Door het leven lopen, steeds meer doen en niet meer stoppen! Is dat de goede keuze? Niet meteen datgene dat ik me een jaar geleden had voorgenomen. Maar, het besef dat ik weer niet goed bezig ben is er, dat is al een begin.
De voorbije maand was best fijn. Er waren veel vrije momenten met tijd voor anderen en vooral ook voor mezelf. Een dag werken en ik voel me alweer wat gespannen en snel geërgerd. Dus, drink ik weer thee met mijn demonen en zie ik kantjes van mezelf die ik liever niet zie.
Hoog tijd om mijn boek over mindfulness nog eens te raadplegen zodat ik weer een human being kan proberen te worden. Werk aan de winkel dus zodat ik op regenachtige dagen (en daar hebben we er hier genoeg van) mijn innerlijk zonnetje kan laten schijnen...
Dat iedereen zijn rugzakje met zich meedraagt, dat is de boodschap die we gisteren tijdens de eindejaarsreceptie van de bazin meekregen.
Een videofragment gefilmd in een Amerikaans ziekenhuis maakte ons allen stil en een enkeling moest zelfs een traantje wegpinken. Nadien deden we een mini-teambuilding vergezeld van een glaasje bubbels. Leerrijk en gezellig! Als het goed is, zeggen we het ook. Als je dan na zo'n namiddag huiswaarts keert met 2 weken vakantie in't verschiet besef je weer dat je veel fijne collega's hebt. Als je dan ook nog wat complimentjes hebt gekregen en zelfs een pluimpje van de baas dan krijg je heel eventjes vleugels...
Zorgt ook voor veel twijfel over de sollicitatiekwestie. Maar, kreeg nog steeds geen antwoord, dus waarover zou ik piekeren? We laten alles voorlopig z'n gangetje gaan en genieten nu eerst van een korte vakantie en de eindejaarsperiode.
En... mijn huisje heeft gelukkig maar een heel klein kruisje!
6u30 Terrorisme in de straat: de werkmannen doen weer goed hun best. Iedereen wakker!!
7u20 Akkeakketuuttuut en yes een hoekje zetel kunnen bemachtigen (met dank aan meneer X die nauwelijks wilde opschuiven)
8u00 Paraat om aan mijn dagtaak te beginnen, verder geen ziel te bespeuren op het werk...
8u30 Nog een snelle roddel... Ik ben weer bij!
8u40 Nerveuze, maar lieve gezichtjes met veel vragen
11u30 Het verplichte nummertje zit erop. Huiswaarts! Wat een leven...
12u15 Werkdag: part two (het zal een korte worden, voel ik)
15u00 Powernapje (of poging tot, want te veel cafeïne gooit roet in het eten)
16u00 Mailtje van de nieuwe bazin en veel frustratie. Moet nu werkelijk alles veranderen? Tja, nieuwe bazen, nieuwe wetten! Een berichtje met een bitsige ondertoon, zal ik even bitsig van repliek dienen? Laten passeren!
17u00 Dag vriendjes van de avondschool, ik ben onderweg...
De mogelijk nieuwe bazen hebben er geen oren naar. De mail werd 10 dagen geleden verstuurd met tot op heden... geen antwoord.
Zo frustrerend, maar ach! We laten het weer even los en net nu doet de inbox van de email 'ping' en kondigt een nieuw bericht aan, maar niet datgene waarop ik zit te wachten.
Loslaten dus! Voilà! Is gebeurd... Focus op al wat wel goed gaat en dat is een heel arsenaal ondanks de gezondheid en de mind die de laatse tijd veel kenmerken vertonen van een nakende burn-out. Vaak verminderde eetlust, vermoeidheid, lusteloosheid, maagpijn, oprispingen, migraine, muizenissen,... Ook wel de tijd van het jaar: regen, wind, weinig zonlicht, vroeg donker, te veel werk. Druk, druk, veel te druk!
En dan nog die vreselijke werkmannen die onze straat al meer dan een half jaar terroriseren en niet meteen van plan zijn hun biezen te pakken. Gisteren moest het muurtje in de voortuin eraan geloven nadat ze de voorbije maanden stelselmatig putten in de voortuin hebben gedabd en onze reuzegrote oprit inpalmden en gedeeltelijk ruïneerden. Komt allemaal goed, hebben ze beloofd!
Maar, wat zit ik toch weer te zagen? Geen reden tot klagen en zagen! December is begonnen, de prachtig black en white opgetuigde kerstboom staat de glunderen in de woonkamer, de haard verpreidt zijn zalige warmtegolven, de kerstverlichting smukt de donkere winkelstraten op, geen overvolle treinen deze maand en een aangepast werkschema dat voor nieuwe lichtpuntjes zorgt in de duisternis.
Maandagmorgen, iets na zeven. Fietsje op, vrieskou en regen trotseren, treintje op en neen, weer geen plek om te zitten! Akke akke tuut tuut weg zijn wij!
De vooruitzichten zijn somber. Deze week is er eentje om indien mogelijk te deleten. Een mini-winterslaap daar droom ik in stilte van! Heerlijk lang uitslapen en cocoonen in pyjama en kamerjas met een goed boek, een dekentje en onze poezemie. Het zal bij dromen blijven!
De plicht roept! Geconditioneerd zoals ik ben vervul ik braaf mijn dagtaak en neem ik zonder morren deel aan de vergaderingen die deze week op de planning staan... Zelfs op vrijdagavond worden we verwacht! Deze marionet voert gehoorzaam uit als er aan haar koordjes getrokken wordt. Zelden ziek, nooit een snipperdagje, geen profitariaat!
Proficiat aan mezelf voor de vier vijfde beslissing die ik vorig jaar nam. Maakt veel goed! Desondanks toch veel lange perioden vol stress, maagpijn en migraine. Het lichaam reageert en reclameert! De dolle rit die alle dagen heen en terug naar het werk moet afgelegd worden, wordt er niet toffer op. Vroeg opstaan, massa's volk en geen zitplaats op de trein, terreurdreiging in het land en bomalarm in Antwerpse scholen, lange vergaderingen, laat thuiskomen,... De emmer loopt over! Genoeg! Stop! Tijd voor verandering!
De teerling is geworpen... De brief is verzonden. Hopelijk maak ik een kans op deze job in een fantastische omgeving dicht bij huis. Bericht voor de nieuwe bazen: jullie zouden hier geen spijt van krijgen! ...
Vorige maand was het weer zover: met poes op jaarlijkse visite bij haar niet zo graag geziene vriendin, madame de dierendokter. Nageltjes knippen, oortjes nakijken, ontwormen (bah, niet lekker), een prikje tegen allerlei lelijke ziektes en eens even kijken naar die tandjes...
Had ik mooi geregeld dit (dacht ik). Was na een vergadering maar nipt op tijd thuis om de afspraak te kunnen halen, dus kon ik deze keer eens aan dit vreselijke uitje ontsnappen en het baasje meesturen met het poezenbeest. In een kleine uurtje was die klus alweer geklaard en zouden we hopelijk weer een jaartje verder kunnen. "Dag dierendokter, hopelijk toch volgend jaar!"
Pech! Een nieuwe afspraak kwam in het vaccinatieboekje mee en was gepland voor 17 november. De diagnose? Ontsteking aan de tandjes! Nuchter binnen te brengen op dinsdagmorgen 17 november om 9u.
Dus, ik hang er toch aan dit jaar! Vanmorgen vele verontschuldigingen opperend, bracht ik ons pelsejasje naar de dierenarts waar ik haar een ganse dag moest achterlaten overgeleverd aan de goede zorgen van haar minder goede vriendin. Hartzeer heb ik daar van. Een ganse dag loop je dan verloren en hoop je dat ons oud rakkertje van zeventien de narcose overleeft en weer dat oude, vinnige beestje zal worden...
Over enkele uurtjes mag ze weer opgehaald worden door het nerveuze baasje dat hopelijk weer rust vindt als we vanavond opnieuw kunnen lachen met de snurkgeluidjes en het heerlijke gespin van onze lieve poezemin.
Sinds enkele weken lijkt onze tuin op een pretpark... voor beestjes.
Niet een, twee, maar drie eekhoorntjes fladderen tussen de coniferen en sjeezen door de afgevallen bladeren van de notenboom op zoek naar heerlijke, grote noten om die dan in onze tuin of die van de buren te gaan verstoppen om ze dan later nooit meer terug te vinden. Schoon om zien, is dat. Poeslief lag erbij, keek ernaar en droomde lekker verder van een of ander lekker tussendoortje of een stukje rosbief.
Ondertussen knabbelen meesjes en roodborstjes aan de vetbolletjes en de pindanootjes en kwetteren er duchtig op los terwijl papa merel komt baden in zijn privé-zwembadje in de voortuin van ons huis. Ook het kleine winterkoninkje pikt een paar graantjes mee, maar dat lijkt de eekhoorntjes niet te storen totdat de vrouw des huizes in rubberen laarzen en voorzien van schepje en tulpenbolletjes plots de synergie in het dierenpark voor eventjes lijkt te verstoren.
Wat doe je als een nieuwe job dichter bij huis min of meer op een presenteerblaadje wordt aangeboden?
Niet evident! Kiezen voor wat je kent of voor wat je niet kent? Je weet wat je hebt, maar waar kom je terecht? Een sprong in het duister al dan niet berekend! Echt een lastig vraagstuk voor een conservatief type als ikzelf. Misschien is het tijd om de voor-en nadelen van mijn huidige job eens op een rijtje te zetten en te vergelijken met wat zou kunnen zijn. Veel vragen, weinig antwoorden. Veel gepieker, weinig actie. Ook typisch, want zoals ik ooit al schreef, ik ben geen doener, maar een denker.
Ach, we twijfelen gewoon nog wat rustig verder terwijl we ook genieten van een welverdiend weekje vakantie. Misschien moet ik dit moeilijk vraagstuk even loslaten en komt het antwoord vanzelf...
Toen ik gisteren vlijtig aan het werk was kreeg ik opeens bezoek van 2 heren elektriciens! Super, denk je en zeg je dan totdat blijkt dat ze me niet van mijn werk kwamen houden om mijn beamerprobleem op te lossen, maar om de helft van de kapotte TL-lampen te vervangen. U leest dit goed: de helft, want voor de twee resterende niet meer marcherende lampen had onze firma geen reservelampen meer in voorraad...
Waar heb ik dat nog gehoord?
Me realiserend dat dit nu al de negende dag op rij was dat ik op een rood knipperend lichtje moest kijken dat me sinds vorige week maandag half negen al vertelde dat het moest vervangen worden, liep mijn emmertje over. Ik heb de zoveelste mail aan de betrokkenen gestuurd en deze keer heb ik me niet meteen ingehouden en voorlopig met resultaat, want binnen de minuut kreeg ik van bijna alle betrokken partijen antwoord (van de nieuwe met het niet storen bordje niet natuurlijk).
Goed nieuws! Hoera!! Er komt gewoon een nieuwe beamer! Ben nu al benieuwd of er morgenvroeg op dag tien van het beamerverhaal licht zal zijn aan het einde van deze tunnel...
Als je op maandagmorgen half negen, na een fijn weekend en een goede nachtrust, op het werk vaststelt dat de lamp van de beamer moet vervangen worden en je geplande activiteiten in het water dreigen te vallen, dan kan je dat incasseren.
Als je op woensdagmorgen half negen opmerkt dat het mailtje dat je maandagmorgen om vijf over halfnegen verstuurde om te vragen dat een van de werkmannen de lamp kan komen vervangen, nog steeds als ongelezen staat gemarkeerd dan krijg je het toch al een beetje op je heupen. Maar, ach, keep on smiling!
Als je dan uiteindelijk bij de juiste dame aanklopt om navraag te doen naar de lamp voor je beamer en te horen krijgt dat de lamp moest besteld worden, dan stel je jezelf toch wel vragen. Maar, ach, dat kan je dan nog wel hebben!
Als dan donderdag de grote baas langsloopt en terloops opmerkt dat je beamer nog steeds niet werkt en het ernaar uitziet dat ze daar eens werk van zal gaan maken dan geloof je dat het eindelijk goed zal komen.
Als je dan vrijdagmiddag na alweer het nodige mailverkeer (puur tijdverlies!) moet aanhoren dat je toch nog wat meer geduld zal moeten hebben want dat de elektricien er volgende week moet worden bijgehaald dan geraakt een mens zijn geduld toch op.
Is het nu echt zo moeilijk om een klein voorraadje reservelampen in huis te hebben als je weet dat mensen die lampen en hun beamers nodig hebben om hun job fatsoenlijk te doen? Is het nu echt zo veel gevraagd om je mails te lezen? Geraak je nu werkelijk overwerkt als je de moeite doet om mensen kort, beleefd en to the point een antwoordje te sturen op hun mails zodat ze weten waar ze staan? Gezellig in het zonnetje staan zeveren met een collega, maar wel bij de baas gaan zagen dat je te veel mails krijgt, te veel werkt hebt en te vaak in je bureel gestoord wordt!
Ze loopt hier nu enkele maanden rond, die nieuwe. Ik zag het al meteen. Ze lag me niet! Ik wilde haar wel een kans geven toen ik besefte dat ze natuurlijk niet zomaar de eerste de beste collega kwam vervangen! Haar voorgangster was een correcte, sociale madam die goed op de centjes van de firma lette en haar job nauwgezet uitvoerde! Lamp stuk? Een paar uur later gerepareerd! Een ander technisch probleem? Werd meteen werk van gemaakt!
Dat is dan mooi voltooid verleden tijd! Vanmiddag kondigde de baas aan dat onze nieuwkomer met een niet storen-bordje aan haar deur gaat werken... Bij voorkeur mailen! Haha!
Amateurisme ten top op het werk! Een kopieerapparaat (eentje slechts om te delen met hordes personeel!) weigerde al meteen dienst aan het begin van het nieuwe werkjaar. Eerste werkweek en al meerdere afwezige personeelsleden. Verschillende online documenten kunnen nog niet gebruikt worden! Twee vaste computers lijken verdwenen, maar dan eenvoudigweg "verhuisd "te zijn naar we weten niet meer waar...
Wat ben ik blij dat ik ervoor koos om mijn werktijd met een vijfde te verminderen! Gelukkig beleef ik twee keer per week een heerlijk zen-moment in de avondschool waar er alleen aandacht is voor mezelf en m'n koperen plaatjes...
Zwaar heeft ze het te verduren, de laatste maanden, de familie B! Ze verloor op korte tijd 2 dierbaren. De eerste was een 47 jarige spring in't veld in de fleur van zijn leven die zijn levenspartner totaal onverwachts heeft moeten loslaten ten gevolge van een longembolie. De tweede was mijn schoonmama die op 31 juli na een lange strijd tegen longkanker aan haar laatste, eeuwigdurende reis is begonnen.
Als schoondochter probeer ik mij sterk te houden en zo veel mogelijk zaken op mij te nemen. Wat een geregel! Eerst was er de begrafenis die moest georganiseerd worden en nadien word je overladen door alle paperassen. Papiertje hier, briefje naar daar, aan alles moet gedacht worden: opzeg huur, telefoon, internet, televisie,... bank verwittigen, attest van erfopvolging aanvragen, notaris contacteren,...
En niet te vergeten... zo snel mogelijk het appartement leegmaken, want al snel kom je tot de conclusie dat al dat getalm heel veel geld kost!
Zo kwam het dat mijn man gisteren de familie B had samengeroepen op het appartement van zijn moeder om te kijken of iemand iets van haar spulletjes zou willen erven. Toen we tien minuten voor afgesproken tijd arriveerden, stond de B clan ons al op te wachten. Een beetje overrompeld bestormden we het appartementje van mijn schoonmama.
Al na enkele minuten hield een van de nichtjes het voor bekeken en vluchtte in tranen naar buiten. Broer en zussen B voelden zich aasgieren en durfden niet al te opzichtig duidelijk maken wat ze graag wilden. Mits wat voorzichtig, gedurfd coördinatiewerk van mezelf kwamen de mooiste erfstukken bij de juiste personen terecht.
Ook het oudste nichtje van de familie B en haar dochter waren van de partij, op de eerste rij. Ze stormden door elke kamer en grabbelden erop los. Het leek alsof ze aan het sprokkelen waren voor een of andere rommelmarkt! Het waren net kleine kinderen die werden losgelaten in een grote speelgoedwinkel. Zelfs de hipster onderbroekjes, sloggi's en behaatjes moesten eraan geloven. Eerlijk? Ik heb er echt een kater aan overgehouden! Ik heb me heel de avond en nacht slecht gevoeld en me afgevraagd of onze aanpak wel de juiste was. Maar, bestaat dat wel in zo'n situatie, een goede aanpak?
Vanmiddag kreeg ik telefoon van dat oudste nichtje. Gewapend met bananendozen stond ze me op te wachten aan het appartement van mijn schoonmoeder en deze keer niet om met pak en zak naar huis te verdwijnen, maar om mij effectief te helpen om alle kasten verder leeg te maken, in zakken en dozen te stoppen en alle overgebleven spulletjes naar "Opnieuw & Co" te voeren. Tijdens onze werkzaamheden taterde ze er duchtig op los en vertelde fier dat de giraffen die ze had geërfd stonden te pronken op de vensterbank (en niet op de rommelmarkt - oef!) en dat dochterlief heel de avond thuis fier had rondgelopen in een ensemble van mijn schoonmama.
We werkten de hele namiddag en sleurden de zware dozen en volgeladen zakken naar onze wagens om ze nadien bij het dankbare personeel van " Opnieuw & Co" achter te laten. Het hulpvaardige nichtje liet tijdens het uitladen van de auto's meteen haar oog vallen op 6 pas gearriveerde lederen eetkamerstoelen die zelfs nog niet geprijsd niet aan haar verzamelwoede zouden ontsnappen. Slechts 7 het stuk! Vermoedelijk staan de oude nieuwe stoelen nu in haar woonkamer te pronken tussen alle souvenirs en erfstukjes die ze gisteren heeft buitgemaakt.
Ik wil heel graag geloven dat mijn schoonmamaatje van hierboven lachend heel het spektakel aanschouwt terwijl ze zorgeloos met een gouden lepeltje haar rijstpapje naar binnen werkt...
Wat als een mooie, oude kastanjeboom op een heerlijk, idyllisch plekje niet meer volstaat?
Wat als je verkeerd begrepen wordt?
Wat als je diep vanbinnen ook beetje bij beetje aftakelt?
Wat als me-time niet meer leuk is?
Wat als de zon volop schijnt terwijl het regent in je hoofd?
...
Dat het een moeilijke zomer zou worden, dat wist ik, maar dat het zo'n impact zou hebben, dat had ik niet zien aankomen. Ik kan alleen maar heel erg mijn best doen om weer plaats te maken voor het zonnetje in mijn hoofd!
Na een jaar hard labeur start vandaag officieel onze gedeelde vakantie: drie weekjes tijd voor elkaar, dagtripjes maken, terrasjes doen, vaak gezellig uit eten gaan zonder de stress van de gewone dagtaak in het kielzog, weekendje naar zee, onverwachts een midweek naar het Zuiden, ... Het zou weer een fantastische tijd kunnen zijn!
Helaas! Het lijkt wel of we permanent van wacht zijn... Vanmorgen bij het krieken van de dag beloofde het alvast een mooi begin van de vakantie te worden: mooi zomerweer, proper huisje, lonkend terrasje, koffietje, boekje en dan ... telefoongerinkel! Zoonlief sprong voor de zoveelste keer meteen in de bres om mijn zieke schoonmama bij te staan. Dat siert! Het is schoon om zien hoe hulpvaardig mijn ventje is, maar eerlijk, af en toe vloek ik in alle stilte, want ik ben het keer op keer die zit te wachten en te wachten en te wachten (als ik niet mee in de bres ben gesprongen...). Af en toe ben ook ik stand-bye. Om naar de chemo te rijden, om naar de apotheek te gaan, om even poolshoogte te nemen, om een beetje gezelschap te houden, ... en vooral om mijn man te steunen en bij te staan in deze zware periode.
Ik doe dit al een jaar zonder luidop te morren. Als ik het moeilijk heb, denk ik aan hem en vooral aan haar, maar mijn gedachten zijn meer dan eens egoïstisch getint met schaamrode wangen als gevolg.
Terwijl mijn lieve man de eerste dag van zijn vakantie op spoed doorbrengt, durf ik voorzichtig te dromen van wat qualite-time met ons tweetjes...
Het lijkt eindeloos... De ideeën blijven komen en door mijn hoofd spoken. Het is niet te stoppen.
Dat duurt al dagen zo. Ik verstop me al twee opeenvolgende dagen in mijn atelier en krijg er niet genoeg van. Oude gebruikte en lekgereden fietsbanden, tientallen kleurrijke flesjes nagellak en -gel, stijlvolle lederen bandjes, magneetsluitingen, aluminium-, zink- en messingdraad, gegraveerde bedeltjes, koddige floches en ja ook een schuifmaat, schaar en allerlei tangen en toebehoren sieren mijn heerlijke werkplekje en brengen het beste in me naar boven. Het ziet ernaar uit dat deze oorspronkelijke onschuldige vrijetijdsbesteding uit de hand begint te lopen en een obsessief karakter krijgt.
Dat is wat een week vakantie met een mens kan doen! Genieten is dat! In een mum van tijd heb ik een feestcollectie van Madeleine G ontworpen. Het ziet er prachtig uit en ... in mijn hersenpan krioelt het van de nieuwe creaties. Nog wat denkwerk en research en mijn eerste ontwerp voor een mannencollectie is een feit. Wordt nog vervolgd!
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam La Miss.
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is niet van belang voor mijn blog.
Ik ben geboren op 24/07/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, shoppen, juwelen ontwerpen, van het leven genieten.
Een berichtje met een bitsige ondertoon, zal ik even bitsig van repliek dienen? Laten passeren!
eekhoorntjes fladderen tussen de coniferen en sjeezen door de afgevallen bladeren van de notenboom op zoek naar heerlijke, grote noten om die dan in onze tuin of die van de buren te gaan verstoppen om ze dan later nooit meer terug te vinden. Schoon om zien, is dat. Poeslief lag erbij, keek ernaar en droomde lekker verder van een of ander lekker tussendoortje of een stukje rosbief.
