Donderdag wordt jij 6 jaar!

Zes prachtige jaren, waar ik geen dag had willen van missen! Hoewel ik het gevoel heb dat ik er al zoveel gemist heb.

Lieve schat, toen jij geboren werd was er zoveel wanhoop, zoveel verdriet, zoveel vragen...dat ik die tijd nooit kan vergeten.

Steeds wanneer jij jarig bent, is er voor mij oneindig veel dankbaarheid omdat je een prachtig kereltje bent!

Maar er is altijd ook de schaduwzijde van de verdrietige herinneringen.

Ik herinner mij de beladen sfeer, mijn ongeloof...terwijl mensen tegen me praten kon ik alleen maar denken " dit is niet waar!"

Ik weet hoe ik diep in mijn hart huilde, schreeuwde...9 maanden had jij onder mijn hart gegroeid, en nu leefde je nauwelijks!

Je vocht met je kleine lijfje om te leven...ik had jou nog niet leren kennen! Ik wilde je leren kennen, weten wie je zou worden, hoe je eruit zou zien, ...

ik wilde dat je leefde! 

Niemand zou je leren kennen...je zou er nooit geweest zijn!

Even heb ik jou die dag gezien...een indrukwekkende mobiele couveuse werd mijn kamer binnengereden...na de spoedkeizersnee kon ik nauwelijks opzitten, maar ik weet hoe ik met mijn ene hand door dat kleine raampje je zachtjes aanraakte...je wangetjes streelde, je kleine vingertjes in mijn hand hield...ik streelde je zachte haartjes, elk detail wou ik in mij opnemen.

Ik kon alleen maar denken " aub leef! leef ! als er een God bestaat, aub neem dit kleine ventje niet van me af, het heeft niet als hij niet perfect is, als hij maar blijft leven! Ik wil dit kleine wonder leren kennen, vasthouden, koesteren"

Het waren heel lieve mensen, die dokters en verpleegster die je meenamen...ik zie nog hoe ze met jou de kamer uitreden.

Ik heb gehuild, geschreeuwd...ik wilde zo graag wakker worden uit deze nare droom!

Iemand moest me zeggen dat het een droom was, me vasthouden, en troosten...zeggen dat het allemaal goed kwam!

Maar niemand zei wat ik wilde horen!

Als mijn tranen medicijnen waren lieve Rowan, je werd nooit meer ziek!

Het was zaterdag vooraleer ik van de dokter naar je mocht komen, eindeloos veel had ik al gebeld om te horen hoe het met je ging...en steeds weer hetzelfde antwoord...momenteel is hij stabiel...we moeten afwachten!

Ik weet hoe ik onderweg in paniek raakte, stel dat ik je niet herken!?

Ik strompelde achter je papa aan, het leek alsof ik niet op de wereld was...daar tussen al die kleine leventjes die vochten om te leven!

Mijn hele zijn deed pijn, maar ik moest je zien!

Jouw kleine lijfje verbonden met die grote machines...ik mocht je niet vasthouden omdat er zoveel cathters met jou verbonden waren dat het gevaarlijk zou zijn. Ik kon je wel aanraken, maar het glas bleef tussen ons...ik wilde je geur opsnuiven, je in mijn armen houden! Maar ik streelde je zachtjes, in gedachten gaf ik je honderd zoenen...en ik keek naar jou! Je was een prachtige baby, met alles erop en eraan!

Wat was er in godsnaam gebeurd dat dit ons overkwam? Maar niemand had een antwoord.

Maar daar...toen ik naast je zat, kwam een dokter mij vertellen dat je zou blijven leven! Je leeft schat! Alleen wist men niet hoe, je had schade opgelopen, alleen kon niemand zeggen hoe erg het zou zijn...men vreesde dat je zwaar gehandicapt zou zijn...maar niets was zeker.

Het kon mij niet schelen...jij leefde, en zou dat blijven doen!

Vanaf die dag is er steeds weer dankbaarheid geweest om alles wat je deed...je eerste keer huilen...heel zwakjes...stilletjes maar je huilde!

Je eerste slokjes...voor alles een eerste keer...zo bewust meegemaakt!

Je bent een prachtkereltje, ik hou van je met gans mijn hart! Ik besef dat we geluk met je gehad hebben...en toch...

Donderdag ben jij jarig! Je bent niet thuis, en dat vind ik spijtig...meer dan anders zal ik je missen...ik zal niet " lang zal hij leven" voor je zingen, ik zal je niet als eerste uit je bedje halen met de woorden" voor wie is er feest vandaag?" Ik zal je niet in mijn armen kunnen sluiten, je knuffelen en zoentjes geven, omdat ik blij ben omdat jij al 6 prachtige jaren mijn Rowan bent!

Ik zal aan je denken...je zal in mijn hart zijn...in mijn hoofd zal ik voor je zingen! Ik zal je een kaartje sturen, en in je tas zit nu al je cadeautje...maar ik zal het je niet kunnen geven. Dus zullen er ook tranen zijn...omdat je er niet bent.

Je oma zal komen en zeggen " vandaag is Rowan jarig! 6 jaar al!" en ik zal "ja" zeggen en in gedachten bij je zijn, en onbewust denken aan die donderdag dat jij geboren werd, en ik zal dankbaar zijn!

Omdat jij nog altijd mijn Rowan bent!

Je broers zullen je ook missen...er zal geen taart zijn...geen telefoontjes voor je verjaardag, geen kaartjes...

Maar jij zal je kaartjes krijgen...dat weet ik zeker!

En je zal blij opkijken en zeggen " voor mij?"

Ja ventje, voor jou...heel veel liefs!

Roibin, Ranald en Randall...vandaag niet over jullie geschreven...maar dat zullen jullie mij niet kwalijk nemen...want jullie weten dat ik ook dankbaar ben om jullie aanwezigheid, jullie graag zie...maar jullie weten ook, dat ik nooit compleet kan zijn, zonder jullie broertje erbij!

Lieve groet

Jullie mama xxx