Na heel wat jaren op tram drie door te brengen - wat heel fijn was trouwens- begon ik stilletjes aan ook wat kilootjes te "winnen". Het ging aanvankelijk zo traag dat ik het (bewust?) nog niet eens doorhad totdat ik een reeks vakantiefoto's bewonderde en bestudeerde en ik zag wat ik niet wilde zien. Ik was duidelijk wat aangekomen!
Toen uit mijn jaarlijks bezoek aan meneer doktoor bleek dat mijn cholesterol wat was verhoogd (nog niet te hoog hoor!) en in de wetenschap dat ik sowieso lijd aan een hoge bloeddruk (lijkt wat in de genen te zitten) besefte ik dat ik echt iets moest gaan doen.
Dus, omwille van mijn gezondheid begon ik te "start to runnen" en dat bleek een schot in de roos. Ik beleefde echt plezier aan mijn afspraakjes met Evi en binnen de drie maanden liep in op mijn eigen tempo de 5 kilometer. Ik stopte er na die drie maanden niet mee zoals zovelen, maar hield het maar liefst 4 jaar vol. Af en toe eens zondigen en een frietje steken of een pruimentaartje verorberen bezorgden me geen schuldgevoel meer, ik genoot met volle teugen en probeerde gezond door het leven te sjeezen. Bovenop mijn looptrainingen maakte ik meerdere keren per week een gezonde en vaak groene smoothie want dat paste bij mijn gezonde levensstijl!
Maar, beetje bij beetje, heel geleidelijk aan begon ik te slabakken... Minder en minder smoothies, minder en minder loopsessies en weer meer en meer vetophopingen en kilootjes 'gewonnen'. Zo veel mogelijk niet op de weegschaal gaan staan helpt natuurlijk om je kop tijdelijk in het zand te steken totdat de bom echt barst en het besef weer groeit dat er iets moet veranderen.
Dus, sinds vorige week tellen we weer calorieën en letten we op ons suikergebruik, want het moet echt anders. Geen suikertjes meer in de koffie, geen gratis koffiekoeken meer bij Charif, einde verhaal voor de dagelijkse cornflakes en de musli, dag pruimentaartjes en theekoeken! Lang leve magere yoghurtjes, rijstkoeken, volkorenboterhammetjes, caloriearme slaatjes en havermout. Na 7 dagen minder suiker had ik al ontwenningsverschijnselen en stak de eerste hoofdpijn de kop op, maar die hebben we alweer overwonnen zonder toegevingen te doen!
Vanmiddag mezelf toch wel getrakteerd op een proevertje frietjes met saus om nu weer volop binnen de lijntjes verder te kleuren en niet te veel scheve schaatsen te rijden.
De weegschaal geeft al 500 gram minder aan sinds een week geleden, dus er is vooruitgang op dat vlak.
En nu nog een nieuwe vaste afspraak met Evi regelen!
Maandagmorgen net geen 8 uur en het zit al tegen. Na het nodige speurwerk uiteindelijk toch het ontbrekend stukje gevonden om mijn café latte te prepareren. Oef! De dag kan dan toch goed starten... of niet?
Slecht geslapen, raar gedroomd, maar ik kan het niet navertellen. Toch was het zo'n droom waarvan er nog een hele poos flarden door je hoofd schieten die je danig uit evenwicht brengen. Het weer help ook niet echt mee. Grijs, donker, nat en heel koud en dat gaat nog een tijdje duren als we de weermannen en -vrouwen mogen/moeten geloven. Net voor de middag ook nog een mail van een bazige directeur die weer totaal geen rekening lijkt te houden met eerdere uitgebreide argumenten contra deze beslissing. En merde! Heb wel boterhammen bij, maar geen charcuterie. Gelukkig heb ik nog een potje choco ergens verstopt om dat missertje goed te maken en terwijl ik duchtig chocopasta op mijn boterhammetjes smeer, is daar dan die ene domme opmerking van die collega die vindt dat choco eten "snoepen" is! Ach, man! Laat mij toch gerust vandaag!
Geen zon, slecht humeur, vermoeidheid, te veel werk! Slechte combinatie! De uren aftellen en opgelucht naar huis vertrekken in de wetenschap dat dinsdag mijn vrije dag is, dat helpt... totdat je thuis arriveert en vaststelt dat de plastiek mand met oud papier vandaag niet werd meegenomen en er een stom briefje in de brievenbus werd gepropt met de mededeling dat het papier niet in plastiek manden mag aangeboden worden. We doen dat al meer dan 2 jaar, stomme idioten van de milieudienst! Dat werkt perfect en is heel praktisch. De halve buurt doet dat op die manier, maar ineens is dat een probleem. Bovendien staat daar nu een volle plastiek bak oud, vies en nat papier, want het heeft heel de dag gestrontregend. Dikke merci aan de gemeente! Snel even bellen om mijn ongeloof en boosheid te uiten, maar er neemt geen kat meer op aan de andere kant van de lijn! Werken doen ze daar niet echt graag, dat is duidelijk...
Laat het duidelijk wezen, het was een klotedag! Maar, niet onbelangrijk, ik ben er toch in geslaagd om het allemaal los te laten, foert te zeggen en van mijn avond te genieten. Hakuna matata!!
Vandaag (op mijn vrije dag) kon ik het niet nalaten om toch de nodige acties te ondernemen om mijn frustraties van mij af te mailen... De bazin haar zin gegeven, maar toch even langs mijn neus weg laten weten dat ik tegen haar beslissing ben en haar toch snel effie met de neus op de feiten gedrukt. Ook de milieudienst kreeg ervan langs... voor wat het waard is!
Aanpassingswerken voor de riolering (heel de oprit opengebroken!), problemen met telenet (met dank aan de grote telenet werf!), nog meer problemen met telenet (kabel over als gevolg van de werken aan de riolering en de oprit) en nog meer zever met telenet (nieuwe digibox bleek na uren zoekwerk toch de oplossing...)
Gaslek in de garage (stuk oprit opnieuw opengebroken), afwerking rioleringswerken in de straat (stuk oprit opnieuw opengelegd want er moet afwaterend gewerkt worden en de nieuwe straat lijkt hoger te liggen dan vroeger- ononzelaars -). En nog steeds geen reparatie van onze muur die weken geleden geramd werd door de arbeiders die de straat al maanden terroriseren (in huidige omstandigheden is dit werkwoord misschien ongepast).
Ook onze oven gaf de pijp aan maarten, maar na het nodige denk- en opzoekingswerk en het spenderen van de nodige eurootjes kwam dit snel weer in orde. En... het nieuwe salon moest er ook al aan geloven. Nog geen jaar oud en er moest al een technieker aan te pas komen die natuurlijk het onderdeel bij de Italianen moet bestellen waardoor we nog een twaalftal weken geduld moeten hebben.
Vanmorgen weigerde een van de twee wagens dienst en dat op Paasmaandag. Dat wordt de volgende dagen niet uitslapen want manlief moet op het werk geraken en ik heb de volgende dagen de auto nodig. Ik dacht nochtans dat ik Murphy voor bewezen diensten had bedankt en wandelen had gestuurd...
Dinsdag bleek uiteindelijk het geluk aan onze kant te staan. Onderweg naar Zaventem hoorden we rond 8u10 dat er een aanslag was op Brussels Airport... Mijn hart stond even stil want mijn papaatje liep daar - net geland na een lange reis - wel ergens rond en zou ons tegen 8u30 buiten opwachten. Zelf waren we vrij laat vertrokken en hadden onze planning om vroeg te vertrekken en van een koffietje te gaan genieten tussen de vertrekkende en aankomende passagiers uiteindelijk aangepast. Onze beschermengels deden hun werk want we kwamen er alledrie met de schrik vanaf.
Geen haar op mijn hoofd dat er nu nog aan denkt om die massa lieveheersbeestjes die ons huis overspoelen een kopje kleiner te maken! Blij met alle geluk dat ze ons brachten zet ik ze allemaal om beurten geduldig buiten zodat ze nog lang van buitenaf Murphy op een afstand kunnen houden...
Sinds de rioleringswerken in de straat is ons huis al maanden - in het beste geval - via één kant bereikbaar. Drie maand geleden moest ik alweer (met een auto vol boodschappen die moesten uitgeladen worden en een bureau vol werk dat lag te wachten) een grote détour doen om thuis te geraken. Een enorme camion gooide roet in het eten en moest werkelijk vlak voor mijn neus het straatje versperren om bijna 1 uur lang bakstenen te lossen voor een of andere nieuwbouw in de buurt.
Binnen de kortste keren een file van jewelste met slechts één iemand die zich enorm druk maakte in de situatie en uitstapte om de chauffeur die aan het lossen was ervan langs te geven... zonder resultaat. Die vent bleef heel kalm en negeerde mij volledig! Je moet maar durven!De andere buurtbewoners die in hetzelfde schuitje zaten, bleven - naar mijn mening- veel te rustig, aanvaardden hun lot en lieten hun wagen aan de kant staan om in alle rust en zonder stress naar huis te wandelen en de auto een paar uur later weer op te halen. Niet onbelangrijk in het hele verhaal: het merendeel van de buurtbewoners heeft de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en heeft tijd zat...
Enkele uren later vertelde ik aan tafel het hele avontuur en nog steeds kookte ik van woede.
Het feit dat ik blijkbaar de enige was die hier zo'n tumult rond maakte, zette me aan het denken. Ik dook nog eens in mijn boek over mindfulness en enkele hoofdstukken later werd ik iemand anders. Ik heb geleerd om los te laten en heb aanvaard dat ik de wereld en mensen rond mij niet moet veranderen, maar moet accepteren zoals ze zijn.
Met resultaat! Zelfs een opgebroken oprit die ons dan ook nog eens 3000 gaat kosten om in orde te zijn met de nieuwe riolering in de straat en een kapotte kabel die televisie, radio (want we luisteren digitaal), internet en telefoon een hele dag saboteerde kunnen me niet meer van mijn stuk brengen. Ik kan het zelf nauwelijks geloven, maar die enkele seconden gevloek negerend, was ik de rust zelve.
De nieuwe stressloze versie van mezelf meent dat alles altijd goedkomt!
Door het leven lopen, steeds meer doen en niet meer stoppen! Is dat de goede keuze? Niet meteen datgene dat ik me een jaar geleden had voorgenomen. Maar, het besef dat ik weer niet goed bezig ben is er, dat is al een begin.
De voorbije maand was best fijn. Er waren veel vrije momenten met tijd voor anderen en vooral ook voor mezelf. Een dag werken en ik voel me alweer wat gespannen en snel geërgerd. Dus, drink ik weer thee met mijn demonen en zie ik kantjes van mezelf die ik liever niet zie.
Hoog tijd om mijn boek over mindfulness nog eens te raadplegen zodat ik weer een human being kan proberen te worden. Werk aan de winkel dus zodat ik op regenachtige dagen (en daar hebben we er hier genoeg van) mijn innerlijk zonnetje kan laten schijnen...
Dat iedereen zijn rugzakje met zich meedraagt, dat is de boodschap die we gisteren tijdens de eindejaarsreceptie van de bazin meekregen.
Een videofragment gefilmd in een Amerikaans ziekenhuis maakte ons allen stil en een enkeling moest zelfs een traantje wegpinken. Nadien deden we een mini-teambuilding vergezeld van een glaasje bubbels. Leerrijk en gezellig! Als het goed is, zeggen we het ook. Als je dan na zo'n namiddag huiswaarts keert met 2 weken vakantie in't verschiet besef je weer dat je veel fijne collega's hebt. Als je dan ook nog wat complimentjes hebt gekregen en zelfs een pluimpje van de baas dan krijg je heel eventjes vleugels...
Zorgt ook voor veel twijfel over de sollicitatiekwestie. Maar, kreeg nog steeds geen antwoord, dus waarover zou ik piekeren? We laten alles voorlopig z'n gangetje gaan en genieten nu eerst van een korte vakantie en de eindejaarsperiode.
En... mijn huisje heeft gelukkig maar een heel klein kruisje!
6u30 Terrorisme in de straat: de werkmannen doen weer goed hun best. Iedereen wakker!!
7u20 Akkeakketuuttuut en yes een hoekje zetel kunnen bemachtigen (met dank aan meneer X die nauwelijks wilde opschuiven)
8u00 Paraat om aan mijn dagtaak te beginnen, verder geen ziel te bespeuren op het werk...
8u30 Nog een snelle roddel... Ik ben weer bij!
8u40 Nerveuze, maar lieve gezichtjes met veel vragen
11u30 Het verplichte nummertje zit erop. Huiswaarts! Wat een leven...
12u15 Werkdag: part two (het zal een korte worden, voel ik)
15u00 Powernapje (of poging tot, want te veel cafeïne gooit roet in het eten)
16u00 Mailtje van de nieuwe bazin en veel frustratie. Moet nu werkelijk alles veranderen? Tja, nieuwe bazen, nieuwe wetten! Een berichtje met een bitsige ondertoon, zal ik even bitsig van repliek dienen? Laten passeren!
17u00 Dag vriendjes van de avondschool, ik ben onderweg...
De mogelijk nieuwe bazen hebben er geen oren naar. De mail werd 10 dagen geleden verstuurd met tot op heden... geen antwoord.
Zo frustrerend, maar ach! We laten het weer even los en net nu doet de inbox van de email 'ping' en kondigt een nieuw bericht aan, maar niet datgene waarop ik zit te wachten.
Loslaten dus! Voilà! Is gebeurd... Focus op al wat wel goed gaat en dat is een heel arsenaal ondanks de gezondheid en de mind die de laatse tijd veel kenmerken vertonen van een nakende burn-out. Vaak verminderde eetlust, vermoeidheid, lusteloosheid, maagpijn, oprispingen, migraine, muizenissen,... Ook wel de tijd van het jaar: regen, wind, weinig zonlicht, vroeg donker, te veel werk. Druk, druk, veel te druk!
En dan nog die vreselijke werkmannen die onze straat al meer dan een half jaar terroriseren en niet meteen van plan zijn hun biezen te pakken. Gisteren moest het muurtje in de voortuin eraan geloven nadat ze de voorbije maanden stelselmatig putten in de voortuin hebben gedabd en onze reuzegrote oprit inpalmden en gedeeltelijk ruïneerden. Komt allemaal goed, hebben ze beloofd!
Maar, wat zit ik toch weer te zagen? Geen reden tot klagen en zagen! December is begonnen, de prachtig black en white opgetuigde kerstboom staat de glunderen in de woonkamer, de haard verpreidt zijn zalige warmtegolven, de kerstverlichting smukt de donkere winkelstraten op, geen overvolle treinen deze maand en een aangepast werkschema dat voor nieuwe lichtpuntjes zorgt in de duisternis.
Maandagmorgen, iets na zeven. Fietsje op, vrieskou en regen trotseren, treintje op en neen, weer geen plek om te zitten! Akke akke tuut tuut weg zijn wij!
De vooruitzichten zijn somber. Deze week is er eentje om indien mogelijk te deleten. Een mini-winterslaap daar droom ik in stilte van! Heerlijk lang uitslapen en cocoonen in pyjama en kamerjas met een goed boek, een dekentje en onze poezemie. Het zal bij dromen blijven!
De plicht roept! Geconditioneerd zoals ik ben vervul ik braaf mijn dagtaak en neem ik zonder morren deel aan de vergaderingen die deze week op de planning staan... Zelfs op vrijdagavond worden we verwacht! Deze marionet voert gehoorzaam uit als er aan haar koordjes getrokken wordt. Zelden ziek, nooit een snipperdagje, geen profitariaat!
Proficiat aan mezelf voor de vier vijfde beslissing die ik vorig jaar nam. Maakt veel goed! Desondanks toch veel lange perioden vol stress, maagpijn en migraine. Het lichaam reageert en reclameert! De dolle rit die alle dagen heen en terug naar het werk moet afgelegd worden, wordt er niet toffer op. Vroeg opstaan, massa's volk en geen zitplaats op de trein, terreurdreiging in het land en bomalarm in Antwerpse scholen, lange vergaderingen, laat thuiskomen,... De emmer loopt over! Genoeg! Stop! Tijd voor verandering!
De teerling is geworpen... De brief is verzonden. Hopelijk maak ik een kans op deze job in een fantastische omgeving dicht bij huis. Bericht voor de nieuwe bazen: jullie zouden hier geen spijt van krijgen! ...
Vorige maand was het weer zover: met poes op jaarlijkse visite bij haar niet zo graag geziene vriendin, madame de dierendokter. Nageltjes knippen, oortjes nakijken, ontwormen (bah, niet lekker), een prikje tegen allerlei lelijke ziektes en eens even kijken naar die tandjes...
Had ik mooi geregeld dit (dacht ik). Was na een vergadering maar nipt op tijd thuis om de afspraak te kunnen halen, dus kon ik deze keer eens aan dit vreselijke uitje ontsnappen en het baasje meesturen met het poezenbeest. In een kleine uurtje was die klus alweer geklaard en zouden we hopelijk weer een jaartje verder kunnen. "Dag dierendokter, hopelijk toch volgend jaar!"
Pech! Een nieuwe afspraak kwam in het vaccinatieboekje mee en was gepland voor 17 november. De diagnose? Ontsteking aan de tandjes! Nuchter binnen te brengen op dinsdagmorgen 17 november om 9u.
Dus, ik hang er toch aan dit jaar! Vanmorgen vele verontschuldigingen opperend, bracht ik ons pelsejasje naar de dierenarts waar ik haar een ganse dag moest achterlaten overgeleverd aan de goede zorgen van haar minder goede vriendin. Hartzeer heb ik daar van. Een ganse dag loop je dan verloren en hoop je dat ons oud rakkertje van zeventien de narcose overleeft en weer dat oude, vinnige beestje zal worden...
Over enkele uurtjes mag ze weer opgehaald worden door het nerveuze baasje dat hopelijk weer rust vindt als we vanavond opnieuw kunnen lachen met de snurkgeluidjes en het heerlijke gespin van onze lieve poezemin.
Sinds enkele weken lijkt onze tuin op een pretpark... voor beestjes.
Niet een, twee, maar drie eekhoorntjes fladderen tussen de coniferen en sjeezen door de afgevallen bladeren van de notenboom op zoek naar heerlijke, grote noten om die dan in onze tuin of die van de buren te gaan verstoppen om ze dan later nooit meer terug te vinden. Schoon om zien, is dat. Poeslief lag erbij, keek ernaar en droomde lekker verder van een of ander lekker tussendoortje of een stukje rosbief.
Ondertussen knabbelen meesjes en roodborstjes aan de vetbolletjes en de pindanootjes en kwetteren er duchtig op los terwijl papa merel komt baden in zijn privé-zwembadje in de voortuin van ons huis. Ook het kleine winterkoninkje pikt een paar graantjes mee, maar dat lijkt de eekhoorntjes niet te storen totdat de vrouw des huizes in rubberen laarzen en voorzien van schepje en tulpenbolletjes plots de synergie in het dierenpark voor eventjes lijkt te verstoren.
Wat doe je als een nieuwe job dichter bij huis min of meer op een presenteerblaadje wordt aangeboden?
Niet evident! Kiezen voor wat je kent of voor wat je niet kent? Je weet wat je hebt, maar waar kom je terecht? Een sprong in het duister al dan niet berekend! Echt een lastig vraagstuk voor een conservatief type als ikzelf. Misschien is het tijd om de voor-en nadelen van mijn huidige job eens op een rijtje te zetten en te vergelijken met wat zou kunnen zijn. Veel vragen, weinig antwoorden. Veel gepieker, weinig actie. Ook typisch, want zoals ik ooit al schreef, ik ben geen doener, maar een denker.
Ach, we twijfelen gewoon nog wat rustig verder terwijl we ook genieten van een welverdiend weekje vakantie. Misschien moet ik dit moeilijk vraagstuk even loslaten en komt het antwoord vanzelf...
Toen ik gisteren vlijtig aan het werk was kreeg ik opeens bezoek van 2 heren elektriciens! Super, denk je en zeg je dan totdat blijkt dat ze me niet van mijn werk kwamen houden om mijn beamerprobleem op te lossen, maar om de helft van de kapotte TL-lampen te vervangen. U leest dit goed: de helft, want voor de twee resterende niet meer marcherende lampen had onze firma geen reservelampen meer in voorraad...
Waar heb ik dat nog gehoord?
Me realiserend dat dit nu al de negende dag op rij was dat ik op een rood knipperend lichtje moest kijken dat me sinds vorige week maandag half negen al vertelde dat het moest vervangen worden, liep mijn emmertje over. Ik heb de zoveelste mail aan de betrokkenen gestuurd en deze keer heb ik me niet meteen ingehouden en voorlopig met resultaat, want binnen de minuut kreeg ik van bijna alle betrokken partijen antwoord (van de nieuwe met het niet storen bordje niet natuurlijk).
Goed nieuws! Hoera!! Er komt gewoon een nieuwe beamer! Ben nu al benieuwd of er morgenvroeg op dag tien van het beamerverhaal licht zal zijn aan het einde van deze tunnel...
Als je op maandagmorgen half negen, na een fijn weekend en een goede nachtrust, op het werk vaststelt dat de lamp van de beamer moet vervangen worden en je geplande activiteiten in het water dreigen te vallen, dan kan je dat incasseren.
Als je op woensdagmorgen half negen opmerkt dat het mailtje dat je maandagmorgen om vijf over halfnegen verstuurde om te vragen dat een van de werkmannen de lamp kan komen vervangen, nog steeds als ongelezen staat gemarkeerd dan krijg je het toch al een beetje op je heupen. Maar, ach, keep on smiling!
Als je dan uiteindelijk bij de juiste dame aanklopt om navraag te doen naar de lamp voor je beamer en te horen krijgt dat de lamp moest besteld worden, dan stel je jezelf toch wel vragen. Maar, ach, dat kan je dan nog wel hebben!
Als dan donderdag de grote baas langsloopt en terloops opmerkt dat je beamer nog steeds niet werkt en het ernaar uitziet dat ze daar eens werk van zal gaan maken dan geloof je dat het eindelijk goed zal komen.
Als je dan vrijdagmiddag na alweer het nodige mailverkeer (puur tijdverlies!) moet aanhoren dat je toch nog wat meer geduld zal moeten hebben want dat de elektricien er volgende week moet worden bijgehaald dan geraakt een mens zijn geduld toch op.
Is het nu echt zo moeilijk om een klein voorraadje reservelampen in huis te hebben als je weet dat mensen die lampen en hun beamers nodig hebben om hun job fatsoenlijk te doen? Is het nu echt zo veel gevraagd om je mails te lezen? Geraak je nu werkelijk overwerkt als je de moeite doet om mensen kort, beleefd en to the point een antwoordje te sturen op hun mails zodat ze weten waar ze staan? Gezellig in het zonnetje staan zeveren met een collega, maar wel bij de baas gaan zagen dat je te veel mails krijgt, te veel werkt hebt en te vaak in je bureel gestoord wordt!
Ze loopt hier nu enkele maanden rond, die nieuwe. Ik zag het al meteen. Ze lag me niet! Ik wilde haar wel een kans geven toen ik besefte dat ze natuurlijk niet zomaar de eerste de beste collega kwam vervangen! Haar voorgangster was een correcte, sociale madam die goed op de centjes van de firma lette en haar job nauwgezet uitvoerde! Lamp stuk? Een paar uur later gerepareerd! Een ander technisch probleem? Werd meteen werk van gemaakt!
Dat is dan mooi voltooid verleden tijd! Vanmiddag kondigde de baas aan dat onze nieuwkomer met een niet storen-bordje aan haar deur gaat werken... Bij voorkeur mailen! Haha!
Amateurisme ten top op het werk! Een kopieerapparaat (eentje slechts om te delen met hordes personeel!) weigerde al meteen dienst aan het begin van het nieuwe werkjaar. Eerste werkweek en al meerdere afwezige personeelsleden. Verschillende online documenten kunnen nog niet gebruikt worden! Twee vaste computers lijken verdwenen, maar dan eenvoudigweg "verhuisd "te zijn naar we weten niet meer waar...
Wat ben ik blij dat ik ervoor koos om mijn werktijd met een vijfde te verminderen! Gelukkig beleef ik twee keer per week een heerlijk zen-moment in de avondschool waar er alleen aandacht is voor mezelf en m'n koperen plaatjes...
Zwaar heeft ze het te verduren, de laatste maanden, de familie B! Ze verloor op korte tijd 2 dierbaren. De eerste was een 47 jarige spring in't veld in de fleur van zijn leven die zijn levenspartner totaal onverwachts heeft moeten loslaten ten gevolge van een longembolie. De tweede was mijn schoonmama die op 31 juli na een lange strijd tegen longkanker aan haar laatste, eeuwigdurende reis is begonnen.
Als schoondochter probeer ik mij sterk te houden en zo veel mogelijk zaken op mij te nemen. Wat een geregel! Eerst was er de begrafenis die moest georganiseerd worden en nadien word je overladen door alle paperassen. Papiertje hier, briefje naar daar, aan alles moet gedacht worden: opzeg huur, telefoon, internet, televisie,... bank verwittigen, attest van erfopvolging aanvragen, notaris contacteren,...
En niet te vergeten... zo snel mogelijk het appartement leegmaken, want al snel kom je tot de conclusie dat al dat getalm heel veel geld kost!
Zo kwam het dat mijn man gisteren de familie B had samengeroepen op het appartement van zijn moeder om te kijken of iemand iets van haar spulletjes zou willen erven. Toen we tien minuten voor afgesproken tijd arriveerden, stond de B clan ons al op te wachten. Een beetje overrompeld bestormden we het appartementje van mijn schoonmama.
Al na enkele minuten hield een van de nichtjes het voor bekeken en vluchtte in tranen naar buiten. Broer en zussen B voelden zich aasgieren en durfden niet al te opzichtig duidelijk maken wat ze graag wilden. Mits wat voorzichtig, gedurfd coördinatiewerk van mezelf kwamen de mooiste erfstukken bij de juiste personen terecht.
Ook het oudste nichtje van de familie B en haar dochter waren van de partij, op de eerste rij. Ze stormden door elke kamer en grabbelden erop los. Het leek alsof ze aan het sprokkelen waren voor een of andere rommelmarkt! Het waren net kleine kinderen die werden losgelaten in een grote speelgoedwinkel. Zelfs de hipster onderbroekjes, sloggi's en behaatjes moesten eraan geloven. Eerlijk? Ik heb er echt een kater aan overgehouden! Ik heb me heel de avond en nacht slecht gevoeld en me afgevraagd of onze aanpak wel de juiste was. Maar, bestaat dat wel in zo'n situatie, een goede aanpak?
Vanmiddag kreeg ik telefoon van dat oudste nichtje. Gewapend met bananendozen stond ze me op te wachten aan het appartement van mijn schoonmoeder en deze keer niet om met pak en zak naar huis te verdwijnen, maar om mij effectief te helpen om alle kasten verder leeg te maken, in zakken en dozen te stoppen en alle overgebleven spulletjes naar "Opnieuw & Co" te voeren. Tijdens onze werkzaamheden taterde ze er duchtig op los en vertelde fier dat de giraffen die ze had geërfd stonden te pronken op de vensterbank (en niet op de rommelmarkt - oef!) en dat dochterlief heel de avond thuis fier had rondgelopen in een ensemble van mijn schoonmama.
We werkten de hele namiddag en sleurden de zware dozen en volgeladen zakken naar onze wagens om ze nadien bij het dankbare personeel van " Opnieuw & Co" achter te laten. Het hulpvaardige nichtje liet tijdens het uitladen van de auto's meteen haar oog vallen op 6 pas gearriveerde lederen eetkamerstoelen die zelfs nog niet geprijsd niet aan haar verzamelwoede zouden ontsnappen. Slechts 7 het stuk! Vermoedelijk staan de oude nieuwe stoelen nu in haar woonkamer te pronken tussen alle souvenirs en erfstukjes die ze gisteren heeft buitgemaakt.
Ik wil heel graag geloven dat mijn schoonmamaatje van hierboven lachend heel het spektakel aanschouwt terwijl ze zorgeloos met een gouden lepeltje haar rijstpapje naar binnen werkt...
Wat als een mooie, oude kastanjeboom op een heerlijk, idyllisch plekje niet meer volstaat?
Wat als je verkeerd begrepen wordt?
Wat als je diep vanbinnen ook beetje bij beetje aftakelt?
Wat als me-time niet meer leuk is?
Wat als de zon volop schijnt terwijl het regent in je hoofd?
...
Dat het een moeilijke zomer zou worden, dat wist ik, maar dat het zo'n impact zou hebben, dat had ik niet zien aankomen. Ik kan alleen maar heel erg mijn best doen om weer plaats te maken voor het zonnetje in mijn hoofd!
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam La Miss.
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is niet van belang voor mijn blog.
Ik ben geboren op 24/07/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, shoppen, juwelen ontwerpen, van het leven genieten.
Een berichtje met een bitsige ondertoon, zal ik even bitsig van repliek dienen? Laten passeren!
eekhoorntjes fladderen tussen de coniferen en sjeezen door de afgevallen bladeren van de notenboom op zoek naar heerlijke, grote noten om die dan in onze tuin of die van de buren te gaan verstoppen om ze dan later nooit meer terug te vinden. Schoon om zien, is dat. Poeslief lag erbij, keek ernaar en droomde lekker verder van een of ander lekker tussendoortje of een stukje rosbief.
