Aan wie het horen wilde in mijn omgeving gaf ik meermaals (daar is hij weer) blijk van een uitbundig enthousiasme over het bloggen als levensdoel en over mijn blog in het bijzonder als toeverlaat in mijn vergrijzend micromilieu. Kort gezegd: ik stoef nogal eens over mijzelf dat het niet mooi meer is. Soms zie ik dan een blik van verstandhouding, aanmoediging en meer van dat fraais waarvan een mens het warm krijgt. Soms zie ik de wenkbrauwen op de stand 'ksnappetnie' springen, vergezeld van enig moralizerend gebrom over een vitueel wereldje. Waarop ik dan wat gepikeerd antwoord dat het lang niet zo virtueel is als het lijkt. Dat ik een heel stuk aan mijn sociaal netwerkje heb kunnen aanbreien, met mensen van vlees en bloed. Dat zij zich weliswaar verschuilen achter spitsvondige en kleurrijke namen, maar dat niets erop wijst dat het niet om mensen gaat met alles erop en eraan (o heerlijke fantasie, blijf steeds bij mij). Dat hun voorstelling van de werkelijkheid wel eens vrolijke en avontuurlijke trekjes vertoont, doorspekt met hier en daar een bizarre of redelijk onfatsoenlijke uitdrukking of dito beeld. Niks virtueels dus, eerder het tegendeel. En sinds de blogmeeting van zaterdag bij onze genereuze Artemis (met allesbehalve virtuele vriendelijkheid) kan ik er een beschrijving aan toevoegen die misschien weer te plastisch zou overkomen. Dat, mijn lieve aanwinsten in mijn sociaal vangnet, hou ik (binnen bepaalde grenzen) dus liever voor mijzelf. Dag Artemis, Menck, Philou, Elfje, Hill, Zapnimf en Ncumisa. Zaterdagavond begon voor mij een nieuwe werkelijkheid.
PS-Voor de anderen die nog op het bankje zitten in het station van de virtualiteit: er komt vast een zeker nog een andere trein.
26-03-2007 om 18:04
geschreven door Raf
20-03-2007
Res publica?
'We got them'. Zo moet het in de bar van het productiehuis van Debby en Nancy geklonken hebben. Het volgende geluid werd meer dan waarschijnlijk veroorzaakt door het klinken van de glazen op de moeizaam verkregen toezegging van Yves en Johan. Dat de nep-dames hun olijkheid botvieren op al wie ze hebben kunnen strikken, ligt in de logica van dergelijke programma's. Dat twee toppolitici waarvan de ernst tot hiertoe een van hun waarmerken was, zich in de arena van de platvloerse lol begeven omwille van het smeer, lees de stemmen, is niet zo vanzelfsprekend. Met de filmpjes van Michel Daerden is heel wat gelachen. Natuurlijk is het beschamend, een ladderzatte politicus die zichzelf te kijk zet. Maar iedereen weet dat de man zo in elkaar zit, en de journalistiek vindt in hem een gewillig slachtoffer. Yves en Johan, die naar mijn gevoel beschikken over voldoende nuchter verstand, hebben wetens en willens meegewerkt aan de deconfiture van hun ernstige imago. Aan de andere kant: we hadden al aanwijzingen in die richting. Johan heeft al eens de clown uitgehangen in een programma, en Yves meent om het even waar te moeten peroreren over zijn geiten. Het vullen van de hoofden met lichte kost, de nieuwe opium voor het volk? Ik zal wel dwalen zeker als ik van politici deskundigheid verwacht, rechtlijnigheid, ernst, trouw aan het gegeven woord? Want mag je dat wel eisen zolang je zelf niet op de rechte lijn loopt? Alleszins, wie de kiezer lokt met platvloerse methodes, wint misschien stemmen, maar zaagt mee aan de poten van een goed en vertrouwenwekkend politiek bestel.
20-03-2007 om 00:00
geschreven door Raf
18-03-2007
De dag des Heren
De zondagmorgen is gebeiteld door tradities. Lang slapen, naar de bakker gaan (lopen, fietsen, rijden) voor al wat denkbaar en vers is, koffiezetten, tafeldekken, appelsienen persen, spiegeleieren bakken en serveren met spekblokjes en augurken en/of zilveruitjes. Tussendoor even de stem verheffen om doorslapers op het rechte pad te brengen. De dag des Heren, en ik mag de (gast)heer zijn. Tegen elf uur gaat de knop op Klara, en rolt het geluid van de mij welgevallige Jean-Pierre Rondas uit de speaker. Steeds met Bachiaanse pianomuziek als afwisseling, brengt deze filosoof controversiële onderwerpen in dialoogvorm. Vandaag was Paul Cliteur te gast. Ik geef even de aankondiging uit de Klara-site. _____________________________________________ Rondas
Cliteurs morele esperanto tegen het multiculturalisme.
Paul Cliteur, rechtsfilosoof te Leiden, is één van de moedigen die het heeft aangedurfd om in het heetst van de controverse rond multiculturalisme, in de nasleep van de moord op Theo van Gogh, partij te kiezen voor Ayaan Hirsi Ali. Opdat aanhangers van verschillende religies met elkaar zouden kunnen spreken over wat goed en kwaad is, stelt hij het morele esperanto van de autonome ethiek voor, die de goddelijke bevelstheorie zou moeten vervangen. In de multiculturele samenleving is vooral een basisconsensus over moraal nodig, en die kan je best bereiken door de moraal te bevrijden van religie (en zodoende ook de religie van de moraal). Dat is veel beter dan de lege gestes van de zogenaamde "dialoog" tussen de religieuze culturen waar de deelnemers elkaar toch maar zitten aan te staren (Moreel Esperanto is uitgegeven bij De Arbeiderspers)
Presentatie: Jean-Pierre Rondas Samenstelling: Jean-Pierre Rondas Contact: rondas@klara.be _____________________________________________
Het was boeiend. En beide eggheads hadden er duidelijk zin in. Wat wil een mens nog meer, terwijl de vruchten der aarde onder lichtjes aangepaste vorm hun weg vinden op de zondagmorgen. Moet ik mij schamen voor dit korte geluk?
18-03-2007 om 00:00
geschreven door Raf
17-03-2007
90/u
hij zat naast haar de bank was vrij de luchten blauw in botanieken hof
zijn tocht naar hier was mild geweest niet zo gedreven en een beetje dof
een arm zocht plaats en vond de schouder de vingers strelend ach ja fijn stof
Een mens is wel eens tegendraads. Zo bezocht ik onlangs enkele blogs waarin met veel overtuiging het ecologische woord wordt gevoerd. Zwijgen is dikwijls moeilijker dan reageren. Af en toe kreeg ik ferme (en goed onderbouwde) antwoorden op mijn dak. Even zovele keren werd langs de hete brij gedanst. Voor mijn gevoel bleef heel wat kritiek overeind. Wat op mijn maag ligt wil ik hier even te grabbel gooien (foute metafoor, maar het lucht op), in het besef dat het lang niet iedereen welgevallig zal zijn.
Gooi het langs de voordeur buiten en het komt er langs de achterdeur weer in. Ik heb het over het geloof. Op verbazend korte tijd zijn de kerken leeggelopen. Overgangsrites (doop, communie, huwelijk, begrafenis) houden nog enigszins stand. Een krant die tot voor enkele decennia zichzelf als toonaangevend katholiek zag, is nu onverantwoord interessant bezig met de grote Roomse kuis. Tegelijk heeft zij veel begrip voor alles wat maar niet aan Rome doet denken. Zij speelt daarmee op uiterst commerciële wijze in op de brede waaier van modern en postmodern geloof die onderwijs en media aanbieden. Bijna alles krijgt een religieuze dimensie en er is een naam bedacht voor het vage geloof in iets: het ietsisme. En als dat niet volstaat, laat men moeder Aarde promoveren tot een godin waaraan de mensheid offers moet brengen. Dit nieuwe geloof (dat misschien niet eens zo nieuw is) begint al aardig wat fundamentalistische trekjes te vertonen. Zijn priesters zijn in vele gevallen geen naïeve groenen meer, zoals in de beginperiode van het Agalev van pater Versteylen. Het zijn nu bio-ingenieurs, klimatologen en ecologische economisten. Zij maken gebruik van een wetenschappelijk en technisch jargon dat niet zomaar door doordeweekse journalisten kan gepareerd worden. Gaandeweg kregen zij gehoor bij grote groepen, en bij politici waarvan het opportunisme spreekwoordelijk is. De bedrijfswereld ziet kansen voor een nieuwe markt en er ontstaat een ware broeikasindustrie. Wetenschappers zijn in grote mate afhankelijk van overheidsgelden en gaan soms gretig in op de rapporten-bestellingskoorts van de overheid. Zodra dit fenomeen een kritische massa heeft bereikt, groeit het op de golven van zijn eigen dynamiek. Tegenstemmen, ook uit wetenschappelijke kringen, worden snel geïsoleerd of zo nodig geïntimideerd, terwijl de wetenschappelijke methode juist zo succesvol is gebleken door de mogelijkheid, neen de noodzaak van tegenspraak en weerlegging. Vanaf een bepaald moment hoeft niets meer bewezen te worden: er is een nieuw geloof ontstaan. Zoals in de beste tradities worden de ketters aan de schandpaal genageld. Er gebeuren op vlotte wijze bekeringen, en deze nieuwe gelovigen zijn, niet in het minst om hun heidens verleden te doen vergeten, de meest fanatieke. Al Gore is hiervan een mooi exemplaar. Natuurlijk is er ook de onvermijdelijke clown die zich een milieuvriendelijk etiket probeert op te kleven, maar jammerlijk te kijk wordt gezet: André Flahaut, die onder de tonen van de Walkürenritt met de helikopter Hasseltwaarts vliegt in een soort Apocalypse Now-stemming. Mijn geloof in de politiek wordt er niet bepaald vuriger door, maar laat ons graag toegeven dat enkel op deze plek een Magritte tot bloei kon komen. Ik hou (soms) van dit land, zijn volk en zijn leiders.
14-03-2007 om 00:00
geschreven door Raf
07-03-2007
Onvrede
dag spiegelbeeld verwaand geval dat in mijn ogen staart op koude morgens en als de dag zich slapen legt wat zit je dwars dat je zo kijkt met die brutale blik
ik sleur je jaren met mij mee als tweelingbroer en metgezel die tussenkomt en zich bemoeit alsof jij mij bent en ik jou och hou toch op
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
07-03-2007 om 00:00
geschreven door Raf
04-03-2007
De observator
Blogolië heeft inwoners van alle slag, maar soms komt iemand met een bijzondere eigenschap zijn of haar hoofd boven het maaiveld uitsteken. Zo heb ik een knappe observator ontdekt, die uit een eenvoudige waarneming verregaande conclusies trekt. Wie dit leest, zal zich in het verdere leven eerder ongemakkelijk voelen in bepaalde situaties. U bent gewaarschuwd.
Ik koos voor Brussel-Antwerpen. Dank zij onze zenders heb ik mij de tussentaal eigen kunnen maken, hoewel ik mij kan voorstellen dat een (tussen)taalpurist mij zal terugfluiten (et j' entends siffler le train....).
Mijnheer! Ja, is er iets juffrouw? Die gazet die gij daar leest, hebde gij die bijna uit? Hoezo? Awel, zal ik eens ne keer vertellen wat er zal gebeuren? Ik zit hier mijne nestel af te draaien om deze wagon wat op te kuisen. Niet dat ik dat gere doe, maar allez, ne mens moet toch iet doen. En ik ken mijne wereld zunne. Ja, daar twijfel ik niet aan. Kijk, als ik seffens ginderachter bezig ben met mijne plumeau, en de trein stopt, en gij stapt uit, wat gebeurt er dan negen kansen op de tien meneer? Dat weet ik niet. Ikke wel. Meneer laat zijn gazet liggen, hier op de zetel sè. En dan kan de dees weer hielegans naar hier sjokken om de boel op te kuisen. Zo zal het toch gaan hé, dat spreekt ge toch niet tegen! Mja, dat zou kunnen... Awel, en daarom hé meneer, geef die gazet maar aan mij, das toch niet meer dan just hé. En wilde nu ook efkes uw bottinen afkuisen op mijnen dweil, want de gang is al gedaan. ??? A zo, meneer wilt niet. Awel, als ik dat aan de conducteur ga vertellen, dan zal dat uwen besten dag niet zijn, zulle. ??? Allez vooruit, voor ene keer zand erover, maar morgen zal dat niet meer pakken zulle!
01-03-2007 om 22:44
geschreven door Raf
28-02-2007
Un soir, un train
Vandaag in DS Online...
NMBS gaat treinen ook tijdens rit kuisen.
BRUSSEL - De NMBS gaat mobiele kuisploegen inzetten die treinen ook tijdens hun rit moeten opruimen en reinigen. Zo zullen onder meer treinen die rijden op piekuren voor de avondspits een beurt krijgen. Met het project, dat B-Clean werd gedoopt, willen de spoorwegen de netheid op de trein verhogen want die is nu niet optimaal. De NMBS stelde het initiatief woensdag voor in het Brusselse Zuidstation.
Wie schrijft er een korte dialoog die tot stand zou kunnen komen tussen een reiziger(m/v) en een lid van de kuisploeg (m/v)? De trein vertrekt in Brussel en rijdt naar Antwerpen, Oostende of Hasselt (vrije keuze).
28-02-2007 om 21:11
geschreven door Raf
Het bezoek
de deurbel hing er bij de tweede keus was kloppen op de deur die open ging -het lukte dus- en in het open gat verscheen zij in peignoir met rollen in het haar omhuld met sigarettenwalm
we gingen samen voort langs canapé en leunstoel met de enge blik de keuken in waar op de ronde tafel een blaadje lag met raadsels die draagbaar zijn voor deze tijd en snoepjes en een bril vlak naast de bron van sigarettenwalm
het praten vlotte niet -dat is niet erg als ogen spreken kunnen en spreken deden ze- zo rond de tafel terwijl wat toegestoken werd als offer voor de gast gevolgd door schuifelend getalm met in de neus de sigarettenwalm
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
Een plezant artikel op de weblog van Tom De Smet van De Gazet van Antwerpen:
