RadioVisie (JL Bostyn)

Jouw eerste herinneringen? Het mag vreemd lijken, maar hoe ouder ik word, hoe duidelijker die zijn. Het geheugen is een raar ding. Het raakt nooit vol. Wel wijzigt de volgorde. Heeft het te maken met het belang dat je hecht aan gebeurtenissen? Ik zou het moeten opzoeken bij Dokter Google. Maar daar schiet ik eigenlijk niks mee op. Veel zal het niet veranderen aan de zaken die ik ergens een plekje heb gegeven.

Neem nu de vraag die ik onlangs kreeg toen we met een groepje radiofans herinneringen ophaalden; Wat mijn eerste herinneringen waren aan het medium? Waar ik de radio het eerst hoorde, ontdekte?. Ontegensprekelijk zal dat bij mijn ouders geweest zijn. Ik zie de lampenbak nog steeds staan. Op een dressoir, in de living. Niet onlogisch dat ik de NSF nooit ben vergeten, want hij verhuisde mee naar mijn kamer toen er in Huize Bostyn een nieuw toestel kwam. Er werd dagelijks geluisterd naar de radio. Veelal naar Franse zenders omdat die loeihard te ontvangen waren. We woonden dan ook op een boogscheut van de Franse grens.

Die Franse programmas ben ik wel helemaal vergeten, dit in tegenstelling tot de stemmen die te horen waren bij Radio Luxemburg. Pa Cyriel had immers een stevige voorkeur voor die zender omdat daar een taal gesproken werd die hij veel beter begreep. De zondagen waren radiohoogdagen. Mijn vader dweepte met Jef Burm, Rudi Carell, Terry Lamo, Jo Leemans en de Accordeonclub Wim van der Velde. Om hen een plekje te geven in het juiste tijdsegment ben ik ten rade gegaan bij Google. Ze blijken allen op ongeveer hetzelfde moment voor de Luxemburgse zender te hebben gewerkt, in de zomer van 1960.

Met een redelijke zekerheid kan ik dan ook stellen dat mijn vroegste radioherinneringen tot dat jaar teruggaan. Ik was toen zeven. De eerste besmetting die alleen maar ernstiger zou worden. Nadien kwam, uiteraard, Radio Veronica. Pas toen ik meer op mijn eigen kamer vertoefde dan in de woonkamer en de keuken van mijn ouders, stippelde ik mijn eigen parcours uit. Rob Out, Lex Harding, Johnny Walker, Tony Blackburn, Zaki, Mike Verdrengh, Roger Troch, het werden mijn persoonlijke helden. Iemand die deze status heeft, is a priori een hele belangrijke volwassene. Zo percipieerde ik ook radiomakers. Ik als tiener en zij als grote mensen Zo hoort dat. Personen tegen wie je opkijkt zijn ouder. Ook Eddy Merckx, Johan Cruyff, John Lennon en Elvis Presley waren dat.

In 1973 voegde ik een nieuwe held toe aan mijn lijstje; Bart van Leeuwen. De meest recente dj van Radio Veronica had me onmiddellijk te pakken. Het was dan ook een hele vreemde gewaarwording toen ik er maanden later achter kwam dat Bart jonger was dan ikzelf. Hé? Iemand waar ik tegen op kijk, die niet ouder is? Hoe kan dat nu? Ach, het zette mijn wereld niet op zijn kop, maar ik ging wel beseffen dat de afstand tot een held helemaal niet zo groot hoeft te zijn. Toen Radio Veronica er op 31 augustus 1974 een punt achter zette, verdween in één klap een half dozijn mensen die ik bewonderde uit mijn leven. Ook Bart van Leeuwen dus

Anderhalf jaar later was hij er totaal onverwacht weer. Radio Mi Amigo introduceerde een nieuwe dj, Tim Ridder. Niks anders dan een ander synoniem voor Ton Egas, zoals Bart van Leeuwen echt heet. De man steeg nog meer in mij achting. Ik ben hem blijven volgen. In 1978 terug bij Veronica, inmiddels een publieke omroepvereniging geworden. Ik luisterde jarenlang op de woensdag naar Ook Goeiemorgen op Hilversum 1, later Radio 2 en op de woensdagmiddag met Terug In de Tijd. Vanaf 1 december 1985 werd dat Veronica's Volle Vrijdag. Ik hoorde hem bezig tijdens de Tipparade, Goud van Oud, Bart en de Zwart (met Erik de Zwart) en Het Zwarte Gat, een programma over paranormale zaken.

In 1992 verdween Bart weer als mijn radiomaatje. Hij ging toen immers voor RTL Radio werken, dat niet te ontvangen was in Geluwe. Idem dito toen hij in 1994 verkaste hij naar Radio 538, waar hij eerst diskjockey en later programmaleider was. In 2000 dook hij weer op bij Radio Nationaal en toen kon ik hem weer aan het werk horen omdat hun loeiharde middengolfzender wel tot aan de Franse grens reikte. In datzelfde jaar ontmoette ik hem ook voor het eerst.

In Zoersel werd een Radio Mi Amigo-reünie gehouden waar ik ook één van de gasten was. s Avonds was er voor iedereen een maaltijd voorzien en het lot zette ons naast elkaar aan tafel. Het voelde een heel klein beetje vreemd aan. Het werd al bij al een bijzondere avond. Twee gepassioneerde mensen die een totaal verschillend parcours hadden afgelegd, maar wel naast elkaar op hetzelfde radiofeest waren beland. Opnieuw werd duidelijk dat radio verbindt, aan welke kant van het medium je je ook bevindt. Als maker, als luisteraar of als rapporteur. Omdat ik van dat alles wel iets in mij heb, werd het een bijzondere avond