Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Gisteren werden in onze parochie 36 meisjes en jongens gevormd. Eigenlijk was het voorzien dat dat vandaag zou gebeuren in de Mis van halftwaalf. Maar ja, vandaag wordt Linkeroever overspoeld door tienduizenden sportievelingen, we kunnen niet door de tunnels en daarom werd voor het Vormsel een andere datum aangevraagd en verkregen. De vormselviering is dus moeten wijken voor een sportgebeuren. De tijd is immers lang voorbij dat de kerk de agenda bepaalde en dat de maatschappij zich daaraan moest aanpassen. Nu is het omgekeerd. Moeten wij daarom treuren of ongelukkig zijn? Ik denk het niet. Het is nu eenmaal zo.
Wat ik wel jammer vind is dat daardoor de vormselviering werd losgekoppeld van de parochievieringen. En volgende week is er dan de eerste communie, ook al op een zaterdagvoormiddag. Dus op een moment dat er normaal geen viering is in de parochie. Op die manier komen eerste communie en vormsel een beetje los te staan van de gemeenschap. En eigenlijk is één van de bedoelingen juist dat we op die dagen die kinderen zouden opnemen in onze gemeenschap.
Gelukkig hebben we een deel van hun voorbereiding kunnen meemaken. De vormelingen hebben een paar keer mee een viering verzorgd. Ze zaten dan vooraan in de kerk, ze kwamen aan bod bij de lezingen, bij liederen, bij de offergang. De eerste communicanten hadden meestal eerst catechese en kwamen pas binnen na de geloofsbelijdenis om de Mis mee te volgen. Ze dekten mee de tafel en zongen een lied op het einde.
De reactie van de wekelijkse of traditionele kerkgangers hierop was nogal uiteenlopend. Wie één of meerdere van de kinderen kende, vond het meestal wel sympathiek. Sommigen konden genieten van het jeugdig enthousiasme en de verfrissende aanpak. Maar anderen stoorden zich aan de sfeer die in hun ogen te los was, te weinig gedisciplineerd. De kinderen zaten niet stil genoeg, ze wisten blijkbaar niet wat een Mis eigenlijk was. En moeten zij eigenlijk de inhoud en de sfeer van een viering bepalen, voor die ene keer dat ze er ook eens bij zijn? Sommige parochianen maakten zelfs rechtsomkeer toen ze zagen dat het een Mis was met vormelingen of eerste communicanten. Ze gingen nog liever terug naar huis dan dat te moeten meemaken. En inderdaad, die vieringen waren soms wat minder ordelijk en minder plechtig dan we gewoon zijn. De huidige generatie kinderen is niet meer opgegroeid met de boodschap: "Nu gaan we naar de kerk. Dat is niet echt iets voor kinderen, dus jullie moeten stilzitten en zwijgen". Nu maak ik er natuurlijk ook een karikatuur van, want zo was het vroeger nu ook weer niet. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dit: die kinderen hebben niet alleen catechisten nodig, maar ook ons, de gewone parochianen.
In het evangelie vandaag hoorden wij een stukje uit de parabel van de goede herder. Jezus wil een herder zijn voor zijn hele kudde, ook voor de schapen die dreigen verloren te lopen of al afgedwaald zijn. Ook voor de jonge schapen die nieuw zijn bij de kudde en die hopen door de groteren, de ouderen aanvaard te worden en te mogen meelopen. Niet toevallig is het vandaag ook roepingenzondag. Een priester of een pastoor wordt ook wel eens de herder van zijn parochie genoemd. Het is niet zo best gesteld met het aantal roepingen in de enge zin van het woord dan in onze streken. Moeten wij nu op deze roepingenzondag met zijn allen heel hard bidden, zodat volgende week de seminaries weer vollopen?
Natuurlijk niet. Misschien moeten we het begrip "roeping" in een wat bredere betekenis gaan opvatten. Geroepen zijn wij allemaal. En we weten dat een aantal taken in een parochie nu worden opgenomen door verscheidene mensen, omdat die ene pastoor onmogelijk alles kan doen. Zo moet eigenlijk ook die taak van de herder onder meerdere mensen worden verdeeld. Wij zijn allemaal herder, zoals wij ook allemaal schaap zijn. We hebben elkaar nodig, maar moeten ook onze verantwoordelijkheid in de kudde op ons nemen.
Keren we even terug naar de eerste communicanten en vormelingen. Zelf volg ik de vormselcatechese al een dertigtal jaar van nabij. Eerst als medewerker, later als verantwoordelijke. En sinds mijn dochter de fakkel heeft overgenomen, als geïnteresseerd toeschouwer aan de zijlijn, die zelfs af en toe nog eens mag invallen in blessuretijd. En natuurlijk slagen wij er niet in van die kinderen opnieuw parochianen te maken die elke zondag naar de mis komen.
De vraag is trouwens of dat de bedoeling is. Maar mijn ervaring leert wel dat de meeste van die kinderen echt wel vol goede wil zitten. Dat ze echt van plan zijn er een jaar lang het beste van te maken en zich in te zetten. Dat ze bovendien heel open staan voor nieuwe prikkels en ook gevoelig zijn voor het catechese-aanbod. Velen van hen ervaren in de voorbereiding en op de dag van hun vormsel toch een religieuze dimensie. En ook al komen zij nadien niet elke week terug, die ervaring en die stempel raken ze allicht niet meer kwijt. Sommigen getuigen er jaren later trouwens nog over. En ook de ouders die sinds enkele jaren worden ingeschakeld bij de voorbereiding groeien in hun rol. En, ook al zijn ze er soms wat aarzelend aan begonnen, ze vertellen toch achteraf dat ze er zoveel deugd aan beleefd hebben.
Belangrijk voor de kinderen is vooral dat ze voelen dat ze in een warme omgeving terechtkomen. Het maakt een heel verschil uit dat ze in de parochiegemeenschap een klankbord vinden, of op zijn minst een luisterend oor. En geen muur waar ze tegen aan botsen of een deur die gesloten blijft. Ze komen net piepen, het zijn nog kleine en kwetsbare lammetjes in onze kudde. Of ze zich er gaan blijven thuis voelen, hangt in grote mate af van het soort herders dat zij gaan ontmoeten
t is lang geleden dat we van de Greenpeaces iets hoorden! Je kent ze wel de mannen en vrouwen die vroeger met regenboog spandoeken en vlaggen, nu zijn het groene spandoeken en vlaggen met het woord greenpeace op, zich vastklampen aan een toren, of een poort, of een omheining om de aandacht te vestigen op inbreuken op het milieu Greenpeace (letterlijk: groene vrede) is een internationale milieuorganisatie, die als eerste doel heeft grootschalige milieuproblemen onder de aandacht te brengen van de politiek en het publiek door middel van lobbyen en geweldloze acties.
Greenpeace streeft de volgende waarden na: * Geweldloosheid Het voeren van vreedzame acties is altijd het uitgangspunt geweest van de campagnes van Greenpeace. De acties zijn nooit gewelddadig, ook al kunnen ze soms provocerend (uitdagend, tartend,...) overkomen. * Confrontatie Greenpeace gelooft in creatieve confrontatie. Door een bepaald gedrag en ideeën ter discussie te stellen, denkt Greenpeace mensen en organisaties in beweging te kunnen krijgen. * Onafhankelijkheid Greenpeace wordt gesteund door individuele personen. Greenpeace behoudt haar onafhankelijkheid door elke financiering van politieke partijen, regeringen of industriële groepen te weigeren. * De kracht van gezamenlijke actie Greenpeace gelooft in de macht van het aantal. De toekomst van het leefmilieu ligt in de handen van miljoenen individuen in alle uithoeken van de wereld die dezelfde opvattingen hebben. Samen kunnen volgens Greenpeace de milieuproblemen worden aangepakt en oplossingen gevonden. Regelmatig halen ze de krantenkoppen en lezen we hoe ze werden opgepakt en enkele uren of dagen werden vastgehouden in de plaatselijke gevangenis.
Aan deze organisatie moest ik meteen denken wanneer ik de eerste lezing gelezen had. Petrus en zijn vrienden stonden als eerste christenen een beetje op dezelfde manier in de wereld. Ze hadden de boodschap van hun voorganger Jezus op zak en probeerden net als Hij met de mensen in de straat een goede relatie op te bouwen. Ze probeerden allen die naar hen toekwamen op een vredige manier te benaderen en met hun menslievendheid te omringen terwijl ze de boodschap van hun Meester verkondigden. Deze boodschap strookte natuurlijk niet altijd met de Romeinse regering en zette ook al eens de ver doorgedreven wetten van de Joden aan de kant Daarom werden ze regelmatig enkele dagen vastgehouden en konden gelukkig vrijkomen omdat hen geen strafbare feiten ten laste konden gelegd worden Ze werden alleen maar opgepakt omdat ze een boodschap van vrede en gerechtigheid predikten die menig omstaander tegen de borst stootte. En vandaag meer dan 2000 jaar later lezen we nog steeds over hun trouw aan hun Jezus en de durf die ze hadden om Zijn boodschap te blijven verkondigen.
In het evangelie zien we 7 apostelen teleurgesteld naar het strand trekken, naar hun oude vertrouwde plek om gewoon maar te gaan vissen. Ze zitten daar samen in de morgenmist van de twijfel en zijn de draad van Jezus, de verbinding met Jezus, hun enthousiasme over Jezus wat kwijt gespeeld door alle tegenkantingen die ze reeds moesten ondervinden. Terwijl ze daar hun gewone werk terug proberen oppakken, - Beleven ze terug het verhaal van de wonderbare visvangst dat ze al eens hadden meegemaakt met hun Jezus. En het duurt een hele tijd voor ze het doorhebben dat ook nu nog hun Jezus verder leeft diep in hen en hun kracht is om Zijn werk naar behoren verder te zetten. - Ze beleven terug het verhaal van de broodvermenigvuldiging dat ze al eens hadden meegemaakt met hun Jezus. En het duurt een hele tijd voor ze doorhebben dat het breken van het brood en het delen van de vissen hen terug bij hun voorganger Jezus brengt die hen gevraagd had dit te blijven doen met alle mensen die ze ontmoetten. - En zij herinneren zich hoe ze Jezus hadden tegengesproken wanneer Hij hen vertelden dat Hij zou lijden en sterven. - Ze herinneren zich hoe ze sliepen terwijl Jezus gevraagd had om bij Hem te waken. - Ze herinnerden zich hoe ze op de loop geslagen waren uit angst voor de soldaten en hoe ze Jezus verloochenden wanneer hen gevraagd werd of ze ook niet tot zijn vrienden behoorden.
Hoe langer ze daar zitten, hoe duidelijker ze hun Jezus voor ogen, zien hoe ze Hem aan het werk gezien hebben, hoe ze Hem nabij waren in goede dagen, maar in slechte momenten bang en teruggetrokken waren En nu meer dan ooit ontdekken ze wat die Jezus op dit moment in hen doet, in hen teweegbrengt. Nu meer dan ooit ontdekken ze hoe die Jezus hen aan t werk zet en hoe ze tot drie ma al troe roepen hoe ze van Hem houden . Jezus roept hen weer op, spijts hun verloochenen en hun angst. Hij vraagt hen om naar de mensen te gaan, de gekwetste mensen het eerst. Hij belooft hen dat Hij altijd bij hen zou zijn zoals ze Hem nu diep in hun hart aanwezig weten en voelen.
Hoe langer ze daar samen zitten aan het meer van Galilea, hoe meer ze herkennen van hun Jezus en hoe meer ze Hem aan die oever, op de zijlijn van het leven, heel discreet in de morgenmist van de twijfel, heel dicht bij hen weten.
De verschijningsverhalen; ze zijn de diepe herinneringen die iedereen in zich meedraagt die van Jezus gehouden had. Iedereen die met Hem een stukje op weg was mogen gaan was diep in zijn hart nog vol van Zijn woorden en handelingen, van de manier waarop Hij naar de mensen ging en hen terug bij het leven haalden.
Iedereen die Hem ontmoet had, wist wel dat Jezus Zijn boodschap niet bij de Hogepriesters en Farizeeën was aangeslagen, maar wel bij de gewone mens in de straat, de gekwetste mens het eerst. Zij hadden begrepen hoe Jezus mensen aan mensen had toevertrouwd. Met Jezus weer helemaal in hun hart zien die 7 gewone vissers het weer helemaal zitten en trekken ze terug naar de mensen die zo verlangend zitten te wachten naar iemand die hen ziet en opmerkt, naar iemand die hen raakt en optilt om de weg van het leven verder te gaan.
Lieve mensen, wat hoop ik vurig dat wij allemaal de kracht en de moed vinden om onze christelijke geaardheid ten volle te blijven beleven. Om van hieruit, gewoon menslievend, bekommerd, genegen naar huis te gaan, naar onze buren, naar ons werk en allen die we op ons lijstje hebben die niet mogen vergeten worden...dat wij onze naam als christen niet beschamen.. (zien we soms naar Koppen, dan hebben we donderdag ll. de medewerkers voor de daklozen aan t werk gezien .pure christenen, al beseffen ze het zelf niet eens)
Ze hadden zich opgesloten. De deuren gebarricadeerd, luiken voor de ramen. Er was angst. Angst voor de omgeving. Angst voor de joden, angst voor de Romeinse bezetter. Ze zijn enkel onder elkaar, een klein groepje mensen. Ze kruipen bij elkaar, ineengedoken, moedeloos, ontgoocheld voor alles wat er gebeurd is. Hun droom is om zeep. De gebeurtenissen laten hen niet meer los. Ze zijn zo ontgoocheld. Het was allemaal zo mooi. Hij zou toch hun redder zijn. Wat heeft hij toch misdaan? En waarom heeft hij zich niet verweerd? Zijn wij er dan ingetrapt? Hebben wij iets gemist? Onze held, onze meester onze vriend, de goedheid zelf is als een misdadiger aan het kruis geslagen en vermoord. Hij heeft zich niet eens verdedigd.
Heeft hij ons in de steek gelaten of hebben wij hem verlaten? Wie zal het zeggen?
Goede vrienden, in de leerlingen herkennen wij onszelf, die bij tegenslag, ziekte en dood, bij ontgoocheling, ook geneigd zijn te zeggen: Voor mij hoeft het niet meer! DEUR OP SLOT. Ik doe niet meer mee. Waarom moet IK dat allemaal tegenkomen ? Kijken we even diep in ons hart; welke deuren hebben wij in ons leven niet allemaal gesloten?
En dan, een beetje later, ze zitten samen, afgesloten van de wereld, dan komen de herinneringen. Ze moeten over hem praten. Ze willen hem niet doodzwijgen. Weet je het nog? Dat moment aan het meer. De massa volk. Hoe schoon hij daar gesproken heeft. Het bleef maar duren, we konden er niet genoeg van krijgen. Hij gaf ze allemaal te eten, met enkel 5 broden en 2 vissen. Delen was zijn motto. Dat hebben we toch van hem geleerd. Toen hij mee in de boot zat en we dachten dat we zouden vergaan. Hij heeft ons gerust gesteld en geleerd de storm te verdragen. De schrik te verbannen. En ooit hij zei: gooi uw netten aan de andere kant Ja ze waren barstensvol. Zei hij toen niet ik zal van jullie mensenvissers maken?
Zou het zo niet gebeurd zijn? Hun woorden rijgen zich aaneen tot beelden en die beelden krijgen langzaam vorm. Een herkenbare vorm, een en al troost, want ze beginnen Jezus opnieuw in hun midden te zien. Ze ervaren hem als hun levende heer, zoals hij was, met zn warmte, zn levenskracht, zn vreugde. Hij sterkt ons, hij helpt ons vooruit. Ik voel het alsof hij zegt: Zoals de Vader mij gezonden heeft, zo zend ik jullie en hij ademt over hen: Ontvang de heilige Geest.
Hoe meer ze over hem praatten hoe enthousiaster ze werden. Het moet een geweldig gevoel gegeven hebben te beseffen dat het nu aan hen is en dat ze er niet meer alleen voor staan. Hij geeft hen kracht en bezieling. Door die ervaring heeft de angst plaatsgemaakt voor euforie. Ze voelen zich op dat moment als één ploeg, gesterkt door hun Heer en meester. Ze moeten gewoon de deuren maar terug open gooien.
Thomas, één van de 12 was er niet bij toen ze in hun enthousiasme Jezus zagen en voelde. Hij was er niet klaar voor. De leerlingen willen hem laten delen in hun wonderlijk nieuwe gelukservaring. Ok ik zal geloven, maar alleen als ik hem kan aanraken en zijn wonden kan betasten. Acht dagen heeft hij ervoor nodig. Acht dagen om zijn hart te laten ontdooien en opnieuw te durven geloven in de liefde. Acht dagen om langzaam weer op het spoor te komen van de goddelijke kracht die nog steeds in hem smeult, de vlaspit die niet is gedoofd. En dan, als hij er klaar voor is, komt ook hij tot zien en ervaart dat de liefde leeft: Mijn Heer! Mijn God!
Ik dacht hier ook aan wat een van die slotzusters in de tv-reeks In Gods naam zei: Als Hij u eens aanraakt, dan ben je verloren. Dat is wat God, wat Jezus doet: mensen aanraken, ze bezielen met zijn Geest van liefde en vrede.
Johannes speelt in zijn beschrijving met de 2 elementen: zien en geloven. Als je ziet kun je geloven als je durft geloven kun je ook zien. Zalig dat je in iemand kunt geloven zonder hem gezien te hebben. Of Zalig die niet gezien hebben en toch geloven . Zijn dit niet de fundamenten van ons geloof? Herkennen wij allemaal niet deze situatie?
Misschien behoren we tot het slag van de eeuwige twijfelaars? Misschien behoren we tot het slag van de zelfverzekerden? Misschien zwalpen we voortdurend tussen zekerheid en twijfel? Dit waren de 3 themazinnen van de schuldbelijdenis daarstraks. Maar ze zijn echt, herkenbaar voor ons allemaal. We mogen al eens zwak zijn, we mogen al eens twijfelen, als we maar willen zien, en willen geloven.
Je kunt het evangelie van vandaag verschrikkelijk negatief of zwartgallig vertellen. Maar je kunt ook wijzen op de tekenen van hoop, op de vreugde van het samenzijn Op het leven dat alles overwint.
Vorige zondag waren we met de familie in de Ardennen in de provincie Luxemburg. Het dorpje noemt Mirwart, als je geen GPS hebt vind je het nooit. We gingen naar de paasmis. Een lege kerk. Enkel vooraan een paar stoelen rond een kleine tafel. Onder de verwarming van zon ronde gasstraler. Ik telde 25 mensen. Wij waren met 6, en was nog een familie van 5 personen die Duits sprak en nog een ander Vlaams gezin van 4 personen. Dus max.10 parochianen. Nous sommes très nombreux zei de oude pastoor. Hij zag het ook positief en was merkelijk content.
Een van de 12 leerlingen verraadt Jezus. Een van de 12 weigert Zijn voeten te wassen en verloochent Jezus. Een van de 12 wil met eigen handen voelen dat hij verrezen is. Een van de 12 heeft hij het meest lief. Geeft dit geen moed dat zijn volgelingen ook maar gewone mensen waren? Willen we er toch maar in blijven geloven?
Straks, in het slotgebed zullen we bidden: God, onzichtbaar maar rakelings nabij Onzichtbaar maar rakelings nabij, dichter kan niet. Maar toch onzichtbaar.voor diegenen die niet willen zien, die niet geloven. Goede vrienden, ons deel van de verrijzenis kunnen we bijdragen door onze handen op de wonden van de mensen te leggen, wetend dat het de wonden van Jezus zijn. door te luisteren naar de kwetsuren van medemensen, door hen te bemoedigen en te troosten.
We zitten onder een prachtig kunstwerk van Angela Glajcar. Een kunstwerk dat volgens de kunstenares niet religieus is, maar het wel een betekenis kan krijgen in deze gewijde ruimte. Een kunstwerk dat heel de verzamelde gemeenschap hier overspant. Een kunstwerk dat ook heel de vastentijd en paastijd overspant. In het begin dacht ik: hangt dat hier niet te lang? Maar hoe langer ik het bekijk, hoe meer ik er van overtuigd ben dan het goed is dat het in de vasten én heel de paastijd hangt. Heel onze opgang naar Pasen heeft het meegemaakt: onze wil tot bekering met Aswoensdag, ons verlangen naar een betere en rechtvaardigere wereld door Broederlijk Delen, onze inkeer in de boeteviering, de hernieuwing van de doopbelofte van de vormelingen, het verlangen van de eerste communicantjes om er helemaal bij te horen, ... Maar ook heel de Paastijd zal het er hangen, alsof het zeggen wil: al je verlangen, je zoeken en vragen is niet vergeefs geweest! Het is immers Pasen! Veertig dagen duurde ons zoeken en vragen. Vijftig dagen duurt Gods antwoord: Jezus is verrezen! Hij leeft! En Hij geeft ook ons eeuwig leven!
Het kunstwerk zegt me: ga op, naar boven, de weg naar het licht, naar het leven... Het kleine stuk zegt: je kan ook beneden blijven, als je dat wil, met je twee voeten op de grond... Maar altijd is er deze boodschap: kijk dieper dan de oppervlakte. Zelfs een blad papier is meer dan een voor- en een achterkant. Het heeft ook een binnenkant. Die binnenkant wordt zichtbaar door het papier te scheuren, op een speciale manier op te hangen, er licht op te schijnen, zo komt de binnenkant aan het licht... Ook mensen hebben een binnenkant, die je langzaam moet leren kennen. Die binnenkant leer je maar kennen als je ze zacht en liefdevol belicht. Als de mens kans krijgt naar buiten te komen...
Jezus heeft nog een dimensie méér, een dimensie die we niet kunnen zien. We kunnen ze wel ervaren in geloof en vertrouwen. De dimensie van de Verrezene!
En dat is zelfs de kern van ons geloof. Als ik aan de gemiddelde kerkganger zou vragen om in één zin samen te vatten waarover het christelijk geloof gaat, dan is de kans groot dat die zou zeggen: Jezus heeft ons komen leren dat we elkaar graag moeten zien. Moeten... Dat is waar. Maar het is niet de kern. De kern van ons geloof is geen moeten, geen gebod of verbod. De kern is dat Jezus verrezen is. Hij komt naar ons toe met zijn open, gekwetste handen en noemt ons bij onze naam, zoals Maria Magdalena die ochtend in de tuin. Een geloofskern die ongelooflijk is!
Maar als we het paasevangelie bekijken, zien we dat ook de eerste leerlingen, die Jezus tot op het einde gevolgd zijn, niet meteen tot verrijzenisgeloof komen. Daarom is dit verhaal ook zo meesterlijk.
Het begint al toen het nog donker was(toen het 'inzicht' er nog niet was) , die bewuste zondag.
Vrouwen gaan naar het graf. (Maria van Magdala gaat naar het graf) Zij vinden de steen weggerold. Ze durven niet naar binnen gaan en halen er dan de leerlingen bij. Die durven wel binnen gaan. De doeken liggen netjes opgerold maar voor de rest is het graf leeg. Het lichaam is dus niet gewoon weggeroofd.
Het verhaal dat we hier horen, is het scenario dat nog altijd door veel mensen gevolgd wordt. Het jammere is alleen dat de meesten blijven steken bij de onrustwekkende verdwijning van een lijk. Wat Jezus gezegd en gedaan heeft, daar kunnen ze nog inkomen, maar dat Hij uit de doden is opgestaan, dat gaat te ver. Net als de eerste leerlingen zouden ze dat willen verifiëren. Maar dit verhaal leert ons dat zelfs als men kan verifiëren, er toch nog altijd geloof aan te pas komt om te kunnen zien en begrijpen wat hier aan het gebeuren is.
Geloven in de verrijzenis is niet onmogelijk. Daarmee is niet gezegd dat het eenvoudig is. Het kan eenvoudiger worden door thuis te komen in die lange liefdesgeschiedenis tussen mensen en God omdat je dan hetgeen gebeurd is, beter kan plaatsen, maar het blijft een kwestie van geloof en van liefdevol vertrouwen.
Een liefdevol vertrouwen dat ons weer hoop geeft, de komende paastijd en hopelijk nog heel lang!
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
