Met ons tweetjes genieten van een vakantie in eigen land. Wat hebben we de dagen al geplukt... Bezoekjes aan Antwerpen, Mechelen, Lier, Knokke en Hasselt. Terrasjes in Goes, Bergen op Zoom en Yerzeke. Lekker lunchen, kuieren en genieten. En... slapen in je eigen bed! FANTASTISCH!
Wat fijn dat je ons weer een bezoekje hebt gebracht!
Het gaat ons weer handenvol geld kosten... Meer dan drie weken geleden crashte onze net geen tweejarige Siemens wasmachine, maar geen paniek! Snel even de technieker bellen en het zou wel weer in orde komen. Meneer de technicus maakte er werk van en maakte talloze foto's voor ons dossier want dit was "du jamais vu". De glazen deur was tijdens het zwieren in duizend stukjes uiteen gevlogen en beschadigde ook de trommel en al de rest. Gelukkig hebben we vijf jaar garantie op het toestel en zelfs 10 jaar op de motor!
Je voelt het al aankomen, nietwaar? Het cynisme druipt eraf... Gisteren eindelijk mail van ... Siemens! Hoera! Het bleek om een tevredenheidsenquête te gaan. Echt waar!
Vanmorgen nogmaals met een van die tweetalige, lieftallige secretaresses gebeld. Aanvankelijk kalm en beleefd, maar ik ben toch een beetje mijn geduld en zelfbeheersing verloren. Ze zetten ons wekenlang zonder wasmachine om dan vriendelijk mee te delen dat we geen beroep kunnen doen op de garantie. Kleine tegemoetkoming: we krijgen 20 percent korting op een nieuw exemplaar, maar de interventie van de technicus wordt ons wel lekker aangerekend.
Wat een service!! Dan sta je met je rug tegen een muur want je wil natuurlijk zo snel mogelijk al die achterstallige bergen vuile was wegwerken en dit 'incidentje' zo snel mogelijk vergeten.
Lieve Murphy, kan je er (please) volgende keer rekening mee houden dat het geld niet op onze rug groeit? Bij voorkeur verdwijn je nu weer voor een heel heel lange tijd uit onze buurt. Ik vraag straatverbod aan, hoor!
Geen haar op mijn hoofd dat er momenteel aan denkt om mijn nieuwe 3 Suisses beddengoed in een nieuwe Siemens wasmachine te wassen! En wat dat bedlinnen betreft... dat verhaal krijgt misschien ook nog een staartje! Wordt heel waarschijnlijk vervolgd...
Ha, hier is het al Pasen! Meer dan zes weken te vroeg, maar ik heb graag wat geniet van mijn creatie. Het wekt de illusie van de 'lente' die jammer genoeg nog niet echt in het land is, maar wat niet is, kan nog komen!
Onze bovenverdieping wordt echt de finishing touch met eindelijk een fantastische plek voor één van mijn verzamelingen. Vrouwen en schoenen, het is wat. Het is een begin, want ook het assortiment jassen, handtassen en de vele boeken wachten op een paradijselijk plekje op ons nieuwe 'schoon verdiep'.
Een moeder-dochter uitstap! Een duo workshop servies maken...
We volgen het goede voorbeeld van Pascale, Sergio en Delphine en moeten niet voor hen onderdoen . Nu nog glazuren en afbakken en 4 weken wachten op het resultaat. De eerste foto's zijn hoopvol.
Originele kerstwensen van een toffe collega met het hart op de juiste plaats! De boodschap luidt: "Ook voor de vogels is het kerst. Daarom deze home made kerstcake voor de gevleugelde bezoekers aan de tuin."
Nochtans de voorbije weken wilden de gevleugelden (op een verloren gevlogen roodborstje na) niet echt weten van al dat lekkers in onze tuin. Begon echt te denken dat de feng shui in onze bomen dit jaar niet oké was voor de beestjes...
Misschien heeft de self made versie meer geluk! Duimen maar!
Teleurgesteld ben ik in de mensheid! Ik zie het bij collega's, vrienden, kennissen, familie en overal om mij heen... Bij buren, handelaars, winkeliers, chauffeurs, ...
Niemand heeft interesse in de medemens! Het luidt allemaal "ikke, ikke, ikke"!
De buurman die snel binnenglipt en doet alsof ie me niet heeft gezien...
De collega die mij haar werk in de schoenen probeert te schuiven ... Ik ben Moeder Theresa niet!
De beste vriendin die totaal geen interesse toont en met een suffe kater op onze tweejaarlijkse lunchafspraak komt opdagen ...
De papa die in het verre Oosten vertoeft en niet eens een antwoordje kan terug mailen tenzij ik weer een brandje voor hem moet blussen...
De mama die haar eigen moeder in de kou laat staan wanneer die haar even heel hard nodig heeft...
Nichtje X dat onze gedachten zeven uur lang terroriseert met haar problemen, maar niet eens vraagt hoe het met ons gaat...
Neefje Y die mijn handige Harry nodig heeft, net nu we zelf tot over onze oren in de verbouwingen zitten...
De arrogante chauffeur die je niet laat tussen voegen ...
De hopeloze fietser die er geen begrip voor kan opbrengen dat je even iemand moet oppikken in een drukke winkelstraat ...
...
Waarschijnlijk ben ook ik schuldig!
Toch kan ik met de hand op het hart zeggen dat ik altijd oprecht interesse hebt in anderen! Ik zoek de blik van de buurman om hem gemoedelijk dag te roepen en te vragen hoe het met hem gaat. Ik reageer correct, maar beleefd op de mail van de collega die het zich gemakkelijk wil nemen. Ik luister geboeid naar mijn beste vriendin haar verhalen! Ik probeer het contact met het verre Oosten levend te houden. Ik doe er alles om de verontwaardigde mama die vecht met haar demonen uit het verleden een luisterend oor te bieden en de goede weg te wijzen. We luisteren zonder morren naar het lange lange lange verhaal van het nichtje. Mijn handige Harry help zonder zagen en klagen neefje Y uit de nood en werkt nadien ijverig verder in ons eigen huisje waarbij ik braaf assisteer...
Veel frustraties en het doet goed die eens te uiten! Voilà! Het is eraf en nu kan ik weer geboeid gaan luisteren naar al die egoïstische, egocentrische individualisten!
Na veel zagen, denken en nog meer zagen en denken heb ik uiteindelijk twee visjes geworpen en een sollicitatie annex CV verstuurd... Vanmiddag kruiste nochtans toevallig iemand mijn pad die mij dit al had voorgedaan bij dezelfde baas voor hetzelfde bedrijf met ongeveer dezelfde professionele achtergrond als ik. Het relaas van die sollicitatie was hallucinant. Ik ben verwittigd! Heb mijn poging gewaagd en hoop voorzichtig op meer geluk dan vorig jaar. Een reactie zou alvast een goed begin zijn! Maar, ik laat het voorlopig los. Ik heb uiteindelijk niets te verliezen, heb al een job en moet mij dus geen zorgen maken. Lukt het niet, dan stop ik het hele idee voorgoed weg en bekijk ik de mogelijkheden van een carrière switch... Een luxe probleempje, voorlopig toch!!
Een nieuwe job behoort weer tot de mogelijkheden. Wie niet waagt, niet wint! Deze keer pak ik het serieus aan. Heb mijn contacten aangesproken en 'uitgezet' en heb ook twee niet van de minste referenties kunnen bemachtigen. Mijn cv ligt klaar. Enkel nog een motivatiebrief toevoegen en op het hopelijk goede moment naar de juiste personen sturen in de ijdele hoop dat het wordt gelezen en dat ik op zijn minst voor een gesprekje zal worden uitgenodigd.
Met dank aan de twee straffe personen die mijn referentie willen zijn en met een scheef knipoog naar de huidige bazin die mij weer dat ene trapje heeft gegeven dat ik nog net nodig had om mijn kans elders te wagen...
Woordenwisseling met een secretariaatsmedewerker. Meningsverschil met de bazin. Het was een leuk begin van de week!
Ik geef toe, als ik in een Franse colère schiet (meestal omdat ik me onrechtvaardig behandeld voel), dan is het menens. Schelden en vloeken doe ik niet, maar mijn lichaam en geest zijn dan zo oververhit dat ik tril van opgekropte woede. En dat moet er dan uit en liefst meteen! Als je dan enkele uren later een mail krijgt van de bazin waaruit blijkt dat ze zich gewoon geen bal aantrekt van al je argumenten en alweer gewoon haar zin doordrijft, dan wordt het te veel en trop is te veel, nietwaar?
Toch zal ik bij mijn standpunt blijven en niet toegeven! Ik zal niet nog harder werken dan ik nu al doe. Integendeel! En de dreigementen die je tussen de regeltjes door in haar mail kan herkennen, kunnen mij wat! Ze doet maar. Ik draai niet bij!! Het beloven top weken te worden...
Het was een druppel op een hete plaat, want er werd de voorbije weken regelmatig een druppeltje op de plaat gemorst. Niet echt goed voor geest noch lichaam. De migraine was al op en top aanwezig de voorbije weken. Ook de pijn aan de nek steekt terug de kop op. Het zijn typische symptomen die jaarlijks tijdens het najaar terugkeren en na de winter vanzelf weer verdwijnen.
Hoop doet leven! Morgen weer hard labeur, maar de motivatie is diep gezonken... Misschien moet ik toch eens goed vloeken! Ze kunnen daar mijn k..... kussen. Awel, dat lucht op! Vanaf morgen zal de nieuwe ik op het werk verschijnen! Een minder braaf, vriendelijk collegaatje, want brave meisjes komen nergens, maar stoute overal!
Meer dan twee maand verder en ja ik spreek nog steeds drie keer per week af met mijn geweldige start to run vriendin! Mijn personal coach kan tevreden zijn! De adrenaline is er weer, de goesting om te lopen eveneens. En ik maak vorderingen. Maar eerlijk? Het mooie weer en het heerlijke nazomertje hebben absoluut geholpen. Genieten is het, keer op keer! Drie keer per week echt tijd voor mezelf en de kans om alles even van me af te zetten en vooral het werk te vergeten. Maar, ik zie ook af, hoor. Een heerlijk hoorntje vanille ijs of een zalig proeverke met vleessaus en mayonaise kan ik dan ook af en toe zonder schuldgevoel verorberen... en het liefst van al in het geniep!
Niks mis mee! Heerlijk slenteren, kuieren, lunchen, zonnen, fietsen, ... in Belgenland en 's avonds slapen in je eigen bed. Een zalige natural voetscrub in onze eigen Mer du Nord. Dat kunnen ze ons niet meer afpakken...
Weer een jaartje ouder, maar het beste moet nog komen! Haha!! Toch mijn start niet gemist. Vanmorgen een afspraak met Evi gevolgd door een heerlijke koffie met appeltaart. Niet echt een logische combinatie, maar vandaag moet dit echt wel kunnen. Ik ben de VIP en ik geniet ervan met volle teugen...
Mezelf knus installerend in mijn relax voorzien van nepbont dierenvelletje en pelsen kussentje en genietend van een koffietje met praline realiseerde ik dat het al de vijfde dag op rij is dat ik niet meer ben buiten geweest. Nuance: niet meer ben weg geweest! De laatste keer dat ik de garage uitreed moet zaterdag geweest zijn... om de frigo aan te vullen. Ik vergeet mijn kleine uitspatting van maandag toen ik snel even naar de frituur fietste om mijn lijstje met zonden nog wat langer te maken.
Heerlijke dagen zijn het ondanks de humeurige zomer die regelmatig roet in het eten komt gooien. Het moet gezegd, voor een "weervrouw" als ik doet het me bitter weinig. Ik geniet, profiteer, doe waar ik zin in heb. Ik pluk de dag!! En dus tellen we tijdelijk ook geen calorietjes en maken we voorlopig geen afspraken met Evi... We eten en drinken dus ook waar we zin in hebben! Het doosje pralines dat ik maandag kado kreeg moest er daarnet aan geloven. Voorzichtig maakte ik de mooie verpakking open en koos één lekker chocolaatje voor bij de koffie terwijl de geur van vers afgebakken pistolets en een mini croissantje zich in huis verspreidde. Gisterenavond bestond het avondmaal uit calameres a la romana en rosé cava. Voor vanavond wacht er een portie diepgevroren spaghetti, een overschotje van een tijdje geleden en ja, er is nog een fles witte wijn open die lekker matcht met de veel te grote portie spaghetti! Hoog tijd dat manlief weer terug is van zijn driedaags schildersavontuur aan zee waar hij zijn vader helpt bij een werkopdracht. Poezemie zal minder blij zijn want zal 's nachts weer plaats moeten maken en content moeten zijn met een plekje aan mijn voeten in plaats van zich koninklijk uit te rekken in het midden van het kingsize bed en van contentement luid spinnend toe te geven aan een diepe slaap.
Wat een leven! Hoog tijd om de koffiemachine nog wat te laten werken!! Proost! Op de zomer!
Na heel wat jaren op tram drie door te brengen - wat heel fijn was trouwens- begon ik stilletjes aan ook wat kilootjes te "winnen". Het ging aanvankelijk zo traag dat ik het (bewust?) nog niet eens doorhad totdat ik een reeks vakantiefoto's bewonderde en bestudeerde en ik zag wat ik niet wilde zien. Ik was duidelijk wat aangekomen!
Toen uit mijn jaarlijks bezoek aan meneer doktoor bleek dat mijn cholesterol wat was verhoogd (nog niet te hoog hoor!) en in de wetenschap dat ik sowieso lijd aan een hoge bloeddruk (lijkt wat in de genen te zitten) besefte ik dat ik echt iets moest gaan doen.
Dus, omwille van mijn gezondheid begon ik te "start to runnen" en dat bleek een schot in de roos. Ik beleefde echt plezier aan mijn afspraakjes met Evi en binnen de drie maanden liep in op mijn eigen tempo de 5 kilometer. Ik stopte er na die drie maanden niet mee zoals zovelen, maar hield het maar liefst 4 jaar vol. Af en toe eens zondigen en een frietje steken of een pruimentaartje verorberen bezorgden me geen schuldgevoel meer, ik genoot met volle teugen en probeerde gezond door het leven te sjeezen. Bovenop mijn looptrainingen maakte ik meerdere keren per week een gezonde en vaak groene smoothie want dat paste bij mijn gezonde levensstijl!
Maar, beetje bij beetje, heel geleidelijk aan begon ik te slabakken... Minder en minder smoothies, minder en minder loopsessies en weer meer en meer vetophopingen en kilootjes 'gewonnen'. Zo veel mogelijk niet op de weegschaal gaan staan helpt natuurlijk om je kop tijdelijk in het zand te steken totdat de bom echt barst en het besef weer groeit dat er iets moet veranderen.
Dus, sinds vorige week tellen we weer calorieën en letten we op ons suikergebruik, want het moet echt anders. Geen suikertjes meer in de koffie, geen gratis koffiekoeken meer bij Charif, einde verhaal voor de dagelijkse cornflakes en de musli, dag pruimentaartjes en theekoeken! Lang leve magere yoghurtjes, rijstkoeken, volkorenboterhammetjes, caloriearme slaatjes en havermout. Na 7 dagen minder suiker had ik al ontwenningsverschijnselen en stak de eerste hoofdpijn de kop op, maar die hebben we alweer overwonnen zonder toegevingen te doen!
Vanmiddag mezelf toch wel getrakteerd op een proevertje frietjes met saus om nu weer volop binnen de lijntjes verder te kleuren en niet te veel scheve schaatsen te rijden.
De weegschaal geeft al 500 gram minder aan sinds een week geleden, dus er is vooruitgang op dat vlak.
En nu nog een nieuwe vaste afspraak met Evi regelen!
Maandagmorgen net geen 8 uur en het zit al tegen. Na het nodige speurwerk uiteindelijk toch het ontbrekend stukje gevonden om mijn café latte te prepareren. Oef! De dag kan dan toch goed starten... of niet?
Slecht geslapen, raar gedroomd, maar ik kan het niet navertellen. Toch was het zo'n droom waarvan er nog een hele poos flarden door je hoofd schieten die je danig uit evenwicht brengen. Het weer help ook niet echt mee. Grijs, donker, nat en heel koud en dat gaat nog een tijdje duren als we de weermannen en -vrouwen mogen/moeten geloven. Net voor de middag ook nog een mail van een bazige directeur die weer totaal geen rekening lijkt te houden met eerdere uitgebreide argumenten contra deze beslissing. En merde! Heb wel boterhammen bij, maar geen charcuterie. Gelukkig heb ik nog een potje choco ergens verstopt om dat missertje goed te maken en terwijl ik duchtig chocopasta op mijn boterhammetjes smeer, is daar dan die ene domme opmerking van die collega die vindt dat choco eten "snoepen" is! Ach, man! Laat mij toch gerust vandaag!
Geen zon, slecht humeur, vermoeidheid, te veel werk! Slechte combinatie! De uren aftellen en opgelucht naar huis vertrekken in de wetenschap dat dinsdag mijn vrije dag is, dat helpt... totdat je thuis arriveert en vaststelt dat de plastiek mand met oud papier vandaag niet werd meegenomen en er een stom briefje in de brievenbus werd gepropt met de mededeling dat het papier niet in plastiek manden mag aangeboden worden. We doen dat al meer dan 2 jaar, stomme idioten van de milieudienst! Dat werkt perfect en is heel praktisch. De halve buurt doet dat op die manier, maar ineens is dat een probleem. Bovendien staat daar nu een volle plastiek bak oud, vies en nat papier, want het heeft heel de dag gestrontregend. Dikke merci aan de gemeente! Snel even bellen om mijn ongeloof en boosheid te uiten, maar er neemt geen kat meer op aan de andere kant van de lijn! Werken doen ze daar niet echt graag, dat is duidelijk...
Laat het duidelijk wezen, het was een klotedag! Maar, niet onbelangrijk, ik ben er toch in geslaagd om het allemaal los te laten, foert te zeggen en van mijn avond te genieten. Hakuna matata!!
Vandaag (op mijn vrije dag) kon ik het niet nalaten om toch de nodige acties te ondernemen om mijn frustraties van mij af te mailen... De bazin haar zin gegeven, maar toch even langs mijn neus weg laten weten dat ik tegen haar beslissing ben en haar toch snel effie met de neus op de feiten gedrukt. Ook de milieudienst kreeg ervan langs... voor wat het waard is!
Aanpassingswerken voor de riolering (heel de oprit opengebroken!), problemen met telenet (met dank aan de grote telenet werf!), nog meer problemen met telenet (kabel over als gevolg van de werken aan de riolering en de oprit) en nog meer zever met telenet (nieuwe digibox bleek na uren zoekwerk toch de oplossing...)
Gaslek in de garage (stuk oprit opnieuw opengebroken), afwerking rioleringswerken in de straat (stuk oprit opnieuw opengelegd want er moet afwaterend gewerkt worden en de nieuwe straat lijkt hoger te liggen dan vroeger- ononzelaars -). En nog steeds geen reparatie van onze muur die weken geleden geramd werd door de arbeiders die de straat al maanden terroriseren (in huidige omstandigheden is dit werkwoord misschien ongepast).
Ook onze oven gaf de pijp aan maarten, maar na het nodige denk- en opzoekingswerk en het spenderen van de nodige eurootjes kwam dit snel weer in orde. En... het nieuwe salon moest er ook al aan geloven. Nog geen jaar oud en er moest al een technieker aan te pas komen die natuurlijk het onderdeel bij de Italianen moet bestellen waardoor we nog een twaalftal weken geduld moeten hebben.
Vanmorgen weigerde een van de twee wagens dienst en dat op Paasmaandag. Dat wordt de volgende dagen niet uitslapen want manlief moet op het werk geraken en ik heb de volgende dagen de auto nodig. Ik dacht nochtans dat ik Murphy voor bewezen diensten had bedankt en wandelen had gestuurd...
Dinsdag bleek uiteindelijk het geluk aan onze kant te staan. Onderweg naar Zaventem hoorden we rond 8u10 dat er een aanslag was op Brussels Airport... Mijn hart stond even stil want mijn papaatje liep daar - net geland na een lange reis - wel ergens rond en zou ons tegen 8u30 buiten opwachten. Zelf waren we vrij laat vertrokken en hadden onze planning om vroeg te vertrekken en van een koffietje te gaan genieten tussen de vertrekkende en aankomende passagiers uiteindelijk aangepast. Onze beschermengels deden hun werk want we kwamen er alledrie met de schrik vanaf.
Geen haar op mijn hoofd dat er nu nog aan denkt om die massa lieveheersbeestjes die ons huis overspoelen een kopje kleiner te maken! Blij met alle geluk dat ze ons brachten zet ik ze allemaal om beurten geduldig buiten zodat ze nog lang van buitenaf Murphy op een afstand kunnen houden...
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam La Miss.
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is niet van belang voor mijn blog.
Ik ben geboren op 24/07/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, shoppen, juwelen ontwerpen, van het leven genieten.
. Nu nog glazuren en afbakken en 4 weken wachten op het resultaat. De eerste foto's zijn hoopvol.
