Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Vandaag zit de viering en de teksten als het ware geprangd tussen twee zeer belangrijke gebeurtenissen in het kerkelijk jaar en in onze eigen beleving van ons geloof, nl. Hemelvaartdag en Sinksen. De evangelielezing van vandaag, Johannes 17, staat bekend als moeilijk,daarom willen wij er dan ook even bij stilstaan , er even over praten en proberen een beetje duiding te geven!
Het gebed, want dat is deze tekst toch, wordt door Jezus uitgesproken tijdens Het Laatste Avondmaal. Hij drukt hier zijn zeer grote bekommernis uit over het lot van Zijn vrienden en smeekt de Vader hen toch niet in de steek te laten. Hij weet , en zegt het ook, dat aan Zijn wereldlijk leven een einde komt. Zijn prediking en zijn genezingswerk is voltooid. Het is op dit moment dat Jezus dit gebed, deze smeekbede aan zijn Vader richt. Het is een echte samenvatting van Zijn boodschap, de boodschap van liefde en verdraagzaamheid, maar ook van standvastigheid in een voor hen o zo vijandige wereld. Als Hij zegt dat zij niet van de wereld zijn, zoals ook Hij niet van de wereld is, bedoelt Hij dat, hoewel zij in de wereld leven, zij hun onafhankelijkheid behouden, omdat ze in hun diepste wezen meer verbonden zijn met Jezus en Zijn Vader, en minder met de wereld en haar harde wetten. Door zich zo verbonden te voelen met God beschikken zij nu al over eeuwig leven. Jezus zendt hen de wereld in zoals de Vader Jezus gezonden heeft. Zij zetten het werk van Jezus voort: het brengen van Zijn Blijde Boodschap, het woord van God en daarmee het eeuwig leven.
Zo is het Woord ook tot ons gekomen, want die boodschap was niet voor de leerlingen en het volk van toen alleen, ze moet ook doorgegeven worden, zowel in de tijd als in de ruimte, dat wil zeggen overal waar mensen in vrede met elkaar willen leven. Moeilijke opdracht, maar daar zit nu juist de kracht van het Woord en meer nog dan woorden zijn het ook de bijhorende daden die tot navolging strekken!
Tal van mensen zetten zich vanuit kerken en vanuit hun geloofsovertuiging in voor mensen in nood. Voor hen is de koppeling tussen geloven en actie vanzelfsprekend: ben je een volgeling van Jezus,laat het zien aan je acties! In deze tijd zijn er ook opnieuw stemmen te horen die het christendom wat aan de kant willen schuiven. Veel goede initiatieven worden als naïef en niet nuttig aanzien. Velen verliezen dan ook de moed om hun visie te laten horen. Steeds meer vormen wij een kleine groep binnen een zoniet vijandige ,dan toch wel een onverschillige wereld. Dan is een tekst ,zoals die we vandaag hoorden, een steun, want zoals Jezus voor zijn discipelen bad,telt dat voor ons allen die zich zijn volgelingen noemen.
Hij vraagt de Vader ons te behoeden voor de macht van het kwaad en te helpen bij de keuze voor het goede. Want het is soms gemakkelijker toe te geven aan de lokroep van het materiële, en geen rekening te houden met de anderen, en alleen aan ons eigen genoegen te denken, maar dat is niet de weg die Jezus ons heeft voorgeleefd. Hij heeft voor ons gebeden opdat wij trouw zouden blijven aan onze roepingen en dat God ons mag bewaren in eenheid en vreugde.
Ideeën en stukken tekst zijn van de hand van Erwin Roosen zoals ook het volgende gebed:
Als ik het zelf niet meer kan, omdat mijn ongeloof te groot is geworden; of als ik er de woorden niet meer voor vind, omdat tegenwerking en kritiek elke stem in mij onmogelijk hebben gemaakt; Laat Jezus dan voor mij bidden,God, en Jou vragen dat Je mij behoedt voor de macht van het kwaad en mij zegent. En hopelijk vind ik dan de kracht om enthousiast christen te zijn. ondanks alles soms.
Hemelvaart heeft een dubbelheid - Hemelvaart B 2009 - Herman
Hemelvaart B 2009 - Donderdag 21 mei 2009
Eerste lezing: Handelingen 1, 1-11 - 'Onder hun ogen omhooggeheven' Evangelie: Marcus 16, 15-20 - 'Ten hemel opgenomen zit Hij aan Gods rechterhand'
Beste vrienden,
Hemelvaart is altijd een feest met een dubbele betekenis. Enerzijds vieren we dat Jezus van ons is heengegaan om thuis te komen in Gods heerlijkeheid. Hemelvaart is een afscheid. Maar ook een feest van vertrouwvolle aanbidding want Jezus zit aan de rechterhand van de Vader. Anderzijds belijden we dat Jezus op een nieuwe manier blijvend bij zijn leerlingen en bij ons aanwezig is. Al heeft Hij ons verlaten, Hij laat ons nooit alleen, zingt het bekende kerklied.
Hemelvaart heeft een dubbelheid. Het zegt ons dat we moeten leven met ons hoofd in de wolken en met onze voeten op de grond.
Ik heb me laten vertellen dat je op de Olijfberg de kapel van de Hemelvaart kunt bezoeken, waar volgens de legende Jezus ten hemel werd opgenomen. (Ik wou het vijf jaar geleden zelf gaan bezoeken, maar toen begon de zoveelste Intifada en we zijn niet kunnen vertrekken.) Maar de kapel zou er als volgt uitzien. Het is een achthoekig gebouw, met een open dak. Het verwijst dus naar de hemel. In de vloer van de kapel is de naakte rots te zien, met daarin een kleine holte: de voetafdruk van Jezus bij zijn hemelvaart , zegt de traditie. Een vrome fantasie, kan je zeggen. Ongetwijfeld. Maar wel zinvol. De achtergebleven voetindrukken zijn een vingerwijzing voor de mensen die naar boven staren. De voetindrukken zeggen ons: Treed in zijn voetspoor! Zet zijn werk verder! Geloof in daadkracht. Wees zijn getuigen tot aan het uiteinde der aarde!
Leven als christen is leven met ons hoofd in de wolken en onze voeten op de grond.
De wolk in de bijbel verwijst naar Gods aanwezigheid. Het is maar een beeld uiteraard. Wie ooit met een vliegtuig gereisd heeft, heeft gezien dat er boven de wolken geen engeltjes van wolk tot wolk lopen en rijstpap koken. Maar een wolk verwijst naar God. Zoals je een wolk niet kan vastpakken, zo kan je ook God niet be-grijpen. Als een wolk ging God zijn volk voor in de woestijn (en s nachts als een vuur), bij de doop van Jezus sprak een stem uit de wolken, enz. Hier in het verhaal onttrekt een wolk Jezus aan het zicht van zijn leerlingen. D.w.z. Hij is bij God, Hij is thuis.
De leerlingen moeten aanvaarden dat Jezus niet meer bij hen is. Zo is het bij elk rouwproces. Je moet de doden kunnen laten rusten. Je moet niet verlangen naar dingen die er niet (meer) zijn. De leerlingen vragen aan Jezus: Gaat Gij nu voor ons het koninkrijk herstellen? En Jezus ontwijkt op het eerste gezicht de vraag. Het komt u niet toe om dat te weten. Maar zijn antwoord gaat verder: Jullie moeten het doen. Jullie moeten getuigen, vanaf de plaats waar je nu leeft, tot de einden der aarde. En zover zijn ze gegaan, de leerlingen en zovele generaties missionarissen, tot Congo, tot Molokaï, tot Taiwan, tot de Eskimos. Maar het moeilijkste missiegebied is misschien nog wel Vlaanderen, je eigen kring, je eigen gemeenschap. Daar word je naartoe gezonden. Met alle kracht en kwetsbaarheid die in jou is. Maar je staat er niet alleen voor: je krijgt de Geest mee! We worden toegerust met de kracht van de heilige Geest. Die Geest hebben we met ons doopsel en ons Vormsel meegekregen, wij allemaal! We vergeten dat te vaak. Maar wij zijn voldoende toegerust met alles wat we nodig hebben. Daarmee kunnen we in het voetspoor van Jezus gaan.
Laten we het samen doen! Onze talenten bundelen om van deze aarde, hier waar het te doen is, een stukje hemel te maken. We hebben alle talenten nodig! Er zijn mensen die anderen kunnen begeesteren en bezielen en overtuigen. Anderen voelen zich beter als ze iets kunnen betekenen voor kleine, zieke of kwetsbare mensen. Weer anderen hebben de gave om te organiseren en mensen bij elkaar te brengen. Nog anderen hebben de gave om te volharden in het gebed. Dat is een talent! Al die talenten moeten we samenleggen, om in onze Sint-Anna-ten-Drieënparochie de hemel te ontdekken. Staar niet naar de hemel, hier is het te doen. Denk niet: mijn tijd is voorbij, een ander zal het wel doen. Wíj moeten het doen: ieder die is gedoopt en gevormd! Laten we gaan, in Jezus voetspoor!
Herman Augustyns
met dank aan Werkboek Weekendliturgie, Gooi en Sticht
Hoera, het is weer Songfestivaltijd! En als ik naar de teksten van de lezingen geluisterd heb, lijkt het er een beetje op dat die aangepast zijn aan dat songfestival. Op zon festivalavond is het al liefde wat de klok slaat. Kort en kernachtig zoals ze dat in Litouwen zeggen: Love! Gezongen door Sasha Son. Ten points! Als ze in Griekenland zingen This is our night, zal dat wel niet zijn om te gaan kaarten. En Miss Kiss Kiss Bang, nog wel uit Duitsland, dat is ook wel duidelijk. Nu duren die liedjes zon goeie drie minuten. En ik vrees dat de liefde of de amor of de love waarover ze zingen, dikwijls ook niet veel langer duurt. La noche es para mi, en daarna zien we wel weer.
De teksten uit onze lezingen gaan ook over liefde. Ze zouden geschreven zijn door de apostel Johannes, en volgens de traditie wist die wel wat van liefde: want hij was de leerling van wie Jezus veel hield. Het is wel niet zo duidelijk wat de historische grond hiervan is, maar veel belangrijker is de inhoud van de teksten die aan Johannes toegeschreven worden. Het staat wel vast dat onze lezingen zo tegen het einde van de eerste eeuw na Christus geschreven zijn. De boodschap van Jezus werd nu al zoveel tientallen jaren doorgegeven, er begonnen vele verhalen de ronde te doen, en er werd al veel gediscuteerd over wie Jezus eigenlijk was, en wie nu echt bij zijn leerlingen hoorde, en wie niet: want men begon toen ook stilletjes aan over ketters te spreken. En dan kan ik me goed voorstellen, dat zon oudere leerling van Jezus zich begon af te vragen: wat is nu eigenlijk de kern? Waar draait het om, als ik dat evangelie in zijn geheel beschouw? En deze leerling, deze Johannes, komt tot de conclusie: we hebben van Jezus geleerd dat God liefde is, en dat wij in die liefde moeten blijven. En dat kunnen we, door zelf lief te hebben. Voila, zo simpel is het. Is ons geloof dan een Songfestival???
Jammer voor de muziekliefhebbers onder ons, maar ik denk van niet. Die liefde die Johannes ontdekt heeft in Jezus, is liefde die iemand ertoe brengt zijn leven te geven. Jezus heeft dat voorgeleefd, en heeft zijn leven letterlijk gegeven. En ik lees een zinnetje in die eerste brief van Johannes, dat mij doet nadenken:om onze zonden uit te wissen door het offer van zijn leven. Jezus noemt ons zijn vrienden, wij zijn dat. Maar wij zijn dat ondanks onze zonden. Een woord dat niet meer in de mode is, maar daarom niet minder correct. Wij zijn zondaars, dat wil zeggen: wij maken fouten. Meestal kleine, soms hele grote. En toch kunnen wij in die liefde van God blijven, als we bereid zijn zoals Jezus ook ons leven te geven. Volgens mij betekent dat: niet alleen mijn leven geven voor wie ik graag zie, voor wie ik aangenaam en sympathiek en belangrijk vind, maar even goed voor wie fouten begaat tegen mij. De evangelieverhalen, waar deze Johannes over nagedacht heeft, staan vol voorbeelden van die liefde van Jezus, van God dus, voor wie in fout was, en dikwijls zwaar in fout.
Zo simpel is het dus niet. Als wij willen doen wat Hij zegt, moeten wij bereid zijn ons op te offeren, voor de mens naast ons: onze antipathie opofferen, onze gekwetste trots, onze wraakzucht misschien, onze angst dat er van ons geprofiteerd zal worden.... Ach, wij gaan de wereld niet verbeteren, of heldendaden doen: ons leven geven doen we in ons gezin, in onze vereniging, op ons werk, overal waar we proberen goed met mensen samen te leven, en ze gaarne te zien, ook als we het daar heel moeilijk mee hebben...
Dat is niet altijd gemakkelijk. Maar we zullen toch al ondervonden hebben, dat het spreekwoord waar is: wie goed doet, goed ontmoet. De Blijde Boodschap van vandaag kan ook de moed geven om vol te houden, verder te gaan op de weg waarop Jezus ons gezonden heeft. En de Blijde Boodschap is ook, dat als wijzelf falen, als die goddelijke liefde voor ons te hoog gegrepen is, dat God ons graag blijft zien. Dat wij bij Hem altijd opnieuw kunnen beginnen. En dat is niet alleen iets waarin we blind moeten geloven. Die liefde van God worden we gewaar, als mensen rondom ons over onze fouten heen stappen, en ons laten voelen dat ze ons graag blijven zien, ondanks onze stommiteiten.
Zo kunnen we mekaar steunen om dat gebod van Jezus trouw te blijven: wij kunnen die liefde tastbaar maken voor mekaar. Dat zijn de vruchten, die we moeten voortbrengen. Wij zijn verantwoordelijk, voor mekaars geloof in die liefde. Ik weet dat de gelovige gemeenschap bestaat uit vele mensen met soms heel verschillende visies op het geloof, maar ik ben er van overtuigd dat wij allemaal door die boodschap van liefde geraakt zijn, en dat we met vallen en opstaan proberen van ernaar te leven. Soms denk ik, dat we met zijn allen dat meer zouden moeten durven uitstralen. De Kerk, dat zou een groep mensen moeten zijn waaraan het ook te zien is, dat ze met liefde in het leven staan. Voor mekaar, voor de mensen binnen, en ook voor allen die buiten de Kerk staan. De blijde boodschap is voor iedereen: God ziet u graag, en wij zien u graag. Dan zouden er heel veel mensen blij zijn, dat de Kerk bestaat. God is liefde: twelve points!
"Ik ben de wijnstok, en jullie zijn de ranken", staat er. Er staat niet: "Ik ben de wijnstok en jullie zijn de vruchten". En de ranken wij dus -, moeten vruchten dragen. En nog liefst rijpe vruchten. Een rank die er zo maar bij hangt en geen vruchten draagt, zo'n rank wordt door de wijngaardenier weggesnoeid.
En dat is de basis van de boodschap van Jezus' gelijkenis. Alle elementen zijn aanwezig : de wijngaardenier is de Vader; als een wijnstok, zo is de Zoon; de kleinere ranken, dat zijn wij - versta : wij worden ertoe uitgenodigd dat te zijn of te worden. En de vruchten? Valt het u op dat de vruchten niet verpersoonlijkt worden, dat wij ook die vruchten niet zijn? Neen, wij zullen vrucht dragen, niet vrucht zijn.
Het vrucht dragen lijkt hier de grote zorg van Jezus te zijn. En het zal dan ook onze opdracht zijn. En weet je, snoeien draagt bij tot een rijke oogst. De werkman van de wijngaard snoeit in de winter heel wat dorre takken die het vuur in moeten. In de lente knipt hij de wild woekerende scheuten. Het wekt verwondering bij het zien hoeveel bundels takken telkens worden afgevoerd. Een niet gesnoeide wijnstok brengt alleen bladeren voort. De wijnbouwers zeggen dat de wijngaard weent, als hij wordt gesnoeid. Het sap stroomt overvloedig uit de snede van de wijnstok alvorens de wonde dicht gaat. Snoeien is noodzaak. Snoeien is reinigen, zuiveren of bevrijden van dodende overtolligheid, van wat er teveel is.
Deze tekst komt toch echt wel juist op tijd. Nu de natuur op haar mooist is, nu de bloemen kleur geven in de tuin, op de grasvelden, in de bloembakken Nu leren we dat we eerst moeten snoeien om daarna vruchten te kunnen oogsten. Precies nu alles openbarst.
Snoeien doet pijn. Snoeien is weggooien wat je niet meer nodig hebt. Wat kunnen wij in ons leven zoal niet wegsnoeien? Onze overtollige luxe die ons onder druk zet omdat we denken dat we niet meer zonder kunnen? Onze gejaagdheid, omdat we denken dat we van alles zouden missen indien we er niet op tijd bij zijn? Onze hebzucht, omdat we denken dat we alles wat we willen en zien, moeten hebben? Onze eigenzinnigheid, omdat we vaak denken dat enkel wij gelijk hebben?
Aangespoord door de Wijngaardenier moeten we bij onszelf durven laten wegsnoeien zodat het goede kan doorgroeien.
Och mensen laat ons toch eens snoeien in onze gewoontes. We gaan er misschien veel beter uitkomen en zullen dan ook betere vruchten voortbrengen. Vruchten van vriendschap, van hulpvaardigheid van er zijn voor mekaar.
Vorige week had ik de geweldige gelegenheid met een pelgrim samen een stukje weg af te leggen. Hij is op 1 april in Scherpenheuvel vertrokken, te voet naar Santiago De Compostella. Meer dan 2200 Km. Te voet door België, Frankrijk en dan nog 800 Km Spanje. Ook hij heeft gesnoeid in zijn manier van leven om deze keiharde pelgrimstocht van bijna 3 maanden te kunnen afleggen. We hebben een weekje samen door de Auvergne gestapt. We hebben gezien hoe de natuur open bloeit, hoe groen het groen is en ondervonden hoe stil het is wanneer je alleen door een bos, over een klein wegeltje, stapt. Ik heb elke nacht de nachtegaal gehoord. Pure schoonheid, puur genot dat niets kost.
Je bent dan ten diepste verbonden met mekaar, net zoals het thema van deze viering ons duidelijk maakt. Wij zijn allen ranken aan dezelfde wijnstok., we worden door hetzelfde sap gevoed. We krijgen dezelfde impulsen. We moeten het alleen willen opnemen, willen slikken, het willen aanvaarden dat we door iets of iemand gevoed en gesterkt worden, om dan samen overvloedig vruchten voort te brengen.
Is dit geen schoon beeld? Zoals de wijnranken verbonden zijn met de wijnstok, zo moeten wij ons dan ook met mekaar verbonden voelen. Samen trossen, samenklikken... samen rijp worden, - ja, want nu zijn we nog groen .(achter onze oren), samen vruchten dragen
Ik heb tijdens die pelgrimstocht gezien en ervaren hoe ruwe bolsters, mannen met baarden en slordige kledij en zware botinnen aan hun voeten, hoe die mannen heel devoot een kaarsje brandden en een gebedje prevelden. Mijn vriend had vele briefjes bij met steeds een intentie van iemand die vroeg om daarvoor een kaarsje te branden in één of andere kerk. En er zijn veel kerken op de weg naar Compostella. Het doet goed te ervaren hoe het leven ook mooi kan zijn in soberheid. Een van de schoonste momenten was, wanneer we even halt hielden, hij een koekje, een petit beureke uit zijn rugzak haalde en het gaf. Ik moest er dan een stuk afbreken, en telkens zeiden we: op de vriendschap (net zoals Michiel Hendrickx in het Bourgondisch complot) Ik heb gevoeld hoe een vriendschap ook groeit door samen een meer dan gewone inspanning te leveren. Oh dat wil niet zeggen dat we het er niet van gepakt hebben.
Maar we mogen ons doel niet uit het oog verliezen. Zo simpel is het. Maar ook soms moeilijk. Wanneer we als pelgrims de weg van Jezus volgen - maar dan echt en concreet kan dit ons leven ingrijpend veranderen. Het kan best zijn dat het al eens pijn zal doen, dat we last hebben van het snoeien en dat we blaren krijgen op onze voeten . Maar we zullen merken dat we op onze tocht heel veel anderen ontmoeten die in dezelfde richting gaan. Die dezelfde droom hebben en die dezelfde verbondenheid voelen die ons bij mekaar houdt.
En dat alleen al is de moeite waard om het te blijven volhouden, want zo zullen wij samen vruchten dragen
Als ik de lezingen die we net gehoord hebben in een paar zinnen zou samenvatten, dan zou ik zeggen:
1. Jezus is niet zomaar een steen, hij is een hoeksteen geworden. 2. Jezus brengt redding voor alle mensen. 3. Jezus is als een goede herder voor zijn schapen. 4. Jezus geeft zijn leven uit eigen vrije wil. 5. Jezus noemt God zijn Vader en leeft in grote verbondenheid met Hem.
Allemaal goed en wel, maar wat heeft dat met ons te maken. Wat hebben we hieraan in ons dagelijks leven? Dat beeld van die goede herder met een hart voor zijn schapen is wel heel mooi, maar kunnen of willen wij onszelf als schapen herkennen?
Het woord schaap komt niet altijd zo positief over in onze maatschappij. Och arme dat schaap, ze heeft toch al veel afgezien. Ziet dat schaap daar eens lopen, ze blijft maar sukkelen. Enz. Blijkbaar is het ook heel erg vrouwelijk. Sexistisch bijna. Och arme dat zwakke geslacht Echt opbeurend is dit niet. Het lijkt eerder onderdrukkend. Er spreekt vooral een zeker medelijden uit en dat helpt mensen niet uit de miserie, maar duwt hen er dikwijls nog verder in.
Schapen hebben ook iets meegaand, iets van zelf niet kunnen kiezen, iets van geleefd worden. Neen, dat beeld van dat schaap, vindt niet zo direct aansluiting in mijn leefwereld. Mensen zijn geen arme schapen die steeds afhankelijk moeten zijn en in een soort van onderdrukking leven. Mensen mogen niet geleefd worden, ze mogen echt leven. Mensen zijn dynamische wezens, die kunnen kiezen hoe ze hun leven aanpakken. Mensen zijn vrij, zij kunnen op elk moment beslissen wat ze doen met de tijd die hun gegeven is. Mensen hebben geen medelijden nodig.
Wat hebben wij dan wel nodig? Elke mens heeft bepaalde aspiraties, diepe verlangens, maar ook behoeften. Aspiraties die je diep in jezelf kan voelen, zijn oa Jezelf mogen zijn, Evenwicht mogen ontdekken in je leven, Zichzelf mogen ontwikkelen en ontplooien, Sommige dingen leren aanvaarden, met andere leren leven, nog andere leren ombuigen. Ik ben er zeker van dat jij nog andere aspiraties zult ontdekken bij jezelf. Maar we hebben ook behoeften. Er zijn de normale behoeften aan eten en drinken, behoefte aan rust, aan veiligheid, aan ontspanning, aan tijd voor onszelf. Er is ook de behoefte aan gezien worden, erkend worden, aanvaard worden in wie we zijn. Elk mens wil ook graag beluisterd worden, wil ernstig genomen worden. En elke mens wil zich ook graag geborgen voelen.
Hier wil ik even bij blijven stilstaan. Het thema van deze viering. Zich geborgen voelen, Geborgenheid. Bij dit woord voel ik een warmte in mij, een zachtheid, een diep geluk. In geborgenheid worden heel wat behoeften beantwoord. Het geeft een veilig gevoel, het laat me thuiskomen. Het onderdrukt me niet, het laat me vrij, het geeft me alle kansen. Het is ook een plaats waar ik mag uithuilen, zonder dat er een oordeel zal worden uitgesproken. Mijn verdriet mag er gewoon zijn.
Zou het dat kunnen zijn wat er in de lezingen bedoeld wordt? Zou Jezus diegene kunnen zijn die mij die geborgenheid kan geven? Ja, dan is Hij voor mij heel belangrijk. Dan is Hij voor mij als een hoeksteen. Iemand waar je altijd op kan rekenen. Ja, dan is Hij voor mij als een redder. Hij steunt mij en wijst mij de weg. Ja, dan zie ik hoe hij met een groot hart alle mensen toelaat en wil behoeden als een herder. Ja, ik kan zijn liefde voor de mensen voelen en waardeer dat hij tot het uiterste is gegaan voor ons. Ja, ik voel de verbondenheid met God via Jezus. Ik sta er niet alleen voor. Het is God die mij draagt in heel moeilijke momenten.
Geborgenheid is essentieel in ons leven. We kunnen die geborgenheid vinden bij mensen en dit is enorm belangrijk. Maar als je dicht bij jezelf kunt komen, kan je die geborgenheid ook vinden bij Jezus en dat overstijgt ons menselijk denken. In deze viering worden we uitgenodigd om ons meer en meer geborgen te weten bij Jezus. En hoe kunnen we dit het beste oefenen dan door zijn voorbeeld te volgen en zelf ook geborgenheid te geven aan mensen in onze omgeving, zelf ook tijd te maken voor elkaar, naar elkaar te luiseren zonder te oordelen. Geborgenheid, neem dit woord de volgende week met je mee, laat je ervan doordringen en laat het maar stralen.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
