Inhoud blog
  • Tijd om jullie eigen verhaal te schrijven!
  • Lang geleden
  • Ik vond geen woorden
  • Ik bedacht...op een heel gewone zondag!
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    365 Dagen
    365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
    08-03-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tijd om jullie eigen verhaal te schrijven!
    09/03/2015

    Alsof ik vergeten ben nog te schrijven...zo lang is het al geleden dat ik nog eens schreef op dit blog.
    Maar ik ben het niet vergeten. De verhalen dwarrelen door mijn hoofd, maar ik schrijf ze niet op.
    Omdat ik het niet meer kunnen vind ten opzichte van die grote kerels van mij.
    Ze zijn geen kind meer...al zoek ik soms naar kleine deeltjes van jullie klein zijn.
    Maar ze zijn verdwenen...en ik weet niet wanneer dit gebeurde.
    Ik ken alleen nog herinneringen vinden van jullie kind zijn op foto's , filmpjes, maar de meeste zitten gewoon in mijn hart.
    Het is niet erg, dat is het leven...ik heb al die tijd naast jullie mogen lopen...dat is voor mij een voorrecht, ik ben er dankbaar voor.
    Maar ik zie jullie een eigen weg gaan.
    Met jullie eigen denken, eigen dromen. Ik zie dat het goed gaat, en zolang jullie gaan zonder vallen blijf ik op een afstandje.
    Jullie moeten niet mijn weg gaan. Jullie moeten niet mijn dromen waarmaken, niet mijn keuzes maken.
    Dat is het mooie aan kinderen...je ziet ze groeien, keuze's maken en net zoals het mij overkwam zullen jullie ooit beseffen dat sommige goed waren, anderen zullen je verdriet of pijn doen. Maar zolang ik leef zal je troost bij me vinden, maar nooit verwijt! Dat is het leven...soms ben je blij,kan je de ganse wereld aan...andere keren zal verdriet of pijn je zo diep raken dat het voelt alsof de hele wereld onder je voeten stukgeslagen is. Het voelt alsof je stilstaat terwijl de wereld ronddraait , en dan merk je plots hoeveel  weg je toch nog aflegde. Omdat je steeds vooruit moet zelfs als je wenste dat de tijd even stil bleef staan, omdat je even op adem wil komen...alles op een rijtje zetten
    Je kan zelfs de tijd niet achteruit laten lopen.
    Maar ik heb er alle vertrouwen in dat jullie er wel komen.

    Mijn kleintjes,
    Jullie hebben nog zoveel "weg" te gaan . Er is nog zoveel kind in jullie.
    Ik geniet ervan!
    Nog altijd handjes die mij omarmen omdat jullie nog geen andere manier kennen om te zeggen " Ik zie je graag!"
    Nog altijd  een handje in die van mij omdat jullie nog blind vertrouwen.
    Jullie geloven nog dat ik alles weet, dat elk probleem die op jullie weg komt als een pakketje in mijn handen kan gelegd worden om weggegooid te worden. 
    Jullie geloven nog dat er geen mens liever kan zijn dan jullie mama. Jullie geloven nog niet dat ook ik fouten maak, niet perfect ben.
    Ik glimlach om jullie spontane verhalen over hoe de wereld er volgens jullie uitziet.
    Maar hij is nog zo klein, niet groter dan de speelplaats van de school.
    Toch rollen soms tranen omdat zelfs in die kleine wereld mensen zijn die het niet goed met anderen voorhebben.
    Ooit zullen jullie nog verder kunnen kijken dan die wereld.
    Dan hoop ik dat jullie niet teveel ontgoocheld zullen zijn...en tussen al die minder mooie dingen de mooie dingen zullen blijven zien.
    Het hoeven geen grote dingen te zijn...een arm om je heen, een troostend woord bij verdriet. Iemand die je aan het lachen brengt...of gewoon naast jullie staan.
    Ik hoop dat jullie dan ook zullen weten dat achter, naast jullie , ik altijd zal staan!
    Wat er ook gebeurd...ik zal jullie altijd eindeloos graag zien. Ik zal er zijn, zelfs als je mij niet ziet!
    Jullie zijn ontstaan onder mijn hart, maar gegroeid in mijn hart! 
    Elke dag nestelen jullie zich daar meer en meer...en daar komt geen eind aan!
    Hoe ver jullie ook wandelen, in mijn hart zijn jullie nooit verder dan een zucht.

    Dat is met ieder van jullie zo...jullie kunnen nooit verder dan een zucht van mij vandaan zijn, omdat jullie er voor altijd een plaatsje hebben.
    Dat betekend niet dat ik jullie niet kan loslaten.
    Jullie zijn niet mijn bezit, jullie zijn een deel van mij, dat is niet hetzelfde.
    Ik geniet van jullie "zijn"...lach en huil om jullie.
    Maar dat is "graag zien!" zoals alleen ik jullie kan graag zien.
    Maar jullie mogen ook " graag zien" en door anderen graag gezien worden.
    Dat geeft mij de rust dat het ok is, dat jullie ok zijn.
    Geniet van alle moois dat op jullie weg komt...ik wens het jullie van harte!
    Graag zien en gezien worden...doet je groeien!
    En jullie groeien!


    365 dagen in een jaar...12 maanden, 24u/24u, 7 dagen op 7...jullie moeder!
    Ik heb van geen van jullie spijt...zou jullie nooit anders dan anders willen!
    Ik heb jullie leren lopen, praten, eten, liefhebben...maar jullie hebben mij eindeloos veel meer geleerd.
    Oprecht " Dank jullie wel "
    Ik sluit mijn schrijfsels hier af...ons verhaal is nog niet af.
    Maar jullie hebben recht op jullie eigen verhaal...zonder dat de ganse wereld kan meelezen!

    Ik dank iedereen die deze schrijfsels ooit lazen...ik  heb er mensen door ontmoet, vrienden gemaakt, maar soms waren woorden niet meer belangrijk omdat sommigen mij begrepen .


    Genegen groet,
    Hilde

    Voor altijd met veel plezier jullie mama!

    08-03-2015 om 20:46 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    12-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Ik herinner mij het gevoel van toen ik klein was...ik zat op de wipplank, maar de persoon aan de andere kant was veel zwaarder dan ik...als ik boven kwam wipte ik net niet over het handvat. Een kort gevoel van angst, om dan veilig terug met de voeten op de grond te komen. Zo opnieuw en opnieuw tot ik me niet meer kon vasthouden en luid riep " Stop!" Dat is zowat het gevoel van de laatste maanden.
    Daarom ook dat het zo lang duurde vooraleer ik nog iets neerpende.

    Lief klein ventje,
    Wij hebben samen afscheid genomen van je oude vertrouwde school. De dagen voor die laatste schooldag huilde je vaak, je wilde nog zo graag bij je klasvriendjes blijven. Ik had het je zo graag gegund! Maar ik kan de dingen niet voor je veranderen die zijn wat ze zijn!
    Ik heb net zo vaak gehuild als jij, na 15 jaar is het niet evident een school voor altijd achter je te laten. 15 jaar ben ik diezelfde weg gegaan...je grote broer toen nog een klein peutertje, intussen een kerel. Het doet je stilstaan bij hoe de tijd vooruit gaat zonder dat we het altijd opmerken.
    Ik had net diezelfde weg voor jou gedroomd, maar intussen weet ik beter dan wie ook dat niet alles loopt zoals we het verwachten.
    Leven is steeds je dromen en wensen aanpassen.
    Ben ik ontgoocheld in je? Nee kereltje...jij zou me nooit ontgoochelen. Toch niet met punten, procenten.
    Jij hoeft van mij niet op de toppen van je tenen te lopen om je leeftijdsgenootjes bij te benen.
    Een versnelling trager zal jij ook wel komen waar je moet zijn!
    Maar ik ben je mama, en ondanks dat jij niet minder bent dan al die anderen...merk ik wel hoe de omgeving daar tegenover staat.
    Ik wil geen medelijden, maar hoe sommigen niet onder stoelen of banken kunnen steken dat ze blij zijn dat het hun kind niet is, dat maakt dat ik vecht tegen het gevoel van falen. Alsof het mijn schuld is, heb ik je te weinig gestimuleerd? Heb ik je lang in je klein zijn laten zijn?
    Het klink gek, maar ergens zoek je een reden...een reden waarom het ons niet gegund is, om al was het maar voor even, zorgeloos door het leven te stappen.
    4 kinderen...en niet eentje die zorgeloos door zijn kinderjaren kon gaan.
    Het maakt me opstandig!
    Met een piepklein hartje die laatste schooldag je komen ophalen. Je straalde, want het was jou dag geweest!
    Ik was blij om je zo te zien, en wat was ik blij dat er een mama mij uitnodigde om nog even koffie te drinken.
    Er bestaan fantastische mensen kereltje, die gewoon door hun "zijn" een troost zijn.
    We hebben de dag doorstaan, met een lach en een traan...om dan met frisse moed verder te gaan.
    Een nieuwe weg , we zien wel welke het wordt.

    Krullewietje van mij,
    Thuis!
    2 lange maanden heel gewoon thuis! Intussen ben je al een weekje op kamp geweest samen met je kleine broertje.
    Vreemd genoeg zwaai ik je dan nooit uit met een gevoel van verdriet.
    Jij bent het gewoon om ons niet steeds om je heen te hebben. Maar kamp dat is je uitzwaaien voor een weekje plezier, en dat gun ik je zoveel liever dan je uitzwaaien omdat je niet altijd kan kiezen...en jouw school het beste maar ook  moeilijkste was dat ik ooit besliste.
    Ik kan de tranen niet bijhouden dat ik al om je afscheid steeds opnieuw gelaten heb.
    Omdat jij emotie zo moeilijk kan plaatsen maakt het er niet makkelijker op. Verdriet moet jij voelen, als je ziet dat iemand huilt ga je steeds met je hand over hun wangen. Je ogen zijn dan een vraagteken.
    Waarom moet alles altijd zo ingewikkeld voor je zijn?
    Jij gaat vooruit in school, traag, heel traag maar altijd weer verdien je een applaus voor je inzet, voor je niet aflatende moed om steeds opnieuw te beginnen!
    Bij jou is elke stap vooruit een reden tot vreugde! We moesten uitgaan van het feit dat je nooit iets zelf zou kunnen, maar als ik naar je kijk merk ik dat je fantastisch veel dingen wel kan, en dus juichen we.
    Je bent ons wonder, een prachtig mooi wonder. Ik wou dat meer mensen dat zouden inzien.
    Maar ik kan de mensen niet veranderen. Lange tijd heb ik wanhopig tegen muren gelopen omdat ik wilde dat mensen zagen wat een wonder jij was.
    Medelijden was niet op zijn plaats, erkenning van hoe goed jij het deed, hoe groot jij was in je klein zijn!
    Maar dat heb ik opgegeven kereltje, het deed me geen goed, het maakte mij alleen maar klein...het zoog alle energie uit me.
    Maar wat zullen wij genieten van heel gewone dingen!
    Opstaan en gaan slapen in je eigen bedje, buiten spelen, lachen om gekke bekken, en zelfs gewoon een keertje boos zijn om het dan weer goed te kunnen maken.
    Dat is voor ons VAKANTIE!

    Grote kerels van mij!
    Ik geniet zo intens van jullie "zijn!"
    Zo verschillend, en toch ontegensprekelijk broers!
    Jullie bezig zien beetje bij beetje jullie eigen weg te gaan.
    Merken dat jullie een eigen mening krijgen, met andere ogen naar de wereld kijken dan een paar jaar geleden toen hij niet veel groter was dan net rondom jullie.
    Intussen geloven jullie allang niet meer dat wij alles voor jullie kunnen oplossen. Dat wij geen toverstaf hebben om problemen op te lossen.
    Dat wij niet de perfecte ouders zijn, en soms gewoon maar wat aan modderen omdat we het ook niet weten.
    Dat wij vreugde en verdriet kennen, en goede en slechte dagen hebben.
    Maar het mooie eraan is, dat we geleerd hebben om met elkaar te leven, en elkaar begrijpen.
    Jullie hoeven ons niet bij elk facet van jullie leven te betrekken, we hoeven niet steeds meer naast jullie te lopen.
    We mogen jullie gerust al eens voorop laten lopen, zolang jullie blijven weten dat jullie steeds terug kunnen keren, dat we altijd achter jullie staan!
    Ik zal nooit mijn armen kruisen, altijd zal er ruimte zijn om mijn armen om jullie heen te slaan als het nodig is, net zolang tot jullie zeggen:  " Het is ok nu, ik kan weer verder!"
    Grote kerels, we hebben heel wat waters door zwommen, steile bergen op gegaan, eerder veldwegjes dan snelle wegen begaan. Maar wat zo mooi is, is dat we hem samen gegaan zijn en dat we er verdraaid ook komen!

    Lieve groet
    Jullie mama xxx

    12-07-2014 om 21:20 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    18-05-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lang geleden
    Eindeloos lang geleden...
    dat ik de moed had, de tijd had, woorden vond...om te schrijven.
    Wanneer er zoveel op je schouders rust, dat je voelt: " Ik red het niet meer, je niet meer weet welke richting je uit moet " dan weet je dat je ofwel vooruit blijft strompelen, met vallen en opstaan, onhandig achterop hinkelt ...tot je valt, en niet meer rechtop raakt. Of je beseft dat je je trots moet inslikken en hulp vragen, om te helpen dragen, tot dat je terug vooruit kan, tot je weer alleen verder kan.
    Ik had het zo hard nodig om even afstand te nemen...het stelde mij in staat de dingen terug in hun perspectief te zien.
    Ik weet dat ik dacht " het past nu niet " alsof je in je agenda kan neerschrijven wanneer het past even onderuit te gaan?
    Het feit dat jouw eerste communie eraan kwam lieve Randall maakte me onrustig.
    Ik wilde je een bijzondere dag geven, een dag van vreugde...na al die dagen van intens verdriet!
    Ik wilde dat je wist en besefte dat ook jij bijzonder bent!
    Maar al dat verdriet zat nog zo diep in mij, het kon er niet meer uit...en ik viel stil! Ik had niet meer de energie om vooruit te denken, laat staan vooruit te denken. Het maakte mij wanhopig!
    Maar we hebben het gehaald kereltje...samen met mama's nicht hebben we jou en Amy een feest kunnen geven!
    We hebben ons vaak aan elkaar opgetrokken...omdat de vermoeidheid zich soms meester over ons maakte...maar samen gingen we vooruit!
    Jullie stonden in het middelpunt , kaartjes, bloemen, felicitaties, cadeautjes ... ze waren voor jullie!
    En jullie hadden ze verdiend!

    Volgend jaar verander jij van school kereltje.
    Diep in mijn hart heb ik het altijd geweten, je was net dat tikkeltje trager om dingen te leren.
    Je was net dat tikkeltje meer kind dan je leeftijdsgenootjes.
    Maar weten en bevestiging krijgen van wat je hart al de ganse tijd vertelde...dat is nog iets anders.
    Mijn tranen waren geen van ontgoocheling in jou kereltje.
    Het waren tranen omdat ook jou weg niet de weg is die ik voor je droomde.
    Nochtans was het geen bijzonder weg die ik droomde, gewoon de weg waar jij je eigen dromen kon hebben, je vrienden, zonder al te veel hobbels...zodat mensen je niet zomaar zouden veroordelen.
    Mensen hebben de neiging om het af te doen als " ach, zo erg is dat niet, er zijn ergere dingen in het leven."
    Alsof ik dat niet weet?
    Maar hoewel ze dat zeggen weet ik dat ze blij zijn dat het hun kind niet is.
    Zo nu en dan ontmoet ik dan mensen die heel gemeend reageren met " Verdorie! Dat vind ik erg voor jullie, dat is niet leuk, nee...dat doet zeer "
    Dan weet ik dat het aan zo'n mensen is dat jij je zal optrekken, omdat ze je altijd zullen zien als het kereltje die heel wat kan!
    Want wie je kent, echt kent...weet dat jij een vat vol " graag zien " bent!
    Ik hou van je kereltje!
    Het zal vreemd aanvoelen niet meer de vertrouwde weg naar school te gaan die ik 10 jaar gegaan ben, de school binnen te lopen die zo vertrouwd was. Waar je grote broers uitgezwaaid werden, en nadat je grote speelkameraad broer er met pijn en heel veel tranen moest afhaken, moet ook jij veel vroeger dan verwacht afhaken. Geen echt afscheid, maar eerder een stil verdwijnen...een zwaai van ver...
    Geen school meer waar ik dagelijks kom, maar opnieuw veel " anders, nieuw, meer afstand..."

    Kleine krullewiet,
    Jij groeit als kool...ik schrik soms als ik je bezig zie...
    Maar het is ook fijn om te zien.
    Hoe jij de tafel opruimt, de afwas doet...
    Ben je geen held om te schrijven en rekenen, op gebied van hulpvaardigheid sta jij op nr 1!
    Ik zie je gebaren met een gemak waar ik van opkijk. Hoe vaak vraag ik je niet " Een beetje trager...mama kan niet volgen!"
    Je schaterlacht dan luidop, schud je hoofd niet begrijpend en zegt " mama toch, jij bent beetje traag!"
    Maar ik ben best trots op je, hoe jij je aanpast....praten, Nederlands met gebaren, vgt , je doet het allemaal met evenveel gemak!
    Hoedje af kerel!
    Je gaat steeds vooruit...op je eigen tempo...maar je komt er wel!
    Jij hebt een bepaalde wijsheid in je, die soms volwassen mensen laat verstomd staan.

    Grote gasten,
    Want dat zijn jullie geworden!
    Het kind  hebben jullie onderweg ergens achter jullie gelaten.
    Maar in jullie hart leeft nog een kind ,die jullie kleine broers over de grond doen rollen van het lachen!
    Die bulderlachen  om de grapjes die jullie ook ooit zijn komen vertellen.
    Jullie liggen nog op jullie buik in de visput te zoeken naar alles wat onder het water leeft!
    Jullie springen om ter hoogst op de trampoline, en rollen over de grond om te bewijzen wie de sterkste is!
    Maar ik kan ook met jullie praten over alles wat er in deze wereld gebeurd.
    Ik ben blij dat jullie verder kijken dan wat voor jullie neus gebeurd!
    Jullie zien de onrechtvaardigheid in de wereld, maar weigeren te geloven dat de wereld slecht is.
    Jullie zien en horen zoveel "slecht nieuws " uit de wereld, maar toch kijken jullie niet verbitterd naar de toekomst!
    De toekomst...dat zijn jullie dromen, idealen, en voor het ogenblik slaat men die niet stuk!
    Ik heb jullie eerste voorzichtige stappen gezien in de liefde, jullie vlinders, en ook de ontgoocheling, verdriet van het niet kunnen vasthouden.
    Het raakte mij, maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.
    Succes en ontgoocheling , ze liggen heel dicht bij elkaar, net zoals intens verdriet en intens geluk soms dichter bij elkaar liggen dan we denken.
    Meestal is het leven een kabbelend beekje, zonder teveel hoogtepunten op alle gebieden.
    Alhoewel...de één krijgt soms meer te verduren dan de ander!
    Maar dat hoef ik jullie niet meer te vertellen, dat weten jullie vast beter dan wie ook.
    Sla jullie vleugels uit en leef!
    Leef!
    Leef...met alles wat jullie in jullie hebben!
    Leef!
    ...

    Zolang er in dat leven van jullie plaats is voor diegene die van jullie houden, jullie dat niet vergeten...en af en toe thuiskomen, echt thuiskomen bij "ons" jullie ouders!
    Leef...vlieg uit...ontdek de wereld, ontdek "de vriendschap" ontdek " de liefde" ontdek " het leven"...stap als je niet meer kan lopen, rust als het teveel wordt...en als je de weg niet meer weet...kom dan bij me, ik weet niet of ik de juiste weg zal weten, maar ik zal in elk geval naar jullie verhalen luisteren...


    Lieve groet

    Jullie mama xxx




    18-05-2014 om 22:59 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    01-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik vond geen woorden
    Ik vond geen woorden, niet gisteren, niet vorige week, zolang geen woorden gevonden...
    Om te vertellen over de voorbije weken...
    Vol verwachting vertrok jullie mama voor het eerst in haar leven met het vliegtuig...duizenden km van jullie vandaan.
    Het had een fantastische reis moeten worden, om thuis te komen met een rugzak vol verhalen, over de dingen die we zagen, beleefden...
    Nooit had ik kunnen denken, vermoeden dat thuiskomen zoveel verdriet zou mee hebben.
    Het bericht bereikte mij dat nonkel Lukas niet meer bij ons was. Dat we nooit meer handen zouden geven, nooit meer lachen met zijn verhalen, getroost worden door zijn woorden, nooit meer in zijn gezelschap zijn, geen muziek zou nog klinken zoals zijn muziek!
    Ik hoor me nog zeggen " Onze Lukas?" Jullie oma keek vol medelijden en knikte alleen maar. De wereld stond stil, mijn wereld, onze wereld!
    Ik hoorde jullie papa huilen door de telefoon. En ik? Ik kon niks doen!
    Het gevoel zo ver van jullie te zijn, en jullie niet kunnen vasthouden, troosten...deed pijn tot in het diepste van mijn ziel.
    Grote kerel,
    Ik ken je, je stilte zei duizend woorden!
    Sterke broer, je was plots zo breekbaar!
    Kereltje van mij, je begreep het niet...traag sijpelde alles bij je binnen.
    Kleintje, jij huilde, stuurde je verhalen naar de hemel, zwaaide naar de sterren, en sprak tegen een foto, waar je met je kleine handje zachtjes over streelde.
    Mijn gedachten vlogen heen en weer, heden en verleden botsten en gaf vonken!
    Om me heen scheen de zon, lachten de mensen, zagen we prachtige dingen, en ik begreep het niet!
    Thuis sloeg de werkelijkheid me recht in het gezicht.
    Om een dacht later voor altijd afscheid te nemen.
    Grote kerel,
    Ik zag tranen in je ogen, die hun weg zochten over je wangen...
    Ik kon me niet herinneren wanneer ik je ooit nog had zien huilen. Ik huilde met je mee!
    Sterke kerel, 
    Ik zag hoe je je armen om je papa sloeg, en je gezicht verborg in zijn hals.
    Ik huilde met jullie mee,
    Kereltje,
    Ik zag je ogen groot worden, je schoudertjes zakten naar beneden en je liet je tranen de vrije loop.
    Ik huilde met je mee.
    Kleintje, 
    Je hield je tekening stevig in je handjes, je moest, je wilde ze zo graag geven...dat ik je niet meer tegenhield toen je naar de kist liep om ze daar neer te leggen.
    Je sloeg je armpjes om me heen, en liet al je verdriet de vrije loop.
    Ik huilde met je mee.
    Zoveel verdriet, zoveel tranen...en toch nam iedereen waardig afscheid...voor de laatste keer...een daverend applaus voor nonkel Lukas, een staande ovatie!
    Ik keek naar jullie tante, hoe moest, moet zij nu verder zonder de sterke schouders van haar steun en toeverlaat?
    Ik kijk naar jullie papa en zijn broer...ik zie het ongeloof en verdriet in hun ogen. Hoe moeten zij verder?
    Ik kijk naar oma en opa...het maakt niet uit hoe oud je bent, een kind verliezen maakt je verloren...ik zag 2 mensen niet begrijpend, vol verdriet...Wat moeten zij nu?
    Ik kijk naar mijn schoonzus, jullie tante, meetje...ik zie haar verdriet, maar ook haar kwaadheid " Waarom?"
    Ik kijk om me heen en zie zoveel tranen om een geliefd mens, die veel te vroeg ons ontnomen werd.
    Waarom God? Waarom? 
    Ik begrijp de tranen, want ze leven ook in mij, ik begrijp de radeloosheid, want ik herken ze bij mezelf, ik begrijp de boosheid, want ergens voel ik ze ook!
    Kleintje, 
    "Mama , God hield zoveel van nonkel Lukas zijn muziek, dat hij hem bij hem gehaald heeft om nu in de hemel muziek te spelen " Allemaal goed en wel dacht ik, maar God moet toch geweten hebben hoe hard mensen hem nog nodig hadden. Waarom mocht hij niet nog een tijdje onder ons blijven? Ik merk de kwaadheid in mijn gedachten, merk zelfs dat ik even bedenk dat ik het egoïstisch vind van God...
    Maar uiteindelijk kom je steeds terug bij die ene vraag: " Waarom?" en dat is de vraag waar niemand een antwoord op geeft.
    Dus kan je niet anders dan "aanvaarden" en het tenslotte een plaats geven.
    Dat gaat niet in 1 2 3, dat heeft tijd nodig.
    Dus spartelen we een beetje vooruit...soms lachen we, andere momenten doet het gemis pijn.
    De dagen gaan voorbij, ze zeggen dat het slijt, dat het verdriet voorbij gaat, ik heb geleerd dat het verdriet dragelijk wordt.
    Het krijgt een plaatsje in je leven, maar je kan nooit vermijden dat er een gebeurtenis, een lied, ...iets, soms zomaar je leven binnenglipt en het besef van " gemis " je ten volle raakt.
    Ik kijk naar jullie, ik kijk om me heen, en besef meer dan ooit, dat we dankbaar moeten zijn voor elke dag dat we hebben, samen...want soms, zonder verwittiging, zonder dat je het weet, kan het de laatste zijn.
    We staan er te weinig bij stil, we zeggen te weinig dat we blij zijn dat mensen er zijn, dat we van hen houden!
    Bij deze kerels..." Ik heb geen woorden om jullie te vertellen hoe graag ik jullie zie. Maar ik hoop dat jullie het zien in wat ik voor jullie doe, dat jullie het voelen wanneer ik mijn arm om jullie schouder leg, dat jullie het weten...zelfs als ik er niet ben! Jullie zijn een deel van mij, ik hoop dat ik nooit zo sterk zal moeten zijn om ooit afscheid van jullie te moeten nemen, het maakt niet uit hoe oud ik word!"

    De laatste woorden voor nonkel lukas, geschreven door jullie mama met de woorden van jullie papa!

    Broer, onkel Lukas, nonkel Lukas
    De zon komt op, en gaat weer onder.
    Heel gewoon, en toch is niks meer hetzelfde.
    Geen viool klinkt zoals die van jou...
    Geen doedelzak bromt zoals die van jou...
    Geen accordeon vibreert zoals die van jou...
    Muziek is niet meer hetzelfde zonder jou.
    Tranen verdoven ons, verblinden ons.
    Verdriet, eindeloos veel verdriet...
    omdat niets nog hetzelfde zal zijn zonder jou!
    Maar ook dankbaarheid, eindeloos veel dankbaarheid...
    omdat jij mijn broer was,
    onkel,
    nonkel Lukas!
    Omdat we naar je verhalen konden luisteren,
    omdat je deel uitmaakte van ons leven,
    omdat we langs konden komen,
    omdat we de deur voor je open konden zetten,
    omdat we samen gelachen hebben,
    gehuild ook,
    zoveel...SAMEN!
    We zullen nog je naam uitspreken
    met een vleugje gemis,
    maar ongelooflijk veel liefde!
    We zullen door onze tranen glimlachen.
    Het ga je goed
    daar waar je nu ook bent.
    Wees gelukkig in het licht van je Heer!
    Wij zullen hier voor je Mia zorgen, jouw grote liefde!
    Ooit ontmoeten we elkaar weer
    dat weet ik,
    al doet " je missen " zoveel zeer.
    Wat moet ik nu zonder jou?
    De wereld is een prachtmens armer.
    " Ik hou van je broer!"
    over alle grenzen heen,
    de muziek, zal ons hier voor altijd met elkaar verbinden.
    In ons hart zijn wij voor altijd met elkaar verbonden
    waar jij ook bent
    waar ik ook ben.
    Dag onkel Lukas
    Dag nonkel Lukas
    Vriend
    BROER

    ( Jozef )


    Lieve groet, jullie mama xxx  ( voor altijd...over alle grenzen heen!)

    01-03-2014 om 23:50 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    26-01-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik bedacht...op een heel gewone zondag!
    De eerste maand van een nieuw jaar ligt alweer bijna achter ons. De wensen uitgedeeld, de kerstboom netjes opgeborgen wachtend tot hij vrolijk naar beneden mag, opnieuw getooid in ballen en lichtjes die ons het knusse gevoel van gezelligheid geeft.
    Veel is er niet gebeurd sinds de laatste keer dat ik jullie schreef.
    De vragen rond mijn wonderventje zijn nog steeds niet beantwoord. Ergens wacht ik, anderzijds duw ik het ver weg in mijn achterhoofd.
    Alsof de vraag dan niet bestaat, en ik geen antwoord hoef.
    Ik kijk naar je kereltje, 
    wat ben je groot aan het worden.
    Je mollige knuistjes zijn handjes geworden, handjes die geven, maar ook nemen!
    Handjes die jij gebruikt om te praten, om te vertellen wat er rondom je gebeurd...ze zijn zoveel meer dan handjes met 10 vingertjes.
    Vroeger nam je mijn hand om jezelf gerust te stellen, nu neem je mijn hand om mij gerust te stellen.
    Je handen glijden over het papier wanneer je leest...traag volg je elke letter en verbind ze als een touw aan elkaar. Je vormt woorden, je probeert de zin te begrijpen en kijkt me vragend aan?
    Ik leg mijn hand zachtjes op die van jou. " Is er iets mama?" vraag je.
    " Nee schat, je doet het geweldig" en ik bedenk welke lange weg wij reeds afgelegd hebben.
    Ik heb die weg niet voor je gekozen, want wat ik graag een snelweg voor je gehad...eentje waar we met gemak op voort konden. Nu en dan een stop, of een voorrang geven, een afrit waar we ons een beetje inhielden.
    Maar het was een wirwar van kruisingen, ik verdwaalde om de haverklap, we zagen door de bomen het bos niet meer. Als het donker om ons heen was, huilde ik in stilte, ik verborg mijn angst, en stap voor stap, soms op het gevoel gingen we vooruit!
    We gaan nog vooruit, maar het is geen snelweg ventje...eerder een zijweggetje waarvan je niet weet waar je zal uitkomen, omdat er geen borden staan met wegwijzers! Maar we komen er wel...dat zijweggetje stelt mij in staat om meer te zien, stil te staan...
    Ik ben ervan overtuigd dat ik nooit geworden zou zijn wie ik ben als jij me niet op die weg gezet had.
    Misschien had ik toen wel gewoon aan veel dingen voorbij gegaan, zonder na te denken.
    Mensen vragen wel eens "als je het had geweten, was je er toen aan begonnen?"
    Daar kan ik niet op antwoorden. De dingen zijn wat ze zijn...zeggen dat ik het niet opnieuw zou doen klinkt als verraad aan mijn liefde voor je.
    Zeggen van wel, betekend dat het me niet uitmaakt dat je nooit zal zijn zoals de anderen. Terwijl elke vezel in mijn lijf pijn doet als ik je op de bus zet en je handjes het woord " Ik hou van je!" vormen. Ik had gewild dat jij niet zo zou moeten vechten, dat ik je niet elke week uit handen moest geven. Maar jij hebt me zachter gemaakt, je hebt me bewust gemaakt van dingen waar ik niet bij stil stond. Je hebt me ook heel veel geleerd, over de wereld, de mensen om me heen. Je hebt me sterker gemaakt ook!
    Maar ik heb er niet om gevraagd, het overkwam me!

    Net zoals het ziek zijn van je broertje. Misschien was ik dan niet zo sterk geweest!
    Nu kijk ik naar dat kleine ventje, een hoofdje vol vragen.
    Ik merk dat jij je vragen begint te stellen over wat er gebeurd is, toen jij nog te klein was om te begrijpen, te beseffen.
    Ik voel je angst van wat had kunnen zijn.
    Je gaat met je kleine vingertjes over je littekens..." ga ik dood mama?" 
    " Nee ventje, die littekens betekenen dat jij kan en mag blijven leven"
    " Maar iedereen gaat dood mama"
    Ik voel een grote vermoeidheid over me vallen.
    " Ja, schat...maar jij was nog zo klein, en de dokters hebben heel hard gewerkt, om je hartje te herstellen, zodat jij niet zou sterven"
    " Waarom gaan kindjes dood? Soms gaan er kindjes dood, waarom zij wel en ik niet?"
    Soms heeft je mama geen antwoord ventje, dat weet ik niet.
    Je kijkt me vragend aan, ik zie in je ogen ongeloof.
    Ik besef dat ik niet langer meer diegene voor je ben die alles weet.
    Ik geef je een kus, streel zachtjes je haar...en zeg dat ik blij ben dat je nog leeft, en dat je nog heel lang mag leven.
    " Ja, net zolang tot jij heel oud bent"
    Klein kereltje, grote vragen!
    Ik kijk je na, als je in de zetel kruipt en tegen je broer aanleunt!
    Veilig tegen je grote broer!

    Grote broers,
    De dagen vullen zich met jullie verhalen. 
    Ze doen me lachen, soms nadenken, soms piekeren...elke fase in jullie leven, en waar ik getuige mag van zijn, soms zelfs deelgenoot doet me nadenken. Jullie vrienden, jullie eerste voorzichtige verliefdheid, ik zie het, ervaar het...het is zo mooi, maar ook zo kwetsbaar.
    Ik wil jullie behoeden voor pijn en ontgoocheling, maar ik weet dat ik dat niet kan.
    Ik glimlach als jullie een tipje van de sluier oplichten, ik glimlach als ik de glans in jullie ogen zie.
    Maar ik wapen me onbewust voor de dag dat de ontgoocheling toeslaat. Misschien gaan jullie daar best mee overweg kunnen, het hoort bij het leven. Maar als het pijn doet, dan zal ik proberen de pijn te verzachten gewoon door er te zijn.
    Intussen geniet ik mee, kijk ik van op een afstand toe hoe jullie door de wereld opgeslorpt worden...en alles groter wordt.
    Ik gun jullie van harte een fijne jeugd toe!
    Geniet ervan!

    Lieve groet
    jullie mama xxx

    26-01-2014 om 21:32 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    05-01-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De beste wensen!
    2013 ligt achter ons...2014 staat in de startblokken!
    Boekentassen staan weer netjes op een rij, gevuld met de nodige boekjes en blaadjes. De koffer van Rowan staat er naast!
    Hoewel mij ganse "ik" vraagt om de rust die de schooldagen mij geven tijdens de dag, verafschuw ik de maandag, zeker na een vakantie!
    2 weken een heel gewoon gezin, met de ups en downs die dat gezinsleven met zich meebrengen, om dan terug met de neus op de feiten gedrukt te worden...Rowan is niet zoals alle andere kinderen, die gewoon om de hoek naar school kan...
    Vanavond gaf ik je een zoen, en nog één, en nog één....één voor elke dag dat je er niet bent.

    Om de haverklap spreken we de woorden, of horen we ze " beste wensen voor het nieuwe jaar!
    Voor de één is dat een goede gezondheid, voor de ander wat minder verdriet, of misschien heel gewoon wat minder zorgen!
    Maar er zijn ook mensen dat het gewoon mag blijven zoals het was.
    Ik gun het ieder, opgevangen worden als je valt, vrienden om hen heen als ze zich eenzaam voelen, de kracht om ziekte te overwinnen...of op zijn minst mensen om zich heen om hen te helpen, te steunen als het net iets teveel is.
    We hebben het niet altijd voor het kiezen, soms worden je dingen in de schoot geworpen die je alleen maar kan leren aanvaarden, leren mee leven, omgaan...
    Ik weet dat beter dan wie ook...maar besef dat ik niet alle verdriet, alle zorgen van een ander kan dragen...dan zou ik bezwijken onder de grote last!
    En toch is er vaak schuldgevoel, omdat ik machteloos ben, niet in staat te helpen, te dragen...
    Weet dat het niet mijn bedoeling is mensen in de steek te laten, al voelt het misschien zo aan.
    Maar ook ik heb grenzen, en tegenwoordig moet ik die bewaken, zodat ik er eerst en vooral kan zijn voor mijn naasten.

    Grote kerel van mij,
    In het voorbije jaar heb ik je zien veranderen van een wat schuchter jong gastje, in een kerel...een jonge gast!
    Je leert de wereld helemaal anders kennen dan je lang gedaan hebt.
    Soms schaam je je, zeg je...omdat je tot het menselijk ras behoord.
    Als ik om me heen kijk, de groeiende onverdraagzaamheid, de ellende die wij mensen elkaar aan doen...dat begrijp ik je!
    Maar gelukkig zie je ook de leuke kanten van het mens zijn...je ervaart vriendschappen die gesloten worden, zorgen voor...
    Ondanks je ergernis om zoveel onrechtvaardigheid, zie ik dat je gelukkig bent.
    Hoe ik dat weet? Ik ken je kerel...ik merk het aan zoveel kleine dingen...nooit heb ik zo vaak een glimlach op je gezicht gezien als de laatste maanden, ik hoor je schaterlachen met je broer...het geeft me rust!

    Kerel,
    Niet de oudste, wel de grootste...
    Jij geniet op je eigenste manier...je kijkt zo kritisch naar de wereld om je heen, dat ik me afvraag of jij dan nog gelukkig kan zijn?
    Tuurlijk zeg je dan..." Ik heb een thuis, ik heb mensen om me heen die me graag zien"
    Je rust met je ellebogen op mijn schouders, je lacht om je moeder haar onzekerheid, je wrijft door mijn haar en zegt " mama, maak je niet zoveel  zorgen...de wereld is te groot om voor ieder wel te doen!
    Je hebt gelijk! Ik hoor je zingend naar je kamer gaan, vals ( je hebt het zangtalent van je moeder ) maar duidelijk gelukkig!
    Meer hoeft dat niet te zijn!

    Dan zijn er nog mijn kleintjes,
    Jullie vallen 's avonds in elkaars armen in slaap. Tijdens de dag spelen jullie...en maken jullie ruzie!
    Rowan is liefst gerust gelaten, Randall loopt, springt door het huis!
    Jullie verbouwen de woonkamer in een kamp, Rowan om de rust te zoeken....Randall om op boeven te jagen!
    Twee tegenpolen...maar niet zonder elkaar kunnen!
    Randall, morgen zullen er opnieuw tranen zijn...je broer, je beste vriend....die je aanvaard zoals je bent...zal je opnieuw moeten missen.
    Je tranen snijden keer voor keer dwars door me heen.
    Zelfs met de beste bedoeling kan ik je dus niet van alle verdriet besparen!
    We maken er het beste van...samen tellen we de dagen tot er opnieuw een vakantie voor de deur staat!

    Voor mezelf wens ik ... heel gewone dingen.
    Wat meer loslaten van wat mij raakt, net zoals ik 2013 loslaat!
    De tijd glijd voorbij, het is zand in je handen...je kan ze niet vasthouden.
    Met oudejaar dat zo duidelijk gevoeld...toen jullie grote kerels van mij zonder ons het nieuwe jaar in feesten.
    Plots voelde ik die enorme leegte...en besefte ik zo wezenlijk dat de tijd zich nooit van iets of iemand zich aantrekt...ze gaat vooruit, altijd weer...tik tak tik tak...en intussen groeien jullie op!
    De baby, peuter, kleuter, schoolkind, jeugd...alles vloeit in elkaar over, zonder stilstaan....
    Soms is dat een zegen, andere keren doet het pijn!

    De beste wensen voor 2014!
    Ik hou van jullie, meer dan woorden ooit zullen benoemen!

    Lieve groet.
    Jullie mama xxx

    05-01-2014 om 21:15 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    27-12-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2013 dek ik toe!
    Nog enkele dagen, en we mogen voor altijd 2013 achter ons laten. Als ik achterom kijk, dan zie ik een jaar gevuld met heel veel tranen, afscheid nemen, steeds weer opnieuw beginnen...vallen en terug recht krabbelen. Je kan niet anders zeggen mensen, gewoon vooruit blijven gaan. Maar alles in mij was onbewust op zoek naar een " pauze" knop. Ik weet niet wat het nieuwe jaar brengt, maar het voelt als opnieuw beginnen...een blanco blad, dat ongetwijfeld ook wat vlekken zal vertonen op het eind ervan, hier en daar zal een kreuk zitten...
    Dus 2013 dek ik toe, ik neem de herinneringen die me dierbaar mee, ik koester ze in mijn hart, en zo nu en dan zullen ze mij doen glimlachen.
    Voor de rest laat ik het samen met mijn tranen en woede achter mij. Gemis zou ik ook willen laten in het oude jaar, maar dat kan ik niet...zij die ik mis neem ik mee tot de dag dat ik zelf voor altijd afscheid neem. Alleen veranderd dat missen, het maakt plaats voor dankbaarheid, er zijn soms nog tranen, zeker als je het verdriet in de ogen ziet van zij die achterblijven, omdat hun pijn mij steeds opnieuw blijft raken.

    Grote kerel van mij,
    Ik hoop dat jij de weg mag verder gaan dat je bent ingeslagen.
    Ik heb gezien hoe jij op de toppen van je tenen leefde, hoe moeilijk je het had niet te mogen en kunnen zijn wie je werkelijk was.
    Hoeveel tranen het mij ook koste toen ze je doorverwezen naar een school waar je meer jezelf zou kunnen zijn. Nu besef ik dat het goed voor je was.
    Ik kijk naar je, en zie een kerel die gelukkig is...geniet van het leven!
    Je lijkt je wereld meer en meer met ons te delen...dank je wel daarvoor!

    Kerel,
    Niet de oudste, wel de grootste!
    Jij bent jij! Je stapt, je rent, je fietst door het leven met een energie die ik soms benijd.
    Je droomt je dromen...je bekijkt de wereld met een kritische blik, net zoals je de mensen om je heen bekijkt.
    Je loopt niet blindelings met de stroom mee, soms wil je niet mee, omdat je er niet achter staat...en dan ga jij helemaal de andere kant op.
    Soms ben je boos om de onrechtvaardigheid om je heen, en dat laat je merken.
    Ik vind het één van je mooiste karaktertrekken, je opkomen voor de minderen, je hulpvaardigheid,
    Mensen die je niet liggen omwille van het feit dat ze niet je mening delen, ze onverschillig alles ondergaan...laat je gewoon.
    Zij zijn wie ze zijn, jij bent wie jij bent...niet meer, niet minder...gewoon anders.

    Mijn krullewietje,
    Mijn bijzonder kereltje!
    Zorgen om jou zijn nooit voorbij, wel blijdschap, dankbaarheid om wat en wie je bent.
    De weg die jij aflegt is niet de meest eenvoudige, soms race je vooruit, dan weer ligt er een mega hoge berg voor ons, of er is een diepe put...even over de rand kijken maakt me dan misselijk van angst of verdriet...dan moeten we vertrouwen op mensen die ons over al die hindernissen helpen.
    Jij ondergaat het allemaal, niet beseffend welke storm er door je mama's hoofd raast.
    Je neemt de dag zoals hij komt, je leeft vandaag, niet gisteren, niet morgen...dat is goed ventje!
    Leef jij maar je dagen...geniet van elk moment dat je lacht, omdat je dan gelukkig bent!

    Mijn kleintje,
    Kleutertje af!
    Groot zijn valt je soms moeilijker dan je dacht.
    Je wil het wel, maar ergens is er ook een deeltje dat klein blijft, alsof je je vastklampt aan dat klein zijn.
    Jij moet nog zoveel leren...leren vertrouwen, leren dat mama van je houd, zelfs als ze je een beetje loslaat.
    Ik weet het wel, de wereld ziet er inderdaad groot en beangstigend uit met momenten.
    Maar jij hoeft die grote wereld nog niet in.
    Begin maar met thuis, de school, je klas...en als het allemaal teveel is, dan mag jij nog altijd op mijn schoot troost komen zoeken.
    Dan zal ik je vasthouden, zachtjes door je haartjes kriebelen...tot je schaterlacht!
    Ik hou van je schaterlach!

    Ik hou van jullie alle vier, alle vier, heel verschillend...maar zo mooi!
    Nee, ik vind het niet erg dat jullie vier zonen zijn...jullie zijn mijn zonen...en ik vind jullie prachtig!
    Zou jullie voor geen geld van de wereld willen missen.
    De meest dwaze opmerking die mensen mij geven is zeggen: " vindt je het niet erg dat je geen dochter hebt?"
    Nee, ik ben de trotse mama van 4 kerels...en eerlijk? Ik vind dat stoer...voel mij gezegend met jullie!

    Lieve groet
    Jullie mama xxx

    27-12-2013 om 21:16 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    11-11-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dromen
    De dagen worden korter, de nachten langer...de wereld krijgt een fijn dekentje van afvallende blaadjes over zich heen.
    We trekken een trui extra aan, omdat ook wij voelen dat het frisser wordt.
    Vooraleer de wereld er enkel nog grijs en koud gaat uitzien tovert de natuur nog even een kleurenpalet tevoorschijn, waar elke kunstenaar heimelijk van droomt!
    Ik zie het wel, die schoonheid...ik ruik de laatste herfstbloemen...maar ze kunnen me niet blij maken.
    Alsof de regen die de laatste dagen zo pertinent aanwezig is, het voor het zeggen heeft.
    Ik sluit de deuren en vensters, laat licht schijnen in donkere hoekjes en omring me met jullie gezelschap.
    Ik kijk naar jullie levenslust, ik luister naar jullie dromen...en lach met jullie grappen en opmerkingen.
    Ben ik ooit ook zo geweest?
    Zijn mijn dromen van toen, nu jullie dromen?
    In wezen zijn ze niet zo verschillend, alleen heb ik er niet zoveel meer als jullie.
    Jullie dromen zijn nu ook mijn dromen geworden...
    Lieve Rowan, 
    Als ik je zie worstelen met cijfers en letters. Als ik de tranen over je wangen zie biggelen, omdat het voor jou zo verdraaid moeilijk is om die letters te vormen. Dan is mijn droom voor jou dat je kan lezen en schrijven net zoals je vriendjes van de klas. Dat je verhalen kan lezen, dat een boek voor jou een geschenk kan zijn. Dat je de brieven die je moeder je schrijft ooit zelf zal kunnen lezen...en wie weet schrijf je dan eens terug.
    Als ze zeggen dat je beloont moet worden naar werken, dan verdien jij nu al fortuinen als ik zie hoe hard jij werkt!
    Mijn rouwproces is nooit af, steeds weer geconfronteerd worden met verlies...iets wat jij niet kan!
    Soms zou ik alle verdriet eruit willen laten, roepen dat het helemaal niet ok is, dat het pijn doet om je zo te zien worstelen met wat de meesten gewoon vinden. Ik zou mijn vuisten op de tafel willen slaan, en roepen tegen zij die klagen over het weer, de drukte van het taxi spelen omdat hun kinderen nog zoveel hobby's erbij hebben, dat ze verdorie DANKBAAR moeten zijn dat hun kinderen dat kunnen!
    Dat achter mijn glimlach als ik naar je kijk, er eindeloos veel verdriet zit...een poel van tranen waar ik soms in dreig te verdrinken!
    Maar ik zeg niks, ik klap om elke juiste letter dat je schrijft,ik vertel hoe trots ik op je ben, omdat je zo hard je best doet!
    Trotse mama!
    De mensen vragen hoe het met je gaat, en ik zeg dat je het goed doet.
    De mensen zeggen dat je er goed uitziet, een knap kereltje bent, lief ook...en dat ik eigenlijk niet mag klagen...
    Het kon allemaal veel erger. 
    Ja! Het kon erger...maar mijn verdriet kan ik daarom niet opzij schuiven toch?
    Dat is wat knaagt aan mij...mensen wuiven mijn verdriet weg...en dus stop ik het weg...diep verborgen.
    Maar mijn droom was heel gewoon...niet eens spectaculair.
    Ik wilde een gezin, een heel gewoon gezin...en ja daar zijn ook wel eens problemen, verdriet of boosheid.
    Maar dingen die je een plaats leert geven, omdat ze bij het leven horen...maar achteraf kan je weer verder.
    Toen jij grote zoon van mij, niet was zoals alle anderen omdat ze je zijn een naam gegeven hadden...dan had ik nooit gedacht dat ik zo vaak wakker zou liggen van later.
    Toen jij lieve Rowan geboren werd, dan spatte mijn droom van een gezond kereltje in duizend stukken...en elke keer je iets kon, dan plakte ik die droom terug een beetje bij elkaar. Toen je op internaat vertrok ( omdat het jou de meeste en beste kansen gaf op later ) dan spatte dat opnieuw in duizend stukjes...hoe kon ik dat kleine ventje van 4 achterlaten op maandag, om pas op vrijdag terug te zien?
    Mijn hart huilde in stilte elke keer je vertrok...en nog steeds.
    Toen jij Randall zo ontzettend ziek was dat een gans team specialisten nodig was om je een leven te geven...werd die droom opnieuw aan diggelen geslagen.
    Ik voel me soms doelloos stukjes droom zoeken om terug aan elkaar te plakken.
    Maar het lijkt er niet meer op, ik ben niet perfect moet je weten...dus lijkt het eerder een samenraapsel van allemaal kleine stukjes, en soms passen ze niet meer perfect. Maar dat hoeft eigenlijk niet...ik wil gewoon dat er mensen zijn die zeggen dat het ok is. Dat verdriet mag, dat de boosheid niet verkeerd is, dat er mensen zijn die soms gewoon maar een hand reiken als ik dreig te verdrinken.
    Maar in plaats daarvan ploeter ik naar de rand, en hou me vast aan jullie!
    Ik luister naar jullie verhalen, naar jullie dromen...en ik glimlach.
    In stilte bid ik, opdat jullie dromen werkelijkheid mogen worden.
    Als ze in duigen vallen, weet dan dat jullie mama intussen een expert geworden is om de stukjes bij elkaar te rapen, en te lijmen!
    Samen kan dat nog prachtig worden.
    Ik droom met jullie mee...

    Lieve groet
    Jullie mama xxx

    11-11-2013 om 21:09 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    20-10-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verdriet
    Nadat we met zijn allen weer een beetje de draad van elke dag opgenomen hadden.
    We gewent waren aan het nieuwe van de school...en dachten, hoopten dat de rust een beetje terug zou keren, werden we geconfronteerd met verdriet en pijn van het afscheid nemen voor altijd.

    Eerst de tante van papa, al kan je je soms verzoenen met afscheid nemen, wanneer je weet dat iemand een mooi en rijk gevuld leven achter de rug heeft. Hoewel ...

    Dan tante van mama, iemand zo vertrouwd dat het onvoorstelbaar lijkt dat haar aanwezigheid uitgewist lijkt.
    Je weet het, je voelt het...maar loslaten, laten gaan voor altijd dat doet zo ontzettend veel verdriet.

    Rowantje,
    Jij wilde tante nog gedag zeggen, ze zien terwijl we wisten dat het einde zo dichtbij was.
    Grote kerels van mij, " Mama, ik wil haar herinneren zoals ze was, ik wil de mooie dingen van tante vasthouden!"
    Dat begreep ik, soms is het net mmoi dat te kunnen vasthouden.
    Randalleke,
    Nadat tante donderdagnacht gestorven was, vroeg jij zaterdag uit het niets " mag ik mee? Nog een keertje tante zien?"
    Ik aarzelde, wist niet goed wat te antwoorden, maar ergens wilde ik het je niet ontnemen, de dood hoort bij het leven, daar kunnen we niet omheen.
    Ik liet je meegaan, we hadden afgesproken dat je op elk moment mocht terug keren. Jij gaf aan wat kon en wat niet.
    Je nam mijn hand toen we door de gang liepen, muziek op de achtergrond...je keek me aan en zei " Hier worden mensen engeltjes mama"
    Stilletjes, voorzichtig ging je de kamer binnen en bleef stilletjes naast tante staan.
    Ik hurkte naast je neer, en legde mijn hand op die van tante, ik keek je aan en zei " dit is enkel haar lichaam, ze voelt nu koud omdat haar ziel er niet meer is. Je legde je kleine handje op die van haar, je streelde haar handen, haar arm, en heel zachtjes raakte je haar wang aan.
    " Mama, mag ik haar een knuffel geven?" Als jij dat graag wil, dan mag dat. Je legde je armpjes rond haar middel, je verborg je gezichtje in haar schoot. Je streelde haar arm. Dat beeld, zo mooi maar zo intens verdrietig. Je rechte je, gaf tante een zoen en zei " dag tante"
    Je strekte je armpjes naar me uit en huilde, je gezichtje verborgen in mijn hals.
    Jij, je oma en ik samen in groot verdriet.
    Thuis kwam je bij me en zei: " sorry mama dat ik moest wenen"
    Ik heb je op mijn schoot gezet en verteld dat wanneer er zoveel tranen in je zijn dat je dan mag huilen!
    Verdriet doet pijn vanbinnen, en net zoals we huilen wanneer we vallen en ons pijn doen, verzacht het onbewust de pijn.
    Verdriet is een gevoel, daar kan je niets aan doen.
    "Wat is gevoelens mama?"
    Diep vanbinnen zit een plekje, heel klein, je kan het niet zien, maar daar zit blij zijn, verdrietig zijn, boos ook en bang...
    Als je erg verdrietig bent, dan zijn er zoveel traantjes, en dat kleine plekje wordt steeds groter, zoals een ballonnetje...maar die traantjes moeten daar uit, anders is er geen plaats meer voor blij zijn, om gelukkig te zijn...dus daarom schat mag jij gerust huilen als daar zoveel traantjes zitten dat het lijkt dat daar een zwaar stukje zit.
    Als je al die traantjes zou laten zitten dan knapt opeens het ballonnetje en dat is heel moeilijk te repareren.
    Of de traantjes worden steentjes, en dan kan je nooit meer echt voelen, geen verdriet, geen pijn, maar ook geen blijheid, geen plezier...want er is nergens meer plaats voor.
    Eerst lijkt het alsof dat ballonnetjes steeds volloopt, en dan huilen mensen veel, maar na een tijdje rekt dat ballonnetje, het loopt niet steeds meer zo vol...hoe meer je van iemand houd hoe vaker het volloopt, en hoe langer het duurt voor er niet steeds traantjes komen.
    Je sloeg je armpjes om me heen, gaf me een knuffel...je keek me aan, legde je handje ter hoogte van mijn hart en vroeg " Doet het daar nu pijn mama?" Een beetje wel, maar zoals jij hier nu bij mama zit, dat troost...en dan doet het minder pijn...omdat ik blij ben dat jij hier bent.
    Je gleed van mijn schoot, en zei ernstig...als het pijn doet, mag je roepen whe mama...dan kom ik je troosten!

    Lieve kerels van mij,
    Elk op jullie manier zijn jullie zo'n troost voor me.
    Jullie armen om mijn schouders, jullie bezorgde blik, even mijn hand aanraken...
    Zelfs jullie stilte zo nu en dan vertelde mij een heel verhaal.

    Rowan,
    Tussen al dat verdriet was jij jarig!
    De tijd van het jaar dat ik zelfs na al die jaren, worstel met het verleden.
    Ik wil het loslaten, en meestal lukt mij dat prima, maar nu niet...
    Omdat ik net te horen gekregen had, hoe moeilijk sommige dingen voor je zijn.
    Wat je na duizend keer oefenen maar niet lukt!
    Ergens weet ik het wel, maar het horen van een ander, bevestigd krijgen wat je denkt, maar die je zo nu en dan verdringt naar het ontkennen.
    Zolang ik er ben zal ik alles doen wat in mijn mogelijkheid ligt om je gelukkig te laten zijn.
    We leven nu, maar soms overvalt mij de angst voor later.
    Ik leg die gedachten opnieuw te slapen, en kijk naar het nu!
    Ik zie een prachtig lief jongetje, die al mijn respect krijgt...
    Waar ik trots op ben, en het een voorrecht is je moeder te mogen zijn.
    Jij bent niet gewoon...jij bent buitengewoon!
    Dank je wel voor je zijn...
    Onlangs zei iemand " Ik vind het heel bijzonder wat je doet, maar je zou niet zijn wie je bent, als jij je zoon niet had.

    Dat geld voor elk van jullie kerels...
    Ik zou niet degene zijn die ik nu geworden ben als jullie er niet waren geweest!
    Jullie hebben me dingen anders doen bekijken.
    Ik leer jullie groot worden, met vallen en opstaan...
    Jullie leren mij een moeder te zijn!

    Genegen groet
    Jullie mama xxx

    20-10-2013 om 22:11 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    22-09-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Afscheid die niet went...
    Afscheid nemen van de vakantie, het is zoveel meer dan achterom kijken naar wat geweest is.
    Voor mij is het ook afscheid nemen van iets wat zo gewoon zou moeten zijn.
    Mijn kereltje, mijn krullewietje...wat mis ik je stemmetje als jij er niet bent. Ik hoor geen verhalen over de juf of meester.
    Ik dek de tafel voor zes, en besef dat je er niet bent.
    Daar stonden we, jij, ik en je oma!
    Een nieuwe meester/juf . Wie waren ze, ik wist het niet, hopeloos zocht ik een teken van herkenning.
    De opvoed(st )er,ik herkende ze niet...ik herkende zelfs je kamertje niet...alles was nieuw!
    Zoveel nieuw maakte mij overstuur. Ik kon je niet achterlaten bij zoveel " niet weten "
    Ik vocht tegen de tranen die jij de dag ervoor zocht op mijn wangen...omdat je weet dat ik je mis als je er niet bent.
    Als mama Rowan mist, dan huilt ze, maar jij vond mijn tranen niet.
    Vreemd genoeg leek het alsof mijn tranen jou herkenning gaven. Dit vreemde ervaren deed mij huilen, en jij?
    Je veegde de tranen van mijn wangen met de woorden" mama weent, mama gaat Rowan missen...het is 4 keer slapen mama, dan ben ik terug."
    Ik besefte, dat niet ik, maar jij mijn verdriet wegveegde, dat jij mij troostte.
    Wat ben jij groot in je klein zijn!
    Wat was ik klein in mijn verdriet, thuis heb ik alle tranen eruit gehuild, ik heb gesnikt, mijn handen tot vuisten gebaald ,omdat er evengoed woede in me zat ,omdat ik nooit een antwoord zal krijgen op het waarom?
    Maar ik weet na al die tijd, na al die jaren dat ik dat ook nodig heb, om achteraf weer verder te kunnen.

    Mijn oudste,
    Ik weet niet wat jij dacht die eerste dag, die eerste weken...
    Ik weet nooit wat jij denkt, ik weet zo weinig van de wereld binnen in jou!
    Maar ik zie je spelen met de hond, ik hoor je bulderlach als je broer weer een gekke uitspraak doet.
    Ik hoor je met zachte stem, en een vreemde kalmte uitleggen... aan je kleine broertje...
    Ik weet dan dat het goed met je gaat...
    Het is goed zo...jij bent goed zoals je bent...
    Je komt er wel...

    Grote broer van twee kleintjes, en ook van hij die er één nodig heeft.
    Een broer die zorgt dat de andere op de weg blijft.
    Niet met zachte woorden, maar met een grap...een duw op de schouder.
    Je kleine broertjes met verhalen en het gekke dingen gedoe, zodat ze over de grond rollen van het lachen!
    Je leunt met je elleboog op mijn schouder en lacht als je me je mamaatje noemt.
    Ik lach als ik naar je kijk, jij bent blijheid, energie, vrolijkheid...
    Ik kan zo ontzettend genieten als ik je met je jeugdig enthousiasme door het leven zie rennen!
    Geniet ervan, ik gun het je met gans mijn hart!

    Mijn kleintje,

    Die nu ook het kleuter achter zich liet.
    Groeit en zo trots zichzelf groot noemt!
    Ik zie je gedreven letters schrijven, nummers noemen, tellen van 1 tot 10!
    Ik lach om de herkenbaarheid, dat hebben je grote broers ook gedaan...ik besef dat jij de laatste in het rijtje bent!
    Ik sla de herinnering op in mijn hart!
    Jij loopt, springt, dans bijna door de dag...en dan valt de avond!
    Met de avond komt ook bij jou het gemis van je speelkameraad broer!
    Je telt de dagen wanneer je mag bellen, hoeveel keer het nog slapen is voor hij terug is.
    Het leeftijdsverschil is zo klein tussen jullie.
    Ik had ook nooit gedacht dat jullie elkaar zo vaak zouden moeten missen.
    Jou tranen zijn evengoed mijn tranen.
    Maar ik troost je, sla mijn armen om je heen...en dan nestel jij je, dicht bij me.
    Ik draag je naar boven, en samen wensen we je broer een goede nacht!
    We zwaaien naar de maan, omdat die even dicht bij je broer is...en jij bent ervan overtuigd dat de maan de groetjes in je broer zijn oortjes fluistert!

    Lieve zonen
    Ik zie jullie groeien met een mengeling van heimwee en dankbaarheid!
    Geen heimwee die verdriet doet, maar me blij maakt, dankbaar maakt!
    Omdat niets ter wereld kan uitdrukken hoe ontzettend graag ik jullie zie!
    Wie jullie zijn, wat jullie zijn...dat is mijn rijkdom!
    Met alle geld van de wereld maar zonder jullie was ik een arm mens geweest!

    Lieve groet
    Jullie mama xxx

    22-09-2013 om 22:40 geschreven door Hilde  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)


    Archief per week
  • 02/03-08/03 2015
  • 07/07-13/07 2014
  • 12/05-18/05 2014
  • 24/02-02/03 2014
  • 20/01-26/01 2014
  • 30/12-05/01 2014
  • 23/12-29/12 2013
  • 11/11-17/11 2013
  • 14/10-20/10 2013
  • 16/09-22/09 2013
  • 22/07-28/07 2013
  • 03/06-09/06 2013
  • 15/04-21/04 2013
  • 24/12-30/12 2012
  • 29/10-04/11 2012
  • 15/10-21/10 2012
  • 24/09-30/09 2012
  • 27/08-02/09 2012
  • 09/07-15/07 2012
  • 23/04-29/04 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 19/03-25/03 2012
  • 27/02-04/03 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 21/11-27/11 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 27/12-02/01 2011
  • 13/12-19/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 22/11-28/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 23/08-29/08 2010
  • 16/08-22/08 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Over mijzelf
    Ik ben Hilde Geldhof
    Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
    Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 51 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
    Hallo, Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
    Startpagina !

    Mijn favorieten
  • bloggen.be

  • Blog als favoriet !

    Mijn favorieten
  • bloggen.be Robin en Anouk
  • Rytse
  • Kyano

  • Willekeurig Bloggen.be Blogs
    mataji_sasvad
    www.bloggen.be/mataji_

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs