Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Het is een keihard evangelie dat we zonet gehoord hebben. Geen sprake dit keer van een God die vergeeft, die medelijden heeft, die een zondaar een nieuwe kans biedt. Integendeel, wat de rijke man ook probeert, hoezeer hij ook aandringt, Abraham is onvermurwbaar. Hij heeft zijn kans verkeken, hij is gestraft en hij blijft gestraft. Zelfs zijn broers mag hij niet meer laten waarschuwen.
In de parabel is het weer een rijke man die er van langs krijgt. Dat gebeurt wel meer in het evangelie. En het contrast met onze tijd, met onze maatschappij is treffend. Bij ons hebben de rijken een naam, het zijn BV's die we kennen van TV en uit de boekskes. Er bestaan zelfs lijsten met de rijkste mensen per land of in de hele wereld. De daklozen daarentegen blijven onbekend en anoniem, zij hebben geen naam. In het evangelie is het net omgekeerd. Van de rijke kennen we de naam niet, van de arme wel. Hij heet Lazarus en dat betekent "God helpt".
We kunnen ons dan de vraag stellen: is rijkdom dan echt verwerpelijk? Zijn alle rijken automatisch slechte mensen? Mag men dan niet werken voor het dagelijks brood en zelfs voor iets meer? Mag men niet genieten van de luxe, de status die men verworven heeft? Als we het evangelie goed lezen gaat het daar inderdaad niet om. Het is niet de rijkdom die wordt veroordeeld, wel de onverschilligheid. Kijk maar naar de eerste lezing vandaag. Ook daar krijgt de rijke klasse de volle laag van de profeet Amos. Hij verwijt hen dat zij leven als zorgelozen, dat zij zich afschermen van de andere mensen, dat zij zich niet bekommeren om het heersende onrecht. Zo is ook de rijke man uit het evangelie blind voor de honger en de nood van Lazarus. Het lijkt wel of hij hem niet ziet, niet opmerkt. Maar uit zijn gesprek met Abraham blijkt dat hij hem wel degelijk kent, hij kan hem zelfs bij naam noemen. Hij heeft hem dus wel opgemerkt, maar hij negeerde hem, hij liep er achteloos aan voorbij. En hij had beter moeten weten. Hij kent immers de wet en de profeten, en zijn broers kennen die ook. Daarom mag hij hen niet meer waarschuwen, ze weten goed genoeg wat hen te doen staat. Abraham spreekt als het ware in naam van God en hij is heel radicaal: als ze naar Mozes en de profeten niet willen luisteren, zullen ze ook niet luisteren naar iemand die uit de doden terugkomt. Ze kennen de wet, ze kennen hun plichten, ze moeten niet doen alsof ze van niets wisten.
Het is een herkenbaar verhaal. Wij kennen ook onze plichten, we horen de stem wel van ons geweten. We zien bijvoorbeeld op televisie dat er in Pakistan ontzettend veel nodig is om de mensen te helpen de gevolgen van de overstromingen te boven te komen. En toch kwam en komt die hulpverlening veel trager en moeizamer op gang dan bij andere gelegenheden. Pakistan is blijkbaar ver van ons bed. We kunnen toch moeilijk beweren dat we niet weten hoe hoog de nood daar is.
En ja, Pakistan is inderdaad ver van hier. In ons landje hebben we toch weinig raakpunten met de figuren uit de parabel. De armen in onze maatschappij kunnen toch aankloppen bij het OCMW, ze krijgen een leefloon, of ze worden geholpen via allerlei initiatieven. Wij zijn tenslotte een rijk land. Wij komen niets tekort. Zowat 10% van de wereldbevolking bezit ongeveer 85% van de beschikbare rijkdom. En wij behoren tot die 10%. Zoveel Lazarussen zullen er hier wel niet rondlopen, wachtend op de kruimels van onze tafel.
Maar pas op, het gaat niet alleen over materiële rijkdom. De getallen die ik daarnet gaf, kloppen inderdaad. Wij maken deel uit van die 10%. Maar andere getallen leren ons dat ons land hoog staat in de statistieken wat betreft het aantal zelfmoorden. Het zijn er ongeveer 2000 per jaar. Dat wil zeggen dat in ons land gemiddeld zes mensen per dag zelf uit het leven stappen. Een andere statistiek vertelt ons dat het aantal mensen bij ons dat anti-depressiva slikt ontstellend en schrikbarend hoog is.
Er is zeker veel minder materiële armoede hier dan in de meeste andere landen. Maar er is blijkbaar heel wat geestelijke armoede. Vele mensen zijn eenzaam, ongelukkig en zelfs wanhopig. Ook daarover gaat het evangelie. De naam Lazarus betekent "God redt". Dat God redt, barmhartig is, liefdevol, een warm hart heeft voor mensen, dàt moeten we delen met elkaar. En hoe delen we dat? Door het te laten voelen.
De rijke uit het evangelie wordt immers niet veroordeeld omwille van zijn rijkdom, maar wél omdat hij zijn rijkdom niet deelt, omdat hij zijn hart gesloten houdt voor de arme. Gods barmhartigheid delen, wil dus zeggen dat we zijn vriendschap proberen zichtbaar te maken in onze manier van samenleven met elkaar. En misschien hebben we dan als ouder net een beetje méér geduld met de puber die in huis rondloopt. Of misschien kunnen we dan nóg eens luisteren naar het verhaal van een bejaarde of een zieke, ook al heeft die dat al tien keer verteld. Misschien worden we wat meer verdraagzaam in ons oordeel over elkaar, in ons commentaar op de politiek en het wereldgebeuren.
God is barmhartig en heeft ons de vrijheid gegeven om die warmte van zijn hart al dan niet uit te dragen. Er zijn meer dan genoeg koude harten, die wat warmte goed kunnen gebruiken. We moeten niet zoals de rijke man uit het evangelie wachten tot een later leven om die warmte te doen voelen. Als we er nu aan beginnen kunnen wij van elk stukje aarde een stukje hemel maken
Startviering werkjaar - 25e zondag C 2010 - Herman
Homilie Startviering - Vijfentwintigste zondag door het jaar C 2010 Zaterdag 18 en zondag 19 september 2010
Eerste lezing: Amos 8, 4-7 - 'Hoort toe, gij die armen verdrukt' Evangelie: Lucas 16, 1-13 - 'Gij kunt niet God dienen en de mammon'
Beste mensen,
Een beetje shockerend klinkt het evangelie van de onrechtvaardige rentmeester. In plaats van de onrechtvaardige rentmeester streng te veroordelen, prijst Jezus hem. Hoe moeten we deze lofprijzing verstaan? Jezus keurt niet de oneerlijke handelswijze goed. Hij noemt hem immers uitdrukkelijk de onrechtvaardige rentmeester. Maar toch, zegt Hij tot zijn leerlingen, hebben jullie van deze gewetenloze bedrieger iets te leren. In een ernstige crisissituatie moet je de dingen niet op hun beloop laten. Neem daar een voorbeeld aan. In dienst van het koninkrijk van God moeten jullie met minstens evenveel doorzicht en overleg handelen. Christenen moeten uitmunten door hun scheppende verbeeldingskracht. Van zichzelf en zijn leerlingen eist Jezus een voortdurende waakzaamheid en een scherp oog om de tekenen van de tijd te kunnen lezen.
In dienst van het evangelie moeten we nieuwe wegen en middelen bedenken om de boodschap van Jezus te brengen. En daar kunnen we alles van Jezus leren. Jezus creativiteit munt uit door hoop. Hij geeft het nooit op. Concrete tegenslagen stimuleren Hem telkens weer tot nieuwe ontdekkingen. Altijd blijft Hij geloven in een betere toekomst. Hij is onuitputtelijk in het vinden van nieuwe en betere wegen.
Is dit evangelie geen prachtige boodschap om het nieuwe werkjaar te starten? En ja, er valt weer heel wat te beleven, ook in onze kerk vandaag. In ons bisdom vieren we het jubileumproject Kerk onder stroom, zoals we in de inleiding verteld hebben. Kerk onder stroom heeft veel betekenissen. We willen de kerk onder stroom zetten, de energie opwekken om verder te bouwen aan de toekomst. We willen de kerk in ons bisdom onder de aandacht brengen. We gaan vieren wat voorbij is, 450 en 50 jaar bouwden de christenen aan het bisdom Antwerpen. Maar we staan ook in het nu, daarom willen we de bestaande initiatieven ruimer bekend maken, mensen ondersteunen zodat ze het vol houden. Maar er mogen ook nieuwe dingen opgezet worden, we kijken immers vooruit naar de toekomst. En we doen dat allemaal vanuit een onderstroom, vanuit onze christelijke inspiratie, van Jezus, de Christus. Hij is degene die ons de weg wijst. We hopen alleszins dat we hier, in onze eigen parochie, mee in de stroom kunnen gaan staan, om zo mee te bouwen aan de kerk van de toekomst.
In onze parochie willen we ons dit jaar ook richten op het jaarthema mensen nabij zijn. Zo laten we heel concreet voelen wat kerk-zijn betekent. Laat ons de handen in elkaar slaan voor een nieuwe creatieve manier van leven, waar de kleine mens weer in het middelpunt wordt geplaatst. Ja, de zieke, gehandicapte, rouwende, oudere, ... Iedereen die met pijn, verdriet, angst of lijden wordt geconfronteerd moet onze aandacht krijgen. Een nieuwe manier van leven waarvan de rode draad, de kern, Gods eigen naam zal zijn: Ik zal er zijn voor U. Als wij zo aandachtig en liefdevol omgaan met de mensen rondom ons, dan hoeft niemand meer te zeggen: Waar is uw God? Want Hij zal te zien zijn in ons. Hij zal gebeuren. Amen.
met dank aan preeksuggesties van het CCV Antwerpen
Woensdag was het de werelddag van de alfabetisering! De organisatie Wablief was in elk nieuwsbericht aan het woord. De organisatie ondersteunt elke groep van mensen die zich bezighoudt met leren lezen! Zelf brengen zij een dagelijks krant, een gazet op de markt die leesbaar is voor vele ongeschoolde mensen. Ze schrijven met korte zinnen en eenvoudige dagdagelijkse woorden die iedereen kan begrijpen. Ze drukken dagelijks zo n 25.000 kranten die dan ook gretig gelezen worden. 25.000 mensen kunnen daardoor iets meer begrijpen vanwat er rondom hen gebeurd. Wij hebben hier aan de rand van onze parochie een asielcentrum waarin door heel veel vrijwilligers, heel hard gewerkt wordt. Ook verschillende van onze parochianen maken enkele uren vrij om kinderen te helpen lezen en het andere schoolwerk maken
Hoe kijken wij naar mensen die niet kunnen lezen? Zijn het geen grote sukkelaars in onze ogen? Hoe willen zij aan werk geraken als ze nog niet eens kunne lezen? Wat moet er van hun kinderen geworden als ze niet kunnen lezen wat de kinderen op school doen of wat er van hen gevraagd wordt ? Allemaal bedenkingen uit de straat over mensen die niet kunnen lezen. Geven wij hen krediet een kans? Wij misschien niet maar Wablief wel en alle vrijwilligers en professionelen die de mensen echt willen leren lezen en schrijven
Wanneer ik die nieuwsberichten hoorde dacht ik: Wel, daarover gaat het evangelie vandaag het gaat over de mensen die door velen verloren genoemd worden, maar door de goddelijke mensen die er hun werk van maken, hun hart, hun ziel en hun tijd in steken gered worden. Samen genieten ze van het resultaat en de vreugde die ze eraan beleven te kunnen lezen!
De lezingen vandaag spreken ons over een ervaring van mensen die vanuit hun geloof op een nieuwe wijze omgaan met hun eigen fouten en deze van anderen. Voor godsgelovigen mensen ligt die verklaring bij de God op wie zij vertrouwen en vanwie zij geloven dat Hij hen grenzeloos liefheeft.
Waar ligt de verklaring voor minder of anders godsgelovige mensen zoals onze kinderen en kleinkinderen? We zien hen toch ook naar Frankrijk trekken om ontspoorde jongeren terug op het spoor te krijgen? We zien hen toch ook als jonge leerkrachten van vandaag, teder en goed, mild en barmhartig omgaan met hun leerlingen. We zien hen toch ook als bedienden respectvol omgaan met mensen en hun collega s. We zien hen als jonge artsen, verpleegkundigen, opvoeders kiezen voor de zwakste Ze zijn soms grotere Jezus navolgers dan zogenaamde christenen, de plichtsgetrouwe moraalridders zonder hart. Ja, onze jonge mensen gaan vanuit hún geloof op een nieuwe wijze om met hun eigen fouten en deze van anderen. (We kunnen er heel dikwijls nog heel veel van leren ).
In evangelie lezen we nooit over een God die op de eerste plaats de toepassing van wetten en voorschriften eist, maar wel van een God die warmhartig en barmhartig is. Hij kijkt om naar de verlorene en naar het dieper niveau in hem. Hij kijkt om naar zijn gezindheid en naar zijn diepste verlangen.
Hoe gaan wij nu zelf om met persoonlijke fouten en die van anderen? Kunnen we het aan om onze misstappen niet te verbergen, en onszelf niet te bedriegen? Om zo al een eerste stap naar vergevingsgezindheid te zetten. Als we weten wat er in eigen hart leeft aan onvermogen, zullen we niet vlug veroordelen omdat we in onszelf dezelfde menselijke gebrokenheid herkennen. Hoe klaarder we kunnen zien wie we zijn en wie we zouden kunnen zijn, hoe meer die goddelijke Stem van ons geweten spreekt, hoe meer we gaan zoeken naar dàt goddelijke in onszelf. En waar we dat goddelijke in onszelf herkennen, erkennen we ook die barmhartige God die ons in de eerste plaats aanvaardt zoals we zijn. Die ons aanvaardt zoals een Moeder en Vader hun kinderen aanvaarden, hoe verschillend ook. Hij die steeds op zoek is naar ons om goddelijke mensen te worden.
Als we doordrongen zijn van Zijn onvoorwaardelijk aanvaarden kunnen ook wij elkaar aanvaarden zoals we zijn en zorg dragen voor het geluk van wie naast ons zit, naast ons leeft Zó kunnen wij iets van dàt goddelijke aanvaarden laten proeven en ervaren Ik ben er bijna zeker van dat waar wij ook komen geen mens in onze omgeving zich verloren voelt. Ik ben er bijna zeker van dat wij allemaal van hieruit vertrekken om in onze omgeving schatten van mensen te zijn. Het klinkt misschien pretentieus maar ik ben er zeker van dat we allen geloven in de goedheid van de mensen. Ik hoop dat we ook op iemand mogen rekenen wanneer onvrede ons overmant en we dan die grote goddelijk barmhartigheid en gaarne zien mogen horen en voelen
Zo spreken de lezingen ons vandaag over een kwaliteit van mens-zijn die ver boven de middenmoot uitsteekt. De vreugde die ze teweegbrengt kan ons alleen maar gelukkiger maken.
Bron: vooral homiletische suggesties bij de zondagvieringen (cvba licap) waarbij we ons met enkele voorbeelden heel goed konden aansluiten vandaag.
Eerste lezing: Wijsheid 9, 13-18b - 'Wie kan ontdekken wat de Heer wil?' Evangelie: Lucas 14, 25-33 - 'Als iemand zijn kruis niet draagt'
Wanneer we met aandacht de evangelielezing van vandaag gevolgd hebben wat dan? Hoe kunnen we begrijpen wat Jezus ons zegt? Is het echt zo dat we alles moeten achterlaten wat ons dierbaar is om Hem te volgen en een goed christen te zijn? Hij plaatst ons hier wel voor een serieus dilemma dat niet met enkele woorden te verklaren en te begrijpen valt. Slimmere mensen dan ik hebben zich over die uitspraken gebogen en getracht ze een juist perspectief te geven. Het ligt dan ook voor de hand dat ik bij hen te rade ben gegaan.
Zo zitten we met dit verhaal midden in het grote reisverhaal van Jezus nl. Zijn tocht naar Jeruzalem. In het verslag van Lucas lezen we dat een grote menigte Hem volgde, en dan stelt zich de vraag: 'waarom gingen al die mensen met Hem mee?'. Verwachtten ze dat Hij de Romeinen zou verjagen en dat eindelijk dat beloofde koninkrijk zou geïnstalleerd worden, en was het dan belangrijk er bij te zijn,misschien om een goed plaatsje te bekomen?
Jezus die zo goed de gedachten en de beweegreden van de mensen kon lezen wilde hen waarschuwen dat Zijn tocht geen zegetocht was, Hij wist immers welk offer Hij moest brengen om Zijn missie te volbrengen. Hij gebruikt een krachtige taal en schuwt de krasse uitspraken niet om de aandacht te trekken. Dat werkt effectief want het zet de mensen aan het denken. Hij zegt: mensen bezin voor je begint! Vandaar de vergelijkingen over het bouwen van een toren met te weinig geld, of de koning die met te weinig manschappen een sterkere vijand tegemoet treedt.
Wat wil de Heer eigenlijk van zijn volgelingen? Hij roept hen op om het eigen leven niet ten koste van alles veilig te stellen. Hij roept hen op het eigen leven te relativeren omwille van iets dat veel groter is en dat alles te maken heeft met wat in het evangelie 'het eeuwige leven' heet. Besluit is, dat het niet eenvoudig is een volgeling van Jezus te zijn. Het is als een sportman die om een titel te behalen alles opzij zet om zijn doel te bereiken.
Als je alleen naar de woorden luistert raak niet gemakkelijk gemotiveerd om zo je leven te leiden voor toch een redelijk vaag resultaat. De sportman kan uiteindelijk zijn doel bereiken en op het hoogst schavotje staan als nummer1 maar zelfs de mensen die de weg van de onthechting wel volgen, die zichzelf vergeten om anderen te helpen, of zij die enkel voor God leven en in een klooster gaan, hebben niet genoeg aan de woorden en het weten alleen.
De kennis van de mens is immers twijfelachtig, en zoals in de eerste lezing uit het boek wijsheid zo mooi verwoord wordt: 'onze aardse verbondenheid belemmert onze beweeglijke geest', wat betekent dat wij amper de hemelse dingen zouden verstaan. Alleen met de hulp van de Geest kunnen wij proberen te doorgronden wat van ons verlangt wordt!
Jezus volgen is dus een ernstige zaak die ons leven kan bepalen. Zijn we ons daarvan wel bewust? Is het niet te lang vanzelfsprekend en ik zou bijna zeggen 'traditionneel' geworden. Iets dat we zomaar zijn zonder er speciaal iets voor te doen? We gaan naar de kerk en we vieren de kerkelijke feesten, we bidden een Weesgegroetje als we ons wat minnetjes voelen, we branden een kaars voor een bijzondere intentie en we voelen ons daar goed bij. En dit allemaal zeer terecht maar wat als we Jezus die vraag horen stellen 'waarom volgen jullie mij en wat hebben jullie er voor over?'. Wat is dan ons antwoord? Het evangelie van vandaag nodigt ons uit even stil te staan en na te denken over die vraag!
Naar goede gewoonte heb ik nog een gebed dat aansluit bij de teksten van vandaag. Het is van de hand van Erwin Roosen:
Waarom volg ik Jezus? Is het uit traditie? Of geloof ik vanuit een persoonlijke keuze? Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat het er wellicht Ergens tussenin zit,God. Open daarom mijn hart voor jouw vriendschap, Zodat ik jou méér kan beminnen dan wie of wat ook. Laat mij met alles wat ik heb en wie ik ben In de voetsporen van Jezus treden. En geef mij de durf de consequenties van die keuze Op mijn schouders te nemen.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
