Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Het is de tijd van het jaar wanneer gezinnen en families samen zitten, gewoonlijk, aan een rijk voorziene dis in een gezellig, warm en versierd interieur.Wat een rijkdom, wat een luxe, wat een blij en gelukkig gevoel. Tegelijk horen en zien we de ellende van medemensen, zonder huis, zonder geld, zonder land! Het beroerd ons, we worden er mistroostig en verdrietig door omdat we ons onmachtig voelen en we zelf niet durven in actie komen.Gelukkig zijn er altijd wel mensen die, hoe bescheiden ook, wel iets durven ondernemen. We proberen wel hen bijv. financieel bij te staan maar tegelijk weten we dat, wat we ook doen, het steeds maar een druppel op een hete plaat is.
En dan gaan mijn gedachten naar het evangelie. We kennen de verhalen die dezer dagen vertelt worden zo goed, maar we staan er niet altijd bij stil. Een heilige familie, wat is dat eigenlijk? Is dat een gezin waar alles in evenwicht en in alle peis en vrede verloopt? Kan dat wel, een gezin waar nooit problemen zijn, met opgroeiende kinderen, met de partners onderling? En hebben wij iets aan dat gezin van Nazareth? Over de jeugdjaren van Jezus is zo weinig geweten dat wij ons geen beeld kunnen vormen van de kleuter, de puber of de jongeling. De evangelisten hebben Hem uiteindelijk maar leren kennen wanneer Hij gelouterd was en bereid Gods weg te volgen, en toen was Hij 30 jaar en Zijn wilde haren reeds kwijt.
Waarom dan toch dat feest en het gepraat over een Heilige Familie? Wij mensen hebben nu eenmaal nood aan voorbeelden, aan idealen. Daar trekken we ons aan op, die maken ons duidelijk of we goed bezig zijn. We vinden ons terug in de bezorgheid van Jozef en Maria wanneer ze merken dat hun kind zich niet in de karavaan bevindt en ook niet bij familie is.Wat een angst! En wat een vreugde bij het terugzien. Met dan onmiddellijk het onthutsende antwoord van de jeugdige Jezus. Wat zocht Hij in de tempel, Hij was nog maar 12 jaar. Hij was nog geen bar mitswah. Wil Lucas hiermee aangeven dat Jezus vroegrijp was? Wat Maria wel wist is dat Jezus een bijzonder kind was. Nu gaan alle ouders, en zeker moeders er vanuit dat hun kind bijzonder is. Lucas, die dit relaas lang na de dood van Jezus heeft opgetekent weet natuurlijk hoe het verder met Jezus gegaan is. Misschien heeft hij dit verhaal via anderen vernomen want een echt vervolg is er niet, alleen de droge opmerking en ik citeer: 'Hij ging met hen mee en schikte zich naar hen!'
Waarom vinden wij het gezin van Nazareth een Heilig gezin? Van bij de boodschap van de engel heeft Maria zich geschikt naar de vraag en de wil van God. Maar ook Jozef heeft God in zijn leven toegelaten wanneer hij Maria tot zijn vrouw nam en zorg droeg voor haar en het ongeboren kind dat duidelijk niet van hem was. Meer nog, door deze daad bracht hij Jezus onder in de stam van David, want het was Jozef die tot de nazaten van David behoorde.
Later zal hij Jezus opvoeden volgens de wetten van het Joodse volk. Vandaar de bedevaart naar Jeruzalem. Van Jozef weten we dat hij een ambachtsman, een timmerman was, en verder dat hij rechtvaardig en Godvrezend was. In deze tijden van gebroken en nieuw samengestelde gezinnen is het niet makkelijk kinderen in harmonie en in een rustige sfeer op te voeden. We moeten ze tot zelfstandige mensen maken, we mogen de teugels niet te strak houden, toch verlangen we wat discipline van hen, zowel in de studie als in de omgang met de anderen. Een diploma in goed ouderschap zullen weinigen onder ons halen!
Het is met een zucht van opluchting dat we, wanneer ze hun weg gevonden hebben en zich als een goed mens in de maatschappij bewegen, kunnen laten gaan, maar wie durft het, zich op de borst kloppen en denken, laat staan zeggen: Ik heb het goed gedaan!
Eigenlijk heeft Maria dit niet mogen beleven, want, toen Jezus volwassen was, en ondanks de vele wonderen en wijze raadgevingen, de duidelijke verbondenheid met God, die Hij vader noemde, schopte Hij zozeer tegen de gevestigde macht, dat zij wel gedacht en geweten heeft dat zon gedrag naar mensenmaat verkeerd moest aflopen. Haar heiligheid is dat ze Hem nooit afgevallen is. Mischien ook een bewijs van haar nooit aflatende verbondenheid met God. Daar zal ook haar kracht geschuild liggen. Zou het gebed ons kunnen brengen tot diezelfde vrede en offerkracht, een kind laten gaan vergt nu eenmaal veel vertrouwen en hoop op een goed verloop!
Wij mensen hebben nood aan voorbeelden, aan idealen,daar kijken we naar op, daar willen we naar leven.
Kerstmis C 2009 - Donderdag 24 en vrijdag 25 december 2009
Eerste lezing: Jesaja 9, 1-3.5-6 - 'Een kind is ons geboren' Evangelie: Lucas 2, 1-14 - 'Heden is ons een Redder geboren'
Een titel boven een viering, die eigenlijk heel onnozel gekomen is. Een voorbeeldviering die we ergens vonden, begon met een regie-aanwijzing: er klinkt een stem van een lector. We hebben die aanwijzing ook in de boekjes laten staan. Maar het bracht ons op het idee: met Kerstmis klinkt er een stem! Dat is toch wel de kern van wat Kerstmis betekent! Gods stem klinkt in onze wereld.
Er heeft een stem geklonken, zowat 2000 jaar geleden. Gloria in excelsis Deo, Eer aan God in den hoge, want een kind is ons geboren, liggend in de kribbe. Een teken van hoop en vrede. Die stem van de profeten klonk al vele eeuwen eerder. De moeilijke, maar hoopvolle tekst van Jesaja laten we elk jaar weer klinken in de kerstnacht: Het volk dat ronddwaalt in het duister zal een licht zien. Geen stokken meer die slaan, geen soldatenlaarzen meer die in het duister stampen. Het is de profetenstem van protest tegen onrecht, oorlog en geweld, een stem die vandaag meer dan ooit nodig is. Een stem die vandaag meer dan ooit moet blijven klinken.
Er heeft een stem geklonken van engelen, boodschappers van vrede: Eer aan God in den hoge, en op aarde vrede aan alle mensen van goede wil. Vrede aan iedereen die zijn hart openzet voor een goede boodschap: God wil onder de mensen wonen. Vrede aan iedereen die zich durft laten vertederen door de aanblik van een kind. Of het echt een hemelse schare was, die daar klonk, weet ik niet. Maar de evangelist Lucas maakt wel duidelijk dat hier iets aan de hand is. Dit is geen gewone geboorte, maar de geboorte van God in deze wereld. Daar moet je wel voor openstaan. In het stadje Betlehem ging het leven zijn gewone gangetje verder. Niemand had iets gehoord, niemand had iets gemerkt. Alleen herders hadden er oog voor. Ruwe bonken, maar met een zorgend karakter. Zij horen de stem. En wordt ook God niet herder genoemd?
Er klinkt een stem... Klinkt ook vandaag die stem van Kerstmis, van God die geboren wordt? Kan God ook vandaag mens worden? Kunnen wijzelf mens worden voor elkaar? Als we naar de wereld rond ons kijken, dan hebben we soms de indruk van niet. Soldatenlaarzen stampen nog steeds in het duister, stokken worden nog altijd gebruikt om te slaan in plaats van te bouwen. Heeft Jezus vrede gebracht? Was dat de redding die ons beloofd werd? Een kind in een kribbe? Wat hebben we daaraan?
En toch is sinds die nacht niets nog hetzelfde... In die Jezus heeft Gods stem geklonken. Een stem van liefde en vergeving, van steeds nieuwe kansen, van klein en weerloos zijn als een kind, of als graan in de akker, sterven om te leven, ... Sinds die nacht is niets meer hetzelfde... We kunnen niet meer zeggen dat we het niet wisten. Kerstmis geeft ons een verpletterende verantwoordelijkheid. Als het zo is, dat God mens is geworden onder de mensen, dan moeten wij ook mens onder de mensen worden. Dan moeten ook wij meer menselijk zijn voor elkaar. Dan kunnen we niet onverschillig doen tegenover elkaar. Dan kunnen we niet anders dan elkaar tegemoetkomen, elkaar dragen en steunen, voor elkaar vrede zijn. Mensen van goede wil, mensen van zijn welbehagen.
Dat vermag een klein kindje in een kribbe: dat het hart van mensen verzacht wordt. Ik merk het overal om me heen in deze kerstdagen. Mensen worden zachter, vriendelijker. Hoe jachtig het er in de winkelstraten ook aan toe gaat, toch is er ook meer vriendelijkheid dan anders. Het is niet alleen maar platte commercie. Allemaal voelen we het aan: Kerstmis gaat toch om die boodschap.
Morgen/vandaag klinkt het wat plechtiger: in den beginne was het Woord. En het Woord was bij God. En het Woord was God. Het klinkt plechtiger, maar het zegt juist hetzelfde: Gods stem klinkt in onze menselijke geschiedenis, in ons menselijk bezig zijn. Aan ons om ons hart te openen... Aan ons om een antwoord te zijn... Aan ons om de stem te laten klinken... Aan ons om het voor anderen ... Kerstmis te laten zijn. Zalig Kerstfeest aan iedereen!
Vierde zondag van de advent C 2009 - Zaterdag 19 en zondag 20 december 2009
Eerste lezing: Micha 5, 1-4a - 'Uit u, Bethlehem, wordt geboren die over Israël zal heersen' Evangelie: Lucas 1, 39-45 - 'Gezegend de vrucht van uw schoot'
In het Middelheim staat een prachtig beeld en dit noemt 2 zwangere vrouwen. Een groot majestueus beeld, 2 zwangere vrouwen met lange gewaden, de armen in de heup, gezellig keuvelend over hun zwangerschap. Je moet dit beeld gezien hebben, zeker na dit evangelie.
Maria bezoekt haar nicht Elisabeth. In de Slimste mens zou men nu de vraag stellen: wat weet je over Elisabeth? Er zouden na veel proberen 4 blokjes verschijnen: Is op latere leeftijd in verwachting geraakt Moeder van Johannes De Doper Woont in Juda Nicht van Maria ... 80 punten.
Maar er is meer: Maria en Elisabeth zijn allebei in verwachting. Voor Elisabeth was het al te laat. Post-menopauze. Kans gemist. Maar dit is geen les biologie. Het gaat eigenlijk veel dieper. Omdat God van Elisabeth houdt, is er geen te laat En voor Maria is het te vroeg. Zij is nog niet getrouwd. Maar omdat God van Maria houdt, en omdat zij zijn liefde toelaat,is er geen te vroeg
Eén ding hebben vrouwen vóór op mannen, dat zij intuïtie hebben, emoties, veel meer inlevingsgevoel, veel beter en ook veel sneller dingen aanvoelen, dan wij, mannen, die de dingen niet voelen, niet begrijpen, of pas veel te laat.
Nog iets hebben vrouwen vóór op mannen, dat zij kinderen mogen dragen en baren, dat zij in Gods Scheppingsorde zijn uitverkoren om negen maanden lang een kind te mogen voelen en dragen en iedere minuut te beleven. Dat zij als eersten mogen ervaren dat ze zwanger zijn (wij, mannen, weten het pas als de vrouwen het ons willen zeggen), dat zij als eersten het voorrecht, het heerlijke gevoel hebben, het kindje voor het eerst te voelen trappelen in de buik (ook dat kunnen wij, mannen, niet voelen). In de biologische Scheppingsorde, door God gewild, is de vrouw dus de meest begenadigde van beiden.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat vandaag, op deze vierde zondag van de Advent, vrouwen centraal staan. Wanneer de zwangere Maria bij de hoogzwangere Elisabeth op bezoek gaat, gaat het gesprek natuurlijk over de kinderen die ze beiden dragen, kinderen die ze nog niet kennen, maar waarover ze toch al een en ander beginnen te vermoeden, te voelen, intuïtief te weten. Zoveel is zeker, het zullen zéér bijzondere kinderen worden.
Nog maar vier dagen scheiden ons van Kerstmis, het feest van Jezus geboorte. . Als Lucas dit evangelie schrijft, 80 jaar na de dood van Jezus, kent hij reeds het leven van Jezus, zijn kruisdood en verrijzenis. Hij weet reeds dat de eerste christenen Jezus vereren als de Messias, Gods evenbeeld. Wij, mensen, zeggen ook soms achteraf, soms jaren nadien: Het heeft zo moeten zijn. Misschien drukken we daarmee ons geloof uit dat ons levenslot als het ware door God beschikt is.
Advent is wachten We weten wat het is: wachten op de trein die alweer te laat is, wachten bij de kapper, aan de kassa van het warenhuis, in de wachtzaal bij de dokter, in de file. Wachten tot er beweging komt in de rij voor ons, wachten tot we eindelijk zelf aan de beurt zijn. Wachten is een tijd die twee keer zolang duurt als niet wachten.
Maar wachten kan ook anders zijn. Wachten op de uitslag van een medisch onderzoek. Is dat gezwel nu kwaadaardig of niet? Eindigt dat bloedonderzoek in een positieve dan wel in een negatieve diagnose? Wordt mijn kind nog ooit gezond? Ontwaakt mijn zoon nog uit de coma, en zal hij ooit helemaal genezen? We kennen zulk wachten vol angst, maar ook vol hoop. Hoop op een gunstige uitslag, hoop op herstel, hoop op rust, op vrede. Wachten is dan niet meer gewoon wachten; het is verwachten geworden, uitzien naar, verlangen naar. Dat is ook advent: verwachten, uitzien naar, verlangen naar. Niet naar iets, wel naar Iemand.
Dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd. Wat heb je aan dit verlangen als je je energiefactuur niet kunt betalen, als je zonder werk zit en toestand uitzichtloos is. Wat heb je aan dit verlangen als je in de kou moet overnachten omdat er geen herberg de deur opent voor jou. Wat heb je aan dit verlangen als je verschrikkelijk treurt om het verlies van je kind of je levensgezel.
Advent is echter ook: hopen.. Hopen dat kleine eenvoudige dingen mensen kunnen helpen en opbeuren. Een omhaling voor welzijnszorg waarin mensen delen van wat ze hebben, een lied en een tekst met juiste woorden, de glimlach van een kind, de hand op je schouder, een licht aan de hemel of een ster die net iets feller flikkert dan de anderen, het gevoel: ik ben niet alleen, ik voel de anderen rondom mij, de zaligheid om nog met de familie bijeen te komen in deze dagen . allemaal kleine eenvoudige dingen die hoop in zich dragen.
En al kan in deze periode de pijn groter zijn ergens is er een lichtje. Kan het nog eenvoudiger dan de boodschap van goede wil van dat wichtje, geboren in een stal, in een schuur, met zeer eenvoudige mensen, en met herders die het komen groeten. Ze zien het liggen in een voederbak, lager bij de grond kan niet .een voederbak voor dieren. Er wordt mooie muziek gemaakt, er klinken liederen met mooie melodieën.
Wat een verschil met het feestgedruis in de stad, de koopwoede, de geforceerde sfeer op de kerstmarkten, het gecommercialiseerd gedoe met pakskes of geschenken .
Vrienden, laten we toch dit teken van hoop maar niet negeren. Laten we de kans dat iets of iemand ons aanspreekt, helpt en moed geeft .. niet voorbij lopen. Laat ons samen de stap zetten naar mekaar toe. Deze periode heeft zn schone kanten
Zing, vecht, bid, werk,huil, lach en bewonder Zing, vecht, bid, werk, huil, lach en bewonder .
Is het buiten koud en onherbergzaam, laat het hier in deze kerk en misschien ook thuis dan even een oase van rust zijn, een moment om stil te vallen en om te kijken in verwondering naar wat goed is.
Derde zondag van de Advent C 2009 - Zaterdag 12 en zondag 13 december 2009
Eerste lezing: Jesaja 12, 2-6 - 'Vol vreugde zullen jullie water putten uit de bron van de redding' Evangelie: Lucas 3, 10-18 - 'Er komt iemand die sterker is'
Hij (die komt) zal u dopen in de heilige Geest en vuur. De wan heeft Hij in zijn hand om de dorsvloer op te ruimen. Het graan verzamelt Hij in zijn schuur, maar het kaf zal Hij verbranden in onblusbaar vuur. Zo en met nog vele andere manieren verkondigde Johannes met klem aan het volk de Blijde Boodschap. Zo schrijft Lucas.
Blijde Boodschap! De wan heeft Hij in zijn hand. Het kaf zal Hij verbranden in onblusbaar vuur. Is dat nu een blijde boodschap, is dat nu goed nieuws? Zo klinkt het alleszins niet! Maar je moet wel willen horen wat er gezegd wordt. Vergelijk het bijvoorbeeld met wat vorige week nog voor Sinterklaas gezongen werd: Wie zoet is krijgt lekkers. Wie stout is de roe. Als wij ons verkijken op alleen maar het tweede zinnetje, dan is dat evenmin een prettig vooruitzicht. Maar het eerste zinnetje kan niet zonder het tweede. Het geheel maakt dat we kunnen zeggen: Schep vreugde, dit is goed nieuws.
Ook Gaudete, zoals deze derde zondag van de advent al eeuwenlang wordt genoemd, betekent zoveel als wees verheugd, schep vreugde. Het nodigt ons uit om te zeggen: wat ik hier doe, in welke mate heb ik daar iemand mee blij gemaakt. De Sint mag dan al terug naar Spanje zijn, wat vandaag van ons verwacht wordt lijkt een beetje op wat Sinterklaas doet: iets uitdelen, iets geven om iemand blij te maken. Het speelgoed, geschonken door Sinterklaas en Zwarte Piet, maakt kinderen voor een hele tijd gelukkig. En dat maakt tegelijkertijd de Sint blij! Geven doet deugd! Dat is ongeveer waartoe wij op deze Gaudete-zondag worden uitgenodigd: geef, maak mensen blij, en wees daar zelf verheugd om. Opgelet! Maak iemand blij, is wat anders dan maak iemand aan het lachen. (Dat is meer een opdracht voor Urbanus, Gaston Berghmans of andere feestneuzen). Maak iemand blij, schep vreugde, gaat dieper, is een opdracht.
De derde zondag van de advent wordt altijd onze aandacht gevraagd voor Welzijnszorg. Het thema voor dit jaar is: Werk armoede weg! En hoewel dat helemaal anders klinkt dan schep vreugde, gaat hun actie ongeveer dezelfde toer op. Werk is een voor de hand liggend thema. Zeker nu in deze tijd van crisis, meer dan 10 % mensen zonder werk, en daardoor aan de rand van de armoede zit.
In betere economische tijden was een veel gehoorde reactie op iemand die aan de dop was: ga toch werken, man! Vandaag weten we, en ondervinden we, dat gaan werken niet voor iedereen op dezelfde manier kan en zeker niet voor iedereen voor de hand ligt. Veel mensen hebben geen werk of moeten tevreden zijn met de job die ze te pakken krijgen.
Daar wil Welzijnszorg dit jaar werk van maken. Met het programma dat Johannes de Doper in het evangelie voorstelt, lijkt dat trouwens best haalbaar: Wie dubbel heeft, laat hij delen met wie niets heeft, en laat wie voedsel heeft, hetzelfde doen. Wees tevreden met wat je verdient. Maak geen misbruik van je machtspositie. Alleen blijkt dat in de praktijk minder goed mee te vallen dan in theorie. Bij delen in twee, broederlijk delen in twee, nijgt je eigen helft toch altijd wat groter uit te vallen. Alsof wij ons willen indekken voor het tegenovergestelde. Delen met een ander, ja oké, als ikzelf maar niets tekort kom. Werk maken van jobs voor een ander, ja oké, als ikzelf maar aan de bak blijf komen.
Omdat we op deze zondag van de advent altijd een bijzondere omhaling doen, staat er in de campagnebrochure Welzijnszorg een uitgewerkte homilie. Ik heb de tekst vluchtig doorgenomen, maar de stijl ervan ligt mij niet echt. Toch heb ik er twee dingen uit onthouden, één woord dat er eigenlijk niet staat, en één erg mooi geformuleerde zin.
Eerst dat ene woord, dat er niet in staat. De brochure geeft het voorstel om, zoals wij in het begin van deze viering ook hebben gedaan, het licht van de adventskrans te delen, te ver-delen over heel veel kleine lichtjes. En om die brandende kaarsjes, in de lichtritus bij de drie brandende kaarsen van de adventskrans te plaatsen. Tussen de plooien van de zin door, las ik tussen branden en lichtritus, het woord brandspiritus, dat er eigenlijk niet staat. Maar het zegt wel wat wij kunnen zijn: licht, en wat wij kunnen doen vandaag: spiritus, begeestering brengen.
En dan deze ene mooie zin: Ingaan tegen de heuvel-van-teveel en de dalen- van-tekort. Die ene zin sluit wonderwel aan bij de roep van Johannes in de woestijn, om de paden van de Heer recht te maken. Tegelijk verwoordt die zin zeer goed wat Welzijnszorg wil doen in deze moeilijke tijd van crisis: projecten steunen om de mensen die weinig kans krijgen om in het gewone arbeidscircuit mee te draaien, toch aan een waardige en duurzame job te helpen. Het geld dat in de collecte voor Welzijnszorg moet daarvoor dienen. Schenk gul, maak iemand blij, schep vreugde, en je zal merken dat geven echt deugd doet.
Krom krijgt vorm-Mens waardig - 2e zondag Advent C 2009 - Marc
Tweede zondag van de Advent C 2009 - Zaterdag 5 en zondag 6 december 2009
Eerste lezing: Filippenzen 1, 3-6,8-11 - 'Onberispelijk op de dag van Christus' Evangelie: Lucas 3, 1-6 - 'Heel de mensheid ziet Gods redding'
Het is voor mij elk jaar een grote opluchting als rond 15 november de heilige man van zijn boot stapt aan het Steen. Dan weet ik dat hij dit weekend weer Piet bij mij de schouw instuurt, want van één ding ben ik zeker: hij mag mij nog altijd bij de brave kinderen rekenen... dat hoop ik toch...
Nu is er verleden jaar een rel losgebarsten rond het hoofd van de brave Sint. Er waren boze stemmen opgegaan om te eisen dat het kruis van de mijter van Sinterklaas moest verdwijnen. Want de kindervriend was de vriend van alle brave kinderen, en die zijn niet alleen katholiek, maar ook humanist of Joods of moslim. En ook dit jaar is daarover ruzie gemaakt. Verwijten vlogen rond van onze kant naar de andere, de inquisitie werd weer van stal gehaald, de godsdienstvrijheid hoog in het vaandel geschreven, de christelijke wortels van onze westerse beschaving opgegraven, enfin, een stevig stukske ruzie waarbij katholieken en niet-katholieken dapper over en weer schoten.
Tot er ergens iemand - van de katholieke kant, geloof ik - schuchter zijn vinger opstak en beleefd zei dat het waarschijnlijk allemaal om een misverstand ging. Want dat er op de mijter van de katholieke bisschoppen nooit een kruis gestaan had. En dat Klaas, toen hij nog bisschop van Myra was, zelfs geen mijter had gedragen, want dat dat toen de mode nog niet was. Einde discussie.
Aan deze discussie moest ik denken, als ik las wat er vandaag in de brief aan de Filippenzen staat: dat uw liefde steeds rijker wordt aan ware kennis en fijngevoeligheid in alles, om te kunnen onderscheiden waar het op aan komt. Waar het op aankomt... we maken ons dikwijls druk over dingen ook in zake geloof en zeden waar het niet zo op aan komt, denk ik. In de warboel en de conflicten waarin wij en onze samenleving leven, is het niet zo eenvoudig om te weten waar het op aan komt. Vele profeten trompetteren hun groot gelijk uit, links en rechts.
In tijden van Sinterklaas en kerstballen zouden we gaan denken dat het erop aan komt de grootste cadeaus te kopen niet voor niets stond er op de kruisloze mijter van sinterklaas een soort dollarteken... Om te weten waar het op aan komt, moeten we de stilte in, zoals Johannes de Doper de woestijn in is getrokken.
Advent is zo'n woestijntijd. We herinneren ons nog misschien de iets ouderen onder ons dat we dat ook als een soort vastentijd beleefden. In de stilte horen we misschien zijn stem, die ons oproept tot bekering. Onze kromme wegen, die slingeren tussen gekwetste ijdelheid en machtsdrang en schijnwaarden, kunnen recht getrokken worden, recht naar het geluk dat God ons wil geven.
Dat geluk, aan de einder van de advent, komt tot ons in de kwetsbare, lieve gestalte van een kind, met zijn arme moeder en vader overgeleverd aan de willekeur van een harde maatschappij. Soms hoor ik mezelf en anderen zeggen: kerstmis is veel te zacht, te romantisch, al dat engelengezang en kaarsjes. Ik denk dat dit fout is gedacht. Kerstmis is een lief feest. Kerstmis wordt het feest van de zachte, kwetsbare liefde. Het mysterie waarin wij proberen te geloven is groot, wij kunnen niet heel zijn betekenis in één begrip of in één feest samenvatten. Pasen is geweldig, de triomf over de dood, een feest van overwinning. Maar hetzelfde mysterie dat ons in leven houdt, is ook zachtheid, begrip, liefde, kwetsbaarheid. Een kwetsbaarheid die niet zal ten onder gaan, dat is Gods belofte.
Over die kwetsbaarheid spreekt Paulus in de brief aan de Filippenzen. Het is maar als wij fijngevoelig worden in de liefde, dan we weten waar het op aan komt. Alleen dan vinden we de gerechtigheid die komt van Jezus Christus. In die gerechtigheid wordt het leven mens-waardig, voor iedereen, ook voor de kleinen, de zwakken, de mensen op de dool, de mensen die onderaan de ladder gevallen zijn in de strijd om het recht van de sterkste.
Dat prediken, is prediken in de woestijn. Die boodschap roeit tegen de stroom in, tegen het recht van de sterkste, het vechten om het eigen belang, ook ons eigen belang. Onze samenleving heeft die tegendraadse roeiers echter hard nodig. Laten we samen in ons wankel bootje tegen de stroom in blijven roeien. Ons einddoel is de kwetsbare zachtheid van een pasgeboren kind. Die zachtheid is sterker dan alles wat in deze wereld de fijngevoelige liefde dreigt te verstikken.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
