Twee weken heerlijk lenteweer, twee weken ...niet zo intens op het uurwerk kijken!

Twee weken dat ik niet de stilte had die ik anders zo gewend ben.

Jullie waren thuis!

Rowan,

Wat zal ik je stemmetje weer missen, je zo maar even knuffelen...je vrolijke schaterlach!

Wat was het heerlijk je 's morgens  " Dag mama" te horen zeggen, en je 's avonds in je bedje een superknuffel te geven!

Je armpjes om me heen wanneer ik 's avonds in de zetel ging zitten.

God alleen weet hoe intens graag ik je zie...hoeveel verdriet het me soms doet je meer te moeten missen dan me lief is.

En toch....is er ergens ook dat gevoel van dankbaarheid...zo oneindig dankbaar omdat ik jou mama mag zijn.

Vorige week keken we samen in jouw fotoalbum, je fotoboek van toen jij net geboren was.

Geen foto's van een prachtige baby, heerlijk bij mama op de arm. Geen feestfoto's...maar foto's van een klein ventje vechtend om te leven!

Foto's van een verdrietige mama, de wanhoop nabij...voor of achter die veel te grote machines die jou in leven moesten houden...die je hielpen om te overleven.

Je grote broers...achter glas!

Je keek er met grote ogen naar. " Kijk mama, Rowan had een tutje, en kijk ...een beertje bij Rowan"  Typisch voor jou, je ziet de mooie dingen!

"Kijk, Rowan ligt op mama haar schootje...en je geeft mij een zoentje! Mama? Waarom heb jij traantjes hier?" Je praat aan één stuk door...en mijn gedachten gaan heen en weer tussen het verleden en nu. Ik streel je blonde haartjes...en dan is daar die foto waarop het lijkt alsof je mij aankijkt! Jouw blik houd de mijne vast, en ik weet nog precies wat ik toen dacht " Ik zal altijd voor je zorgen lieverd...wat er ook gebeurd...ik zal alles voor je doen omdat je gelukkig mag zijn al de tijd dat je leeft! Ik hou zielsveel van je!"

Ik hou nog altijd even intens van je als toen, en mijn liefde voor jou groeit nog elke dag...en toch laat ik je meer los dan ik zou willen. Omdat ik ervan overtuigd bent dat dit de weg is die jou gelukkig maakt.

Dus zal ik dinsdag opnieuw afscheid van je nemen, om je vrijdag terug op te wachten!

Dat is het geluk dat ik heb...je komt steeds weer terug!

Maar het neemt niet weg dat het soms pijn doet...dat ik je mis als je er niet bent.

Lieve Randall,

Ik denk dat er maar één woord bestaat voor jou deze vakantie. " Content!"

Content dat je speelkameraadje, je zielsverwant thuis is. Content dat je grote broers tijd voor je maken om te spelen.

Content dat mama steeds in de buurt is wanneer je me nodig hebt

Ik hoor je lachen...ik zie je dansen...ik hoor je zingen!

Ik geniet van je stralende oogjes, oogjes die mij vertellen dat je gelukkig bent!

Roibin,

De vakantie betekende voor jou vooral alles een beetje rustiger aan doen, buiten zitten...met je fiets rondcrossen...met je broertjes spelen...je houd niet van veel drukte...gewoon de dag zijn eigen ritme laten.

Meer moest dat voor jou niet zijn.

Ik kijk naar je...merk meer en meer dat het kind in jou verdwijnt.

Voor alles is er een tijd...jou kindertijd laat je steeds meer en meer achter je...Nu balanceer je tussen beiden...en ik weet hoe moeilijk dat soms voor je is.

Maar je komt er wel...daar heb ik alle vertrouwen in. Voor jou kan het groot zijn niet snel genoeg gaan...ik ben blij dat ik de tijd krijg om aan het idee te wennen.

Ranald!

Vakantie of niet...jij moet iets om handen hebben.

Je gaat fietsen...knutselt van alles in elkaar...zoekt het gezelschap op van je oude schoolvrienden.

Ik laat je doen...geniet van je creativiteit...van je verhalen!

Voor jou hoeft dat groot zijn niet zo snel te gaan...je kijkt om je heen...je luistert naar de verhalen om je heen.

Je maakt plannen, verteld over je dromen...en besluit dat het daarom allemaal niet direct moet zijn.

Je hebt tijd, tijd die je neemt om groot te worden...en die tijd vul je intussen op met al die dingen die je graag doet...die je kan en mag doen.

Ga maar vent...ergens ben ik altijd bij je...voor je weet maar nooit...je valt!

Vakantie!

Het is schitterend weer, dat alleen al doet mensen genieten. De kinderen kunnen buiten ravotten...en ik geniet van hun aanwezigheid...ben blij dat ik deel kan uitmaken van een deel van hun leven....bewust bij hen kan stilstaan!

Het eeuwig jagen om op tijd van alles klaar te hebben verminderd, en toch...

voelt het alsof ik nood heb aan vakantie voor mezelf!  Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik even alles los kon laten...even... niks hoeven, niks moeten...gewoon genieten van het moment zelf! Dingen ontdekken...dingen zien...of gewoon even echt niks doen!

Steeds weer opnieuw, elke dag hetzelfde...week na week, maand na maand...zorgen voor...

Als vakantie betekend dat je even de pauzeknop kunt indrukken (al was het maar een paar daagjes) ik heb het gevoel dat ik wanhopig op zoek ben naar die pauzeknop! Niet omdat ik even geen kinderen om me heen wil, niet omdat ik een keertje niet wil zorgen voor...maar omdat ik het gevoel heb dat mijn hele "zijn" me verteld dat het allemaal een beetje teveel is. Ik weet het wel...alleen ik weet niet hoe...

Maar misschien...brengt tijd raad...en intussen blijf ik geloven " het komt allemaal wel goed!"

Lieve groet

Jullie mama xxx