Fagnes hivernales  2 februari 2013

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het Belgische equivalent van de 100 miles van Amsterdam, een heuse winterrally is  met zekerheid de Fagnes hivernales,  eerste weekend van februari.  Fagnes is de heuvelende streek, net ten zuiden van de Condros en ten noorden de Ardennen.

Vertrekkend vanuit Verviers op de Place des  Martyrs  verzamelden ondanks  regen en  temperaturen rond het vriespunt  een dikke  20 echte Prewarcars  en hun die hard piloten aan de start. Idyllische beelden   onder dikke blauwe rookwolken en een toepasselijke deuntje  Ave  Maria  op de beiaard, terwijl op de achtergrond  het kopergroene beeld van Gregory Joseph Chapuis, dokter en magistraat, een ander liedje staat te neuriën.

 Gewapend met dikke berenmutsen, echtgenotes en  moderne regenpakken  begaven de piloten zich languit, omstreeks  tien, richting  Houfalize, een dorpje in de nabijheid van Bastogne dat de laatste tijd nogal opvallend dikwijls opduikt in dit blog. 

Gezien de weersomstandigheden, een perfecte opkomst van deelnemers,  een brede variatie van voertuigmerken, allen van het type cabriolet. We voelden vreugde om ons heen bloeien en vooral ook die brandende goesting om ook gezwind in eigen vehikel te springen, en ons in deze fluisterkouw op te maken voor de start, ons voor te bereiden op het seizoen 2013.
 Opmerkelijk genoeg werd deze keer de kroon gestoken door Fiat, waarvan 3 exemplaren, gevolgd door A Ford en Bugatti die elk 2 voorbeelden voorzagen.   Een 1909 Minerva  en een Lorraine- Dietrich  1907 waren de ousten uit het groepje. Verder  wondermooie  Engelse wagens als Talbot London, Sunbeam, Lagonda, en Amerikanen die luisterden naar namen als de Soto, Packard,   Stoddart dayton.  Dit maal slechts 1 T Ford.  Ons beste Frans kwam van pas om Renault,  Citroen en Peugeot, Hotchkiss, Bugatti  bij naam te noemen, en de Italianen stuurden zoals gezegd Fiat .  Wat me weeral deed denken aan   de “Fiate tieten” ,  Oosmals dialect wat stond voor veertig kippen. Ooit opgevangen uit de tandenloze mond van een versleten boer, waar we op bivak waren, en onze watervoorraden moesten aanvullen.  Wij hadden daar natuurlijk andere voorstellingen bij.

Daar Baron en Jonckheer hadden besloten om  wat mooie kiekjes  te gaan schieten  volgden we een van de eerste voertuigen, onder vorm van een snelle Lagonda, maar die struimde  al snel  van de route om nog te gaan tanken ???  Dikke  streep door de rekening, maar desondanks kwamen we terug op het juiste spoor, simpelweg door onze neus te volgen. Wat een geluk dat onze ouders ons destijds het sprookje van klein duimpje vertelden,  over hoe kiezelsteentjes en broodkruimels  je de weg kunnen vertellen. En dat Sylvain de Jong een schuivenmotor inbouwde in zijn vindingen.

In dit geval volgden we het zoete geurspoor van de  dampende Minerva.  Enkele luide knallen gaven aan dat we  weer in de juiste richting zaten. We betrapten de bestuurder dan ook nog even bij het paseren van een rood lampje.  Ach, wat wil je, deze bestonden in de tijd nog niet, en alle andere bestuurders zijn vol begrip bij het zien van deze oerauto, waar het even mis ging met de ontsteking en wat andere ouderdomskwaaltjes. Uitleg van de chauffeur, die kleur had ik al gezien ....

Even buiten Verviers ging het dan naar een volgende hoogtepunt, zijnde de Botrange, 694 meter boven de zeespiegel.  Ik vraag me nog steeds af hoe ze dat ooit hebben kunnen vaststellen, meten, en of dat nu was bij eb of vloed.  Dat maakt al vlug een metertje of 5.
Tijdens deze heuvelgang,  al de eerste sleutelmomenten aan een Renault die het toch wel even stijl vond om in een onoverzichtelijk bochtje te gaan staan palaveren.  En,  niet veel verder begon te blijken dat onze weermannen en vrouwen toch geen echte leugenaars zijn.  Hoe hoger we geraakten en de 694ste meter naderden, hoe gekker het weer werd.Een koele wintervuist strooide mist met ijsregen en daarna volle bak dikke sneeuwvlokken, en er blies een heel stevige bevroren oosteradem. Nabij Baraque fraiture, kon het moderne voertuig van Baron en Co, stuurloos als een wapperend lint, niet meer mee met het tempo van de oud-bejaarden die aan een gezapig tempo verder tuften. De achterwiel aandrijving en zomerbanden waren niet opgewassen tegen de dikke sneeuwlaag, die zich in slechts enkele minuten vormde, en de  kilometers lange valse platte waar we ons op bevonden, met her en der vastgelopen vrachtwagens als manoeuvreer obstakel.  Weer werden we het spoor op een gegeven moment bijster, maar dankzij de trukendoos van  Klein duimpje  en het vernuft van 2 keizerpinguings merkten we smalle sporen op van een waarschijnlijk oud voertuig.

Snel moest je wel zijn want de sporen sneeuwden in een mum van tijd weer dicht. Eenmaal over de Hoge Venen  werd  het dan ietsje beter wat berijdbaarheid betreft,  het leverde  heel mooie beelden op, en daarvoor waren we gekomen. Onderandere  hoe de bestuurder van de minerva  langsheen  zijn voorruit moet kijken, bij gebrek aan ruitenwisser, licht en andere luxe goederen, ondermeer een dak.

 Missie voltooit. 

Op een Stopplaats in Ster, werd door de organisatie de Jagermeister  Ijs en Ijs koud gehouden. Een opwarmertje waar geen neen tegen gezegd werd, terwijl de sneeuw gul met bakken tegelijk  uit de hemel neerplofte.

Van hieruit ging het voor Baron en Co helaas terug, welliswaar in full color, huiswaarts, maar niet zonder op de terugweg nog even een tussenstop te maken bij een excentrische persoonlijkheid, wiens leefomgeving  een en al oldtimer van één bepaalt merk ademt en windstilte heerst. De lucht was er gewoon zwanger van nostalgie, bijhorende zilte sigarenrook en de geur van vers gezette koffie. Voldoende stof  voor een  stevig volgend verhaal of  vulsel voor een hele encyclopedie, en om enkele geheimen te kraken, uit een uit 1958 daterende fotoalbum dat uit een zwaar doorhangend boekenrek, op tafel verscheen. Op de allerlaatste foto een heel klein voor zich uit stamelend voorsmaakje….