Pijnstillers Zouden we desnoods onze geest geleegd hebben tijdens Pasen om nog te weten wat een massageest inhoudt, terwijl de macht van de katholieke Kerk zich uitstrekt van Polen tot Zoelegem. Zodat men twee dagen voor een vliegtuigramp het reeds mediatiek moest hebben over die Stalinisten die in 1940 een nazi-invasie organiseerden en bonkten in deze onethische historiek tegen het collaborerende Vaticaan, zodat men wel moest toegeven dat sommigen hun plaats niet te beurt vielen want Auschwitz by night. Wat bedoelt u daarmee zei tie. Dat is geen nederlands weet u, zei hij ook nog eens. Rijk zijn, na honderd jaren eenzaamheid, dat is eigenlijk leven in grote huizen omringd door schoon groen, waar je de seizoenen in bomen, bloemen, hemel en sterren kan merken, daar waar het in de stad niet meer zo is. In die grote huizen is het stil, maar hoort u de verre buur die zijn gras afmaait of als hij zijn huis eeuwig renoveert, want is hij ook rijk, wel een beetje minder dan die andere die een minder mooie grote tuin heeft want maait hij zijn gras niet weg, want grazen de rode mieren zijn veld leeg. Een portaal is gebouwd aan de ingang van het grote huis van de rijken voor hun wagens na wegen vol tegels, want ze zijn rijk, maar moeten twintig kilometers rijden om een bakkerij te vinden als deze van het dorp gesloten is. In deze huizen is er niet eens meer paranoïa voor mogelijke inbraken, want is men alleen zonder alleen te zijn, met spinnen, bijen en vogels die het territorium bewonen. De stilte wordt dan wel eens doorbroken door Bach op radio 3, in huizen waar de mens zijn kunde heeft bewezen, gaande van Belgacom, wc, (antieke) meubels, (gebrekkige) chauffages, spiegels, keuken,... tot zelfs design vorken, messen en lepels. En zo komt het gesprek pas in gang, want gaat het niet echt om design, maar om Ikea-gerief. Zweden die China importeren na het portret, zei ik. Geen antwoord. Er is zoveel plaats dat er twee televisies zijn net zoals twee lavabo's in de badkamer, groot bibliotheek, abonnementen op kranten en tijdschriften, plaats hiervoor & een oorlog gewonnen (maar blijkbaar niet altijd op radio, tv en in brievenbus). Wel hebben ze nu beslist dat het terrein met dat huis erop nu zo'n 1 miljoen euro kost indien u zich dat wenst aan te schaffen omdat u zelf ook rijk zou zijn. Hiermee betalen ze o.m. de lonen uit van rare, ordinaire vrouwen achter een computer die die huizen verkopen in naam van de eigenaar met notaris. De vrouwen, ondanks hun lonen, raken nooit aan het bedrag van 1 miljoen euro in hun ganse leven. Zodat zij moeten werken, en niet rijk zijn. Maar hebben ze dan toch ook meubels en tv bij hen thuis wat hen doen denken dat ze ook rijk zijn. En nu zullen we het nooit meer hebben over rijken want ik ben dat beu, zei tie weer. Zodat het verboden werd het nog te hebben over de rijken (en hun macht), maar dienden deze rijken dan toch beroep te doen op heel veel mensen. Van concierges tot journalisten (wat op hetzelfde neerkomt), van loodgieters tot ingenieurs, om het nog niet te hebben over de architecten van de rijken. Zodat ze ook nog (meestal) slechte kunst aan hun muur hebben, en denken in termen van beheer (gestion) ; refererende naar 'objectieve' structuren en een 'objectieve' taal, zoniet meerdere, om dat in te kleden. De Staat, na het overwinnen van de oorlog, beschikt over het monopolie van het gelegitimeerde geweld en afluistertechnieken waar zij in hun huizen niks van merken, wel de gestuurde journalisten, die ze al dan niet (indirect) betalen. Men wordt beschouwd als vrienden van/door hun vrouwen als men geen stijven krijgt (terplaatse). Men gehoorzaamt en onderlegt zich in dit universum aan tv-presentatrices (en priesters?), net zoals ze zich vroeger onderlegden aan de Grote 'Wetenschappers' in witte kiel van het Derde Rijk. Hier geen bijzondere perspectieven dan een (historische) voortzetting, en wat drugs, medicatie en/of alcochol om te helpen leven in die weelde bij de kinderen. Hoe paradoxaal ook diende men zich te refereren naar het toebehoren tot... het systeem, maar eigenlijk behoort men tot de interafhankelijkheid die het leefbaar maakt. Individueel in die zin dat het getuigt van het lukken van een ego-strategie² ondanks alles zodat het eigen sensaties & normen zal weergeven (opleggen?) aangaande de perceptie van elk ding, product van beeldhouwers van hout en steen eromheen. Structuren, die volgens functies zijn ingedeeld en zorgen voor nodige houvast, ook het loutere hout dat men deels zal opbranden, deels zal bewaren, net zoals de sigarettenpeuk in een zoveelste 'kunstzinnige' asbak eindigt. Eigenlijk zijn die rijken omsingeld door ondeugd, maar hebben zich middenin het duitse 'romantisme' ook weten aan te passen want van hun reizen uit alle hoeken van de wereld hebben ze kunstwerken, juwelen en brokstukken meegebracht. Zodat u best kan begrijpen in het Rijk der Rijken dat het een Africaanse is die zorgt voor het k(r)uisen (ervan), de Marokkaan die zorgt voor de vuilbakken en nog eens uitheemse sloever voor het kuisen van de ruiten van hun banken. Met (aziatische) Pijnstillers om het leefbaar te houden, en een titel te vinden voor een zoveelste (dan wel gepubliceerd) artikel of poëzie. Vergis u dan wel niet in Marocco want bent u daar niet in Monaco waar bijna alles debiele nep is. En ik kan er van meespreken ; ik ben er geweest toen mijn vader ook geld had want daar zijn er pas échte rijken want zon en zicht op de mediterraanse zee en palmbomen. Nu is dat voor mij ook gedaan. Net zoals Hollywood films blijkbaar. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
