Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Ik ging het niet al te gek maken en de rit naar de Grand Canyon in 2 dagen doen... Ik heb dus wel gek gedaan en heb de 115 kilometer tot de rand van de canyon met een gemiddelde snelheid van 27km/u in 1 dag afgelegd. De tegenwind die me al dagenlang teisterde heeft eindelijk zijn verstand gebruikt en me een duwtje in de rug gegeven.
Terwijl ik dan toch gek aan het doen was besloot ik om het helemaal bont te maken. Iedereen weet dat ik (uit bittere noodzaak) probeer om dit reisje zo veel mogelijk 'low budget' te houden. Maandag besloot ik echter om er zo maar even het budget van een dag of 5 in 1x door te draaien. Het leek me wel een goed idee om van de gelegenheid gebruik te maken om eens een helikoptervluchtje mee te pikken. Na wat onderhandelen en hele zielige oogjes kreeg ik een korting van 60 dollar en een upgrade naar een luxehelikopter. Op dinsdagmorgen heb ik dus een klein uur over en in de canyon gevlogen. Onvergetlijk! Onbeschrijflijk ook! Ik zal er niet te veel woorden aan vuil maken, want het gevoel dat ik had is moeilijk in woorden te vatten. De 3 filmpjes die je hierbij vindt kunnen je een heel klein beetje een idee geven, maar het spreekt voor zich dat dit 'in het echt' veel indrukwekkender is...
Tijdens de helikoptervlucht kwam ik naast Patrick te zitten. Hij reist samen met een vriendin richting Los Angeles. Rebecca is een actrice uit North-Carolina die nu al 2 weken onder weg is naar LA. Ze is ervan overtuigd dat ze daar beroemd zal worden... Succes meisje! Beide zijn ze 24 en het klikt met alle twee heel goed. Nadat we samen geluncht hebben trekken we te voet de canyon in. 's Avonds kan ik in hun hotelkamer douchen en gaan we samen Halloween vieren. Patrick en ik gooien het in de Long island ice-tea. Even later raak ik ook nog aan de klap met een paar Mexicaantjes die het nodig vinden om me onophoudelijk tequila te trakteren. Gelukkig kan ik in de warme kamer van Patrick en Rebecca blijven slapen en moet ik mijn ijskoude tentje niet in... Om 1 of andere niet nader te vernoemen reden slaan we de volgende morgen over en blijven we lekker liggen tot de middag. 's Namiddags trekken de 2 verder naar Las Vegas en trek ik opnieuw de canyon in. Ik zoek me een plaatsje op een rand van een klif uit en laat de voetjes naar beneden bengelen terwijl ik rustig de sunset op me laat afkomen. Ik heb het nogal voor zonsondergangen en zonsopgangen (of hoe zeg je dat) dus kwam ik vanmorgen al om 5u30 mn tentje uitgestrompeld om het lichtspel over de canyon te gaan bewonderen. Een zoveelste onvergetelijke moment in dit reisje en ik ben eigenlijk nog maar net goed en wel vertrokken...
Dat de Grand Canyon hier aan de South-Rim behoorlijk indrukwekkend is behoefd waarschijnlijk geen betoog, maar ik stoor me een klein beetje aan de horten toeristen die hier en daar gedropt worden om foto's te nemen en weer verder te rijden. Dit is de plaats waar de meerderheid van de toeristen de canyon komt bezichtigen, maar dit ding is meer dan 250 mijl lang... Ik trek vanmiddag dus verder oostwaarts richting the painted desert. In de komende week trek ik door het heel dun bevolkte noordelijke stuk van de canyon. Doel moet zijn om over ten laatste 10 dagen in Las Vegas aan te komen... Als alles goed gaat is dat, want voor het eerst begint mn fietsje een beetje tegen te spruttelen. 1 spaak in het achterwiel heeft het begeven => achterwiel begint scheef te slaan. Geen ramp, 1 spaak kan ik wel missen, maar ik vrees dat het van kwaad naar erger zou kunnen gaan als ik straks met pak en zak verder moet. Een reservespaak heeft dit warhoofd uiteraard niet bij (hoewel ik het er vooraf uitgebreid heb over gehad) en de volgende fietsenzaak zal hoogstwaarschijnlijk nog zo'n 500 kilometer op zich laten wachten. Het wordt dus weer spannend! Zo heb ik het graag...
btw, ik heb al een tijdje geen ontvangst op mn gsm en dat zal er deze week zeker niet beter op worden als ik daar door dat gat fiets. Wie geen respons krijgt op eventuele berichtjes moet dus niet gaan panikeren, ik leef nog steeds, maar de telefoon heeft op dit moment niet zo veel zin.
Naast de nieuwe berichtjes die ik zonet heb toegevoegd heb ik ook de berichtjes van eerder deze week voorzien van het beloofde foto- en filmmateriaal.
Daarnaast zijn ook de 100 kilomerterfoto's geupdatet (ondertussen al aan 1400 km) en is er een nieuw foto-album te vinden in de rechter kolom.
Als ik tijd heb probeer ik ook nog het overzicht in excel aan te passen, want ik zie dat velen onder jullie ondertussen uitgevist hebben hoe je dat moet downloaden.
Veel plezier ermee! Aan alle (ex-)collega's en studenten: geniet van jullie vakantie! Tis maar voor een weekje
Bij het verlaten van the grand canyon had ik een mooie afdaling voor de boeg. Onderweg kruiste ik een Duitse en een Nederlandse fietscollega die samen op zwier zijn en die me verzekerden dat ik een aantal mooie dagen tegemoed ging. Later zou blijken dat ze overschot van gelijk hadden! Ik stort me weer als een gek naar beneden en mijn achterwiel houdt voorlopig gelukkig stand met de provisoire noodreparaties die ik heb aangebracht. Deze dag zal ik voor het eerst zo'n 140 km afleggen, maar gezien het traject is dat niet eens zo spectaculair... Eenmaal ik het Kaibab National Forest uitgefietst was kwam ik in the painted desert terecht. Deze hele regio was en is het land van de Navajo-indianen en deze kerels hebben hun stekje met zorg uitgekozen! Als klein manneke had ik van die autootjes die van kleur veranderen als je ze in de diepvries steekt. Als je ze dan in je handen weer verwarmt krijgen ze hun originele kleur terug. Desnoods moest je er maar lang genoeg gaan op zitten, want in de oven mochten ze niet van de oudjes... Wel, de bodem the painted desert kent een gelijkaardig fenomeen. Er lang op zitten helpt jammer genoeg niet, maar de mineralen in de grond hier veranderen wel van kleur als ze een andere temperatuur hebben. Dat zorgt de hele dag door voor een wonderbaarlijk kleurenspel!
Omdat de filmpjes nogal een succes blijken te zijn, plaats ik hieronder weer 2 links waarop je een klein beetje een beeld krijgt van hoe ik het van op mijn fietsje allemaal ervaar...
Het zal de meesten onder jullie bij het bekijken van de foto's vast niet ontgaan zijn dat ik nogal een zwak heb voor zonsondergangen en -opgangen. De zonsopgang heeft het niet te onderschatten nadeel dat je daarvoor nogal vroeg uit de veren moet. De zonsondergangen pik ik echter dagelijks met veel plezier mee! Het is meestal zo dat ik fiets tot de zon begint te zakken en dat ik dan op zoek ga naar een geschikt stekje om te kamperen en te koken. In de fotoreeks die hieronder gelinkt staat zie je hoe ik in een tiental minuutjes mijn tentje opzet en hoe het even snel helemaal donker geworden is... Mijn tentje (dat al zoveel meegemaakt had) begon trouwens een beetje zijn oren te laten hangen. Gelukkig heb ik de boog die de voortent omhoog moet houden kunnen vervangen, want de originele had ik met mijn brute geweld naar de eeuwige jachtvelden geholpen... De rits aan de rechterkant weigert echter koppig dienst en die heb ik dus op mijn geheel eigen wijze (heel elegant dus) met ducktape toegeplakt. http://www.mijnalbum.nl/Album=CEZQQS84
de uploads van de nog ontbrekende filmpjes hieronder laten te lang op zich wachten... Het is bijna middag en ik zou vandaag eigegnlijk toch nog een stuk moeten kunnen fietsen. Het zal sowieso nog een week duren vooraleer ik Las Vega bereik denk ik. Voor de nog ontbrekende filmpjes zullen jullie dus nog eventjes geduld moeten oefenen, maar ze zijn op komst!
Hier alvast het filmpje dat bij het item over the painted desert hoorde en de ongeruste zieltjes (vooral tjoepke dan) op beide oren moet laten slapen. http://www.youtube.com/watch?v=wS0JRaJB5r4
Tijdens het fietsen houd ik hier en daar halt bij van die bordjes die de reizigers info over de omgeving en zijn geschiedenis moeten meegeven. Vaak gaan die bordjes over de eerste reizigers die de streek in kaart brachten of over de "ontdekkers" van het gebied (ook al leefden er de laatste 2000 jaar ook mensen). Mijn avonturen hier zijn natuurlijk heerlijk, maar soms ben ik toch stiekem een beetje jaloers op de echte ontekkingsreizigers...
Het was tijdens zo'n stiekem jaloers moment dat ik besloot om mezelf vanaf nu ook maar als ontdekkingsreiziger te gaan zien! Ik open namelijk ook de deuren voor zij die achterkomen! Ik breng mijn route ook in kaart! Global Cyclist is een Nederlandse organisatie die fietsreizen doorheen de mooiste locaties op aarde verkoopt. (Voor meer info http://www.global-cyclist.nl ) Nu zijn de mensen van Global Cyclist zo slim geweest om van mijn diensten gebruik te maken. Als een ware ontdekkingsreiziger neem ik hier dus trouw notities van de bergen die ik trotseer, weggetjes die ik insla en mogelijkheden voor overnachtingen en inkopen. Bovendien leg ik mijn volledige route vast op een door hen geleverde gps. Op die manier wordt het voor reizigers die na mij komen een fluitje van een cent om deze prachtige streken ook zelf te gaan verkennen.
Op deze wijze ontstaan hier op dit eigenste moment al verschillende mogelijkheden. Iedereen die dat wil zal via Global Cyclist het traject dat ik nu volg ook kunnen kopen. Je zal er de integrale lus LA - LA kunnen afleggen (toch zo'n 3000 km) of je kunt gaan splitsen in 2 kleinere lussen (elk 1300 km). Op de mooiste en makkelijkst bereisbare plaatsen maak ik in de loop van mijn avontuur nog een aantal van deze lussen. Dat er dus nooit meer iemand komt en zegt: "Ik vind het super wat je doet, maar ik zou dat nooit durven", want met de hulp van Global Cyclist en uw zeer persoonlijke ontdekkingsreiziger wordt het allemaal gesneden koek...
Eigenlijk is het een spijtige evolutie; maar voor Stampertjes, Knabbel&Babbel of zelfs Bambies kijk al niet meer vreemd op. Maar als deze vriend de weg oversteekt knijp ik toch even de remmen dicht... Ik weet echter niet wie het meest schrikt van onze ontmoeting. Terwijl we mekaar in de ogen kijken wegen we de verschillende mogelijkheden af. Uiteindelijk besluiten we beiden onze eigen weg verder te zetten, maar we volgen elkaars bewegingen nog aandachtig vanuit de ooghoeken...
Ik weet niet hoe zo'n beest heet. Ik weet nog minder of ze gevaarlijk zijn of niet. 's Nachts hoor je ze wel vaker tekeer gaan, maar ik heb er tot hier toe nog maar 3 gezien
Bij het binnenkomen van Nevada moest de klok een uurtje terug gedraait worden. Behoorlijk vervelend is dat voor een fietser, want nu is het niet langer om 17u30 donker, maar om 16u30... Behalve dit nare bijsmaakje kan het terugdraaien van de klok natuurlijk geen probleem zijn. Tenzij je nogal een warhoofd bent... Dit warhoofd moest de klok van de kilometerteller even snel gaan aanpassen en besloot om dat in het donker te gaan doen. Behoorlijk stom! Gevolg: de algemene kilometerstand volledig op 0! Een geluk bij een ongeluk is nog dat die algemene kilometerstand netjes op een rond getal stond. Bij de 100-kilometer-foto's kun je vanaf nu dus telkens 2100 km bijtellen...
Dat er tussen 09/10/2006 en 09/11/2006 al heel veel mooie momenten de revue gepaseerd zijn kun je hieronder natuurlijk uitgebreid lezen, horen en zien... Deze onderneming is tot hier toe alles wat ik ervan had durven hopen en nog veel meer!
De precieze cijfergegevens heb ik momenteel niet bij, maar zo voor de vuist weg zou ik volgende cijfers op maand 1 durven plakken. Na zo'n 100 fietsuren heb ik ongeveer 2200 kilometer achter de rug. De gemiddelde snelheid ligt met 22km/u dus onverwacht hoog! Mijn maximum van 77,7km/u bezorgt me nog steeds kippevel, maar ik verwacht dat de 80 er zit aan te komen met de afdaling naar Death Valley in het verschiet...
Dit weekend gun ik mezelf wat (welverdiende) rust. Vandaag ben ik in Las Vegas aangekomen en vanavond vervoegen Chad en Brad uit Los Angeles me hier. Samen zullen we wapenstilstand op de gepast wijze herdenken. Een klein feestje is hier wel op zijn plaats denk ik.
Stijn merkte het al op toen deze blog nog in zijn kinderschoentjes stond... De buitenlandse vriendjes en de mensen die ik onderweg ontmoet zullen van dit blog geen jota begrijpen. Voor hen doe ik vanaf vandaag een Xtra inspanning. Ik blijf hier gewoon zo vaak mogelijk verslag uitbrengen van mijn fratsen, maar als toetje komt ook regelmatig een korte samenvatting in het Engels aan bod.
As I have been promising to the people I met on the road... et pour l'equipe du camping le carbonnier... y para Pedrito, Jaime, los Granadinos o toda la gente que encontrare durante los proximos meses... From now on brief highlights of my trip will be posted in English. This way, instead of just looking at the pics and wondering what th f*ck the poll is about, you will be able to follow my adventures a little better too. And by the way, in the poll you can try to predict how long my hair will be when (or if) I return to Belgium in August 2007.
Para los Espanoles, lo siento, pero no tengo sufisamente tiempo para escribir en 3 idiomas cada vez... Estoy seguro que estais muy feliz de poder practiquar un poco de Ingles A lo mejor, quien sabe, escribare en Espanol tambien cuando estare en el parte Latin-Americano del viaje... Y pedrito gordito: lo del poll/rondvraag es una pregunta sobre mi pelo. Se puede elegir que longitud que va a tener mi pelo cuando lleguo en Belgica en agosto 2007... La ultima possibilidad de repuesta es que nunca volvere...
Op 27/11 plaatste Marco een berichtje in mijn gastenboek over de 'onderneming' die het bloggen is voor een fietser. Het is een feit dat het bijhouden van dit weblog een tijdrovende bezigheid is en dat het niet altijd voor de hand ligt om goede internettoegang te vinden op de geschikte momenten. Aan de andere kant heeft hij ook gelijk dat je na verloop van tijd misschien familie en vrienden gaat missen. Ik betrap mezelf er soms op terwijl ik aan het fietsen ben dat ik me afvraag of er reactie op een of ander berichtje zou gekomen zijn. Vaak zit ik op het zadel al de zinnen te formuleren die ik ooit op het blog wil posten (uiteraard vergeet ik ze dan toch en moet ik voor de computer iets uit de hoed gaan toveren). Dit is voor jullie het medium om met mij in contact te blijven en mij te kunnen volgen, maar ook voor mij is het een gelegenheid om nog een beetje voeling met het thuisfront te hebben. Marco stelt de vraag of ik hier het gevoel heb helemaal van de wereld weg te zijn en of ik er de behoefte aan heb. Ik vind de eindeloze kilometers doorheen niemandsland en prachtige woestijnen onvergetelijk mooi. Ik heb dagen gefietst waarop ik amper andere mensen tegenkwam en nachten meegemaakt waarvan ik niet voor mogelijk hield dat ze op deze wereld zo onwezenlijk stil konden zijn. Alleen de sterren om je heen, nogal cliche, maar je voelt je heel erg klein dan... Ik krijg hier meermaals de boodschap om te genieten en dat doe ik met volle teugen, zeker op zo'n weg-van-de-wereld-momenten. Toch ben ik ook steeds weer blij als ik de bewoonde wereld weer infiets, vooral vanwege een mogelijkheid om snel eventjes het internet te checken. Het is zowat het enige medium dat ik zou gaan missen. Tv zegt me niets, zonder de gsm kan ik ook gerust, maar het internet... Dat blijkt een ander paar mouwen te zijn. Ook als ik zelf geen nieuws meld, kijk ik vaak even wat er hier gebeurt. Ik lees snel even vrtnieuws.net en sportwereld en neem een kijkje op sites van vrienden. Hier in de Verenigde Staten is het meestal geen probleem geweest om regelmatig mijn blog te updaten. Nu Mexico maar een paar dagjes meer voor me uit ligt kan dat misschien een beetje gaan veranderen. Men weze dus gewaarschuwd! Ik beschouw dit hier helemaal niet als een opgave, maar doe dit met veel plezier. Bovendien kan dit voor mezelf een mooi souvenier zijn als ik op een blauwe maandag uit deze mooie droom moet ontwaken, maar het kan om verscheidene redenen dus af en toe eens een paar weekjes duren vooraleer ik iets van me laat horen...
Voorlopig zijn de foto's van de afgelopen weken wel al te zien (je weet ondertussen waar te gaan zoeken he denk ik) en zijn ook de 100 km-foto's geupdatet. De nieuwe episodes van Lucky Ruben in ... zijn onder constructie en zijn hier waarschijnlijk vanaf morgen te lezen. Ze bevatten onder meer: Lucky Ruben in Las Vegas, Lucky Ruben is jarig, Lucky Ruben in Death Valley, Lucky Ruben in Los Angeles, ...
Nog eventjes geduld dus, want nu gaat Lucky Ruben een partijtje pool gaan spelen.
Nadat ik een omweg had gemaakt via Lake Mead en de grootse Hoover Dam kwam ik de vrijdag in de late namiddag dus Las Vegas binnengewaaid. Brad en Chad waren al een tweetal dagen verwoede pogingen aan het doen om een hotelkamer te reserveren, maar tevergeefs. In Las Vegas is altijd wel wat te beleven, maar uitgerekend dit weekend wil blijkbaar half Amerika hier zijn geluk beproeven. Vanwege 11 november is er voor velen een lang weekend. Er zijn nascar races, er is een bokskamp om 1 of andere grote titel, 'the who' treden op, er is vliegshow, een conferentie voor oogartsen en Lucky Ruben is in de stad. In the middle of nowhere is dit grote gekkenhuis eigenlijk 1 imense aaneenschakeling van hotels en motels. Het is onvoorstelbaar dat in de hele stad geen enkele kamer meer vrij zou zijn, maar als ik mijn zoektocht een aantal kilometer buiten het centrum begin blijkt het toch de realiteit te zijn... Bij mijn vijfde of zesde poging verklaart de receptionist me gek om op een weekend als dit Las Vegas binnen te wandelen zonder hotelreservatie. Maar hij voegt er aan toe: "this must be your lucky day". Niets nieuws onder de zon dus. Hij plaatst me in een standaard kamer en vraagt me zonder enige schroom ruim 150 dollar per nacht... Gelukkig komen Brad en Chad nog achter en kan dit gedeeld worden door 3...
Tegen de tijd dat ik gedoucht heb en mijn website heb opgepimpt komen die 2 flippo's ook binnengewaaid. Ze hebben duidelijk al even van de sfeer op de strip geproefd en zijn er klaar voor om me meteen te laten kennismaken met de hoofdstad van de zonde. 1 groot circus! In de Verenigde Staten moet alles sowieso al groter zijn, maar Las Vegas is in alles de overtreffende trap. Ontelbaar vele lichtjes doen je kop op hol slaan. Op alle mogelijke mannieren proberen hotels en casino's de aandacht van de bezoekers te trekken. In 1 moeite wandel je hier doorheen een mensenzee van onder de Eiffeltoren naar het vrijheidsbeeld. Vanuit het gigantische paleis van Caesar trek je de Sahara in en ga je naar Venetie waar je met een gondel doorheen het casino en hotel gevaren wordt... Klik op deze link om de fonteinen van het Bellagio in actie te zien: http://www.youtube.com/watch?v=RkZ-O2PelO4 Om het even waar je terecht komt; in de grand chique van de Bellagio of het circus van CircusCircus; het draait overal om hetzelfde: dollars! Wij wagen ons aan een eerste gokje in the Mirage. Net als in alle andere casino's valt hier nergens een uurwerk te bespeuren. Schaars geklede diensters huppelen dartel rond om iedereen die aan het spelen is van gratis coktails te voorzien. Ik wist wel waar ik me kon aan verwachten, maar toch is het nog verbijsterend om te zien hoe makkelijk sommigen hier grote bedragen op tafel gooien. Ook Chad en Brad gooien kwistig met 100 dollar biljetten, maar ik had mezelf beloofd om in heel deze stad niet meer dan 50 dollar te vergokken. Ik waag mijn geluk met 40 dollar bij de roulette. Na amper 2 rondjes sta ik met ruim 180 dollar in mijn handen. Ik ben een beetje van mijn melk, maar ben gelukkig wakker genoeg om meteen 100 dollar in mijn zakken te steken. Met de rest speel ik nog een hele tijd verder. Soms win je eens, meestal verlies je langzaam maar zeker. Uiteindelijk wint het huis altijd... Heel wat opwindende speeltijd en een pak coktails later zit het spelen voor mij er op en heb ik dus 60 dollar winst gemaakt. Brad en ik verhuizen naar het Hardrock casino en maken daar de gigantische bar onveilig. Chad zit in een 'zone' aan zijn roulette tafel en blijft hier de hele nacht verder spelen. Op zijn hoogtepunt heeft hij zo'n slordige 800 dollar winst in zijn zakken zitten, maar de spanning van het spelen en de invloed van de gratis coktails doen hun werk en beetje bij beetje verspeelt hij elke laatste cent...
De zaterdag hebben we heel wat tijd nodig om te bekomen. Tegen de tijd dat we ons ontbijt op hebben en gedoucht zijn wordt het beetje bij beetje al weer donker. We geven onszelf een toeristische tour langs alle decadentie van deze stad en doen het vandaag een stuk rustiger aan. Zelf gok ik amper, maar in het Bellagio zie ik iets wat me nog lang zal achtervolgen... Een vaag type met lange grijze haren, een gele sixties outfit en aan elke vinger een gigantische ring strooit lustig chips uit over een roulettetafel. Ik ga het tafereel van iets nader gaan gadeslaan en stel tot mijn verbijstering vast dat dit heerschap met chips ter waarde van 100 en 500 dollar aan het strooien is. Hij bedekt de hele tafel in een laagje van die dingen en maakt een torentje op en rond het nummer 5. We proberen een schatting te maken van het kapitaal dat hij hier op het spel zet en komen in de buurt van 100 000 dollar. Als het balletje begint te rollen gaat onze vriend even helemaal uit zijn dag en brult "five! Five! Give me a five!" Je kunt het al raden: 5 => de hoge pieten van het casino die zich al rond de tafel hadden geschaard lijken even van hun melk en moeten een paar telefoontje plegen om onze vriend te kunnen uitbetalen. Ik krijg kippevel bij het idee dat deze meneer hier zonet een slordige 20 miljoen oude Belgische franken heeft gewonnen, maar hijzelf lijkt iets minder onder de indruk... In plaats van het geld te incasseren strooit hij het weer vrolijk rond op de tafel en gaat er gemakkelijkheidshalve van uit dat die 5 er waarschijnlijk nog wel een keer zal uitkomen. Dit keer heeft hij minder geluk... Alles weer kwijt! Ik voel me misselijk als ik rationeel probeer te bevatten wat ik zonet zag en het koude zweet breekt me nog steeds uit als ik er aan denk. We huppelen zelf nog wat rond en spelen hier en daar een beetje. Ik beperk me vooral tot mensjes kijken en denk nog regelmatig met afgrijzen aan het decadente tafereel dat zich voor mijn ogen heeft afgespeeld.
Op zondagmorgen vertrekken Chad en Brad al voor dag en dauw terug richting Los Angeles. Ze bieden me aan om me mee te nemen en me de lange rit terug te besparen, maar ik bedank vriendelijk. De rit doorheen Death Valley stond met stip op mijn programma aangekruist en ik wil deze voor geen geld van de wereld missen.
Op maandag 13 november werd ik dus 25 jaar. Er zijn zo van die verjaardagen die je niet zo snel vergeet. Ik weet nog goed toen ik 2 werd, een zalige dag was dat! En toen ik 18 werd, boven op de tafelber in Kaapstad. 25 in Las Vegas, dat vergeet je zo snel nog niet. Vanwege het grote tijdsverschil komen op zondag 12 november al de eerste felicitaties binnen op de gsm en via e-mail en hierlangs. Ik besluit dan ook maar om op zondag al van verjaardagje te spelen. Ik verkas wel van het veel te dure hotel naar een jeugdherberg, maar trakteer mezelf 's avonds op een overheerlijk buffet in het Bellagio. Ik beschouw mezelf een beetje als een bourgondier en vind het dan ook super om nog eens echt lekker te eten. Het fastfood en de vele chineesjes onderweg zijn lekker, maar het doet me plezier om de smaakpapillen nog eens echt te kunnen verwennen met delicieuze lekkernijen. De maandag is het dan officieel mijn verjaardag. Het eigenlijke plan was om dan Las Vegas te verlaten, maar als ik er op uit trek om te gaan brunchen raak ik aan de klap en installeer me in het zonnetje op een terras met een kerel en we beginnen een paar pintjes te drinken. Wie zich ooit al in mijn nabijheid heeft bevonden als ik me in de zon op een terrasje installeerde om een paar pintjes te drinken weet dat het voor mij 1 van de moeilijkste opgaves in de wereld is om daar nog van weg te raken. Ook nu ik officieel een kwarteeuw oud ben lijkt daar geen verandering in te komen. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet zit ik weer in het Bellagio voor mijn verjaardagsbuffet deel 2. Dit keer pas ik toe wat ik op huwelijksfeesten vaak zou willen doen. Soep en hoofdgerecht sla ik over. Ik beperk me tot hapjes als vorm van receptie, een licht voorgerecht en een heeeeeeeel uitgebreid dessertbuffet!! Na een 33 uren durende verjaardag kruip ik moe maar voldaan in mijn bedje... 25 jaar en nog steeds een klein kind. Super
Het was dus de bedoeling om op mijn verjaardag Las Vegas te verlaten, maar vanwege een gezellig dagje is dat er niet van gekomen... Geen probleem. Op dinsdag vertrekken dan maar... Ik ben al vroeg uit de veren om mijn gratis ontbijt in de jeugdherberg te nuttigen. Tijdens dat ontbijt raak ik in gesprek met Elvira uit Mexico-City. Met haar 60 jaar is ze toch 1 van de oudere gasten hier in de jeugdherberg, maar het is een hippe tante. Zo hip zelfs dat ze haar huis ter beschikking stelt als Vdb en ik daar in de kerstperiode gaan rondhangen. Door de lange babbel met Elvira wordt mijn vertrek een ietsepietsie uitgesteld, maar om 11u ben ik dan toch met pak en zak klaar om Vegas te verlaten. Amper 10 kilometer later knijp ik de remmen dicht. Precies 15 dagen en ruim 1000 kilometer na mijn spaakbreuk kom ik mijn 2de fietsenzaak tegen (de eerste kwam ik op een vroege morgen tegen en dat ding ging pas om 15u open, dus heb ik toen het noodlot een beetje getreiterd en gewoon verder gefietst). Met de lange rit richting en doorheen Death Valley voor de boeg kan ik deze kans om mn wiel te laten herstellen niet laten liggen. Het is nogal druk in de winkel, dus moet ik een uur of twee wachten. Een uitgebreid pizzabuffet bij pizza-hut later kan ik met een hersteld wiel en 2 reservespaken (wat een luxe!) weer op pad. Ik heb redelijk wat tijd verloren, maar uiteindelijk klim ik Las Vegas toch uit. In de klim haal ik een corpulente wielertoerist in. Wat later komen we elkaar weer tegen bij de ingang van Redrock Canyon (zie foto) en vraagt hij of hij wat foto's van me mag nemen zodat hij aan zijn vrienden kan bewijzen dat hij me in het echt heeft gezien als ik eens in een boekje sta of zo... Ik maak nog een 20 kilometer lange omweg doorheen de canyon en sla wat later mijn tentje op. 's Nachts krijg ik het nogal koud en ga op zoek naar mijn trui. Vreemd, niet te vinden... Dan maar mijn witte truitje met rode mouwtjes. Vreemd, niet te vinden.... Ik haal mijn hele bagage open zo midden in de nacht en dan gaat het lichtje branden. In de lade van het dure hotel in Vegas heb ik een pak kleren achtergelaten. Eerst vloekte ik op Chad en Brad die in hun haast vanalles vergeten waren waardoor ik Xtra bagage meesleur, maar nu heb ik het zelf gedaan... Ik ga aan het denken. Ik kan makkelijk nieuwe kleren kopen, geen probleem, maar... Mijn oude witte truitje met rode mouwen dat eigenlijk te klein en helemaal afgewassen is zit er wel tussen! Mijn besluit staat vast: de volgende morgen keer ik de 40 kilometer terug naar Las Vegas om mijn oude witte truitje met rode mouwen dat eigenlijk te klein en helemaal afgewassen is op te halen. In 1 moeite neem ik die andere dingen dan ook maar mee. Woensdag 15 november bevind ik me dus om 11u opnieuw in het centrum van Las Vegas, klaar om er uit te fietsen. Op de uitweg stop ik opnieuw bij pizza-hut om hun buffet te plunderen en rond 14u sta ik weer bij de plaats waar ik vanmorgen om 7u vertrokken ben... Leaving Las Vegas, dag 3
Na de toestanden om uit Las Vegas te geraken fiets ik een dag of 2 lekker door tot ik bij de ingang van Death Valley kom. Dit is het laatste plaatsje in ruim 120 kilometer waar ik inkopen kan doen en aan water kan geraken. Dit plaatsje heeft ook een natuurlijke warwaterbron en omdat ik daar nogal een fan van ben besluit ik om mezelf hier een namiddagje te verwennen. Ik lig wat te zonnen en geniet van mijn milkshake in het heerlijke water, het laatste water dat ik in een paar dagen zal zien... Brad zei het me al. "Ik weet niet waarom je daar doorheen wil fietsen", zei hij. "Er is een reden waarom ze het 'Death Valley' noemen. Er is daar helemaal niets!!" Hij had gelijk. Zoutvlaktes, duinen, bergen en heeel veel zon. Dat is een korte samenvatting van wat ik in Death Valley te zien kreeg. Er is wat toerisme, dus zijn er in het midden van het park gelukkig 2 plaatsen met een camping, winkel en restaurantje. Ik had gedacht dat de tocht om de vallei in te fietsen een makkie zou zijn omdat het toch alleen maar bergaf was. Dat viel een beetje tegen. De afdaling was heel steil, maar bochtig; dus superhoge snelheden kon ik er niet halen en omdat het zo steil was, was ik in goed 30 km beneden en had ik dan nog zo'n 100 vlakke kilometer voor de boeg. 100 heel mooie kilometers welteverstaan. In dit decor werden scenes voor de star-wars films opgenomen. Het lijkt dan ook helemaal niet van deze wereld. Plaatsen als Badwater (laagste punt van Amerika) en Devil's Golf Course doen hun naam alle eer aan. De verschroeiende zon doet goed zijn best op mijn bezwete lichaam en de droogte is enorm. Liters en liters water giet ik naar binnen. Na elke slok voelt de keel meteen weer droog aan en wil ik meer. Mijn lippen worden bijna begraven onder de lipsticks en de vaseline. Mijn droge velleke krijgt de hele dag door hydraterende zonnemelk te verwerken en wordt 's avonds ingesmeerd met een fris aloe vera cremetje. Het opdrogend oogvocht moet elke ochtend en avond aangevuld worden met druppeltjes. Maar op een vreemde wijze vind ik dit hier ook weer fijn!
Van zo'n plaats verwacht een goeie West-Vlaming vuurwerk he! Duinen - bergen ... Hoewel dit soort plaatjes misschien het typische beeld is dat we ons vormen van woestijnen, maakt het hier eigenlijk naar een heel klein deel van het landschap uit. Hier zie ik vooral zoutvlaktes, bergen en hun canyons en zon, heel veel zon
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.
Naast de nieuwe berichtjes die ik zonet heb toegevoegd heb ik ook de berichtjes van eerder deze week voorzien van het beloofde foto- en filmmateriaal.
