In 1999 creëerde Will Wright het geniale The Sims. De gameplay van Sim City werd gecombineerd met een sterk sociaal aspect, wat er uiteindelijk toe leidde dat honderdduizenden moeders en ander normaal gesproken non-gamend volk de titel in huis haalden. Nu, vijf jaar later, komt Maxis met het vervolg op de titel, De Sims 2 geheten. Gamer.nl greep de vier CD’s bevattende game uit de schappen en bekeek of het spel weer zeven uitbreidingen waard is.

Nadat je de omvangrijke installatie achter de rug hebt en De Sims 2 voor het eerst opstart, krijg je direct een oud vertrouwd gevoel. De interface is even simpel en vrolijk, en voor je het weet heb je een eigen buurt gecreëerd en geef je je eigen Sims vorm. Dit maken van een Sim is zo uitgebreid dat geen enkele Sim er hetzelfde uit zal zien en je de figuren behoorlijk goed op jezelf kunt laten lijken – mocht je dat willen natuurlijk. Nadat je de lichaamsvormen contouren hebt gegeven kun je er ook nog een leuk kledingssetje omheen gooien. Creatieve gamers gebruiken hiervoor zelf vormgegeven stoffen, die met de bijgeleverde Bodyshop in een handomdraai te fabriceren zijn. Een paar klikken later is je Sim en buurt er helemaal klaar voor en kun je je storten op het managen van een digitaal leven.


Voordat je met de dagelijkse behoeften van je Sims aan de haal kunt gaan, dient er eerst nog een huis gebouwd te worden. Dit is echter meer een beloning dan een straf, aangezien het maken van huizen nog even leuk en makkelijk is als in deel één. Nieuw is de fundering die je onder huizen moet leggen, maar verder weinig effect heeft. Het aantal verschillende objecten is toereikend aan de behoefte en in korte tijd staat er een aardig stulpje voor onze op dat moment nog arme Sim. Ook het inrichten van de woning verloopt zonder moeite, al valt wel op dat EA tijdens het ontwikkelen van de game al rekening heeft gehouden met mogelijke uitbreidingen en niet alle artikelen die je maar kunt verzinnen in de game heeft verwerkt. De keuze is echter nog steeds groot en je komt feitelijk ook niets te kort, zeker tijdens de eerste dagen dat je speelt en je geen feitelijk geen cent te makken hebt.


Okay, het huis is af, laten we eens zien wat onze lieve Sim er van vindt. De Sim wordt in het huis geplaatst en al snel val je weer in de eindeloze handelingen als plassen, wassen, eten en slapen. Wanneer je echter niet bezig bent met het urineren, kun je in De Sims 2 héél veel dingen doen. Het aantal activiteiten en mogelijkheden is ten opzichte van deel één minstens verdubbeld en je kunt iedere seconde van de dag vermakelijk vullen. Je activiteiten worden in De Sims 2 vooral bepaald door de wensmeter, een nieuwe feature. Aan het begin van de game kies je voor iedere Sim een bepaalde hoofdinteresse, zoals geld verdienen of liefde.

Afhankelijk van deze interesse krijg je tijdens de game wensen geprojecteerd. Dit kan variëren van ‘naar je werk gaan’ tot ‘een stoel van §800 kopen’. In totaal zijn er vier wensen die om de zoveel tijd veranderen. Het inwilligen van deze wensen levert je humeur op. De humeurmeter vult zich richting een zogenaamd ‘platinum humeur’ als je genoeg wensen vervult. Wanneer je een platinum humeur behaald, is je Sims in Hosanna stemming en gaat alles wat hij of zij doet met voorspoed. Pas echter op voor de angsten van je Sim, die de humeurmeter naar beneden halen!

De beste film aller tijden in gamevorm gieten vergt lef, heel veel lef. Electronic Arts durfde het aan en haalde de rechten op The Godfather in huis. Het was geen verrassing dat de meeste mensen hier aanvankelijk sceptisch tegenover stonden. Immers, een sfeervolle, op karakters drijvende film als The Godfather leent zich niet voor een game; en zeker niet wanneer mainstream powerhouse EA de conversie in handen heeft. Maar hebben de sceptici gelijk gekregen?

Waarschuwing: voor mensen die de film The Godfather niet gezien hebben, bevat deze review enkele spoilers. Ken je de film niet, dan moet je die vooral eerst kijken voordat je aan het spel begint.

Electronic Arts heeft de wijze beslissing genomen om je met The Godfather niet in de schoenen van één van de personages uit de film te schuiven. In plaats daarvan ben je één van de mannetjes die voor de Corleone’s diverse zaakjes op moet knappen, waarvan een aantal duidelijke verwijzingen naar de film bevatten. Zo zul je het paardenhoofd in het bed van de filmmagnaat mogen leggen, een wapen op het toilet in het restaurant mogen verstoppen en de executies uit de ‘baptism and murder’-scène voor je rekening mogen nemen.


Het personage dat je speelt mag je zelf ontwerpen. Met een systeem vergelijkbaar met de Fight Night reeks bepaal je tot in detail de vorm van het gezicht, het kapsel en de kleding van de hoofdrolspeler, zolang het maar een mannetje met Italiaanse uiterlijke kenmerken is. Aanvankelijk staan er maar een paar setjes kleding tot je beschikking, maar zodra je wat cash hebt kun je je uitdossen met hoeden, zonnebrillen en dure maatpakken. Helaas voegt de customization niet heel veel toe aan het eigenlijke spel en het zorgt er ook voor dat je personage een beetje een grijze muis blijft. Hij heeft immers geen naam en kan zodoende niet door andere personages besproken worden. Je wordt simpelweg aangesproken met ‘the kid’, of dingen in die trant.


Grand Theft Vroegah
De spelopbouw van The Godfather is sterk vergelijkbaar met die in Grand Theft Auto, met het grote verschil dat er per keer maar één missie tot je beschikking staat die het verhaal verder helpt. Wel zijn er daarnaast genoeg submissies die je extra respect bezorgen en geld in het laatje brengen. Belangrijk hierbij zijn de winkels en rackets die je over kunt nemen en die je vervolgens op regelmatige basis inkomen bezorgen (meer hierover lees je in dit artikel).

De missies zijn meestal zijdelings gerelateerd aan het verhaal uit de film, waardoor je ook regelmatig in scènes uit de film verzeild raakt. Helaas zijn er ook hele gebeurtenissen uit de film die in de game niet of nauwelijks aan bod komen, maar die eigenlijk in latere missies wel een rol spelen. Zo kom je belangrijke gebeurtenissen, zoals de dood van ‘The Don’, alleen in de tekst op het laadscherm voor de missie te weten.


Schijnbare vrijheid
The Godfather situeert zich in het New York van de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. De stad is vrij toegankelijk en van een aanzienlijke omvang, met bekende wijken als Brooklyn, Little Italy en Hell’s Kitchen om in rond te toeren. Helaas is de opbouw van de stad duidelijk ontworpen met de technische beperkingen van met name de PS2 in het achterhoofd. De verschillende wijken worden namelijk met elkaar verboden met slechts één of enkele lange wegen, waardoor het spel rustig de tijd heeft de nieuwe wijk in te laden.


Naast de wegen staan hoge, ondoordringbare muren van gebouwen. Hierdoor kun je eigenlijk nooit ver kijken, behalve in de lengterichting van de straat waar je op rijdt. Je hebt zelden een mooi uitzicht op de stad, want zelfs de waterkant van de rivier die door de stad loopt, is nooit te bereiken. Waar je in Grand Theft Auto en Mafia lekker door tuintjes van huizen kunt lopen en over gebouwen heen kunt kijken, vind je in The Godfather niets van dit alles. Van een grote firma als EA zou je verwachten dat ze wat meer programmeertalent in huis hadden om dit issue op een wat minder doorzichtige manier te tackelen.