Onze kanarie
is dood. Ons Rina zag hem in het hoekje van zijn kooitje liggen. Hij lag op
zijn buikje en het kopje in de etensresten die hij telkens uit het etensbakje
kieperde. Pietevogel noemden onze kleinkinderen hem. Zes jaar geleden, had
onzen Joey hem die naam gegeven. Pietevogel kon mooi fluiten. We zullen hem
missen. Hij zorgde steeds voor muziek in de huiskamer. Van zo gauw het licht
werd tot het begon te schemeren. We genoten ervan. Hij blies zichzelf op, tot
een bolleke wol. Het bekje opende zich en hij floot een serenade waar de buren
van konden meegenieten. Na enkele seconden was de lucht uit het kleine lijfje
geperst en was hij zo mager dat hij tussen de tralies zou kunnen ontsnappen als
hij wilde. Zoveel tijd gunde hij zichzelf niet. Hij zoog opnieuw de kleine longen
vol en het scenario herhaalde zich opnieuw. Dat zullen we missen. Nou ja, soms
toch.
Bij een
Nederlandstalig TV programma moesten we telkens het geluid harder zetten om
tijdens het gefluit iets te verstaan. Dat hielp maar even. Zijn volgende
serenade overstemde weer elk geluid van ons lievelingsprogramma. Dan riep ons
Rina, bijna even luid en schril: Hé!. Daar schrok Pietevogel van en zweeg
terstond. Toch voor enkele seconden. Hij kon het gewoon niet laten. Hij moest
en zou boven elk geluid uitkomen. We zullen hem missen.
Tijdens de
warme dagen verplaatsten we hem naar de veranda. We zetten dan soms de tuindeur
open voor frisse lucht en zo konden de andere buren mee genieten van het
gefluit van onze kanarie. Zelfs de katten uit de buurt konden het gefluit
appreciëren. Ze kwamen tot voor de hordeur zitten luisteren naar onze
Pietevogel. Ze zullen hem missen.
Ons Rina had
er een nauwe band mee. Telkens ze het kooitje naderde begon hij te tjilpen als
een mus. Ons Rina antwoordde dan en zo ging het een tijdje door. Ons Rina heeft
in de achtertuin een grafje gemaakt voor onze Pietevogel. Twee stokjes
gebonden tot een kruisje en een bloempje siert het kleine graf. Zo kunnen de
kindjes nog afscheid nemen.We zullen
hem missen.
