Maandagmorgen, iets na zeven. Fietsje op, vrieskou en regen trotseren, treintje op en neen, weer geen plek om te zitten! Akke akke tuut tuut weg zijn wij!
De vooruitzichten zijn somber. Deze week is er eentje om indien mogelijk te deleten. Een mini-winterslaap daar droom ik in stilte van! Heerlijk lang uitslapen en cocoonen in pyjama en kamerjas met een goed boek, een dekentje en onze poezemie. Het zal bij dromen blijven!
De plicht roept! Geconditioneerd zoals ik ben vervul ik braaf mijn dagtaak en neem ik zonder morren deel aan de vergaderingen die deze week op de planning staan... Zelfs op vrijdagavond worden we verwacht! Deze marionet voert gehoorzaam uit als er aan haar koordjes getrokken wordt. Zelden ziek, nooit een snipperdagje, geen profitariaat!
Proficiat aan mezelf voor de vier vijfde beslissing die ik vorig jaar nam. Maakt veel goed! Desondanks toch veel lange perioden vol stress, maagpijn en migraine. Het lichaam reageert en reclameert! De dolle rit die alle dagen heen en terug naar het werk moet afgelegd worden, wordt er niet toffer op. Vroeg opstaan, massa's volk en geen zitplaats op de trein, terreurdreiging in het land en bomalarm in Antwerpse scholen, lange vergaderingen, laat thuiskomen,... De emmer loopt over! Genoeg! Stop! Tijd voor verandering!
De teerling is geworpen... De brief is verzonden. Hopelijk maak ik een kans op deze job in een fantastische omgeving dicht bij huis. Bericht voor de nieuwe bazen: jullie zouden hier geen spijt van krijgen! ...
Vorige maand was het weer zover: met poes op jaarlijkse visite bij haar niet zo graag geziene vriendin, madame de dierendokter. Nageltjes knippen, oortjes nakijken, ontwormen (bah, niet lekker), een prikje tegen allerlei lelijke ziektes en eens even kijken naar die tandjes...
Had ik mooi geregeld dit (dacht ik). Was na een vergadering maar nipt op tijd thuis om de afspraak te kunnen halen, dus kon ik deze keer eens aan dit vreselijke uitje ontsnappen en het baasje meesturen met het poezenbeest. In een kleine uurtje was die klus alweer geklaard en zouden we hopelijk weer een jaartje verder kunnen. "Dag dierendokter, hopelijk toch volgend jaar!"
Pech! Een nieuwe afspraak kwam in het vaccinatieboekje mee en was gepland voor 17 november. De diagnose? Ontsteking aan de tandjes! Nuchter binnen te brengen op dinsdagmorgen 17 november om 9u.
Dus, ik hang er toch aan dit jaar! Vanmorgen vele verontschuldigingen opperend, bracht ik ons pelsejasje naar de dierenarts waar ik haar een ganse dag moest achterlaten overgeleverd aan de goede zorgen van haar minder goede vriendin. Hartzeer heb ik daar van. Een ganse dag loop je dan verloren en hoop je dat ons oud rakkertje van zeventien de narcose overleeft en weer dat oude, vinnige beestje zal worden...
Over enkele uurtjes mag ze weer opgehaald worden door het nerveuze baasje dat hopelijk weer rust vindt als we vanavond opnieuw kunnen lachen met de snurkgeluidjes en het heerlijke gespin van onze lieve poezemin.
Sinds enkele weken lijkt onze tuin op een pretpark... voor beestjes.
Niet een, twee, maar drie eekhoorntjes fladderen tussen de coniferen en sjeezen door de afgevallen bladeren van de notenboom op zoek naar heerlijke, grote noten om die dan in onze tuin of die van de buren te gaan verstoppen om ze dan later nooit meer terug te vinden. Schoon om zien, is dat. Poeslief lag erbij, keek ernaar en droomde lekker verder van een of ander lekker tussendoortje of een stukje rosbief.
Ondertussen knabbelen meesjes en roodborstjes aan de vetbolletjes en de pindanootjes en kwetteren er duchtig op los terwijl papa merel komt baden in zijn privé-zwembadje in de voortuin van ons huis. Ook het kleine winterkoninkje pikt een paar graantjes mee, maar dat lijkt de eekhoorntjes niet te storen totdat de vrouw des huizes in rubberen laarzen en voorzien van schepje en tulpenbolletjes plots de synergie in het dierenpark voor eventjes lijkt te verstoren.
Wat doe je als een nieuwe job dichter bij huis min of meer op een presenteerblaadje wordt aangeboden?
Niet evident! Kiezen voor wat je kent of voor wat je niet kent? Je weet wat je hebt, maar waar kom je terecht? Een sprong in het duister al dan niet berekend! Echt een lastig vraagstuk voor een conservatief type als ikzelf. Misschien is het tijd om de voor-en nadelen van mijn huidige job eens op een rijtje te zetten en te vergelijken met wat zou kunnen zijn. Veel vragen, weinig antwoorden. Veel gepieker, weinig actie. Ook typisch, want zoals ik ooit al schreef, ik ben geen doener, maar een denker.
Ach, we twijfelen gewoon nog wat rustig verder terwijl we ook genieten van een welverdiend weekje vakantie. Misschien moet ik dit moeilijk vraagstuk even loslaten en komt het antwoord vanzelf...
Toen ik gisteren vlijtig aan het werk was kreeg ik opeens bezoek van 2 heren elektriciens! Super, denk je en zeg je dan totdat blijkt dat ze me niet van mijn werk kwamen houden om mijn beamerprobleem op te lossen, maar om de helft van de kapotte TL-lampen te vervangen. U leest dit goed: de helft, want voor de twee resterende niet meer marcherende lampen had onze firma geen reservelampen meer in voorraad...
Waar heb ik dat nog gehoord?
Me realiserend dat dit nu al de negende dag op rij was dat ik op een rood knipperend lichtje moest kijken dat me sinds vorige week maandag half negen al vertelde dat het moest vervangen worden, liep mijn emmertje over. Ik heb de zoveelste mail aan de betrokkenen gestuurd en deze keer heb ik me niet meteen ingehouden en voorlopig met resultaat, want binnen de minuut kreeg ik van bijna alle betrokken partijen antwoord (van de nieuwe met het niet storen bordje niet natuurlijk).
Goed nieuws! Hoera!! Er komt gewoon een nieuwe beamer! Ben nu al benieuwd of er morgenvroeg op dag tien van het beamerverhaal licht zal zijn aan het einde van deze tunnel...
Als je op maandagmorgen half negen, na een fijn weekend en een goede nachtrust, op het werk vaststelt dat de lamp van de beamer moet vervangen worden en je geplande activiteiten in het water dreigen te vallen, dan kan je dat incasseren.
Als je op woensdagmorgen half negen opmerkt dat het mailtje dat je maandagmorgen om vijf over halfnegen verstuurde om te vragen dat een van de werkmannen de lamp kan komen vervangen, nog steeds als ongelezen staat gemarkeerd dan krijg je het toch al een beetje op je heupen. Maar, ach, keep on smiling!
Als je dan uiteindelijk bij de juiste dame aanklopt om navraag te doen naar de lamp voor je beamer en te horen krijgt dat de lamp moest besteld worden, dan stel je jezelf toch wel vragen. Maar, ach, dat kan je dan nog wel hebben!
Als dan donderdag de grote baas langsloopt en terloops opmerkt dat je beamer nog steeds niet werkt en het ernaar uitziet dat ze daar eens werk van zal gaan maken dan geloof je dat het eindelijk goed zal komen.
Als je dan vrijdagmiddag na alweer het nodige mailverkeer (puur tijdverlies!) moet aanhoren dat je toch nog wat meer geduld zal moeten hebben want dat de elektricien er volgende week moet worden bijgehaald dan geraakt een mens zijn geduld toch op.
Is het nu echt zo moeilijk om een klein voorraadje reservelampen in huis te hebben als je weet dat mensen die lampen en hun beamers nodig hebben om hun job fatsoenlijk te doen? Is het nu echt zo veel gevraagd om je mails te lezen? Geraak je nu werkelijk overwerkt als je de moeite doet om mensen kort, beleefd en to the point een antwoordje te sturen op hun mails zodat ze weten waar ze staan? Gezellig in het zonnetje staan zeveren met een collega, maar wel bij de baas gaan zagen dat je te veel mails krijgt, te veel werkt hebt en te vaak in je bureel gestoord wordt!
Ze loopt hier nu enkele maanden rond, die nieuwe. Ik zag het al meteen. Ze lag me niet! Ik wilde haar wel een kans geven toen ik besefte dat ze natuurlijk niet zomaar de eerste de beste collega kwam vervangen! Haar voorgangster was een correcte, sociale madam die goed op de centjes van de firma lette en haar job nauwgezet uitvoerde! Lamp stuk? Een paar uur later gerepareerd! Een ander technisch probleem? Werd meteen werk van gemaakt!
Dat is dan mooi voltooid verleden tijd! Vanmiddag kondigde de baas aan dat onze nieuwkomer met een niet storen-bordje aan haar deur gaat werken... Bij voorkeur mailen! Haha!
Amateurisme ten top op het werk! Een kopieerapparaat (eentje slechts om te delen met hordes personeel!) weigerde al meteen dienst aan het begin van het nieuwe werkjaar. Eerste werkweek en al meerdere afwezige personeelsleden. Verschillende online documenten kunnen nog niet gebruikt worden! Twee vaste computers lijken verdwenen, maar dan eenvoudigweg "verhuisd "te zijn naar we weten niet meer waar...
Wat ben ik blij dat ik ervoor koos om mijn werktijd met een vijfde te verminderen! Gelukkig beleef ik twee keer per week een heerlijk zen-moment in de avondschool waar er alleen aandacht is voor mezelf en m'n koperen plaatjes...
Zwaar heeft ze het te verduren, de laatste maanden, de familie B! Ze verloor op korte tijd 2 dierbaren. De eerste was een 47 jarige spring in't veld in de fleur van zijn leven die zijn levenspartner totaal onverwachts heeft moeten loslaten ten gevolge van een longembolie. De tweede was mijn schoonmama die op 31 juli na een lange strijd tegen longkanker aan haar laatste, eeuwigdurende reis is begonnen.
Als schoondochter probeer ik mij sterk te houden en zo veel mogelijk zaken op mij te nemen. Wat een geregel! Eerst was er de begrafenis die moest georganiseerd worden en nadien word je overladen door alle paperassen. Papiertje hier, briefje naar daar, aan alles moet gedacht worden: opzeg huur, telefoon, internet, televisie,... bank verwittigen, attest van erfopvolging aanvragen, notaris contacteren,...
En niet te vergeten... zo snel mogelijk het appartement leegmaken, want al snel kom je tot de conclusie dat al dat getalm heel veel geld kost!
Zo kwam het dat mijn man gisteren de familie B had samengeroepen op het appartement van zijn moeder om te kijken of iemand iets van haar spulletjes zou willen erven. Toen we tien minuten voor afgesproken tijd arriveerden, stond de B clan ons al op te wachten. Een beetje overrompeld bestormden we het appartementje van mijn schoonmama.
Al na enkele minuten hield een van de nichtjes het voor bekeken en vluchtte in tranen naar buiten. Broer en zussen B voelden zich aasgieren en durfden niet al te opzichtig duidelijk maken wat ze graag wilden. Mits wat voorzichtig, gedurfd coördinatiewerk van mezelf kwamen de mooiste erfstukken bij de juiste personen terecht.
Ook het oudste nichtje van de familie B en haar dochter waren van de partij, op de eerste rij. Ze stormden door elke kamer en grabbelden erop los. Het leek alsof ze aan het sprokkelen waren voor een of andere rommelmarkt! Het waren net kleine kinderen die werden losgelaten in een grote speelgoedwinkel. Zelfs de hipster onderbroekjes, sloggi's en behaatjes moesten eraan geloven. Eerlijk? Ik heb er echt een kater aan overgehouden! Ik heb me heel de avond en nacht slecht gevoeld en me afgevraagd of onze aanpak wel de juiste was. Maar, bestaat dat wel in zo'n situatie, een goede aanpak?
Vanmiddag kreeg ik telefoon van dat oudste nichtje. Gewapend met bananendozen stond ze me op te wachten aan het appartement van mijn schoonmoeder en deze keer niet om met pak en zak naar huis te verdwijnen, maar om mij effectief te helpen om alle kasten verder leeg te maken, in zakken en dozen te stoppen en alle overgebleven spulletjes naar "Opnieuw & Co" te voeren. Tijdens onze werkzaamheden taterde ze er duchtig op los en vertelde fier dat de giraffen die ze had geërfd stonden te pronken op de vensterbank (en niet op de rommelmarkt - oef!) en dat dochterlief heel de avond thuis fier had rondgelopen in een ensemble van mijn schoonmama.
We werkten de hele namiddag en sleurden de zware dozen en volgeladen zakken naar onze wagens om ze nadien bij het dankbare personeel van " Opnieuw & Co" achter te laten. Het hulpvaardige nichtje liet tijdens het uitladen van de auto's meteen haar oog vallen op 6 pas gearriveerde lederen eetkamerstoelen die zelfs nog niet geprijsd niet aan haar verzamelwoede zouden ontsnappen. Slechts 7 het stuk! Vermoedelijk staan de oude nieuwe stoelen nu in haar woonkamer te pronken tussen alle souvenirs en erfstukjes die ze gisteren heeft buitgemaakt.
Ik wil heel graag geloven dat mijn schoonmamaatje van hierboven lachend heel het spektakel aanschouwt terwijl ze zorgeloos met een gouden lepeltje haar rijstpapje naar binnen werkt...
Wat als een mooie, oude kastanjeboom op een heerlijk, idyllisch plekje niet meer volstaat?
Wat als je verkeerd begrepen wordt?
Wat als je diep vanbinnen ook beetje bij beetje aftakelt?
Wat als me-time niet meer leuk is?
Wat als de zon volop schijnt terwijl het regent in je hoofd?
...
Dat het een moeilijke zomer zou worden, dat wist ik, maar dat het zo'n impact zou hebben, dat had ik niet zien aankomen. Ik kan alleen maar heel erg mijn best doen om weer plaats te maken voor het zonnetje in mijn hoofd!
Na een jaar hard labeur start vandaag officieel onze gedeelde vakantie: drie weekjes tijd voor elkaar, dagtripjes maken, terrasjes doen, vaak gezellig uit eten gaan zonder de stress van de gewone dagtaak in het kielzog, weekendje naar zee, onverwachts een midweek naar het Zuiden, ... Het zou weer een fantastische tijd kunnen zijn!
Helaas! Het lijkt wel of we permanent van wacht zijn... Vanmorgen bij het krieken van de dag beloofde het alvast een mooi begin van de vakantie te worden: mooi zomerweer, proper huisje, lonkend terrasje, koffietje, boekje en dan ... telefoongerinkel! Zoonlief sprong voor de zoveelste keer meteen in de bres om mijn zieke schoonmama bij te staan. Dat siert! Het is schoon om zien hoe hulpvaardig mijn ventje is, maar eerlijk, af en toe vloek ik in alle stilte, want ik ben het keer op keer die zit te wachten en te wachten en te wachten (als ik niet mee in de bres ben gesprongen...). Af en toe ben ook ik stand-bye. Om naar de chemo te rijden, om naar de apotheek te gaan, om even poolshoogte te nemen, om een beetje gezelschap te houden, ... en vooral om mijn man te steunen en bij te staan in deze zware periode.
Ik doe dit al een jaar zonder luidop te morren. Als ik het moeilijk heb, denk ik aan hem en vooral aan haar, maar mijn gedachten zijn meer dan eens egoïstisch getint met schaamrode wangen als gevolg.
Terwijl mijn lieve man de eerste dag van zijn vakantie op spoed doorbrengt, durf ik voorzichtig te dromen van wat qualite-time met ons tweetjes...
Het lijkt eindeloos... De ideeën blijven komen en door mijn hoofd spoken. Het is niet te stoppen.
Dat duurt al dagen zo. Ik verstop me al twee opeenvolgende dagen in mijn atelier en krijg er niet genoeg van. Oude gebruikte en lekgereden fietsbanden, tientallen kleurrijke flesjes nagellak en -gel, stijlvolle lederen bandjes, magneetsluitingen, aluminium-, zink- en messingdraad, gegraveerde bedeltjes, koddige floches en ja ook een schuifmaat, schaar en allerlei tangen en toebehoren sieren mijn heerlijke werkplekje en brengen het beste in me naar boven. Het ziet ernaar uit dat deze oorspronkelijke onschuldige vrijetijdsbesteding uit de hand begint te lopen en een obsessief karakter krijgt.
Dat is wat een week vakantie met een mens kan doen! Genieten is dat! In een mum van tijd heb ik een feestcollectie van Madeleine G ontworpen. Het ziet er prachtig uit en ... in mijn hersenpan krioelt het van de nieuwe creaties. Nog wat denkwerk en research en mijn eerste ontwerp voor een mannencollectie is een feit. Wordt nog vervolgd!
Even alle zorgen vergeten en even alles loslaten genietend van een kleine picknick onder een kastanjeboom op een hete, zwoele zomerdag in de vakantie. Energie verzamelen om er nadien weer volop tegenaan te gaan om dan twee dagen later vast te stellen dat de batterijen leeg, leger, leegst... blijken te zijn.
Ik ben nochtans bij de gelukkigen. Ik kan heerlijk niks doen als ik dat wil. Vandaag, morgen, overmorgen... Vandaag ga ik voor platte rust. Languit op de zetel met een koffietje, een boek, de poes en straks op de achtergrond geroezemoes en beelden van de tweede rit van de Tour de France zodat morgen het lampje van de oplader weer op groen staat!
Vanmiddag bij het afstappen met fiets en al mijn hebben en houwen van de trein gedonderd met dank aan de festivalgangers van graspop en nog meer dank aan de Belgische spoorwegen...
Wachtend op het perron in Berchem-station zag ik de problemen al van ver aankomen. Tientallen rare snuiters bestormden mijn perron gepakt en gezakt met tenten, kilo's bagage, waterflessen, bier, tafels, piketten, ... en veel lawaai om rond 11u30 zonder reservatie op mijn trein te stappen. Twee wagons voor al dat volk, dat dat niet goed ging aflopen dat wist ik meteen.
Daar zat ik dan! Een sukkelaar met een vervoersbewijs eersteklas in een fantastische eersteklascoupé tussen al dat jong feestgedruis (met een vervoersbewijs tweedeklas) omringd door al die rommel en veel kabaal. Een beetje werken op de trein kon ik wel vergeten. Met de focus op mijn ademhalingsoefeningen en gered door mijn noodpakket oordopjes bereikten we zonder al te veel moeilijkheden een van de volgende haltes waar we vergezeld werden van ... nog meer graspoppers! "Kom er gezellig bij, jongens en neen, doorschuiven moet niet, hoor! Blijf lekker staan waar jullie staan zodat de doorgang heerlijk versperd wordt!"
Een tent en een hoop bagage overwinnend, lukt het me net om tijdig mijn kleine vouwfiets vast te grabbelen en me tot aan de deur te wringen waar ik moedig (maar gehinderd door een festivalgast en zijn rommel) probeer uit te stappen. Twaalf kilo fiets, mijn loodzware boekentas en de gevolgen van vermoeiende, afmattende dagen meesleurend, slaag ik er niet in om in stijl het perron van mijn afstapplaats te bereiken. Mijn val wordt gelukkig gebroken door mijn fiets waardoor de schade zich lijkt te beperken tot een kapotte laars, een bezeerde pols en enkel, een gehavend scheenbeen en een paar blauwe plekken in wording. Maar, voor de rest is het leven mooi!
De festivaljongens zitten nu waarschijnlijk in trance voor hun tentjes een pintje te drinken en zijn zich van geen kwaad bewust! Ikzelf ben weer een beetje bekomen van mijn valpartij en de rekening van de schoenmaker, die sturen we naar de nmbs!
Een rubberen halsketting van Madeleine G met magnetische rvs sluiting en hanger gemaakt uit fietsband. Zou mijn creatie in de smaak vallen? Ze is in elk geval "Home made with love by La Miss"...
Het gebeurt niet vaak, maar vanmiddag stond ik met mijn mond vol tanden. Ik werd overladen met mooie woorden, cake en tekeningen om dit voor mij mentaal zware jaar (voor mij begint het jaar in september en eindigt het in juni) af te ronden. Nooit eerder zat ik met zoveel vragen betreffende mijn job en nooit eerder werden mijn inspanningen zo beloond en op prijs gesteld. Dat doet deugd!
Bovendien kreeg ik van een lieve collega zomaar een dikke, welgemeende, stevige knuffel toen ze aanvoelde dat ik een moeilijke periode beleef.
Na een behoorlijke emotionele dag kreeg ik ook nog een reactie van Ilse (over wie ik in een vorig verhaal al berichtte) en aan wie ik nadat ze me haar toekomstplannen toevertrouwde een aanmoedigend mailtje stuurde waarin ik haar feliciteerde met de stap die ze durft te zetten.
Ik had ook mijn stoute schoentjes aangetrokken toen ik een van mijn eerste kaartjes van Madeleine G meegaf met Ilse. Hierop pronken mijn eerste juweelontwerpen... Ik ben er toch wel een beetje fier op!
Blijkbaar ben ik ook wat aan het netwerken want eenmaal thuisgekomen heb ik in mijn ateliertje een hippe halsketting uit mijn creaties gekozen en het in een leuk doosje gestopt zodat ik er hopelijk morgen mijn leuke, trendy collega wiens pensioen gevierd wordt, mee kan verrassen. En een kaartje van Madeleine G by La Miss mag natuurlijk niet ontbreken...
Veel mensen denker erover na, sommigen praten erover, anderen doen het!
Ik botste vanmorgen op Ilse, iemand waarmee ik in 1989 samen afstudeerde aan het Atheneum. Onze wegen hadden al eens gekruist de jaren nadien, maar nu was het een tijdje geleden. Na meer dan twintig jaar voor de klas te hebben gestaan, vond ze het welletjes geweest. Ze ging een jaar geleden parttime aan de slag, volgde een opleiding, slaagde voor het examen, liet een chalet in de tuin zetten en start begin september met haar eigen zaak! Knap vind ik dat. Daar is moed en lef voor nodig. Een vast inkomen en goede job inruilen voor veel onzekerheid, maar wel veel vrijheid en een nieuwe uitdaging in de plaats...
Ik ben alvast op goede weg. Een carrière switch zit er niet onmiddellijk aan te komen (hoewel ik daar ook wel eens stiekem van droom), maar de eerste stappen naar mijn nieuw pad, zijn wel gezet. In februari hakte ik een eerste knoopje door: iets minder werken vanaf september (een voorzichtige keuze). Een week geleden ontwarde ik een tweede knoop. Na veel opzoek- en denkwerk was mijn inschrijving voor de avondschool een feit! Vanaf september zal ik 2 avonden per week de opleiding 'basistechnieken goudsmid' volgen. Het zal zwaar worden (met veel gehavende vingertjes, toegetakelde handjes en een hoop geknoei) , maar ik kijk er enorm naar uit! Ik zou er meteen willen invliegen!
En wie weet, misschien eindigt dit verhaal ooit nog wel met een chalet in de achtertuin!
Wakker worden van geroezemoes beneden in de living... Wat is daar aan de hand? Ik strompel zonder bril (dus heel slechtziend) de arduinen traptreden af en roep op mijn partner! Geen antwoord, maar er zit wel degelijk iemand in mijn woonkamer, dat is zeker! Op de grond slingert een trui rond van mijn man. Daar moet ik echt iets van zeggen straks hoewel dit niet van zijn gewoonte is. Raar! In de trappenhal naast het raam op de achterkant van de voordeur zie ik in de vlucht een krijtbord hangen met een handschrift dat me vreemd is. Wat is dit allemaal?
Ik duw de grote, moderne witgeschilderde deur open en sta oog en in oog met iemand die ik nog nooit van mijn leven heb gezien. Een jonge gast van een jaar of zeventien met een brilletje. Help! Waar is mijn bril? Wie is dat ventje? Wat doet die vreemde hier in mijn huis?
Als ik de woonkamer betreed, weet ik echt niet meer wat ik zie! Onze nieuwe, lederen salon staat aan de andere kant van de living en ziet er anders, geel en afgeleefd uit. Het parket is vervangen door de oorspronkelijke, lelijke, beige, ouderwetse tegelvloer. Twee kleine keffers vliegen door de leefruimte en maken een hels kabaal. Aan het plafond sieren afschuwelijke, ouderwetse moluren en de grijswitte muren hebben plaatsgemaakt voor lelijke, crèmekleurige exemplaren.
Overdonderd en totaal overstuur bereik ik de garage waar ik een man aantref (niet de mijne!), maar hij gedraagt zich alsof hij thuis is. In de weer met pakken en dozen bekijkt hij me even en doet verder met dat waarmee hij bezig was.
Ik aanschouw een overvolle garage, veel rommel, tientallen fietsen en zie onze nieuwe Ikea kast die een totaal nieuwe look heeft gekregen op een nieuwe, gekke plaats. Uiteindelijk kan ik toch even de aandacht trekken van die vreemde, rare vent en ik overrompel hem met al mijn vragen.
Ik kom te weten dat mijn allerliefste schat mij heeft verlaten en ook de wereld van het fietsen heeft ingeruild ... voor het voetbal! Jezus!
Ikzelf zit blijkbaar in een sukkelstraatje, want werken lijk ik niet meer te doen.
Van al mijn regeltjes en normen is niets meer over als ik dit vreselijke, rommelige, zonder smaak ingerichte interieur met open mond aanstaar. "Ik voel mij hier niet goed, ik ben hier niet graag" kan ik nog net prevelen. Wat is er met mij gebeurd? Lijd ik aan geheugenverlies? Heb ik een lange winterslaap gehouden? Waar is mijn leven? Dit ben ik niet!
Een paar uur later zit ik te bekomen op mijn vaste plekje aan de eetkamertafel genietend van een lekkere café au lait in mijn vertrouwde grijswitte woonkamer met parket, zonder molures aan het plafond en het nieuwe salon staat mooi op haar vaste stek te wachten tot de dekentjes worden bovengehaald en ik me samen met man en poes op de bank laat zakken voor een heerlijke zondagavond.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam La Miss.
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is niet van belang voor mijn blog.
Ik ben geboren op 24/07/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, shoppen, juwelen ontwerpen, van het leven genieten.
eekhoorntjes fladderen tussen de coniferen en sjeezen door de afgevallen bladeren van de notenboom op zoek naar heerlijke, grote noten om die dan in onze tuin of die van de buren te gaan verstoppen om ze dan later nooit meer terug te vinden. Schoon om zien, is dat. Poeslief lag erbij, keek ernaar en droomde lekker verder van een of ander lekker tussendoortje of een stukje rosbief.
Een rubberen halsketting van Madeleine G met magnetische rvs sluiting en hanger gemaakt uit fietsband. Zou mijn creatie in de smaak vallen? Ze is in elk geval "Home made with love by La Miss"...
