Het is onze eerste winterwandeling sinds … lang. Ja, eigenlijk veel te lang geleden. Nadat de herfstkleuren verdwenen zijn en de temperaturen onder de tien graden dalen komen we niet vaak meer in de natuur om een fikse wandeling te maken. Alleen met de dagelijkse inkopen of enkele uren slenteren in het Wijnegems shopping center bouw je je conditie niet op. Gewoonlijk wachten we op de eerste sneeuw om een korte wandeling te maken, maar dat wil zeggen: als het deze winter niet sneeuwt komen we niet meer buiten! Dat kan dus niet en dat mag niet. In beweging blijven schrijft de huisarts voor en deze raad moeten we maar opvolgen. Anders zitten we toch maar voor het computer- of TV scherm. Folders van ons laatste bezoek aan de fiets en wandelbeurs te Antwerpen worden te voorschijn gehaald en geselecteerd. Naderhand houden we wandelingen over in Antwerpen, Limburg en Gent. We verkiezen om in de provincie Antwerpen te blijven. 

Vrijdag 30 december 2016. Een winterdag zoals er al zo veel zijn geweest. Afgelopen nacht heeft het enkele graden gevroren en door de mist ziet alles wit. Nu schijnt de zon volop en er staat een zwakke wind. Een uitgelezen dag om een winterwandeling te maken. Liefst door een bos zodat we de kans krijgen om wild te spotten. Of zouden ze al aan hun winterslaap begonnen zijn?

Na een half uurtje rijden staan we precies om 12:30u geparkeerd bij de Sint-Pauluslaan in Malle. De lucht is winterblauw zoals ze zelfs in de zomer niet te zien is. De temperatuur duidt slechts 2° Celsius aan. We staan vlakbij de rand van het Molenbos. Een oase van stilte en rust. Het natuurgebied van 175 ha wordt beheerd door Natuurpunt en ligt vlakbij Malle, Zoersel en Schilde. Doordat de zon het ijs laat smelten, dat zich op de takken van de bomen heeft gevormd, vallen dikke druppels water op een zee van verdorde bladeren. Het lijkt wel het staccato van een machinegeweer. Maar we zullen het bij het tromgeroffel van een steelband houden.

We volgen even knooppunt 33. Via de knooppunten kunnen we alle kanten op. Het Molenbos is overwegend aangeplant met dennen. Dennenbossen groeien vaak op een voedselarme bodem. Het zijn statige rechte stammen met alleen groene naalden bij de kruin. Slechts langs ons pad staan naakte loofbomen. Tussendoor spotten we de altijd groene heerser: de rododendron. De grond ligt bezaaid met een tapijt van natte bruine bladeren. Je ruikt de grond zelfs. Paddenstoelen zien we niet meer. De  kabouters zijn verhuist, hopelijk naar warmere oorden. Ons pad is modderachtig en een tractor heeft diepe gleuven nagelaten die vol water staan. Het lot van de regen van de afgelopen weken. Al kunnen we daar niet over klagen. Slechts traag komen we vooruit, maar op deze manier genieten we nog meer van onze boswandeling. De zon schijnt tussen de takken van de kale bomen. Het levert mooie foto's op. Op de bladerloze struiken hangen witte, door de bevroren mist, spinnenragdraden. De fotocamera legt het voor het nageslacht vast. De lucht kleurt blauw, andere kleuren zien we niet. Of het moeten de enkele groene sprieten onkruid zijn die uit de grond schieten. Zwart en wit zijn ook kleuren, ik weet het. Bossen nodigen altijd uit voor een uitdagende wandeling. We proberen steeds wilde herten en of everzwijnen te spotten. Hun schutkleur is echter optimaal aangepast aan dit weer. Of houden ze ook een winterslaap? We horen zelfs geen vogels fluiten. De meeste zijn naar het zuiden getrokken om te overwinteren. Een roodborstje vliegt laag boven de grond. Het land iets verder tussen de bomen. Hij zoekt nog naar insecten onder verdorde bladeren. Voor we de vogel kunnen fotograferen is hij al verdwenen. Dood hout blijft liggen. Talrijke insecten knagen zich door het hout heen en vogels vinden er hun maaltje. Mossen en zwammen overwoekeren het hout. Hoog in de lucht vliegt een kolonie roeken. Nog een standvogel. Eentje die niet bang is voor de mens.

Na knooppunt 34 volgen we even knooppunt 37 en komen aan de rand van het Molenbos. Bomen maken plaats voor weilanden. Groots en wild spreidt de natuur zich voor ons uit. Nu kunnen we genieten van spectaculaire uitzichten. Waar de zon schijnt is de vegetatie groen. In de schaduw is nog alles ijselijk wit. Op 150 m of misschien 200 m van ons staat een hinde in de open weide. We kunnen nog net een foto nemen voor ze ons ziet en terug het bos in vlucht. De open ruimtes, waar we ons nu bevinden worden in ons landje schaars. Wat verder werd een kruis gemetseld in rode baksteen. Er is een houten omheining rond gemaakt en bomen zorgen voor schaduw in de zomer. Op een arduinen herdenkingssteen staan de woorden: 'Hier viel een ruiter in Gods hand. Mevrouw L. Luiten Pee. 27 oktober 1964'.

In een groene weide die blaakt in de zonneschijn staan nog enkele koeien te grazen onder het waakzame oog van een gespierde stier. Hij blijft doodstil staan en geniet van de zonnestralen op zijn lichaam. Een flink stierenkalf blijft dicht naast zijn moeder. Ondanks onze jas voelen we ook de warmte van de zon door onze kleding. Het is doodstil. We zijn ver verwijderd van drukke banen en een dorpscentrum. Slechts de luidkeelse discussie van enkele eksters verstoren de stilte. Uit een eenzame boom langs ons pad vliegen enkele verschrikte duiven op en vluchten weg over het weiland. Verderop landden ze en zijn aan het zicht onttrokken. Tussen twee weiden in slaan we rechtsaf. Oorspronkelijk een ruiterpad maar wandelaars met of zonder hond zijn ook toegelaten. Zalig om te wandelen in het zonnetje. Tijdens de winter staat de zon op haar laagste punt en werp ze lange schaduwen. We moeten onze ogen haast volledig dichtknijpen om nog een beetje te kunnen zien. Druppels hangen aan lage struiken. We proberen zo'n druppel te fotograferen met de zon erin. Het is moeilijker dan het lijkt. Op deze manier komen we terug in het Molenbos. Een antieke brug nodigt uit om mooie foto's te nemen. Hier wandelen nog meer mensen. Hoogstwaarschijnlijk zijn ze van Huize Walden. Een zorgaanbieder voor meerderjarige personen. We zijn vlakbij de abdij van Westmalle. Een cisterciënzer klooster dat gesticht werd in 1794. Het bier dat in dit klooster gebrouwen wordt, is één van de elf trappistenbieren. Om 14:15u zijn we terug bij de auto. Nog altijd blauwe lucht, geen wolkje te bespeuren. Tot schrijfs.