Alsof ik vergeten ben nog te schrijven...zo lang is het al geleden dat ik nog eens schreef op dit blog.

Maar ik ben het niet vergeten. De verhalen dwarrelen door mijn hoofd, maar ik schrijf ze niet op.

Omdat ik het niet meer kunnen vind ten opzichte van die grote kerels van mij.

Ze zijn geen kind meer...al zoek ik soms naar kleine deeltjes van jullie klein zijn.

Maar ze zijn verdwenen...en ik weet niet wanneer dit gebeurde.

Ik ken alleen nog herinneringen vinden van jullie kind zijn op foto's , filmpjes, maar de meeste zitten gewoon in mijn hart.

Het is niet erg, dat is het leven...ik heb al die tijd naast jullie mogen lopen...dat is voor mij een voorrecht, ik ben er dankbaar voor.

Maar ik zie jullie een eigen weg gaan.

Met jullie eigen denken, eigen dromen. Ik zie dat het goed gaat, en zolang jullie gaan zonder vallen blijf ik op een afstandje.

Jullie moeten niet mijn weg gaan. Jullie moeten niet mijn dromen waarmaken, niet mijn keuzes maken.

Dat is het mooie aan kinderen...je ziet ze groeien, keuze's maken en net zoals het mij overkwam zullen jullie ooit beseffen dat sommige goed waren, anderen zullen je verdriet of pijn doen. Maar zolang ik leef zal je troost bij me vinden, maar nooit verwijt! Dat is het leven...soms ben je blij,kan je de ganse wereld aan...andere keren zal verdriet of pijn je zo diep raken dat het voelt alsof de hele wereld onder je voeten stukgeslagen is. Het voelt alsof je stilstaat terwijl de wereld ronddraait , en dan merk je plots hoeveel  weg je toch nog aflegde. Omdat je steeds vooruit moet zelfs als je wenste dat de tijd even stil bleef staan, omdat je even op adem wil komen...alles op een rijtje zetten

Je kan zelfs de tijd niet achteruit laten lopen.

Maar ik heb er alle vertrouwen in dat jullie er wel komen.

Mijn kleintjes,

Jullie hebben nog zoveel "weg" te gaan . Er is nog zoveel kind in jullie.

Ik geniet ervan!

Nog altijd handjes die mij omarmen omdat jullie nog geen andere manier kennen om te zeggen " Ik zie je graag!"

Nog altijd  een handje in die van mij omdat jullie nog blind vertrouwen.

Jullie geloven nog dat ik alles weet, dat elk probleem die op jullie weg komt als een pakketje in mijn handen kan gelegd worden om weggegooid te worden. 

Jullie geloven nog dat er geen mens liever kan zijn dan jullie mama. Jullie geloven nog niet dat ook ik fouten maak, niet perfect ben.

Ik glimlach om jullie spontane verhalen over hoe de wereld er volgens jullie uitziet.

Maar hij is nog zo klein, niet groter dan de speelplaats van de school.

Toch rollen soms tranen omdat zelfs in die kleine wereld mensen zijn die het niet goed met anderen voorhebben.

Ooit zullen jullie nog verder kunnen kijken dan die wereld.

Dan hoop ik dat jullie niet teveel ontgoocheld zullen zijn...en tussen al die minder mooie dingen de mooie dingen zullen blijven zien.

Het hoeven geen grote dingen te zijn...een arm om je heen, een troostend woord bij verdriet. Iemand die je aan het lachen brengt...of gewoon naast jullie staan.

Ik hoop dat jullie dan ook zullen weten dat achter, naast jullie , ik altijd zal staan!

Wat er ook gebeurd...ik zal jullie altijd eindeloos graag zien. Ik zal er zijn, zelfs als je mij niet ziet!

Jullie zijn ontstaan onder mijn hart, maar gegroeid in mijn hart! 

Elke dag nestelen jullie zich daar meer en meer...en daar komt geen eind aan!

Hoe ver jullie ook wandelen, in mijn hart zijn jullie nooit verder dan een zucht.

Dat is met ieder van jullie zo...jullie kunnen nooit verder dan een zucht van mij vandaan zijn, omdat jullie er voor altijd een plaatsje hebben.

Dat betekend niet dat ik jullie niet kan loslaten.

Jullie zijn niet mijn bezit, jullie zijn een deel van mij, dat is niet hetzelfde.

Ik geniet van jullie "zijn"...lach en huil om jullie.

Maar dat is "graag zien!" zoals alleen ik jullie kan graag zien.

Maar jullie mogen ook " graag zien" en door anderen graag gezien worden.

Dat geeft mij de rust dat het ok is, dat jullie ok zijn.

Geniet van alle moois dat op jullie weg komt...ik wens het jullie van harte!

Graag zien en gezien worden...doet je groeien!

En jullie groeien!

365 dagen in een jaar...12 maanden, 24u/24u, 7 dagen op 7...jullie moeder!

Ik heb van geen van jullie spijt...zou jullie nooit anders dan anders willen!

Ik heb jullie leren lopen, praten, eten, liefhebben...maar jullie hebben mij eindeloos veel meer geleerd.

Oprecht " Dank jullie wel "

Ik sluit mijn schrijfsels hier af...ons verhaal is nog niet af.

Maar jullie hebben recht op jullie eigen verhaal...zonder dat de ganse wereld kan meelezen!

Ik dank iedereen die deze schrijfsels ooit lazen...ik  heb er mensen door ontmoet, vrienden gemaakt, maar soms waren woorden niet meer belangrijk omdat sommigen mij begrepen .

Genegen groet,

Hilde

Voor altijd met veel plezier jullie mama!