Nu jullie mama terug in de schoolbanken zit, is het voor iedereen nog een beetje wennen.

Op dinsdagmorgen vertrek ik om 7.15u en ben pas om 19u terug!  Ik kan jou dus niet komen ophalen aan de schoolpoort Randall, en ik kan je niet verwelkomen als je thuis komt Ranald  met een hoofd vol verhalen. Ik kan je niet bellen Rowan op je vertrouwde uur, en Roibin we komen bijna tegelijk thuis! Het is nog een beetje zoeken hoe ik die dag toch ingevuld krijg in ons gezin.Ik geef toe dat ik best moe ben na zo'n intensieve dag. Alles is wennen....het naar school gaan...het volgen van de lessen die volledig in gebarentaal gegeven wordt, wat je niet begrijpt moet je steeds weer opnieuw vragen in gebarentaal omdat onze lesgevers ook doof zijn.Soms is dat best moeilijk, maar het lukt wel.

Het is ook fijn om nieuwe mensen te ontmoeten, elk met hun eigen verhaal, hun eigen motivatie om met deze studie te beginnen.

Volwassene die opnieuw gaan studeren, het is helemaal anders dan wanneer je 18 bent en misschien nog niet echt weet wat je wilt!

Ik geniet ervan, en ergens ben ik best trots op mezelf... omdat ik genoeg in mezelf geloofde dat ik het aandurfde, daar  heb ik lang over gedaan, er was steeds die angst om te falen, terwijl ik nu besef dat het niet het falen is wat het ergste is, maar het nooit proberen! Ik besef ook dat ik dat niet zomaar in mijn eentje gedaan heb, het is dankzij mensen die mij geleerd hebben dat ik best nog mag dromen, dat ik in mezelf moet geloven, die me soms wel eens op mijn plaats zetten zonder daarom te kwetsen. Het zijn vrienden.! Heel veel zijn het er niet...maar ze zijn me dierbaar, en ik koester hen in mijn hart!

Maar ik weet ook dat zonder de hulp van sommige mensen ik het nooit had gekund...jullie mémé, mijn moeder...die inspringt wanneer ik er even niet ben...jullie papa die thuiskomt na een dag werken en beseft dat er nog heel wat werk op de agenda staat, en zonder morren voor jullie zorgt wanneer mama 's avond weg moet omwille van schoolwerk! En gewoon de mensen die blij voor me zijn, en mijn enthousiasme delen, al is het maar door gewoon te vragen hoe het gaat.

Maar ook jullie...Roibin, Ranald, Rowan en Randall! Omdat jullie blij zijn voor mij, laten blijken dat jullie best trots zijn! Roibin en Ranald...jullie zeggen dat gewoon, Rowan jij verteld aan anderen dat mama nu ook leert praten zoals jij en daar een beetje om moet lachen, en dan vraagt " mag Rowan mee naar de school van mama?" en jij Randall die met grote ogen naar mama kijkt en zegt "mama gaat ook naar school he, ze moet nog groeien!" en je zwaait me uit aan het station!

Ik ben alleen maar dankbaar om al die mensen, gewoon omdat ze er zijn!

Lieve Rowan,

In je boek staat dat je het goed doet op school, maar dat jij het moeilijk hebt om gevoelens te verwoorden...het lijkt alsof je ze niet herkent bij jezelf. Men ziet je verdrietig in jezelf keren...maar je kan niet zeggen of je nu boos of verdrietig bent...of pijn hebt.

Ik sta daar weinig bij stil, ik ken jou...als je naast me komt zitten en je hoofd op mijn schoot legt, of je armen om me heen slaat en zegt" lieve lieve mama, Rowan houd van jou!" dan weet ik dat je blij bent dat ik er ben, en weet ik ook dat je me mist wanneer ik er niet ben. Je bent het huis niet uit te branden tenzij mama met je meegaat...dat verteld me hoe belangrijk ik voor je ben.

Hoe meer ik de wereld van dove en slechthorende mensen leer kennen, hoe meer respect ik voor je heb. Jullie hebben ontzettend veel geduld met ons horenden...hadden velen van ons maar de helft van dat geduld met jullie...het zou al een heel verschil maken.

Jij bent echt een superkereltje...en niet alleen ik heb jij al veel geleerd, maar ik weet zeker ook mensen om je heen!Jij bent niet beter dan de anderen...( dat neigt naar hoogmoed, en daar hou ik niet van.) maar jij bent zeker niet minder! Alles en iedereen heeft een reden van bestaan!

In je klein zijn ben je groot...wij zijn de reden van elkaars bestaan...ik gaf jou leven...jij leerde mij leven!

Randall,

Je was best verdrietig toen je speelkameraatje, je broertje met de grote broers naar de chiro vertrok.

Je wilde ook gaan, je wilde groot zijn! Je vond het niet leuk dat jij nu nog te klein was!

Lief klein kaboutertje...blijf jij nog maar even mijn kleintje!

Zo bewust van elke stap die je zet in je leven, wetend dat dit nooit meer terug komt!

Ik ben daar niet verdrietig om...het is goed zoals het is!

Maar ik weet achter elk hoofdstuk dat ik afsluit met jou...dat het voorgoed is, dat maakt dat ik soms heel bewust dingen beleef, omdat ik ze opsla...en ik zeker wil weten dat het moment verdwijnt, maar nooit het gevoel van blijdschap, trots of verdriet dat ik toen voelde!

Roibin,

Morgen gaan we kijken voor een andere school voor jou! Ik blijf bang dat het je allemaal teveel zal worden...je ziet er soms zo moe uit.

Eigenlijk is het een gewone school, maar ze is niet zo groot, en er blijken nogal veel kinderen met dezelfde problematiek als jij te zitten.

Heb een lang gesprek gehad met de leerlingenbegeleidster, en het voelde goed!

We zien wel...

Het moet ook voor jou goed voelen...en dat zal ik pas weten als jij er ook bent geweest, en ik gezien heb hoe je daar naar de dingen kijkt.

Net als bij je jongere broertje moet je soms naar je luisteren met je ogen of met je hart!

Ik luister naar je met mijn hart, ik kijk naar je...en vaak verteld dat me meer dan je woorden!

Ranald,

Je enthousiasme voor je nieuwe school blijft! Ik zie hoe je vol ijver studeert voor die vakken waarvan je weet dat ze je wat moeilijker liggen!

Je speelt met cijfers en getallen, maar je talen liggen je moeilijker, en het zijn net die vakken waar ik je zie aan werken!

Bewonder je doorzettingsvermogen...ik heb het gevoel dat dit hetgene is wat je graag wilt . Ik kan daar alleen maar blij om zijn!

Jij bent nu echt op de grens van kind zijn en jongere worden. Soms neem je nog spontaan mijn hand als ik naast je loop, en andere keren wil je bewijzen wat je allemaal zelf kan. Je kan heel groot lijken als je praat, en plots heel klein  wanneer je in tranen uitbarst omdat je voor één keertje met de auto meewilt naar school.

Lieve Ranald, groot worden...het is een heel karwei! Het is best niet altijd even leuk...maar zien dat je geniet van de mooie dingen, dat heeft mij een gevoel van rust!

Het lijkt wel alsof we allemaal een beetje zoeken voor het ogenblik...maar we komen er wel...want jullie zijn mij en ik ben jullie!

Lieve groet

Jullie mama xxx