Hallo Blog-abonnees, onverwacht breien we een extra dag aan ons verblijf hier. We werden door de ambassade via mail aangeraden om Kinshasa te mijden, vandaar. Bedoeling is om morgenvroeg te vertrekken naar een missiepost langs de Congo-rivier, op 80 km van de luchthaven. Het verhaal van het manneke van onze tweeling, kreeg je inmiddels uitvoerig van Annemie gisteren.Het drama is, dat je erbij staat te kijken, volkomen machteloos, wetende dat, met zeer beperkte middelen dit kan verholpen worden. Zeer erg. Het is cru om stellen, maar in België kunnen huisdieren op betere zorg rekenen. Dan nu toch iets luchtigs; gisterennamiddag werden we om 15 uur verwacht in het ziekenhuis voor ons afscheid. Voor Veronique en mezelf een surprise, want de andere teamleden wisten wat ons te wachten stond. Men moet zich het ziekenhuis voorstellen als losliggende gebouwen met telkens een ingang van een drietal treden; tussen twee van die gebouwen, aan de voet van de treden, stonden een vijftigtal stoelen opgesteld, met vooraan een soort buffet: twee tafeltjes om de handen te wassen, en kommen met beignets, nootjes en vleesbrokjes. bovenaan de treden van de ingang, de eretribune, met in het midden de stoel voor madame de districtverantwoordelijke. De andere stoeltjes op de eretribune waren voorzien voor de lijfwacht/politie van mevrouw, een flinke kerel met veel gouden strepen. Daarnaast mocht de hoofdgeneesheer van het ziekenhuis plaats nemen, en aan weerszijden aaten wij vervolgens. 2 grote klankboxen lieten volop Congolese ritmes op ons los. Nadat alle zitjes waren ingenomen door medewerkers van het ziekenhuis, en daarrond nog vele anderen waren toegestroomd, opende Dr Guilain, de hoofdgeneesheer, tevens chirurg, infectioloog... met een dankwoord aan allen. Volgens het protocol, genoteerd op een klein briefje van de ceremoniemeester, was het aan ondergetekende om een klein dankwoord te richten. Mijn leraar Frans was gelukkig ver afwezig. Daarna kwamen de geschenken: we kregen elk een houtsnijwerk, niet zonder enige symboliek: Francis kreeg een 'papegaai'; Johan kreeg een beeldje met 2 gezichten van elkaar afgewend, uitdrukkend, de aandacht die hij opbracht voor de problemen (bij de installatie van de electriciteitsvoorzieningen) die van alle kanten op hem afkwamen. Daarna kregen de mannen een veelkleurig hemd en de vrouwen een idem kleed; we dienden het wel onmiddellijk aan te trekken en daarmee op het podium te verschijnen. Hilariteit. We hadden ook een attentie mee voor alle ziekenhuismedewerkers, door Annemie aangekondigd. Stel je dit alles voor, onder een tropische zon, met daarbovenop de versnaperingen, de ritmische muziek, en het publiek dat op die ritmes aan het dansen gaat. Veronique werd geplaagd door een onweerstaanbare drang om zich tussen de dansers te mengen (foto's volgen). Tegen 17 uur trok de hemel inktblauw, vervolgens zwart, en rende iedereen naar huis, net op tijd voor een tropische plensbui. Deze ochtend vullen we de extra tijd in met het installeren van naaimachines voor het weeshuis. Groetjes aan iedereen vanwege Emiel en andere teamgenoten; Hier is miserie onderdeel van het dagelijkse leven, maar bij dergelijke gelegenheden ziet met toch een trots, vrolijk en lief volk, dat men, ondanks hun leiders en 'de congolese ziekte' onmogelijk aan zijn lot kan overlaten.
Reacties op bericht (4)
22-09-2016
afscheid
Ik zie het helemaal voor me, jullie afscheidsfeest, de kleurenpracht, de toespraken, de innerlijke en uiterlijke warmte, het dansen, het onweer...het afscheid... de 'sardines' in de jeep, ondertussen zijn jullie onderweg, jullie reis naar regio Brugge is deze ochtend vroeg begonnen...we hopen dat alles vlot en veilig mag verlopen! Goede terugvlucht, morgenavond! tot gauw Catherine
22-09-2016 om 12:57
geschreven door Catherine
Dankjewel ..
Aan het ganse team een heel dikke merci om ons elke dag,na een drukke en lange dagtaak,toch nog elke dag opnieuw een brief te schrijven. Sterk van Jullie!
Ik kijk uit naar het beeldmateriaal ,maar vooral naar jullie Thuiskomst!
Tot binnenkort
Nadine
22-09-2016 om 00:40
geschreven door nadine
21-09-2016
DANK
Er kunnen zeker niet genoeg dankwoordjes uitgedrukt worden om alles wat jullie ginds in Popo hebben verwezenlijkt. Het was echt fijn jullie elke dag zo te mogen volgen. Ik wens jullie zeker een goede reis en een veilige thuiskomst. Groetjes aan allen. Lievke
21-09-2016 om 13:05
geschreven door lievke
Groetjes
Dag iedereen,
Bedankt voor jullie dagelijkse updates van jullie missie en verblijf in Popo,
zo zijn we er toch allen een beetje bij ;0) en bedankt voor al jullie inzet.
