Deze blog is stopgezet. Wat niet betekent dat we niet meer actief zijn. Integendeel, we werken gewoon verder, maar vanaf een nieuw, eenvoudiger adres. Je vindt ons nu terug op radiovisie.eu. Uiteraard blijven we ook bereikbaar op Facebook via RadioVisie. Iedereen zegge het voort.
Bedankt aan Bloggen.be voor het tijdelijk onderkomen en de gastvrijheid. Uiteraard ook aan iedereen een dikke merçi die onze avonturen op deze blog heeft gevolgd, en we hopen dat je dat nog vele jaren zal blijven doen op onze nieuwe stek.
Uiteraard is deze periode van het jaar er eentje van een beetje griezelen, een portie spanning en af en toe een vleugje kunstmatige sensatie. Maar of dit de reden kan zijn waarom de winnaars en verliezers van een nieuwe lokale radiolicentie in het ongewisse worden gelaten, is een ander verhaal. Het is nog steeds niet bekend waar de sollicitanten voor een vergunning aan toe zijn. Dat leidt toch tot echte onrust?
Een hypothetisch voorbeeld, dat net zo goed voor de volle honderd procent echt is. Ik verzin enkel een naam, maar die kan je op elk bestaand radioproject kleven. De Minister van Media stelt de erkenningen voor de tachtig laatste winnaars alsmaar uit. Er wordt gegoocheld en geschoven met datums. Soms is het 9 of 20 november, dan weer wordt 30 november vooropgesteld. In beide gevallen is dat laat, tot bijzonder laat.
Organiseer als operationeel radiostation op die manier maar eens je business, jouw personeel, de klanten Want slechts na het behalen van de erkenning, in de veronderstelling dat je opnieuw bij de gelukkigen bent, kan de zendvergunning wordt aangevraagd. Concreet betekent dit dat het radiostation in kwestie een (nieuw) technisch dossier moet samenstellen dat moet uitgerekend worden door het VRM, gecontroleerd door de Dienst Media en dient te worden getekend door de Commissaris van het VRM. De gemiddelde duurtijd bedraagt twee maanden.
Met andere woorden, als Radio XYZ opnieuw een erkenning krijgt, dan is het quasi onmogelijk om tegen 1 januari operationeel te zijn en aan alle eisen te voldoen. Eén dag eerder moeten liefst tachtig zenders uit de lucht. Tot eind januari? Midden februari? Er is blijkbaar niemand die zich daar vragen bij stelt. (Ook de stations niet die met deze situatie geconfronteerd worden?) Voor nieuwe projecten is er uiteraard geen probleem. Maar radiostations die momenteel wel actief zijn, kijken wel tegen een berg moeilijkheden aan. Die kunnen hun luisteraars, adverteerders en medewerkers toch niet zomaar twee maand on hold zetten? Is dit niet onbehoorlijk?
Af en toe waait het gerucht binnen dat Minister Gatz de oude vergunningen voor een maand zou verlengen, maar zolang Sven Gatz het zelf niet zegt, blijft iedereen in het ongewisse. En eigenlijk hoort het helemaal niet zo te gaan. Wat is het probleem met een open, duidelijke communicatie? Anno 2017 verwacht je toch iets anders van de politiek.
Gaat hij nu blijven schrijven over Graham Gill?. Ik hoor de verzuchtingen tot achter mijn laptop (overigens een toestel van een goed merk, want ik doe er al jàren mijn ding mee). Niet dus, of toch een heel klein beetje. Eigenlijk gaat het om deze briefkaart, naar Radio Northsea International gestuurd in het gezegende jaar 1973. Voor het overige kan ik het ook niet verhelpen dat de echte geadresseerde Graham Gill was.
De finesse van dit schrijven zit bij de afzender; Robert de Goede, een medewerker van het Amsterdam Rediffusion Network. Whats in a name? De man zou later een stuk bekender worden als Ad Roberts, gewaardeerd dj bij diverse zeezenders, onder andere Radio Mi Amigo, Radio Caroline en Radio Monique. Alweer een document bijgehouden door Graham Gill en opgepoetst door Hans Knot. Het laat ook zien wààr en hoe het voor sommige mensen begon te kriebelen
Ad maakt nog altijd programma's, tegenwoordig doet hij dat voor Radio Extra Gold. En hij heeft ook nog steeds een mening. In juli 2015 vertelde hij dit aan de medewerkers van de website Mi Amigo 40. Mijn grootste probleem met radio vandaag de dag, is dat er van de tien stations er negen zich richten op de zelfde markt (de jeugd). Zij draaien allemaal dezelfde muziek met allemaal dezelfde stijl djs. Nu komt zo langzamerhand de personality gelukkig weer terug, waarbij de presentator zich onderscheidt van de rest en dat is goed.
Maar Radio vandaag de dag is een domme computer waarbij er een mens nodig is om de ruimtes op te vullen. Het probleem van nu nog zelf een programma willen doen zit hem in het feit, dat ik dan ook zelf mijn muziek zou willen uitkiezen (weliswaar wel via een format, maar mijn format) Ik denk niet dat de markt daar op zit te wachten. Nu moet je niet denken dat dit dan uitsluitend country zou zijn, natuurlijk niet, ik heb een veel bredere smaak en ook altijd gehad, maar het zou zeker negen hits per uur minder bevatten, dan wat je nu op welk willekeurig station voorbij hoort komen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Media (maar vooral radio) Tags:ad roberts , graham gill , radio mi amigo , radio caroline , radio monique , radio extra gold
Jinglebedrijf Top Format in Haarlem heeft zijn complete archief gedoneerd aan het Genootschap radiojingles en -tunes. Het gaat om duizenden uren aan radiojingles en radiotunes voor stations in Nederland en veel andere landen in West-Europa.
Top Format is in de zomer verhuisd naar een nieuw pand in Haarlem. De onderneming heeft zich de afgelopen tijd beraden wat te doen met de enorme hoeveelheden banden, cds en platen, volledig gevuld met jingles en tunes. "Met onze scherpe focus op de toekomst, denk ik dat we geen betere manier hebben gevonden dan onze nalatenschap aan het Genootschap over te dragen", zegt Dave Albers van Top Format.
Voor het Genootschap radiojingles en -tunes (de makers van website Jingleweb) is het een bevestiging van hun jarenlange vrijwillige werk om de beroemde jingles en tunes van de Nederlandse radio te behouden en te archiveren. Het Genootschap is het grootste particuliere jingle-archief van Nederland.
"We zijn vereerd dat Top Format ons heeft gekozen om dit alles te behouden. Eerder kregen we ook al de jingle-archieven van bijvoorbeeld de TROS, Veronica en AVRO's Toppop, evenals het bandenarchief van DJ Felix Meurders. Maar nu hebben we het volledige jingle-oeuvre van stations als Veronica, TROS, Radio 2 en Radio 10 in handen. En daar zijn we zielsgelukkig mee", zeggen Jelle Boonstra en Benno Roozen van Jingleweb.
CD-BOX
Boonstra en Roozen maakten voor Top Format eerder het boek en de cd-box 30 jaar Top Format (2005). Ze kregen toen al het beheer over alles wat het Haarlemse bedrijf tussen oprichtingsjaar 1974 en 2005 produceerde. Nu komt daar dus alles uit de periode 2005 - 2017 bij. Op jingleweb.nl staat een montage van Top Format jingles van de afgelopen 12½ jaar. Die is tevens bruikbaar voor radio-uitzending.
GENOOTSCHAP
Het Genootschap bekommert zich om radio- en televisie-vormgeving. Programmamakers gooien vaak de vormgeving na jaren intensief gebruik gewoon weg, terwijl die vormgeving juist na een paar jaar heel plezierig een tijdsbeeld kunnen terugbrengen. Het Genootschap verzamelt niet alleen, maar helpt programmamakers ook aan historisch materiaal om de radio- en televisiegeschiedenis in ere te houden. Zónder geld te vragen.
KONINKLIJKE BIBLIOTHEEK
Overigens archiveert De Koninklijke Bibliotheek (KB) in Den Haag Jingleweb sedert vrijdag 27 oktober en wordt de verzameling ook voor de lange termijn bewaart ivm toekomstig onderzoek. "Websites bevatten vaak waardevolle informatie die niet analoog verschijnt en die door de grote 'omloopsnelheid' het risico loopt voorgoed verloren te gaan", stelt de KB, die een website als Jingleweb als 'digitaal erfgoed' beschouwt
Never judge a book, by its cover. Het is een geijkte Engelstalige uitdrukking die eigenlijk geen vertaling meer nodig heeft. Maar toch doen we het allemaal, dat kijken en beoordelen. Stap maar eens een boekhandel binnen of een doorsnee krantenwinkel. Of staar eens door het uitstalraam van de bladenman. En volg je eigen blik Hetzelfde principe en eigenlijk nog veel meer, geldt voor tijdschriften.
Als uitgever probeer je op de omslag zo goed mogelijk weer te geven wat de inhoud van je magazine is. Bij de gedrukte uitgaves van Baffle en RadioVisie gingen we er dan ook altijd uitgebreid voor zitten. Er werd over nagedacht. Ideeën kwamen en gingen. Zaken werden uitgeprobeerd, tot we tevreden waren. Niet zelden riepen we er niet bevooroordeelde personen bij. Een buitenstaander ziet sommige zaken nu eenmaal een stuk objectiever. Lange tijd mocht Joey, onze huistekenaar de covers ontwerpen. Vaak werd de geïnterviewde persoon afgebeeld. Als er geen babbel was, zetten we het hoofdartikel centraal.
Vorige week werd weer eens door de stapel RadioVisies geploegd toen het me opviel dat één enkele radiomaker lieft drie keer de voorpagina sierde. Anderen raakten nooit verder dan een eenmalige verschijning. Ik heb het over Peter Vandam. Waarom net hij? Eigenlijk moest daar niet heel lang over nagedacht worden. Peter was net dat beetje meer van ons dan alle anderen mensen uit de radiowereld. Veel medewerkers van RadioVisie kenden hem persoonlijk, maar dat kon nooit de enige reden zijn. Hij was ook de meest sociale, de meest toegankelijke en hij had dat rebelse aureool behouden. De verpersoonlijking van wat een radiopiraat zou moeten zijn.
Bij hem was er nooit een afstand tussen ons. Op drive in shows, waar ik hem voor het eerst en vaker ontmoette, is dat enigszins normaal, maar het viel me des te meer op toen ik regelmatig naar Playa de Aro trok in de jaren dat Radio Mi Amigo er zijn hoofdkwartier had. Ik kond er met iedereen praten en iedereen vond de aandacht leuk, maar enkel met Peter gingen ik op stap. Eten in restaurant Amsterdam, doorzakken in de El Gringo of zomaar gaan varen met zijn speedboot. Ik kwam ook bij hem en zijn toenmalige vriendin Lieve aan huis. En af en toe kwam dat heel goed uit. Zoals in oktober 1975 toe er plots een huurauto op overschot was
Collegas Frans Schuurbiers en ikzelf waren nog maar eens met het vliegtuig naar Spanje getrokken. Vluchtje naar Gerona geboekt waar we een Seat Panda huurden voor de rest van hun verblijf. We zouden op een zondag terug naar Schiphol vliegen. Het inleveren van de auto lukte echter niet. De lokale verhuurder in Playa had zijn zondagse rust hoog in het vaandel staan. Cerrado el domingo liet het bordje op zijn voordeur weten. Geen bus om de sleutels in te gooien. Bovendien moesten we nog onze waarborg terugkrijgen. We waren schadevrij door de vakantie gekomen en ook toen al telde iedere peseta.
In de nood kent men zijn vrienden. In dit geval Peter en Lieve. Ze waren verbaasd dat we alweer voor hun deur stonden, want de avond voordien hadden we nog uitgebreid afscheid genomen. Ach leuk jongens, jullie zijn terug! Eten jullie een hapje mee? Per slot van rekening is dat toch van jullie! Voor de duidelijkheid; We logeerden in Playa steeds in een studio en kookten zoveel mogelijk ons eigen potje. Op het eind van ons verblijf hielden we altijd iets over, dat we met plezier bij de Vandammen achterlieten. Eten en drank mag je niet terug naar de winkel brengen en zeker niet weggooien.
Een etentje met het koppel sloegen we eigenlijk nooit af, behalve als we een vliegtuig moesten halen. Nee dus. Helaas geen tijd!. We legden heel snel ons probleem uit, waarna Peter zich in de Panda wurmde. Samen ging het met een rotvaart naar het vliegveld van Gerona. We waren nog net op tijd waren om in te checken. Waarna onze opgevorderde chauffeur de rit terug aanvatte om de volgende maandag de nodige formaliteiten te vervullen bij de verhuurder.
Bij een volgende bezoekje zijn we met zn allen, met de terug gekregen waarborg, lekker gaan eten. Waarschijnlijk hebben we ook iets gedronken. Maar op dit punt houdt de informatie plots op. Uiteindelijk is dit verhaal ook al ruim veertig jaar oud.
* Peter verscheen een eerste maal op de cover van Baffle 9 (1 november 1975), daarna nog eens op de omslag van nummer 21 (15 oktober 1976) en tot slot helemaal vooraan in het dubbelnummer 29/30 (3 november 1980).
Driemaal is scheepsrecht - Nooit geen 2 zonder 3 - Alle goede dingen bestaan uit drie Drie gezegdes die behoorlijk van toepassing zijn in dit geval, want ik wil het graag nog eens hebben over Graham Gill. Zowel donderdag als vrijdag maakte de Australische radiomaker zijn opwachting op deze Facebook-pagina. Ik besluit er deze triologie mee.
Het verhaal waarin Gill gisteren de hoofdrol speelde, Verzoekje na 39 jaar alsnog ingewilligd, draaide rond een vergeten brief die ik deze opmerkelijke dj stuurde in 1974. Eigenlijk had dit schrijven bij het stukje van gisteren moeten staan, maar af en toe heeft Facebook kuren. Meestal op de momenten dat ik een feilloze medewerking verwacht. En omdat ook ik niet de hele dag de tijd heb om te wachten tot de problemen voorbij zijn, moeten sommige zaken uitgesteld worden. Tot vandaag dus.
Maar dit is m dan, de reden, de oorzaak en het gevolg; de brief aan Graham Gill. Mocht je er niks van begrijpen, scroll dan even terug naar de berichten van vrijdag en donderdag jongstleden (27 en 26 oktober).
- Avonturen op een willekeurig Ministerie van Media
Die ochtend vindt de senior bediende op het Ministerie van Media een open verstevigde, loodzware doos op zijn bureau. Peter slaakt een zucht van opluchting. Hij klemt het pak onder zijn arm en trekt een venijnig spurtje doorheen de lange gang, onderweg nog bijna botsend met de nieuwe verstrooide Aalsterse koffiemadam Liesbeth, die onderweg is met drank en broodjes. Van het schrikken laat ze haar werkmobieltje in stukken uit elkaar op de grond vallen. Maar Peter loopt door om uiteindelijk hijgend op de deur van zijn baas, Minister Sven te kloppen.
Baas, ze zijn er! De jury heeft gesproken. We kunnen eindelijk gaan bekend maken wie een licentie voor lokale radio gaat krijgen!. Er verschijnt een ruttenbrede glimlach op het vermoeide gezicht van de bewindsman Eindelijk! zucht hij. Ik was net mijn middagmaal aan het bespreken met de koffiemadam toen je binnenviel. Ik bel haar direct opnieuw zodat ze iets hartigs mee kan brengen. Dergelijk nieuws vraagt om extra genot in de koffie. Dat moet gevierd worden. Hij vindt het wel vreemd dat de koffiemadam haar telefoon niet meer opneemt, maar het zal zijn dag niet verpesten!
Minister Sven haalt voorzichtig de dossiers uit de enveloppe. Hij rangschikt ze keurig op elkaar, zodat ze één grote stapel vormen. Orde, netheid, duidelijkheid, dat zijn de slagwoorden op zijn kabinet. Van zijn hele politieke bestaan. Eens gekozen, nooit meer van idee veranderen. Dat is de spirit. Hij opent de eerste map, knikt goedkeurend. Map twee is alweer naar zijn zin. De derde vijzelt zijn goede humeur nog iets meer op. Zo gaat het een tijdje door. Zijn vingers slaan nu de voorkaft van de map met de letter M om.
Minister Sven leest, kijkt en beziet opnieuw het resultaat. Goldmiljaar! Het zal toch niet waar zijn! Nondeju De jury heeft Studio Minerva gebuisd. Toemme toch. Maar wat kan je ook anders verwachten van bejaarden en andere sinjoren. Gazdverdomme. Hoe moet ik dat aan burgemeester Bart gaan uitleggen? Die is straks zijn radiohobby kwijt! En hij is nog niet bekomen van zijn ruzie met onze Annemie. Oh nee Ik zeg niks. Ik doe alsof ik het nog niet weet. Ik moffel alle papieren voorlopig weg, tot er een oplossing is.
Senior bediende Peter wordt erbij gehaald, junior bediende Wies volgt in zijn spoor. Ze begrijpen de minister, ze steunen hem, ze helpen hem. Daar worden ze voor betaald. Zijn plan om nog enkele weken te doen alsof het Kabinet van niks weet, wordt volmondig beaamd. Maar niet nadat ze eerst gezworen hebben dat er niks mag uitlekken. Om zeker te zijn dat iedereen zich aan zn woord houdt, schenkt de minister zelf een Stella Grand Cru uit. Daar heeft ie altijd een voorraadje van staan. For the good times. Er wordt geklonken op het plan.
De blaadjes van de kalender volgen intussen het ritme van de bomen in de tuin van het Ministerie. Het worden er een hele stapel, ooit moeten die worden opgeruimd. Minister Sven roept zijn twee assistenten opnieuw bij zich. Mannen ik heb een feilloos plan, een fantastisch compromis, bedacht onder de stralend blauwe hemel van deze ochtend. We zijn eruit! Het dossier van Minerva was niet het beste, mijn administratie mocht hen geen nieuwe licentie geven. Maar ik ga hen helpen. We geven die mannen een andere plek in de FM-band. Klein vermogen weliswaar, maar ze zullen kunnen blijven. Voilà, probleem opgelost!.
Ja maar baas, dat kan ook niet. Want de senioren hebben enkel hun kandidatuur gesteld voor die 98.0 FM. We kunnen hen niks anders geven als ze het zelf niet gevraagd hebben. Anders gaat iedereen denken dat we hier doen wat we willen, dat er gelobbyd wordt, dat we te beïnvloeden zijn. Er is al genoeg herrie nu de restauranthouder van die radioclub door onze schuld in het ziekenhuis ligt. Gelukkig werd hij goed gesteund door zijn familie. Niet dat het onze fout is. Hij zegt dat wel in de boekskes, hij eet en drinkt gewoon teveel. Maar die blaadjes liegen alles bij elkaar. Intussen wijst het publiek wel in onze richting. En het publiek, dat zijn onze kiezers hé!
Peter, ik weet het, maar wat moet ik dan doen? Twee jaar geleden struikelde de helft van dit land al over mij omdat ik in Brussel een zender wilde afschaffen. Pas sinds een paar weken moet ik geen pillen meer nemen voor dat trauma. En nu dit weer! Topradio leurt met een petitie en is boos op mij. Gelukkig heb ik nog vrienden bij de stadsradio. Ik mag daar vanavond trouwens iets gaan zeggen, ze voeren er eenmalig een theaterstukje op. Het zal mij deugd doen. Ik ga hen meteen ook vragen of zij raad weten. Die mannen hebben al vaker bewezen dat ze niet slecht zijn in het bedenken van oplossingen in uitzichtloze situaties. Maar ik moet eerst nog via de winkel, er is slecht weer voorspeld en ik geen paraplus meer.
Die nieuwe ochtend op het Kabinet van Media kijkt senior bediende Peter naar de kalender. Het is inmiddels 25 oktober. De pers en de radiowereld zitten hem op de huid. Wanneer weten we nu welke lokale radios een licentie krijgen? Zijn baas heeft de datum steeds weer voor zich uitgeschoven. Dat kan niet blijven duren. Vandaag moet er een oplossing zijn. Minister Sven heeft hem gisterenavond carte blanche gegeven. Peter, doe maar iets. Los dit op! Straks zijn er verkiezingen, ik ga je niet vergeten. Ik ben een man van mijn woord, standvastig, je weet dat ik nooit van mening verander. Doe iets!
En dat is exact wat Peter van plan is. Hij heeft er lang over nagedacht. Hij zal moedig zijn, tonen dat hij krachtige beslissingen kan nemen, duidelijk maken dat enkel de waarheid haar rechten heeft. Hij neemt de telefoon en begint enkele getrouwen te informeren dat Studio Minerva gebuisd werd. Maar bijna niemand gelooft hem. Wie dat wel doet wijst op de volksopstand die zal losbreken. Van Blankenberge tot de Antwerpse Groenplaats. Een kilometers lange stoet van rolwagentjes, rollators en looprekjes zal dagenlang het verkeer lam leggen. OK t is goed tegen de luchtvervuiling, maar niet voor de uitstraling van t stad.
De senior bediende schrikt, een lichte vorm van zware paniek maakt zich van hem meester. Plots begint het Peter te dagen. Moedig zijn klinkt goed. Zeker in boeken, in films of in Familie. Maar dit is de realiteit. Hij belt naar Minister Sven en zegt hem wat hij net heeft gedaan. Zoveel kwaad is er toch nog niet geschied, hij heeft de waarheid slechts aan een half dozijn te vertrouwen personen verteld? Maar de grote chef krijgt het moeilijk, zijn ademhaling stokt, zijn ogen worden nog kleinere spleetjes.
Peter, het is te laat. Jouw actie is al uitgelekt. Mijn mobiel staat niet meer stil. We moeten de noodparachute openen. De mensen aan wie jij het nieuws vertelde, moeten we in diskrediet brengen. Ze hebben je verkeerd verstaan, of zuigen zomaar iets uit hun duim omdat ze zich belangrijk willen voelen. Bel hen maar weer op en bekijk zeker de sociale media want daar verspreidt het nieuws zich sneller dan ik kan denken. Wedden dat iemand van jouw vertrouwenspersonen nog meer aan het lekken is? Stuur onze gezamenlijke vriendin Gwennie, die overal vrienden heeft en vertrouwen uitstraalt, het veld in om te ontkennen dat Minerva géén vergunning heeft!
"Ja maar baas. Hoe gaan we dit dan uiteindelijk wel oplossen?
Peter, daar gaan we nog een paar weken over nadenken! Jij moet toch nog één en ander leren in de politiek hé!
* Dit stukje is louter fictie en ontsproten uit de fantasie van de auteur (BLJ). Eventuele gelijkenissen met bestaande personen, berusten op een merkwaardig toeval.
Het lot bewandelt vaak vreemde paden. Toen onlangs een artikel in mijn mailbox stak over Graham Gill, dacht ik weer terug aan een bijzonder verhaal dat begon in 1974, pas in juli 2011 een eerste verlengstuk kreeg om in juni 2013 in een merkwaardig soort apotheose te eindigen. Al had ik vorige week ook nog even de hulp nodig van Hans Knot om alle stukken passend te krijgen.
In april 1974 stuurde ik een brief naar Radio Northsea International dj Graham Gill. Zelf wist ik daar helemaal niks meer van. Pas toen de Australische radiomaker besloot om zijn memoires te schrijven en daarvoor beroep deed op mijn gewaardeerde Nederlandse collega, kwam het bewijs boven water. Graham had zijn archief uitgespit in de begindagen van 2010 en samen met Hans waren ze aan het sorteren geslagen, daarbij botsten ze op mijn schrijverij. Ik kreeg een kopietje.
In de brief vroeg ik Gill of hij mij een exemplaar kon bezorgen van een single van The Roaring Sixties, hun legendarische We love the pirate stations. Blijkbaar had iemand me verteld dat Graham exemplaren wegschonk. Wie niet waagt, niet wint, moet ik gedacht hebben, dus trok ik mijn stoutste schoenen aan, haalde mijn beste Engels boven en vroeg het hem op de man af.
Zelfs toen ik de brief opnieuw las in 2011, ging er niet echt een lampje branden. Ik was een fan van RNI én van Graham Gill, dus onlogisch was het niet dat ik hem had geschreven. Dat deed ik trouwens wel vaker naar radiomakers overal ter wereld. Niet enkel omdat ik van radio hou, maar ook omdat ik de edele kunst van het briefschrijven omarmde. Wat was er spannender dan je gedachten op te schrijven, die in een brievenbus te stoppen om daarna op een antwoordje te wachten met de postbode als verbindingspersoon.
Ik vermoed dat ik geen antwoord kreeg van Graham, waarschijnlijk was ik daarom de brief vergeten. Merkwaardig en uiterst leuk was het natuurlijk wel om na 36 jaar je eigen woorden terug te zien, bewaard alsof er slechts enkele weken waren gepasseerd. Niet in het minst een klein mirakel als je de weg van de brief reconstrueert. Van Geluwe naar het RNI-adres in Bussum, waar de post werd verzameld om daarna met een tender aan boord van de Mebo II te worden gebracht.
En dat is uiteraard slechts de helft van het verhaal. In dit specifieke geval hield Graham Gill de brief bij en bewaarde m in zijn archief in Amsterdam waar hij woont. Via een omweg naar Groningen om ingescand te worden, kwam hij opnieuw in Geluwe terecht. Hans schreef er een stukje over dat hij in zijn International Report van juli 2011 publiceerde. Maar daarmee is dit verhaal nog steeds niet aan zijn einde. Ik schreef het in de eerste zin; - Het lot bewandelt vaak vreemde paden. -
In de zomer van 2013 hadden we bij Radio 19 het plan opgevat om zowel Radio Caroline als Radio Atlantis te herdenken tijdens een evenementen twaalfdaagse vanuit het Bissegemse Bijenhof. Er werd uitgezonden op 92.7 MHz en wereldwijd via internet. Er waren een resem gastdeejays van de partij waaronder Peter Vandam, Luk Vankapellen, Wim van Egmond, Bart Serlie en Graham Gill. De toen 77-jarige radiomaker had eigenlijk nog niks van zijn stielkennis verloren. Hij maakte programmas als weleer, bracht een live versie van zijn Way back home en genoot van alle respons. Merkwaardig in al zijn facetten.
Tussen zijn programmas door werd er gepraat, gelachen, gegeten en werden anekdotes opgediept uit zijn carrière bij de revue, waar hij als jongeman debuteerde. Uiteraard werd er geproefd van Belgische streekbieren. Ook op dat vlak had Graham nog niks aan kracht ingeboet. Ik haalde hem vaak op aan zijn hotel en/of bracht hem terug. Tijdens één van die ritjes kwam de terug gevonden brief ter sprake. Toen ik hem vertelde dat ik me niet kon herinneren of ik ooit een antwoordje had gekregen, bleek hij dat zelf erg vervelend te vinden. s Anderendaags riep hij mij tijdens zijn programma bij zich en haalde een exemplaar van We love the pirate stations van de Roaring Sixties boven. Maybe I forgot to answer to your letter then. But it's never too late for a gift, inst it -
Australiërs hebben vaak hun reputatie tegen, maar deze is een gentleman.
Ik vroeg eerder al of er mensen met enige juridische achtergrond in de zaal aanwezig waren. Ja dus. Goed dat tegenwoordig alles digitaal gaat, anders stond mijn bureau nu tot de nok vol met dozen, dossiers, archiefmateriaal en nog veel meer papier. De conclusie kan eenvoudig zijn; van alle plekken waar ik nu absoluut niet zou willen werken, staat het Ministerie van Media helemaal bovenaan.
Dat ministerie blijft constant hoog scoren als het om erg vreemde manoeuvres gaat. Al bijna veertig jaar lang ligt het onder vuur. Telkens er een nieuw frequentieplan in de maak is, laait de hoop op een beter radiolandschap op. Hoop die daarna even snel weer omslaat in een soort verbijstering. Zeker als dan weer blijkt, uit documenten die eergisteren opdoken, dat de nationale omroep uitzendt zonder vergunningen, géén opgelegde antenne-hoogtes en géén antenne-diagrammen heeft.
Laat het duidelijk zijn, een openbare omroep is nuttig. Op zich hebben weinig mensen een probleem met het instituut, wél met de politiek die zich als een stolp boven de VRT heeft gezet. Komt er kritiek dan wordt naar de laatste verantwoordelijke persoon gekeken, naar Minister van Media Sven Gatz dus. Die probeert de aanvallen op een aantal recente beslissingen te pareren. Zo ook die op het ontbreken van de juiste uitzendpapieren van de publieke omroep, waardoor zij, net zoals alle andere zendgemachtigden in dit land zouden kunnen worden gecontroleerd.
Uit de stapels reacties die ik gisteren kreeg met veel meer voorbeelden dat VRT inderdaad meer mag dan alle anderen bij elkaar, ontwaar ik één constante kritiek. Vele radiomakers willen immers ook graag een frequentie en een vermogen toebedeeld krijgen zonder vastgelegde normen en met BIPT-controles die automatisch zonder gevolgen blijven. Hoe kan je nagaan of de VRT conform zijn wettelijke mogelijkheden uitzendt indien deze niet eens vastliggen? Waarom zijn deze normen in andere Europese landen wel bekend?
Eén dossier zet ik apart in de schijnwerpers. Daarvoor trekken we naar Halle. De lokale Stadsradio heeft last van storingen door o.a. de VRT. Er wordt in 2006 een klacht ingediend, waar gevolg aan wordt gegeven. Er wordt zelfs op papier gezet dat er effectief problemen zijn. Alleen kon men bij de VRT niet controleren of er conform de vergunning wordt uitgezonden. Er is immers geen vergunning. Kortom, ja er zijn storingen, maar er wordt geen gevolg aan gegeven. In bijlage zie je de beslissing van het VRM.
Ik vraag mij af of dat zomaar kan? Bovendien zelfs als iets in een wet gegoten is, wil het nog niet zeggen dat het conform àlle regels is. Een frequentiebesluit is toch echt iets anders dan het hebben van een zendvergunning. Uiteraard is een lichte lawine aan nieuwe reacties alweer erg welkom!
* De originele paginas van het VRM, vind je bij RadioVisie Retro (Facebook), in betere kwaliteit.
Graham Gill was afgelopen zomer al voor de tweede keer te horen in de Kortrijkse ether. Nadat hij in 2013 gastprogrammas maakte voor Radio 19 tijdens het Caroline-Atlantis evenement, was hij dit keer van de partij, weliswaar opgenomen, tijdens de London FM memorial. En dat op zn 81ste.
De man begon zijn radioloopbaan bij de Australische zenders 3UZ, 3KZ en 2RG. Toen hij naar Europa kwam ging hij werken voor de zeezenders Radio London (mei 1966), Britain Radio, Radio England en Radio 390. In jaren zeventig verhuisde hij naar Radio Caroline en Radio Noordzee Internationaal. Na augustus 1974 ging hij werken voor Radio Nederland Wereldomroep.
Gill werd op 14 juli geïnterviewd door Wim van de Water in Veronica's Zeedijk studio in Museum RockArt, Hoek van Holland. Vragen en antwoorden zijn nu voor iedereen beschikbaar.
