Ik deel in je vreugde, en toch...

Terwijl ik je luidop hoor dromen, je broer je stilletjes benijd omdat hij nog een jaar moet wachten,overvalt mij een licht gevoel van spijt!

Jij staat te trappelen om even van de echte wereld te proeven, en ik besef dat die tijd steeds sneller en dichterbij komt.

Het zorgeloos kind zijn in de vakantie is voorgoed voorbij!

Misschien is het geen spijt, maar eerder heimwee  naar de tijd dat je kampen bouwde in de tuin!

Wat heb ik in stilte vaak genoten toen ik je samen met je broer avonturen zag beleven! Herinneringen zag opbouwen die mij altijd bij zullen blijven, me doen glimlachen op verloren momenten.

Maar ik ben ook dankbaar en blij dat ik jullie die dingen kon geven. Dat zorgeloos kind zijn!

Ik kijk naar je gezicht, de bolle wangetjes zijn volledig weg,ik zie een scherp afgelijnd gezicht, de blonde krulletjes zijn veranderd in een bos donkerblond golvend haar die nonchalant rond je gezicht hangt. Je kijkt nog steeds met dezelfde oogopslag, maar ik zie niks meer van dat kinderlijke uiterlijk. Je handen hebben lange pezige vingers gekregen.

Ik weet het wel, dat is de tijd die dat doet, stilletjes ontneemt ze mij steeds meer jou!

Ze ontneemt je je kinderlijke snoetje, zonder vragen, zonder pauze...maar ze geeft er mij een fijne jonge kerel voor terug!

Ik ben er haar dankbaar voor, want ik krijg zoveel andere mooie dingen terug...maar ook andere vragen.

Toch wenste ik diep in mijn hart dat ze me nog één keer meenam naar je klein zijn, om je nog een keertje te zien spelen met de wind, om je nog eens hoog boven mijn hoofd te tillen. Maar de tijd trekt zich van al die dingen niks aan, ze gaat gewoon haar eigen weg...maar misschien geeft ze ons daarom wel dromen. Want in mijn dromen ben je groot en klein tegelijk.

Intussen gun ik je elke stap dichter bij je eigen dromen!

Goed gedaan kerel, ik geef je een schouderklop!

Ik zie je naar buiten gaan, je neemt je jongere broertje onder je arm en zwiert hem door de lucht!

Ik hoor hem schaterlachen terwijl je op de trampoline springt en hij alle kanten opwipt!

Je lacht ,je rent achter hem aan...moeite doen hem niet in te halen...jullie laten zich samen op de grond vallen en kijken naar de lucht!

Goddank! Je bent je" kind zijn"nog niet helemaal kwijt.

Maar goed ook...

Ik wens dat je dat stukje kind zijn nooit verliest, het behoed je voor "grote mensen" ziekten.

Dan kijk je nooit meer naar de wereld om je heen, dan zie je nog enkel de stenen waar je zelf opstaat.

Voorlopig ben ik nog gerust.

Je doet het goed zoals je bezig bent...

Lieve groet

Je mama xxx