Ik praat er inmiddels al jaren over. Nu heb ik eindelijk actie ondernomen! Na rijp beraad, veel nadenken en nog eens nadenken heb ik het uiteindelijk toch gedaan: vanaf september met één vijfde loopbaanonderbreking aangevraagd. De baas geeft gunstig advies. Cool!
Wijze beslissing? Midlifecrisis? Impulsief? Dat alvast niet. Hier is echt niet over een nacht ijs gegaan. Minder verdienen, meer me-time. Meer tijd om te shoppen en ... minder geld om uit te geven. Ach, we kopen wel een paar laarsjes minder! Ik kijk er enorm naar uit en hoop dat ik die extra vrije tijd ook werkelijk ga voelen. Heb veel plannen: meer joggen, meer tijd voor familie, gezonder en lekkerder koken (nog lekkerder), meer tijd om juweeltjes te ontwerpen en wie weet om ze ook te verkopen, eindelijk die cursus kunstgeschiedenis hervatten, ook tijdens het jaar eens een kunstwerkje creëren en niet enkel in de zomervakantie,...
De tijd is rijp om iets meer afstand van mijn job te nemen. Ik ben al lang geen jong fris ding meer. Ik kom vaak moe en als een uitgeperst citroentje thuis om dan na een al dan niet gezonde maaltijd op de bank te ploffen. Naar het schijnt zaag en klaag ik er de laatste maanden op los. Ik heb eindelijk beslist om hier wat aan te veranderen door mezelf iets meer vrije tijd te gunnen. Er zal vermoedelijk meer voor nodig zijn, maar het is alvast een begin.
Ik zag de voorbije maanden rondom mij zo veel mensen ziek worden, ik hoorde zo veel "slechte" verhalen waardoor ik meer dan ooit aan het "Carpe Diem" denk. Daar ga ik dan ook werk van maken!
De meeste mensen hebben er veel ... of denken er veel te hebben! Goede vriendinnen, ik heb er slechts één die het heeft overleefd!
Het liep al fout in de kleuterklas. Ik was niet bepaald populair bij mijn kleine klasgenootjes. Een haantje de voorste waarover tijdens het oudermoment een heel boekje moest worden open gedaan. Met Martinneke, het overbuurmeisje dat in mijn klasje terechtkwam, leek het even goed te komen. Doch, nadat we samen dode vogeltjes een mooi rustplekje gaven, verdween mijn eerste vriendinnetje uit mijn leven. Ouders gescheiden, Martinneke verhuisd!
Later was er Ilse, het buurmeisje naast ons. Ik stond er al 's morgens vroeg aan de deur om samen met de barbies te spelen, maar ook dat bleef niet duren. Ouders kochten grond, bouwden een mooi nieuw huis en ... Ilse ? Verhuisd!
In de lagere school ontmoette ik Leentje, het leuke dochtertje van mijn juf in het eerste leerjaar en ... we werden goede vriendinnen. Onze vriendschap hield best lang stand totdat Leentje in het zesde leerjaar niet mee op skireis kon. Een drama want mijn vriendin moest voorlopig een corset dragen opdat ze zo snel mogelijk zou groeien want er was iets met haar rugwervel. Meer dan dertig jaar later verwijt ik het mezelf nog steeds dat ik wel mee op skireis ben vertrokken, een mooie medaille scoorde als beste skiester, maar niet bezig was met mijn vriendinnetje dat het heel erg moeilijk had en tenslotte bloedde onze vriendschap dood!
Passeerden ook nog de revue: Pascale, Katharina, Nans, Phae, Heidi, Ilse,...
Ik leerde ook An T. kennen. We gingen samen naar het voetbal en zaten uiteindelijk ook samen op school. Op een mooie woensdagmiddag liep het helemaal mis en maakten we ruzie voor de schoolpoort toen we op Ans mama stonden te wachten die ons zou ophalen. Het kwam nooit meer goed! We "ezelden" erop los... Echt jammer!
Op het atheneum werd ik ook redelijk goede maatjes met Daisy. We reden elke morgen samen met de brommer naar school, ze was erbij toen ik mijn huidige man leerde kennen, we gingen nadien ook samen verder studeren en zelfs jaren nadien hield de vriendschap stand. Ik was erbij toen ze trouwde, ik zag hoe ze een gezinnetje stichtte, 2 kindjes op de wereld zette en in de buurt kwam wonen. Toch, liep het weer fout. Een paar jaar geleden stelde ik vast dat onze vriendschap geen vriendschap meer was, maar me enkel energie koste om met een beetje geluk eén maal per jaar eens af te spreken, samen te tafelen en over ons leven te vertellen. Ons laatste dinertje ging voor mij echt de mist in en ik moest nadien echt "bekomen" omdat ik me er zo slecht bij voelde. Ik besliste om een einde te maken aan al die verplichte jaarlijkse nepetentjes en overtuigde mezelf dat je soms moet aanvaarden dat wegen scheiden...
Maar, gelukkig is er Karo die ik leerde kennen toen ik twintig was. Ze is, net als ik, kindervrij. We spreken een paar keer per jaar af om bij te babbelen en we steunen mekaar door dik en dun. De vriendschap overleeft, al meer dan 23 jaar!
Ik ben soms wel stiekem jaloers op al wie tonnen vriendinnen heeft, maar ik besef maar al te goed dat echte vriendschap zeldzaam is en dat je die ook moet verdienen. Ik vermoed dat het daar wel al eens fout is gelopen...
Jaren geleden droomde ik van een eigen huis met tuin. Huisje, tuintje, boompje, neen geen kindjes... Maar van bomen droomde ik wel en mijn droom kwam op een mooie dag in februari ook uit! Toen we dat jaar tijdens het Paasweekend eindelijk onze intrek namen in ons eigen huisje kon ik mijn geluk niet op. Voor, achter, links, rechts, langs alle kanten werden we omringd door groen. Al snel leerde ik ook de andere kant van de medaille kennen...
Onze buren blijken de fiere eigenaars van twee prachtige bomen waar we volop van kunnen meegenieten. Op Paasmaandag ligt dan ook gans de tuin vol roze bloemetjes. Maartse buien en aprilse grillen zorgen jaarlijks voor veel vieze, natte, roze verwelkte bloementapijten. Nog meer fun in het najaar wanneer die schitterende hebbedingen ook hun bladeren verliezen.
Het pronkstuk van de tuin was (met de nadruk op de verleden tijd) de oude beuk. Jaren geleden op de scheiding van 3 percelen gezaaid, maar op een dag door de buurman (onaangekondigd) zonder slag of stoot van het leven beroofd. Lang heb ik niet getreurd. Want ook deze knapperd verloor natuurlijk jaarlijks zijn jasje...
Tegenover ons huisje is er een oud bos met torenhoge bomen. Mooi, maar... Ik ben inmiddels specialist groene aanslag reiniger!
Ook in het voortuintje was de natuur tegenwoordig: kilo's lavendel, heide en brem moesten plaatsmaken voor een hoge bamboehaag die het geheel nu een moderne look geeft. Gelukkig fluisterde er tijdens het bamboe shoppen iemand in mijn oren dat ik echt wel moest kiezen voor de niet woekerende versie zodat manlief de haag met een jaarlijkse snoeibeurt de baas blijft.
Tenslotte, de doorn in het oog: de coniferen in de achtertuin! Aanvankelijk waren we enorm fan want die dingen beperken natuurlijk de inkijk in onze achtertuin. En, we zijn namelijk op onze privacy gesteld. Niets zo heerlijk na een dagje hard werken dan met een aperitiefje nagenieten op het zomerterrasje in je eigen tuin zonder dat je buren in je glas en bord kunnen kijken! Na meer dan tien jaar eurootjes spenderen aan renovatiewerken aan het huis staat dan nu ook onze achtertuin eindelijk op de planning. De coniferen zijn ondertussen grote mannen geworden en moeten dus dringend aangepakt worden. Daar de lelijke oude dingen niet in ons moderne plaatje passen, willen we niets liever dan deze te bedanken voor hun jaren dienst en naar de eeuwige jachtvelden sturen. Een moderne, onderhoudsvriendelijke omheining van drie meter hoog zou ideaal zijn. Maar, toen was er Maria. Zoals elke goede buur zou doen, legden we onze ideeën voorzichtig uit aan de achterburen. Meneer zag dit meteen zitten, mevrouw aanvankelijk ook, maar toen het woord "3 meter hoog" eruit was, was er bij Maria geen houden meer aan en moesten en zouden de coniferen (de onze dan nog wel!) blijven staan! We zullen Maria nog maar wat tijd geven om aan het idee te wennen. Wij zoeken alvast naar een plan B. De vogeltjes zijn voorlopig blij en Maria kan stiekem tussen de coniferen gluren om te kijken wat de pot schaft...
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam La Miss.
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is niet van belang voor mijn blog.
Ik ben geboren op 24/07/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, shoppen, juwelen ontwerpen, van het leven genieten.
Ik kom vaak moe en als een uitgeperst citroentje thuis om dan na een al dan niet gezonde maaltijd op de bank te ploffen. Naar het schijnt zaag en klaag ik er de laatste maanden op los. Ik heb eindelijk beslist om hier wat aan te veranderen door mezelf iets meer vrije tijd te gunnen. Er zal vermoedelijk meer voor nodig zijn, maar het is alvast een begin.
