Namens onszelf en alle bewoners en begeleiders van het semi-internaat, alvast hartelijk dank bij voorbaat.

27-02-2011 om 00:00 geschreven door Kris en Wim  

25-03-2011 om 10:08 geschreven door Kris en Wim  

Bijlagen:
Plan rondrit zuiden.JPG (152.8 KB)   

08-05-2011 om 19:45 geschreven door Kris en Wim  

08-05-2011 om 19:53 geschreven door Kris en Wim  

10-05-2011 om 20:42 geschreven door Kris en Wim  

20-05-2011 om 09:34 geschreven door Kris en Wim  

20-05-2011 om 09:36 geschreven door Kris en Wim  

20-05-2011 om 16:24 geschreven door Kris en Wim  

Omdat de ganse familie, mezelf niet ingerekend, met eigen ogen wil zien dat Kevin Idool 2011 wordt, is het laat als iedereen onder de wol gaat, heel laat.  Twee en een half uur later loopt de klokradio af en ik hoef niet eens wakker te worden.  Ik heb liggen draaien en dommelen, maar echt slapen kwam er niet aan te pas.  Ik stap in mijn uitrusting en maak me één kop koffie, kwestie van de blaas mijn goede wil te tonen.  Mijn motorfiets staat afgeladen klaar, dus als Wim verschijnt rond 3u20 duurt het slechts tien minuten vooraleer we de baan op gaan.  Geen verkeer tot aan de grens, dus we schieten goed op.  Tegen 6u30 bereiken we Parijs, mijn madam (dame van de gps) stuurt mij op de kleine peripherique, iets wat je beslist niet tijdens de week moet proberen.   Zo passeren we port d'Italie en even later zitten we al op de A10 richting Bordeaux.  We hebben net vóór Parijs getankt en de lichten van Wim zijn motorfiets wat aangepast.  Wim heeft een xenon lamp geïnstalleerd en ze staat wat hoog afgesteld, zodat het als je ervoor rijdt, lijkt op een experiment met kernfusie.  Ik durf hem niet te vragen om zijn grootlicht even aan te zetten over de radio, want anders gaat de ganse autostrade volgens mij op de rem omdat ze denken dat er geflitst wordt.  We houden ons keurig aan de snelheidsbeperkingen, althans naar Belgische normen toch en dat doen de Fransen ook.  Niet toevallig een gevolg van het invoeren van een rijbewijs met strafpunten, vermoed ik.  We kregen een tip om vanaf Poitiers de N10 te nemen richting Bordeaux, dat scheelt een stuk in afstand en in péage, wegens gratis.  We slaan een afslag of twee te vroeg af en zien zo een stukje Poitiers dat niet gepland was.  Niettemin een welgekomen afwisseling na 600km rechtdoor gereden te hebben.  We hebben tot dan welgeteld 2 bochten gehad die als zodanig kunnen aangerekend worden en één daarvan hadden we een beetje foutief ingeschat, met als gevolg dat we er ons  als eersteklas sukkels door moesten wringen.  Ja, wie verwacht er een bocht van 90° op de peripherique?

Bijlagen:
luna200511.jpg (593.5 KB)   
quartier_urdos210511.jpg (807.6 KB)   
traphal210511.jpg (435.6 KB)   

De eigenaar van het pand had ons gisteren al gewaarschuwd, vóór 8u30 kan hij niets beloven ivm ontbijt, daarna zal het vermoedelijk geen probleem zijn.  Als we de ontbijtzaal binnenwandelen is er al een kan koffie doorgelopen en staat de konfituur in alle mogelijke kleurtjes op tafel.  We zijn misschien in Baskenland, maar toch nog steeds in Frankrijk, dus aan stokbrood met jam ontsnap je hier niet.  Ik ren nog even naar boven, want ik had dit zien aankomen, ik heb een doosje La Vache Qui Rit van thuis meegenomen, kenners weten waarom.  We drinken onze koffie in grote soepbollen, echte pelgrims waardig.  Tijdens het opzadelen van onze fietsen horen we gezang uit de kerk komen die vlakbij ligt.  Gisteren was ze nochtans enkel bewoond door twee zwaluwen die er zenuwachtig in heen en weer fladderden.  Leuk aan dit kerkje is dat er balkons zijn, een beetje in de stijl van de fuifzaal van de Vooruit, maar dan in het mini.  We rijden opnieuw langs de Romeinse brug waarvan Saint Etienne de Gaiborry gekend is, maar nu slaan we het smalle bergpadje in die ons op de top van de pas aan de grens met Spanje brengt.  Een eenzame moedige fietser heeft de 7 km lange beklimming net achter de rug als we boven komen.  Een groot bord met Navarra erop heet ons welkom en op slag transformeert het wegdek in smetteloos glad asfalt dat als een tapijt door de bergen gerold is.  Aan stuurplezier geen gebrek dus en we laten het niet na om wat opnames te maken, we hebben immers tijd vandaag, we hebben 'slechts' 360 km te rijden.

Eens we de bergen uit zijn volgt nog een stuk A8 dat eigenlijk al even leuk is, op de Spaanse autostrades rijdt je je band niet plat in het midden, maar leg je de motorfiets steeds van de ene kant over naar de andere in een eindeloze reeks bochten.  Kort na de middag komen we in de buurt van onze tussenstop van vandaag : Guernica.  Bekend van het schilderij van Picasso dat hij gemaakt heeft ter nagedachtenis van de slachtpartij die Franco hier liet aanrichten omdat Guernica de verzetshaard van de Basken vertegenwoordigde.  Sommige geschiedschrijvers gaan zelfs zo ver dat ze zeggen dat het voor Franco slechts een wapentest was, de bombardementen werden uitgevoerd door de luftwaffe en de Italianen testten hun machinegeweren uit van de jachtvliegers die ongewapende burgers neermaaiden die naar de markt van Guernica waren afgezakt.  Dat de Basken hun strijdlust niet verloren zijn, bewijzen de vele richtingwijzers die we onderweg tegenkwamen.  De Spaanse benamingen zijn met verf uitgewist en de Baskische namen zijn blijven staan.  Gernika staat er dus op de borden geschreven en op de kathedraal staat Gernika is not Spain.  Het laatste woord is hierover dus zeker nog niet gevallen.  Politie is ook alom aanwezig in de straten, ze dragen allemaal een rode baret en een fluo pakje die ze een beetje doet lijken op de Zwitserse wacht in het Vaticaan.  Het museum is helaas om 14u gesloten dus zit een bezoek er niet meer in, we gaan wel langs de kathedraal en de muur met het replica van Picasso's schilderij.  Na Gernika gaan we terug de A8 op en weldra volgt de eerste tankbeurt van vandaag.  Als ik de slang uit de pomp neem komt er een luide computerstem uit de machine die iets zeer vlot in het Spaans uitkraamt en waarvan ik dus geen jota heb begrepen.  Ik begin rustig te tanken en een donkere engel in Shell outfit komt me opnieuw iets uitleggen, waarvan ik al evenveel begrijp als van de machine.  Blijkbaar doen we iets verkeerd, maar we gaan het vandaag niet te weten komen, donkere engels spreken enkel Spaans en de enige universele taal die ze nog spreken is Visa.  We snorren nog wat verder langs de A8, waar alle camera's netjes aangekondigd worden met een bord en de camera's ook nog eens in het fluo geel gespoten zijn.  Hier kan staatssecretaris Etienne Schouppe nog iets van leren, die camera's staan hier voor de veiligheid, Etienne.

Aangekomen bij onze slaapplaats vinden we een kasteel aandoende woning uit 1620 met een supervriendelijke dame achter de balie die erg haar best doet om Engels te spreken.  Ze stelt zelfs voor om mijn koffers naar boven te dragen, maar dat is zelfs voor mij een brug te ver.  Als dit beeld zou uitlekken, dan zouden mijn vrienden dit tot het eind van mijn dagen tegen mij gebruiken, ik zie de posters al hangen, nee bedankt, ik draag ze zelf wel naar boven.

22-05-2011 om 19:55 geschreven door Kris en Wim  

Bijlagen:
comer_pelgrim_style_230511.jpg (421.7 KB)   
groot_seminarie_230511.jpg (266.1 KB)   
kathedraal_santiago_230511.jpg (674.8 KB)   
ontbijt_230511.jpg (565.9 KB)   
picos_europa_230511.jpg (517.5 KB)   

Het is gisteren laat geworden om de blog te schrijven en de foto's te bewerken zodat ze kunnen gepost worden.  Wim is als een blok in slaap gevallen net nadat hij zijn matras geraakt had.  Het finale glaasje wijn van een overheerlijke fles die we van Ann, de mama van Luna, hebben meegekregen zal daar zeker toe bijgedragen hebben.  Topwijntje, alleen heb ik hem de halve stad moeten doorslepen vanaf de stelplaats van onze moto's tot aan de hospederia, maar het is de inspanning waard geweest.  We staan rustig op rond 9u en gaan ontbijten in de sobere ontbijtzaal van het groot seminarie.  Iedereen spreekt hier een stuk stiller dan normaal in een ontbijtzaal en de serene sfeer is daar niet vreemd aan.  Om onze roeping verder te testen gaan we recht op de kathedraal af als eerste bestemming van vandaag.  Hier is het trouwens allemaal om te doen, je stapt naar Compostela om in de kathedraal te eindigen, liefst met een omhelzing van de Heilige Jacobus.  Zo is de naam van de stad trouwens ontstaan, het graf van de heilige Jacobus (San Iago in het Spaans), een van de apostelen, zou hier op de berg gevonden zijn rond het jaar 813.  Eerst stond er een bescheiden kapelletje, maar later kwamen er grotere kerken die vervolgens door de Noormannen en de Moren zijn vernield, totdat de Paus in 1095 Santiago uitriep tot bisschopsstad en een kathedraal werd gebouwd.  Later werd pas de barokke gevel aan de kathedraal toegevoegd,  net als andere beuken die oorspronkelijk niet aanwezig waren.  Het beeld dat je als pelgrim krijgt na een wekenlange tocht vol ontberingen is in eerste instantie een sobere middenbeuk, wat halfweg gebroken wordt door een monumentaal orgel dat rijkelijk versierd is en daarachter een gigantisch altaar met een gouden dak, gedragen door engelen.  Als we de kathedraal betreden begint er net een lithurgische viering en de toeristen worden vriendelijk verzocht het pand te verlaten, waarna de gidsen en hun gevolg kortelings daarna buitenschuifelen.  Als echte pelgrims nemen we plaats naast onze collega's en gaan voor de volle misviering.  Ik heb altijd mijn bedenkingen als moslims de Koran moeten van buiten citeren in het Arabisch, een taal die slechts weinige moslims meester zijn, maar hier begint de viering als een gezongen mis in het Latijn, een taal die slechts weinige pelgrims meester zijn.  Slechts naar het einde van de viering volgt er een stuk in het Spaans, zodat de inheemse pelgrims op zijn minst een aria kunnen meezingen.  Na de mis staat er een wachtrij van een halve kilometer om de Heilige Jacobus te gaan knuffelen, dus laten we dat plan even voor wat het is en trekken de we oude stad in die bezaaid ligt met Conventen en bijhorende kerken.  De meeste kloosters zijn deels omgebouwd tot luxehotels, een trapje hoger op de ladder dan ons groot seminarie, met valet parking incluis.  Als we moe geslenterd zijn, stappen we een bar in voor een espresso, wat hier slechts iets meer dan een euro moet kosten.  Het kwik is tegen de middag aan flink de hoogte in gegaan, zodat een vestimentaire aanpassing zich opdringt.  De korte broek en sandalen worden van stal gehaald en we gaan op zoek naar een leuke tapas bar.  In de straat met de meeste restaurants staat er zowat op elke gevel toeristenval geschreven, dus zoeken we heil in de wat rustiger steegjes in de buurt.  Eentje trekt mijn aandacht wegens vol met lokale Spanjaarden (te herkennen aan gebrek aan wandelstok met een schelp eraan) en na een korte omzwerving besluiten we toch voor het buikgevoel te gaan en bemachtigen we een van de schaarse tafeltjes in de Gato Negro ofte zwarte kat.  We hebben trouwens tot de middag nodig gehad totdat onze frank gevallen is dat de schelp die symbool staat voor Compostela en waarvan zowat elke pelgrim er een exemplaar bij zich draagt, Sint-Jacobsschelpen zijn.  Een briefje valt nu eenmaal niet zo snel, wat de link is tussen Sint-Jacobus en de schelp die naar hem genoemd is zijn we nog niet uit, maar als iemand het weet, laat het ons weten.  Eens gezeten in de Zwarte Kat bestellen we drie schoteltjes die keurig in volgorde komen eens het vorige genuttigd is.  Enkele cervesas erbij en we blenden helemaal in met de lokale bevolking.  We eten schrapelingen van varkensvlees, gegrilde pepertjes met grof zout bedekt en inktvis die gegrild werd met kruiden en in de olijfolie geserveerd.  Ik heb nog zelden inktvis gegeten die zo mals en smakelijk was en de pepertjes zijn top, helemaal niet pikant en de binnenkant sappig, zodat ze in hun totaliteit naar binnen kunnen gewerkt worden.  Aan een naburig tafeltje blijven de schaaltjes maar komen, maar we zitten beiden nokvol en een kleine siësta biedt zich aan.  Een paar uurtjes later zijn de batterijen terug opgeladen en we zijn niet de enigen die op dit idee zijn gekomen, want de straten liggen er verlaten bij.  Een tweede wandeling brengt ons na een flink parcours in een vinotheek, een concept die ons totaal vreemd is.  Het is een soort wijnwinkel waar je flessen wijn kan kopen, maar sommige wijnen kan je ook per glas consumeren.  De glazen zijn groot van omvang en heerlijk om wijn in te degusteren, de inhoud blijft beperkt tot 11cl.  Hierdoor kan je meerdere wijnen proeven aan een democratische prijs tussen de 2 en 2,5 euro per glas.  Je krijgt er een hapje van het huis bovenop en als je meerdere glazen wil proeven, kan je van de uitgebreide kaart tapa's bestellen, want ook in die afdeling laten ze geen steken vallen.  Vooraan in de winkel staat een frigo toog met alle denkbare charcuterie die een Bourgondiër zich kan wensen.  Enkele tapa's later beslissen we richting hospederia te gaan, want daar staat nog een lekkere fles wijn te wachten en morgen willen we vroeg vertrekken naar Porto, zodat we daar vroeg genoeg aankomen om de stad te bezoeken en ...... een glaasje port te proeven.

Bijlagen:
ontbijtzaal_groot_seminarie_240511.jpg (584.1 KB)   
pimientos_240511.jpg (450.7 KB)   
puerta_del_perdon_240511.jpg (682.9 KB)   
universiteit_santiago_240511.jpg (819.8 KB)   
vinotheek_240511.jpg (661.2 KB)   

Het is vandaag naar onze normen een korte rit (zo'n 300km) maar desondanks zijn we vroeg opgestaan met de bedoeling om zo vroeg mogelijk in Porto aan te komen, zodat we de stad nog kunnen verkennen.  De paters van het seminarie zijn reeds vroeg aan de slag en omstreeks 7u30 zitten we aan de ontbijttafel.  We halen onze motorfietsen op die reeds twee dagen op het voetpad voor het postgebouw en politiekantoor geparkeerd staan en rijden ze naar de achterkant van de hospederia.  We hebben dit even moeten in elkaar puzzelen, maar dichterbij geraken we echt niet zonder door een straat te rijden waar we niet in mogen.  Het achterpoortje staat open en via de catacomben geraken we tot aan de receptie.  We halen de tweede lading bagage op en sluipen via ons nieuwe weggetje terug naar het achterpoortje (nadat we uitgecheckt hebben natuurlijk).  Eens we de oude stad buiten rijden volgt al snel een stuk autosnelweg en een uurtje later zitten we al 100km verder.  We stoppen even voor een foto langs een bord van de camino als plots een groep pelgrims langskomt.  Ze kijken een beetje raar dat we foto's nemen naast het bord, begrijpelijk want de verhoudingen zijn karikaturaal.  Op het stukje dat wij in een uur afgelegd hebben, zullen zij nog 4 dagen moeten stappen om Compostela te bereiken.  Tja, een mens moet keuzes maken in het leven, nietwaar?  De temperatuur is ondertussen flink beginnen stijgen, rond 9u was het nog 18°C, een half uurtje later was het al 22°C en rond 10u bereikt het kwik reeds 26°C, zo snel gaat het bij ons gewoonlijk niet.  Blijven rijden is dus de boodschap en we hebben gekozen voor onze bis route die iets langer is, maar wel door een natuurpark gaat, met leuke stuurweggetjes tot aan de grens met Portugal.  Daar ondergaat het asfalt een plotse en drastische wijziging van picobello naar aftands en gaten van een halve meter diameter in het wegdek.  Ook komen de wortels van de bomen door het wegdek, dus is het oppassen geblazen om niet in de fout te gaan.  Wat verderop komt er wat beterschap in, alleen worden we opnieuw verrast door 6 haarspeldbochten die in kasseien zijn aangelegd.  Wie bedenkt het?  Bij een nat wegdek moet het een hele karwei zijn om een motorfiets recht te houden op de gladde kinderkopjes.  Rond 14u bereiken we toch ons hotel in Porto en dat blijkt vrij dicht bij de oude stad te liggen.  We proberen om wat informatie van het net te plukken, maar starten toch onze tocht met een kaartje van het hotel.  Het duurt even voor we een landmark gevonden hebben waarop we ons kunnen oriënteren, daarna gaan we vlot van site naar site.  Porto is een juweeltje wat leuke plaatjes betreft, in zowat elke straat valt er wel een foto te nemen, want de oude stad lijkt wel een reis met een teletijdmachine naar het verleden.  Er staat geen enkel modern gebouw in de oude stad en alle oude huizen die niet meer bewoond zijn staan gewoon te vervallen, maar worden niet vervangen door moderne glasconstructies.  Alom tegenwoordig zijn de blauwe tegeltjes die aan gevels van huizen en kerken worden geplaatst, zodat ganse stukken van de stad wel in Delft's blauw zijn opgetrokken.  Blikvanger is ook de brug Ponte Luiz I die de Douro overbrugt, gebouwd door een leerling van Gustafe Eifel en dat is eraan te zien.  Van op het voetgangersgedeelte van de top van de brug krijg je een adembenemend zicht op de beide oeverhelften van Porto en wordt je tevens getrakteerd op een frisse bries.  We eindigen ons bezoek met een obligate portokelder dat afgesloten wordt met een mini fado concert.  Topper van onze middag was ongetwijfeld de rit met de oude tram doorheen het centrum van de oude stad.  Toen we het ding zagen staan wilden we er meteen mee gaan rijden, want het is een belevenis op zich.  Bij het eindstation waar we opstappen moet de bestuurder manueel de elektrische bovenleiding omdraaien van de voorzijde naar de achterzijde van de tram en dan opnieuw bevestigen aan de carrosserie.  We vermoeden dat dit een speciale tram is voor de toeristen, maar iets later blijkt dat alle trams in de stad van dit allooi zijn en we rijden mee met doordeweekse pendelaars.  Het is een prachtig zicht, de Wattman die zo uit een strip van Suske en Wiske lijkt geplukt bestuurt het oeroude ding met de nodige charme.  Met zijn voet stampt hij geregeld op de knop op de vloer die de bel bedient, met zijn linkerhand bedient hij de aandrijving en rechts wordt er geremd.  Als je wil afstappen, trek je aan een koord die doorheen de ganse tram gaat en die vooraan uitkomt aan een hamertje dat tegen een bel getrokken wordt.  De enige deur van de tram wordt manueel open gedaan door de Wattman bij het begin van de rit en blijft gewoon open staan tijdens het rijden.  Duur is het niet, 1,5 euro voor een uur en er zit zelfs een groep op de tram die het volledige uur gaan uitrijden, want ze stappen gewoon terug op aan het eindstation.  Zeker de moeite waard als bestemming, zelfs als je niet gek bent van voetbal.  Morgen staat een flinke brok op het programma naar Cabo Da Roca, het meest Westelijke punt van het Europese vasteland.  Ik vermoed dat er daar bijzonder weinig toeristen gaan rondlopen en dat we onze culinaire ambities voorlopig even in de kast zullen mogen opbergen.

Bijlagen:
kelders_calem_porto250511.jpg (378.9 KB)   
oude_stad_porto250511.jpg (731.5 KB)   
pelgrims_compostela250511.jpg (710.2 KB)   
ponte_luiz_I250511.jpg (673.8 KB)   
wattman250511.jpg (568.3 KB)   

We hebben vandaag 4 mogelijke routes naar onze bestemming en we kiezen uiteindelijk voor deze langs de kust naar het Zuiden.  We staan behoorlijk vroeg op, want we willen vandaag nog foto's gaan nemen aan het meeste Westelijke punt van het Europese vasteland.  We worden dus een beetje nerveus als er in de ontbijtzaal enkel een paar konfituurtjes te bespeuren vallen.  Er loopt wel een serveerster die op haar duizende gemakjes de kan koffie opvult, daarna wat melk, na een half uur komen er yoghurtjes en pas na drie kwartier komt er eindelijk iets wat op een croissant gelijkt.  Niet geheel tevreden over het ontbijt checken we uit en zetten koers doorheen de oude stad naar de Ponte Luiz I, de Eifel-achtige creatie die we voor de laatste keer kruisen.  Het duurt nog een poos eer onze gps'n het eens geraken en we de autosnelweg bereiken.  Vanaf dan gaat het weer vooruit op de goed aangelegde Portugese tolwegen.  Eens we de A14 opdraaien blijkt er niemand meer deze kant uit te gaan, op een desolate truck geladen met boomstammen na.  Het laat ons vermoeden dat ons beeld van idyllische vissersdorpjes langs de Portugese kustlijn wel eens zou kunnen kloppen.  Na de laatste péage gepasseerd te zijn vraagt Wim aan mij hoe laat het is, ik kijk hem een beetje vreemd aan en zeg 11u.  Hij begint stevig te lachen, want op het tolticket dat we zonet van de automaat kregen staat dat het pas 10u is.  Blijkt dus dat ze in Portugal de klok een uur terugdraaien en dat verklaart ook veel over het ontbijt van deze ochtend.  We zaten dus een uur te vroeg aan de ontbijttafel en ik excuseer mij dus bij deze voor alle boze blikken die ik afgevuurd heb.  Wim wil absoluut de kleine kustbaantjes ontdekken en we slaan dan ook van de hoofdweg af in een zijbaantje dat al vlug getransformeerd wordt in een camouflage lappendeken van asfaltherstellingen.  Zo erg zelfs dat de oorspronkelijke kleur niet meer te herkennen valt.  Het is ook een 3-D uitvoering, want elke lap ligt op een andere hoogte, zodat er onmogelijk snel op gereden kan worden.  Kunstenaars met asfalt zijn het, die Portugezen.  We rijden langs verlaten duinen afgewisseld met nieuwe stukken die uiteindelijk belanden in de nieuw aangelegde vakantiedorpen.  Al vlug blijkt dat de Idyllische dorpjes helemaal niet bestaan en dat de kustlijn volgebouwd staat met vakantiehuisjes, gelukkig nog geen appartementblokken.  Wel is er een brede strook van naaldbossen achter de duinen, zodat een mens wat kan afkoelen als de temperaturen de lucht in gaan.  Dat zal vandaag geen probleem vormen, want het is reeds de hele dag bewolkt en op een kleine opklaring tijdens het middagmaal na zal het kwik de 18°C niet overstijgen.  Het middagmaal wordt een visje dat de leuke naam John Dorry kreeg bij een meneer die nerveus op straat staat te wachten op zijn eerste klant.  Ik vraag of John Dorry 'a good swimmer' is en hij verstaat blijkbaar genoeg Engels om te glimlachen.  Misschien is het de lach van de commerce, maar we gunnen het hem en zo te zien zal hij toch zijn broek scheuren aan de middag service.   Hij toont ons fier de gekoelde vissen die 'vers van vandaag' liggen te wachten op een meute hongerige klanten.  Als we het restaurant verlaten, zien we John toch nog steeds in zijn hoekje in het koelvak liggen, waarschijnlijk was er nog een stukje over van een andere John van gisteren.  We rijden dan maar verder naar het kleine dorpje Sintra waar we deze avond gaan logeren.  Onderweg hebben we een nieuw spelletje uitgevonden, er staan namelijk in elk dorp verkeerslichten aan de in- en uitgang van het dorp en die staan afgesteld op 50km/u.  Als je sneller rijdt, springen ze automatisch op rood, zodat je moet stoppen en het dus toch geen zin heeft om sneller te rijden.  Goed gevonden, ware het niet dat het bij ons een nationale sport is om de spelregels een beetje te verbuigen.  We komen er al snel achter dat als je net voor het licht eens flink gas geeft, het licht pas op rood springt voor degene die achter u rijdt.  Op deze manier heeft Wim enige keren mogen stoppen met een rij nerveuze Portugezen in zijn kielzog die deze vorm van humor niet kunnen appreciëren.  Whoehaaah, altijd lachen als er Belgen in de buurt zijn.  Om 14u gaan de hemelsluizen open en er zijn vandaag geen pluviometer beperkingen, het valt bij tijden met bakken uit de lucht en er zit maar een ding op, verder rijden en zo snel mogelijk in ons huisje in Sintra zien te geraken.  Daar aangekomen, kunnen we onze ogen niet geloven, het krioelt er van de toeristenbussen, hotels en restaurants bij de vleet, het compleet tegenovergestelde van wat we in gedachten hadden.  Als we aan het vrouwtje die ons de kamer toont vragen wat er aan de hand is, blijken we 200m van het koninklijk buitenverblijf te logeren.  Momenteel is er geen koning meer in Portugal, maar ten tijde had hij hier een stulpje neergezet om zijn vakanties in eigen land door te brengen.  Hij had ook een gezonde eetlust, want de twee enorme schouwen die uit het gebouw komen, blijken van de keuken te zijn.  Er ligt ook nog een Moors kasteel op de top van de heuvel, waar we later op de avond naar toe stappen.  We hebben immers besloten om niet meer door te rijden naar Cabo Da Roca wegens te slecht weer, wat ons trouwens zou verhinderen om een deftige foto te nemen.  We gokken erop dat het morgen beter is en zullen dan vertrekken langs Cabo Da Roca om zo verder te rijden naar Tarifa.  Een nieuwe uitdaging is dus in de maak, het meest Westelijke en meest Zuidelijke punt van het Europese vasteland in een dag te doen, een monsterrit van meer dan 700km.  Of het realistisch is, zal morgen blijken, mijn bips kijkt er in elk geval niet naar uit.

Bijlagen:
camouflage_pad260511.jpg (786.8 KB)   
don_quichote_molen260511.jpg (424.2 KB)   
palacio_nacional_sintra260511.jpg (426.4 KB)   

27-05-2011 om 19:36 geschreven door Kris en Wim  

Bijlagen:
alsjenogeenkeerkoudzegtdandoeikjewat270511.jpg (335.4 KB)   
cabo_da_roca270511.jpg (415 KB)   
dezereiskanuwgezondheidernstigeschadeberokkenen1_270511.jpg (566.4 KB)   
dezereiskanuwgezondheidernstigeschadeberokkenen2_270511.jpg (433.5 KB)   
punta_tarifa270511.jpg (560.3 KB)   

Bijlagen:
barca_280511.jpg (746.5 KB)   
cavalho_parking280511.jpg (599.2 KB)   
offroad1_280511.jpg (622.9 KB)   
offroad2_280511.jpg (526.1 KB)   
spiegelpaleis280511.jpg (257.5 KB)   

Bijlagen:
alhambra290511.jpg (1 MB)   
leones290511.jpg (481.2 KB)   
nasriden1_290511.jpg (676.4 KB)   
nasriden2_290511.jpg (837.2 KB)   
nasriden3_290511.jpg (713.2 KB)   

Bijlagen:
bergdorpjes300511.jpg (764.5 KB)   
bovengrondse_graven300511.jpg (496.2 KB)   
segura_de_la_sierra300511.jpg (666.8 KB)   
sierra_nevada300511.jpg (617.2 KB)   
uitgestrekte_vlaktes300511.jpg (646.1 KB)   

Bijlagen:
campo_de_criptana310511.jpg (433.9 KB)   
cava_baja310511.jpg (679.7 KB)   
consuegra310511.jpg (602.4 KB)   
koninklijk_paleis310511.jpg (544.7 KB)   
mercado_san_miguel310511.jpg (711.1 KB)   

Het is na 10u als we onze ogen opentrekken.  Het enige venster in onze hotelkamer geeft uit op een blinde muur, dus hebben we ons niet de moeite getroost om de blinden op te halen.  De donkere kamer en het malse bed heeft ons de broodnodige nachtrust opgeleverd.  Dit in combinatie met de airco die de temperatuur van de kamer omtovert van Iberisch warm naar Siberisch fris.  We willen wel eens een typisch Spaans ontbijt met churros proberen en stappen opnieuw naar de plaza mayor.  De toeristen beginnen stilaan toe te stromen, samen met de horde mime artiesten die met voldoende zijn om hun eigen vakbond op te richten.  Het ochtendzonnetje doet deugd, zonder zou het zelfs aan de frisse kant zijn.  Het vers geperst appelsiensap gaat erin als zoete koek, net als de churros, de burros vragen wat gewenning.  Daarna gaan we naar het koninklijk paleis waar een enorme horde toeristen bij elkaar gepakt staan.  Blijkt dat net nu de aflossing van de wacht gaat gebeuren, een gebeurtenis die je als die-hard toerist zeker moet meegemaakt hebben.  Er komt een horde marionetten aangestapt in veel te warme kleren, met wapens die gebruikt werden in de Spaanse burgeroorlog, allemaal in de maat en strak luisterend naar de brulaap die vooraan loopt.  Erger nog, er worden zelfs twee paarden in de ceremonie ingeschakeld en die beestjes moeten ook zonder beweging staan smelten in de zon, allemaal ter bescherming van een volstrekt nutteloos gebouw, want de huidige koning woont hier helemaal niet, het wordt enkel gebruikt voor officiële aangelegenheden.  Dat is vandaag blijkbaar het geval, zodoende hoeven we de duizend kamers die het gebouw rijk is niet af te haspelen.  We wandelen wel opnieuw de kathedraal binnen die vlak naast het paleis gelegen is.  Meteen word je geconfronteerd met de enorm versierde poorten met bronzen beelden die uit de poort komen en zo een ongelooflijk diepte-effect geven.  Eens je binnenstapt is meteen duidelijk dat je hier in de hoofdstad bent, de kathedraal van Compostela past waarschijnlijk in de middenbeuk van dit enorme bouwwerk.  Het eerste dat door mijn hoofd schiet is: 'ik wil de grootste hebben ....'  Een vrijwillige donatie zit er dus niet aan te komen, zo is het wel welletjes geweest.  Aangezien we nu zowat alle pleinen en kerken van Madrid gezien hebben, probeer ik Wim in een stukje cultuur te luizen en ik slaag er zowaar in hem naar het Prado te krijgen, weliswaar met een metrorit, het vervoersmiddel bij uitstek in Madrid.  Het Prado ziet er vanaf de buitenkant redelijk bescheiden uit, alleen blijkt zo later dat dit enkel het blokje aan beide kanten van het ellenlange gebouw betreft.  Voor 8 euro kom je enkel in de permanente tentoonstelling terecht, maar dat is ruim voldoende als je maar 1 dag wil uittrekken voor dit museum.  Zelfs de allergrootste kunstleek kan bij het aanzien van deze collectie niet onverschillig blijven.  Uiteraard zijn de Spaanse meesters Goya en Valazquez ruim aanwezig en compleet terecht overigens, maar de Vlaamse meesters zijn hier ook niet vergeten.   Rubens, Van Eyck en vele anderen krijgen hier hun gepaste hommage.  Toppers voor mezelf zijn de afdaling van het kruis van Rogier van der Weyden en triomf van de dood door Pieter Breugel de Oude.  Dat je helemaal naar Madrid moet om je klassiekers te leren kennen moet je er maar bijnemen.  Wat ik totaal verbijsterend vind is dat er helemaal geen bescherming voor de schilderijen staat, geen glasplaat of alarm dat afgaat als je te dicht komt, hier kan je op neuslengte een Rembrandt bewonderen zonder dat een zaalwachter je nerveus komt neerslaan.  Het aanbod is echter immens, grotesk veel kunst op elkaar gestapeld zodat vooraf een selectie maken aangewezen is.  Ik ben alvast onder de indruk, opgezogen worden in 'de hofdames' van Valazquez overkomt je niet alle dagen.  Het Prado, een aanrader met stip als Madrid op je reislijstje staat.  Moe word je er ook van, urenlang slenteren in de meer dan honderd zalen maakt je meer afgemat als een bezoek aan ikea tijdens de kerstshopping.  Al hebben we begrepen dat een wekkertje daar de boel flink kan aanzwaaien.  Om op krachten te komen besluiten we even neer te strijken in Cava Baja met een goed glas wijn en een bord Jamon Iberica.  Straks vliegen we in de tapa's, maar dat feestje start hier pas vanaf 20u of later.  Morgen zetten we onze tocht verder naar Andorra, een van drie monsterritten die ons nog scheiden van het thuisfront.

Bijlagen:
metro_madrid010611.jpg (512.3 KB)   
ontbijt_plaza_mayor010611.jpg (620.8 KB)   
poort_kathedraal010611.jpg (665.9 KB)   
prado010611.jpg (543.3 KB)   
prado2_010611.jpg (649.3 KB)   
protest_puerta_del_sol010611.jpg (728 KB)   

Laat ons eerlijk zijn, vandaag is zo een dag waar we niet naar uit kijken.  In de tour zou dit een verbindingsrit genoemd worden en we moeten er tegenaan.  Geen enkele herinnering aan de vele tapa's en dito fijne wijntjes in het Latina district van Madrid kan het leed verzachten, we zullen honderden kilometers autostrade moeten afhaspelen, want we zijn nu definitief op de terugweg.  Ver van huis en geen echte hoogtepunten meer in het vooruitzicht rijden we de eerste 300km naar Zaragoza, meteen schiet de Jimmy Frey hit door ons hoofd en ik speel hem nu ook af terwijl ik mijn verhaaltje aan het schrijven ben.  Een aanrader voor de liefhebbers:

http://www.youtube.com/watch?v=dVDE9jhVcVg  (zeker aanzetten tijdens het lezen)

Jimmy zingt voluit: 'misschien komen we nooit meer terug' en dat zou best wel eens kunnen kloppen.  Behalve een orkaanwind die Wim bijna de afrit opblaast hebben we weinig om handen tijdens de veel te lange rit naar de Pyreneeën, alleen het aanschouwen van onze eindbestemming Andorra kan enig soelaas brengen in ons leed.  Een naam als een prinses, een ligging in de Pyreneeën, een paradijs (weliswaar een belastingsparadijs) en vooral, het eindpunt van een ellenlange rit, Andorra schept torenhoge verwachtingen.  Ik heb ook nog geen enkele foto genomen vandaag, zodat ik er naar uit kijk om op kiekjesjacht te gaan in el paradis.  We vinden vrij vlot ons hotel en daar begint het te dagen dat Andorra een speciaal kantje heeft, tijdens een onbewaakt moment schiet de douchekop naar omhoog en het ganse plafond komt zo in de stortvloed terecht, waarna hij deze beweging steevast blijft herhalen.  Het is dus zaak om de douchekop met een hand vast te houden en je met de andere te wassen.  Kan zowel links als rechts, toegegeven, maar het blijft onhandig.  Ik verklap niet het gehele geheim aan Wim en deze komt ook achter de ietwat merkwaardige trekjes van deze stad.  Daarna volgt een zoektocht naar een pittoresk restaurantje met hopelijk heerlijke streekgerechten.  We vinden een restaurantje in een steegje dat zowaar ingesloten is geworden in een oorlogsgebied om het lelijkste betonnen appartementsblok te bouwen.  Het is zo absurd, dat ik mijn eerste foto van Andorra neem.  De eigenaars zijn zo verbouwereerd, dat ze zelfs uitleg komen vragen aan ons.  Ik vertel in het Vlaams dat ze de wedstrijd van het slechts gelegen lelijkste restaurant van Andorra gewonnen hebben, maar ze spreken enkel Andorrees.  Na een lange omzwerving door de straatjes van Andorra kunnen we maar een reden bedenken om naar Andorra te komen: een Breitling horloge aanschaffen aan de prijs van een eitje.  Onze zoektocht naar een restaurant eindigt uiteindelijk in het restaurant van ons hotel waar we overnachten.  Ik denk mij suf waar ik nog een foto kan van nemen om toch meer als een foto te kunnen posten op het blog en de redding komt van boven.  In deze hoogmis van kapitalisme en wansmaak hebben ze iets waar ze iedereen de loef kunnen mee afsteken: RGB straatverlichting, oftewel straatlampen die van kleur veranderen van wit naar groen, rood, blauw, enz...   Totaal zinloos en dus perfect voor deze stad.  Ik heb drie foto's bijgevoegd om aan te tonen dat ik dit niet zit te verzinnen.  Ten einde raad trek ik mijn laatste twee foto's op onze hotelkamer, eentje van Wim zijn kant van het bed en een van de mijne, aan de kenner om uit te maken wie waar hoort.

Bijlagen:
breitling020611.jpg (559.5 KB)   
links020611.jpg (558.8 KB)   
rechts020611.jpg (590.2 KB)   
rgb1_020611.jpg (581.3 KB)   
rgb2_020611.jpg (629.3 KB)   
rgb3_020611.jpg (554.2 KB)   
winnaar_fotowedstrijd020611.jpg (594.9 KB)   

Bijlagen:
bibendum_1_en_2_030611.jpg (529 KB)   
grens_andorra030611.jpg (327 KB)   
het_laatste_avondmaal030611.jpg (390.2 KB)   
speciaal_bestekske030611.jpg (327 KB)   

04-06-2011 om 17:00 geschreven door Kris en Wim  

Lid van de Nationale Vereniging van Beroepsfotografen

04-07-2011 om 18:14 geschreven door Kris en Wim