5.30u deze morgend liep de wekker af, wat een onmenselijk uur als ze je dan van te voren verteld hebben dat je uitgerust aan de start van een marathon moet komen. Gelukkig was de avond van te voren al heel veel klaar gemaakt en klaar gezet. nog maar wat spaghetti, rijsttaart en rozijnenkoek eten, ze komen er onderhand langs mijn oren uit. Dan om 6.30u. vertrokken met de wagen naar de sporthal in Mol waar de bus al stond te wachten en deze dan ook zo goed als stipt om 7.00u afreed naar Visé waar we dan een dik uur later ariveerde om onze nummer en chip af te halen. Dan nog een 1500m verder naar de sporthal waar we ons dan op het gemakske konden klaar maken om dan met busjes van de stad Visé terug naar beneden, naar de start gebracht te worden.In een plaatselijk cafeeke nog ff een bezoekje gebracht voor de grote boodschap te kunnen doen. Vanaf 8.00 uur niks meer gedronken en dan een paar minuten voor de start nog een 200ml. sportdrank, een squeezy en dat doorgespoelt met water. Stipt 10.00uur zijn we dan weg voor die eerste marathon. we zijn eigenlijk al snel samen met een groepje van een persoon of 8 en daar blijven we ook een hele tijd mee samen, maar dan gebeurt waar ik al een beetje voor gevreesd had, rond km7 moet ik al de eerste keer een sanitaire stop maken omdat mijn blaas op de een of andere manier mijn hersenen kan wijs gemaakt krijgen dat ze vol zit. op mijn gemakske maar toch binnen een km terug naar ons groepke gelopen maar er wel voor gezorgd dat mijn hartslag binnen de norm bleef (-165). dit gevalleke heeft zich tussen km 0 en km 26 wel 4 keer afgespeeld en met dan terug naar dat groepke te lopen denk ik wel dat ik telkens wat krachten verspeeld hebt die ik de laatste 15 km goed had kunnen gebruiken. iets voor den halve marathon moesten ook de meisjes die in ons gezelschap aanwezig waren stoppen voor een sanitaire stop en spijtig genoeg hebben ze niet meer terug kunnen aan pikken. Ondertussen aangekomen in Maastricht waar we op verschillende plaatsen verast werden met gesupporter van Vabcoleden die ons een hart onder de riem kwamen steken en wees gerust zoiets heb je nodig om terug krachten op te doen en om te blijven lopen. Dan rond km 30 zijn we nog met 3 lopers samen, Jan, Danny en ik zelf maar ook ik moet de rol daar lossen omdat mijn hartslag constant boven de 160 zit en ik zelf besluit om af te haken om zeker te zijn om dan te finish te halen. Vanaf dat moment besef ik pas welke steun ik krijg van mijn medefietser Jul en ook van mijn vrouwke die besloten heeft om mee te fietsen. Het punt waar ze zeggen dat de marathon begint is ook het punt waar ik last begin te krijgen van pijn in mijn rug maar ik probeer toch zo goed als doenbaar te blijven doorlopen en dat lijkt me redelijk goed te lukken want ik blijf constant lopen tussen de 5.40 en 5.45/km ook de lange klim naar Visé blijf ik op dat tempo doorgaan. Dit is ook het stuk waar ik de meeste loper en wandelaars voorbij steek en op de laatste bevoorradings posten staat meer volk stil dan dat er in beweging is. Zelfs Elvis Spresley is terug gekeerd om mij te zien lopen in mijn eerste marathon, vraag dat maar aan de lopers die er gepasseerd zijn. Die laatste kilometers zijn qua sfeer ook veel beter dan dat we eerder hadden want dat vond ik zelf eigenlijk maar pover. Dan kom ik terug in visé en aan km42 staat er dan zoveel volk en krijg je zoveel aanmoediging dat je gewoon gaat zweven, die laatste 195 meter heb ik dan nog gelopen in 51 seconden en ben ik uitgekomen op een nettotijd van 4 uur, 1 minuut en 4 seconden met een gemiddelde hartslag van 158. Achter de aankomst staat Jan en Danny nog op mij te wachten en kan ik ze beiden nog feliciteren met hun marathon onder de 4 uur. Zoals ik eerder al eens gezegd had, qua long en hart heb ik geen problemen gehad, mijn rug heeft vanaf km30 ergens wreed ampetant tegen gedaan maar al bij al denk ik dat ik niet mag klagen. Mijn doelstelling is ook bereikt, de eerste marathon uitlopen en op een fantsoenlijke manier over de meet lopen, Of dat dit voor herhaling vatbaar is dat weet ik nog niet, daar ga ik me direkt nog niet over uitspreken. de marathon lopen mischien nog wel maar de voorbereiding zoals ik ze nu gedaan heb JAMAIS. Nu kan ik me terug gaan toeleggen op het onderhouden en verder aanleggen van mijn tuintje wat daar is dit jaar nog niks van gekomen en zo snel als nu de meeste pijn uit mijn benen is denk ik dat ik daar snel zal aan beginnen. Aan iedereen waar ik ook maar een beetje kennis, steun of wat dat ook van gekregen heb zeg ik bedankt, 't is hard geweest maar ik denk wel meer dan de moeite waard