Rond 7 u nemen we de shuttlebus naar LAX, checken in en om 10u nemen we de vlucht naar Chicago (duur: 4 uur). In Chicago moeten we slechts 2 uur wachten voor onze aansluiting richting Brussel. Rond 18u local time vertrekken we richting Brussel. Aankomst 9u15 in Brussel (duur 8 uur). De vlucht is vlot verlopen en dankzij wat slaappillen heb ik er eigenlijk niet zoveel van gemerkt. Rond 12 u zijn we terug in Roeselare onder een stralende zon. Toch leuk om zo thuis te komen!
Ik heb nog steeds wat twijfels over wat er vandaag zou kunnen gebeuren. But hey, we've got 100 $ in handy! Rond 13u bellen we es naar Jim Buss. And guess what, no answer. We spreken iets in op z'n voicemail, maar krijgen geen reactie. You can't have all the luck...
Rond 14 u gaan we dan maar es naar het iets zuidelijker gelegen Manhattan Beach. Wat een verschil met Venice Beach. Een veel mooiere buurt. We wandelen wat langs de kust en op de pier. Rond 18u keren we terug naar het hotel, eten nog iets en gaan slapen. Onze batterijen zijn bijna op. Our last night in the States.
Rond 7u vertrekken we richting LA. Als we Arizona verlaten en California binnen rijden moet iedere wagen, one by one, aan de kant voor de US Department of Agriculture om te controleren als we niks illegaal invoeren. We hebben nog 1 appel over, die we gekocht hadden in San Francisco. Die zien ze door de vingers. Onze blokken hout die we in Glendale hadden gekocht moeten we achterlaten. 'Thank you for your honesty' klinkt het en we mogen verderrijden. We're back in California.
Naarmate we LA naderen wordt het drukker en drukker op de weg. Al bij al kunnen we vlot doorrijden en rond 10u leveren we onze camper terug in. Zonder een schrammetje. Alhoewel... Er was al behoorlijk wat schade aan de camper toen we vertrokken. We dachten dat we alles mooi hadden aangeduid op het controlepapier. Maar het kleine barstje in de voorruit hadden we over het hoofd gezien. Toen iemand de camper opstapte toonde hij ons direct het barstje en vertelde ons dat we zouden opdraaien voor de kosten van een nieuwe vooruit. We zijn geflikt! De rest van de camper wordt zelfs niet gecontroleerd. Afzetters... We dienen een klacht in en moeten een mail sturen. Men verzekert ons dat als die schade bij de vorige huurders ook aanwezig was, we het geld zouden terugkrijgen. Een deel van onze waarborg krijgen we dus voorlopig niet terug.
Ondertussen staat er al een taxi te wachten om ons naar Hotel Hacienda te brengen. Check in rond 11u30. De kamer is behoorlijk proper en we vragen nog een extra bed.
Rond 13u gaan we naar Venice Beach. Leuk om es te zien, maar toch een beetje een louche buurt.
's Avonds gaan we naar een sportsbar vlakbij ons hotel. Daar leren we per toeval ene Jim Buss kennen. Blijkbaar familie van één van de eigenaars van de LA Lakers. Eerst geloven we er geen bal van, maar als Luc hem googelt met z'n Ipod, is het inderdaad hem. Hij geeft ons 100 dollar cash! We moeten hem morgen rond de middag bellen en ons tot bij hem laten brengen met een 'car' (iets tussen een taxi en een limosine). Hij wil ons met plezier het Staplercenter, waar de LA Lakers vorige week nog de finale speelden tegen de Boston Celtics, en de troffeekast tonen. En waarom wil hij dat doen? Hij vond het supersympathiek dat Dries en later de rest zomaar begonnen te praten met hem, terwijl wij geen idee hadden dat we met een superrijke en hier toch ook redelijk bekende figuur aan het praten waren. We've got lucky again, we think...
We zijn natuurlijk nog geen donderdag. Het moet allemaal nog gebeuren. Ons plan om Universal Studio's te bezoeken laten we vallen.
Heetste nacht tot nu toe ondanks de airco. Rond 7u30 verlaten we Lake Havasu City en rijden we zuidwaarts via route 95 om dan via Parker de route 62 op te rijden tot in Palm Springs. Via het visitor Center rijden we naar het Happy Traveller RV resort. Het is nu 12u en we gaan naar ons privé-zwembad en jacuzzi. We hebben het allemaal voor ons alleen. De thermometer meet bijna 100 F, zo'n 35 graden. Dit in de schaduw, warm genoeg dus. 's Avonds gaan we iets eten downtown Palm Springs bij Johny Costa. Een Italiaans restaurant. Eén van de betere plaatsen tot nu toe. Nadien gaan we nog een bar binnen met live music. Rond 12 u gaan we slapen. Onze laatste nacht in onze camper.
Het onverwachte feestje met de Amerikanen zindert nog na. Rond 8u30 gaan we naar de jetski en boatrental, die vlakbij ligt. Vandaag gaan we een hele dag varen met de speedboot. Het wakeboard is te klein en we nemen dan maar een tube (grote ronde band) mee. Deze namiddag pikken we dan nog een jetski op voor de rest van de dag.
Een vaarbewijs heb je hier niet nodig. Na wat uitleg over de boot en over hoe het trekken van de tube, vertrekken we voor een superdag. De hele dag cruisen we met de boot en elk om beurt gaan we de tube op for a crazy ride! Rond de middag gaan we de jetski halen die zo'n 75 miles per uur haalt. Zo'n 120 km per uur!!! De boot haalt minstens evenveel. What a rush! Het water is rustig en er is weinig volk op het water. And not a cloud in the sky. Rond 17u brengen we alles terug binnen. We zijn bekaf. 's Avonds gaan we iets eten in een Mexicaans restaurant aan de oever van Lake Havasu met verfrissende sproeiers op het terras. We eten fajitas met kip, very good!
De temperatuur zakt vannacht niet onder de 25 graden. We laten de airco dan ook vollen bak aan om te gaan slapen.
Terwijl Luc en Dries nog half slapen, vertrekken we via route 64 naar de Grand Canyon. Beetje bij beetje wordt het licht. Rond 5u passeren we Desert View Point, Navajo Point en Lipan Point. We stoppen aan Lipan Point en zijn net op tijd om de zonsopgang te zien. Het is onmogelijk om dit in één keer op beeld vast te leggen.
Fascinerend om te zien, moeilijk te beschrijven. We stoppen iets verder ook nog aan Grandview Point, om daarna verder te rijden. Onderweg zien we nog enkele rendieren. We laten Grand Canyon Village rechts van ons liggen en rijden zuidwaarts richting Williams. Ons plan om het park te bezoeken gaat niet door. Het wordt heet vandaag en 'The Narrows' in Zion NP 2 dagen geleden heeft z'n sporen nagelaten bij onze kopman Luc. De zware tocht door het water, over rotsen en keien was niet zo gezond voor onze enkels, voeten en tenen. Luc zijn ene voet is nu zelfs een paar maten groter!
We zijn zondag en een helikoptervlucht of een rafting zal toch niet lukken. Gisteren mochten er zelfs geen helicopters opstijgen, dus laten we de Grand Canyon voor wat hij is en gebruiken we onze tijd om op ons gemak richting LA te rijden en nog enkele tussenstops te maken waaronder Havasu Lake City. Rond 7u30 rijden we in Williams route 40 op die in Ash Fork overgaat in de legendarische route 66. We rijden er een stukje op en rijden dan verder tot Seligman, waar we ontbijten in een truckersrestaurant.
We eten elk een meatlovers omelet en Luc een Fajita Chicken Omelet. Opnieuw een stevig ontbijt dus. Vervolgens rijden we verder via Kingman tot in Havasu Lake City. We gaan naar het Visitor Center, maar dat is jammer genoeg gesloten. Er liggen wel informatiebrochures zodat we kunnen zien welke RV campgrounds ze hier hebben. Onze eerste keuze is blijkbaar zonder hook-up, dus nemen we onze 2e keuze, Crazy Horse RV campground. Een echte aanrader! We moeten de 'London Bridge' over tot op een schiereilandje waar onze campground ligt. We krijgen een plaatsje aan het strand met full hook-up en douches en toiletten op zo'n 50 meter afstand. Zwembad en jacuzzi zijn ook weer aanwezig. We've got lucky, again, again and again.
Rond 13u, met een stralende zon, installeren we ons met onze stoeltjes aan of beter in de oever van het water. Relaxtime! We zijn al van deze morgen 4u on the road. rond 16u gaan we es informeren bij de jetski en boatrental die hier ook op nog geen 100 meter van onze camper ligt. We have a deal! We huren morgen een boot en een wakeboard voor een volledige dag en nemen er nog een jetski bij in de namiddag. Dit voor een vriendenprijsje. It's a hard life...
Het is ondertussen 17u. Tijd voor een aperitiefje. Voor al de vaders, we drinken er ene op jullie. Because here in the USA, it's Fathersday. Cheers!
Terwijl we afkoelen in het meer beginnen we wat te praten tegen een paar Amerikanen en vragen hen als ze enkele restaurants kennen om vanavond te gaan eten. Ik weet niet hoe we het weer hebben geflikt, maar we mogen mee op hun boot die zo'n 20 meter verder ligt te dobberen. We varen onder de London Bridge door met een Coors Light in de hand. We gaan even aan de oever en Dries en ik gaan nog wat ijs en bier halen in de supermarkt om onze frigobox aan te vullen. We kopen nog een extra pak Coors Light for our American friends. We varen wat verder en als we terug komen aan onze camping, drinken we nog ene samen met de Amerikanen terwijl de zon ondergaat. Aan eten denken we niet meer, tot we worden uitgenodigd in hun vakantiehuis. Met van die golfkarretjes worden we gebracht tot aan hun huis dat nog geen 200 meter verder ligt. De barbecue gaat aan en we eten cheeseburgers. How cool is that! We blijven nog wat chillen tot ongeveer 1u en dan gaan we slapen. Opnieuw krijgen we een escorte met de golfkarretjes terug naar onze camper. Nog een kwartier later komen ze nog eens met wat spullen die we bij hen vergeten waren. De max! Onze frigobox is inmiddels terug leeg. Good night!!!
We slapen es uit. Het is hier duidelijk al veel warmer. We zitten dan ook weeral een stuk zuidelijker. Rond 10 u verlaten we de campground, die vol staat met campers en hun boten erbij. Vele mensen uit het binnenland zakken tijdens het weekend massaal af naar Lake Powell om verkoeling te zoeken en zich uit te leven met hun boten en jetski's.
We gaan naar Page en reserveren om 15u30 de tour naar Antilope Canyon. Daarna een stevig ontbijt en rond 12 u gaan we naar the beach at Antilope Point Marina aan Lake Powell. We worden met een caddy van de parking naar de haven gebracht. Daar is er een bar, een winkeltje en een restaurant. We chillen wat aan een ponton aan het water. We hebben zicht op de prachtige boten, of beter, huizen op water, die er aangemeerd liggen. We gaan es kijken en zowat iedere boot heeft een toepasselijke naam zoals 'All in', 'No pressure' (ene voor mij!), Black Pearl, enz...
Na wat genieten van de zon vertrekken we naar de rendez-vous plaats voor het bezoeken van de upper Antilope Canyon om 15u30. We worden met de jeep tot aan de ingang van de canyon gebracht. Een gids geeft wat uitleg en tips over hoe we de beste effecten kunnen vastleggen op camera.
Het is prachtig om de verschillende kleurschakeringen en vormen te zien. De invallende zon die al wat lager staat geeft een totaal ander effect dan tijdens de middag als de zon nog hoog staat. Dan heb je kegelvormige lichtbundels die de canyon verlichten. Nu zijn het vooral de schaduwen en kleuren die tot de verbeelding spreken. Rond 17u30 zit de tour erop en we besluiten al zuidwaarts te vertrekken richting Grand Canyon. Onderweg stoppen we nog aan Horseshoe Bend. Een prachtig viewpoint waar de Coloradorivier in hoefijzervorm door een canyon stroomt. Rond 20u, als de zon stilletjes aan achter de heuvels zakt, stoppen we aan een wegrestaurant met een RV Camground om te overnachten. We eten nog een lekkere crispy cheese burger en gaan slapen.
Vannacht alweer ijskoud. Het koelt hier flink af 's nachts.
Rond 7u15 vertrekken we naar Zion NP. We hebben slechts tijd tussen 7u en 9u 's morgens om Zion NP via route 9 binnen te rijden omwille van de wegenwerken tussen Mount Carmel en Zion NP. Het verkeer gaat er telkens in 1 richting en dat zorgt voor de nodige vertraging en a bumpy ride. Wij moeten nog een extra ticket kopen van 15 dollar om de tunnel door te rijden. Deze is namelijk behoorlijk laag, waardoor wij met onze 30 feet RV Camper in het midden van de tunnel moeten rijden. Opnieuw is de scenery prachtig en zien we het landschap stilaan veranderen als we Zion NP naderen. We komen aan rond 9u, eten vlug iets en vullen onze rugzak met wat water en een paar appels. Jaja, we eten af en toe ook es een stuk fruit! We gaan naar het Visitor Center en vragen hen naar wat suggesties. We vragen als ze ons iets kunnen aanraden, waarbij we 2 à 3 u wandelen met iets van water in de buurt. Namelijk een waterval of een riviertje of zo.
Op voorhand hadden wij de ' Riverside Walk' aangestipt, die niet meer uitleg hoeft. Het is een geplaveid pad dat niet meer dan 1,5 uur in beslag neemt heen en terug. Op de kaart stond dan ook op dat dit een 'easy trial' is. Er kunnen zelfs rolstoelpatienten op, all our respect! But there is a catch...
De Riverside walk gaat op het einde over in 'the Narrows'. Daar versmalt de doorgang van de rivier tussen 2 hoge rotswanden waardoor je in een soort ravijn door de rivier moet ipv ernaast te lopen. Deze Narrows zijn pas 2 à 3 dagen open omdat ervoor het water nog te hoog stond en de stroming te sterk was. Het weerbericht wordt hier nauwlettend in het oog gehouden. Want als er hier een onweer losbarst vullen de Narrows zich razendsnel en ipv een rustig stromend riviertje, wordt dit een kolkende massa, die zich naar beneden stort. But today is safe. Om een lang verhaal kort te maken. Hun suggestie is: doe de riverside walk (2 miles, 3,2 km) keer terug aan de Narrows ('you don't wanna do that if you're not used to hike'). De Narrows is de moeilijkste en zwaarste trial van de Zion Canyon. 'Angels landing' (5 miles, 8km, 4u) waar moet geklommen worden langs kliffen (links en rechts ongeveer 800 meter hoogte), is een andere soort hike en een andere categorie.
Na de riverside walk kunnen we dan de 'Emerald Pool Trails' doen. Lower, middle en upper, naargelang hoe lang we willen hicken.
We vertrekken met de shuttlebus richting het noorden naar de 'Temple of Sinawava'. Daar start de Riverside walk. Onderweg zien we enkele prachtige 'Rocks' die allemaal een eigen naam hebben.
We ondervinden onmiddellijk dat er hier meer volk is dan in Bryce. We horen dan ook dat hier jaarlijks zo'n 2,6 miljoen mensen naartoe komen. We starten de walk rond 10u30 en we wijken af en toe es af van het pad. Al redelijk snel komen we bij het einde waar de rest van de tocht door het water gaat.
Hier gaat dit over in de beruchte 'Narrows'. In 1997 zijn hier een groepje Fransen om het leven gekomen, terwijl ze door de rivier in de canyon liepen, doordat een onverwacht onweer het water zo snel deed stijgen, hen geen kans meer reste.
Na goed overleg, wikken en wegen, besluiten we om de rivier in te gaan. In het begin is de kloof behoorlijk breed, maar naarmate we vorderen wordt deze smaller en smaller. Het water is fris, maar hoe verder we gaan hoe koeler het wordt. Soms kunnen we net met het hoofd boven water blijven. Luc en Bjorn gaan toch es kopje onder door een plots diepteverschil.
De hele toch lopen we over keien en rotsen. De meeste liggen los. De boodschap is hier nog meer, watch your step. In de shuttlebus werd duidelijk vermeld voor wie zijn enkel of been breekt, je op eigen houtje met behulp van 2 krukken zelf moet terugkomen. In de bus gingen we er nog lichtjes over, in de trant van, 'break a leg'. Maar eens je over die keien loopt in het water, die je meestal niet ziet, dan denk je toch es 2 keer na.
We hebben alle 4 een stok mee (die ik onderweg verlies), die we in het begin van de narrows hebben opgepikt. Deze komt goed van pas als we regelmatig de stromende rivier moeten kruisen omdat het ofwel te diep wordt of omdat de stroming te sterk wordt. Wij doen het dan ook met gewone (niet waterdichte) sportschoenen, terwijl de meesten hier toch stevige bergschoenen dragen of zelfs speciale waterdichte hicking shoes.
In het begin is het niet gemakkelijk om je voort te bewegen over de keien en rotsen, tegen de stroom in, maar naarmate we vorderen voelen we toch dat we het onder de knie beginnen te krijgen. Het is een kwestie van anticiperen en proberen soepel je stappen te zetten.
In het begin draag ik de rugzak, maar af en toe wisselen we es af. We hebben alle camera's en gsm's in deze rugzak gestopt, dus moet degene die hem draagt ook extra voorzichtig zijn.
Na een tijdje haal ik m'n fototoestel uit en hou het op eigen risico bij mij zodat ik af en toe een foto kan nemen. Want het is really impressive!!!!
Hoe verder we gaan hoe mooier het wordt, maar ook smaller, dieper, kouder en dus moeilijker. Luc neemt zowat de hele tocht de leiding en er is geen houden aan. Luc heeft superbenen vandaag, no doubt about it. Na enkele uren is de canyon nog iets van 10 meter breed en het water staat al een tijd tot boven ons middel. Het wordt nog dieper en Bjorn, Dries en ik besluiten de tocht te staken. Het is al 14 u, zijn dus al 3u30, bijna nonstop, onderweg en moeten nog terugkeren. Ik wil het lot ook niet blijven tarten met m'n fototoestel in m'n bezit. Luc besluit om nog een eindsprintje te doen en zet de tocht nog even verder. Wij wachten hem op aan een droge bedding en een goed kwartier later is hij terug. We keren terug en beginnen het toch stilaan te voelen aan onze benen. De terugtocht is met de stroom mee en we schieten goed op. Rond 15u30 zijn we al terug. Op voorhand hadden nooit verwacht dit te doen. Onze schoenen zijn voor de vuilnismand door het vele stoten tegen de rotsen en keien.
De 'emerald pool trail' laten we voor wat het is en we gaan de camper in en keren terug.
We rijden richting Kanaab en dit is toch een eindje. We gaan kijken naar een rodeoshow maar vinden niet direkt waar het is. Voor de barbecue (tot 19u) zijn we al te laat en besluiten dan maar verder te rijden tot in Page. Ik had al een camping ground in de planning die vlakbij Lake Powell ligt. We komen aan om 19u55. De receptie van Wahweap Campground is open tot 19u! Maar het is hier terug Utah Time en dus een uur dichter bij huis. Dus is het hier pas 18u55. We've got lucky, again! Voor vanavond is er nog een plaats.
We rijden, na het bekijken van onze plaats, naar het centrum van Page, waar we iets gaan eten. Onderweg rijden we langs de Glenn Canyon Dam terwijl de zon ondergaat.
Na een deugddoende maaltijd keren we terug naar Wahweap en gaan we slapen, want we zijn bekaf.
Vannacht zijn we een paar keer wakker geworden van de kou.
Vandaag gaan we Bryce Canyon bezoeken. Normaal zouden we dit pas morgen doen, maar morgen willen we Zion NP doen. Er is morgenavond namelijk een soort rodeo-festival met oa barbecue en live music in Kanaab. En dit ligt dichter bij Zion.
Rond 7u30 vertrekken we richting Bryce Canyon NP. Het is ongeveer een uurtje rijden. Onderweg zien we het landschap geleidelijk aan veranderen, in mooie roodgekleurde rotsformaties. 'Red Rocks'.
We gaan het Visitor Center binnen en vragen wat aanbevelingen. We hadden een route in ons gedachten en laat dat nu net hun aan te bevelen route zijn. We gaan starten vanuit Sunrise Point en volgen de Queens Garden trial die overgaat in de Navajo Loop trial. Qua moeilijkheidsgraad een intermediate van zo'n 3,1 miles (5 km). We gaan eerst met de shuttle bus vanuit het Visitor Center naar Bryce Point die in het uiterste zuiden van het park ligt. Onderweg vertelt de chauffeur op leeftijd ons op een bijzondere aangename en sappige wijze over de geschiedenis van Bryce Canyon. Als z'n verhaal ten einde is, komen we aan in 'Bryyyyyyycccccceee Point'. Perfecte timing.
We genieten van the view en van daaruit gaan we opnieuw meer noordelijker richting Sunset Point. Van daaruit wandelen we langs de 'rim' of de rand van de Canyon richting Sunrise Point waar onze trial begint. We krijgen ook te horen dat Bryce geen Canyon is, maar een Amfitheater. Het park bezichtig je namelijk van bovenuit naar beneden toe. Rond 11 u beginnen we aan onze hicking. De rotsformaties en het uitzicht zijn amazing. We gaan regelmatig tot tegen de rand van de afgrond staan, wat redelijk spannend is. Hier is de gouden raad, watch your step. Ondertussen warmt het lekker op en het is ongeveer 30 graden tegen de middag. De wind is ook heel wat minder aanwezig en dat is mooi meegenomen. Eens we aan het wandelen zijn, merken we dat veel meer mensen de omgekeerde richting van de trial wandelen. Achteraf pas beseffen we dan wij de zwaarste richting hebben genomen. But we can handle it! We maken opnieuw prachige foto's en rond 14 u komen we terug boven aan thv Sunset Point.
We nemen de shuttle bus terug richting Visitor Center en van daaruit gaan we terug met de camper naar Ruby's village, wat net voor de ingang van Bryce ligt. Want om 15u30 gaan we horsebackriding! Hatchett, Slim, Chief en Jude zijn onze paarden. De tocht duur bijna 2 uur en is very relaxed. Af en toe es een drafje. Meer moet dat niet zijn, want het is still very hot!
Rond 17u30 vertrekken we terug naar de camping. We zijn er rond 18u15. Ik jump nog es in de pool, terwijl Luc z'n laundry doet. Bjorn en Dries roken er eentje. We openen een flesje witte wijn en eten opnieuw spaghetti. Maar mij hoor je niet klagen. Nadien zitten we nog wat aan het kampvuur and we go to sleep one by one....
We vullen nog wat zakken met gratis ijs voor onze frigobox, checken uit en laten met pijn in ons hart Vegas achter ons. Rond 10u30 stoppen we even om te tanken en eten iets bij Subway. Toch onze favoriete plaats voor ontbijt. We rijden al vanuit Vegas op de Interstate 15 richting Cedar City. Rechts van ons ligt Zion NP en we rijden dus rond het park via het noorden. Het is bijna 13 u als we oostwaarts rijden op de 'scenic byway 14'. Nu ligt Zion NP onder ons. Later zien we op de camping dat er werken zijn aan de oostingang van Zion richting Mount Carmel Junction. Ik had iets over die werken gelezen voor we op reis vertrokken en gelukkig zijn we rond Zion NP gereden ipv erdoor. Want tussen 9u en 16u kun je er niet passeren.
De hele rit langs scenic byway 14 is behoorlijk heuvelachtig en zelfs sprookjesachtig. Soms rijden we langs rotsheuvels, dan weer doorheen de bossen die deel uitmaken van het Dixie National Forrest, langs kleine beekjes en enkele prachtige meren, en opnieuw zien we wat sneeuw. Aan het einde gaan we zuidwaarts de scenic route 89 op waar we al snel Glendale binnenrijden. Daar ligt onze KAO-camping die we vorige week reeds hadden vastgelegd voor 3 nachten, van waaruit we Zion en Bryce zullen bezoeken. It was a long drive.
Het is nu 16u Utah time. We zitten namelijk 1 uurtje dichter bij huis, voor even dan toch, waardoor het verschil nu maar 8u is met thuis ipv 9u.
Er is heel wat wind vandaag en op de camping is dit niet anders. Het zwembad ligt er verlaten bij. We checken in, gaan es kijken naar onze plaats en gaan dan shoppen. Opnieuw spaghetti, I like it, en wat broodjes voor morgenochtend. Rond 17u zijn we terug op de camping en we installeren ons en we aperitieven. It was a long day on the road.
De wind gaat beetje bij beetje gaan liggen en tegen half 8 verdwijnt de zon hier achter de heuvels. Bjorn maakt opnieuw de spaghetti klaar en we besluiten binnen te eten, want het koelt snel af. Dries en Luc eten buiten. We chillen nog wat bij het kampvuur en rond 23u gaan we slapen. Het wordt terug een koude nacht.
Rond 11 u gaan we ontbijten. We gaan naar Gin-Seng, een chinees-japanees-koreaans restaurant. Het moet gezegd worden, het is wel lekker, maar een ontbijt is het niet echt, ha... Rond 12u gaan Dries en ik al naar het zwembad, terwijl Luc en Bjorn in de Rockhouse gaan kijken naar de wedstrijd Brazilië-Noord Korea (2-1). Ondertussen liggen wij al te bakken aan het zwembad. We zitten meer in het water dan op het droge, want it's very hot!
Rond 18u gaan we kijken naar de Lakers tegen Boston, die de 6e wedstrijd spelen van de finals. De Lakers halen het en dus komt er een 7e wedstrijd. Voor een live ticket heb ik es geïnformeerd en de goedkoopste zijn zo'n 300 dollar helemaal bovenaan!
Na de match eten we iets en gaan we richting de Stratosphere. Daar kopen we tickets om naar de Top of the World te gaan en 2 tickets voor op de attracties boven. Het is zeker de moeite waard om Vegas te zien vanop zo'n 300 meter hoogte, by night! De attracties zijn leuk, maar niet wow...
We informeren ook nog es als het mogelijk is om een bunjeejump te doen. De prijs is 100 dollar, die ik ervoor over heb, maar je moet blijkbaar vooraf reserveren. We besluiten terug naar het hotel te gaan. Het is al 1 u 's nachts en willen morgenochtend vroeg weeral vertrekken richting Glendale van waaruit we Zion en Bryce zullen bezoeken. We're dead tired. Vegas gets in your clothes, but it's a crazy city, far away from the real world. Een stad waar alles kan en bijna alles mag. Good memories. Het enige wat ik nog kan zeggen, is dat ik misschien wat zaken heb vergeten neerschrijven...
But hey, don't shoot me. You know what they say; What happens in Vegas, stays in Vegas! Allright!!!!
Vanmorgen gaan we eten in Hotel Paris. 'The village' ontbijtbuffet. We hebben grote honger en zonder het te beseffen, schuiven we aan in de expressrij, die 10 dollar per persoon extra kost. In deze rij moet je niet lang wachten. De rekening is iets van 112 dollar voor 4 personen. More than enough, don't you think?!
Ik ga 3 of 4 keer opnieuw en eet zeker nog een half u langer dan de rest. Maar ach, dat zijn ze al gewoon van mij. Op een bepaald moment leggen ze al eten klaar voor de brunch voor 's middags. Daar eet ik ook al iets van, mmm.... Crevetjes. Het ontbijt voor de rest was lekker. All you can eat, maar dat mag wel voor die prijs. Eieren, verschillende soorten aardappelen, zalm, beenhesp, worst, pannekoeken, croissants, ...
Na het ontbijt, het is dan bijna 11u30, slenteren we nog wat langs de Strip. In de namiddag chillen we wat aan het zwembad. We're heating up en we bestellen een bucket Corona en Budweiser. Luc en ik proeven ook es een coctail. Een strawberry daiquiri en een pina colada. Tegen de avond gaan we naar de kamer en we bestellen nog iets via de roomservice. De rekening is 50 dollar. Ik vind niet direkt kleingeld en geef 60 dollar. A little tip!
Dan gaat plots het brandalarm af! We denken eerst dat het door het roken is op het terras, maar als we in de gang kijken, zien we rook! We lopen de gang in, Luc en Dries hebben de brandslang al beet en Bjorn staat klaar om de kraan open te draaien. Maar het blijkt onnodig. De oorzaak is een kortsluiting en er hangt heel wat rook in de gang. Zonder het te beseffen we've got in action. Achteraf gezien kon het erger zijn geweest. We've got lucky, again. Met een biertje in de hand en the firealarm still going drinken we er ene op. Cheers!
Na het opklaren vertrekken we rond 21u naar het hotel New York New York. Daar gaan we naar de Coyote Ugly bar. Onderweg we make a stop at the fountains of the Bellagio. You have to see it, great show!
De Coyote Ugly bar op zich is niet zo groot als verwacht, maar de muziek maakt veel goed. De girls are dancing on the bar en af en toe spuiten ze met water in het publiek. Rond 2u gaan we met de shuttlebus terug naar ons hotel. Daar spelen we nog wat op de slots en dan gaan we slapen. Tomorrow is another day.
Las Vegas, here we come! We rijden naar Zabriskie Point voor de zonsopgang, maar jammer genoeg missen we het mooiste effect omdat de zon achter de wolken zit. Aan de rest van de hemel geen vuiltje, enkel op de plaats waar de zon opkomt. No luck for once.
Maar we hebben andere vooruitzichten. Binnen de 2u zijn we in Las Vegas. Rond 8u30 on a sunday morning rijden we Sin City binnen. In één woord: Amazing. We gaan rechtstreeks naar het Visitor Center waar we heel wat informatie krijgen. Daar boeken we telefonisch het hotel Imperial Palace dat midden op de strip ligt en dit voor 3 nachten. We nemen wat bagage mee uit de camper en gaan te voet naar ons hotel. De wandeling ernaartoe is op zich al fenomenaal. Luc en ik staan aan te schuiven aan de check-in balie terwijl achter ons de slotmachines rinkelen en the dices roll...
We krijgen 2 kamers op de 16e verdieping. Er zijn 18 verdiepingen. In elke kamer staan er 2 queensize bedden. De kamers zijn ruim en proper en 1 onze kamer (Dries en mezelf) kijkt uit op het zwembad. We installeren ons een beetje en vervolgens gaan we eerst onze camper halen, die we mogen parkeren op de werknemersparking.
Eens terug in het hotel, nemen we een duik in het zwembad waar de muziek loeihard staat. Er is een dj aanwezig. We vinden een plaatsje aan het zwembad en drinken iets under the burning sun. Hot, hot, hot....
Velen hangen over de boord van het zwembad met een drankje in de hand. We volgen hun voorbeeld en we enjoy. It's a hard life... Viva Las Vegas!
Rond een uur of 4 gaan we wat slenteren langs de Strip en af en toe gaan we een casino binnen. Al snel hebben we door, als je je aan de slotmachines plaatst en je ook maar 1 dollar insteekt, staan de ladies al bij je om je een drankje aan te bieden, for free.
Rond 18u gaan we een bar binnen en het is er happy hour. Op de achtergrond hangen er massa's tv-schermen waar de 5e match van de NBA finals tussen de Boston Celtics en de LA Lakers aan de gang is. Er zitten blijkbaar heel wat Boston fans en er is heel wat ambiance. Boston haalt het en staat nu 3-2 voor in a best of 7 final.
Stilaan krijgen we honger, want we hebben nog niks gegeten vandaag. We vragen wat rond en gaan af en toe ergens een hotel binnen. Maar overal staan lange wachtrijen. Ongelooflijk hoeveel volk hier rondloopt. Uiteindelijk komen we terug aan ons hotel en gaan we mexicaans eten. Ik eet fajitas met kip, very good. De anderen eten een combinatie van burrito's en taco's enzo... Een tegenvaller.
Na het eten spenderen we nog wat dollars aan de slotmachines of de 'one-arm bandit', zoals ze ze hier noemen. Want hier in Vegas, it's all about spending your money. Het is bijna middernacht en we gaan slapen. We zijn doodop. It's been a long day. En het moet gezegd worden, Las Vegas at night is 1 groot lichtspektakel. We zijn verkocht, we love Vegas.
We vertrekken rond 8u en laten Lone Pine ten westen van ons liggen. Het is nog geen 9u en we rijden Death Valley binnen. Er is weinig verkeer en we schieten goed op. We maken een stop in Stovepipe Wells. Als we uitstappen voelen we dat het al lekker warm is. Hier zijn we ongeveer aan de helft van Death Valley. Er is hier een RV campground waar geen ziel opstaat. Als we de zon voelen, die door de wolken breekt, snappen we snel waarom.
We rijden verder tot we in Furnace Creek zijn. Daar rijden we de campground op en ook hier is het zo dood als een pier. Er staat een automaat waar je 12 dollar moet insteken om er een nachtje te verblijven. Dit wordt onze kampeerplaats voor vannacht! We rijden terug de weg op, stoppen even aan het visitor center en rijden dan naar het Furnace Creek Resort iets verder, waar er blijkbaar wel wat leven is. We doen wat inkopen, eten een verfrissend ijsje en wandelen es rond in het Resort. Temperatuur in de schaduw is om 10u30 zo'n 34 graden. As we hear valt het vandaag nog mee qua temperatuur. Ook al omdat het lichtbewolkt is. Als af en toe de zon es van tussen de wolken komt, dan is het bakken en braden. Tijdens de sightseeing hier zien we toch dat er hier vanalles aanwezig is. Een winkel, een bar, een motel, restaurant, 2 tennisbanen, een zwembad en zelfs een golfcourt!
Het is nu bijna middag en ons plan is om es te rijden tot aan 'Badwater'. Met zo'n 83 meter onder de zeespiegel het laagste punt van de states.
Last but not least. Vandaag speelt de USA tegen Engeland, tijdens het WK voetbal in Zuid-Afrika. Ik ga de bar binnen om te checken wanneer ze juist spelen. De match is blijkbaar al aan de gang, dus gaan we kijken. We supporteren voor de States en de match eindigt dankzij een flater van de Engelse doelman Greene op 1-1.
Om 13u30 vertrekken we dan naar Badwater en terug. We verwachten er wat water te zien, maar het enige water dat we zien is een kleine poel niet ver van de weg en voor de rest één grote zoutvlakte. Fata morgana opnieuw. You have to see it. Als we terug zijn in Furnace Creek duiken we het zwembad in, dat we bijna voor ons alleen hebben.
Tegen de avond gaan we naar de campground van Furnace Creek. Nu staat er al wat meer volk. We eten hotdogs en wat broodjes, het goedkoopste tot nu toe, en genieten van de zonsondergang en later van de vele sterren. It's gonna be a hot night.
Na een koude nacht en een lichte hangover vertrekken we oostwaarts via de Tioga Pass. Spectacular. Deze pass is pas sinds enkele dagen open. We've got lucky, again and again!
Was deze weg gesloten, dan waren we verplicht van een omweg te maken van op z'n minst 8 à 9u. God is with us...
Deze 52 mile (zo'n 85 km) lange Tioga Pass is adembenemend. De rit begint zonnig, maar hoe hoger we komen, hoe meer wolken beginnen opduiken. We rijden tot op meer dan 3000 meter hoogte en als we even aan de kant gaan voor een korte pauze overvalt de vrieskou ons en sneeuwt het zelf lichtjes. We rijden snel verder en passeren prachtige nog halfbevroren meren en besneeuwde bergtoppen. Zowat langs de volledige pass ligt er sneeuw en we rijden langs wilde rivieren.
Eens we de wonderbaarlijke Tioga Pass uit zijn, rijden we zuidwaarts via Lee Vining naar Mammoth Lakes. Het is nu pas 9u. Mammoth Lakes is een bekend skioord op ongeveer 3000 meter hoogte, waar in juli soms nog skiers zijn te zien. Het is hier te koud voor ons en besluiten verder zuidwaarts te rijden tot in Lone Pine vlakbij de afslag richting Death Valley waar het iets warmer is.
We gaan naar het Visitor Center in Lone Pine en informeren ons ivm Death Valley en reserveren meteen ook onze camping in Glendale voor volgende week, van waaruit we Bryce NP en Zion NP zullen bezoeken.
Vervolgens gaan we naar onze volgende camping Boulder Creek RV Resort in Lone Pine. Full hook-up, zwembad en jacuzzi. En er is hier geen kat te zien. Het is nu rond 13u, lekker warm (zo'n 25 graden in de schaduw) en a small breeze. We jumpen es in de pool en de jacuzzi en daarna chillen we wat in het zonneke with some music. Dries en ik gaan wat wandelen naar het meer dat we in de verte zien liggen. Maar na 3 kwartier wandelen langs een verlaten grindweg komt het meer niet echt dichterbij. Het is meer een fata morgana. Het is namelijk een opgedroogd zoutmeer. Wel fascinerend hoe de zon het zout nog doet verdampen... Strange... We keren dan maar terug.
's Avonds rijden we naar het centrum van het westernstadje Lone Pine. Daar gaan we eten in het burgerrestaurant Mount Withney. We eten 'of course' de specialiteit van het huis. Burger Mount Withney met buffalo mead. Really good!
Na het eten gaan we terug naar de camping en gaan we slapen. Morgen rijden we Death Valley binnen.
Om half 8 moeten we onze naam op een lijst plaatsen in de hoop dat we volgende nacht opnieuw een plaatsje hebben. Rond 9u gaan we dan naar het reservation center om nog maar eens ons geluk te beproeven. En ja hoor, we hebben opnieuw een plaats op dezelfde camping. Daar horen we dat er nog veel campings onder water staan en dus gesloten zijn. Het is blijkbaar geleden van 1997 dat er nog zoveel sneeuw is gevallen afgelopen winter met als gevolg veel smeltwater die de vallei binnenstroomt.
We rijden opnieuw naar Yosemite Valley en wandelen naar de Lower Yosemite Falls, aan de voet van de waterval.
Na de middag rijden we zelf met de camper naar Glacier Point, ipv met de shuttlebus. What a view!!! Zowat de hele vallei, Half Dome en de besneeuwde bergen erachter zijn te zien vanop dit punt.
Vervolgens keren we terug naar onze camping en steken we opnieuw een vuurtje aan. Het is iets frisser dan gisteren en de warmte van het vuur is welkom. Vanavond eten we spaghetti bolognaise, mmm... Damn! We zijn de boter vergeten om onze saus klaar te maken. Ik ga het vragen aan de buren als ze een beetje kunnen missen en ze geven ons direkt een volledig blokje boter. 'We've got plenty' is z'n antwoord, so no problem. De wet van de kampeerders, iedereen helpt elkaar. Gisteren hebben we de rest van ons barbecuevlees nog gegeven aan een koppel Polen die naast ons kampeerden met hun tentje. Superdankbaar waren ze!
Vandaag hebben we zoveel hout gesprokkeld dat we elkaar bijna niet zien zitten! Just kidding. We just like it hot!
We aperitieven bij het kampvuur en eten de spaghettig à la B.J. (Bjorn). Na het eten leggen we nog een kaartje dichtbij het kampvuur dat flaming hot is. Voor we het beseffen is het na middernacht en is het bier en de Bacardi Gold op. Dus gaan we maar slapen. Het wordt één van de koudste nachten tot nu toe en onze slaapzakken zijn nu ook zo dik niet. Brrr....
Vertrek 6.30 a.m. Aankomst Big Oak flat: noon. Hier zijn we aan de ingang van Yosemite National Park. Op het eerste zicht zijn alle campings volzet. 'All campgrounds full' belooft weinig goeds. We gaan binnen in het info -en reservatiecenter en raar maar waar, er is nog één plaatsje vrij voor een camper van 30 feet. We've got lucky, again!!!
We gaan ons plaatsje, weliswaar zonder hook-up (watervoorziening, electriciteit, afvoer), eens bekijken. We zitten middenin het bos, er staat een bank en een barbecue! Dus we weten al wat we gaan eten vanavond.
Vervolgens rijden we naar Yosemite Valley zo'n 25 miles (40 km) verder in het park. We zouden graag naar Glacier point gaan deze namiddag. Als we aankomen bij het Visitor Center horen we dat de laatste shuttlebus naar Glacier Point net is vertrokken. We can't have all the luck. We vragen wat suggesties om iets anders te doen en besluiten de hicktrail naar Upper Yosemite Falls te doen.
Het wordt één van de mooiste hicktrails die we ooit hebben gedaan. Enerzijds omdat we nog nooit een hicking hebben gedaan, haha..., maar anderzijs is het gewoonweg spectacular, 2 uur lang wandelen we langs steile paadjes gemaakt uit de rotswanden. Af en toe vangen we een glimp op van de Yosemite Falls van zo'n 800 meter naar beneden dondert. Onderweg hebben we ook een mooi zicht op Half Dome. Het symbool van Yosemite die 2695 meter hoog is.
Op een bepaald punt hebben we een prachtig zicht op de falls. Het geluid is oorverdovend en na 2 minuten zijn we doorweekt. Terug naar beneden, you have to watch your steps. Losliggende stenen, gruis en glibberige rotsen maken er een verraderlijke afdaling van en een slippertje is gauw gebeurd. Na een goed uur zijn we heelhuids terug beneden.
We doen wat inkopen in de Village en keren terug naar de camping die toch een uurtje rijden is. Nooit hadden we verwacht dat we deze namiddag zo'n natuurwonder zouden zien. De tocht ernaartoe alleen al is meer dan avontuurlijk. Het is moeilijk te bevatten. Gisteren waren we nog in het winderige SF en vandaag zitten we in de zonnige bergen.
Rond 19u zijn we terug op de camping. We sprokkelen wat hout en maken een vuurtje. Mmm... Barbecue. We hebben worst, steak (megagroot), kippebouten, enz... Bjorn maakt nog wat pasta klaar en we kraken een flesje witte wijn (2 liter).
Het wordt ondertussen al duister, terwijl ons vlees nog lang niet klaar is. Maar we hebben een kaars en zaklampen, dus no problem. Duizend sterren aan de hemel, lekker eten, lekkere wijn en we are one with nature. Another day that won't be forgotten.
Rond 8u nemen we opnieuw de metro vanuit Pacifica naar hartje SF. Van daaruit met de yellow cab tot aan Pier 41 waar we 4 fietsen huren. We're gonna bike the bridge. Met enkele steile hellingen wordt onze conditie voor een 1e keer getest. Everybody makes it to the top en het overbruggen van de Golden Gate Bridge kan beginnen. It's a great experience en we hebben een mooi zicht op de skyline en Alcatraz. Eens we de brug over zijn overwegen we om nog wat verder te rijden, maar de hellingen zijn hier buiten categorie, dus keren we maar terug. Na enkele heerlijke afdalingen zijn we terug aan Pier 41. Het is nu ongeveer 12 u en hebben zo'n 3u gefietst. Not bad, we think.
We eten een 'whipe out' burger in de 'whipe out' snackbar en hopen dat hij binnen blijft, want straks gaan we met de ferry naar 'The Rock' ofwel Alcatraz. We doen de aan te raden audio tour en het verhaal van de 3 ontsnapte gedetineerden is onwaarschijnlijk, but true. De tour is de moeite waard om te doen, een must als je in San Francisco bent.
Rond 17u30 zijn we weer op the mainland en besluiten terug te keren naar Pacifica. Vlakbij onze camping eten we een heerlijke pizza en daarna relaxen we in 'the hot tub' op onze camping, die we helemaal voor onszelf hebben. Om af te koelen duiken we af en toe het zwembad in.
Rond 22u sluit het zwembad en jacuzzi en gaan we naar ons 'house on wheels' dat 50 meter verderop staat.
Morgen vroeg uit de veren, want we zetten onze trip verder naar Yosemite National Park. Uiteindelijk is 2 dagen San Francisco genoeg om de 'big thing' te zien van de stad en we gaan met een goed gevoel landinwaarts waar de warmte ons hopelijk tegemoet zal komen.
Vandaag vertrekken we rond 9u vanuit Santa Cruz richting Pacifica (vlakbij San Francisco) voor het laatste stukje langs de Pacific Coast Highway 1. Rond 11u30 stoppen we aan een restaurantje in de mist van 'Fog Town' Pacifica. Met zicht op de zee en de golven die zowat tegen het restaurant komen aangerold.
We besluiten om met onze camper in het San Francisco RV Resort in Pacifica te verblijven en van hieruit San Francisco te bezoeken. Er is een verwarm zwembad, jacuzzi en alweer zicht op zee. We worden verwend. We gaan naar de supermarkt, want onze frigobox is bijna leeg. Van daaruit richting Bart Station. Van hieruit kunnen we met een metroshuttle gemakkelijk naar downtown San Francisco. Eens we daar aankomen schijnt de zon. We wandelen via Union Square, waar zowat alle grote winkels zijn gevestigd, en zo verder naar China Town. SF is heel heuvelachtig en dat voelen we aan de benen. Eens we door Chinatown zijn, komen we uit aan de befaamde Pier 39, waar de zeeleeuwen en zeehonden op de verschillende pontons liggen te zonnen. Na het bezoeken van Hard Rock Café, drinken we nog een wijntje op een terras met zicht op Pier 39, Alcatraz Island en de Golden Gate Bridge. What a life...
We raken aan de praat met een koppel uit Hawaii en even later hebben we een verblijfplaats moesten we ooit naar daar willen gaan! De zon gaat langzaam onder en we gaan richting Fisherman's Warf en aan Pier 43 gaan we binnen in het visrestaurant Lou's. The best yet!!! Boven ons speelt een live jazz bandje, terwijl we al genieten van opnieuw een fles Californische wijn. Bjorn bestelt een steak, Dries een combinatie van kip en vis, Luc eet krab en ikzelf een mix van krab, scampi's en andere vis. Dit allemaal in een heerlijk sausje. It's delicious! Vooral de krab is topklasse.
Achteraf gaan we nog binnen bij het befaamde of moet ik zeggen, beruchte Hooter's. Een tegenvaller. Mooi zicht, maar totaal niet gezellig. We vluchten terug naar buiten. We houden een taxi tegen die ons tot Powell Station brengt. Van daaruit gaan we terug naar Pacifica.
We look forward to tomorrow. Riding the Golden Gate Bridge with the Bike and visit 'The Rock'!
Wake up time 6.30 a.m.
