Dag 24: San Francisco - Chicago - Brussel - Oostende
Dag 24 duurt lang maar kan kort samengevat worden. Tevreden naar huis, alle vluchten op tijd, Frank pikt ons op in Brussel en wij met de auto naar Oostende. Thuis rond 12.30 uur. Volgend jaar staat de bestemming al vast, maar het concept is anders....
Na een stevig ontbijt vertrokken om de 17 Mile Drive te rijden langs de spectaculaire kustlijn van Monterey Peninsula. Als je de brochures en de reisgidsen mag geloven, één van de mooiste toeristische routes ter wereld en .....daar moet voor betaald worden. In feite betreft dit een gans woongebied waar eerder de rijke klasse woont met tal van golfterreinen, dat enkel te bereiken is via 5 ingangen waar een tol moet betaald worden van 9,75 USD. We moeten eerlijk zijn, 9,75 USD is nu ook niet zo erg veel en de route is prachtig. De weg biedt prachtige uitzichten op de branding, de kust- fauna en flora en het Del Monte Forest. Langs de route staan tal van enorme prachtige huisen en op verschillende plaatsen zijn picnickplaatsen aan de rand van het water. De temperatuur valt ook mee want het is de ganse dag rond de 17 ° C met eerst wat bewolking en later de zon. Er zijn verschillende bezienswaardigheden zoals de Lone Cypres, volgens de boekjes de meest gefotografeerde boom ter wereld, nu ongeveer 250 jaar en ondersteund met enkele kabels om hopelijk 300 jaar oud te kunnen worden.
Na de 17 Mile Drive langs de kustweg door Green Valley (landbouwgebied gelegen vlak tegen de kustlijn waar vooral aardbeien, artisjokken, spruiten en salade gekweekt worden) over Watsonville en Santa Cruz naar San Francisco waar we morgen het vliegtuig richting België nemen.
Vanmorgen outletshopping in "Pismo Beach Premium outletshoppingcentre" dat "toevallig" op onze reisweg lag.Vooral het gamma van "hetgeen onder de normale kledij gedragen wordt", wordt aangevuld. Ook wat kerstpakjesshopping gedaan niettegenstaande kerstmis nog veraf is.
Vervolgens via de highway 1 richting Monterey met een stop aan "Hearts Castle" gelegen op een heuvel van het dorp San Simeon. Dit zeer luxueus kasteel van de mediamagnaat "William Randolph Hearst" (overleden) is een van de grootste toeristische trekpleisters van Californië. Het l kasteel is te bezoeken volgens 4 verschillende formules omdat het zodanig groot is en men raadt aan om bij een eerste bezoek de "Grand tours museum tour" te nemen. Wegens tijdsgebrek moeten wij ons beperken tot een bezoek aan het visitorscentre met een mooie tentoonstelling die een beeld schets van W.R. Hearts zijn leven. Bezoek aan het kasteel is waarschijnlijk echt wel de moeite maar helaas.... (www.heartcastle.com)
Toen we het dorpje San Simeon verlieten en een benzinepomp voorbijreden dachten we dat het nog niet nodig was om te tanken, maar dit was een misrekening van jewelste. Wat we op onze mooie tocht langs de Pacific ocean niet tegenkwamen was een tankstation. Op het dashbord konden we de aanduiding van "de nog resterende miles tot aan de volgende tankbeurt" aflezen. Toen het cijfer duizelingwekkend zakte en het alarmlampje al een tijdje brandde, zijn we gestrand, met nog 6 miles te gaan, in een klein tankstation in de bergen, waar de bezine maar liefst 5,79 USD/gallon kostte. Dit is meer dan 2 USD meer dan wij tankten in Wyoming, de eerste weken van de reis en 1 1/5 USD meer dan de normaal gangbare prijs in Californië. Bleek dat wij daar dan nog niet alleen stonden en er waarschijnlijk velen zijn die zich mispakken aan de afstand en het gebrek aan tankstations op dit trajekt. Nu, met het idee voor ogen dat je zonder benzine zult vallen in de bergen, ver weg van alles en iedereen, ben je tot veel bereid en zeker tot het betalen van 5,79 USD/gallon voor de beinzine.
Wat betreft de wijn van gisterenavond: iets te zoet en de rest hebben we laten staan voor de kamermeisjes....
Vandaag zijn we de religieuze toer opgegaan. Vanmorgen vertrokken van Ventura richting noord (want zo spreken ze hier in de VS) richting Santa Barbara. Een rustig kuststadje dat na een aardbeving in 1925 volledig herbouwd werd volgens de strenge regels die de mediterrane bouwstijl voorschreven. Het is er mooi, proper en verzorgd net een plaats waar men 100 jaar kan worden. Na een korte wandeling hebben we de "Santa Barbara mission", de koningin der missieposten bezocht. Het is namelijk zo dat de Spanjaarden in de tijd van de bezetting overal missieposten bouwden langs o.a. de Californische kust. De "Santa Barbara mission" is de enigste post die sedert de stichting altijd in gebruik geweest is.
Na de missiepost hadden we honger gekregen en zijn wij iets gaan eten op het plaatselijke staketsel "Waterfront "in de "Moby Dick" waar ze ook een huisbier hadden, dat we tevens geproefd hebben. Ik vond het lekker, Gina niet...
In de namiddag via de welbekende highway 1 naar Santa Maria waar ons hotel geboekt was. Groot was onze verassing toen bij de kamer binnen kwamen. Het was een suite met salon,keuken, 2 Tv's en belangrijk, in de keukenkast 3 wijnglazen. Wij onmiddellijk weer in de auto op zoek naar een winkel waar we een fles wijn konden bemachtigen, wat ons nog lukte ook. Morgen vervolg of de wijn goed was of niet.
Kort voor het vertrek vanmorgen groot nieuws: "ik heb mijn briletui teruggevonden dat ik al twee dagen kwijt was". Deze lag gewoon onder bed. Ondertussen had ik natuurlijk al een nieuw exemplaar gekocht, maar allez niet getreurd want niet iedereen kan zeggen dat hij een briletui van San Diego heeft.
Na dit kleine intermezzo, wij terug de baan op richting Los Angeles bekend als de ultieme "American dream", een stad van bijna 4 miljoen inwoners, ook bekend voor en door Hollywood en Disneyland. De meeste mensen die er geweest zijn en wij gesproken hadden, waren niet dol enthousiast, doch wij wilden tot de kans niet laten voorbijgaan en van de gelegenheid gebruik te maken om eens de stad in te rijden. Gezien de tijd die ons rest eerder beperkt is kiezen wij ervoor om Sunset boulevard met zijn wereldbekende Sunset strip (centrum van het nachtleven van Hollywood) eens af te rijden. Dit gaat redelijk vlotjes, doch echt stoppen zit er niet in. We moeten ons beperken tot rondkijken en foto's nemen vanuit de auto. Echte sterren of bekendheden worden door ons evenmin gespot en met een temperatuur van 42° C (ja voorlopig het record van onze reis) haasten wij ons uit de binnenstad want het is er laaiend heet. Via Beverly hills rijden we LA buiten richting Ventura, een rustige kustplaats, waar we een hotel geboekt hadden op de dijk met zicht op zee. Het is er mooi, rustig en vooral veel minder warm (25°C).
Na "San Diego by night" wordt er uitgeslapen. Niet dat het zo laat was, maar toch ...
Gisterenavond nog met de auto naar het uitgangscentrum van de stad geweest "Gaslamp district" bij Horton plaza. Allemaal cafeetjes en restaurantjes met massa's, massa's volk. Precies Las Vegas maar dan zonder casino's. Vele mooie grote zaken en van de crisis is hier niets te merken.
Vandaag terug op pad met de wagen om nog enkele andere wijken van de stad te verkennen. Een auto is hiervoor wel noodzakelijk gezien het een zeer grote stad is en alles ver uit elkaar ligt wegens het vele water tussen de verschillende wijken. Wat ook onmisbaar lijkt is een gps om je van de ene plaats naar de andere de verplaatsen, gelet op het drukke verkeer en het ingewikkelde verkeersnet (veel draaien en keren met op en afritten en duizenden splitsingen). Met onze garmin outdoor dakota 20 met daarop de city navigator N-Amerika ging dit prima (kwestie van een beetje te kunnen in ploeg werken want het ding is te klein om door de chauffeur te bekijken en het spreekt ook niet tegen je zoals een gewone auto gps) Beide taken werden probleemloos overgenomen door Gina terwijl ikzelf de baan en het verkeer in het oog hield. Bijkomend voordeel, Gina spreekt West Vlaams.
De eerste wijk dat wij verkenden was "La Jolla" een nieuwe hippe wijk in de omgeving van de universiteit. Langs het strand was de nationale sport duiken tussen de zeehonden en pelikanen spotten.
Van "La Jolla" naar "Mission Bay", waar Seaworld een domein van 76 ha ingepalmd heeft.
Van "Misssion Bay" naar "Point Loma" waar de waar 2 militaire basissen gevestigd zijn (o.a. de US Navy), een groot nationaal militair kerkhof van de US Navy is en er zich een national monument (Cabrillo National monument) bevindt. Het betreft ook de plaats waar de eerste Europeanen (ontdekkingsreizigers) voet aan de grond zetten aan de west kust van hetgeen nu de USA is. Dit zou een zekere Juan Rodriguez Cabrillo geweest zijn (wij hadden er ook nog nooit van gehoord) en het zou in 1542 geweest zijn (voor zij die van data houden).
Van Cabrillo naar "Seaport village" waar een aantal grote boten aangemeerd liggen o.a. het vliegdekschip op rust van de US Navy, de USS Midway(CV-41) dat dienst deed van 1945 tot 1992 (een van de laatste operaties waar het ingezet werd was "operation dessert storm" in IRAK) Nu is dit een museum, maar we hadden helaas geen tijd meer om het te bezoeken en op de foto kon het ook niet omdat het te groot was.
Van "Seaport village" naar "Gaslamp district" waar we er nog ééntje gedronken hebben en een plaatselijke Italiaan bezocht hebben om onze maag te vullen.
Na een lange en bewogen dag gisteren hebben we beslist om op het gemak rechtstreeks naar San Diego te rijden en Palm Springs links le laten liggen, te meer daar het opnieuw van 's morgens vroeg tamelijk warm was (30° en meer). Via de autosnelweg regelrecht richting San Diego doch wie dacht dat er in de VS geen files bestonden, heeft het verkeerd voor. Bij de kruising van de Interstate 15 met de Interstate 215 komen wij terecht in een opstopping zoals wij er in België ook wel kennen. Na een uurtje aanschuiven terug volle gas naar San Diego, waar we nog het mooie Balboa park bezochten. Het park bestaat uit verschillende botanische tuinen, culturele en recreatieve attracties en ook de wereldbekende zoo.
Na enkele uurtjes park (voor de zoo hadden we geen tijd) richting hotel waar we voor twee nachten geboekt hebben. Misschien vanavond, na eten nog eens San Diego by night gaan verkennen.
Vandaag stond een lange tocht op het programma, kwestie van niet te lang in een te warme regio te moeten verblijven. Voor het vertrek de wagen vlug volgetankt want wat ons al opgevallen was, is dat de prijs van de benzine stijgt met het naderen van nationale parken. Ook is er een frappant prijsverschil van ongeveer 1/2 USD/galon (3,8 l) tussen Wyoming en Californië (duurder).
Hoe meer we Death Valley National park naderden hoe dorrer het landschap werd. De Indianen noemden deze vallei Tomesha "het land waar de bodem in brand staat", een toepasselijke naam voor de plek met de hoogste gemiddelde temperatuur ter wereld. De hoogste temperatuur ooit gemeten was 57 ° C in 1913. Wij hadden meer geluk, vandaag was de hoogste temperatuur 40 ° C. We hadden als iets warmer gehad in South Dakota, namelijk 41,1 ° C. Het 225 kmlange park bestaat uit prachtige rotsformaties, glanzende canyons en brandenden zoutvlakten. De laagste plaats "Bad water" ligt op 85 m beneden de zeespiegel.
Bij het binnenrijden van het park tijdens een eerste stop ontmoetten we een bus Belgen, waaronder een Oostendenaar, de zoon van kiekeboer Laleman van de groentenmarkt. Tijdens de stop waren wij (t.t.z. Gina en de andere Belgen, want ik stond in het toilet) er getuige van dat een F16 of een gelijkaardig toestel een vlucht uitvoerde in de canyon van het park. Niettegenstaande er niet veel dieren leven in het park zagen wij tijdens het buitenrijden van het park een jonge coyote die blijkbaar op de dool was en konden deze zonder problemen fotograferen.
Eenmaal het park verlaten restte ons nog enkel een lange rit langs Baker tot in Barstow, een even dorre en woestijnachtige streek als Death Valley tot....er plots op de weg tussen Death Valley en Baker een onweer lorstbarste. Wij konden onze ogen niet geloven, het enigste dat wij zagen was een regenboog en onweer voor ons doch geen regen.Toen wij echter een paar kilometer verder kwamen stroomde het water over de baan van rechts naar links, waarbij een grote modderstroom ontstond en constant over de baan stroomde. Op sommige plaatsen was rijden nog mogelijk doch op andere plaatsen leek er geen doorkomen aan. Wij hebben echter voortdurend blijven stilletjes doorrijden en zijn uiteindelijk zonder kleerscheuren en met droge voeten op een hoger gelegen gebied geraakt.
s'Avonds op de Amerikaanse Tv zagen wij dat het onweer in de ganse regio goed had huisgehouden o.a. ook in Las Vegas, waar de bus met Belgen,die wij ontmoet hadden naar toe ging.
Deze morgen geen ontbijt in het hotel, of beter gezegd motel. In de streek van Jamestown was kwa verblijf immers niet veel meer te vinden, zodat wij genoodzaakt waren om te nemen wat we konden. Zo kwamen we in het Minersmotel terecht bij Mr Pakistani. Zijn wifi was prima maar de rest van de hotelaccomodatie was iets verouderd en toen we vroegen of er breakfast was 's morgens antwoordde hij ons beleefd zoals alle Pakistani "no sir only free coffee in the room". Daarmee wisten we het en waren gedoemd ons de volgende dag zoals echte Amerikanen te gedragen, namelijk alles zoeken terwijl je onderweg bent. Hierbij is een tankstation altijd een prima oplosssing, want je vind er alle om te overleven.
Zo gezegd, zo gedaan, wij 's morgens de baan op enkel met de "free coffee" in onze maag. Aan een van de eerste tankstations richting Yosemite gestopt, een Amerikaans breakfast genomen en elk een verse sandwich laten maken voor 's middags, die we opborgen in onze koeltas van "Renmans", gedeeltelijk gevuld met ijs van het Minershotel. (is plooibaar, werkt prima en blijft de ganse dag lekker koel)
De weg naar Yosemite was prachtig en bij aankomt in het park ontvingen wij bij de gebruikelijke kaart en krantje een blad recto-verso met uitleg en tips m.b.t. het "Hantavirus". Met nog een aantal bijkomende tips en veiligheidsmaaatregelen van Gina erbij, weet je wel waar je je aan te houden hebt als je het virus niet wil opdoen. Yosemite is eveneens een mooi park, totaal anders dan de vele parken die we al gedaan hadden, veel meer grote dennebomen (seqouia's) en veel meren en meertjes. Vlug ook eens gepasseerd aan Curry village, het tentenkamp waar het Hantavirus vermoedelijk werd opgedaan, (nu gesloten). 's Middags onze sandwich opgegeten 'in' de wagen, kwestie van niet aangevallen te worden van de knaagdieren, de vermoedelijke dragers van het virus, en dan verder richting ons hotel in Bishop. Veel mooie foto's genomen onder andere van de grote rots El Capitan (herinner je Tom Waes) - (zie ook foto). Bij het buitenrijden van het park ook nog getuige geweest van hoe werklui die op een onbereikbare plaats werken aan het uitvoeren waren, opgepikt werden met de helicopter.
