Wie de prettige eigenschap* van het lispelen* bezit#, en bovendien van het vrouwelijke geslacht* is, kan vanaf nu solliciteren** bij alle reclamebureau's*. Er is veel vraag naar dames* met dit typische* kenmerk. Je zou# het met wat goede wil een knelpuntberoep kunnen noemen. Wie denkt in aanmerking te komen, luistert* best* eerst* naar de reclamespotjes** van onze# Vlaamse* radiozenders#*. Als* het dan duidelijk is*, wat precies* *van je verlangd wordt, kan begonnen worden aan het oefenen met de hulp van een vriendje en van deze zinnen#. Even preciseren** dat een woord, gevolgd door een *, een geprononceerde* lispel* vergt, terwijl het teken # op een bescheiden* maar toch nog net hoorbare lispel* betrekking heeft. Het spreekt* vanzelf# dat ** duidt op de beroemde dubbele lispel* in één woord.

29-11-2006 om 01:12 geschreven door Raf  

Enkele weken geleden heeft het OCMW lelijk huisgehouden in mijn way of life.
"Gezien de naderende vergrijzing, gezien de steeds toenemende levensverwachting, gezien het veranderende patroon in het omgaan met bejaarden, gezien het gebrek aan geschikte huizen of flats, gezien de wetenschap dat besturen hetzelfde is als vooruitzien (gouverner, c' est prévoir un peu), gezien dit alles, hebben wij, het OCMW, besloten en besluiten wij nog steeds dat er nieuwe bejaardenflats dienen gebouwd te worden".
Zó stel ik mij een ambtelijk opstel voor, zoals dat circuleert bij de lagere besturen. Die flats komen er: liefst 44 stuks. Vorig jaar werden een aantal van mijn overburen met de geldbeugel in de hand bewerkt tot zij goedschiks hun pand afstonden aan het OCMW. Verder gebeurde er niets, althans niets zichtbaars, tot er twee weken voor 8 oktober een gegalvaniseerd hekwerk vóór de bedreigde gevels verscheen om aan iedereen, ook aan de kiezer, duidelijk te maken dat het niet lang meer zou duren. Op grote spandoeken werd de bejaardenhemel kleurrijk voorgesteld in een compilatie van het bestaande en het te verwachten vastgoed. Maar zoals gezegd diende ik in afwachting van die hemel nog twee weken te lijden in een vagevuur van aftakeling en destructie. Het hekwerk palmde op die maandag ineens de halve weg in. Er drong een diep gerommel binnen in mijn vertrekken, gevolgd door zware trillingen met onregelmatige tussenpozen. Na enige tijd zag ik een reusachtige Alien, zo weggelopen uit War of the Worlds, zijn bek openen en een hap nemen uit het dak van een - inmiddels ontheemde - overbuur. Ik heb, wantrouwig als ik ben, nooit geloofd dat de stofwolken die Hollywood geregeld laat opwaaien, naturel zijn. Met enkele kilo's talkpoeder kan een mens wonderen doen. Daar kom ik nu, dankzij het OCMW van terug. Het stuift wel degelijk duchtig als een oud huis helemaal naturel tegen de vlakte gaat. Vraag het maar aan mijn poetsvrouw.

27-11-2006 om 11:36 geschreven door Raf  

Een droom? Telepathie? Ik kijk gisteravond naar Pauw&Witteman op Nederland 1. Aan de studiotafel zit, oa. Dominique Weesie van het beruchte blog GeenStijl. Tijdens het kijken overvalt mij de gedachte dat mijn blog misschien aan een andere naam toe is, iets origineels. In een flits schiet Stentor door mijn hoofd, de antieke Griek met een stem als een klok. Het lijkt mij een opvallende naam, plus is er een associatie met het verkondigen van een boodschap (soms ben ik de bescheidenheid zelve, soms ook niet). Goed, het is te overwegen, denk ik, terwijl het programma afloopt. Zoals gewoonlijk tik ik nog even op mijn laptop en surf ik naar DS Online. Op de openingspagina zie ik een kleine advertentie van een IT-bedrijf. Ik geloof mijn ogen niet als ik daar duidelijk Stentor zie staan. Wie het weet mag het zeggen, maar hou er rekening mee dat ik een scepticus ben.

25-11-2006 om 17:14 geschreven door Raf  

Er zijn verschillende manieren om je fysieke onvolkomenheden te camoufleren of op zijn minst er de aandacht van af te leiden. Een van de minst geslaagde vond ik de wijze waarop Oxfam onze premier in beeld bracht, je weet wel, in die folder met een redelijk bloot wicht op de kaft en verder spitsvondige teksten met (minder spitsvondige) BV's. Prachtige druiven die zo het water in je mond doen komen, bedekken het lichaam van Guy, maar laten het minst interessante onderdeel onbedekt. Links onder in beeld zie je dan de wijn die wordt gepromoot. Het spijt mij, maar wijn die zo gecontamineerd is, komt er bij mij niet in. Overigens heb ik vragen bij het promoten van deze fair-trade producten. Waarom encanailleert zich een naar mijn oordeel toch idealistische vereniging met ordinaire machtspolitici? Het mechanisme van een onrechtvaardige handel, en de rol die multinationals en politiek daarin spelen, worden in alle publicaties van de verschillende NGO's aan de kaak gesteld. Er wordt al jaren gesakkerd over de te lage percentages die wij aan ontwikkelingssamenwerking besteden, en over het affairisme dat steeds om de hoek loert. Oxfam en de anderen stellen zich dus op als luizen in de pels van de politiek. Politici beseffen maar al te goed dat het hier om een brede beweging gaat, die ook hun kiezers beïnvloedt. Daarom spelen zij daarop in, door zich bij tijd en wijle gul te tonen (waarmee niet gezegd is dat zij enkel maar op het effect uit zijn). En dan plots biedt Oxfam deze lieden een platform om hun menslievende reputatie op te krikken. Er is een woord voor zoiets: collaboratie.

23-11-2006 om 14:06 geschreven door Raf  

De opdracht: schrijf een kortverhaal met 15 opgegeven woorden (zie vetjes).  

Na een kroegentocht op zaterdagavond met een bende die zich zowel amicaal als zwakzinnig had gedragen was ik languit op een grasveld mijn roes gaan uitslapen. Het was er warm genoeg voor. Toen ik, op mijn buik liggend, mijn ogen opende, zag ik in een flou artistique en mooi gekaderd tussen twee grassprieten en een madelief, een gedrocht. Wat ik eerst voor een brontosaurus had gehouden - de vrucht van een hallucinerende grijze massa - bleek na enige focussering niet meer dan een nieuwsgierige spichtige straathond te zijn met een duidelijk ijzertekort en een duivenei-grote steenpuist die net boven het linkeroog uitstulpte. Het kleine beetje menselijkheid dat mij op dat uur en op die plaats nog restte, duwde mijn gepijnigde geest naar een bizarre scène waarin lijdende dieren en euthanasie uitvoerende witgejasten in een wilde dans ronddraaiden. Terwijl ik moeizaam rechtkroop, verdween het mormel met wonderbaarlijke snelheid, verder de Tolpoortstraat in, na eerst nog de videotheek aan de rand van mijn grasveld vereerd te hebben met een sanitaire stop. Intussen was er geroezemoes tot mijn oren doorgedrongen, en bleek ik mij tussen enkele kramen van een rommelmarkt in opbouw te bevinden. Ik lummelde wat schutterig rond, en zag een standhouder sleuren aan een wel erg klein uitgevallen scheepsanker, type Taiwan. Even verder lagen koperen snuisterijen uitgestald, en met het beetje ochtendlijke energie dat in mij zat, ging ik de voorwerpen één voor één af. Mijn oog viel op een antiek uitziende kaasboor, die ik na enig verbaal getouwtrek de mijne mocht noemen. Gerommel in mijn buik deed mij plots aan eten denken. Op de hoek zag ik een bakkerszaak en op weg er naar toe woog ik af of ik mij enkele croissants dan wel een half zevengranenbrood zou aanschaffen. Net voor de bakkerij was een huis in aanbouw en in mijn verdwaasde slenterpas struikelde ik en ontglipte mij het pas gekochte kleinood. Rinkelderinkel, doorheen een geïmproviseerd houten rooster boven een pas voltooid keldergat. Er was geen wrikken aan. Hulpeloos keek ik om mij heen, zoekend naar iets wat maar enigszins als inbrekersgerief kon dienen. Ik vond een bochtig stuk betonijzer en begon met een hijgend geluid aan het koevoetachig maneuver. Het lukte, en ik liet mij in het gat glijden. De kruipkelder was donker als de hel en er stond water in. In een systematische beweging zocht ik met gespreide vingers. Net toen ik het vervloekte ding vond, klapte het rooster met een knal op zijn plaats. Ik hoorde gelach en gebral dat vlug wegstierf, en plots drong de vreselijke waarheid tot mij door: de zondag is ook voor de bouw een vrije dag.

21-11-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Wie denkt dat ik blijf doorbomen over de miljoen-maal-teveel-fout in De Standaard (zie vorige berichten) wil ik geruststellen. Hoewel. Nadat ik geantwoord had op een reactie van een trouwe bezoekster van dit blog, viel mijn oog toevallig op een stukje in LVB.net, de professioneel gerunde weblog van Luc Van Braekel. Wie dit leest krijgt in één shot een bevestiging van de opmerkingen van mijn respondente en van mijn reactie daarop. Lees, en oordeel zelf. Voor alle duidelijkheid: je kan mij niet vereenzelvigen met alles wat er in LVB.net verschijnt, maar als iemand vanuit een rechts standpunt een koosjere redenering opbouwt, verdient dat aandacht, zelfs als het om Arnold Schwarzenegger gaat. En tot slot: deze tekst is van september 2004, maar als illustratie is hij wonderbaarlijk actueel.

20-11-2006 om 19:45 geschreven door Raf  

Na mijn bijwijlen hardnekkige correspondentie met De Standaard over de naam Kaplan Murat, waarbij ik nooit enig antwoord mocht ontvangen, is zich een nieuwe affaire aan het ontwikkelen. Op mijn mail van gisteren is nog geen reactie gevolgd, noch via een reactiemail, noch via een correctie in DS Online. Daarom heb ik volgend schrijfsel verzonden. Wij houden u op de hoogte.

Geachte redactie,

In verband met het dooreenhaspelen van biljoen en triljoen met het Brits-Amerikaanse billion en trillion door uw krant (zie mijn mail van gisteren), hier nog even een bewijs, indien u niet overtuigd bent.

U schreef: De wereld moet dringend 1 procent van zijn bnp - wat neerkomt op 274 biljoen euro - besteden aan de problemen met het klimaat, of de prijs om de schade te betalen zal later tussen vijf en twintig keer hoger zijn.

Wij hebben het bnp van de wereld opgezocht en vonden: 44.168.157 miljoen dollar (april 2005). Delen door 100 geeft ons 1% of 441.682 miljoen dollar. Omgezet: 349.156 miljoen euro of 349 miljard. Laat ons het verschil tussen 274 en 349 maar even verwaarlozen, maar dat gaat totaal niet op voor het verschil tussen biljoen en miljard. Een biljoen is 1000 miljard! Toch te flagrant om zomaar in DS Online te laten staan. Stel dat een middelbare scholier, op zoek naar een onderwerp, de fout ontdekt (of erger nog, niet ontdekt en klakkeloos overneemt).
Mag ik dus nogmaals aandringen op een nederige houding van de krant, indien een lezer op een fout wijst. Een snelle correctie én een (korte) verontschuldiging zou iedereen ten goede komen.

Met vriendel...enz,enz..

16-11-2006 om 21:44 geschreven door Raf  

Apocalyptisch, dat wordt de kostprijs van de globale opwarming als de wereld niet ingrijpt. Dat zegt Sir Nicholas Stern, de vroegere vice-president van de Wereldbank en vandaag economisch adviseur van de Britse regering. Stern maakt vandaag een gezaghebbend rapport bekend over de economische kostprijs van de opwarming van de aarde. Het rapport, besteld door het ministerie van Economie, stelt dat als de mensheid in het komende decennium geen drastische maatregelen neemt, de prijs hoog zal zijn. Stern spreekt over een bedrag van meer dan vijf triljoen euro.
(De Standaard op 30 oktober, artikel overgenomen van The Observer)


Kijk, 5 triljoen euro klinkt als een behoorlijk hoog bedrag. Hoeveel miljard euro zou dat zijn, vroeg ik mij af. Ik voelde ergens nattigheid en zocht dus een en ander op. Het resultaat vind je in de brief die ik gisteren aan de hoofdredactie van DS zond.

In het artikel Broeikaseffect kan wereld 5 triljoen kosten van 30 oktober schrijft u: "De wereld moet dringend 1 procent van zijn bnp - wat neerkomt op 274 biljoen euro - besteden aan de problemen met het klimaat, [...]".
Ook in het artikel  Ineens ziet iedereen de naderende apocalyps van 4 november lees ik: "Het rapport maakt zo'n indruk omdat Stern een prijs kleeft op de opwarming: 5 triljoen euro."
Hier is de klassieke verwarring in het spel tussen de short scale en de long scale. U hebt 5 trillion vertaald in 5 triljoen, en 274 billion in 274 biljoen.
In het eerste geval zit u een factor 10⁶ te hoog, in het tweede 10³.
Er diende dus te staan: 5 biljoen euro (of 5000 miljard) en 274 miljard euro.

------------------------
Ter informatie: de Engels/Amerikaanse ("short scale") en Nederlandse ("long scale") namen voor grote getallen.
1 miljard = 1 billion = 10⁹
1 biljoen = 1 trillion = 10¹²
1 biljard = 1 quadrillion = 10¹⁵
1 triljoen = 1 quintillion = 10¹⁸
1 triljard = 1 sextillion = 10²¹

16-11-2006 om 18:23 geschreven door Raf  

Ik was donderdag op de boekenbeurs, en had mij voorgenomen niet meer dan twee boeken te kopen. Het werden er drie. Toch erg als je een belofte aan jezelf niet kan houden. Maar ten opzichte van de stapel die vorig jaar mee naar huis werd gezeuld betekent het winst. Het blijft een moeilijke opgave, dat lijfelijke contact met zoveel aantrekkelijke titels, die veelbelovende achterflap, de zachte druk van het links en rechts rondneuzende publiek. Ik voel mij vereerd, dat drie boeken voor mij kozen (help, daar duikt die verdomde personificatie weer op).
Veel BV's waren er niet te zien. Zij interesseren mij niet, zeker niet als ze groene brilletjes dragen. Deze vorm van enggeestigheid moet gekoesterd worden. Hieronder een link die vooroordelen in de twee richtingen kan bevestigen, een zeldzame gebeurtenis die, geef toe, voor een fijn gevoel kan zorgen.

http://www.kingkong.be/lib/Streaming.asp?file=anciaux&ext=wvx

13-11-2006 om 12:17 geschreven door Raf  

In de drukte van de boekenbeurs hoor ik plots mijn GSM. Te laat natuurlijk, en bovendien versta je toch geen jota. De dag nadien schiet het mij te binnen, en wordt de beller gebeld (hmm, l'arroseur arrosé). Een kennis, een alleenstaande vrouw, en bovendien in een belabberde toestand. Ik spreek haar sussend toe, ik ken haar zorgen. Dat zij mij opbelt vanuit de diepte van haar dal is nieuw. Morgen ben ik vrij, zeg ik (wie niet op 11 november? Hoewel, ik had gedacht om de streek rond Ieper te bezoeken). Zij interpreteert correct en laat gewillig toe dat ik mijzelf uitnodig. Een gesprek ja, over alles wat haar leven zo moeilijk maakt. En zij weet dat ik een zoetekauw ben, en gebruikt het lokaas van een gebakje als surplus. Er wordt een uur afgesproken, en dat had mijn achterdocht (o paranoia, mjn eeuwige gezel) moeten wekken. Wie vrij is, zegt met een brede geste: oh, maakt niet uit, ik ben de hele middag thuis. Niet dus, om drie uur verwacht zij mij. Mijn fantasie is gestart en komt geleidelijk op bedrijfstemperatuur. Deze schipper op de wilde vaart, houdt de boot niet langer af als er een glimp van een frisse haven opdoemt (goed gevonden, maar slaat nergens op). Darwin is mijn god, en hoewel hij niet verantwoordelijk kan geacht worden voor de duistere biologische mechanismen diep in mij, zij oefenen hun invloed zeker niet minder uit sinds hij ze aan het licht heeft gebracht. Ik ben laat opgestaan, vandaag. In mijn lichte sluimer ontwikkelde zich een scenario dat op een alerter ogenblik geen schijn van kans had gekregen. En mijn praktische ik begon al in gedachten met een rist voorbereidende handelingen: een uitgebreide douche, het bijknippen van het een en het ander, een zorgvuldig doornemen van mijn vestimentair potentieel. Een stropdas snoert mij de mond, dit schaamlapje voor schuchtere zielen. Maak ik daarmee duidelijk dat ik iets speciaals voor haar doe, een kers op een (verlepte) taart? Warhoofd, uw naam is ik. De tijd dringt, en het bijkomstige heeft mijn zicht op de hoofdzaak aardig vertroebeld. Ik zal het niet halen, mijn vertraging bedraagt nu al een half uur. Vertwijfeld zoek ik naar plan B. Ik neem mijn mobieltje, en verkondig de nederlaag. Die wordt ogenblikkelijk bevestigd, zeer sec, hoewel ik heimelijk had gehoopt op doux of op zijn minst demi-sec. Wat kan ik anders doen dan mijn wonden te likken, een mager surrogaat voor het verzwelgen van gebakjes en voor andere (lastig te concretiseren) vluchtige genoegens. Voor Ieper is het immers te laat, en mijn stropdas houd ik lekker om, als lijfstraf voor het koesteren van illusies van een halve dag.

11-11-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Al Gore, of de recuperatie van het groene gedachtengoed door machtspolitici. Ik werp een knuppel in het hoenderhok door nogmaals een stukje uit Johan Sanctorum's Webmagazine VISIONAIR BELGIË over te nemen. De titel van het artikel waaruit ik put luidt: Het broeikas-effect is een politiek probleem. Stof genoeg voor een vinnige gedachtenwisseling, die verder reikt dan het opbranden van enkele auto- of fietsbanden...

[...] Partijen als Groen! zouden anderzijds moeten beseffen dat ze met hun naïef geloof in maakbaarheid, correcties en reglementen op een dood spoor zitten. De ‘groene paradox’ draait hierrond: als de mens deel uitmaakt van het natuurlijk evolutieproces, dan is zijn status van roofdier en nestbevuiler onaantastbaar, gewoon behorend tot de interne evolutie van dat ecosysteem, ook als daar soorten voor moeten verdwijnen; roofdieren zijn nu eenmaal destructief, dus is ook het broeikaseffect een ‘natuurlijk fenomeen’, tot en met het einde van de menselijke soort. Gevolg: het modern-groene gedachtengoed is een contradictie, als het tegelijk steunt op progressie en behoud. Dat is een doordenker van formaat voor de Groen!-ideologen: ze zijn gedoemd om terug te keren in de tijd, of om een enorm vertragingsproces op gang te brengen, een ‘involutie’. Dat ze dat dan ook met zoveel woorden zeggen, waarom nog heulen met vakbonden, consumentenorganisaties en allerlei transmissiekamers van de vooruitgangsmachine. De Groenen, die nooit een vuist kunnen maken, en zelfs in het Al Gore-verhaal zich de politieke kaas van hun boterhammen laten eten door Verhofstadt: dat ze eindelijk wakker worden en het stringente, dwingende, fundamentele en orthodoxe karakter van hun eigen boodschap inzien.[...]

09-11-2006 om 11:44 geschreven door Raf  

Vanavond is het weer zover. Met een kar hebben wij de laatste weken hout verzameld, oude beschimmelde takkebossen die een boer wel kwijt wou en ook nieuw hout dat eigenhandig werd omgehakt langs een veldweg. Een garagist gaf enkele autobanden, en de fietsenmaker uit de buurt zond zijn zoontjes uit met enkele fietsbanden. Op een braakliggend stuk grond (de volwassenen vinden het wat dicht bij de huizen, maar zij leuteren daar elk jaar over), werd vanmiddag de stapel opgebouwd: eerst los droog hout met karton en kranten, dan de banden, en er bovenop het zwaardere houtwerk. Zoiets doe je pas de laatste dag, want anders wordt er gepikt door die van een andere buurt, de rotzakken. Straks, bij valavond verzamelen eerst de kinderen, dan de vaders, en als de fik er goed in zit komen ook de moeders op het vuur af. Wij, de pubers, hebben al het werk geleverd en voelen ons de baas. Dat tonen wij dan ook door links en rechts in het vuur te koteren. Of door zwartgeblakerde stukken hout over onze handpalmen te wrijven en dan achter de gillende meisjes aan te lopen. Ook tof is het als je bommetjes laat knallen, liefst achter iemand zijn rug. Heerlijk, dat Sint-Maartenvuur, elk jaar op 11 november. De hele buurt verbroedert, sommige vaders hebben zakflesjes bij, sommige moeders zelfgebakken wafels. En links en rechts in het donker wordt geflikflooid, en onstaan prille experimenten die bedoeld zijn om de soort voort te zetten. Maar ik, eerlijk gezegd, ik ben wat schuchter.
(uit een achteraf geschreven jongensdagboek van enkele decennia geleden)
*****
De gemeente heeft vanaf dit jaar beslist dat de Sint-Maartensvuren in de buurten vervangen worden door een centraal Sint-Maartensvuur. Er komt een podium met een muziekband. Het gebruik van bommetjes is verboden. De Schepen van Jeugd zal een toespraak houden.
(vrije interpretatie van een bericht in het gemeentelijk blad, enkele jaren geleden)
*****
Er wordt geen groot vuur meer gestookt. Er komt animatie op de markt, zodat iedereen al kijkend aan zijn trekken komt. De gemeente investeert in receptieve cultuur.
(laatste stand van zaken)

08-11-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

07-11-2006 om 22:01 geschreven door Raf  

Een jaar na de bouw van het Ecoduct over de E314 in Opgrimbie bij Maasmechelen vinden heel wat dieren vlot de weg naar de andere kant van het Nationaal Park, schrijft mijn lijfkrant DS vandaag. Dat stemt mij heel gelukkig. Meer dan dertig jaar geleden besliste de overheid in een gulle separatistische bui om een natuurgebied doormidden te snijden van West naar Oost, en omgekeerd. Sindsdien waren de families van de zeldzame rugstreeppadden, salamanders, reeën en dassen van elkaar gescheiden. Wie in een overmoedige bui toch de overtocht waagde, bijvoorbeeld ver buiten de kantooruren, had een reële kans op een smartelijk einde in een tête-à-tête met de zeldzame maar o zo snelle nachtrijders. Ook hier gelden de Darwinistische principes, en zodoende bleven enkel nog bedeesde, wankelmoedige of effenaf laffe dieren over, maar slim waren ze wel. Aan de noordzijde leefde een kleine populatie zavelsprinkhanen, terwijl het gros van de soort aan de zuidkant huisde. Als je ook hier de onverbiddelijke Darwin op zou loslaten, mag je op den duur een sprinkhanensoort verwachten die de breedte van de E314 vlotjes neemt. Spijtig, maar dan heb je geen rekening gehouden met de breeddenkendheid van politici en betonboeren.
Terug naar de werkelijkheid. Het Ecoduct is er nu en de natuurwachters hebben flink op de loer gelegen om de dieren te noteren die, gedreven door dankbaarheid en een beetje hormonen, de met grassprieten bedekte brug oversteken. Aan de andere kant wachten de soortgenoten met een visadempje: hoe zou de achterkleinzoon van Bolleke Das, het verre familielid, er nu uitzien? En zal het nog klikken na zoveel jaren bittere scheiding? Allemaal vragen die de vlijtige natuurwachters niet op hun invulformulieren hebben staan. Maar goed ook, zij hebben daar geen zaken mee.

06-11-2006 om 20:11 geschreven door Raf  

Bedankt, Speedy, Menck, Artemis, Zapnimf, Marijke, Titus, Koen Robeys, en Marlon Vanco. Jullie reactie had voor mij iets van een katharsis: de verzoening met de wil der goden, met het noodlot in de Griekse treurspelen, bij de ondergang van de held. In gewone taal zat ik met een kater.
Ik heb besloten verder te bloggen, tegen een tempo dat mij ligt. Geen gejaag, geen zoeken naar schouderklopjes, geen naast mijn schoenen lopen. I only live twice.

06-11-2006 om 11:08 geschreven door Raf  

geen zwarte toetsen meer
ik streel alleen de witte
en ben op wankelende weg
ver van de deur die buitensluit

majeure klanken zweven rond
en beelden vol met hoop
met achter mij de vieze smaak
van falen en van schuld

is er een doel gevonden
geen vlucht meer voor mezelf
of is het nog te prematuur
en is mijn twijfel mijn gezel

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

04-11-2006 om 21:52 geschreven door Raf