365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
29-01-2010
Goed gedaan!
Hallo,
Even geen tijd gehad om te schrijven. Het was dan ook superdruk! Donderdag naar Brugge voor Rowan. Hoe fijn om te horen dat je het goed doet lieve Rowan! Aan de verhalen te horen merk ik dat je graag gezien bent! Ze vertelden mij het verhaal van jou. Ik herkende je in zoveel dingen die zij vertelden. Je was niet dat kleine jongetje die school bij hen loopt, nee ze vertelden mij het verhaal van mijn Rowan. Je guitigheid, je schaterlach,( waar ik eindeloos van geniet), je vrolijke karakter, maar soms ook je blokkeren omdat je de woorden niet vind, de manier waarop je gebaren gebruikt als houvast...je soms veel te luid praten( wat best vermoeiend kan zijn). Je gekke bekken die je trekt,gewoon jezelf bent. Daar ben ik blij om...omdat ik weet dat als je jezelf kan zijn, je gelukkig bent!
Wat keek je vreemd op toen je mama en papa zag in de leefgroep. Je klopte uitbundig op het venster en ik hoorde je roepen "mama!" Je hebt je dikke zoen gekregen zoals ik beloofd had, en je was inderdaad blij en trots met je nieuwe jas en schoenen. Ik ben gewoon superblij en heel erg trots op je ventje! Voor je glimlach, voor je schaterlach, voor je gedrevenheid en voor je humor dank ik je oprecht!
Vrijdag naar school van Roibin! Lieve Roibin, voor jou is de wereld zo ingewikkeld en ook zo simpel! De juf vertelde mij hoe ze je soms ziet lopen naar de tram. Gewoon verzonken in je eigen denken. Je komt steeds weer op je pootjes terecht, als de tram weg is, wacht je gewoon op de volgende...en dan neem je desnoods een trein later naar huis. Je maakt je daar helemaal niet druk in. De dingen zijn voor jou wat ze zijn... Ik herkende ook jou in hun verhalen. Ik zie het voor me, zoals je de houding van anderen in je opneemt en je eigen maakt. Vroeger herkende ik steeds je vriendjes in jou manier van zijn. Soms grappig, maar je zoeken naar wie je bent kan ook pijnlijk confronterend zijn. Soms vergelijk ik je met de personages in een schilderij. Zou men je in een schilderij van Breugel zetten, je zou er niet uitspringen door je anders zijn, maar wanneer men je morgen in een schilderij van Piccaso zetten je zou er evenmin in opvallen. Je vervloeid in het geheel... En toch ben je zo heel uniek! Je hebt mama en papa ook gezien. Je zwaaide onopvallend , maar ik zag ook je verbazing. Jij houd alle dingen mooi afgelijnd. Wij horen niet thuis in jou school.Wij zijn thuis...en school is school, en het internaat is het internaat. De dingen in elkaar laten lopen is voor jou heel moeilijk om te plaatsen. Ik ken je, ik knik even en je gaat verder, gewoon zoals je bent. Van in de verte zie ik je naast je vriend lopen. Samen dezelfde stap, dezelfde houding, ik ben blij dat er mensen om je heen zijn die het goed met je voor hebben. Mensen waar jij naar opkijkt, dikwijls letterlijk...wat zou je graag groeien, groter zijn...ik begrijp het als ik je zie lopen...wat lijk je klein...
Ranald is druk bezig uit te zoeken wat hij wil worden ...later...hij vind kindje zijn best nog leuk zegt hij. Groot zijn, dat ben je zolang ... Ik geef je geen ongelijk vent, hopelijk zien anderen het ook zo...kind zijn dat ben je maar even, geniet ervan!
Randall, jij telt de dagen naar het feestje van zondag af. Typisch iets voor jou...genieten, je lacht en speelt jezelf nog door het leven. De wereld is een grote speeltuin en jij ontdekt elke dag nieuwe dingen. De week is ten einde, iedereen ( behalve ik) slaapt! Goed gedaan kerels! Je mama is helemaal blij! Lieve groet! Hilde
Wat een vreemde dag vandaag! Rowantje,...ik heb je vandaag alweer niet gehoord...vraag me af hoe het met je gaat. Maar morgen kom ik langs! Dan zie ik je. Heb een nieuwe jas voor je mee, en ook een paar schoenen. Denk da je er wel blij zal mee zijn. Je bent altijd blij als je iets krijgt, of het nu schoenen,een jas of speelgoed is...je bent altijd blij! Je bent zo'n dankbaar kind! Je bent blij als er sneeuw valt, en blij als de zon schijnt, maar je bent zelfs blij als het regent. Dan stap je met je paraplu en je laarsjes door de regen. Je mama daarintegen krult haar neus als het regent, en de koude daar ben ik ook niet zo dol op. Vandaag nog gezegd dat ik waarschijnlijk een gemiddeld mens ben. Niets te...voor mij.Niet te nat, niet te warm, niet te koud, gewoon... Ben nieuwsgierig naar morgen. Dan hebben we een bespreking i.v.m. jou. Wat zal ik te horen krijgen? Doe je het goed? Volgens mij wel,als ik je hoor praten, als ik je vrolijke snoet zie...zoals op het blogje van de school. Je bent er verkleed als ridder, en je schaterlacht! Je ziet er zo blij uit...al een geluk dat ik regelmatig eens kan piepen op je blogjes en zien hoe vrolijk je er overal opstaat. Bolleke, morgen krijg jij van mij een dikke zoen, en morgenavond dan bel ik je...
Randallke zag er zo blij uit vandaag...naar school met zijn zelfgemaakt valiesje...de start van wat een driedaagse reis word in de wereld van gedichtjes , van taal... Wat was hij trots toen hij zijn vingerafdruk op het instapformulier mocht zetten! Ik genoot van al die vrolijke kindersnoetjes. Het mag gezegd worden, de school verdient een dikke pluim voor de manier dat ze kinderen motiveren.Men stelt misschien hoge verwachtingen aan kinderen, maar in jullie school leren jullie heel wat bij, en toch is er ook ruimte om kind te zijn! Ik doe mijn hoedje af!
Ranald vertrekt morgen met de trein naar Gent. Hij staat te popelen. Het beroepenhuis, het gravensteen, het staat allemaal op zijn programma. Het is mooi om zien, hoe zijn intresse gewekt word voor wat hij later wil worden. Hij wil later werken,...iets met zijn handen en ook een beetje met zijn hoofd. Wiskunde boeit hem,vooral meetkunde...hij zoekt het nog uit, al denk ik dat het iets met achitectuur zal te maken hebben. Het maakt mij niet echt uit, als hij maar iets doet wat hij graag doet, als hij maar gelukkig is...dan ben ik dat ook.
Roibin, Je berichtje "Hallo" Typisch iets voor jou...je laat weten dat je er bent, dat je ons niet vergeten bent, maar voor jou is dat genoeg. Als we je opbellen ben je ook niet zo spraakzaam, maar zo kennen we je...je bent geen spraakwaterval, zeker niet aan de telefoon.
Deze morgen gesprek gehad ook met begeleiding van Jozef. Vreemd hoe vaak ze de dingen benoemd die ik geen naam kan geven. Het voelt vertrouwd, maar ook wel onwennig.
Vandaag naar foto's gekeken van Rowan en Randall vroeger. Ik doe dat vaak, alsof ik bevestig wil zien dat ik het nooit gedroomd heb, maar dat het de harde realiteit was. Zelfs nu...zoveel tijd later denk ik nog...heb ik dat toen overdreven? Maar als ik de foto's zie van Randall met al die buisjes, met al die machines . Van Rowan grauw...verbonden met machines om te leven dat voel ik opnieuw de eenzaamheid van die tijd. Wat heb ik me toen eenzaam gevoeld, de mensen die dan op bezoek gekomen zijn kan ik op één hand tellen! Ik dacht dat de wereld stilstond en begreep niet dat als ik buiten kwam die wereld nog draaide. Ik vertelde mijn verhaal aan wildvreemden... Toen Randall geopereerd werd dan heb ik 7 lange uren zitten wachten...mijn telefoon in mijn hand...ik wilde zo graag met iemand praten...gewoon iemand die er was, die luisterde naar mijn zwijgen, die luisterde naar mijn steeds weer het zelfde zeggen, en dat niet erg vond. Ik was bang, bang zoals ik nooit in mijn leven bang geweest ben... Zij die er toen waren hoef ik hier niet te vermelden, ze weten het...en ze weten ook dat ik hen eeuwig dankbaar ben! Ik vergeet nooit de vragende ogen van Randall...hij heeft me nooit meer aangekeken zoals hij me toen aankeek... Gelukkig zal die tijd zowel voor Rowan als Randall niet meer zijn dan foto's waar ze zich nooit de pijn van toen zullen herinneren. Ze zullen de tranen niet herinneren, de eenzaamheid...en dat is goed.
Wat me het meeste raakte is toen Jozef en ik ooit trouwden er net geen 380 mensen op ons huwelijk waren. Ik heb ooit wanhopig geroepen " Waar zijn nu verdorie die mensen die met ons gevierd hebben?" Ze zeggen dat het slijt...maar ik merk dat het me zelfs vandaag nog kwaad kan maken, me verdriet doet.
Ik kijk uit naar morgen, ben nieuwsgierig...ik geloof dat het wel goed komt...
We zijn maandag, en dat is altijd even wennen aan de stilte na een weekend vol kinderstemmetjes. Roibin vertrok zoals ik hem al altijd ken, gewoon " dag mama, tot vrijdag." Je weet nooit hoe hij de week tegemoet gaat,net zoals je niet weet hoe zijn week zal geweest zijn. Heb een afspraak gemaakt met de school, kwestie dat ik op de hoogte blijf van hoe hij het stelt. Het probleem is dat hij thuis niet altijd is zoals in school. Hij neemt nogal vaak de houding van de mensen rondom hem aan. Ben benieuwd wat men mij zal vertellen.
Rowan, dat is iets anders. Hij vertrekt altijd met grote vragende ogen. "Hoeveel keer slapen mama?" Ik word het maar niet gewend. Maar vanavond klonk hij opgewekt aan de telefoon. Dat maakt heel wat goed. Maar morgen, en woensdag mag ik niet bellen. Dat lijkt zo lang, zeker als hij vraagt " mama, mag papa morgen een keer bellen, en mag ik Randall ook bellen?" Wat zeg je daar op? Het voelt alsof ik hem in de steek laat, maar dat is niet zo...en ik zou zo graag bellen, eventje maar... horen dat het goed met hem gaat, eventje maar... laten weten dat mama aan hem denkt.
Al een geluk dat Ranald en Randall thuis zijn. Ze breken de stilte, ze doen me lachen met hun enthousiasme, met hun verhalen,... Ranald zei vanavond " mama, ik vind het sjiek dat ge terug naar school wilt gaan, gebarentaal,... dat is kunst!" Waar hij dat gehaalt heeft weet ik niet, maar ik vond het super!
Vandaag opnieuw een paar reacties gekregen op mijn blogje. In de eerste plaats sta ik daar verstelt van,maar ik vind het wel leuk. Maar weet je, het is niet zo dat ik mijn leven als een aanéénschakkeling zie van verdriet en ontgoocheling. Ik zie mijn leven niet als een last, ook mijn kinderen zie ik zo niet. Toen Jozef die diagnose kreeg stond ik inderdaad niet te huppelen,eerder gelaten,... maar Jozef was behoorlijk van slag. Hij zei " ik hoor het, ik ben de oorzaak van alles, ik ben de slechten" Ik weet dat ik daar heel kort en kwaad op gereageert heb. "Ik heb nog nooit gezegd dat Roibin slecht was, nog nooit heb ik gezegd dat Ranald slecht was!" Hij keek me geschrokken aan en zei" dat is waar" En dat is zo, nooit zal je mij horen zeggen dat mijn kinderen een last zijn. Soms zijn het zorgen, en soms zijn het tranen. Maar ik denk dat het voor elke ouder opgaat " kinderen opvoeden is gewoon niet eenvoudig! Je weet nooit echt of wat je doet het beste is, maar ik ben ervan overtuigd dat elke vader, elke moeder, altijd de keuzes maakt met hun hart. Dat zij ervan uitgaan dat wat ze ook doen, waar ze ook voor kiezen dat ze dat in de eerste plaats doen met hun hart! Ik heb er bv. altijd voor gekozen Roibin te vertellen over wat er met hem aan de hand was. Onlang zei hij " mama wanneer is iemand normaal?" Ik kon niet direct een antwoord vinden en zei dat dat waarschijnlijk is als je bent zoals de meeste mensen. Hij antwoorde " dus eigelijk ben ik uniek" Ik heb hem gezegd dat hij inderdaad uniek is, en dat ik hem nooit anders zou willen dan dat hij nu is. Ik vond het zo mooi, dat hij de dingen zo kan zien. Ergens ben ik ervan overtuigt dat Roibin en Ranald hun problemen ook wel voor een deel maatschappijgebonden zijn .We moeten tegenwoordig aan zoveel verwachtingen voldoen, men stelt zoveel eisen,...Het lijkt soms alsof we allemaal superkinderen moeten hebben, mooi, sociaal, ijverig,sportief,... Dus zal je me ook nooit horen zeggen dat Jozef slecht is, maar ik zeg niet dat het makkelijk is, sommige dingen mis ik in onze relatie, nu weet ik dat hij er niks kan aan doen, en ik weet ook dat sommige dingen er nooit zullen zijn,...
Ik wil maar zeggen: mijn leven is niet altijd zoals ik gedacht had, sommige dingen maken me boos, sommige dingen maken me blij, sommige dingen doen me huilen, en er zijn dingen die gewoon gebeuren, en sommige dingen zijn gewoon wat ze zijn, dat is niet zo erg... Ik kijk om me heen en zie mensen die ook verdriet hebben, ik hoor verhalen waar ik het koud van krijg, en als ik na een week mijn kinderen terug zie, en een dikke knuffel geef dan besef ik hoe gelukkig ik mag zijn dat ik dat nog kan. Ik ken andere verhalen.... Een lieve groet nog... Hilde
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
