ik ben alweer vroeg uit de veren en na een stevig ontbijt vlieg ik er vol goede moed in. De tests de afgelopen dagen waren uitstekend verlopen, maar toch wist ik maar al te goed waar ik aan begon. Het zou een hele dag zwoegen worden om hopelijk de top te halen. Die top (Abra Chonta) lag op een hoogte van 4950 meter en kon ik enkel bereiken door me langzaam maar zeker omhoog te sleuren langs ongeveer 60 km belachelijk slechte wegen. Opnieuw begint de klim gezapig en ik voel me helemaal in mijn sas in deze fabelachtig mooie omgeving. Al snel dienen zich enkele hele steile stroken vol haarspeldbochten aan, maar het is nog vroeg en ik verwerk het dan ook nog steeds allemaal met een brede glimlach. Ik geniet van de wijdse landschappen doorspekt met vele bergriviertjes en bezaaid met hele kuddes alpaca's en vicuña's. Ik passeer die dag in totaal zo'n twintig huisjes, verzameld in twee gemeenschappen. In één van die plaatsjes maakt een lieve man met veel plezier een lichte maaltijd voor me klaar. Tussen de 4500 en 4600 meter hoogte krijg ik het enige stuk valsplat voorgeschoteld. Op zo'n 4600 m voel ik me dan ook nog behoorlijk http://www.youtube.com/watch?v=guagEpTP0Gw . Daarna gaat het echter snel bergaf. Niet met de weg, maar met mijn energievoorraad. Ik kan mijn inspanning maximaal nog een half uur volhouden en moet me dan ergens neerploffen om te recuperen en weer wat op adem te komen. Als klap op de vuurpijl zijn de laatste kilometers dan ook nog eens voorzien van ontzettend steile haarspeldbochten. Ik kan de top zien liggen, maar ernaar kijken is deprimerend. Het is zowel fysiek als mentaal de test aan het worden waar ik me aan had verwacht. Hoewel ik maar een tweetal kilometer meer te fietsen heb, moet ik het bocht per bocht proberen te nemen. De laatste loodjes, weet je wel... Ik heb het gevoel dat het geen 100 meter verder meer had moeten zijn! Helemaal leeg... Maar het geeft me toch een beetje een kick. Ik besef dat het niet iedereen gegeven is om met een bepakte fiets tot een hoogte van bijna 5000 meter te klimmen en moe maar tevreden geniet ik van dit hoogtepunt. Wie mij op de top afgepeigerd een poging wil zien doen om uit mn woorden te raken volgt volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=PgVWKBm4lZ0
De duisternis begint te vallen en hoewel de temperatuur al rond het vriespunt daalt, zakt ook het kwik heel snel. Ik voeg de daad bij het woord en ga bij de lagune op de top mijn tentje opslaan. Goed voor schitterende kiekjes en momenten die ik nooit van mijn leven meer kan vergeten, maar ook voor een ijskoude nacht... http://www.youtube.com/watch?v=QvNtwnt0nS8 Bij mn vuurtje blik ik voldaan nog even terug op wat voor mezelf een memorabele dag geworden is... http://www.youtube.com/watch?v=pgz8g3HkqXY
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.
