Ik ben laura, en gebruik soms ook wel de schuilnaam raar meisje.
Ik ben een vrouw en woon in Gent (belgië) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 22/12/1994 en ben nu dus 29 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, chatten, gedichten schrijven, lol maken ....
ik ben een meisje van 12 jaar oud...
Anders is niet gek?
26-07-2007
vreemde
Hallo vreemde, ik heb het gevoel je ooit al is te hebben gezien, maar nu leer ik je pas echt kennen.
Vreemde, jij weet hoe je je mannetje staat, want jij beseft dat het leven zin heeft.
Vreemde, je leven is als een sprookje, maar nu zie ik dat pas.
Vreemde, vanaf nu ben ik je spiegelbeeld, maar we hebben wel enkele verschillen.
Ken je dat gevoel, dat niemand je begrijpt. Jij hebt jouw problemen en als je er met iemand over praat, voel je je een last.
Ik wil afvallen en mooi en gelukkig zijn, maar een dierbaar iemand heeft me gezegd: Als je mager bent, ben je zeker niet gelukkig en alles behalve mooi.
Ik weet dat ik door moet, en ik het rechte pad moet volgen en geen afslag, maar soms gaat het even fout.
Dan hoop je er met iemand over te kunnen praten, maar dan wordt het je te veel en dan wil je wegvluchten.
Ik dacht als ik weer het oude meisje wordt, komt alles weer goed, maar op een moment zoals nu, weet ik niet als ik ooit nog "normaal" zal zijn.
dag sus (m) ik maak me de laatste tijd wat zorgen over jou, ik zie je zelden en spreek je nauwelijks. Sus jij bent en blijft altijd mijn sus en als je me nodig hebt dan zal ik er zijn. Ons contact is nu sober en dat zou ik graag anders willen sus, want ik wil jou echt niet kwijt. Sus zet door, doe geen domme dingen en aanvaardt je zoals je bent, want jij bent fantastisch. sus weet dat ik van je hou Hopelijk tot snel. Laura
Hallo iedereen, in deze post heb ik zin om is heel mijn leven kort samengevat te vertellen: Ik ben geboren op 22 december 1994 om 6 uur s'morgens, als klein kindje had ik last van mijn maag ik heb dan ook 7 soorten flessenvoeding gekregen. Mijn ouders waren toen al snel ongerust als ik weer eens wat minder at. rond mijn 1ste verjaardag zette ik als snel mijn eerste stapjes, maar kort daarna ging het fout: op een avond kreeg ik 40 graden koorst, mijn ouders wisten niet wat er gebeurde en hebben toen de ambulance gebeld, ik werd snel afgevoerd naar het ziekenhuis en ze zeiden dat ik stuipen had gekregen en ik verder aan die koorst geen letsels zou hebben. Maar dat was te vroeg gejuicht. Als ik bijna 2 jaar oud was kreeg ik weer stuipen, dit keer overdag, mijn 2 nichten bleven slapen. Het was dan ook even hechtisch, mijn papa bracht mijn 2 nichten bij de buren terwijl mijn mama de ziekenwagen belde en probeerde mijn temperatuur te dalen. Eerts ging ze met mij naar buiten, maar dat had geen effect. Ze legde me toen in bad en sproeide met koud water over mij alleen had ze dit wat te lang gedaan en had ze mij toen onderkoeld. De ziekenwagen deed er deze keer erg lang over om bij mijn huis te geraken en ik verloor al snel het bewustzijn. uiteindelijk ben ik weer afgevoerdt geweest en kreeg ik een volledig onderzoek. De dokters zeiden terrug dat ik geen letsels zou hebben, maar die had ik we. Als klein kind begon ik op kasten en stoelen te kruipen. Bij de babysit keken ze altijd de ogen uit wanneer ik weer is op een kast helemaal bovenaan zat. Ook heb ik een geochrafisch- (fotografisch)geheugen, ik sla erg veel op mijn ogen en ik moet alle woorden herkennen in de plaats van kennen. Nederlands is mijn moedertaal, maar ik heb het tottaal anders geleert dan anderen. Wanneer iemand een woord verkeert schrijft dan kan ik dat gewoon niet zeggen. Ik heb van de kleinste woordjes zoals dan en het moeten leren vanbuiten schrijven. Het woord nieuwsgierig kon in maar vorig jaar schrijven. Van mijn eerste leerjaar tot 3e leerjaar moest ik altijd testen ondergaan uiteindelijk werd besloten dat ik naar een speciale school zou worden over geplaatst, maar zelf wou ik dat niet. Ik ben 5 jaar lang bij een logophediste gegaan en nu is mijn dyslectie onder controle. Op school wordt ik nog verder begeleid en ze mogen niet aftrekken voor schrijffouten, ook niet bij nederlands, maar wel bij frans. Sommige dingen zoals teksten, kaarten en volgordes kan ik erg goed onthouden voor korte tijd.
Naast zo'n geheugen heb ik ook niet al te makkelijke jaren achter de rug: Op het einde van het eerste leerjaar is mijn beste vriendin naar Limburg verhuist, soms zie ik haar nog is
Je suis une petite fille dans un grand monde. J'ai peur, mais je suis contente. j'ai encore toujours ma rêves et je sais que je dois être content avec ma vi.
J'ai quelques problèmes, mais je ne suis pas seulement. j'aime de la vi et j'aime aussi de toi.
vertaling: Ik ben een klein meisje in een grote wereld. Ik heb angst, maar ik ben blij. Ik heb nog altijd mijn dromen en ik weet dat ik blij moet zijn met mijn leven.
Ik heb enkele problemen, maar ik ben niet alleen. Ik hou van het leven en ik hou ook van jou.
Het ene moment is fijn, maar een minuut later doe ik mezelf pijn.
Soms is pijn fijn, maar daarna is al het fijne weg.
Als je jezelf pijn doet, denk je niet altijd na en denk je dat het goed en fijn is.
Maar een dag later, heb je een litteken aan een nare tijd. Wat dat een fijn moment leek is nu opeens een slechte herrinnering.
Pijn heeft soms eerst een positieve kant, maar kijk verder dan dat ene en zie dat het na een tijd meer negatieve kant heeft.
Dus voor al de mensen die zichzelf pijn doen, stop ermee, want ondenduur is de pijn voor jou zo belangrijk, dat je je afsluit voor de wereld. Zoek hulp en weet dat je er niet alleen voor staat.
Voor iedereen die neigingen heeft: Begin er niet aan, want zoals je leest lijkt het eerst goed, maar op een langere termijn, kan het zo je leven beïnvloeden dat je er gewoon kapot aan gaat. Als je neigingen hebt, praat er dan over, want als je jezelf pijn doet, doe je niet alleen jou pijn, maar ook je geliefden.
hallo iedereen, gisteren had mijn mama op tv een programma over eetstoornissen gezien en ze heeft me sinds gisteren goed de waarheid gezegd, ze zei dat je weer mijn ribben kon tellen en als ik niet wil eindigen als een skelet dat ik moet blijven eten. Mijn gewicht is sinds het weekend gestegen, maar erg gelukkig ben ik daar niet mee integendeel heb zin om nog minder te eten. Mijn mama houdt me nu nog meer in de gaten en houdt me bezig.
Vandaag zijn we naar het shoppingcenter gegaan, ik heb veel van mijn mama gekregen , ook van mijn meme een bubbelbad.
Hallo iedereen, ik heb gisteren niet gepost, want ik had het erg druk. Maar het gaat best goed. Mijn vorige post was niet zo happy, maar daar ben ik al over. Je mag met sommige mensen over iets niet spreken en dan moet je dat respecteren. Gisteren heb ik veel op neopets bezig geweest, veel met HTML-codes en co, maar ik heb ook met (A) op msn gezeten, ik heb over haar en haar vriend gedroomd en ik hoop dat het tussen hen terrug goed komt.
Vandaag mag ik de handen uit de mouwen steken, want straks komt een vriendin en later mijn 2 nichten. Ik en mijn vriendin gaan helpen opdienen in de vrije basischool hier dichtbij, ter gelegenheid van 100 jaar parochie (ja, we vieren 2 keer feest) is het dorpsfeest. De mensen in het dorp kunnen in de school gaan eten en kunnen dan genieten van enkele artiesten. Voor de kinderen is er een rommelmarkt georganiseerd en mijn 2 nichten, mijn vriendin en ik hebben hier ook een kraampje. Verkopen zelf vindt ik minder leuk, maar de sfeer in het dorp is opperbest.
wanneer je denkt dat je echt iemand als steunpunt hebt, dan moet je opletten dat je die persoon niet teveel belast met jouw eigen problemen omdat het dan opeens terrug veel slechter kan gaan met die persoon. Iemand doet je dat inzien en dat komt soms hard aan, je wil dat wel verbergen, maar toch raakt het je. Nu heb ik een overgroot schuldgevoel en wil ik het liefst weg rennnen, domme dingen doen. Haat me zelf nu zo. Morgen een nieuwe dag, misschien is het dan beter...
Gisteren kon ik er niet zoveel zijn, want had een drukke dag. Ik ben naar jac geweest en heb van hen enkele tips voor het krassen gegeven, het eten gaat momenteel wat minder mijn gewicht is terrug wat gedaald. Gelukkig niet al te veel. Ik heb gister avond ook nog een gedicht geschreven, het lijkt een beetje op mijn vorige post, maar ik wil het hier ook neerzetten:
Het is tijd om de ogen te openen en de harde waarheid te zien. Om te beseffen dat je een probleem hebt en hulpbehoevend bent.
De muren van mijn veilige burcht zijn gevallen, het spel is gespeeld en de kaarten gelegd. De keuzes zijn gemaakt en de geheimen zijn opgedoekt.
Het hoofdstuk is afgesloten, het verleden begraven en het is tijd om door te gaan.
De strijd moet nog worden gelevert en de herrinneringen blijven, maar het moeilijkste deel van de weg is afgelegd.
Ik dwaal door de straat, er loopt een traan over mijn wang. De mensen kijken op, maar steken geen hand toe.
De hoop was ik bijna verloren, de put werdt dieper voor me gegraven. Ik zag het einde van het bos niet meer, deed domme dingen en leefde alleen maar met geheimen.
Maar soms schijnt terrug de zon, voel je de warmte om je heen. Op zo een dag open je de ogen, vormt een glimlach zich om je mond. Je voelt de kracht door je lichaam stromen en raapt al je moed bijeen. Je zoekt hulp, je legt al die geheimen bloot.
Iets waarop je steunde, valt opeens weg. De muur die je bouwde, stuikt ineen. Je klimt terrug uit de put en graaft hem toe.
Wanneer je zoiets doet, ben je trost op jezelf. Na regen komt zonneschijn, de zon dringt langzaam tot jouw eigen wereldje door en je krijgt het gevoel van gelukzaligheid
hallo iedereen, het is 2 daagjes geleden dat ik heb geblogt dus hoog tijd om nog even te bloggen. Het was een beetje een raar weekend, ik heb antwoord gekregen van jac, ze hebben me diensten gegeven waar ik terecht kan voor het krassen en eten. Naar jac kan ik gaan zonder ouders, maar naar die diensten niet. Dus ik zal dat van het eten en krassen allemaal moeten bekennen. Mijn mama weet dat ik me kraste, maar ze dacht dat ik was gestopt. Vandaag heeft ze gemerkt dat er opnieuw krassen op mijn arm stonden, ze vroeg bot: Ben je daar nu nog altijd mee bezig? Ik heb geantwoord dat ik het morgen allemaal zou uitleggen, want vandaag is het stoet: 100 jaar parochie. Ik kijk absoluut niet uit naar morgen, eerst een examen van frans en dan thuis uitgehoort worden. Ik denk dat ik haar de mail van jac ga laten lezen. pff. Ik heb ook alles uitgelegd aan mijn nicht.
wanneer je denkt dat je een schitterende dag achter de rug hebt dan gaat het juist fout. Ik heb daarnet terrug domme dingen gedaan na zo een geweldige dag. Eerst snel 2 examens gemaakt, dan lol gehad met (la) op de bus. Toen ik thuis kwam heb ik even een strijd met mezelf gevoerd: ga ik eten of niet? Mijn ma kwam een uur later thuis, zij hoorde me uit en vond dat ik te weinig op had, een kiwi en 1 cracotje. Ze heeft snel belegd broodje voor me gemaakt en dat moest ik van haar helemaal op eten. Verder op de dag heb ik met een jac gepraat, ik moet een mailtje sturen en alles uitleggen en dan gaan ze een oplossing voor het krassen en eten zoeken. Ook heb ik na een lange tijd terrug met (l) gesproken, een leuke meid die ik ken van neo. Maar daarnet ging het fout, zonder het goed te beseffen heb ik gewoon een pen genomen en in mijn arm zitten krassen, nu nog dieper, het bloede. Nu haat ik echt mezelf, nou ja het deed deugd mijn verhaal is kwijt te kunnen.
wat er ook gebeurd, je moet door. Met een lach of een traan, het leven gaat door. de ene dag beter dan de ander, een tijd van plezier, een tijd van eenzaamheid. Je verstoten en alleen voelen, je opsluiten en een laag zelfbeeld hebben.
Maar na een tijd besef je, dat er mensen zij die om je geven en voor die mensen wil ik door met het leven.
hey iedereen, het gaat nu even slecht, ik voel me weer dik soms wel ik gewoon even mager zijn, mooi zijn. Een goede vriendin zei me mager maakt niet gelukkig dat hou ik in mijn achterhoofd, maar ik blijf me erg dik vinden. Mijn ouders hebben mij vandaag verplicht vlees te eten en nog allemaal ander spul, voor velen dood normaal, voor mij niet. Ik weet dat ik moet blijven eten, maar de gedachten blijven. Ik wil niet eindigen in het ziekenhuis met anarexia, maar ik wil wel gelukkig zijn. Nu kan ik even met mijn gedachten geen weg, ik wil me krassen, even het gevoel hebben dat alles ok is, maar dan sta ik weer verder van huis. Waarom is het leven is het leven zo ingewikkeld ?
Er staat altijd iemand voor je klaar, na een tijd steun je veel op die mensen. Zij geven je moed, de kracht om door te zetten en je mooie glimlach terrug.
Maar soms is het tijd om te gaan, raak je 1 van die steunpunten kwijt en lijkt je wereld even in te stuiken
Ik moet je los laten, zelf laten beslissen wat je wil, maar dat is niet makkelijk.
Met een traan laat ik je achter, en ik hoop dat je je herrinneringen bij je draagt.
Het liefst zou ik je als en gek achter na snellen, en zeggen hoeveel je wel voor mensen betekent. Maar dit is jouw keus, het lot licht in jouw handen.
Ik hoop dat je blijft, en we nog veel plezier hebben. Je een gelukkig leven hebt, en blijft zoals ik je hebt leer kennen.
Wat je ook doet, ik vergeet je nooit, en draag je in mijn hart mee.
dag iedereen, vandaag heb ik een vreselijke nacht achter de rug, gisteren avond heb ik meer domme dingen gedaan, deze keer nog dieper. Vandaag ontsmet ik de krassen al een hele tijd. Rustig geslapen heb ik ook niet, ik schoot vandenacht om 3 uur 40 min wakker. Er stond een oude man voor me, hij zei gelukkig niets. Ik was bang, heb me weggestoken onder de dekens en kon de slaap niet meer vatten. Om 6 uur uit mijnn bed snel alle krassen verborgen zodat mijn mama niet merkte dat ik me weeral heb gekrast
Mijn examen ging nog redelijk goed, zolang ik niet buis is het goed. Nu aarderijkskunde nog een groot pak, zal waarschijnlijk nachtwerk worden. Ik ben blij dat ik het even kwijt ben. Ik ga nu verder straks is mijn mama weer thuis
, ook van mijn meme een bubbelbad.
