Doorspoelen a.u.b. Ziedaar weer een dag en nacht voorbij, een stapje dichter bij ons graf, een stapje verder van een serene gemoedstoestand. Het begin van de avond geschiedde als een etentje met een heilige trotskiste. Niet dat het mij verwondert, maar stel mij steeds de vraag waarom het mensen betaamt zichzelve een etikette te gunnen met de naam van iemand die een eeuw zoniet twee eeuwen geleden leefde met daarbij het voegwoord 'isme'. Met mijn naam zou dat niet eens lukken: Pittemanisme dat past dus niets toe, wel Pittemaniaans, wat trouwens één van mijn vrienden geregeld gebruikte niet zonder spot trouwens. Zijn we dichter... bij de arbeiders of zijn we populair?, dacht ik. Onze trotskiste zit met een 'fin de carrière' bij de RTBF, en kent geen nederlands. Tijdens het etentje hebben we dan ook al de namen opgerakeld die we kennen aangaande haar idealen. Zo herinnerde ik haar Léon Lesoil, en zo herinnerde ze mij Ernest Mandel. Hierop zei ik haar dat ik dat een meer dan charmante man vond, want ook één van mijn professoren. Wel zei ik haar dat zijn één uur durende interview (nu nog weet ik niet) op internet mij de nodige factures bracht bij Belgacom. Die Trotskisten behoren ook tot de vorige eeuw vind ik, maar ik was wel steeds onder de indruk van hun intellect (en capaciteiten) om revolte en betogingen te leiden, niet te boycotten zoals de maoïsten. Maar ze is blijkbaar betaald om het miserabilisme (en katholicisme) op de belgische franstalige zender RTBF te verdedigen. Dat is ook een vrouw die toen ze jong was in gemeenschapshuizen zat, maar zoals elk bekoort, heeft ze nu een groot huis aan de (residentiële) 'rand' met vijf kamers aub, met één groot geworden dochter. Als men bedenkt dat mijn zoontje in de living slaapt van een klein appartement met hoge huur, kunt u blijkbaar de klasseverschillen merken. Ze kent ook heel goed Eric Corijn. Ik zei haar niet eens het volgende: wat mij stoort is de 'dubbele taal' die ze hanteren. Een universiteitsprofessor, die hij is, kan dus heel veel mensen voor hem laten werken, in zijn geval meestal vrouwen. Ze lukken er ook in een goeie synthese te geven van cultuurfilosofen en sociologen om de eigentijdse maatschappelijke (europese?) organisatie te belichten. En meestal zijn die analyses zo juist dat men er niet langs kan. Zo heeft mijnheer de ganse vierde verdieping van het rectoraat die voor hem werkt, en is de zesde verdieping het territorium van een turnleraar dus, waarvan het abominabele niveau op zijn minst te wensen overlaat. In tegenstelling tot een ganse generatie (van ook echte communisten) die in de media geöstraciseerd zijn, komt Eric Corijn ook op de gevestigde (franstalige) tv en de bourgeois pers. Zo las ik een degelijk interview van hem in de 'De (Financieel Economische) Tijd', samen met groot foto waarvoor weer mensen (vrouwen) een grondig intellectueel werk verrichtten. Na het lezen van dit artikel wenste ik de grote Verleider proficiat in het restaurant van de VUB, ondanks het feit dat alle (goeie) ideeën het product waren van (buitenlandse) cultuurfilosofen. Ik had toen één van mijn boekskes, die het ongeveer had over dezelfde thematiek en presenteerde hem dat met de vraag naar 2 euro voor de drukkosten en de moeite. De grote intellectueel weigerde het boekje. Samen met zijn vrouw is dat zo'n een 10 000 euro maandelijks. Ziedaar de paradox dus, net zoals u de paradoxen kan merken in het sexuele leventje van mensen uit de (katholieke) 'Moral Majority'. Zo ken ik populistische politici, die het hebben over miljoenen, maar niet één cent zouden geven aan een sukkelaar. Zo is er ook bij voorbeeld een Parijse magistraat, gespecialiseerd in terroristenzaken, die maar kan klaar komen met hoertjes, die hun behoefte doen op hem en de stront er dus van afdruipt. Maar gezien hij zo rijk is dat hij ze heel goed betaalt hiervoor, is iedereen tevreden blijkbaar. Maar Corijn heeft daar uiteraard niks mee te maken want is hij ook gelukkig (getrouwd), maar heeft vijanden, wat in zijn voordeel werkt want meestal zijn die vijanden stout en debiel extreem rechts, zonder tijm op konijn de zondag. En zo is mijn gesprek rond met de oude dame, die nog eens benadrukt dat er documentaires worden gemaakt. Tegelijkertijd was er op Canvas iets om te kotsen. Ook oudevandagen, die ook tot het verleden dienen te behoren, alleen hebben ze macht en een monopoliepositie 'en masse' en verplicht moeten ze ons doen lachen als wij dan zin hebben om te wenen. Zij zijn de besten, of liever zij zijn de enige die men in Vlaanderen kent of dient te kennen, met name de Humo-kliek. Net zoals bij VRT geloven ze er zelf niet in, of toch? Verplicht ook aan zelfverheerlijking te doen, een apotheose van het opportunisme en mediocriteit. Op het einde van de avond keer ik dus huiswaarts, merk de zenuwachtigheid omwille van de lente, en overbevolking aan auto's waarvan het duidelijk is dat na middernacht geen enkel parkingplaats meer over is in de puzzel. Zodat nat van de regen ik eindig met het doorspoelen van mijn eigen stront in de wc net voor het slapen gaan. Dezelfde avond was er een debat bij de joden waarbij de vertegenwoordigerster van het programma 'Ni pute ni soumise' de mensen nog meer zenuwachtig maakte... want verwacht men de dag erop duizend revolutionairen met moto die de binnenstad van de hoofdstad inrijden.
Nepjuwelen & sociologie Het zou best kunnen dat we verscheidene treinen reeds gemist hebben, maar heeft dat nu impakt op het geluk van alledag weet ik niet. Afdeling Sociologie van de universiteit lijkt me zoniet achterhaald maar des te meer karikaturaal, want zijn die mensen herleid tot beroepsmatige bureaupraktijken, maar halen de traagheid van de ministeries van het jaar stillekes want lijkt alles stil (op elkaar) en gaat niks vooruit. De plagiator dan wel productief want is het in America hoe dan ook relevanter, veeleisender en performant, of dat is althans de indruk die ze moeten geven. Een doorsnee (arabische) migrant staat verder dan hen, al is het maar in die parabool- en kabelfunctie, die hen bevrijdt van de schamele etnocentrische tv-kanalen die de kudde zou overblijven. Terwijl de anderen van afdeling Sociologie van de universiteit geen tv hebben omdat ze lezen in hun bed tot één uur 's morgens. Zo is er één die zich ingeschreven heeft voor een kabelmaatschappij, die zegt een onderdeelfirma te zijn van Belgacom. Het is al zes maanden dat hij geen aansluiting vindt, en hij moet reeds 150,42 euro factuur betalen. Zie, toont hij mij. Vandaar dat ook deze universitair geen boeken (meer) kan kopen omdat hij ook nog zopas zijn wagen heeft hersteld. Zo is hij daar dagelijks tijdens de weekdagen want wordt hij hiervoor betaald, theoretisch althans. Zo leest hij ook nog stel het dagblad 'Le Soir' zoals alle ambtenaren en bedienden van dit land. 'Le Soir' dat is geen 'The Saterday Evening Post', nee dat is als het ware een verlengstuk van wat macht is gaan heten over een paar provincies in naam van een hoofdstad. Zo leer je ontzettend niks bij en gebruiken ze hun eerste pagina voor 'ophefmakend' nieuws zoals het aantal dikken in ons land aub, of wie nu juist de Koning (met foto) nu werkelijk (?) inlicht in dit land. Dat interesseert die ambtenaren blijkbaar, niet zo goed op de hoogte van wat Hitleriaanse propaganda wel was. Op tijd en stond moeten de kunstenaars van het establishment dan ook nog het gezicht van de Führer weten te schilderen in bijna 'hyperrealistische' termen, en de rest van de kunstenaars (met lelijke donkere kleuren) zich daarachter scharen, namens de Rel-igieuze Partij (cfr. Canvasselectie). Bloot hierin is ofwel verboden, ofwel lelijk. Gezien de tv een meer solitaire en familiale contemplatie inhoudt, gaat de propaganda minder brutaal zijn, maar meer rationeel en meer 'persoonlijk' gericht. Subtiel is althans het woord niet want daar zijn ze te lomp voor. Doch zal dit medium niet grondig de perceptie of opinie veranderen dan wel alles te vereenvoudigen en simpel (cliché's) te houden. De receptiviteit tegenover de psychologische interpretatie van de macht is dan wel afhankelijk van de (sexuele) miserie waarin de mensen overleven. Uiteraard zijn de kenmerken dan zinloosheid en vernedering voor diegene die anders is. Zo heeft propaganda eigenlijk een religieuze oorsprong (Contra-reformatie), daar waar het gaat om invloed te hebben en te behouden, of er voor te zorgen dat de mensen ofwel geen mening hebben, ofwel een mening die de macht(igen) gunstig gezind is. Er is eigenlijk niks zo eenvoudig dan dat maar je moet de middelen hebben, en het werkt. Zo kom je voor mensen te staan die niet (meer) weten wat goed en slecht is, kwaadaardig of lomp. Interessant ook te merken bij manier van spreken dat als ze kunnen kiezen tussen diamanten en nepjuwelen ze zo voor nepjuwelen kiezen want dat is de mode. Uiteraard is dat een beetje overdreven gemeld, maar daar komt het op neer. Komt daarbij een hele groep mensen in deze maatschappij, die er alle baat bij heeft dat men houdt van nepjuwelen, want zijn die mensen rechtstreeks of onrechtstreeks afhankelijk van de verkoop van nepjuwelen. En zo begrijpt u een deel van het probleem.
Het Canvas schandaal Ben zowat een halve eeuw op deze aarde, en ik geraak vermoeid van al hun gedoe weet u, maar normaal zou ik dus moeten meedoen, beamen en denken aan huisje met tuintje zoals iedereen. Ondanks het feit dat ik nu zowat begrepen heb wat deze vlaamse cultuur wel moet inhouden, zijn er mensen (uit de Loge) die aangedrongen hebben dat ik zou meedoen aan de fameuze Canvas (en RTBF-) wedstrijd. Gezien ik weet wie die mensen zijn, of juist niet zijn, trek ik me dat establishment-gedoe al lang niet meer aan, en weet zowieso dat ik niet tot dat vlaams gedoe behoor, maar kom, laten we dus hopen dat we desondanks nog een schijntje van kans hebben, zodat we niet hopeloos aan zelfmoord denken. Ben dan ook dit week-end naar PMMK (Muzee) van Oostende gegaan om mijn werk voor te stellen. Gezien ik ook nog ben gaan wandelen in de badstad en aan zee, zei ik tot mezelf van een paar boeken mee te nemen om ze bij Corman in depot af te geven zodat de mensen mij zouden kunnen lezen. Heel goed wetende dat dit de enige badstad is die nog enigszinds het woordje cultuur zou kunnen hanteren. Presenteer dus met timiditeit en aandacht mijn boeken, waarvan de laatste gepubliceerd dit jaar. De boeken in de winkel zelf zijn kitcherig, en het koppel dat dat verkoopt doet me denken aan ongedierte, waarschijnlijk omdat ze zo lelijk zijn. Na beleefde presentatie van beide boeken, is hun reaktie lomp en ze weigeren de boeken te presenteren aan hun klanten. Waarom weet ik niet. Dus ik verder zoeken maar eigenlijk is dat de enige boekenwinkel, samen met katholieke 'De Standaard' natuurlijk waar ik het helemaal mag vergeten. Nu, wist ik dat de tijden inderdaad veranderd zijn, en we de duisternis inluiden maar had mij dan toch aan een zekere 'opening' verwacht ondanks alles. Weet u dat mijn vader net naast Oostende geboren is (Gistel) en dat sommige Oostendenaars mijn boek zouden willen lezen, zei ik aan de verkoper en zijn meid, maar niks kon baten. Ik dus met die boeken op het strand dan, en daarna een hotelkamertje aan 100 euro de nacht (in het 'zwart' betaald), praktisch zonder chauffage en zonder (zee)zicht. Na een koude nacht presenteer ik mij dus voor die Canvas-wedstrijd in het Museum van Oostende. Dat is daar bomvol, file dus, en we moeten het toegeven (in deze donkere tijden) dat de overgrote meerderheid van de kunstwerken banaal en van slechte kwaliteit zijn, zoniet stuntelig, en 'du déjà vu' voor een deel. Maar kom, wie ben ik om daar over te oordelen, en na lang wachten, is het dus mijn beurt. Ik stel twee doeken voor en een video over mijn schilderen van drie uren lang, waar men mij ziet schilderen, en waar ik commentaar geef in het engels en in het frans. Zonder de doeken al gezien te hebben, heeft men de indruk dat de beslissing al vast staat, en is het een soort verkapte "playboy" die het voor het zeggen heeft. Ze zijn met z'n drieën, maar geen onderling dialoog, bemiddeling of bespreking desondanks dat allen ... negatief advies geven, terwijl er maar één is die spreekt... om niets te zeggen. Negatief advies ook over de video... die ze niet gezien hebben want tv en video op hun tafel functioneert niet. Er is er altijd één die spreekt, de anderen zwijgen. Mag ik u beleefd vragen naar uw argumentatie voor dit negatief advies aub?, stel ik. Antwoord: we nemen de 100 beste en u bent daar dus niet bij. Is dat een argument??? Uw argument aub, benadruk ik. Antwoord: wel ja, dat is academisch niet relevant (anno 2010???) en u past niet in de Canvas-optiek. Mijnheer, mag ik u vragen wat de Canvas-optiek wel is? Geen antwoord, de volgende aub. Op dat academische, zei ik, weet u dat men toch in mei '68 is gaan revolteren. En dan zegt den ouden toch iets: die mei '68ers dat zijn bourgeois. Nu mijnheer zijn BRT-VRT carrière bijna achter de rug heeft, en dubbel betaald is op zondag, lukt het hem niet eens intelligent over te komen. Bij het wachten wou ik een glas water voor mijn zoontje. Antwoord: koffie, frisdrank en koekjes dat is maar voor de Canvas-medewerkers en de jury. Is Vlaanderen boers en onbeschoft en met vriendjes-politiek bezig??? Het antwoord is : JA. Nadat ik ze alles gelaten heb, wil ik met tante Martha Ensor (en Paul Klee) tentoonstelling zien, maar nee, ik moet de file doen (opnieuw een nieuwe file) en men moet (10 euro) betalen per persoon. We zijn dus weggegaan, en ook de boeken heb ik aan die boeren overgelaten, waar ze mij zeiden dat dit laten ook tot niets zou dienen. Daarna ga ik samen met tante Martha aan zee in een bistrot (geen restaurant) niet ver van het station waar ik sinds mijn kinderenjaren met mijn vader garnalen ging eten met een Rodenbach (40 jaren geleden dus). Elke keer ik naar Oostende ga, doe ik het zelfde. Welnu voor de eerste keer kreeg ik een opmerking dat dit niet toegelaten is. "De tijden en de maatschappij zijn veranderd", zegt tante Martha. Daarna zitten we op een trein met een grootmoeder en haar kleindochter, die het heeft over de platte computer van haar dochtertje van negen jaar oud. Ja, zegt ze, het is nu zwoegen om die kinderen dan toch even in een boek te krijgen, want anders is het DVD en tv. Ze heeft een boek van Corman bij. Ik zei haar niet eens dat het schandalig is dat de mensen niet meer lezen, maar dat als ze lezen ook nog boeken hebben die men hen voorschrijft terwijl ze niet eens de mogelijkheid hebben om de besten te KENNEN. En zo ben ik dus terug te Brussel, met zand in de ogen. Deze avond joden met gele ster op Canvas. De selectiemechanismen zijn net dezelfde. Net dezelfde, alleen is de inhoud zich gaan verschuiven. Ik zei tot dat jurylid (want de twee anderen zeiden niets) dat hij niet bewust was dat hij naast een Meester (net zoals Ensor) ook een universitair beoordeelde. Reactie: Ja maar de titels van mensen hebben hier niks mee te maken hé. Noem het een schande, en dit land gaat er niet op vooruit op alle vlakken, als u het mij vraagt. Weet je, zei ik aan tante Martha, dat een Ensor of Einstein vandaag eindigt in een verdoemhoekje bij het OCMW? Ja, zegt ze, maar ze zouden zich nooit laten denigreren door die gevestigde klootzakken. En zo is men rond, en is men in het ijle bezig, want van al de vrienden die ik aangesproken heb om te komen en hun solidariteit te betuigen, is niemand komen opdagen. Ze hebben gelijk gehad. O ja het feit dat de juryleden (boordevol gunsten) met vriendjespolitiek en (katholieke) partij... is bijzaak, net zo goed het feit dat ze geen gepaste (universitaire) diploma's hebben noch talenkennis, maar ze beslissen over kunst a.u.b.. Maar vergeet ook niet dat men nu kan zappen na internet (Google baby?) op 3000 tv-kanalen, want regent het. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen