De Refuge onder Canadese en Britse bezetting 1944 – 1945.

1944 – Na de bevrijding van Sint – Andries werd de refuge ingericht als hospitaal door de  Canadezen.  Zij vestigden er het 12^de Canadian Hospital. Op de gronden naast de Refuge ( waar nu de expresweg ligt)  werd er een hospitaal opgebouwd met tenten met 1200 bedden.
De Refuge werd eerder een Casual Clearing station genoemd,( gekwetsten werden onderzocht, en de zware gevallen werden na een eerste verzorging naar hospitalen gestuurd in Engeland).

Tegen het einde van oktober waren de  1200 bedden in No 12 Canadian General Hospital (CGH), gevestigd in een voormalige Duitse faciliteit in een buitenwijk van Brugge, ( Sint-Andries) vol met patiënten.
Daar hebben zij 1860 operaties verricht vooral voor de gekwetsten van de slag om Moerbrugge en het Schelde offencief.

Op een Canadese site over de Tweede Wereldoorlog is volgend relaas gevonden.

Canadian Forces in Belgium WWII.
The 15th Field ambulance, part of the Canadian 4th Armoured Division ans especially were that de 15th Field Ambulance was located in September 1944. The Canadians ware involved then in the liberation of the city of Bruges at the area N-W of Belgium.
The base or post, the Canadian Army was at the Saint Andrew’s Abbey
( Monastry) in Bruges ( Belgium). 

The 12th Canadian General Hospital, located at the end of September 1944, at the “ Refuge” in Bruges Saint Andrew ( St Andries-Brugge.)
According to the War diary : 12 september: “ Fine and cool. Casualities light. Bruges fell this morning to the 2 Cdn.inf.division.

Een verpleegster Lois Jean Cooper ( geboren MacDonald) uit Ottawa, Ontario, verteld op de volgende  site over haar ervaringen vanaf de landing tot het einde van de oorlog.
Het waren in feite brieven die ze schreef aan haar ouders.

Eén van haar brieven bevatte volgende tekst.

It was here in Bruges on 27 september 1944, The NO 12 Canadian Hospital arrived and set up, and quicly realised that we were operating as a Casualty Clearing Station rather than a general hospital.

Patients flooded in directly from the battlefields. Our first patients were from the Leopold Canal an then from the Scheldt Estaury. They were both batlles. We were a 1200 bed hospital and were soon filled to overflowing with cots in the hall. We all worked 12 hour shifts, seven days a week.

And this taxing schedule went on for weeks. Everywone just kept going.
The matron asked for one of us Red Cross Group in assist in the OR ( operating room) doing clerical work. We sent Mary, expecting to get her back in a week or so, but she became so valuable to them that she was there until the end of the war. So, needles to say, Sheila and Laura and I carried on doing the work of four.                                        

See, life goes on as usual. This is November the thirteenth. And I said,, again, we’r still a casualty clearing station with the batlle wounded coming straight to our hospital, caked in mud and blood. Convoys continue to come in with the wounded. Admitting keep sus posted as to when a new group is due so  can have one of us there, day or night, to greet them with whatever goodies we could muster. Other groups leave, either headed back to England to hospitals there, or if recovered, back to join the regiment. Some of the men are terribly  injured and are in a special ward. It’s sad to see them so severely hurt. They are usually sent off to England as soon as they are strong enough to travel………..

Later werd ze tewerkgesteld in de Ardennen, tijdens de Battle of the Bulge.

De slag om de Schelde en de gevechten bij Moerbrugge hadden veel Canadese slachtoffers gemaakt..

Bron: