QMC Vs. WC

Ahoi Hoi!

Ik ben net thuis van school, ook al is het 19u55… We hadden namelijk een naschoolse activiteit voor Year 13. Onze senior A netbal ploeg moest tegen de prefects ploeg  van Wellington College (= een jongensschool) spelen, gevolgd door een hapje en drankje in hobby house. Ms Pivac (onze dean van Y13) vindt het namelijk belangrijk dat we contacten leggen met jongens, want stel je voor dat we niet naar het bal kunnen in september omdat we geen ‘date’ hebben?!  Dat zou een ramp zijn, dus vond ze het een goed idee om niet enkel met Scots College de gebruikelijke ‘Quots events’ te houden (zie sport en spel op QMC), maar tevens de spelen aan te gaan met Wellington College en St. Patrick’s College.  Dit is dan ook het eerste jaar dat we dat doen met andere jongensscholen. Ik heb haar deze avond voorgesteld om als volgende Quots event een grote sleep-over te houden, maar dat vond ze precies toch geen goeie gedachte. Volgens mij weet ze ook dat Nic naar Scots gaat… (Elke keer als ze Scots vernoemt in een toespraak aan Y13 maakt ze namelijk een mopje over mij), dus vond ze het al helemaal niet goed. Balen!

Heb trouwens mijn internal van statistiek teruggekregen. Excellence jaja! Als enige dan nog wel. Stoer, ik weet het. J

Iets totaal anders dan weer; zij die Mediastudies doen moeten als een soort eindwerk een ‘Mocumentary’ maken. Dat is dus een soort documentaire waarin ze iets compleet belachelijk maken. Ik ben gevraagd door Georgina of ik in de hare wou acteren! Haha. Het gaat allemaal over nerds op school,  en we trekken het dus volkomen in het belachelijke… Ik moet dan ook de nerd spelen! Mijn haar op een zijstaart, bril op, rekenmachine permanent in het borstzakje van mijn uniform,… Vandaag zijn we beginnen filmen (ik heb er Frans voor gemist yuss). ’t Is echt super tof en grappig en ongelooflijk moeilijk om u serieus te houden. Vandaag deden we een scène waarin het leek alsof ik drugs aan het dealen was in de wc’s op school, maar dan na een tijdje zie je dat het eigenlijk pokémon kaarten zijn die ik ‘deal’. Echt lachen om te acteren!

Alè fin ’t is ver eten… ’t is maar een kort stukje maar ’t is tegenwoordig echt moeilijk om iets te vinden om over te schrijven! J. Mijn leven is maar gewoontjes weet-je-wel…

Tot de volgende!



Riet

Joew mannen.

Ik had beloofd om wekelijks te proberen schrijven! Ik ben vooral goed bezig. Kuch.

Het leven in Nieuw-Zeeland gaat rustig zijn gangetje. Het weer is om te bevriezen (eigenlijk maar 10 graden maar kouder wordt het niet in NZ) en vooral veel wind en regen. Brrr… Geen pretje als ge dan bedenkt da voor de Seniors (Yrs 11-13) het uniform in de zomer hetzelfde is als in de winter. Mijn blouse, gilet en blazer geven niet veel warmte. Laagjes, laagjes, laagjes is dus de boodschap! Ik slaap onder twee donzen en met mijn raam open. ’s Ochtends is dat dus ongeveer 12 graden in mijn kamer… en ik moet dan om 6u10 vanuit mijn heerlijk warm bed komen. Niet eenvoudig! Maar toch zit ik elke dag op de trein van 7u20. Ik vind da wel ontzettend flink. Elke dag zeg ik dezelfde zin tegen mezelf: “op school staat ne warme choco op u te wachten…”

Voor zij die het nog niet wisten, ik heb zo’n twee maand een half geleden een zeebonk aan de haak geslagen. (Ik heb hem denk ik vernoemd in het stukje blog over de Marlborough Sounds). Nic noemt hij (kort voor Nicolas). Ik had in een ver verleden beloofd dat ik dat vooral zou vermelden als het zover zou komen, dus doe ik da maar eens hé. We juichen uiteraard niet te vroeg, ’t kan nog allemaal fout lopen i! We kunnen niet allemaal direct nen Arnaud binnenhalen hé, zoals ons Grietje dat gedaan heeft! Op de foto zie je ons dus hé. Hou vooral in het achterhoofd dat wij twee de minst fotogenieke wezens ter wereld, en waarschijnlijk lichtjes in de wind zijn. Haha.

Op school is alles dik in orde. Behalve dat de verwarming ontzettend teleurstellend is, en de temperatuur van de klassen en van Hobson House ongeveer te vergelijken is met de temperatuur van mijn kamer ’s ochtends. Heel koud dus. Grmbl. Steeds meer en meer mensen hebben een slaapzak in hun locker liggen, om in te kruipen als we vrije study periods hebben (dat is dus elke dag zeker een uur). Ik heb geen slaapzak, dus ik maak dat ik altijd een kop chocomelk of soep beetheb! Als ik zonder zit hou ik gewoon een tas kokend water vast… kwestie van warm te hebben!
Examenzorgen heb ik zeker nog niet, mijn echte NCEA eindexamens beginnen pas op 15 november! We hebben ergens nog zogezegde “mock exams”. Dit zijn dus oude NCEA papers van vorige jaren, die we doen zodanig dat we een beeld krijgen van hoe we de leerstof al verwerkt hebben enz. Die tellen dusdanig ook totaal niet mee.
Meer en meer internals heb ik wel al achter de rug! Internals zijn dus onderdelen van de leerstof die internally assessed worden. NCEA examens van de staat noemen we externals. Maar omdat niet elk stukje leerstof van het hele jaar zo kan worden getest doen we ook internals. Die worden dus door ons eigen leerkrachten verbeterd, maar telkens meer dan één zodanig dat het zeker eerlijk is en de authenticiteit verzekerd kan worden. Ze worden ook door de staat opgesteld, en zijn dus op alle scholen dezelfde. Internals zijn vaak grote research projecten waar veel bibliotheektijd in wordt gestoken. Om een voorbeeld te geven; we zijn voor de moment bezig met een bio internal. We moesten dus over een periode van twee weken een hele boel research (internetsites, krantenartikels, video’s, boeken,…) zoeken over stamcellen. De voorbije week hebben we al 4 lesuren gekregen om een rapport van minstens 1500 woorden te schrijven over stamcellen, wat ze zijn, de ethische problemen i.v.m stamcel onderzoek, economische problemen, persoonlijke mening,… a.d.h.v de gevonden research. Dat rapport + een bibliografie + alle research wordt morgen afgegeven. Internals worden heel serieus genomen. Afwezigheden worden dus niet getolereerd, tenzij in een extreem geval.
Voor elke internal is een aantal credits te verdienen. Deze bio internal is bijvoorbeeld 3 credits waard. Vanaf je een Achieved grade of hoger haalt heb je die 3 credits zoiezo binnen. Om NCEA level 3 te slagen (dat is dus Y13, want NCEA level 1 begint in Y11) heb je in totaal 42 credits nodig. 14 in één vak, 14 in een ander, 7 in een derde en nog eens 7 in een vierde. Dat is dus helemaal niet zo moeilijk te doen me dunkt. Vooral niet als je weet dat we 5 vakken hebben! Heel veel mensen wandelen de examens binnen wetende dat ze al voor heel het jaar geslaagd zijn dankzij internals alleen. Maar het is natuurlijk ook de bedoeling om zoveel mogelijk Merits en Excellences te halen, en zoveel mogelijk credits binnen te doen om van een plaats op de unief van jouw keuze verzekerd te zijn. Voorlopig heb ik al 5 internals achter de rug:

Statistics internal:      Merit                         (3 credits)
Statistics internal:      Achieved                     (3 credits)
Statistics internal:      zeker geslaagd maar weet nog niet A, M of E         (3 credits)
English internal:         Merit                          (3 credits)
French internal:          zeker geslaagd maar weet nog niet A, M of E         (3 credits)

Dat zijn al zeker 15 credits van de 42 in de handtas. Lol. Voor deze bio zal ik ook wel slagen, dat is dan 18 credits. Ook heb ik een internal lopen van Engels die ik moet afgeven op het einde van deze term. Die is 4 credits waard. Dus dat zou wel eens voor mijn 22e credits kunnen zorgen.
En dan zit ik al over halverwege!

De point is dat ik echt niet kan begrijpen dat mensen NCEA level 3 kunnen buizen. Nerds.
Fin nu weten jullie ook weer eens wat meer over hoe het schoolsysteem ongeveer ineenzit. Hopelijk kunt ge er wa aan uit!


Nog bijgevoegd zit een foto van Partridge, Jessie en ik op het verjaardagsfeestje van Partridge (eigenlijk noemt die Alexandra, haar achternaam is Partridge) vorige vrijdag.

Tot de volgende!



Riet

Het Sleutelvehaal
 
Zoals beloofd, het sleutelverhaal!

Toen meme en pepe op bezoek zijn geweest (want ja, dat is ook al allemaal aan mijn blog voorbijgegaan), zijn ze met mama en papa een weekendje naar Napier gegaan.  Ik ging die kans dus grijpen om ‘drinks’ te houden bij mij. Ik had dus die week op school en via sms verkondigd aan de juiste personen: “Mannen, Zaterdagavond is ’t bij mij om doen!”. Ik mocht dus zeker een 20-tal mensen verwachten.

Vrijdag voor het vertrek van mama en papa besloot ik om bij een vriendin (Alice) te gaan slapen. Mama was er eigenlijk niet zo voor want dan zou ik de volgende dag naar een leeg huis moeten terugkomen. Papa gaf mij gelijk in zeggen dat da dus niets uitmaakt, en die heeft mij dan ook naar Wellington gevoerd (Dad’s taxi service!).

De 4 oudjes vertrokken zaterdag ochtend. Toen ik zaterdag naar huis ging moest ik een bus nemen van bij Alice thuis (die in Kandallah woont), en dan de trein naar Paremata. Snuggere ik liet op die bus mijn portefeuille toch wel liggen?! Grote paniek toen ik mij realiseerde da mijn huissleutel daar inzit!!! Ik sta buiten – oudjes zijn op weekend – geen sleutel. Nooit een goeie combinatie. Vooral niet als er die avond een goeie 20 mensen op uw stoep staan met de verwachting dat ze weldegelijk binnen kunnen!

Gelukkig stond ik niet alleen in het station, maar was Courtney erbij. Zij heeft dan mijn treinrit naar huis betaald want ja… geen portefeuille, geen geld ook nie hé! Ik heb dan ook meteen naar Metlink gebeld (de trein- en busservice) om te zeggen wanner en op welke bus ik mijn portefeuille had laten liggen.

Eens thuis aangekomen probeerde ik dus alle mogelijke manieren om in mijn eigen huis in te breken. De deur van ’t waskot, alle schuifdeuren, ik probeerde via stoelen op mijn balkon te klimmen in de hoop dat die deur open was,… allemaal niets! Toen ontdekte ik dat er een klein raampje openstond aan de zijkant van het huis, eentje van mama en papa hun kamer. Met hulp van een stoel probeerde ik dan binnen te komen maar… geen chance.
Toen ben ik maar de buren gaan opzoeken. “Goeiemorgen, ik woon hiernaast… hebben jullie soms een ladder want ik heb mijzelf buitengesloten…”
Ze vroegen dan achter het hele verhaal, zoals iedereen zou doen want ja, hoe fixt ge da nu in godsnaam?!
Alez fin, die kerel (John heet hij) heeft zijn ladder gegrepen en is met mij meegekomen om te assisteren bij het binnenbreken. Eens ik het balkon op geraakt was, was al gauw duidelijk dat ook da geen optie was. Ik heb hem dan verteld over het raampje dat openstond. Na er eens goed over te discussiëren hadden we dan besloten om mij erdoor te proberen heffen (tussen het grijpen en het heffen door hebben we elkaars namen ook geleerd J). Al gauw was duidelijk dat da nie ging lukken (en nee, niet omdat ik niet paste, maar omdat het raampje op een hoek open gaat en ik zo niet kan buigen!!). Terug eruit dus!

Er zat toen niets anders op dan terug mee te gaan naar de buren thuis en daar te bellen naar een slotenmaker. Daar heb ik zijn vrouw leren kennen (naam ben ik alweer vergeten). Die wist mij te vertellen dat de eigenaars van ons huis hier in ’t straat wonen! “Maar ze zijn wel veel in ’t buitenland…”
Die hebben we dan opgezocht in de telefoonboek en ja hoor! Die waren thuis en hadden een reservesleutel!

Ik ben dan uiteindelijk dus gewoon met behulp van een sleutel binnengekomen. Ik heb mij meteen in bad gedropt om eens een potje te wenen! Haha. Was mij dat een opluchting!

De maandag erop kreeg ik van papa te horen dat Wellington Police naar hem gebeld hadden om te zeggen dat iemand mijn portefeuille had binnengebracht. Ik had er namelijk een businesskaartje van hem inzitten. Hij mocht er die avond om gaan. Alles zat er nog in (ook de sleutel), buiten misschien 5 dollar... maar de kans is groot dat ik die eigenlijk nooit gehad heb om te beginnen!




Riet

Uhu... Ik leef nog!


Jow mannen!

Man man man nu is het toch al schandalig lang geleden hé? Mijn excuses hiervoor! Zij die trouw kijken of er iets nieuws is… ’t heeft nu echt lang geduurd!

Mieke en Sofie zijn inmiddels al op bezoek geweest, die zijn vandaag nog pas vertrokken. Het was echt goed om die twee te zien! Met hen zijn mama en ik een weekje rond gaan trekken in het Noorden… het voor ons reeds geziene Taupo, Rotorua, Auckland en Bay of Islands is nu voor hen ook niet onbekend.  
De eerste week van hun bezoek heb ik spijtig genoeg moeten missen, ik was namelijk een week naar de Marlborough Sounds met 4 andere vriendinnen! Geo (één van die vier vriendinnen dus hé!) heeft daar namelijk een vakantiehuis. We hebben dus de eerste maandagochtend van ons twee weeks schoolverlof de Interislander ferry genomen naar Picton (op het Zuid eiland), om van daar met Geo haar boot nog 2 uur te gaan tot het huis! Het is er echt ongelooflijk mooi! Je kan er enkel geraken via boot, maar het huis dat ze er staan heeft is wel erg modern! Wel zo goed als geen gsm ontvangst… maar dat nemen we er met plezier bij.  Op de eerste foto zie je het uitzicht van boven op een nabije heuvel. De tweede foto zijn ik en Lucy op diezelfde heuvel… in foto drie zie je mij als een idioot op het strand naar ontvangst zoeken om een sms’je te sturen (naar  mijn zeebonk he haha)! Daar hielden we de laatste avond een groot bonfire (denk in de naart van de kerstboomverbranding op gezoârde, maar minder koud en minder spar!). Dan nog foto 4 is gewoon eentje van mij en Geo.
De tweede week van mijn vakantie was ik zoals al vermeld met de zusjes op schok, en nu ben ik terug op school. En het is alweer druk druk druk!  







Dit weekend is het moederkesdag . Onze papa heeft mama verrast met een weekend op de wijngaard van Kim Crawford in Hawkes Bay (bij Napier). Uiteraard denk je dan dat ik hier een ge-wel-dig feestje zou kunnen geven… maar ik ben zelf niet thuis. Jammer genoeg haha. J. Ik vertrek morgen middag zelf op weekend!

Ik zal zeker proberen vanaf nu veel regelmatiger te schrijven, a.k.a wekelijks! Mieke en Sofie hebben mij goeie raad gegeven hiervoor! Elke zondag avond voor Grey's Anatomy begint moet ik iets nieuws gepost hebben. Hopelijk kan ik er mij wat aan houden! Want nu is er al zoveel gebeurd waar ik totaal niets meer over verteld heb... (bijvoorbeeld: papa en mama op weekend met meme en pepe en ik stond buitengesloten aangezien ik net mijn portefeuille met sleutel in was kwijtgespeeld! Hmm.... Misschien vertel ik dit verhaal volgende keer toch nog!)

xxx  



Riet

Sport en spel op QMC


Wat zou ik eens allemaal kunnen vertellen... Gisteren en vandaag verdronk ik bijna in het huiswerk! Da's zoals altijd deels mijn schuld omdat ik de helft van de tijd gewoon notities moest inhalen, maar goed. 'T is nu toch allemaal gebeurd hé. En wat nog niet gebeurd is, zal morgen in mijn vrij uur gebeuren. (ruig ik weet het)
Even over dragonboating! Training wordt steeds harder en harder, en de spieren in mijn rechterarm zijn duidelijk al veer meer ontwikkeld dan die in mijn linker arm (ik zit aan de rechterzijde van de boot zie je)! We hebben dus 2 weken geleden ongeveer een regatta gehad (3 racen hadden we die dag). Deze was nog niet 'voor echt', maar eerder vriendschappelijk zodat iedereen de ervaring al eens had gehad. Zenuwslopend is dat! En vermoeiend, 't is niet te geloven. Ik heb foto's maar die staan uiteraard niet op deze compu... Ik zal ze later zeker nog online zetten. 

Die gespierde rechter arm waar ik het over had, gebruik ik tevens voor volleybal hé. Opslag, aanval en zo van die dingen. We hebben met ons ploegje al twee wedstrijden moeten spelen. Beiden hebben we verloren :p. Ik heb het dus weldegelijk tot de A-ploeg geschopt... Ik ben passeur (zij die mij als speelster kennen weten dat ik hier niet bepaald blij om ben... Maar ik en nog eentje zijn de enigen die deftig kunnen toetsen ). Ook ben ik kapitein.
Mijn volley coach (de Lee hé) speelt voor de heren van de Eagles. Dat is de ploeg van Victoria University. Hij heeft vorige week gezegd dat ik maar eens moet komen meetrainen met het dames team... Zou ik echt ge-wel-dig vinden! Dan ben ik terug de slechtste van de ploeg, zoals het hoort te zijn. 

Iets totaal anders nu! Vrijdag op school hebben we pré-selecties gehouden voor Singstar (voor zij die bij de iets rijpere generatie horen.. dat is dus een spel op PlayStation en 't is de bedoeling da ge tegen iemand anders om-ter-best zingt). Dinsdag is het namelijk Quots (QUeen margaret en scOTS) Shield. Ons jaar speelt touch rugby en Singstar tegen het laatste jaar van Scots College (de jongensschool waar we met samenwerken). Ik moest een liedje zingen dat ik van geen kanten kende... m.a.w ik ben dik afgegaan! Balen! Riet zal niet strijden aanstaande dinsdag, maar toeschouwen. 

En nog even ter aanvulling...

 Dit is Brenna met onze vers opgeruimde lockers! (zo zijn der dus 4 ruimtes in hobby). Twas echt nodig... Voor en na foto had ideaal geweest. 

 Alice doet een dutje met onze kat Tallulah. Ik noem ze liever T-Dawg. Tallulah is maar loos haha. Die kat nemen we aan woont ergens bij de buren en komt overdag bij ons rondhangen in hobby. Dat ze Tallulah heet weten we door de halsband.

Riet