Op een mooie zomerse middag wandelen An en Tom door het park. An duwt de kinderwagen vooruit terwijl baby Ben aan de hand van pappa mee wandelt. Af en toe blijven ze staan onder het bladerdek van een boom. Ondanks het vroege uur is het al redelijk warm. Het echtpaar maakt ondertussen plannen voor vanmiddag terwijl baby Ben rond hen draait. Ze maken zich absoluut geen zorgen. Ben blijft steeds dichtbij hen. Het koppel besluit om vanmiddag in hun tuin een klein zwembad te plaatsen, zodat Ben er onder toezicht kan spelen in het water. -”Wat denk je ervan Ben?” vraagt vader. An en Tom kijken rond, opzoek naar Ben. Even was de baby uit hun blikveld verdwenen en meteen slaat de paniek toe. Angst verschijnt op het gelaat van An en Tom kijkt rond terwijl hij roept op baby Ben. Dan ziet hij hoe zijn zoon naar het midden van een plantsoen loopt waar een vijver werd aangebracht. Hij is er nog maar enkele meters vandaan. Het kind heeft het ook warm en zoekt verkoeling. Water heeft een sterke aantrekkingskracht bij kinderen. Tom rent als de bliksem achter de baby aan. An slaat van schrik haar handen voor de ogen. Nog een paar seconden en een tragedie speelt zich voor het wandelend publiek af. Tientallen ogen zien wat er staat te gebeuren, maar iedereen is te veraf om hulp te bieden. Wat er dan gebeurt houd niemand voor mogelijk. Als een hazewind komt een donkerbeige golden retriever aangelopen en stopt net voor Ben. Een harde blaf doet baby verschrikt stoppen en het kind valt zacht neer op zijn zitvlak. Hij begint angstig te wenen. De Schotse hond legt zich neer, met de buik op het grasveld. Zo komt hij minder agressief over. Tom begrijpt het niet. Hij neemt een stok en zwaait hem dreigend boven het hoofd. Hij wil de retriever verjagen, maar deze blijft vlak voor baby liggen. Een oudere man nadert het drietal. Hij neemt baby Ben op en overhandigd hem aan Tom. -”Geen paniek meneer. Rudolf wou alleen maar helpen”. Tom neemt Ben op de arm en dankt de man hartelijk. -”Is het uw hond meneer?” Ondertussen is ook An in snel tempo komen aanlopen en neemt baby Ben van haar man over. -”Neen. Rudolf is niemands hond. Hij leeft al een paar jaar hier in het park. Niemand weet van wie hij is of hoe hij hier terecht is gekomen”.

-”Moeten we dan niet de dierenbescherming erbij halen?” wil An weten.

-”Dat hebben al verschillende mensen gedaan. Ze kunnen Rudolf niet te pakken krijgen. Drie dagen hebben ze geprobeerd om hem te vangen. Ze zijn ermee gestopt. Rudolf is te intelligent om zich te laten snappen. Sommige mensen brengen hem eten en drinken. Daar, bij de overdekte picknicktafel, staat zijn rantsoen. Gedurende de dag zie je hem nauwelijks. Goed dat hij nu in de buurt was. Nietwaar? Ik ga jullie laten. Tot ziens”. An en Tom kijken naar de plaats waar Rudolf net nog lag, maar die is ondertussen verdwenen. Ze willen de oude man nog danken maar ook hij is tussen de bomen aan het oog onttrokken. Diep onder de indruk wandelen An en Tom naar de aangewezen plaats. De overdekte picknickplaats is slechts langs aan één zijde open. De tafel staat tegen de achterwand en onder de tafel staan twee hondenschalen met water en voeding. Het ruikt vers en het is nog onaangeroerd. Mensen die ze passeren groeten beleefd. An en Tom wandelen zichtbaar aangeslagen terug naar huis. Baby is in zijn wagen in slaap gevallen. Hij is het avontuur gelukkig al vergeten.

Een paar dagen later wandelt Tom weer door het park. Hij kan het gebeuren niet van zich afzetten. Tom neemt plaats aan de overdekte picknicktafel. Het eten van Rudolf staat nog steeds op dezelfde plaats en blijft onaangeroerd. Het ruikt nog steeds vers en Tom veronderstelt dat de golden retriever zijn dagelijks rantsoen wel verorbert. Misschien als het donker is? Het begint te schemeren. Er zijn nog enkele wandelaars in het park maar hoe later het wordt hoe minder passanten hij ziet. Elk geluid sterft weg naarmate het donkerder wordt. De verlichting in het park is schaars. Tom zit volledig in het donker, maar hij blijft wachten. Op zeker ogenblik hoort hij geritsel. Iets donkers glipt onder de picknicktafel. Tom beweegt geen vin en houd zijn adem in. -”Wat nu”? Denkt hij. “Is dit Rudolf of is het één of ander nacht- of roofdier dat zijn buikje komt rond eten”? Hij waagt het erop: -”Rudolf”? Er volgt een complete stilte. Toms ogen zijn ondertussen aan het donker gewend. De brede kop van de hond komt bijna ter hoogte van zijn gezicht. De natte hondenneus duwt hij in zijn handen. Rudolf wil gestreeld worden. Tom glimlacht en gaat gewillig op de uitnodiging in. -”Ik heb nog niet de kans gehad om je te bedanken Rudolf. Je bent een echte kindervriend, bedankt”. Rudolf blaft en springt tegen Tom op. Hij komt recht en kijkt wat de hond wil. Rudolf loopt een meter weg en komt dan terug. Tom begrijpt het en samen maken ze een wandeling rond de vijver terwijl hij van alles tegen de retriever vertelt. Zijn jeugd, zijn vriendin, de geboorte van Ben. Bijna alles komt ter sprake. Rudolf wandelt vlak naast Tom alsof hij het zo heeft aangeleerd. Zijn brede krachtige snuit knikt op en neer alsof hij elk woord begrijpt. En misschien is dat wel zo. Maar dan opeens blijft Rudolf staan. Tom stapt nog enkele passen verder en draait zich dan om. -”Wat is er vriend?” Rudolf blaft zachtjes en stormt dan weg. In één enkele tel is hij in de struiken verdwenen. Alles wordt stil. Tom blijft verwonderd achter. Zacht roept hij nog zijn naam maar alles blijft stil. -”Tot morgen Rudolf” mompelt hij nog als hij het park verlaat.

Dagen gaan voorbij. Dagen worden weken en weken worden maanden. Alle dagen wandelen An, Tom en baby Ben door het park. Nergens is Rudolf te bekennen maar Tom is niet ongerust. Als het begint te schemeren komt Tom naar het park en maken hij en Rudolf een ronde door het domein. Een dag niet samen gewandeld is een dag niet geleefd denk Tom altijd. Weer en wind kan hen niet deren. Bij hevige regenval schuilen ze onder het afdak van de picknickplaats. Steeds wil Tom Rudolf mee naar huis lokken maar dat lukt nooit. Met een vriendelijke blaf neemt Rudolf afscheid en verdwijnt tussen de struiken de nacht in. An en Tom zetten zich neer op een rustbank om de passanten gade te slaan. Twee jongens van een jaar of tien komen met veel kabaal hun kant op. Van ver waren ze al te horen. Vechtend en stoeiend proberen ze elkaar te overtreffen met gore praat. Trekken en duwen aan elkaars kleren of elkaar laten struikelen. En dan gebeurt het. De krullebol stoot zijn langharig vriendje aan en die komt struikelend hun kant op. Bijna loopt hij Ben omver. An kan haar baby nog net vastgrijpen en uit de weg trekken van de vallende klungel. Plots hoort Tom een gevaarlijk gegrom. Het hoofd van Rudolf is gevaarlijk dicht bij het aangezicht van de langharige jongen. Angst is in zijn ogen te zien. Voor Tom iets kan doen komt krullebol afgelopen met een dikke stok om de hond te slaan. Tom veert recht en zet zich tussen de kinderen en de hond. -”Stop jongens. Rudolf doet jullie niets. Hij verdedigt alleen baby Ben”. Krullebol laat de stok zakken, maar houd zijn ogen op de hond gericht. De langharige knaap staat op en verstopt zich halvelings achter zijn vriend. -”Luister jongens als jullie echt willen ravotten waarom gaan jullie niet naar een sportschool. Judo of een andere krachtsport is echt iets voor jullie beiden. Je kan ook kiezen voor een vechtsport of een behendigheidssport. Praat er met jullie ouders over. Oke?” De jongens knikken: -”Hé, dat lijkt me leuk joh. Kom we lopen naar huis”. Na nog een angstige blik op de hond snellen ze er van door.

“Bedankt Rudolf” zegt An. De golden retriever komt tot bij An en Ben en legt een poot in de hand van An. -”Kom mee naar huis Rudolf. De dagen worden korter en 's nachts is het al behoorlijk koud. We hebben een warm nestje bij de houtkachel gezet. Het is er knus en warm”. Samen verlaten ze het park en Rudolf wandelt langs de kinderwagen mee. Het gezinnetje is compleet nu.

Wat Tom verwachtte gebeurt dan. Ben slaapt in zijn bedje. An en hij zitten naar hun lievelingsfilm te kijken en Rudolf ligt in zijn mand naast de haard. Het is 22:00 uur als Rudolf opstaat en voor de deur postvat. An stoot Tom aan en hij begrijpt het. -”Nog een wandeling Rudolf?” Samen stappen ze naar het park en maken hun gebruikelijke wandeling rond de vijver. Na een halfuur houd Rudolf halt en kijkt Tom aan. Tom begrijpt het: -”Het is tijd zeker? Kom je nog terug, Rudolf? Tot morgen dan”? De golden retriever blaft nog een keer en stuift dan zo snel als een haas tussen de bomen de nacht in. Tom blijft bedroefd achter. Hij blijft nog wat wachten in de hoop dat Rudolf nog zal terug keren. Maar dan wordt het toch te koud. Met pijn in het hart moet hij het droeve nieuws thuis vertellen. An sust hem en vertelt dat Rudolf er morgen weer staat. Maar Tom kent Rudolf nu wel. Ze zullen hem niet meer weer zien.

Maanden gaan weer voorbij. Herfst wordt winter en winter wordt lente. Alle dagen wandelt het jonge koppel door het park in de hoop Rudolf weer te zien. Vergeefse moeite. Hij schijnt van de aardbodem verdwenen te zijn. Het eten en drinken wordt nog alle dagen ververst maar wie het opeet is niet geweten. Tom komt bij valavond op de picknickplaats postvatten, maar geen hond die zich laat zien. En dan gebeurt er weer iets in het leven van An en Tom. Ze zitten als gewoonlijk bij de overdekte plaats als ze stil gejank horen. Tom denkt aan hallucinaties, maar het janken blijft aanhouden. Tom gaat rond de picknickplaats maar ziet niets. Hij breidt de zoekplaats uit maar dan sterft het gejank weg. An blijft het gejank horen en gaat met Ben eveneens op onderzoek. Achteraan de overdekte plaats is een kuil gegraven tot onder de houten vloer van de picknickplaats. Van daaruit komt het gejank. Het is er donker maar als haar ogen gewend zijn aan de duisternis kan ze enkele jonge pups in een nest zien ronddartelen. Ze roept Tom en samen proberen ze de jonge hondjes te lokken. Geritsel van struiken trekt hun aandacht. Twee golden retrievers staan achter hen. An en Tom herkennen meteen Rudolf. De andere Schotse hond is zijn vrouwtje die onmiddellijk onder de houten picknickplaats kruipt tot bij haar jongen. Rudolf komt het jong echtpaar knuffelen. Baby Ben herkent eveneens Rudolf en met zen allen maken ze een korte wandeling door het park. Dan wordt het tijd om afscheid te nemen. -”Kom je mee naar huis Rudolf?” vraagt Tom. Rudolf houd zijn kop schuin alsof hij daar moet over nadenken. Dan loopt hij naar het nest en verdwijnt onder de vloer. Kort erop staat hij terug voor An en Tom met in zijn bek een kleine pup. An neemt het jonge hondje in haar beide handen. -”Ach, hoe schattig”. Rudolf blaft en blijft staan. -”Wil je dat wij de pup meenemen, Rudolf”? Weer blaft de hond. -”OK dan. We zullen er heel goed voor zorgen, vriend. Maar wat gebeurt er met de andere en met je vriendin”? Rudolf blaft nogmaals en rent naar het nest. An en Tom volgen met Ben en de jonge pup. Als ze onder de houten vloer kijken zien ze alleen nog maar zand. Geen pups, geen vrouwtjes hond en geen Rudolf. Ze zijn er vandoor. Tom voelt aan dat ze nooit nog iets horen van Rudolf. Alleen de pup is een aandenken aan Rudolf en zo zullen An en Tom het jonge hondje noemen. Rudolf de golden retriever.

30-01-2017 om 10:52 geschreven door Luc Verschooten  

Lava-cup – 26 december 2016 om 14.40u: St-job – Mariaburg

Joey, ons kleinkind, mag als invaller regelmatig meespelen met de A-ploeg van Mariaburg. Hij is er trots op en zet zich dan ook volledig in. Tientallen supporters hebben plaats genomen op de tribune. Supporters van Sint-Job en Mariaburg gezellig naast elkaar. Zo zou het op elke voetbalmatch moeten zijn.  Zoals elke enthousiaste ouder of grootouder willen we de jonge spelertjes  aanmoedigen. Vaak wordt er dan geroepen: -‘kom aan Mariaburg’. Steeds gaat mijn (grootvaders) hart sneller slaan als Joey zich naast de lijn begint op te warmen. Dan weet ik, hij loopt zo dadelijk het veld op. Joey speelt vaak rechts vooraan en als hij dan de bal krijgt wil hij ook scoren. Dat is niet altijd naar de zin van de tegenspelertjes. Maar hij doet zijn best. En laat dat nu belangrijker zijn dan winnen! Hieronder het wedstrijdverslag van de trainers Dave en Didier.

-‘Onze laatste wedstrijd van 2016. (Wedstrijd van 2x 20 min, zonder rust)
Onze boys hadden er zin in. Ze waren erop gebrand om hun beste beentje voor te zetten. Het beloofde een pittige wedstrijd te worden, want St-job was een stevige tegenstander van formaat. Ze hadden in de vorige ronde Hoboken (een andere stevige klepper) uit de Lava-cup gewipt met penalty’s.
We begonnen zeer sterk aan de wedstrijd. De bal ging goed heen en weer. Er waren al gauw enkele mooie kansen aan beide kanten. De 2 keepers stonden zeer sterk te keepen.
Jammer genoeg was het St-job die de score opende na een foutje in onze verdediging. We bleven nog steeds goed voetballen en combineren. Onze keeper stond ook paraat en moest een aantal keren flink uitkomen. We gingen rusten met 1-0. We kregen een korte rust (2 min); onmiddellijk draaien dus.

Er was nog niets verloren. Onze boys bleven goed voetballen en voerden hun opdracht goed uit. Toch konden we niet vermijden dat St-job een 2e tik uitdeelde. Het stond 2-0.
We lieten echter de moed niet zakken en moesten niet onderdoen voor St-job, integendeel. De duels werden al feller en er viel zelfs een gele kaart, die wel heel dubieus was & eigenaardig, aangezien normaal op die leeftijd geen kaarten worden getrokken. Bovendien was het een schwalbe van de tegenstander.
In ieder geval, we lieten ons niet uit ons lood slaan. Op een bepaald moment was er een duel voor het doel & kon één van onze boys al vallend nog zijn voet tegen de bal trappen. Bam! 2-1!!
Vanaf dan werden het 10 dolle minuten. St-job was er niet meer bij & wij waren scherper & gebrand om nog een goal te maken. We wonnen meer duels, waren gretiger, speelden meer op de helft van St-job. De spanning was bij iedereen aanwezig: de spelers, de trainers & de supporters.
Plots een fout op één van onze jongens. Vrije trap voor Mariaburg. St-job stelt een muur op & dan……Bam!!…een perfecte vrije trap, los in de winkelhaak. 2-2!
Onze spelers, de supporters en de trainers werden uitzinnig. We did it! Een uitzichtloze situatie op zo’n manier rechtzetten! Knap!
En dan gaat het eindsignaal. 2-2. Penalty’s moeten de wedstrijd beslissen (Elk team moet 5 penalty’s nemen). En daarin waren we oppermachtig. Het werd 0-3 voor ons, met een aantal geweldige reddingen van onze keeper.

Maar wat een gevoel, wat een ontlading! Een welverdiende overwinning van onze boys. We krijgen er nog kippenvel van. Het perfecte eindejaarskado voor ons! Onze ploeg stond er. Een resultaat van hard werken, inzet & discipline op training. Wat een samenhorigheidsgevoel: samen ervoor gaan, samen recht veren na een onterechte achterstand, het positivisme, het elkaar aanmoedigen. Jullie bleven erin geloven, boys! Wat een gedrevenheid! Dit is het bewijs dat jullie kunnen voetballen! Hiervoor doen we het! We zijn terecht trots!

Bedankt supporters om talrijk aanwezig te zijn en onze boys aan te moedigen!
Geniet van jullie welverdiende vakantie & tot 4 januari (1e training)!
We wensen jullie alvast een spetterend en sportief 2017!
Groetjes van Dave & Didier’.

23-01-2017 om 10:28 geschreven door Luc Verschooten  

Woensdag 7 september 2016. De scholen zijn net weer begonnen. Het is dan ook een stuk drukker op de baan dan pakweg een grote week geleden. Met het gevolg dat de files ook weer van de partij zijn. Maar soit… afgelopen weekend beloofden ze voor vandaag een zonovergoten dag. Ze hebben niet overdreven. Het is kwart over negen en de gele ster straalt in volle glorie aan het firmament. Daar moeten we van profiteren en besluiten na lange beraadslaging een fietstocht te maken in Kapellen. Onze buren Anneke en Gust had het er van de week nog over. Ze praten er uitvoerig over dat de themaroute van Kapellen een mooie rit is door bossen, villawijken en vooral een traject met veel schaduw. Die schaduw konden we de afgelopen weken wel gebruiken. Er waren dagen bij van meer dan 30°C in de schaduw. Dat wil al wat zeggen. Voor vanmiddag worden temperaturen verwacht van om en bij de 25°Celsius. Geen wolken en een windkracht van één of twee beaufort. Gewoon zalig om te fietsen, niet?

We vertrekken vanuit onze woonplaats te Ekeren, een buurgemeente van Kapellen. Via de bekende Driehoekstraat fietsen we tot net voorbij de begraafplaats. Hier linksaf en over het brede fietspad door de Puihoek. Rechts heeft de maïs zijn hoogste punt bereikt. Lange dikke kolven hangen duidelijk aan de stengels. Een van de weken begint men met oogsten. Toch is de maïsoogst niet als  de jaren voorheen. Het voorjaar was te nat en te koud. 't Zal altijd wel iets zijn, ik weet het, maar de planten zijn niet volgroeid. Boven de maïsplanten kunnen we de spitse kerktoren zien van Sint-Mariaburg. De zon staat laag en we moeten met bijna dichtgeknepen ogen onze weg vervolgen. Voorbij de Vloeiende fietsen we nog steeds langs hectaren maïsvelden. Maar tussen twee velden zijn er ook nog enkele volkstuintjes. Nog twee om precies te zijn. Jaren geleden was de rechterzijde van de Puihoek voorbehouden voor enorm veel volkstuintjes. Je zag altijd wel iemand die er bezig was. Soms, na hun arbeid zag je hen dan luilekker achterover gezakt in een oude kramakkelige tuinstoel zitten of hangen, hoe je het ook noemen wil, terwijl ze naar het resultaat zaten te staren of te luisteren of ze de tomatenplantjes horen groeien. Als voorbijganger groette men de kleine landbouwer en je kreeg steevast een vriendelijk woord terug. Dat is allemaal verleden tijd. Nu is alles begroeid met maïs.

Op het einde van de straat begint onze themaroute van Kapellen. Zeshoekige bordjes met G.N.O.P. (Gemeentelijk Natuur en Ontwikkelings Plan) met een logo erbij van een pad. Een rit van 27 kilometer, eventueel in te korten tot 15 kilometer. Rechts en onmiddellijk linksaf. We volgen gewoon de zeshoekige bordjes. Eens in de Beukendreef rijden we door een stilte gebied. Af en toe worden we ingehaald door een auto die denkt dat hier het circuit van Zolder is. Echt gerust zijn we niet. Verleden week is er nog maar eens een fietser aangereden met fatale gevolgen. De chauffeur pleegde, op de koop toe, nog vluchtmisdrijf. Hopelijk hebben we straks een fietspad. De omgeving heeft prachtige halfopen bebouwingen te midden van veel groen. Rechts de voetbalvelden van Kapellen. Linksaf in de  Platanendreef die zijn naam niet gestolen heeft. Op de middenberm staan oude platanen die nog voor een overvloed van schaduw zorgen. Ze kunnen tot 35m hoog worden. Het is een snelgroeiende soort die bestand is tegen luchtvervuiling en ons klimaat. Elke woning heeft een verzorgt voortuintje met nog enkele late zomerse bloemen en planten. Elk gazon is tot op de millimeter afgereden. Een rustige groene straat.

Aan de Essenhoutstraat zijn straatwerkers bezig met het aanleggen van een nieuw voetpad. Ons zeshoekig bordje ligt horizontaal tegen de gevel van een aanpalende woning. Gelukkig met het logo naar ons toegekeerd. Rechtsaf tot het eind. Even later moeten we linksaf in de Streepstraat. We hebben voorrang op een voertuig van links en de aankomende auto stopt meteen. Maar van rechts nadert een wagen die wij moeten laten passeren. Maar ook deze wagen stopt om ons fietsers door te laten. Fier als een pauw rijden we verder. Vanaf nu gaat het verder op een fietspad. Verderop rijden we voorbij natuurdomein 'Het Rood'. Het gebied wordt sinds 1996 onderhouden door Natuurpunt. De naam 'Het Rood' is afkomstig van de roestbruine kleur van ijzer dat van nature in de bodem aanwezig is. Het domein van +/- 50ha is vrij toegankelijk. Er loopt eveneens een parcours voor mountainbikers en de  wandelknooppunten zijn hier eveneens ingeburgerd.

We rijden momenteel door het centrum van Hoevenen. Voorbij fietsknooppunt 14 zijn er links van ons paardenweiden. In alle soorten, maten en kleuren staan de trouwe viervoeters te grazen. Een weide is van bvba Paddock van Stabroek. Een organisatie waar iedereen kan leren paardrijden. In de weide staan attributen waarover een paard met ruiter moet leren springen. In de verte vertoont de skyline de koeltorens van Doel. Grote dikke witte waterwolken stijgen omhoog waar ze vanzelf oplossen. Een fenomeen dat binnen enkele jaren tot het verleden behoort. Rond het jaar 2020 zou de kerncentrale ophouden te bestaan. De bermen hebben nog hier en daar wat kleur door wilde bloemen. Kleine gele bloemen van meer dan één meter hoog die sterk op een zonnebloem lijken. De paarse wilde orchidée contrasteert prachtig tussen het groen en de kleurige bloemen. Ook de lisdodde is nog sterk van de partij maar de maïs domineert nog steeds de omgeving. Naast het veevoer groeien ook nog hectaren savooien en prei. De landbouwers zullen maar al te blij zijn dat de aanplanting allemaal machinaal wordt gedaan. Ook het oogsten wordt, gelukkig, met de tractor gedaan.

Teneinde de weg komen we bij het gehucht Heuvels dat behoort tot de gemeente Stabroek. De 'Onze-Lieve-Vrouwkapel van de heuvels' werd gebouwd in 1939. Ze doet al een paar jaar dienst als concertzaal. Rechtsaf en verder op het linker fietspad verder rijden. Rechts is de grachtkant nog voorzien van knotwilgen die nodig gesnoeid moeten worden. Een nostalgisch beeld dat we slechts in de polders nog te zien krijgen. Over de gracht staat de prei hoog boven de grond. Op de achtergrond staat de niet meer weg te denken maïs. Op het eind staan we voor de Kapelsestraat. Voorzichtig oversteken en linksaf op het fietspad naast de drukke baan. Wat verder draaien we de Oude Galgenstraat in. Een rustige straat met veel groen. Een mix van verschillende soorten bomen. Zelfs de dennenboom is van de partij. Achter de haag van bomen weer hectaren maïs. Alleen zijn er plekken waar de plant nog niet volledig volgroeid is. Het is een laag gelegen stuk landbouwgrond en heeft in het voorjaar lang blank gestaan. Daardoor is de groei zienderogen achterop geraakt. Sommige stengels zijn amper veertig centimeter hoog. Nochtans dragen ze allemaal vruchten.

We fietsen voorbij het Mastenbos. Het bos gaf enkele jaren geleden zijn geheimen prijs. Er werden nog oude loopgraven teruggevonden van WOI. Ook tientallen prachtige bunkers uit dezelfde periode werden uitgegraven en voor het publiek toegankelijk gemaakt. Enkelen zijn voorbehouden als winterslaapplaats voor vleermuizen. Samen met onze kleinkinderen brachten we een bezoek aan de site waar ze zichzelf konden inleven in de tijd van toen. Aan de overzijde van de straat zien we nog twee oude bunkers boven de grond staan. In de verte is duidelijk de paarse kleur van heide te bewonderen. We fietsen vervolgens voorbij het Fort van Ertbrand dat gebouwd werd vanaf 1907. Het is in privébezit en kan helaas niet bezocht worden. De Oude Galgenstraat heeft geen fietspad. Maar het is vrij rustig, stil en niet druk. Slechts één enkele bestelwagen steekt ons voorbij. Daarna worden we enkel gezellig gevolgd door vogelzang. We fietsen niet alleen vandaag. Blijkbaar wil iedereen van deze zonovergoten dag genieten. Je weet trouwens nooit op voorhand hoe lang het mooie weer aanhoudt. Een infobord meldt de fietser of wandelaar dat er rechtsaf 'Bistro De Bosduif' gevestigd is. Een overheerlijke plek tijdens of na een gezonde wandeling of een fietstocht waar je op een ruim zonnig terras kan genieten van een koel drankje of een overheerlijk ijsje. Wij moeten echter rechtdoor. We draaien de Rozenlaan in. Alles oogt verrassend groen. De natuur moet zelfs nog mooier zijn wanneer ze zich in schitterende herfstkleuren tooit.                                                                                                        

De mooie grote villa's staan verdoken achter bomen en struiken. Een hoog ijzeren hekwerk met gevaarlijke pinnen verhinderd het overklimmen. Een camera houdt alles van op een afstand in de gaten. We bewonderen de verschillende gebouwen zoals de sierlijke villa's met trapgevel, waarvan één of twee in Spaanse stijl. Maar ook de moderne gebouwen met panoramaramen en plat dak zijn een bezienswaardigheid. We rijden ondertussen weer op het grondgebied van Kapellen. Voor de spooroverweg is de splitsing naar rechts voor de verkorting van 15 kilometer. Wij rijden het spoor over. Terug de natuur in. Voorbij de Royal Antwerp Golfclub. Er is weinig beweging. Misschien is het nog te vroeg, of misschien te warm? Misschien zitten de welgestelden nog aan hun bubbel ontbijt. Deze regio bezit nog veel ongerept bos. Het merendeel is wel afgebakend met prikkeldraad. Het domein van een grote villa of kasteel. In de verte horen we het lawaai van een boomzaag. Sommige bomen moeten plaats maken om de anderen een kans te geven. Twee percelen villagrond staan te koop in de straat. Het is in ieder geval een rustige straat. Weinig verkeer. Wie biedt zich aan? We rijden over de Antitankgracht die werd aangelegd in 1937-38. Wat verder is 'De Inslag'. Een natuurdomein met een oppervlakte van 147ha. Het bos werd tijdens de beide wereldoorlogen grondig van bomen ontdaan omwille van de zichtbaarheid en voor het graven van loopgrachten. Eerst in 1949 begon men met de herplanting van bomen. De lange baan brengt ons in het centrum van Kapellen. We fietsen in het centrum van Hoogboom. Een gehucht, dat oorspronkelijk van Ekeren was, werd na de fusie met Antwerpen naar Kapellen overgeheveld. Links van ons horen we de spoorfietsen voorbij rijden. Een afgedankte militaire spoorweg tussen Kapellen en Brasschaat. Het vertrekpunt van de spoorfietsen ligt vlakbij het fort van Kapellen. Onderweg zie je Duitse bunkers uit 1917 en kruis je de Antitankgracht. In Kamp Noord te Brasschaat zit je te midden van de militaire geschiedenis. Je komt er alles te weten tijdens een hapje en een drankje.

Teneinde de Lijsterlaan vinden we geen bordje. We rijden rechtdoor via een smal fietspad. Op het eind weer een straat zonder bordje. We nemen poolshoogte links en rechts, maar vinden geen bordje meer. Terug naar de Lijsterlaan. Linksaf is richting Kapelsesteenweg. De meest voor de hand liggende richting. Aan een paaltje met verschillende borden hangt een zeshoekig bordje met een pad. In de verkeerde richting. Visueel draaien we het bord en is duidelijk dat dit bord verkeerd hangt. Linksaf dus na de Lijsterlaan tot over de Kapelsesteenweg. Nu volgen we de Vloeiende en rijden terug naar Ekeren langs de Puihoek en Driehoekstraat. Een prachtige rit in onze buurt met heel veel groen. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto's: Rina Meurs.

16-01-2017 om 08:16 geschreven door Luc Verschooten  

De zwarte merel fluit zijn lied op de tak van een dikke beukenboom. De mannetjes merel hoopt dat er een vrouwtje op af komt. Maar hoe hard hij ook zijn best doet met fluiten, het maakt niet uit. Er komt geen vrouwtjes merel naar zijn zangtalent luisteren. Alle andere vogels in het bos zijn al een nest aan het bouwen. Nog enkele dagen en de vrouwtjes leggen een ei dat ze dan samen, om de beurt uitbroeden. Merel wil het nog één keer proberen. Hij haalt heel diep adem en begint uit volle borst te zingen.

-”Stop! Stop!” Roept opeens iemand naast merel. In de stam van de dikke boom naast merel is een holletje waaruit het rossig kopje van een eekhoorn tevoorschijn komt. “Stop eens met dat kattengejank. Dat hoor ik nu al bijna de hele dag. Nu ben ik het beu”.

-”Fluit ik niet mooi misschien?” vraagt de merel. “Merels als wij zijn de beste zangvogels van heel het bos en ver daarbuiten” probeert hij de eekhoorn uit te leggen.

Eekhoorn zet zich naast merel op de tak en biedt hem een verse eikel aan. Merel schud zijn kopje: “neen, dank je. Ik hou meer van zaadjes of een sappige worm”. Eekhoorn haalt zijn neusje op en knabbelt aan de harde vrucht.

-“Zing ik dan zo slecht?” vraagt merel nogmaals en begint ongevraagd te fluiten. Eekhoorn slaat zijn beide pootjes tegen zijn oren en brult: “stop ermee merel! Het verwondert mij niet dat er geen vrouwtje op afkomt. Waar heb jij zo slecht leren zingen?”

-”Bij de rand van het bos staat een klein huisje. In de dikke eik ernaast ben ik geboren. Steeds hoorde ik daar viool spelen. Toen ik wat later leerde vliegen zag ik door het raam van het huisje dat een klein meisje leerde viool spelen. Samen met haar heb ik muzieknoten geleerd en fluit ik nu de mooiste melodieën.” Eekhoorn begint te lachen. -”… mooiste melodieën? Je fluit als een kraai met keelpijn! Van dat meisje met viool, dat wil ik wel eens zien en horen” zegt hij. Merel vliegt voorop terwijl de eekhoorn van tak tot tak en van boom tot boom springt tot aan de rand van het bos. Het kleine huis heeft een rieten dak en door de schoorsteen komt de geur van vers gebakken brood onze twee vrienden tegemoet. Het moet er warm en knus zijn. Merel en eekhoorn zetten zich op een tak dicht bij het open raam. Net op tijd want langs het bospad komt een jong meisje naar het huisje gestapt. -”Dat is ze” fluistert merel. -”Maar, wat is ze gegroeid! Ik herken haar haast niet meer”. Het meisje gaat het huisje binnen en opeens wordt het doodstil in het bos. Alsof elk dier de adem inhoud. Zelfs de wind is gaan liggen. Allemaal weten ze wat er nu gaat komen. Vanuit het open raam komt de klank van een viool naar buiten. Zo mooi. Dit is niet wat merel gehoord heeft toen hij klein was. De muziek die hij nu hoort is warm en zacht. Een stuk van een groot wereldberoemde componist wordt bespeeld op de viool. Al snel opent merel zijn bekje, haalt diep adem en begint de melodie mee te fluiten. Eekhoorn wil weer zijn oortjes afschermen, maar deze keer kijkt hij vol bewondering op naar merel. Samen met het meisje horen de dieren een hemelse muziek. Het lijkt alsof het bos mooier wordt. De zon schijnt door de takken van de bomen en geeft meer warmte. Bloemen steken hun kopje in de hoogte alsof ze nu beter kunnen horen. Merel kan gewoon niet meer stoppen met fluiten. Meteen komt een vrouwtjesmerel naast hem zitten. Zo'n mooi geluid heeft zij nog nooit gehoord.

Een paar maanden later zitten merel en eekhoorn terug op de tak van de dikke eik bij het boshuisje. De bladeren van de bomen in het bos beginnen stilaan geel en rood te kleuren. De herfst staat voor de deur. Het raam van het huisje staat op een kier en gespannen wachten onze twee vrienden op de klanken van de viool. Merel is zenuwachtig. Meermaals kijkt hij achterom of tuurt hij in de lucht.  –“Verwacht je soms iemand”? vraagt eekhoorn. Plots zien ze allebei een vrouwtjes merel met drie jongen achter haar aan op hun toekomen. Ze zetten zich alle drie naast pappa merel. Hij kijkt trots naar zijn drie jongens die net hebben leren vliegen. Verliefd kijkt hij naar zijn vrouwtje. Dan wordt het ijzig stil in het bos. Elk dier voelt wat er staat te gebeuren. Voor het raam verschijnt een jong meisje, dat ondertussen een jonge dame is geworden, met haar viool. Ze plaatst het instrument onder haar kin en met de strijkstok raakt ze enkele snaren aan. Het is prachtig en tevens ontroerend om te zien hoe zo’n jonge vrouw met zoveel talent en overgave voor heel het bos staat muziek te spelen. Samen met zijn gezin en zijn beste vriend eekhoorn wil merel naar het concert luisteren. Zo leren zijn jongens muzieknoten en kunnen ze heel mooi fluiten als ze wat ouder zijn.

08-01-2017 om 10:57 geschreven door Luc Verschooten