Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 2, 41-52 - 'Jezus gevonden in de tempel'
Lieve mensen,
5 dagen geleden vierden we Kerstmis: de geboorte van Jezus!
Vandaag worden we al direct gekatapulteerd naar Jezus als 12-jarige jongeling in de tempel.
Jezus die voor het eerst mag voorlezen uit de Thora. Te vergelijken met het vieren van de plechtige communie of het vormsel, in onze contreien
Jezus die op dat cruciaal moment van terugvonden worden, antwoord : Wisten jullie dan niet dat Ik bij mijn Vader moest zijn?
Alsof dat nu het eerste was wat Jozef en Maria ontroerde en nodig hadden!
Het terug vinden, het terug zien, het terug in de armen sluiten zal hen vermoedelijk veel meer en dieper geraakt en ontroerd hebben
Maar het evangelie zou geen evangelie zijn, als het niet verwees naar die belangrijke plek van terugkeer en inkeer, de plek van weerzien, herzien en inzien .
Inderdaad, 5 dagen geleden vierden we Kerstmis.
De geboorte van Jezus!
We vierden het hier, op deze plek in deze kerk, rond deze stal!
Maar Kerstmis zou Kerstmis niet zijn wanneer het geen familiefeest zou zijn!
Heel oude Mama s en Papas horen er helemaal bij. Ze worden opgehaald en vertroeteld en geven hun eigen kleur aan het feest.
Plus kinderen en kleinkinderen vieren graag mee. Plus omas en opas vieren graag mee. Waar men dat kan realiseren en mooi kan samen-vieren, daar wonen engelen van mensen, daar wonen goddelijke mensen, zelfs zonder zij het zelf beseffen.
Ja onze Kerstfeesten groeiden uit tot een echt familiefeest!
Daarom vierden sommigen het, door omstandigheden, al vroeger.
Anderen wat later of misschien is het in sommige families pas morgen of overmorgen de dag dat iedereen er kan bijzijn
We zien, horen en voelen in heel de maand december hoe we uitkijken naar dat feest. Dat feest waar we nog eens ne keer allemaal samen-zijn!
We zoeken kadootjes, speciale kaartjes, speciale inspiratie om onze kinderen en kleinkinderen te verwennen, te feliciteren, gelukkig te maken en gelukkig te zien
We genieten van de groter wordende kinderen die spelletjes verzinnen om het traditionele pakjes uitdelen te doorprikken.
We vragen ook nog steeds naar het schoolrapport van onze kleinkinderen. Of het is zo goed, dat ze er zelf mee komen aanwaaien
We zijn bekommerd als het niet zo goed lukt, en de goesting om hen te motiveren borrelt dan hoog in ons op
We luisteren naar onze kleinkinderen hoe het gaat als leider/leidster bij de scouts of in de Chiro. De goesting om onze wijze ervaringsdeskundige raad door te geven loopt uit onze mond.
We luisteren naar onze kinderen die af willen van die veel te veel aandacht voor kadootjes.
We horen hoe zij ervoor kiezen om onze centen beter te gebruiken voor en goed doel en dat dan ook op tafel leggen
We luisteren naar hun verhalen over de warmste week waaraan ze actief wensen deel te nemen, en lezen hun enthousiasme in hun fonkelende ogen.
De warmste week die het recordcijfer van meer dan 17.000.000 bij elkaar bracht.
We luisteren naar hun verhalen waarin ze vertellen hoe ze uitgaan geruild hebben voor een kerstdag helpen bij een warme feestelijke kerstmaaltijd voor daklozen en kansarmen in onze stad.
We worden warm vanbinnen bij al dat jong geweld dat door onze kamers waait!
We worden ook stil vanbinnen, van hun anders kijken naar de wereld, van hun solidariteitsgedachten, hun inzet en hun enthousiasme
Onze oude dromen, we vinden ze in een nieuw jasje terug! Bij die schatten van kinderen en kleinkinderen, van nichtjes en neefjes die ook de wereld willen verbeteren en beginnen bij zichzelf! die ook iets van onze God laten voelen en zien rondom hen, al beseffen ze dat zelf niet door en door .
Kerstmis, een familiefeest! Waar Jezus ook ons vraagt: Wisten jullie dan niet dat Ik bij mijn Vader moest zijn?
Een plek waar onze kinderen antwoorden: zie je t Oma, zie je t Opa? Er gaat iets nieuw beginnen! Vol van hoop, doen zij het dag na dag!
Kerstfeest: familiefeest!
Een plek van terugkeer en inkeer, een plek van weerzien, herzien en inzien.
Evangelie: Lucas 2, 1-14 - 'Heden is ons een Redder geboren'
Vannacht gaat Jan ter kerke
en naar de heilige mis
dat doet hij één keer in het jaar
omdat het Kerstmis is
en Petrus op een hoge ster
zegt: Kijk es, Lieve Heer, daar heb je Jan,
hij komt van ver
maar hij is er toch maar weer.
Een versje van Toon Hermans
Lieve mensen,
Of je nu zoals Jan in het versje één keer per jaar komt, of elke week, of ergens daartussen in, wees van harte welkom op deze Kerstdag. Jullie hebben midden de drukte van deze kerstperiode, met alle feestelijkheden bij familie en vrienden, en alle stress die daarbij komt kijken, toch maar weer de tijd genomen om hier te zijn. Van harte welkom! En voel je thuis bij de warmte van dit Kerstkind. Want daarover gaat het uiteindelijk toch! God wordt geboren in deze wereld, in een kind in een kribbe.
Weerloos als een kind
De Duitse theoloog en predikant Dietrich Bonhoeffer bracht zijn laatste kerstmis door in de gevangenis van Tegel in Berlijn. Hij werd geëxecuteerd in april 1945. In het gevang schreef hij treffende teksten over kerstmis, over God die zich toont in een stal te Bethlehem. Je kunt het kerstfeest alleen goed vieren, als je de grootheid van God herkent in de nederigheid en kwetsbaarheid van dat kind in die voerbak.
Zo komt God naar ons toe. Hij verkiest om te zingen over God in den lage in plaats van God in den hoge. Iets om over na te denken: als we zouden zingen Eer aan God in den lage, en vrede op aarde aan de mensen van zijn welbehagen. En dan rijmt het ook nog.
Er is een mooi kerstlied van Huub Oosterhuis dat, los van de kerstromantiek, uitdrukt wat de kern van Kerstmis is:
Uit uw hemel zonder grenzen
komt Gij tastend aan het licht,
met een naam en een gezicht,
even weerloos als wij mensen.
Als een kind zijt Gij gekomen (Z J 212).
Kerst toont dat God bij de mensen wil wonen. In onze wereld lijkt dit wel meer en meer onzin geworden. Christendom is een vorm van narrendom. Een godsdienst die haar mens geworden God geboren laat worden in een stal tussen de koeiendrek. Een God die zijn almacht toont wanneer hij van staatswege wordt geëxecuteerd als een ordinaire misdadiger, hulpeloos bungelend aan een kruis.
De christelijke godsdienst is altijd een omkering van waarden geweest, een bijzonder wrange grap een grap, nogmaals die de machthebbers van alle tijden ongemakkelijk hebben gevonden, van keizer Augustus tot en met president Trump (Anton de Wit, Uitgedut! Hoe het Christendom wakker wordt geschud in het tijdperk Franciscus)
Het christendom heeft inderdaad iets tegendraads. Het leven van Jezus speelt zich af tussen kribbe en kruis. Een weg die ook zijn navolgers staat te wachten, maar desondanks een weg die leidt naar het ware geluk en diepe vreugde.
Jan, bedankt dat je hier waart op kerstmis, maar wees ook welkom als wij op zondag samen komen rond het woord van Jezus, geboren in Bethlehem, die voor ons is gestorven in Jeruzalem en er de dood overwon.
Blijf zijn stem horen en hem zien als hij bij ons aanwezig is elke dag in mensen in nood. Jezus zij met jou, zowel in de kerk als daarbuiten.
Dank om het samen vieren.
Beste wensen voor de dagen die komen.
Kerstmis versterkt ons in het vertrouwen dat God midden onder ons is, dat Hij met ons meegaat en dat Hij onze toekomst is.
Evangelie: Lucas 2, 1-14 - 'Heden is ons een Redder geboren'
HEDEN is u een Redder geboren!
Willen wij dat zinnetje onthouden!
Die formule klinkt ons allemaal meer dan vertrouwd in de oren, zozeer dat ons de betekenis ervan misschien ontsnapt.
Het wordt voor ons iets begrijpelijker/concreter als we zeggen: Vandaag is voor u een bevrijder geboren,
met andere woorden iemand die komt om ons vrij te maken, te bevrijden.
En dan is de vraag: Vrij waarvan?
Als ik die woorden gisteren liet vallen in een kerstviering in een Antwerps hospitaal, antwoordde een patiënte heel spontaan: bevrijd van zonde !
Ik beaamde dat onmiddellijk natuurlijk.
Maar om het wat concreter te maken, vertelde ik dat ik me als zevenjarige knaap de bevrijding van Antwerpen nog goed herinnerde : mensen die terug op straat kwamen, liederen zongen, uitbundig deden heel uitgelaten waren en blij.
Dat was een geweldig bevrijdingsfeest
En enkele mensen van mijne leeftijd zegden me dat ze dat ook hadden meegemaakt.
Misschien helpt het ons als we zeggen: Jezus is gekomen om ons te bevrijden van alles wat NIETS met LIEFDE te maken heeft.
Alles wat relaties tussen mensen, op kleine en grote schaal, verstoort.
Want je moet weten Jezus heeft daar zijn leven voor gegeven, om mensen te helpen liefde te beleven.
Maar ook dat blijft eigenlijk nog heel vaag.
Willen wij eens samen gaan kijken naar wat liefde in ons eigen leven betekent:
Vrijkomen van zonde zoals die patiënte dat zei,
Maar hoe ziet dat er voor ons vandaag uit op deze Kerst.
Bevrijd/verlost worden in ons eigen leven?
Om dat concreet aan te pakken moeten wij eens kijken naar die momenten in ons eigen leven dat onze contacten met elkaar vertroebelen, dat we op afstand blijven van mekaar
En zijn dat niet dikwijls die momenten dat wij last hebben van ons verschillend-zijn.
Ik ben anders dan jij ! Maken wij dat niet vaak mee ?
Dat beleven wij toch dikwijls thuis !
Dat verschil zit ook in elk koppel, tussen broer en zus, collegas op het werk en noem maar op !
Den ene is een vlugge, weet van aanpakken en de ander nen trage, die maar uitstelt, den ene gaat op in zijn werk, de andere doet het niet graag,
In een koppel gaat de man misschien heel zuinig om met geld terwijl de vrouw met centen vlotjes omspringt.
Dat brengt allemaal spanningen mee en wij voelen ons daarbij heel onvrij. En de vraag is dan ?
Van welk verschil heb ik dan last? Dat mij onvrij maakt, dat mij belet om echt samen met u iets te beleven? En mij dus éénzaam maakt.
Als mensen die kiezen om samen te leven die verschillen onder mekaar niet bewust worden daar nooit echt over spreken, wordt samen leven moeilijk en gelukkig samen leven bijna onmogelijk.
Dat kunnen wij zelfs al aanvoelen tijdens deze Kerstdagen
Hoe dat tijdens de voorbereiding van deze feestdagen de sfeer gespannen kan zijn, door de taken niet samen te bespreken., door maar druk, ieder op zijn eentje bezig te zijn en niet te communiceren.
Dan voelen wij ons niet meer vrij, kan feesten zelfs iets saai worden, wij voelen ons verplicht, beleven
nauwelijks feestvreugde, iedereen doet maar wat en wij zijn niet meer echt samen en vergeten te feesten en te genieten.
Ik zeg nu niet dat dit de beschrijving is van het feest dat u deze dagen te wachten staat. Maar alle kerstfeesten lukken daarom nog niet.
En wie komt ons dan bevrijden uit die akelige sfeer van on-vrede, ?
Hoe dromen jullie uw Kerstfeest ?
Wat nemen wij uit deze viering mee naar huis om aan tafel echt iets samen te kunnen beleven dat met Kerst iets te maken heeft, waar een intieme sfeer voelbaar is en waar iedereen zich echt goed thuis voelt. En tot zijn recht kan komen.
Door al was het maar één zin of zelfs maar één woord dat u in deze viering getroffen heeft , mee te nemen naar huis: het woord vrede misschien ! Dat je met één iemand met wie je vandaag aan tafel zit, iets vredevols kunt uitwisselen. Pas op dat is niet gemakkelijk om dat heel eenvoudig te doen. Want de vrede waar wij het dan over hebben, heeft niks te maken met het einde van de oorlog. Maar gaat over onze innerlijke stemming, onze interesse in mekaar, ons echt luisteren naar mekaar.
Dat je na een tijdje misschien eens op een ander plaats durft gaat zitten dichter bij iemand die er misschien wat minder gelukkig bijzit of zich wat alleen voelt. Dat is niet simpel en vraagt veel fijngevoeligheid om zo empatisch te tafelen met mensen die natuurlijk weer zo verschillend zijn in leeftijd karakter, temperament en interesses. De mensen zijn zo anders !
Dat je je dankbaarheid voor het feest tot in je hart laat doordringen en dat je dat gevoel ook spontaan durft uitdrukken naar de verantwoordelijken. Dat je echt laat voelen wat in je hart leeft op het einde van dat feest en durft zeggen wat je er echt aan gehad hebt.
Doe dat maar eens op een geloofwaardige en spontane manier!
Zwangere vrouwen op bezoek - 4e zondag advent C 2018 - Jan
Vierde zondag van de Advent C 2018 - Zondag 23 december 2018
Eerste lezing: Micha 5, 1-4a - 'Die over Israël zal heersen'
Evangelie: Lucas 1, 39-45 - 'Gezegend de vrucht van uw schoot'
Zodra Elisabeth de groet van Maria hoorde, sprong het kind op in haar schoot.
Wat een prachtige zin in een prachtig evangelie.
Wat moet het voor een moeder geweldig zijn, een kind voelen bewegen in haar schoot? Wij hebben daar, als man, geen benul van. We kennen het misschien enkel van “voel eens met uw hand”…
Maar een moeder vergeet dit moment zeker niet. De eerste keer dat ze haar kind voelt….dat is toch blijvend !
Kijk naar het beeld achter mij. 2 hoogzwangere vrouwen, wat hebben die mekaar veel te vertellen.
Het verhaal deze zondag is een vrouwenverhaal: twee vrouwen die aan de wieg staan van alles wat ons geloof aangaat. Twee sterke vrouwen die belofte dragen… Twee vrouwen die gekozen werden omdat hun hart klopte op het juiste ritme van de liefde. Ze waren niet van adel en hun ouders of mannen waren geen bankiers of magnaten. Vrouwen die konden dragen, vrouwen die het leven in zich voelden bewegen, die het leven koesterden en doorgegeven hebben, die begrepen dat mensen goddelijk kunnen zijn en dat God mens kan worden.
In die vrouwen komen hemel en aarde zo dicht bij elkaar dat in hen het goddelijke doorbreekt.
Deze vrouwen hadden beiden iets om naar uit te kijken. Een kind wordt verwacht, en het belooft ne ferme klepper te worden. We gaan er nog van horen.(van allebei!)
Lukas vertelt ons niet dat Maria een reis gemaakt heeft van 150 Km door bergachtig gebied, van Nazareth naar Jerusalem.
Het belangrijkste is, het bezoek zelf.
Een was onvruchtbaar en al behoorlijk oud, en de andere was onbevrucht. Daar moeten we wel eens over nadenken…maar… het belangrijkste was het bezoek zelf.
Elkaar bezoeken, dat kennen we heel goed, en misschien doen we dit heel dikwijls. Misschien ook te weinig. Vooral in deze periode wordt er uitgekeken naar bezoek. We maken het gezellig, we verwachten graag iemand.
Daarom hebben veel mensen en families de drang om samen te komen.
Naast al het commerciële gedoe proberen we uit te kijken naar een eenvoudig kind, of proberen we uit te kijken naar de dagen die langer worden, naar de natuur die terug in gang zal schieten, of kijken we enkel uit naar geschenken al of niet commercieel opgelegd?
Vrienden, maar wat moeten zij dan doen die geen bezoek ontvangen?
Of zij die in de buitenbaan moeten lopen. Met schoenen die versleten zijn, met afgedragen klederen, met veel eenzaamheid en… nergens op bezoek kunnen gaan?
Of zij die uitkijken naar de genezing van een ziek kindje? Uitkijken naar het moment dat het naar huis komt?
Of zij die enkel naar een ster kunnen kijken, een ster als herinnering aan iemand die ze verschrikkelijk missen?
Misschien is een antwoord: Trek u op aan wat je rondom u ziet!
We leven nu in de warmste week. Dat ondervinden we, zeker als we radio of TV opzetten. Maar laat ons eerlijk zijn. Hoeveel goede en toffe mensen zetten zich deze dagen in voor anderen die het nodig hebben? Hoeveel instellingen, VZW’s, hulporganisaties zullen blij verrast zijn met een bezoek van iemand die hen komt helpen. Al is het soms enkel financieel.
Het begon allemaal met deze 2 vrouwen die verwonderd zijn over hun zwangerschap. “Waaraan hebben we dit verdiend?” zegden tegen mekaar. Dit zou een levensmotto kunnen zijn voor ons: “waaraan hebben we dit verdiend?” En dan bedoel ik het echt positief.
Vrienden, laat dit feest van de eenvoud, dit sfeervol feest met veel lichtjes en pakjes en kerstbomen en vooral tekenen van goede wil…. niet onopgemerkt voorbijgaan. Laat het een lichtpunt zijn in deze dagen.
Kerstmis: Hoogfeest van Kwetsbare Tederheid
Eerst en vooral hopen en wensen wij dat geknakte, verwonde, vergeten mensen iets van tedere liefde en geborgenheid mogen be-leven.
Nog maar 2 dagen, 2 keer slapen… zalig kerstfeest iedereen.
Naar ideeën van Filiep Van Besien – Jan Van Gerven
Evangelie: Lucas 3, 10-18 - 'Er komt iemand die sterker is'
Deze viering zijn we begonnen met te zingen: “Vervul dit huis met hart en geest, met aandacht voor de kleinen”. De kleinen, daar kijken we makkelijk over. De kleinen, dat zijn de mensen waar Welzijnszorg aandacht voor vraagt, de mensen die aan de onderkant van de statistieken zitten. De statistieken vertellen ons dat de koopkracht stijgt, maar ook dat wie genoeg of veel koopkracht heeft, van die stijging veel meer profiteert dan wie onder aan de ladder zit te spartelen, en die elke maand angstig de dag ziet naderen waarop zij of hij haar laatste 20 euro uit de portemonnee haalt.
De kleine mens spartelt tegen, maar dikwijls helpt dat niet veel. Meer nog, dikwijls wordt hij onder de voet gelopen, verpletterd, door ‘grote’ mensen, die de beslissingen nemen. Beslissingen met gevolgen die ze zelf niet moeten dragen.
Ik heb eens een interview gehoord over het bombardement van Dresden, in 1945. Tienduizenden zijn er daar omgekomen. De discussie ging erover of zulke massabombardementen op burgers wel te verantwoorden zijn. En dan wordt er soms verwezen naar het feit dat Duitsland die oorlog met al zijn wreedheden wel begonnen is, en tot de afschuwelijkste consequentie gevoerd heeft. “Wie wind zaait, zal storm oogsten” kan men dan aanhalen. Maar de geïnterviewde antwoordde: “Het zijn meestal niet diegenen die de wind gezaaid hebben, die de storm oogsten.”
De kleine mens ondergaat.
Over een goede week vieren wij de geboorte van weer zo’n kleine mens. Onderaan de ladder, hij begint zijn leven in een stal. Is die viering geen slechte grap? Weer een armoezaaier bij? En in deze kerk belijden we dat zijn leven zal eindigen als een tragische mislukking. We hangen het teken daarvan zelfs vooraan, goed zichtbaar.
En toch vieren wij de geboorte van die kleine mens. En toch durven wij onze dierbare overledenen herdenken met het zicht op dit kruis. En toch durven wij in deze kerk luisteren naar woorden van hoop.
Hoop voor kleine mensen, dat is de kern van het geloof dat hier zijn woning heeft. “Wees niet bang”, horen we in de eerste lezing. Wees niet bang, ondanks de vernietigende stormen die ons allemaal kunnen overkomen. Hoe, waar, wanneer er redding komt, we weten het niet. We tasten in het duister van ons leven, maar we horen een oproep: ”U hoeft geen kwaad meer te vrezen.”
Kleine mensen vragen aan Johannes in de evangelielezing “Wat moeten wij doen?” om de weg naar redding te vinden. Hij vraagt geen heldendaden. Deel wat je kan delen, wees eerlijk, profiteer niet van elkaar. Het leven van de mens van goede wil. Het is de weg waarop Jezus, die kleine mens, ons voorgaat. Tot in de afschuwelijkste storm bleef hij erop vertrouwen dat zijn Vader hem niet in de steek zou laten, al wist ook hij niet meer waar, wanneer, hoe.
Misschien laten wij ook raken door zijn voorbeeldig geloof. Dan kunnen wij opstaan en zeggen we tegen onszelf en tegen elkaar: “We hoeven geen kwaad meer te vrezen.” We worden opgeroepen om in ons klein leven het kwaad te trotseren en te proberen goede mensen te zijn voor elkaar, voor iedereen die we tegenkomen.
Ons geloof in de overwinning van het goede zal niet vanzelfsprekend zijn. Het zal zoeken en tasten zijn, soms blijft het lang donker.
Maar in die duisternis kunnen sterren beginnen stralen: de hand die iemand op onze schouder legt, in de barmhartigheid die we krijgen en geven, in het brood dat we delen met elkaar, dat weerloze kind in de stal. In dat licht van die sterretjes wordt dan het begin zichtbaar van de overwinning op alle kwaad, die ons vandaag beloofd wordt.
Evangelie: Lucas 3, 1-6 - 'Heel de mensheid ziet Gods redding'
Lieve mensen,
Nog maar enkele weken geleden werden we overstelpt met discussies en debatten rond alternatieve energie.
Door de voortdurende problemen met Doel 1, 2,o f 3 en de torens in Tiange, bereidde men ons voor op momenten van stroompannes!
Het is misschien goed er, voor zover mogelijk, rekening mee te houden.
Het zou wel eens kunnen gebeuren dat we de 1 of andere dag in het donker zitten. Op zoek dan naar de zaklantaarn waarvan de batterij leeg is of een kaars zonder we er lucifers hebben bijgelegd!
Dat zoeken heeft risico's en je bent in eigen huis gauw de weg kwijt. Je voelt naar een stoel, stoot je enkel tegen een bankje, een vaas gaat tegen de grond; het kan een kleine of grote ravage worden. Als het licht weer aan gaat kun je de boel opruimen en rechtzetten. Men kan er het best maar niet te veel bij stilstaan hoe kwetsbaar we zijn, hoe kwetsbaar we zijn zonder licht.
De loopruimte in ons leven heeft iets van een gemeubileerde kamer in het donker.
Je kunt er tegen mensen oplopen, familie, collega's, vrienden zodat de verhoudingen verziekt raken.
De rechte weg naar hen raak je kwijt. Dat is toch erger dan een gebroken vaas.
Als je dan ook nog, door je levensomstandigheden de weg naar een zinvolle invulling van het leven kwijt raakt is de ravage compleet. Het donkere herfstweer helpt ons een beetje bij deze duistere overwegingen.
Ook wereldwijd zijn we een weg opgegaan waarvan we de uiteindelijke uitkomst niet kennen.
Hoe kunnen al die naties en volken met elkaar omgaan zonder tegen elkaar op te lopen?
Hoe in vrede en te vrede uit het klimaatverdrag komen?
Hoe in vrede en te vrede uit het migratieverdrag komen?
Waar stevenen we met ons allen op af? Het kan goed gaan, en ook anders, want we wandelen toch maar zo'n beetje in het donker.
Maar… ‘Advent’ betekent : komst!
Het is in de donkerste tijd van ’t jaar, een tijd van uitzien naar licht en naar Kerstmis.
Uit het evangelie van vandaag klinkt de stem van Johannes. Johannes die oproept de rechte weg zoeken die voert naar mensen zonder er tegenop te lopen, zonder allerlei hobbelige paden en zijwegen waarheen we steeds gestuurd worden.
De weg die onze oorsprong en ook onze bestemming is, is recht en duidelijk.
Toch voor Johannes.
En tegelijk roept Johannes ons op, ons voor te bereiden op de komst van dat kwetsbare lieve kind met een arme en moeder en vader, overgeleverd aan de willekeur van een harde maatschappij.
Feiten van toen en van vandaag 2000 jaar later!
Hebben wij er een te romantisch verhaal van gemaakt met de herders in het veld en de engeltjes aan de hemel. Johannes roept om ommekeer!
Hij voert ons naar de zorg voor mekaar, naar de zachte kwetsbare liefde die iedereen in nood uitstraalt. Is het door ziekte of door armoede, is het door rouwen om een geliefde of door zijn werk verliezen….
Allen stralen ze die kwetsbaarheid uit die wij op het spoor kunnen komen… door er niet aan voorbij te gaan, door het even te laten binnenkomen.
Dan kan er een licht in ons opgaan en zien we weer even wat ons te doen staat!
En we kunnen tegelijk er werk van maken, en een lichtpuntje worden of zijn.
Kijken we maar naar “welzijnszorg” de organisatie die de kloof tussen arm en rijk wat wil dichten.
Het voorbeeld van de brooddozen vandaag is harde werkelijkheid…
Kijken we naar de warmste week van ’t jaar, waar duizenden enthousiaste mensen niet alleen geld brengen, maar ook hun verhaal hoe ze zich inzetten en meewerken om tekorten op te vullen, om scheefgetrokken situaties recht te trekken! Kortom willen meebouwen aan een betere wereld
Wanneer we er fijngevoelig voor worden, kan gerechtigheid groeien en kan het leven voor die mensen weer mens-waardig worden.
Zo blijven wij hoopvol
En hoop is niet per se het geloof dat ‘alles goed komt’ .
Hoop is allereerst een kwaliteit van de ziel. Het is de overtuiging en het gevoel dat een situatie niet uitzichtloos is, dat er verbetering mogelijk is, dat we ons daarvoor kunnen inzetten, samen met anderen, ook wanneer we niet zeker kunnen zijn van het resultaat of wanneer het resultaat erg klein lijkt in vergelijking met het probleem.
Hopen is niet zitten toekijken en wensen dat alles beter wordt.
Hopen is iets doen, samen met anderen.
Hopen is licht brengen nog veel meer dan bij stroompannes!
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
