Na een vlucht volgens schema, veilig geland vanmorgen om 5u15 in Brussels airport.
Het grote temperatuursverschil was metéén de eerste gewaarwording...
Het terugzien met familie was fijn en hartverwarmend, het afscheid van ons equipe deed een beetje pijn want we voelden ons zowaar al een beetje familie! De vele vrienden n collega's in Popo hebben we ook met een tikkeltje weemoed achtergelaten met een hoop afspraken, beloften en heel wat plannen.
Vandaag vertoef ik dan wel terug thuis maar mijn geest zit nog deels in Popokabaka. De huidige situatie van Congo drukt op de ganse populatie zijn stempel, er is spanning! De volksgezondheid is schrijnend, de nood aan structuur , aan materiaal en aan kennis is groot.
Onze bijdrage is miniem maar heeft toch bij heel wat mensen het leed even verzacht en toverde terug een glimlach op hun gezicht! Wij hopen vooral dat onze collega's in het Zuiden de moed behouden om er samen te strijden voor een menswaardige zorgverlening!
Dank aan al onze blog-lezers voor hun enthousiaste belangstelling.
Graag zullen we onze ervaringen met beeld en klank voorstellen op een latere datum.
Veilig en wel aangekomen in kin, na een rit van 2 uur , sfeer in het team is nog steeds opperbest, een team die er steeds klaar voor was andere uitdagingen aan te gaan, een team met dezelfde ingesteldheid en verscheidenheid een topteam van sint lucas
tot morgen zaterdag in sint lucas kant technische dienst omstreeks 7 uur ( info : 0496670104 vanaf 6 uur)
Even een kort bericht om iederéén gerust te stellen: gisteren een dagreis van Popokabaka richting Kinshasa...lastig maar uiteindelijk een prachtig verblijf in IBI Village nabij Mbankana op 120 km van de grootstad. Na diverse contacten werd ons aangeraden om toch niet naar Kinshasa te gaan wat ons nu ook niet spijt! We verblijven in een gebied waar men ecologisch de gronden gaat bebouwen met maniok en accacia's (voor houtskool)...een initiatief Belgisch/congolees en vooral gesponserd door buitenlands kapitaal! Het idee werkt dank zij de aanwezigheid van een aantal 'blanken' die alles structureren! Opvallend is er hier steeds een frisse tocht en voldoende lommerte door de vele bomen...aangenaam!
We hebben net de kans gehad om onze vluchten te registreren en alles af te spreken voor een veilige terugreis...wees dus niet ongerust want soms is er geen bereik via het netwerk! We zijn in veilige handen en vooral de sfeer van de groep is 'top'!
Tot heel binnenkort....geheimlijk verlangen we allen al om terug iederéén aan de borst te kunnen drukken , frietjes te kunnen eten en vooral een grote magnum te verorberen!
Hallo Blog-abonnees, onverwacht breien we een extra dag aan ons verblijf hier. We werden door de ambassade via mail aangeraden om Kinshasa te mijden, vandaar. Bedoeling is om morgenvroeg te vertrekken naar een missiepost langs de Congo-rivier, op 80 km van de luchthaven. Het verhaal van het manneke van onze tweeling, kreeg je inmiddels uitvoerig van Annemie gisteren.Het drama is, dat je erbij staat te kijken, volkomen machteloos, wetende dat, met zeer beperkte middelen dit kan verholpen worden. Zeer erg. Het is cru om stellen, maar in België kunnen huisdieren op betere zorg rekenen. Dan nu toch iets luchtigs; gisterennamiddag werden we om 15 uur verwacht in het ziekenhuis voor ons afscheid. Voor Veronique en mezelf een surprise, want de andere teamleden wisten wat ons te wachten stond. Men moet zich het ziekenhuis voorstellen als losliggende gebouwen met telkens een ingang van een drietal treden; tussen twee van die gebouwen, aan de voet van de treden, stonden een vijftigtal stoelen opgesteld, met vooraan een soort buffet: twee tafeltjes om de handen te wassen, en kommen met beignets, nootjes en vleesbrokjes. bovenaan de treden van de ingang, de eretribune, met in het midden de stoel voor madame de districtverantwoordelijke. De andere stoeltjes op de eretribune waren voorzien voor de lijfwacht/politie van mevrouw, een flinke kerel met veel gouden strepen. Daarnaast mocht de hoofdgeneesheer van het ziekenhuis plaats nemen, en aan weerszijden aaten wij vervolgens. 2 grote klankboxen lieten volop Congolese ritmes op ons los. Nadat alle zitjes waren ingenomen door medewerkers van het ziekenhuis, en daarrond nog vele anderen waren toegestroomd, opende Dr Guilain, de hoofdgeneesheer, tevens chirurg, infectioloog... met een dankwoord aan allen. Volgens het protocol, genoteerd op een klein briefje van de ceremoniemeester, was het aan ondergetekende om een klein dankwoord te richten. Mijn leraar Frans was gelukkig ver afwezig. Daarna kwamen de geschenken: we kregen elk een houtsnijwerk, niet zonder enige symboliek: Francis kreeg een 'papegaai'; Johan kreeg een beeldje met 2 gezichten van elkaar afgewend, uitdrukkend, de aandacht die hij opbracht voor de problemen (bij de installatie van de electriciteitsvoorzieningen) die van alle kanten op hem afkwamen. Daarna kregen de mannen een veelkleurig hemd en de vrouwen een idem kleed; we dienden het wel onmiddellijk aan te trekken en daarmee op het podium te verschijnen. Hilariteit. We hadden ook een attentie mee voor alle ziekenhuismedewerkers, door Annemie aangekondigd. Stel je dit alles voor, onder een tropische zon, met daarbovenop de versnaperingen, de ritmische muziek, en het publiek dat op die ritmes aan het dansen gaat. Veronique werd geplaagd door een onweerstaanbare drang om zich tussen de dansers te mengen (foto's volgen). Tegen 17 uur trok de hemel inktblauw, vervolgens zwart, en rende iedereen naar huis, net op tijd voor een tropische plensbui. Deze ochtend vullen we de extra tijd in met het installeren van naaimachines voor het weeshuis. Groetjes aan iedereen vanwege Emiel en andere teamgenoten; Hier is miserie onderdeel van het dagelijkse leven, maar bij dergelijke gelegenheden ziet met toch een trots, vrolijk en lief volk, dat men, ondanks hun leiders en 'de congolese ziekte' onmogelijk aan zijn lot kan overlaten.
Beste sympathisanten, Popo-vrienden, Blog-lezers (al meer dan 3000 keer bekeken!),
Vandaag zou een dag van afscheid worden en dat afscheid werd metéén deze morgen ingezet ...toen ik op de materniteit verscheen, ging ik zoals gewoonlijk mijn tweelingske bekijken...broertje zag er miserabel uit van kleur en 't schuim stond letterlijk op zijn mond! Ik in paniek onmiddellijk op zoek naar een arts om eventueel een perfuusje te starten maar helaas....ik hoorde plots een schreeuw en een gejammer uit kamertje 2: dat beeld vergeet ik nimmer...een huilende mama met een naakte dode baby in haar armen! Ik stond letterlijk en figuurlijk sprakeloos en verweet mezelf dat ik in kiyaka geen zinnig woord kon uitbrengen! Ik heb haar dan maar in de armen genomen en de tranen de vrije loop gelaten...Zielig maar ik word daar ook opstandig van want bij ons zou zo'n baby alle zorgen kunnen krijgen en hier is het kansloos!! Nochtans hebben de ouders zich grenzeloos ingezet voor de optimale zorg voor hun baby's. Gelukkig heeft ze nog haar dochterje die het veel beter doet...maar toch onrechtvaardig! Het kindje werd aangekleed en ik heb het in een doek ingebakerd zodat mama er zachtjes afscheid kon van nemen. Het was trouwens hectisch druk op de afdeling, complicaties bij keizersndes met koorts en diarree, miskramen met veel bloedverlies...en vele zwangeschapsconsultaties! Er werden bedden overgebracht van andere afdelingen om iederéén een bed te kunnen geven! Met een dubbel gevoel verliet ik de afdeling...
Het verslag van het afscheidsfeestje laat ik aan een ander over...
Ik meld echter nog dat we een dagje langer in Popo zullen vertoeven omdat de situatie in Kinshasa te onrustig en onveilig is! Na menig telefoontje met de ambassade, de attaché voor ontwikkelingssamenwerking en Memisa besloten we wijselijk om pas donderdag richting hoofdstad te vertrekken en we verblijven sowieso in een kloostergemeenschap op ongeveer 80 km van Kin (Maloukou ? of zoiets...) We zullen ook vandaar rechtstreeks naar de luchthaven reizen op vrijdag dus wees aub niet bezorgd. We vertoeven in goede handen...
Het is alweer de laatste dag in Popo. We vertrekken morgen rond 5u terug naar Kinshasa. We vertrekken een dagje vroeger dan gepland, zo hebben we wat tijd over en moeten we ons niet al te veel haasten. Misschien doen we nog een uitstap. Vrijdagavond stappen we terug op het vliegtuig. We vertrekken terug met 2 auto's, een voor bagage, de ander voor passagiers. En natuurlijk gaat er nog volk extra mee met ons...wat had je gedacht? In Congo laten ze geen enkel plaatsje onbenut (ze hebben gelijk!). Even enkele uurtjes geklemd zitten...we kunnen er wel tegen. Straks zitten we terug in ons luxelandje.
Gisteren nog bijeengezeten voor evaluatie met de dokters en de regioverantwoordelijke van Memisa, dr. Koffi. We hebben elkaar feedback en opbouwende kritiek gegeven. Het komt eigenlijk steeds op hetzelfde neer: gebrek aan middelen en geld. Maar, we appreciëren ten volle elkaars werk en inspanningen (al hebben we soms wat gevloekt dat ze in het hospitaal wel een tandje meer mogen bijsteken).
Enkele prioriteiten: * er is stromend bronwater maar de leidingen moeten nog naar en in het ZH gelegd worden. * rehabiliteren van de afvalzone. verbrandingsoven,... (er is nieuwe gebouwd aan materniteit!) * eventueel omsluiten van het terrein * het labo equiperen! Nu kunnen ze meestal heel slecht gedetailleerde diagnoses stellen bij gebrek aan minimum labo. We hebben oo een echotoestel meegebracht en dr Ballegeer heeft opleiding gegeven, met groot succes! * sponseren van opleidingen * de centres de santée helpen, nu zijn ze in erbarmelijke staat en zeer slecht voorzien van materiaal en opgeleide werknemers. Dit wordt de moeilijkste klus.
Hoe dan ook, we kunnen nog een tijdje voort! Onze inspanningen lonen gelukkig wel met het nodige geduld. Met het geld en inspanningen die we investeren worden er echt wel goeie dingen gedaan. En, belangrijk, we sparen onze kritiek en feedback niet. We willen niet zomaar geldschieters zijn!...
Straks, deze middag worden we verwacht in het hospitaal voor een afscheidsfeestje. Emiel is al z'n speech aan het voorbereiden.
Gisteren in Kinshasa waren er betogingen gepland naar aanleiding van de uitgestelde verkiezingen. De laatste datum dat Kabila mag aanblijven is 20 december. Hij wil niet wijken...en Congo heeft nog nooit een vredige machtsoverdracht gekend. De betogingen waren weer zeer dodelijk, zoals steeds... . De toekomst zal moeten uitwijzen of er iets ten goeden zal veranderen hier in Congo. Wij hopen vooral dat de situatie wat bekoeld geraakt voor de volgende dagen. Morgenavond zijn we in Kinshasa, we gaan natuurlijk wel de drukke plaatsen mijden.
Congo,...mooi, immens land, met zijn lange gecompliceerde geschiedenis. Z'n lieve, mooie mensen, ... . Voor ons soms moeilijk te begrijpen. Al die ellende, oorlog en diepe armoede en toch zo'n sterke en trotse mensen... Als je hier ziek wordt heb je heel veel geluk of geld nodig, anders beland je in de hel.
Toch zal ik ze terug missen, deze lieve, hartelijke mensen. Ondanks alles zijn ze heel gastvrij. Ze maken graag plezier, dansen graag. Er zijn nog lichtpuntjes in het donkere hart van Afrika! Zolang we er samen in geloven.
A tout a l'heure!!!!
Ortwin (ondertussen omgedoopt door de weeskinderen tot Papa Jézus)
Vandaag maandag 19/9, oppositie komt bijeen in Kinshasa, In popokabaka zijn we de dag begonnen met echografie , de artsen beginnen er al redelijk weg mee te kunnen, ik ben eigenlijk echt tevreden van het resultaat , zij blijkbaar ook! In de pauze stond ik samen met emiel te kijken naar een kleurrijke bijeenkomst rond een boom op het binnenpleintje, 1man was zelfs in een zwart kostuum met wit hemd en strikje en er stonden ook twee grote moto's .. we vroegen ons af wat er daar gebeurde!? Josephine een vrouwelijke arts zei op onze vraag of dit een of ander feestelijkheid rond doop of huwelijk of iets in die aard was: neen, er is iemand gestorven en die mens wordt getransporteerd naar z'n dorp op een moto: bestuurder, overleden persoon, iemand die er achter zit ..... en inderdaad er zaten 3 personen op de moto als ze vertrokken... we werden er stil van : stel je voor een tocht van 65 km met een moto over zandwegen met diepe geulen, heuvels , putten met een lijk achter of voor je ...,onvoorstelbaar Op de middag hebben we allen samen batterijen gestoken in de hoofdlampjes (er waren er een 70 tal zonder batterijen) . Dit was nog niet zo'n eenvoudig bandwerk!, morgen gaan we ze aan alle personeelsleden van het popokabaka hospitaal cadeau doen. Morgen is het de laatste dag hier , woensdag vertrekken we nr kinshasa, een tocht van 11 uur (360km grotendeels over onbereidbare zandwegen vol gevaren) Deze avond is het de eerste keer dat we de sterrenhemel met melkweg deftig kunnen zien ,maar waar is het zuiderkruis, niemand die het ons kon aanwijzen! we zullen het thuis aan thomas deckmyn vragen was onze conclusie, hij weet er alles van! Ik zal me nu verder met de groep vervoegen om de sterrenhemel in het pikkedonker te bewonderen!
we hebben al massa's mooie foto's hoor! heel veel groeten van ons allen en tot binnenkort! veronique
Soms zijn de dagen te kort...dat is ook zo in Congo! Onze missie loopt op zijn laatste benen maar we hebben vandaag allen nog een tandje bijgezet! Er is gepoetst, er zijn nog afspraken geformuleerd, kapotte lampen werden vervangen, emmers en wasbekkens werden aangekocht. Dr.Veronique verliet amper haar echolokaal: fertilitietsproblematieken en gynaecologie boden zich meer en meer aan. Weet je dat er meer dan 140 echo's werden verricht onder haar toezicht!! Materniteit heeft bedden tekort: door het grote aantal keizersneden verblijven de moeders langer (10 dagen of langer als ze niet kunnen betalen!!) en we hadden ook een aantal miskramen die dagelijks nog antibiotica moeten krijgen... De tweeling gaat traag vooruit: vandaag 1,310 en 1,540 kg. Ik heb de ouders op het hart gedrukt dat ze nog veel geduld zullen moeten hebben. ze zijn gemotiveerd doch mama ziet er echt 'moe' uit. Ze blijft voorlopig manueel kolven en lepeltjes moedermelk geven maar we pogen ook om de baby te laten zuigen aan de borst. Tot heden zonder echt succes! Ik hoef niet te zeggen dat ik met een bang hart mijn zorgenkindjes achter laat...
Deze namiddag was er een evaluatie met het medisch equipe en een afvaardiging van de zone en memisa/BDOM. De hoofdtoon is er één van respect voor de inzet , de kunde, de moed van het equipe voor de populatie van Popo. Chapeau om met beperkte middelen en in bijzonder so(m)bere omstandigheden zich telkens weer in te zetten voor een vrij arme bevolking...ik weet echt niet hoe ik dat op papier moet uitdrukken! Er wordt vooral naar de toekomst gekeken...we willen een vervolg breien aan ons partnerschap. Er is oor voor duurzame projecten...we komen tot een conscensus! We weten al waar we ons de komende jaren zullen voor inzetten en fondsen voor zoeken?! Een belangrijk pijnpunt is telkens de uitwisseling: het is niet onredelijk dat de arsten de vraag formuleren om bij ons op stage te komen...daar is over na te denken!
Vanavond nemen we de tijd om te mijmeren met de ganse groep : het was een geslaagde missie !
dag vrienden, vooreerst zie hoe we in de mis geraakten, in berichtje van Francis maar de mis zélf: 1) duur 2.5 uur: 2) iedereen komt, desnoods gedragen. Vorige week een tweetal door polio aangetaste mensen, op handen en voeten. Ook baby's. Nu is de gemiddelde leeftijd in Congo < 20 jaar!! maar ze zijn er allemaal 3) uiterst kleurrijk de vrouwen én mannen hebben extreem kleurrijke kleren aan voor de gelegenheid; ook de kinderen worden helemaal opgedirkt voor de zondagsmis. De haartooi van de vrouwen is ongelofelijk gevarieerd en mooi 4) en er zit swoeng in: de 8 misdienaars en de meerdere hulppastoors komen met de pastoor in de middengang de kerk binnen gedanst. De twee voorste misdienaars zwiepen met de kaars, die nog net niet uitgaat. De mis bestaat voor tweederde uit muziek; opzwepende, zeer vrolijke ritmische muziek, ritme aangegeven door tamtams. Iedereen, iedereen !, zingt, danst en klapt luidop mee, tot de kleinste kinderen! 5) op het eind van de mis heeft een mevrouw nog een mededeling: ze doet die in het Congolees, dus we verstaan er geen woord van: maar de reactie in de kerk kan niet beter vergeleken worden dan met de reactie in een voetbaltribune, bij het scoren van een goal: echt waar, oorverdovend: het zijn quasi uitsluitend de vrouwen die reageren; ze kijken mekaar veelbetekenend aan, bijna samenzweerderig. Daarna zegt de mevrouw vooraan nog iets: andermaal hevige reactie en gelach (eerder meewarig); na de mis willen we weten welke boodschap de mevrouw vooraan dan wel verteld had: namelijk: de maniok kan vanaf nu bij de paters gemalen worden (anders een werkje voor de vrouwen!); de tweede boodschap: dat er voor betaald zou moeten worden.
Een hele belevenis, die mis hier met de groetjes van ons hele team Emiel
't is zondag, dus......... Vanaf 5u30 beginnen de zuster hun gebed en gezang rond 6u15 beginnen de eerste kinderen wakker te worden dus ook wij, doch nog eventjes omdraaien en proberen nog wat te slapen. om 7u is het hens aan dek want iedereen moet er piekfijn uit zien om de mis te gaan. Wij zoals we zijn eten om 8u, doch Zstr Mado meldt ons dat de mis om 8u30 begint. Dan maar eten en vertrekken zeker! Veronique, Annemie en Emiel vertrokken als eerste en ik wat later. aangekomen aan de kerk zetten we ons vanachter (want zie je brugge zet je ........) De mis duurde zowat 2u15 min. Warm en maar zweten, en veel gezang en een lange preek, want daar zijn ze goed in. We verstonden er niets van. Maar toch hebben we genoten. Johan en Ortwin hebben deze ochtend voor de mis gepast, ze zouden zich vandaag een rustdag in te lassen. wat ook nodig is in deze hitte.
Deze namiddag zullen we tijd maken om samen met de kinderen van het weeshuis een activiteit te doen.
