Nog een laatste berichtje voor mijn blog... Ik kan het niet laten.
Op 21 oktober om 10 u. landde het vliegtuig dat mij terugbracht in Eindhoven. En weer werd ik aangenaam verrast. Davy was er al om ons af te halen. Maar hij was niet alleen! Marleen en Willy (mijn zus en schoonbroer) en Paul en Nien (mijn broer en schoonzus) verwelkomden me ook al op de luchthaven. De max! Het was een blij weerzien! En even na de middag kwamen ook mijn vier andere broers en schoonzussen mij thuis feliciteren. Wat is het fijn om zo'n hechte familie te hebben! De herfstzon lokte ons naar buiten. In de tuin bloeien de herfstasters weelderig. In tegenstelling tot Galicië zijn de bomen al getooid in prachtige herfstkeuren. Mijn gezin, mijn thuis, mijn familie, mijn tuin, ... Mijn camino deed mij de echte waarden in het leven herontdekken. Ik leef nog even verder in een roes. Ik krijg de tijd om mij rustig weer aan te passen.
Ik eindig mijn blog met een paar citaten van mensen die ik onderweg ontmoette.
"Just go your own camino and feel free as a bird!", zei Nils uit Denemarken in zijn mooi, zangerig Engels.
"Toen ik jou voor het eerst ontmoette langs de Loire, toen zaten Roy en ik in een dipje", sprak Robert uit Nederland, "Wij dachten aan terugkeren, maar toen zagen we jou. Jij straalde gewoon! En toen dachten we: "Nou, als zij dat in haar eentje kan, dan moeten wij dat ook kunnen". En vanaf toen ging het beter!"
"You are such a strong woman", lachte de Italiaanse, mankende Pascuale. "Maybe you can carry me too!"
"Mmm! Brot mit käse und wein. Lekker!" zei julia. Ja, daar konden we samen zo van genieten!
"I want to speak all the languages of the world.", lachte de immer vrolijke Gabriël uit Brazilië. Hij hielp zijn vaders droom te verwezelijken door samen met hem de camino te lopen.
"Ah, la Belge! Buonjorno!", riepen de Italiaanse Emanuel en Miguel meermaals en dan lachend erna: "And where are you going to sleep tonight?" (Het waren de luidste snurkers die ik heb ontmoet op de camino! )
"Dass ist der hammer!", hoorde ik zo vaak van de Duitse Marc, meestal duidend op de natuurpracht, maar ook ons samenzijn was 'der hammer'!
"That Belgian woman ...", hoorde ik aan het tafeltje naast me zeggen. Ik bekeek de vrouw die over mij vertelde. Ze kwam me niet dadelijk bekend voor. "Maybe you don't know me, but I know you! Everyone is talking about you! You are a famous person on the camino, you know!" Heu??? Zo maakte ik kennis met Heather uit Canada. Zij werd zestig jaar op 15 oktober, de dag dat zij (en ik ook) aankwam in Compostela. Ze kreeg van mij die dag een omhelzing en een dubbele proficiat!
"Wir suchen heute eine albergue mit einem grosse gardin und liegesessel", grapte Katrin tijdens een zware tocht. Enkele uurtjes later lagen we tot onze grootste verrassing in een exotische tuin in een ligzetel!
"My mother is so happy that you are together with me now!", zei Jiho. En "Since I am with you, I eat verry good! Can you learn me how to make a good spaghetti? Tomorrow I'll cook rice for you!"
"Reinhilde, von hinten sehst du aus wie ein stein mit beine!", lachte Anja en ze maakte prompt een foto. "Eine grosse hinkelstein!", maakte Marc ervan.
"Tu as un esprit ouvert et c'est bien!", spak de lieve Nicole. Ze nodigde me meteen uit om volgend jaar terug te komen. Er zou altijd een bed klaarstaan voor me.
"Schätzelein, überleg dir mal wann wir den Himalaya überqueren!", schreef Marc in een berichtje nadat hij naar huis teruggekeerd was.
...
Al deze ontmoetingen, de natuur, het stappen, de aankomst in Saint-Jean-Pied-de-Port, in Compostela en in Finisterra, ... het maakte me zielsgelukkig. De camino gaf me vleugels!
Ik tuurde door het raam van de bus die me van Compostela naar Porto in Portugal bracht. Ik zag opnieuw de groene heuvels van Galicië, rivieren en oude dorpjes, ... De busrit naar Porto duurde ongeveer drie uur. Genietend van het landschap dacht ik terug aan al die fijne ontmoetingen tijdens mijn tocht door Spanje. Ik had de tijd om rustig te mijmeren en zo afscheid te nemen van mijn camino.
Rond half drie arriveerde ik in Porto. Ik haalde me een stadsplan en trok meteen naar het oude centrum. Het was toch nog een half uurtje stappen. Ik zag een klokkentoren en hanteerde mijn plan om te kijken welke toren dit was, toen ik plots achter me "Lukt het?" hoorde. Heu? Iemand sprak Nederlands tegen me. Ik draaide me om en stond oog in oog met Marcel en Lize! Ik kon mijn ogen niet geloven. Wat een verrassing! En hoe hadden die me zo snel gevonden in zo'n grote stad? Ik was er helemaal ondersteboven van! Dit was echt de kers op de taart!
En weer vloeiden de tranen. Tranen van geluk. Tim deed vanuit Cognac in Frankrijk nog een telefoontje en was er zo ook een beetje bij. Heerlijk!
Gisteren had ik trouwens ook nog een zalige tijd in Santiago de Compostela. Ik was bijna heel de dag alleen en kon nu echt genieten van het kuieren door de stad, het zitten op het plein voor de kathedraal om pelgrims te zien aankomen, sommigen euforisch, anderen emotioneel. Doordat de zon scheen, kreeg de kathedraal een goudgele schijn. Vier dagen eerder had ze me zo grauw geleken. Nu was ze zoveel mooier en vanbinnen is ze helemaal schitterend!
Ik at er ook voor de laatste keer een 'bocadillo con tortilla' (broodje met ei), iets wat je bijna in elke bar langs de Camino kon kopen. Ik zette me nog een tijdje op de trappen onder de toegangspoort naar het plein voor de kathedraal. Twee mannen met prachtig dragende tenorstemmen bezongen er de camino. Om kippenvel van te krijgen! Ik kocht een CD om thuis na te genieten.
Ik beleefde dus gisteren en vandaag twee lekker rustige dagen om af te sluiten. Nu ben ik klaar om terug te vliegen naar mijn thuis in Opoeteren! Joepie!
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
)
