Schaf jullie allemaal een mooi kadertje aan, haast je naar het dichtsbijzijnde krantenwinkeltje en word daar de trotse eigenaar van de weekbode die verscheen op vrijdag 6 oktober 2006. Aanschouw mijn beeltenis op de voorpagina en blader dan als de vliegende bliksem door naar p.14 waar je een leuk artiekeltje zult vinden. Vervolgens knip je met veel zorg (of met een schaar) het stukje uit de krant, stopt dat in het kadertje en bevestigt het geheel met behulp van een spijker aan de muur boven je bed.
Variaties op dit principe zijn ook mogelijk door het kadertje (met artiekel uiteraard) in de keuken te hangen zodat je het iets vaker ziet...

Dankjewel allemaal!
Ik heb met volle teugen genoten van mijn afscheid gisteravond en ik had de indruk dat ik niet de enige was die het er best wel gezellig vond...
Ik wil langs deze weg iedereen bedanken voor de lieve wensen en de steun. Bij deze : bedankt !

In Zaventem mochten pa en ik nog redelijk sleuren om dat ding tot bij een karretje te krijgen, maar goed... Inchecken dus. "Sorry meneer, elk stuk mag max 32kg wegen!"     Goed, doos weer open, bagage herverdelen en 40euro betalen om alles weer netjes te laten inpakken.
Opnieuw gaan inchecken dus. "Sorry meneer, u hebt geen retourticket uit de states, dus kunt u daar het land onmogelijk in!" 
Goed, retourticketje gekocht (dat gewoon kan geanuleerd en terugbetaald worden) en nog maar eens ingechekt. Derde keer goede keer! Van het voornemen om met de oudjes op het gemak nog een ontbijtje te gaan nemen komt nix meer in huis. We nemen afscheid, ik krijg nog een pak goeie raad en lieve wensen en ga ervandoor.

Tussen Brussel en LA moet ik ongeveer anderhalf uur wakker geweest zijn, want in Londen moest ik even overstappen. Behalve enkele hilarische momenten met een superzatte Ier valt er over die vlucht dus niet veel te vertellen.Ik was er trouwens wel in geslaagd om een plekje aan de nooduitgang te versieren => uitbereid ruimte om lekker die lange benen van me te strekken.

In LA  komt deel 1 van mijn bagage al snel mijn richting uit, dus haast ik me naar de plaats waar de 'oversized' paketten gedropt worden. Ik wacht en wacht en wacht... en je weet het al: geen fiets te zien. Ik ga dus aangifte doen en blijkt dat mn fietsje besloten heeft om New York te gaan verkennen. Ik vind mijn fiets nog altijd heel lief, maar op dit punt kan ik niet akkoord gaan met hem en vraag de lieve meneer aan het loket om hem toch maar naar LA te brengen en bij mij te komen afzetten.

Met de bus tot bij de vrienden van Tom van The Move (http://www.themove.be) dus maar. Niemand thuis   Even bellen. Geen bereik :x  Even van netwerk veranderen... en dan meer geluk, Brad komt er straks aan. Chad Strickland speelde de laatste 8 jaar volleybal in Belgie en woont sinds 3 maanden weer in LA bij Brad en Jay. Ze geven me zomaar een heel appartement voor zolang ik wil. Zij zijn aan het verhuizen en zijn meestal toch in het andere appartement. Ik kan daar niet echt boos om zijn en bedank hen uitgebreid. De eerste avond crash ik al om 8u, het is dan 5 u smorgens in Belgie. Op dinsdag ontfermt Chad zich over me. Hij belt wat rond voor mn fiets en voorziet me in mijn entertainment. Hij is personal trainer in wat 1 van de sjiekste sportcentra van de wereld zou moeten zijn. Eerst zien, dan geloven... Ik ben blij dat ik er gratis binnen kan, want de prijzen hier zijn niet menselijk. De inrichting is echter navenant. Hier komen de LA Clippers trainen, sterren uit de filmwereld, playboymodellen, ... en ik dus. Redelijk decadent allemaal, maar ik laat het voor 1 keertje niet aan het hart komen... Savonds verkennen we met nog een collega van Chad het nachtleven van LA. De moeilijke start van de reis lijkt plotseling al heel ver weg en het gevolg van het avondje uit is dat we ons kreupel gelachen hebben, maar dat er op woensdag 2 van de 4 ziek hebben moeten afbellen voor hun werk...

Ikzelf was de volgende morgen 1000 man sterk. Na zijn ommetje via New York was mn fietsje echter weer bij mij! Snel weer in mekaar knutselen en er vandoor! Op dinsdag een vijftigtal kilometer langs alle bekende stranden van LA (baywatch-toestanden) en vandaag ben ik bezig met een rondrit langs Santa Monica (op zoek naar de track club waar Carl Lewis groot werd), Beverly Hills en Hollywood. Vanavond gaan we dan op stap tussen het gepeupel van West-Hollywood, morgen gun ik mezelf een dagje om de batterijen helemaal op te laden en dan vertrek ik richting Palm Springs en Joshua Tree national park. Toch een paar dagjes fietsen...

Ik probeer jullie op de hoogte te houden. Een paar fotootjes komen er zo snel mogelijk aan!

De volgende morgen sta ik om 9u op. Het doet pijn, maar ik ben trots op mezelf! Chad kan het niet verkroppen om met mijn fietsje door de getto's te sturen en stelt voor om met zijn truck tot buiten LA te voeren. Ik kan moeilijk weigeren... We proppen ons nog vol met een gigantisch ontbijt in alweer een fastfoodding en verkennen dan de freeways rond Los Angeles. 5 rijstroken aan elke kant, maar propvol en stapvoets verkeer. Misschien was ik toch sneller geweest met de fiets... Nee, Chad heeft me zowat anderhalf uur buiten LA gebracht en heeft me zo dus een volledig fietsdag uitgespaard.

Op die eerste dag krijg ik meteen een stevige klim voorgeschoteld. De benen voelen zwaar, de bagage nog zwaarder. Na goed 50 kilometer hou ik het voor bekeken en ga op zoek naar een rustig plekje om de tent op te slaan. Even naast de grote baan vind ik een rustig plekje achter een heuvel en tussen de struikjes. Ik besluit er mijn kamp op te slaan, maat zie dan een paar louche types die aan de koffer van hun opgefokte chevy's ongure zaken aan het doen zijn en me heel achterdochtig gade slaan. Nu ben ik van nature niet zo angstig aangelegd, maar ik heb mn oudjes beloofd om geen gevaal te gaan opzoeken en echt veilig lijkt dit me toch niet. Even verder neem ik weer een klein afslagje, bergop dit keer. Na de bocht krijg ik een prachtig zicht op een gigantisch meer. Even van dichtbij gaan bekijken dus! Een 'state-park' waarvoor je 25 dollar entree moet betalen, maar het kotje van de bewakers is al toe en toevallig past mijn fiets nog net langs de gesloten poort... Wildkamperen kan je dit bezwaardelijk noemen. Zoals je op de foto ziet heb ik hier picknickbanken, afdakjes en barbecues. Er is ook stromend water, chemische toiletten en... een prachtige zonsondergang. Kon slechter voor een eerste kampeerplekje

Vandaag voelden de benen een stuk beter! Ik bevind me nu een beetje onder Palm Springs en ben op weg naar Joshua Tree National Park. Daarvoor moet ik wel nog de San Bernardino Mountains over. Er is me al veel voor gewaarschuwd dat ik daar nog zal zweten. Bovendien is er goed weer op komst (klik op het zonnetje in de linker kolom om de voorspellingen voor Palm Springs te zien).
Ik rijd nu dus helemaal richting woestijn. Het kon dus wel even duren vooraleer ik weer op het net terecht kan.... Ik doe mn best om jullie zo snel mogelijk weer op de hoogte te brengen.

De volgende dag hebk eerst wat rondgewandeld door het park (net iets groter dan het stadspark van Torhout, net iets kleiner dan het Krugerpark in Zuid-Afrika, maar qua schoonheid met beiden te vergelijken). Smiddags ben ik dan vertrokken om na 60 km de andere kant van het park te bereiken. 60km, maar met een snijdende wind knal op kop en pijn in de benen van de martelgang gisteren. Gelukkig is de omgeving betoverend genoeg om niet aan pijn te hoeven denken. Als ik savonds op mn nieuwe kampplaats toekom krijg ik meteen een pintje toegestopt van Larry (de coureur op de foto's). Zijn bewondering voor mij is beangstigend, maar wel flatterend. Hij vraagt me ook om de hoogtepunten op het weblog ook in het engels te zetten en wellicht komt dat er binnenkort ook van.
Na een aantal lastige dagen trakteer ik mezelf op een rustig dagje. Ik daal af uit het park en na amper 20km zet ik de fiets al aan de kant. Ik ben in 29Palms beland en gun mezelf een nachtje in een motel. Het is zo'n kamer zoals je in de B-films ziet, maar ik heb er wel een badkamer, een bed, een microgolfoven en koffiezet en zelfs een zwembad. Heerlijk ontspannen dus. Tegenover de deur is er ook een poolbar. Na het eten besluit ik om daar even een kijkje te gaan nemen. Ik kom binnen en ga rechtstreeks naar de bar om een pintje te bestellen. "Waw, you 're handsome!" hoor ik meteen naast me. Ik denk "I know", maar ik zeg "Well, thank you..."  Ik ben eerst op mn hoede of deze spontane deerne geen plaatselijk hoertje is dat hier klanten ronselt, maar Rhonda blijkt gewoon een local te zijn die hier in een club poolt. Het hele cafe zit vol met figuren die zo uit western zijn weggelopen, heerlijk. Rhonda had nog nooit met iemand van buiten California gesproken en is trots me overal te kunnen gaan voorstellen. Als we ook nog naar een karaokebar moeten en ik ook daar met de nodige zwier geintroduceerd word ben ik al snel de attractie van de avond. Iedereen wil mijn vriend zijn en me bier trakteren... Ik vind dat niet zo heel erg, maar kan de volgende dag dus maar na de middag vertrekken...

Vanwege de lastige avond en de vele woestijnkilometers die voor me liggen besluit ik om te gaan liften. Ik zal gewoon de stad uitrijden en dan mijn duim omhoog steken... Eenmaal op de fiets voel ik me echter super. De benen voelen goed, de omgeving is andermaal betoverend en de zon laat zich van zijn beste kant zien. Ik vul dus maal de watervoorraad aan en giet me eerst goed vol met sportdrank. Uiteindelijk sleep ik 14 liter water en 1 liter sportdrank mee. Die namiddag leg ik nog 106 km af en drink ik 10 liter water...
Een zalig nachtje in de woestijn later ontwaak ik en merk tot mijn grote afgrijzen dat er een snijdende westenwind de kop heeft opgestoken. Ik trek en sleur aan mijn stuur om op het vlakke aan 10km/u vooruit te komen. Er resten me nog ruim 60 km tot het volgende gehucht en ik heb nog ongeveer 5 liter drinken bij me. Alweer overweeg ik om te gaan liften, maar een blik rode bonen en een liter gatorade geven me weer moed. Ik geniet van the far west en zn grillige rotsformaties, eindeloze vlaktes en canyons. Ik voel me net Clint Eastwood! Alleen op een stalen ros ipv een gewoon. En niet zo gemeen. En niet zo lelijk. Eigenlijk voel ik me meer als Lucky Luke. Alleen op een stalen ros ipv een gewoon. Eigenlijk voel ik me gewoon als Lucky Ruben...

Als ik bij het kruispunt kom (na 180 km is dat) heb ik nog 1 liter water over. Het was tijd dat ik er was... Een heerlijke maaltijd en veeeel cola en ik kan er weer tegen voor een tijdje. Lucky Ruben huppelt vrolijk verder. Richting Colorado River nu. Bij de rivier kamperen voor 10 dollar en lekker ontbijten. Nog meer genieten. Nu ik gedoucht heb op de camping wil ik een rustig dagje. Ik vertrek zonder me in te smeren, want ik ga toch gewoon op zoek naar een plekje om wild te kamperen enkele kilometers verderop. Uiteindelijk zit ik toch ruim 4u op de fiets. Gevolg: de rug zo rood als een tomaat...

Nu heb ik mezelf dus 2 dagjes rust gegund in Lake Havasu City. Kheb mn tentje nu op een camping bij het meer in een afgelegen lagune gezet en doe nu 2 dagen niks. Zwemmen, eten, internetten, zonnen,... nog meer genieten

Ik zit gisteren nog zo te stoefen tegen de oudjes dat ik mn fiets zo goed onder controle heb en zo. Dat zonder handen met alle bagage geen probleem is, dat die hoge snelheden lekker gaan...
Op je rustdagje fiets je dan ontspannen over een parking, een cola in de hand, handen los van het stuur... en dan ontsnapt een gemene verkeersremmer aan je aandacht. Knal! Natuurlijk op de linker knie! Sharon zei ooit al dat je aan die knie kunt zien dat ik eigenlijk niet zo goed kan fietsen... Wel nu komt daar nog een souveniertje bij. De schade blijft gelukkig beperkt tot schaafwonden en blauwe plekken. De fiets heeft bij deze ook nog eens bewezen dat hij een bikkel is! Geen schrammetje!

Ik heb nog een paar fotootjes ervan. Uiteraard te vinden bij de foto-links rechts (scherp opgemerkt Chris).
Toen ik mijn opleiding tot international lifeguard volgde kwam een heel wijs mevrouwtje van het rode kruis om over wondverzorging te praten. Zij zei "eerst water, de rest komt later..." Je zult zien dat ik dat heel letterlijk heb opgenomen...

Van hieruit gaat het richting Route66, de moeder aller highways. Benieuwd wat we daar zullen meemaken. Daarna begint het serieuze klimwerk. Vooraleer ik de grand canyon mag inkijken (binnen een weekje zal dat zijn denk ik), moet ik over toppen tot 2700 meter. De extreem hoge temperaturen zal ik dan dus even achter me laten...

Ik probeer jullie op de hoogte te houden, want ik zie dat dit op de voet gevolgd wordt...
Enkele cijfertjes: Vandaag (voor 21u) al 79 verschillende computers die de website bezochten, de afgelopen 2 weken waren dat gemiddeld 63 computers per dag...

Wat vaak minder heerlijk was, was de wind. Traditioneel hebben ze hier met westenwind af te rekenen. Gezien ik oostwaarts aan het fietsen ben zou deze me dus een aardig zetje in de rug moeten geven, maar het moet deze week toch maar eens toevallig anders zijn he. Dat het hier lastig fietsen zou zijn gezien de grote hoogte en de scherpe hellingen wist ik, maar met tegenwind had ik geen rekening gehouden. Maar goed, laat dat nu toch wel het enige zijn wat tot hier toe al is 'tegengevallen'; ik kan dus absoluut niet klagen!

Op dit moment staat de teller dicht tegen de 1200 km aan. Met nog precies 11 dagen voor het einde van de eerste vakantiemaand heb ik dus een relaxte voorsprong op het voorziene schema van 1500km/maand.

(Vdb, je kunt dus op je beide oren slapen. Als alles zo voorspoedig blijft verlopen ben ik nog ruim voor kerstmis in Mexico-City)

Daarna laat ik jullie met foto en film het lot aanschouwen van het volk dat oorspronkelijk deze wijdse landen bevolkte. Aan de rand van een klein stadje ga ik op zoek naar een plaatsje om veilig en goedkoop te overnachten. Er is alleen een poepsjieke en dus peperdure lodge, dus wil ik even verder gaan zoeken. Ik word echter naar de overkant van de straat geroepen door enkele jolijke indianen. Het gezelschap zit daar aan een voedselstalletje gezellig te wezen terwijl de vrouwen moeten koken. Ze zagen dat de lodge voor mij te duur was en willen allles over me weten. Blijkbaar val ik in de smaak, want ik moet bij hen aan tafel aanschuiven en krijg gratis eten en bier aangeboden. Uiteindelijk bezorgen ze me een heerlijke avond (ik sla ook bij hen mijn tentje op), maar eigenlijk is het ook wat triest. De blik in de ogen van de indiaan met de hoed (je ziet het binnenkort wel op de foto's) sprak voor mij boekdelen. Terwijl hij me trots zijn volautomatische revolver laat zien realiseer ik me dat dit gezelschap alles vertegenwoordigd wat de cultuur van hun voorvaders kapotmaakte: geweren, alcohol en toerisme (en misschien wel in deze volgorde).
De heren zelf bekijken het veel optimistischer! De zatte zanger van het gezelschap legt me uit dat deze vrienden allemaal tot een andere stam behoren. "Vroeger voerden we oorlog met elkaar", zegt hij. "Nu drinken we ons samen zat..."

Voor het filmpje van de indiaantjes: klik op volgende link http://www.youtube.com/watch?v=FUQOHk13Vp4