Mijn kunst is geen abstractie, is ook geen inhoudsloze logica, maar verschilt in die mate van de algemene gang der kunst want stelt het de gevestigde werkelijkheid hoe dan ook in vraag, want is er een spanning tussen wat zo hoort, en wat verzwegen wordt op de wegen van het leven in naam van een gebroken existentie. Er bestaat dan ook een logische mimesis met de wetten van het denken, die in overeenstemming gebracht worden met de algemene gang van het denken, maar dat is één aspekt om de verdoezeling van dat denken te vergeten. Klinkt het dermate contradictorisch of nihilistisch maar we leven tenslotte in een denkloze wereld want behoort de wereld der gedachten tot een illusie, verdampt elk woord in het ijle, vergevoegt elk begrip het onzijn in een omgeving waar elk handelt naar behoren, maar waar hoe dan ook geen structurele methode voor handen is als het gaat over de nodige denkpistes, die ons zijn zou verheffen middenin het comforme oerwoud der zinnen. Schrijf ik iets, en technisch kan dat zowat naar een kleine honderdtal adressen gestuurd worden, meldt de hedendaagse technologie. Mijn schrijven heeft dermate geen belang, maar stelt open vragen en constateert lacunes, zoniet een afwezigheid aan waarachtige oppositie in dit land. Een druppel in de oceaan is dat schrijven, maar elk druppel vormt hoe dan ook één geheel, maar stuit op een onvoorstelbare onverschilligheid. Het is wat ooit Einstein stelde: wat erg is, zijn niet de erge dingen, maar de afwezigheid bij de mensen om tegen deze erge dingen nog te reageren. Ik kreeg dus gisteren op mijn schrijven drie reakties. Eén om mij te melden dat er één (part-time) voor een (kerk)bibliotheek werkt, en hij niet eens 800 of 1000 euro per maand krijgt hiervoor sinds jaren. Alsof het mijn fout is. Een andere reaktie kwam van het Joods Historisch Museum van Amsterdam om mij vriendelijk te vragen geen mails meer op te sturen. Punt. Maar dat is waarschijnlijk omdat ik het had over (de terugkeer van) Palestijnse vluchtelingen. Een derde email werd mij gestuurd omdat de man, die ik niet ken, bezorgd is voor mijn gezondheid. Werk je niet te pletter, stelde hij, waarop ik hem een dankwoord gestuurd heb voor zijn menselijke attentie. Ziedaar waar ik aan toe ben, met mijn transparante verfklodders, die refereren naar een hogere werkelijkheid zoniet naar een erkenning naar enige vorm van specificiteit. In een maatschappij waar kunst niet meer relevant is en waar de 'bevrijding' net zo goed overeenkomt met wat van hen verwacht wordt, met name te doen in elk zijn/haar vakje wat van hen verwacht wordt om alles te kunnen (af)betalen. Zij voelen zich dan ook nuttig, en bereiken de massa's, ik niet, wat hen nu juist verzoent met hun egoïsme. Ik dacht ooit dat de kloof of 'breuk' diende opgevuld te worden met verbeelding, maar ook dat interesseert hen niet meer. Zodat deze samenleving sluist naar een ondergang, zoals het éénrichtingsverkeer tijdens de spitsuren, zoals de staatsfinancies. Ons lukt het niet één euro te krijgen voor wat we doen, en zij kunnen zich alles veroorloven, tot zelfs cumul in RvB van allerhande intercommunales. Met de kerk in het midden, en hun pers, niet meer de onze. Dat is toch duidelijk. Of niet? Patrick Pitteman.
