Andorra is een prinsdom dat bestuurd wordt door een Spaanse co-vorst (de Aartsbisschop) en de Franse co-prins (het huidige Franse regeringshoofd) Nogal een dubbel gedoe. Voor de Euro waren er dus 2 nationale munten, zelfs Franse en Spaanse postzegels. Voor de meeste toeristen is het vooral "belastingsvrij". Daardoor zijn er veel douanecontroles. Herhaaldelijk reden we door Andorra op de heen- of terugreis. Er is slechts één doorgangsbaan. De enige andere baan loopt vanaf La Vella noordwaarts en loopt dood aan de Spaanse grens. Kan me geen enkele keer herinneren dat we niet ergens in de file stonden. Ofwel bij het binnenrijden langs Pas de la Casa (waar gelukkig een paar parkings zijn waar MH kunnen staan) ofwel bij 't doorrijden van Andorra La Viella, ofwel aan de Spaanse grens. Waar we wel steeds genoten van de mooie natuur vooral tussen Pas de la Casa en Soldeu. Ook noord van La Vella is rust gegarandeerd en is het een prachtig wandelgebied Ik hou eigenlijk niet zo van het gedoe in Andorra al hebben we er ooit zalig en rustig kunnen skieën nabij Pas de la Casa en veel gewandeld in het Noord Westen.
Ook wij deden ons voordeel met dat "taksvrij" Buiten voltanken namen we ook wat sigaretten mee voor de buren (zelf zijn we niet rokers) Voor mij was dat altijd een beetje een sport om wat meer mee te nemen dan toegelaten - mijn ventje verklaarde telkens opnieuw dat als ik het zo spannend vond ik ook maar mee moest met de pakkemannen als ze ons tegenhielden. Op één van onze terugreizen had ik dus weer 6 fardes sigaretten bij - voor ieder 2 want ook tante nonneke was mee - dus alles ok. Halfweg wilden we nog wat filmmateriaal kopen. Ik niet goed te been - mijn ventje ging alleen. Wat hij meebracht was echter alles behalve wat ik bedoelde...hij terug naar de zaak ... omruilen ging tegen andere waren niet voor geld.. zo gezegd zo gedaan en hij bracht in de plaats 27 fardes sigaretten mee. 'k Viel zowat van mijn stokken.. dat was ook voor mij wat teveel. Tante nonneke stelde ons gerust. 'k Zal mijn kap opzetten en vooraan in de auto gaan zitten. Zo gezegd, zo gedaan.... Ik bibberend en onnozel kijkend achter in de auto. En ja met een "bon voyage" mochten we door. Heb tante nonneke nooit durven vragen of ze dat ooit is gaan biechten. Sindsdien was 't ook voor mij genoeg geweest ...
Lang geleden dat we nog door Andorra reden. Als we er door moeten zal ik niet zagen maar voor 't plezier....neen. (rekening houdend dat wij dus niet meer wandelen/skieën - want daarvoor is het wel een fijne bestemming)