De afbeelding hierna is van een granieten leeuwenbeeld uit de derde eeuw v. Chr. (c. 275/260 v. Chr.) met de namen erop van zowel de Nubische koning Amanislo als de naam van Toetanchamon uit de (volgens de orthodoxie) veertiende eeuw v. Chr. (c. 1332/1323 v. Chr.). Tussen beide koningen zit er in het conventionele model zo maar even een verschil van meer dan duizend jaar.

Het beeld stond oorspronkelijk in de tempel van Soleb in Nubië (het huidige Soedan). Tegenwoordig verblijft het in het British Museum.

De twee namen met een tijdskloof van duizend jaar is voor de orthodoxe egyptologie moeilijk verklaarbaar. Een logische verklaring bestaat er in het orthodoxe model dan ook niet en het blijft een vraagteken waarom een Nubische heerser zijn naam zou toevoegen, aan een beeld van Toetanchamon?

Farao Toetanchamon is op de tijdsbalk in de veertiende eeuw voor Christus beland, als een gevolg van het rangschikken van de Egyptische dynastieën op de tijdsbalk door de Egyptoloog Eduard Meyer, op basis van een door hem gehanteerde vermeende Sothis-kalender. Het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid heeft echter de zogenaamde Sothis-kalender als een latere uitvinding van Grieken en Romeinen ontmaskerd (zie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: de geschiedenis van de geschiedenis, blz. 27-46). Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Volgens mijn herziening van de geschiedenis van het oude Egypte heeft farao Toetanchamon nu de jaren 684/675 v. Chr. op de tijdsbalk, wat slechts een verschil geeft van enkele eeuwen met Amanislo, in plaats van de meer dan duizend jaar in het orthodoxe model. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: Mykerinos-Toetanchamon, blz. 345-353.

Ik wijk met ongeveer honderd jaar op de tijdsbalk af, van Dr. I. Velikovsky ’s reconstructie van de geschiedenis van de oudheid. In mijn reconstructie pas ik wel dezelfde werkmethode van Velikovsky toe. Hierna een citaat uit ‘Eeuwen in Chaos’, 1952, blz.255:

… in de zaal van de historie, waar mensenmenigten uit vele eeuwen elkaar verdringen, wijs ik rechtstreeks bepaalde figuren aan, die geheel andere namen dragen  dan de door ons gezochte personen, men zegt zelfs, dat ze thuishoren in een eeuw, die wel zes eeuwen gescheiden is van de tijd van de personen die wij zoeken. Zelfs nog eer ik onderzoek doe naar de op deze wijze schijnbaar zonder recht van spreken uitgekozen personen, verklaar ik de identificatie als juist. Het kompas in mijn hand is het kompas van de tijdmeting; ik bekort met zes eeuwen de tijd van Thebe en el-Amarna en tref koning Josafat te Jeruzalem, Achab te Samaria en Benhadad te Damascus aan. Indien mijn kompas van de tijdmeting me niet bedriegt, zijn zij de koningen, die in de el-Amarna periode regeerden in Jeruzalem, Samaria en Damaskus.

In mijn boek TIJD en TIJDEN, pas ik dezelfde methode toe en schuif meer dan zeven eeuwen op de tijdsbalk met als resultaat Achaz in Jeruzalem en Pekah in Samaria. Toetanchamon sluit de rij van Aton-ketters af in het jaar 675 v. Chr.

De gevestigde Egyptologie leert dat haar ordening op de tijdsbalk van de dertig Egyptische dynastieën van Manetho, op basis van het gebruik van een veronderstelde dubbele kalender in het oude Egypte, de zogenaamde Sothis-kalender, correct is. Het revisionisme van de geschiedenis van het oude Egypte heeft deze fabricatie onderuit gehaald, en aangetoond dat de Sothis-kalender met tijdsperioden van telkens 1460 jaar een fantasie, een verzinsel van de oude Grieken en Romeinen was.

De gevestigde Egyptologie laat de eerste veronderstelde Sothis-schijf van 1460 jaar in het jaar 139 AD terug de tijd in, aanvangen. Dit aan de hand van het boek van de Romeinse grammaticus Censorinus ‘DE DIE NATALI’ uit 239 AD. In dat jaar vermeldde de Romeinse grammaticus Censorinus dat in 139 AD de eerste dag van de maand Thoth (juli/augustus) met het begin van het Egyptische kalenderjaar, samenviel met de heliakische verschijning van de ster Sirius of Sothis – wat het einde van een Sothis-cyclus van 1460 jaar veronderstelde. Zijn boek was geschreven ter ere van de verjaardag van Censorinus’ broodheer: Quintus Caerellius. In het boek schreef Censorinus dat in het jaar 139 AD de Hondsster verschenen was op de eerste dag van de maand Thoth, en dat die dag gelijk viel met 19 juli van de Romeinse kalender. Die dag zou dus een nieuw Sothis-tijdperk hebben zien aanvangen.

Wat minder aandacht krijgt is dat er een tegenstrijdig manuscript bestaat dat een veronderstelde Sothis-periode laat eindigen in het jaar 26 v. Chr. De astronoom Theon van Alexandrië uit de vierde eeuw na Chr. stelt namelijk dat er een heliakisch opgaan van Sirius/Sothis geschiedde in het vijfde regeringsjaar van Augustus, zijnde het jaar 26 v. Chr.

Het verschil van 164 jaar tussen beide jaartallen wordt door de orthodoxie niet verklaard en stilzwijgend genegeerd.

Dat men de ketterfarao ’s van de zonaanbidding in de veertiende eeuw v. Chr. ondergebracht heeft is een onderdeel van een lange tijdsketting met zwakke schakels.

De enige schijnbare verbinding die er in de veertiende eeuw v. Chr. met Achnaton en zijn opvolgers op de tijdsbalk bestaat, is de Amarna-briefwisseling van een Assyrische heerser met de naam Assur Uballit. Maar ook deze schakel is verbroken. De briefschrijver Assur Uballit noemt zich namelijk de zoon van Assur-Nadin-Ahe. Dit is in tegenspraak met de Assyrische Eponiemlijsten, waar de Assur Uballit van de veertiende eeuw v. Chr. vermeldt staat als de zoon van Eriba-Adad. Klaarblijkelijk zijn er meerdere Assyrische koningen met de naam Assur Uballit geweest. De laatste koning van Assur droeg overigens ook de naam Assur Uballit. De Assur Uballit van de achtste eeuw v. Chr. was een van de vele koningen van Assyrië die toen in triumviraat de troon met elkaar deelden.

De Egyptologie is, wat de chronologie van de farao ’s betreft, geen exacte wetenschap en aan herziening toe. Dat er nog geen eenvormigheid onder de verschillende revisionisten van de geschiedenis van de oudheid bestaat, is geen reden om nog langer de datering van de gevestigde Egyptologie, op basis van een veronderstelde dubbele kalender te blijven volgen.

Een chronologie op een tijdsbalk uitwerken is zoals kompaslopen bij de padvinders, men heeft een stafkaart (het correcte historische plaatje) en kompas nodig en daarnaast op het terrein meerdere navigatiepunten ter bepaling waar men is en waar men naar toe gaat. De nieuwe navigatiepunten in mijn reconstructie van de geschiedenis van het oude Egypte zijn in de eerste plaats de Bijbel, de werken van Flavius Josephus en de oudheidhistoricus Herodotos.

De wetenschap zou een geallieerde kunnen zijn in het leveren van een kruispeiling ter extra bevestiging van ons chronologisch navigeren met de Aton-ketters, op de tijdsbalk.

Van rietmatten uit het graf van Toetanchamon bijvoorbeeld die aan een C-14 ouderdomstest onderworpen werden, heeft het British Museum nooit de resultaten bekendgemaakt. Er zou sprake zijn van een resultaat van vele eeuwen verschil, in afwijking van de (gefabriceerde) jaartallen van de orthodoxe egyptologie voor Toetanchamon. Het gebruikte materiaal zou volgens de onderzoekers gecontamineerd zijn (Schepping en Wetenschap, drs. J.A. van Delden, 1977, hoofdstuk 13), en daarom voor hen foute jaartallen opgeven.

Zolang bij het establishment de wil niet aanwezig is om de dwingende noodzaak van een revisie van de chronologie der oudheid ernstig te nemen, zal men verder de diverse Musea-oudheid-artefacten verkeerd dateren en interessante verbanden missen.

Binnenkort breng ik een nieuw boek uit: de zonaanbidder, Achnaton, de strenge hardvochtige farao van de profeet Jesaja. Met deze studie neem ik de lezer mee naar het Egypte van de achtste eeuw voor Christus. Het was voor de oude wereld een eeuw van grote omwentelingen zowel in de natuur als in de godsdiensten, en de machtsverhoudingen in het algemeen. De Aton-ketters met farao Achnaton op kop worden op de tijdsbalk naar hun correcte plaats geloodst, en tijdgenoten gemaakt met de Bijbelse koningen van Israël en Juda: Pekah, Hosea en Achaz alias Labaja, Rib Addi en Abdi Hiba van de Amarna-correspondentie. Verder identificeer ik Achnaton met farao Anysis van de vader der historie: Herodotos, en geef opnieuw aandacht aan het werk van Dr. Immanuel Velikovsky: Oedipus en Achnaton. De Griekse legende heeft haar oorsprong in het Egyptische Thebe. Het zijn allemaal puzzelstukjes die in het plaatje van de achtste en begin zevende eeuw v. Chr., tezamen komen.

Ik hou u van de verschijningsdatum op de hoogte.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet

Robert De Telder