20-07-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

03-06-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Vervolg foto's 2013

Nog meer beeldmateriaal kan u vinden op Oldtimerweb, trektochtderpionies.jimdo.com

02-06-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

28-05-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Mission impossible...........

Verplichte literatuur op de hogere middelbare school, daar had ik een broertje dood aan, draag sterke herinneringen aan het werk ‘afscheid’ van Ivo Michiels. Ik snapte er geen Jota , nul de ballen van. Wie het ooit gelezen heeft weet dat het vol zit met flash backs, en destijds, voor mij althans, zeer moeilijk om lezen en nog moeilijker om de rode draad te vinden. Het enige wat er van is blijven hangen is dat er ergens een nat slipje te drogen hing op een gladde steen.

Onlangs, niet zo lang en pas geleden in ditzelfde Belgenland,kreeg ik er zelf een van; flash back. Dit bij de ontmoeting van onze volgende schatbewaarder . Deze story zal dus maar weer eens beginnen in het verleden. Dat heb je nu eenmaal met dat ‘old- time’gedoe.

We schrijven het jaar 2008 en begeven ons voor een 2^de keer richting Bastogne om deel te nemen aan ‘Circuit des Ardennes’, deze gelegenheid nog per motorfiets. Altijd weer mooi om er bij te zijn, maar het randgebeuren, de ontmoetingen blijken weerom zo spannend. De juiste omstandigheden zijn reeds lang vervaagd, maar ik raak toevallig in gesprek met een man die een mooie FN M13 berijd. Motards onder elkaar, dat werkt meestal wel, en toch glijd het gesmeerde gesprek richting auto’s, Belgische auto’s en al snel zitten we bij Minerva.

De persoon in kwestie wiens naam ik niet eens ken, beweert dat hij in een boerenschuur een oude kar vond welke gemaakt is van het chassis van een Minerva. Het voorste deel van het chassis was afgezaagd en er langs achter weer aangelast. Hij had het chassis gekocht, huiswaarts gesleept en beweerde dat hij van deze oude relikwiën weer een complete en rijdende wagen zou bouwen. Straf verhaal, allemaal mogelijk, maar of het op enige waarheid berust, is op dat moment in het midden te laten…. Heb zelf ook al eens een vis van 70 kg gevangen. Het bleek een kardinaalsmutsvis** te zijn !! Na Circuit des ardennes 2008 nooit meer iets van vernomen.

** lees vorig verhaal

Wie deze blog een beetje volgt, weet dat ondergetekende een dikke tijd terug ging neuzen in Aladins grot, bij een verzamelaar van Belgische auto’s en motoren. Het merk Indian kwam hier ter sprake, en de trotse verzamelaar begint een verhaal van een man die een Indian aan het restaureren is. Perfect voor een vervolg story alhier, daar zijn profiel past in onze rubriek schatbewaarders en meester tovenaars. De contacten werden gelegd. Enkele maanden verder bezoeken we de bewuste Indian knutselaar. Makkelijkshalve noemen we hem hier Fred, dat typt vlotjes anticlockwise op een azerty klavier.

De betreffende Indian is een model powerplus uit 1917. Een van de mooiste Indians wat mij betreft. Dus die willen we wel even bekijken. Wat er nog niet ter sprake was gekomen is dat deze indian niet het enige project is waar aan er geknutseld werd, want wat blijkt bij het binnen komen van Fred’s woning, Hij heeft al meer achter de kiezen.

Hij verteld over hoe hij geïnfecteerd werd met het oldtimervirus. Al op jonge leeftijd deed hij aan speedway racen. Maar wat is er sterker dan het oldtimer en motor virus??? Juist ja, goed geraden, de voortplantingshormonen. De ware Jacobine verscheen en hij ging maar meteen over tot zorgen voor mannelijk nageslacht. Full speed door de bocht des levens. De liefde voor oude motoren moest de diepvries in, en het duurde tot in het magische jaar 2000, tot dat het weer begon te dooien. Kinderen groot, maar het virus was verzwakt en de spruiten werden niet aangetast. Maar het sluimerde, een klein vlammeke wakkerde nog steeds in het tondeldooske.

Fred overtuigde vrouwlief dat er een hobby moest komen, een project, iets Belgisch…. Het werd een FN M13. 1948. Een wrak, een uitdaging. Fred zette alles op video en foto’s en toonde deze vol trots. Een huzarenstukje van techniek en moed. Menigeen zou voor deze overblijfselen zelfs het geld van het oude ijzer niet spenderen. Het duurde een klein jaar tot deze moto weer stond te pronken en te ronken. En hela hola, alles zelf gedaan. De motor werd voorzien van een moderne elektronische ontsteking, niet gekocht in de winkel, maar zelf ontworpen en gebouwd. Het chroom en nikkel werk werd zelf gedaan in geïmproviseerde baden en alle ontbrekende onderdelen werden eigenhandig nagebouwd, en dat waren er nog al wat. Toen de moto klaar was vond Fred een stapelrek die vervaardigd was uit overblijfselen van de speciale trekvoorvork van FN. Jeetje dacht hij perfect voor mijn FN, en hij vervaardigde voor deze overblijfselen prompt een kompleet nieuw balhoofd voor zijn FN, herstelde de vork overblijfselen. Het pas gespoten voorspatbord moet opnieuw aangepast worden aan deze voorvork.

Succes. Een FN m 13 is niet echt een speciale motor, en Fred overtuigde vrouwlief dat er iets exclusievers in de garage mocht staan. Dit werd de bewuste Indian powerplus, maar dan wel met een flinke dosis uitdaging. Het project begon met niet meer dan een deel van een frame en een versnellingsbak………… De rest, je raad het al kan je toch makkelijk zelf maken, niet dan???? En in het ergste geval koop je toch gewoon wat onderdelen hier en daar. Allee, we leven anno 2000 plus en met internet is niets onmogelijk. Zelf gemaakt ondertussen zijn het gegoten motorblok, de gehele inboedel van de koppeling, koppelingshuis, standaard, de achterste bladveren, oliebak en nog veel meer…..

Op zoek naar onderdelen voor de powerplus stumpert Fred toevallig over een advertentie, Boerenkar met Minerva wielen. We schrijven 2007 op onze almanak.

Begint het euroke van de oplettende lezer te vallen???? Fred trekt zijn stoutste schoenen aan en trekt eveneens naar de betreffende boer. En inderdaad, zie daar een half afgezaagd minervaframe met achteras en 2 wielen. Ondanks deze staat moest hij er toch nog flink voor betalen, maar ja, die wielen waren toch wel interessant. Het bleek te gaan om een Minerva AE chassis 1927. Een mooi chassis dat voor diverse minerva modellen werd gebruikt. En het toeval wil dat slechts enkele maanden later opnieuw een advertentie opduikt met minervaonderdelen. Op slechts een paar boogscheuten of een geweerschot bij hem vandaan. Hij gaat kijken en vind een massa, enkele duizend kilo’s aan minerva spul, onderandere een vooras, motorblokken, en nog een heleboel kleinnood. Heel veel oud ijzer dus voor wel een heel stevige prijs, niet eens wetende of er voor hem iets bruikbaars bij zou zitten.

Hij hakt de knoop door en vervoert het hele zootje richting moeder de vrouw. Wat die daarop gezegd heeft laten we in het midden, maar het begon waarschijnlijk met een G. Het heeft hem aanvankelijk wel heel wat slapeloze en mischien zelfs eenzame nachten opgeleverd.

Dit verhaal eindigt dus weer met het begin, het was deze persoon die ik in 2008 ontmoette en zijn verhaal van de boerenschurenvondst klopte dus al een bus. Hoewel nog een heel eind van de finish is er ondertussen al een en ander verwezenlijkt. Het chassis is terug in oorspronkelijke staat, Bruikbare onderdelen zijn uitgesorteerd, en het motorblok word momenteel onder handen genomen.

Er zat o.a. een groot gat aan de linkerkant welk hij eigenhandig wist te repareren, met vallen en opstaan, experimenteren, want het is eenzaam, het bestaan van minerva restaurateur. Momenteel werkt hij aan het vervaardigen van nieuwe drijfstangen. Allemaal eigen werk. Het was een hele onderneming om de bussen van de schuivenmotor, die op 5000 ste van een mimimeter nauwkeurig in elkaar passen, na zoveel jaren aangekoekte olie uit elkaar te krijgen. Als een druppel olie zich vast zet, dan doet ie het goed. Ook hier weer word alles zorgvuldig gedocumenteerd en opgeslagen in een map, op cd,s. Weinig mensen bezitten nog de kennis om dit soort restauraties aan te vatten, nog maar te zwijgen over de moed die je daarvoor moet hebben. Ga er maar aan staan. Net zoals voorgaande schatbewaarder Gerard, hier moet je vooral geduld voor hebben. Niets wat moet….

Fred ging ook al aan de slag om de radiatormantel eigenhandig uit een stuk koperplaat te vervaardigen. Een heel proces, mal maken, van deze mal een afgietsel maken en dan hameren maar, in elkaar solderen, een eerste proefstuk is klaar, maar niet tot volle tevredenheid, het kan beter en dus begint hij gewoon overnieuw. Hij legt ook heel de werking uit van de schuivenmotor, toont alle onderdelen, alsook het gebrevetteerde remsysteem van Minerva dat niet op 2 maar 4 remschoenen werkt.

De 6 cilindermotor die er in moet komen word een AB type, welk origineel ook toegepast werd op het AE chassis. De carrosserie?? Daar is nog veel tijd voor om over na te denken, want ondertussen staat er ook nog de Indian op afwerking te wachten. En ook liggen er nog overblijfselen van een Aermacchi " alla verde" uit de speedway periode. Met al deze projecten nog voor de kiezen zegt Fred verzadigt te zijn. Er zal dus niets bijkomen, en er zal ook nooit iets weg gaan. Ook hij werkt uitsluitend voor zichzelf, of er moet een interessante ruil  kunnen plaatsvinden. Tijd om tijd.
 

Hij droomt ervan er ooit een 'Grote' rally mee te kunnen rijden als ultieme kers op de taart.  We wensen Fred veel succes en hopen hem ooit te ontmoeten in een rijdende Minerva, zelf zittend op de passagiersstoel.  Eveneens hopen we lezers geinspireert te hebben zelf een project aan te vatten. Alles kan ....

08-04-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

07-04-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Vervolg

06-04-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Deze motoren bleken opvallend duurzaam: In 1914 werd er nog steeds een gebruikt om een ​​houten molen aan te drijven. In 1904, bouwden de broers een tweede type motor, dit keer een 950 cc drie cylinder in lijn met luchtkoeling, kopkleppen en een vijf-gelagerde krukas. Deze was uitgerust met een nieuw type ontsteking, waarbij de sterkte van de vonk werd versterkt door gebruik van een vonkspleet.  De motor kon ook draaien in beide richtingen!

Het  jaar daarop besloten, Ben en Willy autofabrikanten te worden.,Ze ontwierpen ‘althans dat beweerden ze,  's werelds eerste cycle-car ". Het was de bedoeling dat deze auto’s konden rijden aan een kostprijs van een penny per mijl. Afgezien van de ‘tiller’ besturing, was de kleine Jowett  een geavanceerd ogend voertuig, waarvan het uiterlijk geen kritiek zou krijgen de komende tien tot vijftien jaar later. Hij woog minder dan de helft van het gewicht van een Mini, en had een watergekoelde horizontale twee-cilinder boxer motor van 816cc, in eenheid met een drie-versnellingsbak; eindaandrijving was door wormwiel. Het koppel bij lage toerentallen en overbrengingsverhoudingen waren bij uitstek geschikt voor de heuvels in Bradford en Yorkshire, terrein waar slechte wegen waren en geen eisen gesteld werden voor gebruik van hoge snelheden of snelle acceleratie. De boddy was een open tweezitter.

De broers beweerden dat hun experimenten hebben aangetoond dat de balans van de boxermotor  gelijk stond aan eender welke andere  motor met minder dan zes cilinders.Om dit te bewijzen zetten ze een potlood recht  op de radiatordop, gedurende meerdere  minuten per keer. De kleine auto's (de broers bouwden voor zichzelf elk een) trokken veel aandacht. Op dat moment kregen ze een opdracht van Alfred Angas Scott, bouwer van de eerste van de beroemde Scott motorfietsen. Dit werk belette hen  enkele jaren de autoproductie op te bouwen .

Echter, in 1910, Scott opende hij zijn eigen fabriek in Saltaire, en de Jowetts besloten dat het tijd was dat ze hun lichte auto in serieproductie te nemen, en openden een fabriek voor dit doel in Grosvenor Road, Bradford.  Het ontwerp van de auto werd geleidelijk verbeterd tot aan het uitbreken van de oorlog, de meest opvallende verbetering zijn is de vervanging van de  tiller besturing. (sturen met een stok ipv stuurwiel) zie allison video.

 Twaalf voertuigen werden gemaakt onder vorm van de verbeterde versie met stuurwiel, gelanceerd in 1913 en nog eens 36 werden gemaakt voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, toen de fabriek werd overgedragen om munitie vervaardigen. Twee tiller stuur exemplaren overleefden.

 

Tussen de oorlogen.

Jowett Cars Limited was een nieuwe particuliere onderneming opgericht in juni 1919 om auto’s te produceren en verkopen.Het werd later een naamloze vennootschap die genoteerd aan de London Stock Exchange in 1935.

Dat jaar, 1919, werd een nieuwe bouwplaats gekocht bij Springfield, Bradford Road, Idle, buiten Bradford, de site van een oude steengroeve. Autoproductie  begon in de nieuwe fabriek in 1920. Het eerste voertuig was de Jowett Zeven met behulp van een vergrote versie van het vooroorlogse boxer. Eerst werd het uitgebreid tot 831 cc tot 907 cc dan in 1921 toen de vordering tot 8 pk was gedaald van reclame. Daarna waren alle Jowetts  van model 7 tot de invoering van de vier-cilinder motor in 1936. De motor ontwikkeld zijn maximale koppel bij lage toerentallen en werd al snel bekend om zijn trekkracht, betrouwbaarheid en zuinigheid.
Commerciële voertuigen op basis van het chassis werden ook gebouwd in 1922 en werden een steeds belangrijker onderdeel van de output van het bedrijf.
 Jowett werd het eerst tentoongesteld op de London Motor Show in 1921 en brak geleidelijk  uit hun lokale markt. In 1923 kwam er  spoel ontsteking en elektrische starter en werd een vierzitter de "Long Four"  geïntroduceerd als tourer, geprijsd vanaf 245 pond, gevolgd in 1925 door een gesloten sedan, de productie van de vorige korte chassis tweezitter  werd voortgezet. In 1929 kreeg de motor  afneembare cilinderkoppen om onderhoud te vergemakkelijken en remmen  op alle vier de wielen. De productie werd kort onderbroken in september 1931 toen brand uitbrak door werken.
1934 zag de lancering van de Jowett  “falcon” met vier-versnellingsbak en in 1935 was er de merkwaardig genoemde “ Wezel” Sports Tourer. De eerste vier-cilinder in lijn kwam in 1936 met de 1166 cc twin carburateur . De Jowett Tien die tot het uitbreken van de oorlog bleef naast de traditionele twee-cilinder modellen die tot 946 cc groeide in 1937. In 1935 ging het bedrijf publiek en in 1936 ging Benjamin Jowett met pensioen. Broeder William bleef tot 1940..

Tot zo ver de vooroorlogse geschiedenis van dit sterk merk.

  Kardinaal Jowett en Bugatti Paus op het Peers kerkplein.

Een van de oudere Jowett cyclecars

  Oud en...

 Nieuw

 Jowett gezinswagen

 Perfect voor slechte wegen en heuvelklim.

 Toen er nog veel publiek kwam opdagen.



Jowett tweezitter



 Nog een oud en nieuw foto.









 Jowett jupiter 'le mans' jaren 50

Bijlagen:
pizap.com10.51536581479012971364396677998.jpg (114.8 KB)   

White smoke, new bugatti Pope !!!
Apres fagnes hivernales.

Als vervolg op het verhaal Fagnes Hivernales, waarin  we reeds een heel klein voorsmaakje gaven, op bezoek bij een andere schatbewaarder.

 Bij het openen van zijn voordeur, waaide er een  witte rookwolk richting buiten, en we dachten meteen ………

Witte rook !!!,   nieuwe bugatti Paus!!!

Deze werd veroorzaakt door de nimmer dovende sigaar, zoals het nooit dovend olympisch vuur, bijhorende bij deze schatbewaarder. In deze waas beginnen we dit verhaal in het verre verleden.

Het moet zo ongeveer een dikke smeuïge 25 jaar geleden zijn dat we voor het eerst lijfelijk in contact kwamen met de zoon van  de “Bugatti Paus “ Guilaume Prick.    Jean, genoemd naar de zoon van ‘Etorre’ de uitvinder van de Bugatti.  Net zoals de zoon van meneer pastoor, zong hij mee in het kerik koor. Hij maakte  geen kabaal, ging rond met de schaal. Met ander woorden, hij was de braafste van allemaal.

En, deze brave jongen hadden we het eerder al aan het werk gezien op het  Nederlandse tv programma showroom,  toen we zelf ook nog heeeel braaf waren en op zondag keken programma's zoals Terloops en naar Emiel Goelen die "binnen en buiten" presenteerde.  Ook al een brave gast.

(http://www.youtube.com/watch?v=iUuinoFvznk ) 

Dit onvergetelijke tv fragment maakt Jean onsterfelijk, en hierin overtreft hij dan zijn vader als Paus, als zijnde een echte heilige. Dik dertig jaar na datum weten nog velen zich dit te herinneren, en hij doet het daarmee net zo goed als Elvis.

   Samen, 3 vrienden waren we eind jaren 80 uitgenodigd in zijn woonst, en al is het al zo lang geleden, deze herinneringen blijven hangen als vliegen aan een vettige kleefstrip.  Jean, een lange magere vent met moustache, gekleed in zijn lederen billenkletser en bijhorende handschoenen, gastvrij als hij is, toverde hij   ‘pur sang’ enkele koffietassen te voorschijn. Hoewel we met z’n 4 waren, hij had slechts 3 tassen op tafel gezet. Eentje bleef dus op een droogje, maar Jean merkte er niets van, of hij heeft zijn beroep als acteur gemist. Dat ie kan tellen, dat weten we ondertussen ook al wel, dus daar lag het niet aan.

 In het lang en breed vertelde hij over zijn vader, welke een motorolie groothandel  uitbaatte ‘de sun oil compagnie Philadelphia’  en ook fungeerde   als kolenboer.  Deze handel legde hem geen windeieren, en hij kocht  zijn eerste bugatti in 1933, een sportwagen. Daarnaast bezat hij later ook andere Italiaanse auto’s zoals lancia’s. Als succesvol zakenman in de Benelux richtte hij een eigen oliemerk op onder de naam  ‘starol’ en had een tien tal vertegenwoordigers in dienst.  Vader Prick bezat in totaal 29 bugattis, en was   de grondlegger van een bugatti rally Maastricht – Ermenonville (woonplaats van de bugatti familie), als gevolg van zijn  trips naar de bugatti fabriek, toen, 1958 nog langs kleine en  avontuurlijk onverharde wegen.

In die tijd kon je voor de prijs van een bugatti  10 fordjes kopen.  Jean vertelt de anekdote  van zijn eerste rit met een Bugati naar een rally naar Denemarken   ( http://www.youtube.com/watch?v=3szOqgJSBlc )  en hij een definitief bugatti bezit-en rijverbod samen met een stevige oorvijg opliep, na een spurt door het rode licht aan 140 km/h in centrum Hamburg. Zo braaf was hij dus ook weeral niet.

Ondertussen kreeg een van ons als maar meer dorst, maar plots schoof Jean het gordijn opzij en keek op de kerktoren hoe laat het was.  Een klok had hij destijds nog niet. Hiermee was meteen het geld dat hij wekelijks niet in de kerk investeerde terugbetaalt?  Het was tijd om afscheid te nemen, en Jean nodigde ons uit een handtekening te zetten op een uit varkensblazen vervaardigde lampenkap die tussen alle prullaria uitstak.  Ze stond bijna vol, met de kribbels van de vele beroemde vrienden, en het was moeilijk om nog een leeg plaatsje te vinden, maar het lukte;  Jean bedankte hiervoor hartelijk en zei prompt;  dat is dan 400 frank !!!!!!!!!!!   Wij natuurlijk lachend, dat is een goeie….., helaas meende hij het echt. Even ter vergelijking; een doktersbezoek koste destijds 20 frank.  Achteraf gezien, als je slechts 3 kopjes in huis hebt en geen horloge of klok om te weten hoe laat het is, dan is het hoog tijd om de financiën een beetje te spijzen.  Dat er een waardevolle bugatti in de garage geparkeerd staat, doet dan niet ter zake.

Enfin,  jaren later kwamen we nog eens in contact met Jean, ondertussen verhuist naar zijn huidige woonplaats in kleine spouwen,  waar hij samen met ondertussen overleden broer Benoit een oude vierkantshoeve bewoonde, die prachtig was ingericht als museum. Daarin niet enkel  een drietal bugatti’s, maar ook andere exotische wagens en een reeks motorfietsen en heel veel automobilia. Een mooie binnenkoer met verhoogd terras, ideaal voor het ontvangen van gasten. Ergens moeten er nog foto’s liggen van deze ontmoeting, alsook van hun deelname aan de ‘Belle epoque’ rally te Hasselt.

 Op jonge leeftijd ging Jean niet zo graag naar school, maar ging graag met zijn pa mee op klantenbezoek, met een bugatti natuurlijk, en het was hem opgevallen dat de mensen graag foto’s maakten van hem met de auto. Zoals het verhaal met de lampenkap, Jean heeft een geboren instinct om te weten waar er geld te verdienen is zonder er veel voor te moeten doen.  Hier is dus zijn liefde voor de fotografie ontsproten.  Hij had ooit (1972-1987) een foto zaak in Maastricht, deed veel bruidsreportages en kwam in contact met veel hooggeplaatste persoonlijkheden. Zijn hele leven heeft hij samengevat in een 30tal fotoboeken.

Vandaag, anno 2013,  kwam ter sprake dat op de beurs van Parijs, zie voorgaande reportage, een bugatti verkocht zou worden, en Jean dook direct in zijn boekenkast.  Hier zie, in deze fotoboek van 1958 staan foto’s van deze bewuste bugatti. Hij moest en  zou contact opnemen met bonhams om kopies van deze foto’s te kunnen bezorgen (lees verkopen) aan de nieuwe eigenaars, indien  deze er zouden komen natuurlijk. Jean opperde dat hij als lid van de Pers, zeker en vast gratis zou binnenkomen op de VIP dag.

Nog een liefde van Jean zijn de vrouwen, een item waar hij nog steeds naar op zoek is. Meerdere malen is hij getrouwd geweest, maar telkens was de liefde voor de bugatti’s  groter. Moesten er vrouwelijke lezers zijn onder dit publiek, de Jean is nog steeds vrij.!!!!!!!!!  Geen heel slechte partij.

Hij is momenteel nog in het bezit van een typ 57 ventoux me carosserienr 41. 8 cilindertjes telt dit werkpaardje en levert 135 pk, hij kocht hem in 1959, en nodigt ons meteen uit op 26 februari om de 76ste verjaardag  mee te vieren (die van de auto)  Hij koos deze omdat ze van hetzelfde bouwjaar zijn.

Een ander verhaal vertelt dat bij de dood van vader Prick, Jean uit het testament geschrapt zou zijn wat betreft bugatibezit, maar zijn broer besliste dat hij er toch een mocht uitkiezen, en dat werd de Ventoux. Benoit overleed in 2006, en had ooit gezegd dat hij in een bugatti gecremeerd wilde worden,  de fik er in!! Dat is gelukkig niet zo gegaan.

Op de vraag waarom het eigenlijk altijd slecht afloop met het vrouwvolk antwoord Jean;  vrouwen worden lelijker naarmate ze ouder worden, bugatti’s mooier, en meteen daarop volgt de uitspraak;

  s’morgens bugatti’s, s’middags mutties in bettie, s’avonds kapotte.  Hoe dat chronologisch in zijn werk gaat is min of meer een raadsel, een klok is er nog steeds niet, hij ligt tot 11 uur in bed, en de mutti is  niet altijd van de partij.

Volgens Jean had hij ooit 4 bugatti’s maar verkocht ze wegens plaatsgebrek??? 

Grappig ook aan dit bezoek is dat het  net zoals 30 jaar geleden  begon met koffie,  enkel moesten we die deze keer wel zelf gaan zetten in de keuken, enkele tassen bij elkaar zoeken, samen met het andere koffie gerei. Jonckheer Jacob jacobsen  stelde me daarna voor als zijnde Baron de Neerglabbeek, en sinds kort kasteel bezitter.

Geen leugen, vermits dit jaar de gemeente  via een gift,eigenaar geworden is van het kasteel van Gruitrode. Dus ook iedere inwoner is medebezitter. Jean was al helemaal  toekomst gericht en vroeg direct of er dan veel plaats was, en ging direct over naar hoe hij dit zou inrichten. Zijn valiezen stonden al bijna gepakt, met daarin alle fotoboeken en het hele bugattiinventaris. Gedurende zijn carrière heeft Jean bijna alle existerende echte  bugattis gefotografeerd, kent hij hun bezitters en beschouwt ze als zijn vrienden. Het moeten er honderden zijn. Afgelopen juni hadden ze nog een ontmoeting in Vaals, waar een 80 tal bugattisten opdaagden.  Als we dan vroegen of we ook enkel foto’s mochten maken en ons kleine cameraatje bovenhaalden , gaf hij zijn minachtende toestemming.  Al dat moderne gedoe daar moet hij niks van hebben.  Geef mij maar de oude techniek, met filmrolletjes, donkere kamers en die toestanden, het is zoals met de bugatti’s, alleen op oud vrouwvolk heeft hij het niet zo.

Na de verhalen, de herinneringen, de koffie nog vlug een onverplicht bezoekje in de garage waar de Ventoux nu eenzaam onder een hele hoop dekens zijn winterslaap ligt te doen, maar niet voor heel lang meer want bijna viert hij zijn 76 ste verjaardag, samen met zijn chauffeur. Hiermee heeft hij alvast de juiste leeftijd om uitgeroepen te worden tot de nieuwe Bugatti - paus. Witte rook steeds inclusief!

http://www.youtube.com/watch?v=iUuinoFvznk



Nogmaals dank Jean voor de audiëntie !

15-03-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Bijlagen:
affiche affligem.docx (462.8 KB)   

City Of Love, Paris

Als Oldtimeren een sport was, dan hebben we onze opwarmingsoefeningen achter de rug met de Fagnes hivernales, en kunnen we over gaan tot de lichtere (?) oefeningen.  Onlangs gecontacteert door de voorzitter van de Belgian herritage club, of er interesse was om mee te gaan naar de beurs van Parijs, op de openingsdag, aan een aantrekkelijke prijs.

Paris, city of love, dat kunnen  we niet aan ons laten voorbijgaan.  Vroeg uit de veren om tijdig de Franse grens te kunnen overschrijden. De heenreis is niet echt iets om over te berichten, zei het niet dat het duidelijk word dat een "stom" ding zoals een ruitenwisser toch wel zijn nut heeft, en zoals dat meestal gaat, merk je dat pas op als je er geen meer hebt.  Een geluk dat dat niet voor de hele trip gold. En al zijn we steeds op onze hoede, hadden de fransozen ons al snel een loer gedraaid.  Bij een korte tussenstop bestelden we een normale tas koffie zoals we dachten, en geen dubbele, wat de mevrouw aan de kassa voorstelde. Nou, dat hadden we beter gelaten, want het formaat van deze koffie paste in het bijhorende lepeltje.  Baron en Co stonden beteuterd diep in het minitasje te kijken met alleen maar vraagtekens rond zich heen zwevend. Moet er nou nog heet water bij of een klontje suiker om de heleboel te absorberen? Hebben we iets verkeerds gezegd?  Neen dus, volgens de moderne Franse etiquette hoor je zo koffie te drinken. Klein tasje, sterke koffie, maar zeker niet overdrijven qua hoeveelheid.  Voordeel; je moet dan niet te snel naar het toilet, dat is ook wat waard. Lekker was ie wel, en daar gaat het om in sjiekere sferen, de smaak.

Maar niet te veel leuteren dus over de vlotte heenreis, direct over naar het gebeuren zelf. Het was ons al meegedeeld dat dit een mooie beurs is om te gaan bezichtigen, enkel de prijzen leunen nogal tegen de erg hoge kant. Mount Everest size.  

Wij gingen vooral omdat het een eerste keer was, en om hopelijk weer eens iets nieuws onder ogen te krijgen. Mooi ontvangscomitee in de vorm van een Bugatti en het pre wo I vliegtuig dat nog meespeelde in de film  "Out of Africa"
Aan deze film persoonlijk een mooi aandenken, want dat was de eerste die ik met mijn toenmalig lief ging bekijken. Hoewel, ik me van de film zelf niks meer herinner???  Tiens  tiens.
  Opvallend waren een toch wel respectievelijk hoog aantal schuurvondst- en dans son jus wagens, welke met hun patina de vijfdubbele kracht uitstralen ten overstaande van Top gerestaureerde stukken.  In dit segment zagen we ook een Darmont  driewieler bij ossenat en een ketting aangedreven Frazer Nash die al een en ander had meegemaakt. Ondanks volledig vernieuwde vooras toch patina in overvloed. Het aantal bugatti’s dat we hier voorgeschoteld krijgen is op de vingers niet te tellen, maar het aantal zeldzame merken al evenmin.

 Een van de aantrekkingspolen dit jaar was de stand van de “ Hélices” of te wel propeller aangedreven voertuigen.  Deze uitvindingen van Marcel Leyat  bestaan dit jaar een eeuw, en dat mocht niet onopgemerkt voorbijgaan.  Nooit in het echt gezien, en hier te Parijs stonden een zestal exemplaren in de kijker.  Sommigen vinden deze dingen oer- ende spuuglelijk, anderen zijn gefascineerd. Deze voertuigen zijn simpel, beschikken eigenlijk over een dragende carrosserie met drie of vier wielen. Daar een motortje op met propeller, geen versnellingbak nodig, enkel goede remmen. Er bestaan tekeningen van, goede originele voorbeelden, en de simpelheid nodigt enkel de extravaganten uit er ook een te gaan bouwen. Een volgende uitdaging voor B.d.l.  in plaats van een vliegtuig ??? Een gesprekje met de museum conservator leverde al vast op dat de tekeningen per cd zullen bezorgd worden.   www.helica.info

Heel mooi ook de stand van enkele Lambert  wagens. Nooit van gehoord, zelfs nooit gezien, en hier stonden 4 exemplaren tentoongesteld, zoals  gevonden in een of ander geheimzinnig  spinnenkoppenhoekje.  Uniek !  Nog zo een  nooit gezien object was de  Parijse Renault stratenveger uit het jaar 1913, als ik me  niet vergis, en vlak daarbij  nog een sprookjesachtige Renault  koets die me direct deed denken aan het sprookje van Assepoester in haar pompoenen rijtuig.

Enkel Beroemde musea stelden topstukken tentoon zoals de Blitzen Benz, die we ooit al in actie zagen op circuit des ardennes, samen met nog een ander wolf in schapenvacht Mercedes. Louwman stuurde de beruchte spycker racer en eveneens een topstuk van Mercedes.

Voor de Motorliefhebbers was het iets minder, maar de geboden of tentoongestelde fietsen dan wel van het hoog karaatgehalte. We zagen een o.a. Pierce viercilinder, Phoenix 1906 en dion bouton 1896 driewieler bij een spaanse dealer,  verschillende Vincents, een brough superior ss100  en op de veilingstand een Henderson 4 cyl met sidecar.  Deze laatsten waren echter niet goed te zien. Om de veilingstukken  goed te kunnen bekijken moest men eerst een cataloog aanschaffen ter waarde van 50 adelijke euronen.  Jammer, want ook de hier gepresenteerde wagens kwamen uit de allerhoogste topklasse. 

Stands met onderdelen en andere automotive waren eerder beperkt, en het roestgehalte gewoon nul. Wel heel veel kunst met de grote K. Prachtige werken in alle genres, van modern tot nostalgisch, prijzen vanaf 150 tot duizenden euro’s.  Wie er het nodige kleingeld en de gepaste plaats voor heeft mag zich gelukkig achten.  Verder laten we de foto’s het verhaal verder afmaken.

07-02-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

06-02-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Fagnes hivernales  2 februari 2013

Het Belgische equivalent van de 100 miles van Amsterdam, een heuse winterrally is  met zekerheid de Fagnes hivernales,  eerste weekend van februari.  Fagnes is de heuvelende streek, net ten zuiden van de Condros en ten noorden de Ardennen.

Vertrekkend vanuit Verviers op de Place des  Martyrs  verzamelden ondanks  regen en  temperaturen rond het vriespunt  een dikke  20 echte Prewarcars  en hun die hard piloten aan de start. Idyllische beelden   onder dikke blauwe rookwolken en een toepasselijke deuntje  Ave  Maria  op de beiaard, terwijl op de achtergrond  het kopergroene beeld van Gregory Joseph Chapuis, dokter en magistraat, een ander liedje staat te neuriën.

 Gewapend met dikke berenmutsen, echtgenotes en  moderne regenpakken  begaven de piloten zich languit, omstreeks  tien, richting  Houfalize, een dorpje in de nabijheid van Bastogne dat de laatste tijd nogal opvallend dikwijls opduikt in dit blog. 

Gezien de weersomstandigheden, een perfecte opkomst van deelnemers,  een brede variatie van voertuigmerken, allen van het type cabriolet. We voelden vreugde om ons heen bloeien en vooral ook die brandende goesting om ook gezwind in eigen vehikel te springen, en ons in deze fluisterkouw op te maken voor de start, ons voor te bereiden op het seizoen 2013.
 Opmerkelijk genoeg werd deze keer de kroon gestoken door Fiat, waarvan 3 exemplaren, gevolgd door A Ford en Bugatti die elk 2 voorbeelden voorzagen.   Een 1909 Minerva  en een Lorraine- Dietrich  1907 waren de ousten uit het groepje. Verder  wondermooie  Engelse wagens als Talbot London, Sunbeam, Lagonda, en Amerikanen die luisterden naar namen als de Soto, Packard,   Stoddart dayton.  Dit maal slechts 1 T Ford.  Ons beste Frans kwam van pas om Renault,  Citroen en Peugeot, Hotchkiss, Bugatti  bij naam te noemen, en de Italianen stuurden zoals gezegd Fiat .  Wat me weeral deed denken aan   de “Fiate tieten” ,  Oosmals dialect wat stond voor veertig kippen. Ooit opgevangen uit de tandenloze mond van een versleten boer, waar we op bivak waren, en onze watervoorraden moesten aanvullen.  Wij hadden daar natuurlijk andere voorstellingen bij.

Daar Baron en Jonckheer hadden besloten om  wat mooie kiekjes  te gaan schieten  volgden we een van de eerste voertuigen, onder vorm van een snelle Lagonda, maar die struimde  al snel  van de route om nog te gaan tanken ???  Dikke  streep door de rekening, maar desondanks kwamen we terug op het juiste spoor, simpelweg door onze neus te volgen. Wat een geluk dat onze ouders ons destijds het sprookje van klein duimpje vertelden,  over hoe kiezelsteentjes en broodkruimels  je de weg kunnen vertellen. En dat Sylvain de Jong een schuivenmotor inbouwde in zijn vindingen.

In dit geval volgden we het zoete geurspoor van de  dampende Minerva.  Enkele luide knallen gaven aan dat we  weer in de juiste richting zaten. We betrapten de bestuurder dan ook nog even bij het paseren van een rood lampje.  Ach, wat wil je, deze bestonden in de tijd nog niet, en alle andere bestuurders zijn vol begrip bij het zien van deze oerauto, waar het even mis ging met de ontsteking en wat andere ouderdomskwaaltjes. Uitleg van de chauffeur, die kleur had ik al gezien ....

Even buiten Verviers ging het dan naar een volgende hoogtepunt, zijnde de Botrange, 694 meter boven de zeespiegel.  Ik vraag me nog steeds af hoe ze dat ooit hebben kunnen vaststellen, meten, en of dat nu was bij eb of vloed.  Dat maakt al vlug een metertje of 5.
Tijdens deze heuvelgang,  al de eerste sleutelmomenten aan een Renault die het toch wel even stijl vond om in een onoverzichtelijk bochtje te gaan staan palaveren.  En,  niet veel verder begon te blijken dat onze weermannen en vrouwen toch geen echte leugenaars zijn.  Hoe hoger we geraakten en de 694ste meter naderden, hoe gekker het weer werd.Een koele wintervuist strooide mist met ijsregen en daarna volle bak dikke sneeuwvlokken, en er blies een heel stevige bevroren oosteradem. Nabij Baraque fraiture, kon het moderne voertuig van Baron en Co, stuurloos als een wapperend lint, niet meer mee met het tempo van de oud-bejaarden die aan een gezapig tempo verder tuften. De achterwiel aandrijving en zomerbanden waren niet opgewassen tegen de dikke sneeuwlaag, die zich in slechts enkele minuten vormde, en de  kilometers lange valse platte waar we ons op bevonden, met her en der vastgelopen vrachtwagens als manoeuvreer obstakel.  Weer werden we het spoor op een gegeven moment bijster, maar dankzij de trukendoos van  Klein duimpje  en het vernuft van 2 keizerpinguings merkten we smalle sporen op van een waarschijnlijk oud voertuig.

Snel moest je wel zijn want de sporen sneeuwden in een mum van tijd weer dicht. Eenmaal over de Hoge Venen  werd  het dan ietsje beter wat berijdbaarheid betreft,  het leverde  heel mooie beelden op, en daarvoor waren we gekomen. Onderandere  hoe de bestuurder van de minerva  langsheen  zijn voorruit moet kijken, bij gebrek aan ruitenwisser, licht en andere luxe goederen, ondermeer een dak.

 Missie voltooit. 

Op een Stopplaats in Ster, werd door de organisatie de Jagermeister  Ijs en Ijs koud gehouden. Een opwarmertje waar geen neen tegen gezegd werd, terwijl de sneeuw gul met bakken tegelijk  uit de hemel neerplofte.

Van hieruit ging het voor Baron en Co helaas terug, welliswaar in full color, huiswaarts, maar niet zonder op de terugweg nog even een tussenstop te maken bij een excentrische persoonlijkheid, wiens leefomgeving  een en al oldtimer van één bepaalt merk ademt en windstilte heerst. De lucht was er gewoon zwanger van nostalgie, bijhorende zilte sigarenrook en de geur van vers gezette koffie. Voldoende stof  voor een  stevig volgend verhaal of  vulsel voor een hele encyclopedie, en om enkele geheimen te kraken, uit een uit 1958 daterende fotoalbum dat uit een zwaar doorhangend boekenrek, op tafel verscheen. Op de allerlaatste foto een heel klein voor zich uit stamelend voorsmaakje….

03-02-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

02-02-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

24-01-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

23-01-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

30-12-2012 om 00:00 geschreven door gilletman  

Oldtimerseizoen 2012,

Hoewel  2012 wel degelijk een crisisjaar genoemt mag worden, viel er op het gebied van uitstapjes toch wel wat te beleven voor Bdl.  Met de Motorfiets werd er een debuut gemaakt op Pinkstermaandag tijdens de jaarlijkse afspraak te Altweerterheide, net over de Nederlandse grens.

De Gillet  SS 500 werd de sporen gegeven, en zoals in het verleden liet hij zijn baasje niet in de steek. Toertocht midden Limburg; zeker en vast een aanrader, tot nog toe ieder jaar een fantastische mooie rit.  Helaas was dat om een of andere reden, ook het laatst dat in 2012 een motorfiets onder het gat van de baron dienst deed.

Eerder al in dit blog  kwamen  de Minervadag en het treffen te Zaventem ter sprake,  alsook de Hot tube Rally, daar gaan we dus verder niet over uitweiden.

Maar er was meer, veel meer.

Zo was er onderandere nog de pre1940 kempenrit te Peer, met wel heel bijzondere machienes aan de start, en op dezelfde dag het grootse tractortreffen te Bocholt waar ondertussen ook motoren en auto's de weg naar toe vinden.

In het begin van juli, spreek  grote vakantie,  ging het richting zuiden waar een stop werd gemaakt in het  "museum de mon grand pere" te Amnéville.  Een klein stadje even over de zuidergrens waar  je het verzameld werk van ene meneer Maurice Chapleur kan bewonderen.  Een kleinzoon van de verzamelaar erfde na diens dood de collectie, en bracht deze onder in dit museum dat bekends staat als mooiste motorfietsverzameling  van Frankrijk.  En ze hebben niet gelogen.  Een tof museum met prachtstukken van 2 en driewielige voertuigen, en voor een entree van luttele 5 euro, die alleen al de aanblik van de mooie en vriendelijke madam in het entree hokje waard was.  Een aanrader voor wie naar het zuiden rijdt, en even zijn beentjes wil strekken. Trouwens de hele coté rond dit museum is een weekenduitstap waard.  Het lijkt een beetje op een industriepark, maar dan met  allerlei toeristische attracties.

Gedurtende meerder dagen  ging  het dan verder langs de Moezel en midden door het zwarte woud richting Mulhousse.Eveneens een fantastische locatie om met een oldtimer rond te toeren.  Het museum dat iedere oldtimerliefhebber minstens eenmaal in zijn leven bezocht moet hebben.  Een beetje het Mekka van de oldifan. Indrukwekkend wanneer je dit museum voor eerst bezoekt, je niet weet waar beginnen. Vooral het hele oude Franse spul staat er in overvloed, naast natuurlijk Bugatti, en andere bekende  grote Franse merken. Heel mooi museum dat zelfs de kinderen wisten te appreciëren, ook al omwille van de zoektocht die ze konden doen.  Op de terugtocht via het zwarte woud en het Titimeer, kan je de privé collectie van de heer  Hans – Jochem Steim bezoeken,  meer bepaalt in Schramberg. Deze locatie kwamen we toevallig te weten door de brochures in ons hotel te doorsnuffelen.  Een meenemertje dus.

Bij terugkomst in Belgenland sloten we de maand af met een barbequeritje te Lommel, ook al een lokkertje om de kids mee te krijgen. En daarna volgde de  Oldtimer fly waar de kinderen  en baron  hun eerste helikopterluchtdoop mochten meemaken.  Volgende project een vliegmobiel???

Als afsluiter van augustus weeral terug richting kust voor de Oude Klepper in de Haan, maar daarvan dit jaar geen foto’s omwille van weeral platte batterijen. Jammer want hier zie je jaarlijks toch wel heel mooie en zeldzame motorfietsen aan het werk, en ontmoet je immer weer interessante personen, die dan verschijnen in de rubriek schatbewaarders.

Tussendoor werd er ook op regelmatig tijdstip eens naar Genk gereden voor de woenswekelijkse midsummermeet. Altijd weer gezellig.

 Als afsluiter maakten we nog een ritje doorheen de eerste mist richting Maastricht tijdens de Sweet vally Rally.  Helaas liet de organisator weten dat deze 27 ste aflevering de laatste zou zijn.  Leeftijd, maar ook de niet aflatende nieuwe verkeerssituaties en reglementeringen, doen de lol  aan het rijden in meertalenland er niet echt op vooruit gaan.  Maar laten we daardoor niet pessimistisch worden en hopen dat iemand de handschoen opneemt.

Tot slot doet Sinterklaas zijn intrede te Bree op 10 november, en naar gewoonte doet  hij beroep op zijn chauffeur en een mooi mobiel, welk bijna even oud is als hijzelf.
Wel leuk om van de kinderen te horen dat ze dit beroep later ook wel zouden uitoefenen; chauffeur van Sinter klaas. Enige opmerking ; waar staat de radio ???

We hopen dat 2013, om het met een vies woord te zeggen, op zijn minst  even vruchtbaar zal zijn.  Het beursseizoen staat nu weer voor de deur, en wellicht brengt dit weer een welkome afwisseling met zich mee. Wie weet, mischien weer iets moois om volgend jaar op te blinken.

13-11-2012 om 00:00 geschreven door gilletman  

12-11-2012 om 00:00 geschreven door gilletman  

11-11-2012 om 00:00 geschreven door gilletman