Hieronder een uitnodiging van het Vlaams-Nederlands HuisdeBuren die vanmorgen in mijn bus viel (een oude uitdrukking van lang voor het e-mailtijdperk). Voor mij was het een experiment om zulk afgewerkt product op mijn blog te krijgen. Het is maar gedeeltelijk gelukt, maar ik ben tevreden. Verder vind ik het ook wel eens plezierig mijn lezers kennis te laten maken met meer dan alleen maar de muizenissen die mijn hoofd bevolken...
30-01-2007 om 17:14
geschreven door Raf
deBuren
Ik ben een Hollander, opgegroeid in Suriname en Nederland. Mijn vader had een koloniaal verleden in Indonesië, mijn moeder leefde in haar eigen, aristocratisch-alcoholistische wereld. Ik heb gestudeerd in Montpellier, Amsterdam en Brussel, waar ik twaalf jaar gewoond heb. Op school heb ik Latijn en Grieks geleerd, ik spreek zes Europese talen, ik voel me een oude Europeaan, om de beschrijving van Rumsfeld te gebruiken. Nu woon ik in Berlijn.
Chincilla Song Dit zijn de woorden van de schrijver Oscar van den Boogaard, die in het najaar van 2006 alle kranten haalde toen bleek dat hij samen met zijn vriend Steven Van Watermeulen het schrijversduo vormde achter Emmanuel Lipp, door uitgeverij De Geus gepresenteerd als een schrijver-moordenaar die zijn boek Chinchilla Song vanuit de gevangenis had geschreven. Van den Boogaards eerste roman was De heerlijkheid van Julia (1995), naar eigen zeggen een liefdesverklaring aan Vlaanderen.
Radioboek In 2006 nam Oscar bij deBuren zijn Radioboek op en het verhaal Wij zijn allemaal astronauten kan beluisterd worden via www.radioboeken.be.
deBuren nodigt u van harte uit om naar Oscar te komen luisteren.
Dit vond ik op LVB.net, het weblog van Luc Van Braekel. Een zeer recent citaat, en een nuttig.
Vrije meningsuiting en censuur in online gemeenschappen
Volgens het handelsrecht hebben wij allemaal het recht om ons recht op vrije meningsuiting contractueel te beperken. Als we deel uitmaken van een online gemeenschap, dan doen we precies dat, afhankelijk van wat de gebruiksvoorwaarden zijn. Het contract hoeft zelfs niet expliciet getekend te worden om van kracht te zijn. Als u een theater of een restaurant binnenstapt, dan geeft u een stukje van uw recht op vrije meninguiting af. Zodra u iets doet dat de andere gasten stoort - te luid spreken, of uw kinderen wild laten rondlopen bijvoorbeeld - zult u gewaarschuwd worden en uiteindelijk buitengegooid worden. Waarom zou iemand verwachten dat een online community verschillend is? (...)
Als je dus vaststelt dat je tegen de gedragsgrenzen van een online gemeenschap botst, moet je je misschien de vraag stellen of je in die gemeenschap op de juiste plaats zit. Je kan dan ofwel je gedrag aanpassen, ofwel proberen om de gedragscode te laten aanpassen. Maar ga niet "censuur!" roepen - je deed afstand van dat recht toen je die gemeenschap binnenstapte.
Scott Allen op The Virtual Handshake Blog, 2 januari 2007
gepubliceerd op LVB.net op woensdag 03 januari 2007 @ 15:28 CET
27-01-2007 om 23:54
geschreven door Raf
17-01-2007
Bakzeil
Vandaag, 17 januari in DS Online:
Meester-oplichter V.H. haalt bakzeil voor raadkamer
(Belga) De raadkamer in Brugge heeft woensdag 237 advocaten, magistraten en artsen buiten vervolging gesteld. Meester-oplichter en schoenhersteller P. V. H. (38) had ze aangeklaagd voor oplichting, misbruik van vertrouwen, moordpoging en verkrachting. De man werd in 2004 geïnterneerd.[...]
237 personen! Ik dacht eerst dat er een komma ontbrak, maar uiteindelijk vond ik dat zelf een domme bedenking. Vijf quasi volle bussen! En wat bedoelt DS met bakzeil halen? De dikke Van Dale (steeds de trouwe maat van iedere blogger) geeft aan: achteruitkrabbelen, een minder hoge toon aanslaan, zoete broodjes bakken of aanzienlijk minder verlangen dan eerst. Ja kijk, wie zou er niet achteruitkrabbelen als hem plots de optelsom van een grote schare gedupeerden ter ore kwam. Niet zó maar een schare, maar allemaal verzameld op eigen initiatief. Ook bij die minder hoge toon kan ik mij iets voorstellen, evenals bij het aanzienlijk minder verlangen dan eerst: eigenlijk had ik gemikt op een driehonderdtal, maar tweehonderd is ook goed. Maar die zoete broodjes! Meester-oplichters gaan zich toch niet verlagen! Een doordeweekse, ordinaire oplichter, kan op een zwak moment misschien de wens uitdrukken om zoete broodjes te bakken. Ik zeg wel de wens, want tussen droom en daad staan praktische bezwaren in de weg, en een gebrek aan accomodatie in onze rechtbanken. Zullen wij dat laatste ook maar voegen bij het lijstje van Laurette Onkelinx? De slechterik in mij zou haar graag eens bakzeil zien halen.
17-01-2007 om 00:00
geschreven door Raf
16-01-2007
Vita brevis (5) - De doorgegeven droom
Natuurlijk, beste lezer, had ik mij niet voorgenomen een beknopte autobiografie te schrijven, maar wel 5 opmerkelijke dingen over mezelf, in antwoord op de vraag van de gever van het stokje, Willy dus. Iedereen kan het vaststellen: het is wat uitgelopen, zoals bij een aquarel die na een forse aanzet met wat teveel water is nabewerkt. Om de belangstellenden niet op hun honger te laten, geef ik op een drafje enkele cv-gegevens. Ik ben getrouwd (mijn Eindhovense periode lag aan de basis), heb kinderen, en ben terug gaan studeren in Antwerpen (een revanche op mijn Leuvense onbezonnenheid). Tussendoor had ik een politiek engagement (de VU-zaliger, zie mijn stukje 'Niet aan de poort gebedeld' van 06/08/06) en 1982 was het beginjaar van een bescheiden computergekte. Ik schafte een Tandy TRS80 Model I aan, met een 16k geheugen, en een casetterecorder als opslagmedium. Het zelf schrijven van basic-programma's was een leuke uitdaging voor het logisch denken. Toen de pc op de markt kwam en daarmee de stortvloed aan kant-en-klare software, ebde mijn belangstelling enigszins weg, tot het internet begon te floreren. Wie mijn blog bezoekt, weet dat klassieke muziek tot mijn dada behoort. Het periodisch wegglijden in een eerder sombere stemming hangt daarmee samen, denk ik. Het heeft mij, zeker de laatste jaren, parten gespeeld. Noem het gerust een uitgerokken midlifecrisis. De boeken die ik aanschafte waren ook niet bepaald vrolijk. En vorig jaar volgde ik in avondonderwijs filosofie in Leuven, niet opwekkend zal je zeggen, maar al bij al een positieve ervaring. Aan al die zwaar op de handse materie, hield ik een goede relatie met de dichter R.Vijzel over. Wij komen goed overeen. Eindigen doe ik met een lichte noot. Toen mijn zoon zover was, dat hij naar de geheimen van zijn ouders begon te zoeken, stootte hij in een stoffige hoek van de zolder op een kleine verzameling onafgewerkte en verongelukte vliegtuigjes. Het werd de aanloop tot het vertellen van smeuïge verhalen, hier en daar wat aangedikt zoals dat hoort wanneer een vader zijn zoon in vertrouwen neemt. Enkele maanden later stonden we met zijn tweetjes op de heide, en cirkelde een blauw-wit ding met forse kwade-wesp-geluiden boven ons hoofd. Alleen de kleur was anders, voor de rest ging het om een perfecte kloon van het toestel waarmee ik zo heb zitten pochen. Hoe ik mij voelde? Daarvoor heb ik op dit ogenblik geen woorden.
Epiloog
Ik word geacht het stokje door te geven, maar zit nog in het stadium van het overwegen. Wordt niet nerveus, ik heb het ook overleefd.
16-01-2007 om 10:46
geschreven door Raf
13-01-2007
Een (dag)blad in de wind
DS Online donderdag 11 januari 2007 Vandaag teistert een storm ons land. De weersvoorspellingen houden rekening met krachtige windstoten van 110 tot 120 km/u. Het stormweer zorgt voor heel wat schade en heeft nu ook een eerste dode geëist. (Er valt niets te eisen)
Man onder boom (Ja, het wordt warmer)
Boom op Mercedes (Eens iets anders)
Dak opgelicht (Twee Oost-Europese mannen gingen handig te werk)
Kerstboom beschadigt wagens (En weigerde te blazen)
Storm blaast gat in kerktoren (Die wordt toch zo menselijk)
13-01-2007 om 15:12
geschreven door Raf
12-01-2007
Afgedreven
langs bakboord ingehaald en over stuurboord weggeworpen ik zwalp en zoek de wapperende vlag zolang die blazen wil voor ieder oog van aankomst tot vertrek
en nu het oor mij naar de mond praat hoor ik dat alles na het reven veel sneller gaat wie tussen stoelen zit heeft gekozen om niet te kiezen
------------------------- uit 'Vrije val' door R.Vijzel
12-01-2007 om 23:40
geschreven door Raf
Bericht uit Blogolië
Even een tussendoortje. Voorlopig zitten wij nog in een veilige zone. Wie schrijft, die blijft. In China gaat dat niet altijd op.
Vrijdag 12 januari PEKING - De Chinese overheid is niet blij met de stijgende populariteit van het bloggen in China en wil gebruikers verplichten zich te registreren onder hun echte naam.
Ik stopte niet met studeren na het Leuvense debacle. Met het beetje gewonnen wijsheid probeerde ik het een trapje lager. Geen massa-auditoria, geen onpersoonlijke sfeer, maar terug iets van de warmte van de middelbare school. Die warmte liep al snel op toen ik M. leerde kennen, mijn eerste lief. Een kortgeknipt roodharig kopje, energiek, goedlachs. Ik wist niet wat mij overkwam. Weg, de spoken van een benepen voorconciliaire opvoeding (tenminste, ik wilde ze weg). De houterigheid die in het aanschijn van vrouwen een trouwe metgezel was (genre prins Filip) verdween vrij snel. Ik leerde dansen en slaagde er zelfs in gemoedelijk te keuvelen met haar vriendinnen. Pure winst. Maar er lag een kaper op de loer, een zonder ooglapje, want dat zou mij gealarmeerd hebben. Zo eindigde het sprookje, abrupt zoals het was begonnen. Ik likte mijn wonden, studeerde af en dacht aan een voortgezette informatica-opleiding (toen nog met een IBM 360, met ponskaarten). Een onverwacht oproepingsbevel voor het leger doorkruiste mijn plannen. Men oordeelde dat ik geschikt was voor de Lichte Luchtdoelartillerie (tja, ik had in Brussel opgegeven dat ik iets had met modelvliegtuigen...). Na een opleiding in Lombardsijde werd ik stukscommandant van een 20mm-kanon, een drieloop. De schutters kregen projecties te zien van aanvallende vliegtuigen (het was tenslotte koude oorlog), en moesten zo leren mikken. Ik stelde aan mijn overste voor, om mijn radiobestuurd vliegtuig voor deze job te gebruiken. Het werd aanvaard, en zo trokken wij naar de purperen heide met 6 kanonnen. Groot jolijt, zeker toen ik drie loopings na mekaar maakte. Wat de officier niet wist en de soldaten wel: er was een afwerpmechanisme geïnstalleerd, waarmee een projectiel (zandzakje) kon gedropt worden. Mijn mannen stookten mij op, en toen het zover was, loste ik de bom. Het ding plofte op twee meter van de kapitein tegen de grond. "Wat was dat?", vroeg deze. "O, ik denk dat er iets losgekomen is", was mijn antwoord. Het is uiteindelijk bij dit ene experiment gebleven. Op het einde van mijn diensttijd, zag ik een advertentie in De Standaard, waarin Philips Eindhoven wetenschappers vroeg voor de reseach. Zo kwam ik in het Natuurkundig Laboratorium (NatLab) terecht, als assistent. Mijn baas was een theoreticus en kon amper een schroevendraaier vasthouden. Hij had waardering voor mijn knutselkunde. Later, maar toen was ik al weg, heeft hij nog gewerkt aan de CD die daar ontwikkeld werd. Even voor mijn vertrek werd met enig ceremonieel het afscheid gevierd van de directeur, professor Casimir. Bij die gelegenheid deed mijn vliegtuigje nog eens dienst, door in volle vlucht een sleepdoek te ontvouwen met Adieu er op. Ik vertrok bij Philips met enige spijt. Na korte tijd ging het minder goed met het bedrijf. Ik denk niet dat er een verband was.
11-01-2007 om 00:00
geschreven door Raf
09-01-2007
Vita brevis (3) - Ramen open
Hij ging naar Leuven, de bleu, groen achter de oren. In het steile verbindingsstraatje tussen de Naamse Straat en de Oude Markt werden de programmaboeken (welke cursus, wanneer en waar?) begin oktober uitgedeeld. Er werd getrokken en geduwd, want iedereen wilde wijzer worden. Verder in de Naamse, in het Scheikundekot (nu 't Stuc), begon een van de volgende dagen de eerste les. Professor Verhulst hield van schokeffecten, zowel op het examen als in het auditorium. Zijn assistent, Rogov, een Wit-Rus, sloop soms op kousenvoeten binnen. Die ene keer hield hij een hamer vast. 'Ja, zei Verhulst, en dan heb je van die knapen die kaliumchloraat mengen met zwavel en dan alles eens goed aanstampen'. Dat laatste woord was het sein voor Rogov die met een vlugge uithaal de hamer liet neerkomen op een metalen blok. De grijns van de prof na de knal was het logisch gevolg van het wakkerschieten van een deel van het studentenpubliek. Op het examen bleef die grijns achterwege: Verhulst buisde op een uiterst koele manier. Ook de bleu onderging dat lot. Leuven was in de ban van de communautaire problemen. Elke week was er wel ergens een rel tussen Franstalige en Vlaamse studenten, en in de pers volgden berichten en heetgebakerde standpunten mekaar op. De bleu was bij de politieke afdeling van het KVHV(toendertijd de leidende studentenorganisatie) terechtgekomen, vraag mij niet hoe. Deze traditionele vereniging begon in die tijd naar links te bewegen, ondermeer door de anti-Amerikaanse sfeer (Vietnam, we shall overcome). Maar om betogingen te organiseren, had zij doeners nodig: jongens met papborstels en mannen voor de ordedienst. De bleu was goed met de papborstel, minder goed in het trek- en duwwerk. Toch werd hij op een dag overgehaald om mee het Maison des Etudiants op de Grote Markt te gaan bezetten, het hoofdkwartier van de Franstaligen. Nooit eerder waren daar op zo korte tijd zoveel Vlamingen naar binnen gelopen. De voordeur werd gebarricadeerd en een leeuwenvlag uitgehangen op de eerste verdieping. Na een uur sprong plots het halve Leuvense politiekorps via een kelderdeur te voorschijn. Als makke lammeren werd de groep naar het bureau gevoerd, voor een ondervraging tot 's avonds laat. De dag nadien kreeg de bleu de opdracht om de leeuwenvlag terug te vragen. Hij kreeg ze, met als supplement een kolossale uitbrander van de commissaris himself. Diezelfde week publiceerde La Libre Belgique de namen van de dapperen. Via een kennis die deze krant las kwam de vader van de bleu op abrupte wijze te weten dat zijn zoon nog wat anders deed dan studeren. De vaderlijke vermaning heeft nauwelijks geholpen. De Leuvense periode werd afgesloten in een sfeer van schuld en schaamte, maar achteraf bekeken, is het een periode geweest waarin een aantal ramen op de wereld zijn opengegaan. 'Elk nadeel heb zijn voordeel' zei Johan Cruijffeens. Ik ken niets van voetbal, maar ik moet de man gelijk geven.
09-01-2007 om 00:00
geschreven door Raf
06-01-2007
Vita brevis - pauze
De reis naar mijzelf verloopt niet zo vlot als ik had verwacht of gewild. Daarom vraag ik even geduld aan de lezer. Inhoud en vorm geef ik pas vrije baan als ze mij aanstaan. Hoe zouden jullie zelf zijn? Eens te meer: Wòòchtenefkes!
06-01-2007 om 21:48
geschreven door Raf
04-01-2007
Vita brevis (2) - Wòòchtenefkes
Van mijn peter kreeg ik, buiten mijn naam, ook enkele keren per jaar een geschenk. Dikwijls was dat een boek over wetenschap of techniek. Bacteriën passeerden de revue, Darwins soorten, stoommachines en electrische toestellen, vliegtuigen en raketten. En niet te vergeten de boeiende en geïllustreerde verhalen over de opbouw van de materie onder de slogan: van big bangtot chemie in de keuken. Ik was gefascineerd door Thomas Alva Edison, die als puber alles las wat hij te pakken kreeg, maar het ook zelf wilde uitproberen (ongelovige thomas). Hoeveel kapotte wekkers via mijn handen roemloos zijn geëindigd in een hoopje schroefjes en tandwieltjes, ik weet het niet, maar een tikkend exemplaar heb ik bij mijn weten maar éénmaal aan de eigenaar kunnen terugbezorgen. Wat mij dreef was een vreemde combinatie van nieuwsgierigheid en slopingsdrang (kunnen chirurgen met de hand op het hart getuigen dat zoiets ver van hun bed is?). Later volgde een creatieve fase, en maakte ik een primitieve diaprojector, of een kristalradio (met een doorgesneden aardappel als condensator, tot groot jolijt van mijn zussen). Bij het demonstreren, werkten die dingen bijna nooit, en als iemand ongeduldig werd, had ik een standaardzinnetje klaar: wòòchtenefkes. Voor een Chirokamp werden enkele koptelefoons uit de 2de wereldoorlog omgebouwd tot veldtelefoons. Bellen van de ene tent naar de andere: de max (lach niet, jong verwend GSM-gespuis). In mijn twintiger jaren opende zich de wereld van de modelvliegtuigen. Ik vloog (een oude droom), en bleef toch met de voeten op de grond. En er vielen veel brokken. Knutselen geblazen. Intussen had ik het humaniora voltooid, waarbij ik chemie en fysica in de bovenste la had gelegd. De rest had ik wat te snel, zo bleek achteraf, naar de bodem van de kast verbannen. Leuven lonkte, zoals dat bijna vanzelfsprekendheid was voor een jongeman met dergelijke roots. De verleidingen van die stad ook, maar niet die waar je spontaan aan zou denken.
04-01-2007 om 23:08
geschreven door Raf
03-01-2007
Vita brevis (1) - De cirkel
Op dertig meter van mijn geboorteplek stond een eeuwenoude holle lindeboom. Nog eens dertig meter verder rees een hoge kerktoren op. Hoe die twee mijn leven bepaald hebben, dat is een verhaal voor op de sofa, bij Sigmund. Een kleine poging: de kerktoren stond gedurende een aantal jaren voor de zekerheden in mijn leven. Wat men achteraf (vooral in Nederland) het Rijke Roomse Leven is gaan noemen, was een steeds terugkerend geheel van verplichtingen en rituelen dat de kerkelijke kalender op de voet volgde. Als in mijn teksten een zekere plechtstatigheid de kop opsteekt, gooi het dan maar op de grondige katholieke Bildung die mij is te beurt gevallen. Plezante aspecten aan dit soort leven rond de kerktoren waren er ook. Geborgenheid, sociale cohesie en nog van dat fraais. En de meisjes werden op afstand gehouden: wat een broeikast voor de verbeelding (hierover kan ik op deze plek moeilijk uitweiden). De linde op het kerkplein was hol, grimmig en geheimzinnig, een speeltuig voor de kinderen van de buurt, een icoon voor de fantasie, voor verhalen en voor de drang om te weten. In het bezit van een natuurlijke schoorsteen, was hij ooit met succes in brand gestoken, maar hij had het overleefd. Mijn geboortehuis daarentegen werd schaamteloos tegen de grond gesmakt, op een halve dag tijd. Ik ben daar nog altijd kwaad om. De kerktoren en de boom, deze laatste in een gefatsoeneerde boomchirurgische versie, zijn er gelukkig nog. Zij laten mij toe, in een poging om mijn nageslacht wat respect bij te brengen, zwierig met de arm te wijzen: deze plek is mijn entree in dit dorp, deze streek, dit land en dit deel van de wereld. Vooraleer het hoofd af te wenden bij zoveel narcisme, beste lezer, gun mij toch even zulk glorieus moment. Ik was een zware baby, zei mijn moeder wel eens, op een toon die het midden hield tussen beschuldiging en trots. De huisdokter heeft mij met de verlostang moeten 'halen'. Ik viel meteen op door mijn flaporen, die mij in mijn jonge jaren nog dikwijls parten hebben gespeeld (grijns naar Sigmund). Terug naar het pleintje voor een sombere wending. Waarschijnlijk kom ik nog ooit in die kerk terecht, op passieve wijze zoals men dat omfloerst zegt. Vervolgens gaan de dingen lopen zoals ik ze inmiddels, dankzij mijn drang om te weten, heb geleerd. Mijn CO2 en de andere bouwstoffen die moeder aarde mij had uitgeleend komen weer vrij. Ontdaan van alle typische ik-trekjes zijn zij beschikbaar voor wie het maar wil, ook voor de huidmondjes op de blaren van de oude linde. Die bouwt alles dan in voor één, of met wat geluk voor meerdere eeuwen. Al bij al is dat een troostende gedachte. De cirkel is rond.
03-01-2007 om 11:04
geschreven door Raf
02-01-2007
De aanzet
Zoals vele bloggers, laaf ik mij nu en dan aan de vele bronnen die in Blogolië opwellen. Ook bij Willy, die zijn artistieke en pedagogische eieren in een bevlogen door 3 Y's gemarkeerde blog (Yilli's Yolige Yachtvelden) neerlegt, ga ik wel eens op bezoek. Op 26 december las ik een vrij Yolig stuk onder de hoofding Vijf dingen over mezelf. Nu weet ik, als redelijk doorwinterde blogger, dat het pyramidespook van het stokje rondwaart. Kort uitgelegd: wie het stokje ontvangt schrijft 5 dingen over zichzelf die tot voor kort in de schaduw waren gebleven. So far, so good. Dan geeft hij/zij het stokje door aan 5 uitverkorenen. Door als eerste te reageren op Willy's ontboezemingen, trok ik zijn aandacht, en kreeg ik een uitnodiging in mijn bus. Vandaar deze tekst, als inleiding tot een 5-daagse uitstap naar de diepste roerselen van mijn eigenste ik. Wees gerust en vlucht niet verschrikt weg: ik neem mij voor, slechts één of twee gegadigden te kiezen, als mijn taak volbracht is. Reageer ad libitum, wetende dat ik mijn keuze niet zal laten bepalen door inhoud of vorm van de reactie, of door het snoetje dat ik er achter vermoed. En weigeren kan altijd nog. Lees vanaf morgen het eerste weetje over hem die je dacht te kennen.
02-01-2007 om 15:48
geschreven door Raf
01-01-2007
2007
tabula rasa kom onder ons veeg weg de vlekken de puisten en het leed van oude waanzin
open dozen en laat pandora sudderen in haar nat de ficties en de zucht naar ongestild genot
geef hoop aan velen die nog willen de doeners en de denkers uit onverdachte bron
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel ------------------------
De reis naar mijzelf verloopt niet zo vlot als ik had verwacht of gewild. Daarom vraag ik even geduld aan de lezer. Inhoud en vorm geef ik pas vrije baan als ze mij aanstaan. Hoe zouden jullie zelf zijn? Eens te meer: Wòòchtenefkes!
