Dag van de landbouw op zondag 15 september 2013. Na wat surfen op de website trok één bedrijf mijn aandacht, omdat het niet ver rijden was én omdat het om een nieuw, groot, modern glasbedrijf ging. Bijna 11 hectaren glas voor één groentesoort : tomaten. Het bedrijf werd bondig als volgt omschreven : De broers Herman, Dirk en Johan leiden samen met Tim (zoon Herman) en Tom (zoon Dirk) een modern glastuinbouwbedrijf. Dit bedrijf telt 10,6 ha trostomaten in doorteelt op substraat. De trostomaten worden in samenspraak met de veiling afgehaald op het bedrijf door kopers uit de regio. In de nabije toekomst kan het bedrijf uitbreiden tot 20 ha glas. Tijdens de opendeurdag kom je meer te weten over de teelt, biologische bestrijding, intern transport, energie en duurzaamheid.
In de namiddag dus op naar de Stokstormestraat 14 A te Deinze. En we waren niet alleen. Gelukkig hadden ze veel volk verwacht, want er was voldoende parking voorzien, twee weiden, waarvan een deeltje al aardig omgeploegd was. Het had dan ook bijna een week non stop geregend, maar zondag bleef het droog en kwam ook de zon eens kijken naar al dat drukke gedoe. Eenmaal binnen bleek er inderdaad veel volk te zijn, maar dank zij de goede organisatie, met een goede doorstroming, kon je gemakkelijk de nodige uitleg meepikken, op je gemak de wortels en trossen bekijken, je hoofd in je nek leggen om de zes meter hoge serres te monsteren en dan ook nog de machines bewonderen. Het verhaal is te lang om het hier allemaal te herhalen. Slechts één conclusie : zeer interessant, vooral door de, op voorhand doorgenomen, heldere uitleg van de medewerkers van het bedrijf. Een dikke pluim voor de Tomato Masters !
Een mailtje van een vriendin of ik geen zin had om mee te gaan naar de Vernissage "Geletterdheid in beeld" te Gent. Aanvang om 15 u, met o.a. Warre Borgmans leest voor en een optreden van Piv Huvluv, met gratis drankje. Het was het startschot van de week van de geletterdheid. Het was in het shoppingcentrum van de Zuid te doen, bleek spoedig, gewoon op de loopgang rond de winkels. Weinig volk, nu ja, het was dan ook een donderdagnamiddag, niet meteen een dag waarop men vrij heeft om eventjes naar een Vernissage te gaan. De gedeputeerde die het welkomwoord voor zijn rekening moest nemen, gaf verstek en de stem van Warre Borgmans was niet live maar een cd die afspeelde (daar hadden ze ons mooi bij de neus). Gelukkig was de getuigenis van iemand die pas op latere leeftijd vlot had leren lezen en schrijven goed verwoord en was Piv Huvluv best wel grappig. En hadden we niet pas na afloop maar al direct bij aanvang een glaasje witte wijn in onze handen. Ik weet nu ook waarvoor beeldboeken "Wablieft" staan. En op panelen kon je van verschillende illustratoren een afbeelding zien die uitdrukte wat geletterdheid voor hen betekende. Een lovenswaardig initiatief maar er is nog werk aan de winkel om dit in de media te plaatsen en volk te lokken.
De eerste week van september zou het schitterend nazomerweer zijn, aldus alle Vlaamse weermannen en -vrouwen, met op donderdag zelfs dertig graden. Ik had al een tijdje zin om eens richting het Nederlandse vestingstadje Heusden te gaan én ik lag nog met een artikel over fietsen langs de Antitankgracht in Antwerpen. Heusden bleek ook nog eens vlak bij de Loonse en Drunense Duinen te liggen. Van beide had ik nog nooit gehoord maar alleen al de namen, Antitankgracht en Loonse en Drunense Duinen klonken verleidelijk. Na het boeken van een B&B in Udenhout, ging het dinsdag eerst richting Ranst. De auto lieten we achter op de parking van het mooie Provinciaal Domein Vrieselhof en na enig zoeken vonden we het eerste knooppunt, nr 57. En inderdaad, zoals beloofd in het tijdschrift, reden we een heel eind langs de Antitankgracht. Goed onderhouden, rustige fietspaden, langs water, tussen groen, onder de bladeren van bomen, ... prachtig. Naar het einde toe reden we al eens langs een weg of door een wijk om terug aan het Vrieselhof uit te komen. Volgens Wikipedia 'is de Antitankgracht een kunstmatige waterloop die een grote kwartcirkel vormt (van noord tot oost) rond de stad Antwerpen. De gracht heeft een lengte van ongeveer 33 km en is ten minste 6 meter breed. De gracht werd rond 1939 aangelegd als antitankgracht met de bedoeling vijandelijke tanks en ander rollend materieel te stoppen. Ondertussen is de antitankgracht geëvolueerd naar een natuurverbindingsgebied dat verschillende natuurgebieden en bossen met elkaar verbindt.' En dat laatste kunnen wij bevestigen. De eerste paar uren reden we van het ene bos naar het andere, waarbij we slechts af en toe eens een baan dwarsten. Op regelmatige afstand zie je de bunkers staan, met hun gepokt uiterlijk. En kort na de start troffen we al het fort van Oelegem aan, vast en zeker een gekende naam voor liefhebbers van vleermuizen. Aan het fort van Oelegem stonden twee pas gepensioneerden, man en vrouw, allebei gezet en allebei uitgedost met een elektronisch fiets, een steeds meer voorkomend beeld op fietspaden. En allebei zeer tevreden over het feit dat ze toch maar aan het fietsen waren in de natuur. De gevolgde fietsknooppunten waren : 57 - 26 - 45 - 42 - 41 - 36- 37 - 68 - 69 - 99 - 48 - 47 - 63 - 90 - 26 - 57. Vanuit Ranst was het nog een uurtje naar Udenhout, waar we door een zeer vriendelijke dame werden ontvangen op een boerderij, die niet meer in gebruik was. Al hield haar man wel paarden, kwamen we 's anderendaags te weten. B&B d'n Duinwal bij de familie van Hal, daar brachten we ons nachtje door. Maar niet voordat we eerst in De Bolle Keizer in Helvoirt ons buikje rond hadden gegeten. Het was een prachtige avond, zeer zacht, zodat we op het terras konden zitten, met zicht op de mooie kerk van Helvoirt. Na een uitgebreid ontbijt waren we klaar voor onze tocht door de Loonse en Drunense Duinen. Het vertrekknooppunt 36 lag vlak bij ons B&B en leidde ons direct de duinen in. We belandden ook op een pad enkel voor voetgangers en een dame zei streng dat het 'hier verboden was om te fietsen' maar dat we zeker eens tot het einde moesten gaan want dat het uitzicht de moeite was. We hebben haar nadien in gedachten bedankt voor de tip want niet alleen het uitzicht op de stuifduinen was prachtig, de uitleg van de audiogids die in de grond was ingewerkt, was interessant en leuk. De Loonse en Drunense Duinen zijn een natuurgebied dat één van de meest uitgestrekte stuifzandgebieden omvat van West-Europa en telt ongeveer dertig vierkante kilometer 'levend stuifzand'. Een echte aanrader om er eens door te wandelen of te fietsen, al las ik dat je dat best niet doet op een mooie zondag, wegens 'overbevolking' door struinende en fietsende Nederlanders. Via een ommetje kwamen we kort na de middag in het kleine stadje Heusden. Bij het binnenkomen gaf het stadje een uitgestorven indruk en op het eerste plein, met café, was nauwelijks volk. Wij installeerden ons op het terras van het Brouwcafé Kareltje, waardoor het aantal klanten op slag verdubbelden en deden ons te goed aan een fris biertje. AAch, dat smaakte, want het was toch al behoorlijk warm, en geen wolkje aan de lucht. De weermannen hielden zich aan hun woord ! Bij ons verkennistochtje door Heusen stelden we vast dat er toch wel wat toeristen rondliepen of zaten, de vismarkt was blijkbaar de place to be, met in een paar straatjes errond winkeltjes en galerijen. Een piepklein stadje dat er op kaart groter uitziet dan in het echt, omgeven door water. En daarna ging het gezwind terug naar Udenhout, gelukkig in de schaduw van bomen, waar de eigenares ons nog wat pruimen ter afscheid meegaf ! De gevolgde fietsknooppunten : 36 - 32 - 22 - 20 - 21 - 15 - 10 - 8 - 3 - 4 - 84 - 85 - 86 - 88 - 70- 14 - 15 - 21 - 33 - 72 - 34 - 35 - 36
Grijs maar zacht weer. In de namiddag komt de zon er af en toe door. Een groot laken hangt zacht te wapperen aan een kramikele wasdraad. Een katje heeft zich geïnstalleerd op het kussen van de tuinzetel voor een lange, luie namiddag. Bij de gebuur lacht een voetballend kind. Zomer. Gouden uren. Een witte vlinder dwarrelt van anemoon naar anemoon. Een klein tuintje aan een klein huisje maar toch vinden iedere zomer vlinders er hun weg naar. "Elk kind zou af en toe met z'n oogjes een vlinder moeten kunnen volgen" denk ik. Kleine, rusteloze, fladderende herautjes van het leven. Ik denk aan straten, stegen, steden waar geen grasspriet, struik of boom groeit zonder toestemming van de mens. Enkel de vogels vliegen nog vrij in en uit. De laatste jaren nestelen er steeds meer houtduiven in de hoge bomen achter mijn garage. 's avonds hoor ik hun gefladder, het is soms het enige geluid, waarvoor ik mijn ogen losmaak van de letters van het boek en naar het groene bladerscherm kijk. "Wat zouden ze nu aan het doen zijn" vraag ik me af. Hun vleugels nog eens goed strekken voor het slapengaan ? Of is het een mannetje dat indruk wil maken op zijn vrouwtje. Of is het gewoon voor het plezier, eventjes laten weten : "hé, wereld, dit ben ik !"
