'Wil je nog eens iets vertellen bompa?' Vraagt kleindochter Yuna. Ook Joey is
wild enthousiast enze zetten zich
dichtbij bij mij in de zetel.
'Zijn jullie al eens op de zuidpool geweest?' vraag ik al weet ik het antwoord.
'Neen' klinkt het in koor.
'Wel luister Lang, heel lang geleden,
toen de dieren nog spraken, heeft bompa naar de zuidpool geweest. Ik moest heel
ver reizen. Dat duurde enkele dagen en dan nog enkele uren stappen. Bompa wilde
graag de pinguïns zien op de zuidpool. Bomma wou niet mee omdat het te koud is
daar. Zelfs tot -80° Celsius in putje winter. Bompa was goed aangekleed.
Sneeuwschoenen, twee paar Noorse sokken, thermisch ondergoed, twee lange broeken,
truien, dikke pelsen jassen, muts, handschoenen en natuurlijk een volgeladen
rugzak. Bompa moest toch eten onderweg, nietwaar? Het was nacht toen ik daar
aankwam op de zuidpool. Miljoenen sterren stralen daar aan de hemel. Maar het
was bitter koud door een felle strakke wind. Voor mij stonden wel duizend
pinguïns naar het ijzige water te staren. De pinguïn achteraan draaide zich om
en kwam naar mij toe.'
'Het water is veel te koud om te zwemmen' wist hij te vertellen.
Ik
bukte me en nu zag ik eerst dat de pinguïn stond te rillen en blauw was van de
kou. Dikke ijspegels hingen aan zijn snavel.
Ik
rommelde wat in mijn rugzak en toevallig had ik een kleine muts bij die bomma
gehaakt had. Ik zette de muts op het hoofd van het diertje en het hoofddeksel
paste precies. Hij danste en lachte van plezier. Hij werd weer wit van voor en
zwart van achter. Maar hij bleef bibberen. Ik haalde een paar handschoenen te
voorschijn en ook deze paste perfect aan zijn vleugels. Tot slot had bomma per
toeval nog pinguïnkousen gehaakt en die zaten als gegoten. De pinguïn joelde en
floot van geluk.
'Dank u wel, bomma' riep hij zo hard hij kon. Achter de pinguïn stonden nog 999
andere pinguïns te wachten. Toevallig had ik voor elk diertje een muts,
handschoenen en kousen bij. Daarna riepen ze met duizend tegelijk: 'Dank u,
bomma'. Waarna ze één voor één in het water doken om te eten. Als jullie ooit
naar de zuidpool reizen houd er dan rekening mee dat er pinguïns wonen met
wollen sokken aan. Tot schrijfs.
Dag
1. Maandag 27 juni 2016. Het is 08:45u als we vertrekken vanuit Ekeren onder
een zwaar bewolkte lucht en amper 16° Celsius. Maar we gaan van de
veronderstelling uit dat de temperatuur zal stijgen. We rijden immers
zuidwaarts. We rijden naar Melay in Frankrijk. Lucy, onze GPS, geeft aan dat
het 505 km rijden is zonder péage. Dat wordt 5,30u rijden zonder stoppen.
Normaal gesproken arriveren we aan onze locatie om 14:15u. Na een tankbeurt
rijden we richting Noorderlaan. Op het viaduct, over de Ekersesteenweg zien we
de vrachtwagens al stapvoets rijden. Dat is al een slecht begin. Richting Breda
zijn er geen problemen. Er zijn asfaltwerken aan de oprit van de ring. Er wordt
een nieuwe toplaag aangebracht. Alle vervoer moet over één rijstrook. Eens er
voorbij loopt het weer vlotjes. Het blijft echter druk tot aan het kruispunt
Namen-Brussel.
Om
12:00u stoppen we bij een wegrestaurant op de parking in Livange. We zijn
ondertussen in het Groothertogdom Luxemburg beland. We zetten ons aan een
picknicktafel maar voelen de strakke koude wind ondanks de zonneschijn. Wanneer
we onze meegebrachte picknick verorbert hebben haasten we ons naar de shop om
daar wat rond te hangen en om onze benen wat te strekken. De temperatuur wijst
20° C aan. We hebben nog 236 kilometer te gaan. Om 12:45u rijden we de grens
met Frankrijk over. Op 50 kilometer voor Epinal bevinden we ons in het
Departement des Voges. De bewolking is hardnekkig. We krijgen de zon maar af
en toe te zien.
We
nemen de afslag D6A Nomexy en rijden onmiddellijk door een bosrijke omgeving.
De beboste heuvels, in het zuiden en westen, stijgen 90 meter boven zeeniveau.
De rit gaat verder nog door glooiende landschappen met mooie verre gezichten en
oude schilderachtige dorpjes. Het eerste dorpje dat we aandoen is Mazeley op de
weg D6. Deze streek was reeds bewoont in de Romeinse tijd. Het kleine slapende
dorpje heeft een 270 inwoners. Op zondag zit de Saint-Nicolaskerk dan ook stampvol.
Aan
groen is er totaal geen gebrek met al die beboste hellingen. Ze worden
doorsneden door een heuvelachtige asfaltweg waar we rustig en soms alleen op
rijden. We houden vervolgens halt in Damas-et-Bettegney. Een klein dorp in de
regio Lotharingen. De Saint-Médardkerk dateert van 1724 en de klok in de toren
is van 1781. Het stadhuis met de vroegere jongensschool werd in 1812 gebouwd.
Het dorp herbergt nog enkele opmerkzame monumenten zoals de Calvarieberg van
1891. Een crucifix met het lichaam van Christus, geflankeerd door beelden van
Maria en evangelist Johannes. De 'Chapelle Notre Dame de Bonsecourskapel'
bevindt zich net buiten het centrum. Ze bezit vooraan twee pilaren die het
fronton ondersteunen dat met een mozaïek is versiert. In de zijmuur verwijst
een inscriptie dat de kapel gebouwd werd in 1639. De kapel is gesloten. De deur
heeft vierkante glasramen zodat we toch het interieur kunnen zien. De muren
zijn lichtblauw geschilderd. Op het witte altaar werd een beeld van O.L.Vrouw
gezet. Rechts van haar staat Jozef met kind op een sokkel. Bloemen en
kandelaars sieren het geheel op.
De
weg die we volgen lijkt eindeloos. Kilometers asfalt tussen weilanden of bossen
zonder een levende ziel te bespeuren. Het decor voor een horrorfilm. We hebben
exclusieve vergezichten op uitgestrekte akkergebieden. Verderop rijden we over
de brug van de rivier Le Gitte. De rivier komt van de Vogezen heuvels en
stroomt 22 kilometer afwaarts in de Madon rivier. De Le Gitterivier heeft het
leven heel lang bepaald. Nu wordt ze nog bemind door rust- en natuurzoekers. Zo
bereiken we ons volgende dorp. Ville-sur-Illon ligt op 315 meter boven de
zeespiegel. Het oorlogsmonument van beide Wereldoorlogen werd opgericht voor
hen die stierven voor Frankrijk. Het gemeentehuis met waterpomp heeft een
bogengaanderij, versiert met bloemen. Een tweede waterpomp is uitgedroogd. De
waterbak doet dienst als bloemenbak. De vroegere wasplaats ligt lager dan de
rijweg. Ook hier werden bloemen aangebracht ter versiering. Op een plein werd
een fontein gebouwd in 1872. Ze is echter niet meer actief. De
Saint-Sulpicekerk werd eind 15de eeuw gebouwd en in 1884 sterk uitgebreid.
Het
volgende pittoreske plaatsje is Lerrain. Het dorpje bevindt zich over de rivier
'Le Madon'. De rivier vindt zijn oorsprong eveneens in de bergen van de
Vogezen. Na een loop van bijna 100 kilometer stroomt ze bij Nancy in de Moezel.
We houden even halt om de oude wasplaats en waterpomp te bekijken. De
St-Bartholomeuskerk dateert van 1730 en is te bereiken na enkele vermoeiende
trappen. Het interieur is bescheiden maar mooi. Witgekalkte kruisgewelven en
gewone glasramen maken dat de kerk helder verlicht is. Vooraan staan de
verschillende heilige beelden.
Wouden
nodigen uit om erin te verdwalen. Soms worden de bossen afgewisseld met
boomgaarden of weiden, omzoomd met prikkeldraad. We dwarsen de 'La Saône' en
stoppen in Jésonville. Het monument, verder van de kerk, wordt opgedragen aan
de gesneuvelden van de Groote Oorlog. Het gemeentehuis is ondergebracht in een
gewoon burgerhuis. Alleen een bordje 'mairie' laat aan de passant weten wie
hier huist. De kleine Saint-Christophekerk herbergt vijf schilderijen van
Claude Basset: 'De Verrijzenis, het Laatste Avondmaal, de Besnijdenis en de
Geboorte van Christus.
In
het centrum van de stad, verderop, maar waar ik de naam van vergeten ben, is
een tankstation en dat laat ik niet voorbij gaan. De benzine is hier wel
duurder dan thuis. Momenteel staat de super 95, 1,38 per liter. Het is
ondertussen 16:00u geworden en de temperatuur is geklommen tot 25° C.We stoppen, om onze benen te strekken, in
Monthureux-sur-Saône. Het dorp werd gebouwd in een bocht van de rivier 'Le
Saône'. Bovenop een hoge rots stond in de 17de eeuw een kasteel, waarvan nog
enkel de fundamenten zichtbaar zijn. We wandelen langs de Saint-Michelkerk. De
kerk staat op een rotsachtig plateau waar in de 12de eeuw een Benedictijner
klooster was gebouwd. De huidige kerk was de kapel van de priorij. Het monument
werd opgericht op vraag van de gemeente als herinnering aan de gesneuvelden van
beide Wereldoorlogen. Zij stierven allen voor Frankrijk. Het imposantste gebouw
van het dorp is 'Hotel de Ville' met een informatiekantoor dat folders
verstrekt over de streek.
Via
het kleine dorpje Lironcourt rijden we naar Chatillon sur Saône. Het dorp is
gebouwd aan de samenvloeiing van twee rivieren: de 'Saône' en de 'Apance'. Het
hoogste punt van de gemeente bedraagt 398 meter. We zijn in de Champagnestreek
beland. Het volgende dorp werd aan de rivier 'Apance' gebouwd en kreeg daarom
de typische naam Fresnes sur Apance. De kleine gemeente telt slechts een 200
tal inwoners. Het monument herdenkt de inwoners van het dorp die zijn omgekomen
of vermist tijdens de beide Wereldoorlogen. Van de Saint-Julienkerk was al sprake
in 1068. Het werd meerdere malen herbouwd en uitgebreid na een verwoestende
brand. De huidige kerk dateert van 1770-73. Een bord onderweg toont ons dat we
in het departement Haute-Marne aangekomen zijn. Haute-Marne ligt in het
zuidoosten van de Champagne-Ardennen streek. Bijna 40% van het totale oppervlak
van het departement zijn met bossen bedekt. De heuvelachtige vlakten nodigen
uit om te wandelen.
Om
16:30u rijden we langs de D124 het dorp Melay binnen. Onze GPS laat ons stoppen
bij de parking van Château Melay. Elke plek op de parking is bezet door auto's,
afkomstig uit Nederland. Het gebouw heeft twee verdiepingen en het leien dak
heeft twee dakkapelletjes. Vooraan tellen we 21 ramen en drie deuren. Langs een
drietal treden en een brede inkomdeur betreden we het kasteel. We staan in een
grote hall met een trap naar boven, een divan in de hoek en een dressoir naast
de oude open haard. Een deur ernaast brengt ons in de eetzaal waar we begroet
worden door onze gastvrouw Marcia. Sinds de bouw in 1644 leefden er
verschillende generaties van markiezen in het kasteel. Marcia en haar man Simon
maakten na een ingrijpende verbouwing van het Chateau een gastvrij
hotel/B&B waar reizigers kunnen genieten van rust en oorspronkelijkheid.
Het kasteel heeft slaapkamers met een eigen sfeer en een eigen naam: 'Chambre
blue, Chambre vert ...enz om er maar twee te noemen. De kamers hebben allen een
comfortabele badkamer die aan de wensen van deze tijd voldoen. 'Maar...' zegt
Marcia: 'Ze zijn allen bezet!'. Achteraan in de tuin wordt deze week een
cursus beeldhouwen gegeven.
Het
koppel heeft nog wel een apart huisje, Le Petit Chateau, waar wij kunnen
logeren. Ze wandelt met ons een honderd meter verder tot bij een gerestaureerde
woning met twee verdiepingen. Petit chateau is een huis dat, volgens de datum
in de gevel, gebouwd werd in 1826. De geschiedenis gaat echter veel verder
terug tot het jaar 1576. In dat jaar zijn door het chateau de marktrechten aan
Melay verleend. Bij deze rechten hoorde natuurlijk ook een marktmeester woning.
Na jaren van verval werd deze woning terug gebracht in originele stijl. De
voordeur stamt uit de 17de eeuw. Na restauratie verkeert ze weer in originele
stijl, maar aangepast aan de normen van deze tijd. Het gelijkvloers is
teruggebracht naar de 16de eeuw. We staan in de keuken van toen. De
plafondbalken zijn 600 jaar oud en werden in originele staat behouden. Langs
een eikenhouten trap, uit 1826, komen we op het eerste verdiep. We zijn terug
in het heden beland. De woonkamer is modern en groter door de uitbouw
achteraan. Vroeger stroomde de rivier 'La Geuze' achter het pand, onder de
uitbouw, door. De rivier loopt nu ondergronds. Het tweede verdiep is verbouwd
tot slaapkamer en badkamer met inloopdouche.
Het
avondeten word geserveerd in de tuin van het kasteel. De cursisten nemen hun
maaltijd in de eetzaal, aan de gezamenlijke tafel waar ze nog volop napraten
over hun cursus beeldhouwen. De maaltijd wordt bereid door Simon en Marcia
dient op. Het jonge koppel is heel sociaal en ze hebben twee schatten van
kinderen. Na het dessert komen ze bij ons zitten om een praatje te maken. Het
is na negenen als we terug naar ons petit chateau wandelen. Tot morgen. Tekst:
Luc Verschooten. Fotos: Rina Meurs.
Ik
vroeg de kleinkinderen laatst of ze nog naar de dierentuin geweest waren.
Hebben jullie dan naar de leeuwen gaan kijken? Leeuwen zijn grote dieren. Een
poot van een leeuw is zo groot als bompas twee handen. De mannetjes leeuwen
hebben een hele grote kop en een reuze grote bek'. Dat klinkt bekent: dacht ik.
'Als ze in de jungle brullen heeft elk dier dat gehoord'. Ik doe het brullend
geluid na van een leeuw waarbij ik mijn mond zover open sper als ik kan. Dat
werkt blijkbaar op de lachspieren van de toehoorders. 'Ze noemen de leeuw niet
voor niets de koning van de jungle. Hij is nochtans heel lui. Weten jullie dat
een leeuw over het algemeen 20 uur per dag slaapt? Dat zijn slechts vier uur
per dag om te eten en te drinken en te spelen. Maar ik ga iets vertellen wat
bompa meegemaakt heeft. Vroeger, toen ik een jaar of zeven, of acht was, ging
ik alleen naar de dierentuin. Mijn mama en ik gingen één keer per maand naar de
stad Antwerpen. Mijn mama had daar een vriendin wonen en het was toen de
gewoonte om samen in het treinstation een kopje thee te drinken. Ik kreeg toen
een ticket voor de dierentuin. Die dag kon je mijvinden bij de leeuwenkooi.
Ik
weet niet of dat nu nog zo is. In die tijd, ik zie het nog zo voor me, was de
leeuwenkooi een grote halve cirkel met een laag muurtje. Daarbovenop een hoog
gietijzeren hekwerk waar geen kat over kon. Vervolgens was er een vijver met
vuil bruin water. Zoals jullie weten is de leeuw familie van de kat en heeft
hij/zij schrik van water. Je zal nooit een leeuw in het water zien zwemmen.
Maar ik dwaal af. Ik kom bij de leeuwenkooi en uit gewoonte groet ik de leeuw
met een luide roep: Poes, poes! Ik hoor hem niet en ik zie hem niet. Op het
platform, waar hij normaal ligt, zijn attributen geplaatst om de leeuw wat
afleiding te gunnen. Een rotsformatie om op te springen. Boomstammen om op te
klimmen en zijn nagels te scherpen. Een bal hangt aan een touw om er met te
spelen. Maar de leeuw is nergens te bespeuren. De bal hangt stil. De boomstam
is leeg en bovenop de rotsen is geen kat te bespeuren. Aan de andere zijde
staat de dierenoppasser, die de leeuw dagelijks eten geeft.
Meneer? Roep ik.
Ja manneke, ben je verloren gelopen? Vraagt hij terwijl zijn hand over mijn
kortgeknipte haren wrijft.
Neen, meneer, maar..!
Ben je je mama kwijt? Hoe is je naam? Vraagt hij terwijl hij een boekje en een
potlood tevoorschijn haalt.
Nee, nee, meneer. De leeuw
Ha! Jonkheer De Leeuw
Luister nu! De leeuw is uitgebroken. Ontsnapt, weg Ik zocht nog andere woorden
om tot hem door te dringen. Blijkbaar snapte hij het dan toch. Verschrikt kijkt
hij achterom, zoekend kijkt hij rond en loopt dan luidkeels weg:
Help! De leeuw is ontsnapt! Vlucht nu het nog kan!
Hij
verdwijnt in de massa die op haar beurt huilend en roepend wegrent.
Op
de plaats waar de oppasser stond zie ik een ijzeren deurtje dat op een kier
staat. Al kwam ik hier vaak, het deurtje had ik nooit gezien. Waarschijnlijk
omdat de oppasser er steeds voor stond. Ik glip naar binnen. Het is er
aardedonker. Met de deur te openen komt er zonlicht mee binnen. Links is er
weer zo een gietijzeren hekwerk van de betonnen vloer tot tegen het plafond.
Daar hoor ik zachtjes snurken. Ik doe de deur verder open en zie de leeuw op
zijn zij tegen de tralies liggen. Hij slaapt als een roos. De ijzeren deur
piept een beetje. De leeuw doet één oog open en ziet mij. Waarschijnlijk
herkende hij mij want het oog sluit zich weer en hij begint opnieuw te snurken.
Hij is gelukkig niet ontsnapt. Hij is nog aan zijn twintig uren slaapje bezig.
Ik kom volgende maand terug, leeuw.
Als
jullie volgende keer weer naar de dierentuin gaan en jullie zien daar een
oppasser lopen. Neem van mij aan hij zoekt nog steeds naar de leeuw. Tot
schrijfs.
